Ο  ΜΕΝΤΟΡΑΣ  ΤΗΣ  ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Ωσάν τελείωνε η τάξη μου, έπαιρνα τα παιδιά μου

και τα κερνούσα όλα τους σε μία πιτσαρία.

Μιλάω για τους μαθητές και τις μαθήτριές μου,

που τά 'φερνα χαρούμενη στην πίτσα ΔΙΓΑΛΕΤΟΣ.

Εμπαίναν όλα σε σειρά για να τα πάω αντίκρυ.

Στην Αλεξάνδρας βγαίναμε κι είχα μεγάλη έγνοια.

Τα οδηγούσα από μπροστά και πίσω οι δυό μου κόρες

Ελπίδα και Αλίσια, εκλείναν την ομάδα.

Μα, τελευταία ερχότανε για να μας βοηθήσει

κι ένας νιος, συμμαθητής, της Ελπιδούλας φίλος.

Ένα γλυκύτατο παιδί, με τρόπους και αξίες

κι εμένα ο νους μου έπλεξε πως, φλερτ ετοιμαζόταν...

Και της μητέρας το ένστικτο, δεν έπεσε και έξω...

Φιλία... Φίλοι ζηλευτοί ωσότου...παντρευτήκαν!!!

Αφού τελειώσαν τις Σχολές και σπούδασαν με ζήλο.

Η Ελπίδα στην Καλών Τεχνών και ο Λευτέρης πήγε

κι εγίνηκε ένας γυμναστής με θέρμη και με πάθος.

Τι να πιστέψω, τι να πω γι' αυτό το παλληκάρι;

Ευγενικός, πανέξυπνος μ' έναν μεγάλο ζήλο.

Στο Υπουργείο το πρωί, μαθήματα το βράδυ.

 Και όλο σεμινάρια τελειώνει και πρωτεύει.

Διδάσκει το Παγκράτιο σε Σύλλογο Γονέων

κι έβαλε και στο πρόγραμμα και εθνικούς χορούς μας.

Γυμνάζει  ο Λευτέρης μας μικρούς μα, και μεγάλους.

Προχώρησε κι εγίνηκε προπονητής αγώνων,

σ' αθλήματα ξεχωριστά και πάντοτε προάγει,

την άμιλλα την ευγενή σε όλα τα πεδία!

Όταν τα χοροδράματα έστηνα στα σχολεία,

ερχόταν από μόνος του για να με βοηθήσει.

Στο Γήπεδο του Γέρακα - ακόμα το θυμάμαι - 

στοίχιζε την οργάνωση μ' ένα παράγγελμά του!

Η Ελπίδα πάντα από κοντά, στην μουσική η Αλίσια,

εστήσαμε υπέροχες λιόλουστες αναμνήσεις

και πάντα πετυχαίναμε τον ευγενή σκοπό μας.

Οι μαθητές του Γέρακα, μ' αγάπη τους  θυμούνται...

 Σαν συγγενείς τους έχουνε Λευτέρη, Ελπίδα, Αλίσια...

Κι εγώ δεν ξέχασα ποτέ τι μού 'πε ο Λευτέρης

σε μία πρόβα με παιδιά πάνω από ενενήντα δύο!!!!

''Αυτό που κάνω δίπλα σας κυρία Πολυάνθη,

είναι μεγάλο μάθημα που στην Σχολή δεν βρήκα!

Με ρίξατε στους μαθητές κι έπρεπε να μιλήσω

και σθεναρά και φιλικά και να καθοδηγήσω...

Γι' αυτό πολύ σάς φχαριστώ για την προτίμησή σας...''

Τα χρόνια εδιαβήκανε κι η πρώτη μου η κόρη, 

μαζί με την αγάπη της,  εκάνανε παιδάκια.

''Αρσενική μαμά'' τον έλεγα πάντοτε τον Λευτέρη.

Στεκόταν στην γυναίκα του, που ρχόταν κουρασμένη 

απ' την διδασκαλία της σε παίδες Γυμνασίου.

Εδιάβαζε τους δυό τους γιούς με όλη την καρδιά του.

Μεγάλη η βοήθεια του μέσα στο σπιτικό τους

και όλοι στην φαμίλια τους, πάνω του ακουμπούσαν.

Τις δυσκολίες άντεξε μαζί με την συμβία.

Ποτέ του δεν εγκρίνιαξε αν είναι κουρασμένος.

Σχολάει πες στις τέσσερις και τα παιδιά διαβάζει.

Μετά θα φύγει για δουλειά, ωσότου ρθεί το βράδυ.

Πίσω του η γυναίκα του φροντίζει τα παιδιά τους

και τον καλωσορίζουνε την ώρα που γυρίζει.

Και τότε θα μιλήσουνε, δεν θα κλειστεί στο δώμα.

Με τα κουράγια στο μηδέν, θ' ασχοληθεί με όλα.

Κι ίσως να πέσουνε αργά τ' αγόρια τους για ύπνο,

γιατί θα δούνε όλοι μαζί κάποια καλή ταινία.

Οι σχέσεις θα συσφίξουνε, θα νιώσουν ευτυχία

κι ο ύπνος θά 'ρθει χαρωπός τα βλέφαρα να κλείσει.

Δεν θα γινόταν νά 'τανε καλύτερος πατέρας.

Κουβαλητής, ανεχτικός, ευγενικός, στακάτος

κι όπου χρειάζεται αυστηρός για να τηρούνται όρια,

που φέρνουν μιάν ασφάλεια και σε προετοιμάζουν

για νά 'μπεις καίρια δυνατός μέσα στην κοινωνία.

Η εφηβεία δύσκολη σε νεαρούς και κόρες

κι οι κίνδυνοι στο σήμερα, πολύ-πολύ μεγάλοι...

Σε πόσα σπίτια το σκαρί κλυδωνισμούς τραβάει, 

γι' αυτό ο καπετάνιος του δίνει μεγάλη μάχη.

Στο σπίτι του Λευτέρη μας, δυό οι καπεταναίοι.

Η Ελπίδα και ο σύζυγος κρατούν γερό τιμόνι

και οδηγούνε το σκαρί σ' απάνεμο λιμάνι.

Φιλόξενος, φιλόζωος, σεβαστικός, οξύνους, 

τόσα χαρίσματα ο Θεός τού 'δωσε του Λευτέρη.

Κι εκείνο πού 'ναι υπέροχο και για τις δυό μου κόρες,

είναι  πως συνταιριάζουνε και αληθινά αγαπιούνται

οι δυό τους άντρες οι καλοί, Λευτέρης - Παναγιώτης.

Εκτίμηση βαθύτατη ο ένας για τον άλλον

τρέφουν οι δύο σύγαμπροι και τα περνάνε φίνα,

κάθε φορά που βρίσκονται κι αυτό έχει αξία,

γιατί έτσι συσφίγγονται οι δύο τους οικογένειες.

''Ευ αγωνίζεσθαι '' φρονεί κι αυτή 'ναι η αρχή του.

Οι μαθητές τον αγαπούν κι α υ τ ό ν πάντοτε θέλουν.

Τονώνει όλα τα παιδιά - μιά πατρική φιγούρα

και μεταδίδει γύρω του την δύναμη, την φλόγα.

Φιλόζωος από μικρός ήτανε ο Λευτέρης

και όλη η οικογένεια φιλόζωη εβγήκε.

Για κάθε της ζωής μορφή, δείχνει τον σεβασμό του.

Φροντίζει τα ζωάκια τους, τα φιόρα τους προσέχει

και της καρδιάς η ευγένεια, λάμπει στο πρόσωπό του.

Πατέρας πρότυπο, σωστός, το μόνο που τον νοιάζει,

είναι να ζήσουνε καλά τα δυό του τα αγόρια.

Να αποκτήσουνε γερές βάσεις για την ζωή τους

και στην ψυχή τους νά 'χουνε γαλήνη κι ηρεμία.

Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε σ' αυτήν την κοινωνία.

Ακούμε παραβατικότητα χιλιάδων ανηλίκων 

και νιώθουμε πως ράγισε ο όρος ''οικογένεια''.

Επείγει μιά συστράτευση να γίνει στις ομάδες...

Εξέφυγε η κατάσταση κι η βία στα σχολεία,

φτάνει στ' αποκορύφωμα και μόνον θλίψη φέρνει.

Κι οι δυό γονείς δουλεύουνε τώρα κι οι απαιτήσεις

ορθώνονται υπέρογκες και ο καιρός δεν φτάνει...

Γυρίζουνε κατάκοποι στο σπίτι τους το βράδυ

και δεν μπορούν ν' αρθρώσουνε λέξη με τα παιδιά τους.

Διαλύεται έτσι ο δεσμός που κράταγε το σπίτι.

Τα τέκνα ανεξέλεγκτα ορμούνε σε παγίδες,

που μεταλάσσουν τα παιδιά σε θηριώδη όντα.

Αν δεν το νιώσουν οι γονείς το βάραθρο που χαίνει,

εχάσανε τον στόχο τους, όσα λεφτά κι αν φέρνουν...

Γι' αυτό ''παν μέτρον άριστον'' εδιάλεξε ο Λευτέρης.

Το πρώτο του το μέλημα, η οικογένειά του.

Και είναι πάντα προσηνής, το προσπαθεί τα μάλα...

Οι ώρες εργασίας του, η κούραση, ο μόχθος,

δεν τον απομακρύνουνε απ' τα καθήκοντά του.

Δεν είναι κάτι ευκολο, μ'αξίζει να μοχθήσεις...

Μονάχα τότενες σωστούς ανθρώπους θ' αναθρέψεις,

γιατί γλυκά κι από κ ο ν τ ά θε νά' χεις τα παιδιά σου,

που με τις βάσεις τις ορθές , σωστά θε να φερθούνε,

αφού ποτέ δεν τούςλειψε η αγάπη των γονιών τους...

 ΤΙ  ΚΙ  ΑΝ  ΦΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ;

Φθινόπωρο. Από τις ωραιότερες εποχές του χρόνου. 

Η εποχή των αντιθέσεων.Της ρέμβης. Του συλλογισμού.

Η εποχή με τα δύο πρόσωπα. Εκπάγλου ωραιότητος και τα δύο...

Γλυκιά, νοσταλγική, χρυσοχάλκινη. Μα, και μπουρινιασμένη,σκοτεινή.

Μου πάει πολύ στην ψυχή μου.

Καθώς οι ηλιαχτίδες παίζουν κρυφτούλι με τα αργυρόχρωμα σύννεφα, μιά περίεργη αίσθηση αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Το φως θα είναι κοντά μας, για πόσο ακόμη;

Μαγικά φαντάζουν τα χρυσορόδινα φύλλα των δέντρων και τα παχιά χρωματιστά χαλιά που δημιουργούν πέφτοντας από τα μητρικά κλαδιά.

Τόση ομορφιά... Κι όμως, αν προσέξεις, μυρίζει ερημιά, κρύο, καθώς οι μέρες κονταίνουν.

Τα νιώθει όλα αυτά η ψυχή μου και τα μετουσιώνει σε σκέψεις...

