Κάτι που με απασχόλησε αρκετές φορές, ήταν το ντύσιμο στο σχολείο... Ένα λεπτό θέμα που έπρεπε να βρεις προσεγμένες συμβουλές και σε ήπιο τόνο, για να το προσεγγίσεις... Πολλές φορές μέσα στην τάξη έβρισκα την ευκαιρία να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα, βρίσκοντας αφορμή πάντα από κάποια λίγο τραβηγμένη αμφίεση μαθητή ή μαθήτριας... Μια ζεστή μέρα, μετά το διάλειμμα μπήκε ο Σταν στην τάξη, σκουπίζοντας το πρόσωπό του με την μπλούζα του και κάθισε στο θρανίο, χωρίς να την ξαναφορέσει... "Αγόρι μου, μπήκαμε στην τάξη για μάθημα... Δεν είναι πρέπον να κάθεσαι γυμνός από την μέση και πάνω..." "Μα κυρία, κάνει πολλή ζέστη... Τρέχαμε στο διάλειμμα και τώρα πάω να σκάσω." "Σε καταλαβαίνω... Όμως δεν είναι εμφάνιση αυτή... Βλέπεις; Έχω ανοίξει τα παράθυρα και την πόρτα για να κάνει ρεύμα και να δροσιστούμε. Μην κάθεστε όμως με την πλάτη στο ρεύμα, γιατί θα πουντιάσετε... Και αύριο που θα φτιαχτεί το αιρ-κοντίσιον, θα νιώθουμε όλοι καλύτερα..." Ο Σταν, έβαλε την μπλούζα του και βρήκα την ευκαιρία να τους πω δυο λόγια...
"Να ξέρετε παιδιά μου, ότι για κάθε μέρος υπάρχει και το ανάλογο ντύσιμο... Δηλαδή: Δεν μπορώ να πάω στην εκκλησία φορώντας το πάνω μέρος από το μπικίνι μου και με ένα πολύ κοντό σορτσάκι... Θα πάμε ντυμένοι ευπρεπώς, για να δείξουμε τον σεβασμό μας στον Θεό... Όταν πάτε θέατρο, δεν φοράτε τα καλά σας ρούχα; Ή όταν οι γονείς σας πηγαίνουν σε μια δεξίωση, δεν φοράει η μαμά την πιο όμορφη τουαλέτα της και τα πιο ακριβά της κοσμήματα; Μα και ο πατέρας σας φοράει το καλό του κουστούμι και την πιο φίνα γραβάτα του... Ενώ, αν πάμε για μπάνιο στην θάλασσα, φοράμε τα σορτς μας και τις μπλούζες μας τις αμάνικες... Εάν πάμε για κάποια δουλειά στην γειτονιά μας, φοράμε κάτι απλό, καθημερινό... Ένα τζίν ή ένα απλό φουστανάκι... Στην εργασία μας όμως, ντυνόμαστε καλύτερα, ώστε να έχουμε μια προσεγμένη εμφάνιση... Θα σας άρεσε να ερχόταν η δασκάλα σας με σούπερ μίνι, βαθύ ντεκολτέ και χωρίς καθόλου πλάτη;; Ο τρόπος που ντυνόμαστε είναι ανάλογος με το πού βρισκόμαστε και δείχνει σεβασμό στα πρόσωπα που απευθυνόμαστε... Δεν σας λέω να ντυθείτε σαν καλόγριες, αλλά το ντύσιμό σας να είναι προσεγμένο και να έχει μέτρο..."