Μετά τον οργασμό του καλοκαιριού, αρχίζει να φθίνει η πληθώρα του δυνατού φωτός, της μεγάλης μέρας, της ανεμελιάς.

Προχωράμε προς το τέλος του κύκλου.

Σαν τα ανθρώπινα όντα. Μετά το μεθύσι των νιάτων, έρχεται το φθινόπωρο της νιότης, ο χειμώνας και το χιόνι στα κορμιά μας..

Κι όλα αυτά με τόση σοφία!...

Ο Νοέμβρης δροσίζει το φρυγμένο από τον καύσωνα, σώμα της γης. 

Το ξεπλένει, το δυναμώνει. 

Τι όμορφα που μυρίζει το χώμα μετά την βροχή!

Κι ευθύς ξεπετάγονται τα πρώτα χόρτα και τα δειλά κυκλάμινα...

Ανασαίνω βαθιά την μυρωδιά της νοτισμένης γης και αφήνω το παράθυρο ανοιχτό, να χαρώ τον ήχο της βροχής και το άλλοτε μεταξένιο και άλλοτε εκκωφαντικό τραγούδι της...

Μου μιλεί. Και μου λέει ότι τίποτε δεν τελείωσε. Σκέλεθρα γυμνά θα μείνουν τα δέντρα, όμως η ζωή δεν χάθηκε. Ξεκουράζεται. Κοιμάται στον κορμό και στις ρίζες.

Θα κλείσει τα μάτια για τρεις μήνες και την άνοιξη θα ορμήσει ολοζώντανη, απαιτητική,λουλουδιασμένη, μοσχοβολιστή.

Γιατί η ζωή, δεν χάνεται!

Για λίγο ξαποσταίνει και μετά συνεχίζει ακάθεκτη τον αιώνιο ζωογόνο χορό της.

Εδώ υπάρχει ανάσταση!Α ν ά σ τ α σ η!!

Για όλα αυτά, θα με πω Φθινόπωρο...

Τα χρόνια της εκρηκτικής νιότης πέρασαν πια.Μα ο δικός μου χρυσοποίκιλτος ουρανός, αντέχει ακόμα. Τώρα νιώθεις  ολοκληρωμένος.Χαίρεσαι όσα έφτιαξες και σίγουρα πολλά μπορείς να φτιάξεις ακόμη...

Μπόρες έρχονται. Ακόμα και μπουρίνια. Αλλά, περνούν...

Στεγνώνει η γη από τα πρωτοβρόχια, στεγνώνει κι η καρδιά μου από τα ρυάκια που σου πετάει ο χρόνος...

Μέσα στα σωθικά της γης, ετοιμάζεται η νέα ζωή.

Μέσα στα σωθικά μου, ρίζωσε το κουράγιο.

Είναι η ομπρέλα μου στις ξαφνικές καταιγίδες.

Είναι το αλεξίσφαιρό μου στους αναπάντεχους κεραυνούς.

Κι όταν θα φτάσω στον δικό μου χειμώνα,ελπίζω να έχω πάντα αγκαζέ το κουράγιο.

Τότε το χιόνι θα μου φανεί λαμπερά φιλικό και το κρύο θα το μετριάσει το ά ν θ ο ς  που κατάφερα και κράτησα ζωντανό, δίπλα στην καρδιά μου. Το λέμε,  ε λ π ί δ α!!!

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ

Από μικρός ερίχθηκε στην μέση της αρένας. 

Τελείωσε το Λύκειο, δεν πήγε παραπέρα.

Δεξιοτέχνης ήτανε στο σκάλισμα του ξύλου

κι όποια δουλειά του 'ρχότανε, την πάλευε με σθένος.

 

Εμείναν μόνοι ενωρίς μαζί με την γιαγιά τους

αυτός κι η αδελφούλα του, πάντα αγαπημένοι.

Καθώς πιάναν τα χέρια του, πολλοί τον εζητούσαν

κι από δουλειά δεν ξέμεινε, γιατί ήταν προκομμένος.

 

Μόνος του όσο ήτανε, τά 'φερνε πάντα βόλτα.

Μα ήρθε κι ερωτεύθηκε και φτιάξανε φαμίλια.

Τι ευτυχία τα παιδιά και η καλή γυναίκα!

Αλλά η ΔΕΗ απόλυσε τριακόσιους νοματαίους.

Ανάμεσά τους και αυτός, οπούχε βρει απάγκιο...

 

Και τώρα ξαμολύθηκε να βρει κάπου να πάει. 

Στο σπίτι περιμένανε οι αγάπες του να φάνε.

Δεν μεγαλώνουν με φιλιά μονάχα, τα παιδάκια.

Τα ρούχα τους, τα έξτρα τους, τα εξωσχολικά τους

εκεί 'ναι και προσμένουνε όλα να πορευτούνε.

 

Βοήθησε η σύζυγος που ήταν προκομμένη.

Αλλά ο Πάνος έβλεπε πως δύσκολα τα φέρνουν.

Εμπήκε σ' εποχιακές και σ' άλλες εργασίες.

Εναερίτης έγινε, εργάτης, οικοδόμος...

Όχι, ποτέ δεν έλεγε σ' ό,τι του προσφερόταν.

 

Από μιά στέγη έπεσε βάζοντας αλουμίνια. 

Εχτύπησε το γόνατο, την μέση, το ισχίο...

Και μόλις έγινε καλά ευθύς εξαμολύθη

να βγάλει μεροκάματο, να βγάλει το ψωμί τους.

 

Ο ήλιος τον κατέκαψε, του πλήγωσε το δέρμα.

Και η οξυγονοκόλληση τού 'καψε χέρια - πόδια.

Οι σπίθες επιτέθηκαν στα γαλανά του μάτια

και για ημέρες έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι...

 

Και κάποια μέρα στένεψαν οι δρόμοι εργασίας.

Οπότε αναγκάστηκε να φεύγει απ' τα παιδιά του...

Τετράμηνα, εξάμηνα πήγαινε σ' άλλον τόπο

για μιά καλύτερη αμοιβή, μαζί με συναδέλφους.

 

Υπέροχη η γυναίκα του εβάστα Θερμοπύλες.

Με δυό αγόρια έφηβους, στάθηκε αμαζόνα

και τέλειωσε και ...δεύτερη Σχολή που αγαπούσε...

Κι ουδέποτε αρνήθηκε κάποια δουλειά να κάμει,

έστω κι αν την μεγάλωσαν στα πούπουλα οι δικοί της...

Γιατί το λέει κι ο λαός με την βαριά σοφία:

''Νυφούλα μου, άσε τι ήξερες... Με όσα βρεις θα ζήσεις...''

 

Φθινόπωρο εφάνηκε κι ο Πάνος λείπει κιόλας

εξάμηνο απ' τα παιδιά και την γλυκιά συμβία. 

Τους είπε το αφεντικό, θα πάνε και Αγγλία...

Τουλάχιστον πεντάμηνο θα μείνουν εκεί πέρα...

 

Το καλοκαίρι έμειναν μαζί του για έναν μήνα,

όλη η οικογένεια που πήγε να τον εύρει.

Τώρα για τα Χριστούγεννα προσεύχονται να έρθει,

γιατί τους λείπει ο στοργικός, καλός πάτερ - φαμίλιας.

 

Τον βλέπω κι όλο σκέφτομαι ως πότε θα αντέξει.

Δύσκολες τούτες οι δουλειές κι όλο περνούν τα χρόνια.

Μπορεί νά 'χει γερό σκαρί, αλλά οι αντοχές ως πότε

θε να κρατιούνται υψηλές και δεν θα τον προδώσουν;;

 

Και συλλογιέμαι ταχτικά: Αν σπούδαζε, πώς θά 'ταν;;

Όταν το λέω μου απαντά: '' Ξέρεις πόσοι δικοί μας,

τελείωσαν μία σχολή, αλλά με μας δουλεύουν;

Δεν βρήκαν κάτι ανάλογο μ' αυτό πού 'χαν σπουδάσει

και κάνουν χίλιες δυό δουλειές που πρώτα δεν τις ξεύραν.

Δεν βρήκαν κάτι ανάλογο στο αντικείμενό τους

κι αφού περάσανε πολλά, μαζί μας καταλήξαν''....

 

Μπορεί νά 'ναι το δίκιο του, πολύ - πολύ μεγάλο...

Εξ άλλου γι' αυτό φύγανε στα ξένα τόσα νιάτα,

γιατί απλώς δεν βρήκανε κάπου καλά να πάνε...

Κάπου καλά και σύμφωνα μ' αυτά πού 'χαν σπουδάσει...

Αλλά εγώ, θωρώντας τον τι πάθια έχει τραβήξει,

πιστεύω πως αλλιώτικα θα ήταν με πτυχίο...

 

Βέβαια τώρα είναι αργά ν' αλλάξουμε τον χάρτη.

Και χαίρομαι που στους δυό γιούς μιλάει με σοφία:

''Κοιτάτε πόσο δύσκολα τα φέρνω στην ζωή μου...

Εσείς θε να σπουδάσετε, να μην τραβάτε τόσα.''

Και ο καλός Θεός χρυσά του χάρισε παιδάκια,

που με ευγένεια τραβούν τον δρόμο των γραμμάτων.

 

Τους λείπει ο πατέρας τους, μα το παράδειγμά του,

τους ατσαλώνει στην ζωή και έχουν βάλει στόχους.

Λαμπρή βοήθεια σε αυτό κι η θαυμαστή τους μάνα,

που γίνεται πολύ συχνά και μάνα και πατέρας

κι έτσι κρατιέται σφαλιστή η οικογένειά τους.

 

Και να σκεφτείς πως λεύτερη πριγκιπικά εζούσε,

στο πατρικό της σπιτικό, μαζί κι η αδελφή της.

Τις πήγαν στα καλύτερα σχολεία που υπάρχουν

και τις μεγάλωσαν μαθές, με της καρδιάς το αίμα.

Τίποτε δεν τους έλειψε, ήταν βασιλοπούλες.

Μα η μικρή ηράσθηκε σφόδρα κι εξενιτεύθη...

 

Τον Παναγιώτη αγάπησε κι εστρώσαν την ζωή τους

κάτω στην Πελοπόννησο κι όχι μες στην Αθήνα.

Παρ' όλο που αναθράφθηκε με μόσχο και αγάπη,

με αφθονία κι άνεση κι έναν ωραίο κύκλο,

εστάθηκε ακλόνητη δίπλα στον σύζυγό της.

Ποτέ δεν την γονάτισε καμία δυσκολία

και φέρθηκε μ' αλτρουϊσμό που δεν τον φανταζόμουν...

 

Το μέγα τους κατόρθωμα, τα υπέροχα παιδιά τους.

Μ' αρχές, αξίες, ιδανικά, με μπρίο και με κέφι!

Θαυμάζω τι κατάφερε η μάνα η καλή τους,

πού 'χει ταλέντα και καρδιά, παλληκαριά κι αγάπη.

 

Στεναχωριέμαι πού 'χουν βρει τις τόσες δυσκολίες.

Θα προτιμούσα πιο εύκολη να ήταν η ζωή τους.

Μόνοι τους όμως εδιάλεξαν τον δρόμο της ζωής τους

κι απέδειξαν πως δεν λυγούν και πάντα προχωρούνε.

 

Αυτό μονάχα θαυμασμό μαζί με απορία,

με κάνει ν' ανθώ μέσα μου κι όλο τους ευλογάω.

Για κάποιες μέρες έφτασε Αθήνα ο Παναγιώτης

κι οσότου φύγουν, τους ζητούν, δουλειά στην Ελευσίνα.

 

Φεύγει στις πέντε το πρωί, γυρίζει εφτά το βράδυ...

Τσιμπά φαΐ, μπανιάρεται και πέφτει στο κρεβάτι.

Δεξαμενή θα φτιάξουνε λέει εις την Αγγλία

κι εγώ φαντάζομαι τρελές, πελώριες εξέδρες...

Τεράστια δεξαμενή σε βάθος και σε πλάτος...

Και σκάλες στα τοιχώματα, στα έγκατα που φτάνουν

και σαν μυρμήγκια οι άνθρωποι μες στην βαθιά χοάνη...

 

Κοίτα πώς τά 'φερε η ζωή... Χωρίζονται τα σπίτια...

Μισοί εδώ, άλλος εκεί, μα πάντα ενωμένοι.

''Μπορεί να 'ρθώ Χριστούγεννα, αν τύχει και μ' αφήσουν''

εκφράζει μύχιες σκέψεις του κι ευχές ο Παναγιώτης.

Κι εγώ συγκίνηση βαθιά νιώθω μες στην καρδιά μου...

Για το παιδί που ρίχτηκε νωρίς στην βιοπάλη.

Για το παιδί που δεν θωράκισε την ζήση με πτυχίο.

Για τον Πανάγο πού 'φτιαξε μιά φίνα οικογένεια,

όπου γι' αυτήν αγωνιά, γελάει και παλεύει...

 

Ουδέποτε σαν ρίψασπις δεν θα φερθεί ο Πάνος.

Θε να παλεύει με φωτιές, χοάνες κι αποστάσεις,

για μιά καλύτερη ζωή που θέλει να προσφέρει

στους γιούς του, στην γυναίκα του, μα και σ' αυτόν τον ίδιο.

 

''Όποιος δεν ξέρει Αγγλικά, γυρνά στους πέντε μήνες''

τους είπε ο υπεύθυνος κι αρχίζει να μετράει

το πότε θά 'ναι η επάνοδος και βρίσκει προς τον Μάρτη...

Σαν την ζωή του ναυτικού είναι και η δική τους

και η Αλίσια καρτερά, τον γυρισμό τ' αντρός της...

 

Μακάρι σ' όλους ο Θεός να δίνει ευτυχία.

Γαλήνη για το σπιτικό, αγάπη, αρμονία.

Να δίνει δύναμη σ' αυτούς που δεν το βάζουν κάτω

και αγωνίζονται τρανά για μιά ωραία ζήση.

Την σωστή σκέψη και στους νιους να δίνει η Παναγία,

για να παρθούν προσεχτικά οι όποιες αποφάσεις,

που θα χαράξουν στην ζωή τον δρόμο τον σωστόνε...

 

Γιατί; Μες στης ζωής κάποια καμπή, παίρνουμε αποφάσεις,

που σε μεγάλο ποσοστό, το μέλλον μας ορίζουν...

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

 

Κι έρχεται η μέρα που γίνεσαι φθινόπωρο.

Το ολοφώτεινο χέρι του καλοκαιριού, σε άφησε στην στροφή.

Μπήκες στην μάχη με πάθος, αλλά δεν βλέπεις αίσιο τελειωμό.

Δυσοίωνα τα μηνύματα από παντού.

Πάντα σε κάποια χώρα ο πόλεμος μαίνεται.

Σπίτια ρημαγμένα, κορμιά νεκρά στους δρόμους.

Ορδές αλλόφρονων ομάδων στην γραμμή για μετανάστευση...

Η Οδύσσεια του πόνου, της καταφρόνιας, του έσχατου εξευτελισμού.

 

Πιάνουμε τον μίτο της Αριάδνης πρώτα από τον τόπο μας...

Πλήρης αδιαφορία από τους κρατούντες...Από αυτούς που εδιάλεξες  ε σ ύ...

Τριάντα χρόνια να καθαριστεί ο Κηφισός...

Πόσα χρόνια πίσω πάει η μεγάλη ευθύνη;;

Δεν συνελήφθη ο βιαστής και χασάπης του Όλιβερ, του άμοιρου χάσκι..

Δεν προλαμβάνονται τα φρικιαστικά εγκλήματα στο Μάτι, στα Τέμπη.

Ατιμώρητοι οι κατ' εξακολούθηση κλέφτες, παραβάτες κάθε νόμου και ηθικής.

Αφύσικη βία στα σχολεία, στην οικογένεια, στους δρόμους.

Και η μοίρα της Πατρίδας είναι καλά προφυλαγμένη;;

Υπάρχουν άξιοι ηγέτες, ήρωες του καθήκοντος και όχι εραστές μιας υψηλόβαθμης θέσης;;;

 

Φλόγες αδηφάγες καταπίνουν τα δάση.

Έντρομα ζώα τρέπονται σε άτακτη φυγή, πανικόβλητα.

Ή παραδίδονται στην πύρινη κόλαση.

Περιουσίες ανθρώπων γίνονται κάρβουνο. 

Αναμνήσεις ζωής εξαφανίζονται στην σαρκοφάγα πυρκαγιά.

 

Και στο ευρύτερο πεδίο όλου του φάσματος της Γης;;;

Αθώα ζώα σκοτώνονται από σκληρόπετσους κυνηγούς.

Θαλάσσια κήτη νοήμονα εξολοθρεύονται στον βωμό του χρήματος.

Αίμα αθώο στην στεριά, στην θάλασσα, στον αέρα.

Από ανθρώπινο χέρι τραυματίζεται ανεπανόρθωτα το κλίμα...

Γίνονται σκουπιδότοποι ποτάμια, λίμνες, ωκεανοί.

Ως και στο διάστημα σκουπίδια εξακοντίσαμε..

Φόνοι, ληστείες για σαράντα ευρώ.

Παζάρια λευκής σαρκός ευημερούν. Στις μέρες μας...

Προστυχιά, ανευθυνότητα, ξεδιαντροπιά...

 

Δεν αγαπάς τον τόπο σου. Αδιάφορα τον λερώνεις και τον υποτιμάς.

Λερώνονται ιερά μνημεία από βέβηλα χέρια.

Ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι υπερήφανος για την πατρίδα σου.

Λέξεις ιερές χάνουν την σημασία τους. Μένουν κενές. Χωρίς σεβασμό τα ιερά σύμβολα.

Τρύπες που χάσκουν και σηκώνουν αδυσώπητη κοροϊδία.

Πίστη; Πατρίδα; Οικογένεια; Σεβασμός; Ενσυναίσθηση;

Τι είναι αυτά;;; Αν τα υπερασπισθείς σου κολλάνε την ρετσινιά του φασίστα, του ρατσιστή και στην καλύτερη, του αλλά ντ' άλλων αιθεροβάμονα...

Αδυσώπητη εξαφάνιση αξιών...

Κι η αλυσίδα των ναρκωτικών, σφυρηλατείται διαρκώς από τα πεθαμένα νιάτα και γίνεται ασήκωτη από το βάρος των χαμένων ψυχών...

 

Παιδιά βιάζονται, ζώα βασανίζονται, λαοί εξαθλιώνονται.

Και μέσα στην λαίλαπα εμφανίζονται απορημένα μάτια παιδικά.

Ακούγονται λυγμοί από απροστάτευτα ζώα και δέντρα...

Η φύση θρηνεί... Ο ανθρωπισμός θρηνεί...

 

Κι εσύ απορημένος σκέφτεσαι: ''Γιατί όλα αυτά;; Εγώ, ό,τι μπόρεσα έκαμα στην ζωή μου. Μίλησα, δίδαξα, έπραξα, φώναξα... Δεν κατάφερα λοιπόν τίποτα;;...''

Μην απογοητεύεσαι...Δεν είσαι ο μόνος που αγωνίσθηκε... Κι άλλοι σαν κι εσένα πάλεψαν για έναν καλύτερο κόσμο.

Συνέχεια πολλοί άλλοι φωτεινοί ιππότες του καλού, δίνουν ατέρμονες μάχες με την παντοδυναμία του κακού. Σε όλα τα στάδια. Σε όλα τα πεδία...

Έστω κι αν είναι πιο λίγοι από τα τάγματα του μίσους και της αλλοτρίωσης των ηθών.

Δεν λυγίζουν. Επιμένουν και προσπαθούν. Ίσως  α υ τ ή  η άνιση μάχη έχει τέτοια μεγάλη βαρύτητα, που καταφέρνει και φέρνει κάποια ισορροπία στον κόσμο ετούτο. 

Διαφορετικά θα είχε σίγουρα εξαφανισθεί.

 

Κάποιοι τρελοί - λένε - θα σώσουν τον κόσμο. Αν προλάβουν...

Κάνουν ό,τι μπορούν... Μα, έστω και μιά κοπέλα ή ένα αγόρι εάν σώσουν από την πορνεία...

Μα έστω και ένα παιδί ν' αρπάξουν από τα νύχια παιδεραστών...

Μα έστω κι ένα σκυλάκι να σώσουν από τον δρόμο.

Μα έστω κι ένα παγιδευμένο δελφίνι να ελευθερώσουν από τα δίχτυα.

Μα κι έναν παπαγάλο, μία τίγρη, έναν ελέφαντα, εάν διαφυλάξουν από τους λαθροκυνηγούς και τους παράνομους εμπόρους άγριας ζωής...

Όλα αυτά είναι κατορθώματα μεγάλα από ευαισθητοποιημένους συνανθρώπους μας.

Λένε: ''Τέρμα στις γούνες... Μην φοράτε ματωμένα πτώματα στους ώμους σας, από φριχτά βασανισμένα ζώα...''

Λένε : ''Τέρμα τα φυτοφάρμακα που δηλητηριάζουν την γη, το νερό, τα ζώα, τα έντομα, το φαΐ' μας''

Λένε; '' Τέρμα οι κοροϊδίες προς κάθε συνάνθρωπό μας με ειδικές ανάγκες''

Ορμούν να βοηθήσουν σε κάθε φυσική καταστροφή με άκρατο και ευλογημένον αλτρουισμό.

Και παράλληλα οι ομάδες των αδέκαστων λειτουργών, των εμπνευσμένων παιδαγωγών, των πιστών στον Ιπποκράτειο όρκο τους ιατρών, των πεφωτισμένων καλλιτεχνών.

Μακριά από κάθε ηθική και χρηματική βρωμιά.

 

Και όμως... Όλη  α υ τ ή  η θυσία, η ατομική και η ομαδική δεν φτάνει...

Δυστυχώς, θα εξακολουθούν να πεθαίνουν παιδιά στην Ινδία για μιά χούφτα ρύζι...

Θα εξακολουθούν να σκοτώνονται οι λαοί με όπλα που αγόρασαν και οι μεν και οι δε από την  ί δ ι α  τρομερή υπερδύναμη που πούλησε όπλα και στις δυό παρατάξεις...