Τα ίδια είπα και όταν μία μαθήτριά μου ήρθε φορώντας μία φαρδιά κοντή μπλουζίτσα, που όταν σήκωνε τα χέρια της φαινόταν το στήθος της... Τότε σκέφθηκα για πολλοστή φορά: "Μα δεν την είδε η μαμά της την ώρα που ντυνόταν, να της πει δυο κουβέντες;" Μικρά είναι τα παιδιά και θέλουν καθοδήγηση. Το πρώτο σχολείο είναι το σπίτι μας... Στις μεγαλύτερες τάξεις υπήρχαν περιπτώσεις που κάποια κορίτσια, ενώ ερχόντουσαν ντυμένα κανονικά, μόλις έφθαναν, πήγαιναν τουαλέτα και άλλαζαν με άλλα ρούχα που είχαν κρύψει στην τσάντα τους... Κι εκεί δόθηκαν οι απαραίτητες συμβουλές, πάντα όμως με ήπιο τόνο, για να μην προκαλέσουμε αντίδραση από ένα παιδί που θεώρησε ότι θίχτηκε.. Κάτι που δεν το θέλουμε καθόλου... Εδώ θυμάμαι πάντα τα λόγια του μακαριστού Χριστόδουλου που έλεγε στους νέους: "Ελάτε κοντά μου όπως είστε!" Έτσι, πάντα προσπαθούσα με την συζήτηση να τους δώσω να καταλάβουν κάποια πράγματα...
Ήταν 25η Μαρτίου και στο σχολείο θα γινόταν θεατρική παράσταση από τα παιδιά της ΣΤ' τάξης. Ήμασταν ακόμη στο προαύλιο, όταν από μπροστά μου πέρασε ένα ψηλό, γεροδεμένο κορίτσι. Τα παιδιά που ερχόντουσαν από άλλες χώρες, μπορεί να ήταν ένα-δύο χρόνια μεγαλύτερα από τα άλλα, κάτι που γινόταν φανερό καθώς μεγάλωναν, μιας και τα κορίτσια ωριμάζουν γρηγορότερα. Υπήρχαν χρονιές που στην ΣΤ' τάξη, είχαμε μαθήτριες, σωστές γυναίκες, σαν την κοπελιά μπρος μου. Φορούσε ένα τοπάκι σαν τα αθλητικά σουτιέν, γυμνή μέση και ένα λευκό κολλητό κολλάν που δεν έκρυβε τίποτε και διαγραφόταν ολοκάθαρα το εσώρουχό της. Στη μέση της είχε δεμένη μια ζακέτα... Σκέφτηκα, ότι δεν έφταιγε το παιδί, η μητέρα του έφταιγε που την έστειλε έτσι στην εθνική μας επέτειο... Αν όμως η μητέρα έφευγε χάραμα για δουλειά, ποιος θα την πρόσεχε;; Την φώναξα κοντά μου με χαμόγελο. Μου είπε ότι θα ήταν παραστάτης στην σημαία... Την πήρα παράμερα και της μίλησα φιλικά: "Κούκλα μου, θερμά συγχαρητήρια που θα είσαι σημαιοφόρος... Όμως μάτια μου, πρέπει να σου πω κάτι που μάλλον δεν το πρόσεξες... Φαίνεται το βρακάκι σου! Και καταλαβαίνεις, καθώς θα ανέβεις στο βάθρο, θα σε δουν όλοι... Κάτι πρέπει να κάνουμε... Μου δίνεις την ζακέτα σου; Έτσι μπράβο! Φόρεσέ την και κούμπωσέ την... Τέλεια! Σε καλύπτει πλήρως! Τώρα μπορείς ν' ανέβεις χωρίς έγνοια στο βάθρο!!! Τώρα, δείχνεις ότι τιμάς και την σημερινή ημέρα!!!" "Σας ευχαριστώ κυρία! Σας ευχαριστώ πολύ!!"