Το σκεπτικό της διαβολικό... Να αλληλοσκοτωθούν και μετά να έρθει αυτή ως ειρηνοποιός δύναμη και να ξαναχτίσει τις ισοπεδωμένες από τα δικά της όπλα χώρες, τσεπώνοντας κι άλλα εκατομμύρια ευρώ...

Δυστυχώς, θα διαιωνίζεται το χάσμα στις τάξεις. Αμύθητα πλούτη από την μιά, απύθμενη φρικαλέα πείνα από την άλλη....

Οι εποχές θα εξαφανίζονται σιγά-σιγά, από το αδηφάγο ανθρώπινο χέρι...

Ο διάβολος των ζώων, ο άνθρωπος.

Ο διάβολος της φύσης, ο άνθρωπος.

Ο διάβολος της παιδικής αθωότητας, ο άνθρωπος.

Ο διάβολος της ηθικής ισοπέδωσης των πάντων, ο άνθρωπος...

Ε κ τ ό ς  από εκείνους που έχουν φως στην ψυχή, ουρανό στα μάτια, δάκρυ στην καρδιά...

Ε κ τ ό ς  από αυτούς που έχουν την Αγία Ανησυχία για ό,τι συμβαίνει στην γη, στα κοντινά μα, και στα μακρινά προβλήματα.

Κι εσύ ανάμεσά τους. Έκαμες ό,τι περνούσε από το δικό σου χέρι. ΔΕΝ αδιαφόρησες.

Το παμμέγιστο λάθος είναι να βλέπεις και να μην κάνεις τίποτα. Να αδιαφορείς...

Άνισος ο αγώνας. Κι αλίμονο εάν αφεθούμε στην ζοφερότητα του γύρω μας περιβάλλοντος χώρου...

Από τα δάση, τους ουρανούς, τις θάλασσες τις στεριές, υψώνεται ένα απέραντο κλάμα. Αιτία, ο άνθρωπος-δυνάστης... Δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα γιατρέψουμε όλα όσα τρομερά συμβαίνουν επί γης...

Πράττουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Όμως ΔΕΝ σταματάμε ποτέ.

ΔΕΝ πρέπει να σταματήσει  π ο τ έ  η μάχη του καλού έναντι του κακού...

Από εκεί οι υπάνθρωποι κι από εδώ οι άνθρωποι...

Από εκεί η αδιαφορία, η ανωμαλία, η απληστία κι από εδώ η έγνοια, η φροντίδα, η ενσυναίσθηση.

Από εδώ η  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α....

Σε αυτήν προσδοκάμε... Σε αυτήν ελπίζουμε...

Και όσο αντέξουμε... Ή μάλλον, όσο μας αντέξει η γη...

 ΑΝΤΕΞΑ

Διάβηκα μέσα από κήπους, ροδώνες και θάλασσες.

Κράτησα το άρωμα, το γέλιο, την τρικυμία.

Ανέβηκα δύσκολα σκαλοπάτια, προδοτικά.

Άδικα φωνάζανε τ' αστέρια: '' Μην πιστεύεις!''

Αφέθηκα στην αναρρίχηση  πλάνητων υποσχέσεων και όρκων ψευδών.

Δεν άκουσα την φωνή του γεννήτορα για επαναπατρισμό.

Γδάρθηκε το είναι μου από άκαρδα μαστιγώματα.

Αγνή, λευκή κόρη η ψυχή, είδε το χαρούμενο φόρεμά της 

να ποτίζεται, από αιμάτινες λουρίδες.

Να χάνει την αθώα αφροντισιά του.

Η ακοή μου μάζεψε τους ύμνους των αηδονιών και τους πέρασε αλώβητους,

στους κλειδωνιζόμενους δρόμους.

Ω, άνοιξη, πόσο μακριά  είσαι!!

Βαρύς ο χειμώνας με άρπαξε.

Κρυώνω στα κοκαλιάρικα χέρια του.

Αγωνιώ, μη μου κλέψει ό,τι πολύτιμο κουβαλώ...

Αγωνιώ μη χαθώ σε παγωμένες  βουνοπλαγιές...

Κι αν η καρδιά θρυμματισθεί από τον παγετό;

Κι αν το χιόνι περάσει στις φλέβες και δω με άλλην ματιά τον κόσμο;

Θέλω  θέρμη να κυλάει στο αίμα μου.

Να έχω δίπλα μου τον ολάνθιστο κήπο μου.

Να μείνουν πάντα  δ ι κ έ ς  μου οι ματιές μου.

Κι ας μ' έσπρωξαν χέρια  αναίσθητα  για να γονατίσω.

Κι ας μπλάβισαν τα γαλάζια μου μάτια.

Κι ας χλευάσθηκαν τα όνειρα και τα ιδανικά μου.

Α ν τ ε ξ α!! Γεμάτη πληγές... Όμως, ά ν τ ε ξ α!!

Και ορθώθηκα... Αργά, αλλά δεν χάθηκα...

Δεν με κατάπιε ο σίφουνας και η σκληράδα.

Υπάρχω. Με τις σκοτεινιές μου...

Με τα πικρά μου ηλιοβασιλέματα...

Με τις γλιστερές μου κατηφόρες...

Μα, ξανασηκώνομαι...

Έστω και με γόνατα γρατζουνισμένα.

Και στο χέρι μου κρατώ πάντα το χέρι της προσμονής.

Λάβα ηφαιστείου η καρδιά μου.

Άλλοτε καίει το σύμπαν και τα σώψυχα.

Κι άλλοτε λαμποκοπάει με χιλιάδες, πεισματάρικες, πορφυρές φλόγες.

Για να επιζήσω έγινα φωτιά.

Μα δεν καίω. Μόνο φωτίζω.Δημιουργώ.

Έστω και στην μοναξιά. Έστω κι αν μου χαμογελάει μόνον

το αθώο γουργούρισμα  εκεί,από τον καναπέ.

Έστω κι αν στο σπίτι ακούγεται μόνον το χαμόγελο του γιασεμιού...

Ά ν τ ε ξ α!....

 ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟ....

Τριανταφυλλί χρώμα και χρυσαφί αναδεύεται κάτω από τα ματόφυλλά της.

Χείμαρροι φωτός πυρπολούν την ανατολή. Τα παγωμένα δάχτυλα του ποταμού, ψηλαφούν τα πόδια της που βρέχονται  στις άκριές του...

Τα νερά γυαλοκοπούν και τα μάτια της  που λουλουδίζουν,  τα αχνολούζουνε οι ανοιξιάτικες πνοές. 

Μουδιασμένοι οι κάμποι ξυπνούν  ράθυμα στο ξετύλιγμα της ημέρας.

Δακρυοστάλαχτα δέντρα λαμπυρίζουν από τα διαμαντόμορφα της πρωινής δροσιάς.

Ρουφάει  άπληστα το δυνατό κρασί της Φύσης...

Χειρίζεται το τόξο της νοημοσύνης, τα ίχνη  των όμορφων γυμνών ποδιών από τις μελωδίες που είχαν περπατήσει στην καρδιά της.

Όμοιος με υγρό μετάξι, ένας στιλπνός ψίθυρος αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Είναι ο ανασασμός της γης που ανακλαδίζεται παθιάρικα μπροστά στην κροκόπεπλο κόρη Ηώ και στα πρώτα βλεφαρίσματα αραχνο'ύ'φαντου φωτός.

Μέσα από τους θαμνοφράχτες σπαθίζει ένας αδιόρατος λυγμός, σαν την ηχώ του πόθου της Άρτεμης που αποχωρίζεται την ερωτιάρα Σελήνη....

Ξενύχτησε  δίπλα στο ποτάμι, αφήνοντας το κοιμισμένο νερό να της χα'ι'δεύει ηδονικά τα πόδια. 

Οι σκέψεις της, όμοιες με νιφάδες, αιωρούνται κι αυτές σαν ψίθυροι που σκαρφαλώνουν στις αστέρινες σκαλωσιές... Με την πρώτη χρυσακτίνα υποχωρούν μπροστά στην απαράμιλλη ομορφιά της εισβολής του Φοίβου.

Μέσα σε τόση φωτοπλημμύρα πλύθηκαν από το βάρος της έγνοιας και την κύκλωσαν ανάλαφρα, σαν χρυσοποίκιλτες πεταλούδες.Η διεργασία όμως της κάθαρσης είχε ξεκινήσει μέσα στην νύχτα. Τώρα ολοκληρωνόταν...

Ο νερένιος καθρέφτης του ποταμού, τής φανερώνει ένα πρόσωπο κουρασμένο, σαν σε από μάχη βγαλμένο...Τα σημάδια φωνάζουν πως ήταν παραδομένο στα πλοκάμια σκοτεινής σκέψης...

Έσκυψε κι έριξε ποταμίσια φιλιά στα μάτια της, που λαχτάρησαν λίγη ανάταση μέσα στο ηλιοφώς...

Πόσες φορές ξενύχτησε χωρίς να βρει απαντήσεις; Αλλά χθες, κάτω από την σκέπη του ουράνιου θόλου, ένιωσε να μοιράζεται το βάρος της, με όλο το σύμπαν. Δεν λύθηκαν τα προβλήματά της, αλλά τα μοιράστηκε με την νυχτερινή Κυρά.  Άλλα τα χά'ι'δεψαν δέσμες  ασημένιου φεγγαρόφωτος. Κάποια  τα νανούρισε  ο στροβιλισμός από φωταψίες του Γαλαξία.

Ώσπου τον Γόρδιο Δεσμό έσπασε ολοκληρωτικά, ο Ήλιος ο Παντοκράτωρ...Μπροστά στο μεγαλείο του Σύμπαντος, όσα την βασάνιζαν έλαβαν την σωστή τους διάσταση... Έχασαν βάρος. Και τώρα νιώθει πιο ελαφριά...

Δεν την πιέζει στο στήθος εκείνος ο  τρομερός  ογκόλιθος. Δεν της θολώνει το βλέμμα το κόκκινο, αφρισμένο βουητό του αίματος.Οι κακές σκέψεις θρυμματίστηκαν...

Τελικά, είναι τόσο ωραίο να ζεις!Αξίζει να χαίρεσαι το ασημένιο, στραφταλιστό σώμα του ποταμού, που σκορπάει ζωή απ' όπου διαβαίνει, χωρίς να το φορτώνεις με σκοτεινές σκέψεις...

Δεν μπορείς να τον μολύνεις με την στέρηση κάποιας ζωής, και να τον κάνεις συνεργό σε κάτι αποτρόπαιο, εν αγνοία του...Θα ήταν άδικο, βεβήλωση σωστή στο αέναο, τραγουδιστό, ζωογόνο,  κάλεσμά του...

Πόσο κοντά είχε φτάσει να κάνει το απονενοημένο διάβημα... Εύκολη λύση  το βάθος της ποταμίσιας κοίτης...Μα, δεν το τόλμησε τελικά...