Δεν ήταν μαθήτριά μου, αλλά όταν βλέπουμε κάτι, πρέπει να μιλάμε, γιατί όλα, παιδιά μας είναι... Το συγκεκριμένο κορίτσι γύρισε και με χαιρέτισε χαμογελώντας καθώς ανέβαινε στην σκηνή... Είχε καταλάβει ότι της μίλησα, όπως θα της μιλούσε και η μητέρα της και σκέφθηκα ότι εμείς οι δάσκαλοι κάποια πράγματα δεν πρέπει να τα προσπερνάμε... Όλο και κάτι θα μείνει, αρκεί να μην είμαστε προσβλητικοί και απαξιωτικοί... Το αληθινό ενδιαφέρον αναγνωρίζεται, γιατί τα παιδιά έχουν ραντάρ και συλλαμβάνουν αμέσως το ψεύτικο και το προσποιητό...
Μιλώ για παιδιά του Δημοτικού, διότι στο Γυμνάσιο τα προβλήματα έχουν άλλη ένταση και μέγεθος... Εκεί έχω δει κορίτσια που πηγαίνουν βαμμένα έντονα, με μίνι και πολύ έντονα νύχια... Εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε την εφηβεία και πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί. Ο ρόλος των καθηγητών πολύ δύσκολος στο να βάλουν ένα μέτρο. Πρέπει να χειριστούν το θέμα με μεγάλη μαεστρία, ώστε να μη χάσουν κανένα παιδί, να μην απαξιώσουν κανέναν μαθητή και να κρατήσουν ανοιχτό τον δίαυλο επικοινωνίας, με γόνιμο διάλογο... Δεν πρέπει να "κρεμούν" ταμπέλες και να μην στοχοποιήσουν κανένα μαθητή... Η αμέριστη επιμονή και η αληθινή αγάπη προς τον μαθητή, κάνουν θαύματα... Οι εξαιρέσεις είναι ένα δυσκολότατο φαινόμενο που θέλει ιδιαίτατους χειρισμούς αντιμετώπισής τους...
Στα τόσα χρόνια διδασκαλίας μου, δεν είδα κάτι παράταιρο στο ντύσιμο των συναδέλφων. Όλοι ερχόντουσαν σεβόμενοι και τιμώντας τον χώρο εργασίας μας. Θυμάμαι φορούσα πάντα όμορφα ρούχα, βαμμένη προσεχτικά, με το κόσμημα που ταίριαζε, γιατί ήξερα ότι κάθε μέρα θα πρέπει να δώσω την καλύτερη παράσταση της ζωής μου, στο πιο δύσκολο κοινό του κόσμου, στους μαθητές μου και η εικόνα παίζει μεγάλον ρόλο... Θα έπρεπε πρωτίστως να καταφέρω φεύγοντας από την τάξη, να είναι όλα ευχαριστημένα, έχοντας παρακολουθήσει με κέφι τις έξι ώρες διδασκαλίας, κατά τις οποίες φρόντιζα πάντα να τους κρατώ εν γρηγόρσει, με τον δικό μου ζήλο και ταμπεραμέντο...
Μία φορά είδα σε ένα σεμινάριο μια δασκάλα από άλλο σχολείο και μου έκανε δυσάρεστη εντύπωση ο τρόπος ενδυμασίας της... Πρώτα-πρώτα, φορούσε ένα πολύ νεανικό φόρεμα, που δεν ταίριαζε με την ηλικία της... Εμείς οι γυναίκες, μεγαλώνοντας, πρέπει να είμαστε προσεχτικές στο τι ρούχα επιλέγουμε και στο πώς φτιάχνουμε τα μαλλιά μας... Δεν γίνεται να είσαι πενήντα χρονών δασκάλα και να φοράς μίνι φόρεμα που το στυλ του θα ταίριαζε σε μια εικοσάρα... Τα μπε-μπε φρου-φρου και οι φιόγκοι στα μαλλιά, είναι για άλλες ηλικίες... Τα φορέσαμε κι εμείς στα νιάτα μας, αλλά τώρα μπορούμε να ντυθούμε διαφορετικά, μένοντας γοητευτικές και πάντα στην μόδα. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα κοροϊδευτικά σχόλια του στυλ: "Καλέ, πώς είναι αυτή ντυμένη έτσι; Χάζεψε τελείως και ντύνεται σαν μπέμπα; Δεν βρέθηκε κανένας δικός της να της πει ότι έτσι γελούν και οι πέτρες μαζί της;;; Ε, πού πας κυρά μου; Δεν βλέπεις τα χάλια σου;;;" Γι' αυτό λέω ότι αρμόζον είναι η γνώση και ο σεβασμός ως προς την ηλικίας μας... Στο χέρι μας είναι να παραμένουμε μοντέρνες και θελκτικές... Πιστεύω ακράδαντα ότι η πιο γόνιμη περίοδος για την γυναίκα είναι η δεκαετία 50 - 60. Έχεις πλέον αποκτήσει πείρα, ξέρεις τι θέλεις, έχεις πλήθος ιδεών και βρίσκεσαι σε δημιουργικό οργασμό... Ευλογημένα χρόνια! Τότε βρίσκεσθε, στο ζενίθ της αποδοτικότητάς σας!!!! Θυμηθείτε με!!!
Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό, όπως ακριβώς το άκουσα... Μία οικογένεια, πήγε το Σάββατο στο σούπερ-μάρκετ να ψωνίσει... Ξαφνικά, ο μικρός που είχε προπορευθεί, γύρισε και είπε την μητέρα του: "Μαμά, στον άλλον διάδρομο είναι η δασκάλα της Γ' τάξης, η κυρία Ξένια." "Ναι; Πάμε να της πούμε μια 'Καλημέρα'!!" "Καλύτερα... όχι..." "Γιατί παιδί μου;;" "Δες κι εσύ μαμά, αλλά χωρίς να σε καταλάβει..." Γεμάτη περιέργεια η μητέρα προχώρησε μπροστά, αλλά σταμάτησε και δεν μίλησε. Στο βάθος του διαδρόμου ψώνιζε η κυρία Ξένια, Φορούσε ένα στενό, παρτό σόρτς, που άφηνε μέρος των οπισθίων της ακάλυπτο. Ένα μικροσκοπικό μπλουζάκι, δεμένο πάνω από την μέση, άφηνε ελεύθερο το πλούσιο στήθος της, σε ένα αβυσσαλέο ντεκολτέ... Η μέση ήταν τελείως ακάλυπτη και το σορτς χαμηλοκάβαλο. Τα παπούτσια ξώφτερνα με πάρα πολύ ψηλό τακούνι... Εμφάνιση για παραλία, που πιθανόν θα ταίριαζε στην εικοσάχρονη κόρη της συγκεκριμένης δασκάλας, αλλά έστω και της ίδιας αν πήγαινε στην θάλασσα ή έμενε σπίτι της... Πήγε όμως σε ένα μαγαζί της γειτονιάς της όπου υπήρχε μεγάλη περίπτωση να συναντήσει κάποιον από το σχολείο.... Όπως κι έγινε.... Η μητέρα δεν της μίλησε. Έφυγαν για να μην πέσουν πάνω της και γύρισαν αργότερα. Τι ήταν αυτό που είχε ξαφνιάσει τον μικρό μαθητή και τον θορύβησε τόσο;; Μα, η εμφάνιση της συγκεκριμένης κυρίας... Στο μυαλουδάκι του, ήταν "Η κυρία Ξένια, η ΔΑΣΚΑΛΑ..." Αντιπροσώπευε την πειθαρχία, το σωστό, το ιδανικό, το λειτούργημα του δασκάλου... Η κυρία Ξένια δεν ήταν σαν τους άλλους ανθρώπους. Ήταν ξεχωριστή... Ήταν Δασκάλα... Η εικόνα που είδε, δεν ταίριαζε με την εικόνα που είχε πλάσει ο μαθητής για την όποια Δασκάλα συναντούσε... Η μητέρα το κατάλαβε, γι' αυτό και έφυγαν από το σούπερ - μάρκετ...