Τα κατάφερε!! Είδε να ξημερώνει!! Όλα λοιπόν είναι δυνατά! Έχει την φύση στο πλευρό της. Τον ίδιο τον Θεό με τα μεγαλουργήματά Του, δίπλα της. Η ομορφιά και η σοφία γύρω της, απέραντες.

Το κελάηδημα του κορυδαλλού, υπογράφει την νίκη της.

Ξαπλώνει στο νοτισμένο από την δροσιά χορτάρι και κοιτά το ηλιοφώς χαμογελαστή. 

Γύρω της η φύση οργιάζει, στέλνοντας την ευγνωμοσύνη της στον Δημιουργό της.

Χα'ι'δεύοντας τα κοντινά της, τρυφερά, πολύχρωμα, αθώα αγριολούλουδα, ψιθυρίζει με χείλη τρεμάμενα ''Ε υ χ α ρ ι σ τ ώ!!''...

 ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Περνούσε με ανατριχίλα το μαγνάδι της ζωής.

Τρεμίζοντας η ψυχή ένιωσε το αναρίγισμα να την διαπερνά.

Μπροστά της περνούσαν διάττοντες αστέρες και μιά διάστικτη κουρτίνα 

σου θυμίζει το Βόρειο Σέλας.

Σκόνταψε πάνω στον μεγάλο υδατοφράχτη απ' όπου κυλάει ο Γαλαξίας

-περιδέραιο του νυχτερινού κόσμου που ξετυλίγει μέσα στο λειβάδι του Απείρου

τους λευκούς δαχτυλιδένιους ελιγμούς  του Όντος.

Δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα ακούραστα πουλιά της σκέψης της στο πέταγμά τους.

Φεγγαροφερμένη πέρασε μέσα από τις φωταψίες του ουρανού 

και ακούμπησε στον φράχτη με τα λευκάκανθα.

Δίπλα οι λεύκες  φουρφούριζαν και από τα κλωνάρια τους 

στάλαζαν τραγούδια και φωνές αηδονιών.

Περίπαθη η φαντασία του ονείρου έκανε να συλλάβει το αβέβαιο μέλλον.

Σαν σε ανεμοζάλη  προσπάθησε να δοκιμάσει την έκταση των αιθέρων.

Άνοιξε μιά αγκαλιά γεμάτη ελπίδες, ν' αρπάξει την αφανάτιστη δικαιοσύνη του κόσμου, ν'ακουμπήσει πάνω στα κάγκελά του.

Μες στην διάχυτη γλυκύτητα της τρυφερής  νύχτας, η καρδιά χοροπηδούσε και ανάσαινε τα περασμένα, καραδοκούσε τα μελλούμενα.

Μιά αστραπή ορθοφροσύνης, ένα ξαφνικό ανάβρυσμα  ειρωνίας τής δείχνει τον μάταιο πόθο της.

Το πνεύμα της που είχε ζωηρά και ειρωνικά μάτια, τής σαλπίζει την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει το υπέρτατο Ον και να κρυφοκοιτάξει  το απόκρυφο αύριο.

Βρίσκεται σε μιά  αμάχη με τον εσώτερο  εαυτό της.  Τι ψάχνει;

Μόνον η Φύση είναι ειλικρινής. Μόνον το τώρα είναι εφικτό. Δεν λέει να ησυχάσει.

Χύμηξαν ανήσυχες πνοές απ' έξω.... Η πνοή της ζωής την καλεί να την ανακαλύψει.

Κεντώντας πάνω στον καμβά της ουράνιας διήγησης, μέσα στο μισο'ύ'πνι  τής Πλάσης, ακούει τις φωνές της γης,  το άδικο των ανθρώπων, το ψέμα των υποσχέσεων που έρχονται με βάρβαρο καλπασμό, να σαρώσουν το σήμερα και τα όνειρα του αθώου, του ανυπεράσπιστου, του μόνου αγνού βοσκού.

Η άρνησή της  γιγαντώνεται μέσα στα πέπλα της Εκάτης. Αυτή, δεν θα συμβιβαστεί.

Γνωρίζει το θηρίο. Τεντώνει το τόξο της . Όσο πιο πολύ τεντώνεται η χορδή του, τόσο πιο πολύ τινάζεται η σα'ί'τα της ζωής. 

Ποικιλόχρωμα σπινθηρίσματα του λαμπερού  άχραντου Πνεύματος την βρίσκουν κατάστηθα.

Με ξανακαινουργιωμένες  αισθήσεις, παίρνει από την θεία Ύπαρξη ευκολοδάνειο

το κουράγιο της μάχης.  Η ζωή είναι  αγώνας.  Φλογερό και μπρούσκο το κρασί της Φύσης. 

Κλώθει την δειλή και φλογερή  ελπίδα  της  άνοιξης, το νικηφόρο άγγιγμα του μέλλοντος.

 Θα αρνηθεί να αφήσει να περάσει απέναντι  στην άλλη όχθη τον άνθρωπο τον χωρίς γιο,

την φυλή την χωρίς μέλλον, αυτόν που θα πεθάνει και δεν θα ξαναγεννηθεί ποτέ.

 Η ψυχή φορτωμένη με ομίχλη και ηλεκτρικούς σπινθήρες, αφρισμένη σκόνη από πάθη, και δάκρυα που εξακοντίζονται στον ουρανό, απαιτεί την ισονομία.

Ακαταμέτρητο  τσουρουφλισμένο χόρτο συνοικούσε μέσα της. Το πικρό χόρτο της αδικίας και των διαψευσμένων ελπίδων...Απαιτεί τον κεραυνό που θα ρίξει ο νεφεληγερέτης Δίας επάνω στις κεφαλές των ανουσιουργών του ανθρώπινου πόνου...

Υποτρέμουσες ανταύγειες φωσφορίζοντος φωτός διασταυρώνονται στα μήκη και στα πλάτη του Σύμπαντος. Με πύρινο δόρυ, αναμοχλεύουν τα πάντα στην ιστορία του Ανθρώπου...

Κι αυτή περιμένει ριγώντας...Η μάχη του Καλού ενάντια του Κακού, έχει ξεκινήσει... 

 ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ

         Στα νιάτα σου επάνω, δεν μπορείς να υπολογίσεις το αύριο. Και έτσι πρέπει. Λες: ''Όταν θα γίνω 50 ετών, θα το σκεφτώ.''  Και αυτό το 50  σου φαντάζει απείρως μακρινό, αθώρητο...Βλέπεις το μέλλον χωρίς όρια. Πλούσιο, φωτεινό λες και δεν τελειώνει ποτέ. ''Εγώ στα εξήντα;;Ου!!!!Έχουμε καιρό μέχρις τότε!!''  Και φαντάζεσαι τον καιρό αυτόν, ατέρμονο, απίθανα μακρινό...Στα τριάντα πέντε μου, όποτε  έλεγα ''το μέλλον, το αύριο''  εμφανιζόταν μπροστά μου ένα λευκορόδινο αφράτο σύννεφο, που δεν τελείωνε ποτέ....

       Πενήντα με εξήντα, η πιο δημιουργική περίοδος. Σωστή κοπελούδα... Και κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα της ζωής. Όρθια ψηλά σ' έναν λόφο και μπρος μου οι βαθύχρυσες, κοκκινοπορτοκαλιές σκιές του δειλινού. Και τά 'χασα.. Πότε βρέθηκα εδώ; Πώς πέρασε ο χρόνος και δεν τον κατάλαβα;;Γιατί μπροστά μου πλέον διαγράφονται κάποια όρια; Εκεί στο βάθος, γιατί διακρίνω ότι ο ορίζοντας τελειώνει;;  Πότε ξεκαθάρισε το τοπίο; Πότε έπεσα από το αφράτο, ροδαλό σύννεφο του ''Ποτέ'';;  Πότε άσπρισαν τα κατάμαυρα μαλλιά μου; Γιατί μίκρυνε ο δρόμος μπροστά μου;  Δεν θέλω να προχωρήσω... Αν γινόταν να  μάκραινε το στρατί μπροστά μου...Να μεγάλωναν οι μέρες, να μην γλιστράω σιγά - σιγά από την κορυφογραμμή...Μπροστά μου το μονοπάτι θαρρείς και πεισματικά με περιμένει. Να κατεβώ απ' το ψήλωμα και να το περπατήσω.... 

        Και ξάφνου βλέπω ότι έχω την ίδια ηλικία με της μαμάς μου, όταν είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα...Και την θεωρούσα τότε μεγάλη... Δηλαδή εγώ τώρα τι είμαι;;Μεγάλη; Απίστευτο!Το μυαλό μου τρέχει με χίλια. Γιατί δεν συμβαδίζει με το σώμα μου; Ο νους μου σπιντάρει, δημιουργεί, γελά δυνατά. Το σώμα όμως δεν συμβαδίζει. Ακολουθεί αργά. Προχωρεί στην μεσοπλαγιά. Του λέω να σταθεί. Να μην περπατήσει στο ίσιο μονοπάτι που οδηγεί στο τέρμα. 'Ομως εκείνο δεν ακούει.  Σαν να το τραβά μια αόρατη δύναμη...Το αναπόφευκτο τέρμα του κάθε θνητού....Και όλο μειώνεται η απόσταση. Κι εγώ φοβάμαι. Και λυπάμαι. Και πονάω... Για ό,τι πέρασε... Για  ό,τι δεν θα προλάβω... Για ό,τι δεν θα δω...

        Πόσο παραπλανητικό το τελικό σημείο... Βυθίζεται σ' ένα  χρυσοχάλκινο σύννεφο με μωβ και μπλε ανταύγειες. Μια έντονη μυρωδιά φθινόπωρου πλανιέται στον χώρο. Και σε κάθε βήμα το σώμα βαραίνει προχωρώντας προς το τελικό σημείο. ''Όχι!'' του λέει το μυαλό.  ''Μην  τα παρατάς! Μην αφήνεσαι! Πάλι καλά που μ' έχεις αλώβητο και λάμπω φωτεινό και καθάριο! Αλίμονο σ' αυτούς που έχασαν την πυξίδα της νόησης,  που θόλωσε η διαύγειά τους και προχωρούν χωρίς ίχνος συνείδησης για το ποιοι είναι...''

          Κατεβαίνω κι άλλο την βουνοπλαγιά. Ένας αόρατος μαγνήτης με τραβά, άσχετα με την θέλησή μου... Νέα, θαρρούσα ότι ο χρόνος δεν προχωρά, είναι άπειρος, ατελείωτος.   Τώρα νομίζω ότι μου κυλά μέσα από τα χέρια βιαστικά, δεν μπορώ να τον κρατήσω. Γλιστρά σαν σκόνη μέσα από τα ανοιχτά δάχτυλά μου... Σαν την άμμο  στην κλεψύδρα, που πέφτει σιγά-σιγά  και αδυσώπητα...Τώρα δεν το νιώθω πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Πότε είχαμε Χριστούγεννα;; Πρωτοχρονιά;;Πάσχα;; Φθινόπωρο;; Καλοκαίρι;; Και να σου πάλι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα αγαπησιάρικα, φωτοπλημμυρισμένα, μαγικά..Πέρασε κι όλας ένας χρόνος; Πότε; Και πώς; Ούτε που πρόλαβα να το συναισθανθώ...

         Βέβαια βασική προ'υ'πόθεση είναι να έχουμε υγεία και την δύναμη να αντέχουμε τις όποιες φουρτούνες της ζωής.... Δοξάζω τον Θεό που μας χαρίζει την προστασία Του . Δοξάζω τον Θεό που προστατεύει τους αγαπημένους μας.  Τον ευχαριστώ που με αξίωσε να ζήσω και να χαρώ ένα σωρό ευλογίες.Δεν θεωρώ ποτέ  ότι όσα καλά μου δίνει η χάρη Του είναι δεδομένα...Υπάρχουν πολλά βάσανα που ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους μας.Αλίμονο στα νιάτα που δεν είχαν την τύχη να γεράσουν. Αλίμονο στους δυστυχισμένους που  έχασαν το φως των ματιών τους... Η χειρότερη τραγωδία... Τα βλέπω, τα γνωρίζω... Γι' αυτό είμαι ευγνώμων για όσα μπορώ και χαίρομαι... Απέραντα ευγνώμων και Τον ευχαριστώ καθημερινά... Αλλά είμαι και  άνθρωπος με αδυναμίες... Λυγίζω και ας μην πρέπει...Μελαγχολώ που βλέπω ότι στένεψαν τα περιθώρια, έστω κι αν το μυαλό και η ψυχή δεν το καταλαβαίνουν...Ποιος δεν μελαγχολεί μπροστά στο δειλινό της ζωής;;Ποιος δεν αγχώνεται, έστω και μιά σταλιά;; Και με τρώει η έγνοια: Η έγνοια της υστεροφημίας... Ν' αφήσω πνευματική κληρονομιά που θα κάνει τα παιδιά και τα εγγόνια μου, υπερήφανα για μένα...Κάποιος έλεγε:'' Το ωραιότερο που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας, είναι η αγάπη, η ίδια αγάπη που αφήνεις πίσω σου''....

        Το μυαλό σπίρτο και η ψυχή κρυφογελά με όρεξη νεανική και σπινθηροβόλα. Βλέπεις, κορμί και ψυχή δεν συμβαδίζουν. Μέσα σου είσαι ένα μικρό, όμορφο κορίτσι.  Η ψυχή σου νεανική, πανέμορφη τραγουδά. Και απ' έξω, το σώμα σε προδίδει. Ρυτίδες; Πόνοι στην μέση; Στα πόδια; Κούραση;

      Τυχεροί όσοι περπατήσουμε ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, ευγνώμονες στα χρόνια που έρχονται. Κι εκεί που τελειώνει η γραμμή του ορίζοντα, να φτάσουμε όρθιοι, υπερήφανοι αγωνιστές της ζωής....

 ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ  ΣΤΗΝ  ΖΩΗ

Πήρα μαζί μου τις τριανταφυλιές της μάνας μου...

Την μιά την είχε μπολιάσει και βγήκαν δίχρωμα ρόδα.

Αγκάλιασα τις φουντωτές, λευκές της μαργαρίτες.

Κράτησα μες στην χούφτα μου το άρωμα από τις ροζαμάπες

και στην τσάντα μου τις βόλτες μας στην παραλία,

την απόλυτη αγάπη του πατέρα μου, την έγνοια της μάνας μου, 

τα σκέρτσα και το νάζι της αδελφής μου.

Με ακολουθεί με χορευτικό βήμα ο σκυλάκος μου ο Ντικ.

Στην σειρά ο ασπρούλης μου ο γάτος και η γάτα μου η Μπιρμπίλω.

Ακούμπησα το κεφάλι στους συμμαθητές μου,

στις εκδρομές μας, στ' αστεία μας, στην ανεμελιά...

Και όσο προχωρούσα ήμουν νέα, δυνατή, αποφασιστική.

Κάποια στιγμή, κάπου τ' ακούμπησα όλα αυτά, σαν ιερές εικόνες.

'Εφτιαξα νέες εικόνες, έγινα εγώ η μάνα,

φύτρωσαν δίπλα μου νέα φυντάνια, οι κόρες μου...

Κι αφού μεγάλωσαν και βρήκαν τον δικό τους δρόμο,

ξαναποζήτησα τα παλιά μου πατήματα.

'Ολα τα βρήκα όπως τ' άφησα, στις αναμνήσεις μέσα...

Δυσκολεύομαι όμως να μυρίσω το αγιόκλημα και το γιασεμί...

Τα βλέπω, μα δεν μπορώ να τ' αγγίξω...

Πάνω τους έχουν την πατίνα του χρόνου, ανεξίτηλη.

Δεν είναι πια τόσο ζωντανές οι μαργαρίτες...

Όλα γίνανε σαν πολύχρωμες κάρτ- ποστάλ...

Πανέμορφες εικόνες, μα είναι πλέον φωτογραφίες για να μπουν στο λεύκωμα...

Η μαμά που κρατάει τον Ντικ, η Αντζέλα, εγώ και η εξ Αθηνών εξαδέλφη Άννα.

Τριγύρω οργιάζουν τα λουλούδια του κήπου μας...

Ο πατέρας διαβάζει στην βεράντα έργα του Χεμιγουαίη...

Κι έγινε το παρελθόν εκατοντάδες, πανέμορφες, συγκινητικές φωτογραφίες...

Κάποια πρόσωπα που μου χαμογελούν, δεν υπάρχουν πια...

Κοιτάω το άλμπουμ. Επάνω γράφει: '' Τα νιάτα σου.Η ζωή που σ' έφερε στο τώρα...

Ευλογημένη. Μυρωμένη. Να την τιμάς. Μην την ξεχνάς...''

 ΝΥΧΤΟΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ

Αραχνο'ύ'φαντου φωτός η τιάρα  αχνοπροβαίνει.

Στροβιλισμός με χρώματα την δύση κατακλύζει.

Φαντάζει βαθυγάλαζο το μπλε αζούρ στο κύμα

κι οι νύμφες αστροφώτιστο  βελούδο ξετυλίγουν.

Την θέση παίρνει στο θρονί η άνασσα Σελήνη.

Μιά δέσμη φεγγαρόφωτος μ' ασήμια κατεβαίνει

και στρώνει μες στο πέλαγος χρυσή φεγγαροστράτα, 

όπου ενώνει τρυφερά την αστρική της ζώνη,

με την νερένια αρχόντισσα την πολυκυματούσα...

Της παραλίας οι φανοί  βουτούν στ'ακροθαλάσσι

και καθρεφτίζονται λαμπρά μυριάδες περιδέραια,

που λάμπουν χρυσοποίκιλτα με φλογερά ρουμπίνια

και αγκαλιάζουν λαμπερά της Σάμης μας τον κόλπο.

Παιχνίδι με την θάλασσα κεντούνε τόσα φώτα,

ερωτικό, μαγευτικό, πλανευτικό παιχνίδι,

που σε καλεί να ξεχαστείς στην μαγική θωριά του...

Θαρρείς και σπάει ο κολιές μιάς νερα'ι'δένιας κόρης

και χύνονται ανάκατα μπριλάντια μες στο κύμα...

Μιά βαρκαρόλα ακούγεται από 'να τρεχαντήρι.

Γιρλάντες φώτα το κοσμούν, τριγωνικό διαμάντι...

Φωνές βαθιές που τραγουδούν καντάδες της πατρίδας,

ξεχύνονται στο πέλαγος, βουτάνε στην ψυχή σου.

Κι η θάλασσα παθιάρικα φιλάει το σκαρί του.

Σαν ερωμένη το κρατά στην βελουδένια αγκάλη

και τρυφερά το δέχεται στο δροσερό κορμί της.

Ο φλοίσβος την ακρογιαλιά με πάθος την πλευρίζει,

υγρά φιλιά αφήνοντας  στα βότσαλα ξοπίσω...

Κι η νυσταγμένη αμμουδιά κρατάει την δροσιά του

και τις δαντέλες του φορεί, θαλασσινό φεστόνι...

Μικρή καρδιά μου άραξε μές στην φεγγαροστράτα

κι απίθωσε το βλέμμα σου ψηλά στον γαλαξία...

Διαμάντια τ' άστρα σε καλούν στου ουρανού τον θόλο

και το κορμί σου λίκνισε στην φάτνη των κυμάτων.

Μέσα στα μάτια κλείδωσε αυτήν την ομορφάδα

και κράτα την αιχμάλωτη στης σκέψης το παλάτι.

Θα σου φωτίζει τις λευκές της μοναξιάς σου νύχτες

κι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, θα λάμπουν στην ψυχή σου... 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------  ΙΣΩΣ ΙΣΩΣ  ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ....

Λουσμένο στ'ασημένιο φως του πράου αποσπερίτη,

το σπιτικό μου στέκεται με θύρα σφαλισμένη. 

Δροσοσταλάζουν κούμαρα στον διπλανό τον κήπο

και με χλωρόθωρη ματιά  τ' αμύριστο χορτάρι,

την χαιρετάει με στοργή την σμαραγδένια σαύρα,

που βγαίνει και θρονιάζεται σε μιά μικρούλα πέτρα.

Χρυσαλυσίδες δένουνε τις τόσες αναμνήσεις

που μ' έφεραν ξανά να δω το πατρικό μου σπίτι.

Ανθοστρωμένα Ηλύσια της μνήμης μου μπροστά μου

κι εγώ με πείσμα αναζητώ να τα ξανααναστήσω.

Αποξεχνιέμαι κι ακουμπώ στης ξώπορτας την ράχη.

Δεν μένει αναγάπητο ετούτο δω το μέρος,

αφού μου κλέβει την καρδιά δεκάδες χρόνια τώρα...

Σε  λίγο βγαίνει από δεξιά μιά λευκοφόρα νύφη.

Η φεγγαρόφωτη Άρτεμις ευθύς αναταράχτη

και τρέχει  στο παλάτι της να ξαποστάσει λίγο.

Του ήλιου σπίθες πέταξαν μες στα δικά μου μάτια

κι αμέσως ξεπροβάλλανε  χλωμόφωτα λυχνάρια 

οι κυκλαμιές, που άγριες στα πλάγια εφυτρώσαν...

Τις μάννας οι τριανταφυλλιές κι οι άσπρες μαργαρίτες, 

από καιρό έχουν χαθεί, καθώς και οι βιολέτες.

Χέρι δεν βρέθη στοργικό να τις δροσολογήσει

κι ούτε τα δέντρα τ' αψηλά να τα κορφολογήσει...

Και ξάφνου βρύσες άνοιξαν τα δάκρυα με βιάση...

Κι ευθύς βροχούλα ηλιόφωτη γλυκά αργοσταλάζει

και σμίγει με τα δάκρυα σαν θε'ι'κό ροσόλι.

Τραβώ ένα ακρόφυλλο από την ακακία, 

που λαίμαργα ερούφηξε το νερα'ι'δονέρι τούτο.

Κι η νερα'ι'δοβρύση τ' ουρανού αφού 'πε ''Καλημέρα!''

μαζεύτηκε να επισκευθεί άλλους λειμώνες πέρα....

Σαν πλάκες σμάλτου φαίνονται κομμάτια από το χώμα

που, λαίμαργα ερούφηξε την ξαφνική βροχούλα.