Και η ερώτηση απλή: Ένας δάσκαλος μπορεί να εμφανίζεται όπως του κάνει κέφι στην εκτός του σχολείου ζωή του;;; Πιστεύω ότι πάντα πρέπει να είμαστε μέσα στα πλαίσια της λογικής, διότι η συνάντησή μας με έναν μαθητή μας, θα ήταν κρίμα να έφερνε και μας και τον μαθητή σε δύσκολη κατάσταση... Ούτε θα θέλαμε να πέσουμε από το βάθρο μας στα μάτια του μαθητή μας και να χάσουμε την εκτίμηση που μας έχει... Η ψυχή του παιδιού είναι πολύ ευαίσθητη και είναι κρίμα να την πληγώσουμε και να διαλύσουμε την ιδέα που έπλασε για μας... Διότι είτε μας αρέσει είτε όχι, αποτελούμε παράδειγμα για τους μαθητές μας και δεν πρέπει ποτέ να τους απογοητεύσουμε... Πρέπει να είμαστε πάντα προσεχτικοί... Είπαμε. Εκτελούμε λειτούργημα, όχι μια οποιαδήποτε εργασία... Και δεν είναι κακό, όποιος το θεωρεί βάρος δυσθεώρατο, να κοιτάξει να βρει μιαν άλλη δουλειά που να του ταιριάζει καλύτερα και δεν θα νιώθει πιεσμένος...
Κάποτε ήρθε ένας άντρας συνάδελφος. Ντυνόταν φοβερά εξεζητημένα. Οι πουκαμίσες του εξαντρίκ, μεταξωτές ή σατέν, φαρδιές, εκτυφλωτικές και με τρία δαχτυλίδια στο κάθε χέρι που ήταν μεγάλα, με τεράστιες, φαντεζί, πολύχρωμες πέτρες που έβγαζαν μάτι... Η φωνή του σε κάθε παρατήρηση, έφθανε ως έξω, στον προαύλιο χώρο.. Δεν του έγινε καμία παρατήρηση να είναι λίγο πιο συντηρητικός... Ανέλαβε ένα τμήμα στο ολοήμερο. Δυσανασχετούσε... Δεν έμεινε τον επόμενο χρόνο... Πιστεύω, ότι ο καθένας μπορεί να είναι ό,τι θέλει, αρκεί να μην προκαλεί... Λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει. Η ησυχία είναι δείγμα συγκροτημένης προσωπικότητας και πολιτισμού...
Πες τώρα ότι φοράς μίνι και μεγάλο ντεκολτέ και διδάσκεις στην ΣΤ' Δημοτικού... Να είστε σίγουρες, ότι ό λ α τα αγόρια θα χαζεύουν τα πόδια σας και θα σκουντά το ένα το άλλο, μόλις σκύψετε και ανοίξει κι άλλο το ντεκολτέ σας... Το έχω δει με τα μάτια μου... Τα παιδιά την σήμερον έχουν μύριους ερεθισμούς και ξυπνούν γρήγορα... Μία τέτοια λοιπόν εμφάνιση, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, γιατί θα αποσυντονίσει τους πάντες...
Διδάσκουμε ότι πρέπει να υπάρχει μέτρο σε όλα, μέσα στην ζωή μας... Εμείς πρώτοι πρέπει να το εφαρμόσουμε, εμείς που το διδάσκουμε... Εμείς, οι δάσκαλοι... Δύσκολο έργο διαλέξαμε, και υπέροχο συνάμα... Μπορούμε να προσεγγίσουμε κάθε περίπτωση, αρκεί να έχουμε τρόπο και να είμαστε και οι ίδιοι κατασταλαγμένοι... Έτσι μόνον θα μας ακούσουν και θα μας σεβαστούν και οι άθεοι μαθητές και οι ροκάδες και οι γκόθικ και όλοι όσοι ψάχνονται να διαμορφώσουν την δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα... Αρκεί να βρούμε το κλειδί της καρδιάς τους και να μην εγκαταλείψουμε ποτέ...