Ασάλευτα λιμνάζουνε και τα νερά τριγύρω

κι από δυό νιόχτιστες φωλιές επάνω στην βεράντα,

πετούνε τα πανέμορφα, σπαθάτα χελιδόνια.

Από κουκούτσι  πού' χωσα τότες βαθιά στο χώμα,

πετάχτηκε βερυκοκιά που τώρα δεν υπάρχει

και στα πορτοπαράθυρα δεν βγαίνουν ροζαμάπες,

κι ούτε θωρώ τις σμαραγδιές και φουντωτές αράχνες 

που στέκανε σαν φύλακες στην μπροστινή την πόρτα.

Κι ο Ντικ μου κι η Μπιρμπίλω μου που λιάζονταν αντάμα, 

δεν τους γροικώ να τρέχουνε να μας καλωσορίσουν....

Λοιπόν και τι κατάφερα πού 'ρθα να δω το σπίτι;

Αφ' ότου το εχάσαμε πονάει η ψυχή μου.

Για μένα δώρο άδωρο και η προσκύνησή μου...

Μιάν εγκατάλειψη θωρώ που με βαριοπληγώνει...

Αν το σπιτάκι τό 'χαμε, θά 'ταν γεμάτο γέλια...

Εγγόνια και δισέγγονα, γαμπροί και θυγατέρες,

θα γέμιζαν τα δώματα  και μες στο περιβόλι,

θ' ανθούσαν πάλι λεμονιές, ροδακινιές, κοντούλες

κι ο κήπος ένα όργιο με χρώματα και μύρα

από τα τόσα λούλουδα που θα μοσχοβολούσαν...

Για νά 'ρθουν τώρα τα παιδιά,  θα πρέπει να νοικιάσουν.

Πολλά τα έξοδα παντού κι η ακρίβεια στην ακμή της...

Λατρεύοντάς το το νησί κάνουνε μιά θυσία

κι οι κόρες συχνοέρχονται μα, πόσο να καθίσουν;;

Αλλιώς νά 'χαν το σπίτι τους, κληρονομιά του πάππου,

να ρθούνε και να μείνουνε, ωσότου  βαρεθούνε

και να χορτάσει η καρδιά Κεφαλονιάς αρμύρα...

Με τέτοιες σκέψεις κίνησα οπίσω να γυρίσω.

Απόρροια της πίκρας μου, ο στεναγμός μου βγήκε...

Σίδερο κάνω την καρδιά, να προχωρήσω πρέπει.

Να πάρω τα κομμάτια μου και να τ'αποφασίσω,

πως δεν θα πρόκειται  ξανά στο σπίτι να βρεθούμε

κι αυτό πονάει βέβαια μα, είναι η αλήθεια...

Μιά βάση στην Κεφαλονιά δεν μπόρεσα να δώσω

στ' αγαπημένα μου παιδιά μα και στους εγγονούς μου.

Κοπήκανε οι ρίζες μας, μα στην καρδιά μας μένουν

κι ουδέποτε θα ξεχαστούν, ποτέ δεν θα λυγίσουν.

 Μες στην ψυχή μας κελαηδά της Σάμης μας τ' αηδόνι, 

που πάντα ολοζώντανο στο αίμα μας θα τρέχει.

Πολύπτυχη η έγνοια μου συχνά με συνεπαίρνει,

σε μιά πολυδιάστατη θεματική πορεία...

Χιονόφτερες οι θύμησες γλυκά θα συντροφεύουν

τις νοσταλγίες της καρδιάς  κι αναλιωμένα ασήμια,

θε ν' αγκαλιάζουν τρυφερά τις πρωτοκόρες μνήμες.

Στ' αυτιά μου πάντα θ'αντηχούν κιθάρες, σονατίνες.

Εναρμονίζεται η ψυχή μπροστά στις αριέτες

κι η μελωδία ξεγλιστρά βελούδινη καντάδα

που σμίγει με το φίλημα των άστρων και της Πούλιας

όποτε νέος τραγουδά με πάθος βαρκαρόλες...

Το διαλαλούν κορυδαλοί το ξύπνημα της πλάσης.

Στον γυρισμό μου συναντώ χιονένια ομορφάδα.

Με περηφάνεια περισσή και νερα'ι'δοπλεγμένη,

γαρδένια νερα'ι'δόλευκη στον δρόμο αντικρίζω.

Απ' την αυλή της χύνεται επάνω κει στον φράχτη

και πέφτει πολυέλαιος απ' έξω προς τον δρόμο.

Θαυμάζω την εικόνα της και κόβω ένα άνθος

Ρουφάω τ' άγιο άρωμα που δίνει το νησί μου

και την φυλάω ευλαβικά επάνω στην καρδιά μου...

Θα πάρω στο ταξίδι μου όλες τις νοσταλγίες

με μιά θερμή παράκληση στο πέλαγο το Ιόνιο:

Να μην πονούν τόσο βαθιά πλέον οι αναμνήσεις

κι εγώ να συμφιλιωθώ μ' όσα μου δίνει η πλάση.

Εκείνα που διαβήκανε διαμάντια θά 'ναι πάντα,

αλλά η ζωή τον πόνο μου, γλυκά να ημερέψει.

Συμβιβασμός χρειάζεται στου χρόνου το μαγνάδι

και η ελπίδα θα κεντά γιορτάνια στο μυαλό μας,

γιατί δεν ξέρεις το αύριο το τι θα σου χαρίσει...

 Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρόνος πανδαμάτορας, τα πάντα τιθασσεύει..

Σκορπά αρμάδας άλμπουρα, τα σπρώχνει μες  στην λήθη.

Τις λύπες που φανήκανε στο χέρι του χωνεύει

και ξαλεγράρει σκέλεθρα, τις έγνοιες και τους πόνους...

Γι' αυτό ο θνητός πορεύεται στην ζήση παρακάτω

και δεν τον τρώει το σκληρό μαχαίρι  της αντάρας.

Γλυκαίνουνε οι θύμησες, μερεύει το σαράκι

και πιο αλαφροπάτητος στα χρόνια του διαβαίνει.

Καλόγνωμος ο ουρανός τον άνθρωπο μερεύει

πλάθοντας και ξεπλάθοντας την ζύμη της καρδιάς του.

Του δίνει ηλιοπατήματα για να μπορεί ν'αντέξει

και να σηκώσει εξ αρχής το πονεμένο σώμα.

Κι αυτός τον ήλιο δέχεται και άπληστα τον πίνει

να συνεχίσει την ζωή με δύναμη καινούργια.

Κορυδαλλός διπλόφωνος την μέρα του χαρίζει

και το αντίλυπο κρασί θα πιει για να θεριέψει.

Πικράρμυρα τον πότισαν βοτάνια οι θεοί του

μα, κάπου τον λυπήθηκαν και τού 'δωσαν το χέρι...

 Και τώρα στην λαμπρόθωρη αυγή που ξεπροβάλλει,

θα στείλει άδοτα φιλιά μαζί μ' ευγνωμοσύνη

και θε να φτιάξει μιά ζωή με γνώση και μ' ελπίδα,

καθώς  την αστραπόκαη την λησμονιά μερέψει...

ΟΤΑΝ ΠΛΑΝΤΑΖΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ....

Υπάρχουν χίλια εμπόδια στο διάβα της ζωής σου

και δεν μπορείς να τα διαβείς όσο κι αν προσπαθήσεις.

Συνισταμένες οι γραμμές του μόχθου ξεχωρίζουν.

Ο αγώνας σου τρισμέγιστος για να τα φέρεις βόλτα.

Κι αποξεχνιέσαι στο γλυκό του μπάτη αεράκι,

να ευφορήσει η ψυχή κι ευθύς να ξεχαστούνε

εκείνα που το είναι σου δεινά το ταλανίζουν. 

Σου ανασηκώνει τα μαλλιά τρελά το μαϊστράλι

κι ο πόθος για την θάλασσα πυργώνεται συνέχεια.

 

Να περπατήσεις στα ρηχά, κροκάλες να μαζέψεις

και ν'αφεθείς γυμνόστηθη στου Μύρτου την αγκάλη.

Σφαλίζεις τα ματόκλαδα και βλέπεις το καρνάγιο

και τις νεράιδες που πετούν κοντά στην Μελισσάνη.

Στης Δρογκαράτης σταματάς το σπήλαιο να θαυμάσεις

τους σταλακτίτες που κεντούν τα θεϊκά τα χέρια.

Πετάς προς τον Πλατύ Γιαλό που λάμπει ζαφειρένιος

και τις ελάτινες κορφές του Αίνου ανεβαίνεις.

Με γόνατα τρεμάμενα στον Άγιο οδεύεις,

το σώμα Του το άφθαρτο θαρρείς και ευωδιάζει...

Ο Άγιος Γεράσιμος προστάτης του νησιού μας,

είναι ο δικός μας Άγιος, τον νιώθεις συγγενή σου.

Απ' το Φισκάρδο σαν περνάς, στην Φώκι μας σταμάτα,

με την πανώρια θέα της οπού στα μάτια φέρνει,

πλημμύρα απ' τα δάκρυα η τόση ομορφάδα.

 

Και το μυαλό μου ξεγλιστρά στης Σάμης μας την άπλα,

όπου την νύχτα σκώνονται χρυσές πυγολαμπίδες

κι αναβοσβήνουν τρυφερά μυριάδες διαμαντάκια

που, χρυσωμένα αχνοπετούν ωσάν μικρές νεράιδες.

Η περιήγηση του νου τρανά με ξανανιώνει,

περιπλεγμένο μ' άκρατη, βαθιά επιθυμία...

Κι εφέτος στο τραπέζι μου θα βγάλω τις κροκάλες,

λευκές και ολοστρόγγυλες που μάζεψα πριν χρόνια,

καθώς κι εκειά τα όστρακα που πήρα απ'τον πατέρα

της Κατερίνας, και ακούς μέσα τους να σουρίζει

ο ανασασμός της θάλασσας της πολυκυματούσας...

 

Μπροστά μου όλα έρχονται και στην στιγμή θεριεύουν,

γιατί βαθιά στο αίμα μου, Κεφαλονιά αρμενίζει

και στην ψυχή μου πάντοτε την κουβαλώ με πόνο.

Εκεί στην Σάμη αψηλά κοιμάται ο πατέρας

που τόσο νέος χάθηκε και μένει μοναχός του.

Αλλού πήγε η γυναίκα του και η μικρή του κόρη,

με την ευχή πως κάποτε στο ιερό το χώμα,

θα ‘ρθούνε να ξαπλώσουνε και να αναπαυθούνε...

Η θέα απαράμιλλη ψηλά στο κοιμητήρι.

Θωρρείς σωρό αρχοντικά και δέντρα φουντωμένα.

Μα εκείνο που σε κατακτά και όλους τους μαγεύει ,

είναι η γαλάζια απλωσιά της θάλασσας ως πέρα

π' απλώνεται ασπρογάλαζη στ' ορίζοντα την άκρη,

να την στολίζουνε σεμνά, καράβια και καΐκια.

Πανόραμα αντανακλά της Σάμης μας ο κόλπος!!

''Θα έχω την καλύτερη και πιο σπουδαία θέα,

αφού εκεί με βάλετε'' έλεγε ο πατέρας, 

με μία δόση αστεϊσμού και πονηρό γελάκι.

Κι η μάνα τον απόπαιρνε και τού ‘λεγε: ''Κουνήσου

από την θέση σου Κωστή! Με πιάνει η καρδιά μου!''...

Και κοίτα πώς τα έφερε του χρόνου το μαγγάνι,

κι ο Κωσταντής από ψηλά, την θέα εκείνη έχει...

 

Γυρίζει ο χρόνος και κυλούν οι εποχές σαν τραίνα, 

αέναο τρεχαλητό στης μοίρας μας τις ράγες...

Οι μέρες διαδέχονται τις νύχτες με καμάρι.

Αμέτρητες στοιβάζονται οι ώρες στην αρένα 

του χρόνου μας, και χάσαμε κάπου το μέτρημά τους...

Ασπρίσαν πλέον τα μαλλιά, κυρτώσαν τα κορμιά μας

και στον καθρέφτη άδικα ψάχνεις την κοπελούδα,

πού 'χε κοτσίδες τρίδιπλες στην ράχη της ριγμένες

και φτάνανε ολόμαυρες πιο κάτω κι απ' την μέση...

 

Γυρνά του χρόνου ο τροχός κι ουδείς καταλαβαίνει

πώς εμπλεχτήκαν οι σκιές του χτες μα, και του τώρα.

Βουτήξανε στ' αρώματα των γιασεμιών το βράδυ,

μπερδεύτηκαν στα νιάτα σου τα μοσχομυρισμένα.

Κι αυτή η σελήνη σκόρπισε ασήμια και χρυσάφια,

σε κάθε τι νοσταλγικό που ρέει στην καρδιά μας...

Και κάπου εκεί χαθήκαμε στις μνήμες που ξυπνούνε

και μας φωνάζουν δυνατά πως αλλαγές γενήκαν...

Καλειδοσκόπιο η ζωή με χίλιες δυό εικόνες

του χτες, μα και του σήμερα, εικόνες αγιασμένες

από τον χτύπο της ζωής και την γλυκιά ελπίδα.

 

Σ' ευχαριστώ Θεούλη μου για όσα μας προσφέρεις,

σ' ευχαριστώ για τις χαρές και για τις αναμνήσεις.

Μιά κοπελούδα ξέγνοιαστη προβαίνει η ψυχή μου

απέναντι στην θάλασσα την ωριοκυματούσα

και τρέχει μ' αναστεναγμό στα χέρια μου ν' αφήσει

την ευωδιά του κύματος, του ήλιου την ανάσα.

Και στο τραπέζι ακουμπά αστραφτερή γαρδένια

που πάνω στ' άσπρα πέταλα, '' Κεφαλονιά μου'', γράφει....

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ [ΜΕΡΟΣ 1ο]

        Θυμάμαι την περίπτωση ενός κοριτσιού που ευρίσκετο στο διπλανό τμήμα, το Γ1. Η συνάδελφος, μάς έλεγε στο γραφείο, ότι το κοριτσάκι αυτό αρνιόταν να φορέσει φουστάνι. Γιατροί οι γονείς, γνώριζαν πώς να φερθούν. Έτσι πίστευαν οι άνθρωποι. Προσπάθησαν λοιπόν να την προσεγγίσουν, αρχίζοντας με τον πιο απλό τρόπο. Της αγόρασαν μοντέρνα, ωραιότατα φορέματα. Όμως η κόρη τους, επ' ουδενί να δεχτεί να τα φορέσει. Μία μέρα που την πίεσαν πολύ, πήρε το ψαλίδι και έκοψε το ωραιότερό  της φουστάνι... Το αχρήστευσε τελείως. Εξακολουθούσε να κυκλοφορεί με παντελόνια, ό,τι και αν της έλεγαν...Μία  ημέρα που θα είχε πιεσθεί στο σπίτι της – έτσι το ερμηνεύσαμε - ψαλίδισε το φόρεμα της συμμαθήτριάς της που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Κλαυθμός και οδυρμός από το κοριτσάκι που δεν περίμενε να της συμβεί κάτι τέτοιο. Δημιουργήθηκε μεγάλη αναστάτωση και παρ' όλα αυτά,  μια άλλη μέρα, πήρε το ψαλίδι και της έκοψε τα μαλλιά από πίσω, εν ώρα μαθήματος... Η δασκάλα ειδοποίησε και οι γονείς αυτήν την φορά αναστατώθηκαν για τα καλά και κατέφυγαν σε παιδοψυχολόγο.Είδαν ότι δεν έφτανε η δική τους προσέγγιση. Η κόρη τους χρειαζόταν εξειδικευμένο ιατρό. Έπαψαν να την πιέζουν οριστικά, όταν έκοψε τα μακριά μαλλιά της αγορίστικα. Μάθαμε  ότι  αποδέχτηκαν αυτό που τους έλεγε η κόρη τους με χίλιους δυο τρόπους, όταν η θυγατέρα τους πήγε  στο Γυμνάσιο. Όσο ήταν στο Δημοτικό, ήταν απόμακρη και έπαιζε μόνο με αγοράκια. Ένα ευγενικό, χαμηλών τόνων παιδί, που απελπισμένα δήλωνε την ταυτότητά της, ακόμα κι απ’ την εποχή που και η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει ακριβώς τι της συνέβαινε.Οι εκρήξεις της, ήταν μια κραυγή για να καταλάβουν δάσκαλοι και γονείς, τι ήθελε να τους πει...Να πει σε όλους μας...Άσχετα με την όποια απογοήτευση και ταραχή τους, οι γονείς της τελικά την στήριξαν σε όλη την μετέπειτα πορεία της. Πράγμα σωτήριο για την κορούλα τους...

------------------------------------------------------------------------------------

      Σας έχει τύχει παιδάκι με γερασμένο πρόσωπο και λίγα μαλλιά και με  ιδιαίτερη συμπεριφορά; Να γλείφει το θρανίο, τις ρόδες των αυτοκινήτων και όχι καλή απόδοση στα μαθήματα; Την είχα στην τάξη μου.  Έβαζα δίπλα της κάθε εβδομάδα και άλλο παιδί. Ξέρετε, τα παιδιά είναι ιδιαίτερα σκληρά στους χαρακτηρισμούς, γι’ αυτό και ο δάσκαλος δεν μπορεί να είναι ανάπηρος, με χαλασμένη οδοντοστοιχία και πολύ κοντός. Παλιά περνούσαμε από μια επιτροπή που τα εξέταζε όλα αυτά, ακόμη και  εαν μπορούσαμε να τραγουδήσουμε. Και αν δεν μας έκοβαν, τότε δίναμε τις γραπτές εξετάσεις.

    Οι μαθητές μου λοιπόν, έβλεπα ότι δύσκολα αποδεχόντουσαν τη Νίκη, αλλά γνώριζαν ότι η κυρία Πολυάνθη λέει πως, ''Πρέπει να βοηθούμε και να μην κοροϊδεύουμε ποτέ κανέναν'' και το πάλευαν. Η μικρή είχε έναν αδερφό σωστό αγγελάκι. Η μητέρα δυστυχώς, έδειχνε φανερά την προτίμησή της στον γιο της που πληρούσε όλες τις προ'υ'ποθέσεις ενός πανέξυπνου, όμορφου και δραστήριου αγοριού... Όχι ότι δεν φρόντιζε τη Νίκη… Την έστελνε πάντα καθαρή και με ωραία φορέματα, όμως στη συγκέντρωση γονέων μου μιλούσε  μόνο για τον γιο της και όχι για τη μικρή… Θα μπορούσα να πω, ότι η τάξη καλά της φέρθηκε,είχα όμως πάντα τον νου μου και οι συζητήσεις για μια ομάδα με ωραία συμπεριφορά και σεβασμό στον άλλον, επαναλαμβανόταν κατά συχνά διαστήματα. Η έγνοια μου ήταν να προλάβω ό,τι μπορούσα, ώστε να μην θιγεί η μικρούλα.Και αυτή, δεν ξεκολλούσε από δίπλα μου. Ένιωθε προστασία και ασφάλεια...Τη Νίκη τη συνάντησα μετά από 38 χρόνια. Κατά περίεργο τρόπο το πρόσωπό της ταίριαζε πια με τη σημερινή ηλικία της…Με προσεγμένο τρόπο ντυμένη, όρμησε να με αγκαλιάσει. Μιλώντας μου, εξέφρασε βαθύ θυμό για τη μητέρα της…Δεν έμεναν πια μαζί. Ποιος ξέρει… Την διάκριση που υφίστατο ίσως δεν την ξέχασε ποτέ…Και το χειρότερο, την είχε καταλάβει... Άσε που έβλεπε τον αδελφό της και σίγουρα έκανε σύγκριση με την δική του παρουσία και την δική της... Η χαρά για τα βραβεία του, γέμιζε το σπίτι πανηγύρια. Και να τα δώρα και να οι αγκαλιές. Και βέβαια, έτσι έπρεπε να γίνει. Αφού ο αδελφός της τα άξιζε, έπρεπε να εισπράξει το χειροκρότημα... Το θέμα ήταν, το πώς συμπεριφερόταν η οικογένεια και κυρίως η μάνα, στην Νίκη...Φαντάζομαι οι αγκαλιές θα ήταν μετρημένες... Και σήμερα, η καρδιά της είναι γεμάτη θυμό για την γυναίκα που την γέννησε...

-----------------------------------------------------------------------------------------

 Θα κάνω εδώ μια παρένθεση, διότι θέλω να τονίσω κάτι σχετικά με το ντύσιμό μας στον χώρο εργασίας. «Κραγμένη» εμφάνιση- γιατί  έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω - μόνο μία φορά συνάντησα. Ήταν άντρας. Θα τον πεις αντισυμβατικό με την αρνητική έννοια. Μεταξωτή σομόν καζάκα με  βαθύ V ντεκολτέ. Φαρδιά λευκή παντελόνα. Τρία -τεράστια δαχτυλίδια στο ένα χέρι, άλλα δύο εντυπωσιακά, υπερμεγέθη,στο άλλο. Περίεργη εκφορά λόγου, ιδιάζων χαρακτήρας. Είχε αλλάξει ένα σωρό σχολεία και προτιμούσε τα ολοήμερα.Γνώριζε ότι τραβούσε τα βλέμματα, όμως για έναν χρόνο που κάθισε, η μία έξαλλη εμφάνιση, διαδεχόταν την άλλη. Βρισκόμασταν στο Δημόσιο. Δεν του έκανε ποτέ κανείς την παρατήρηση... Όμως ο δάσκαλος όπως και ο παπάς, είναι πρότυπα για όλους μας. Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα, ότι αλλιώς ντυνόμαστε για να πάμε σε χορό, αλλιώς στην εξοχή, αλλιώς στο γραφείο. Με το ντύσιμό μας δείχνουμε ότι σεβόμαστε τον χώρο εργασίας μας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση, είναι λειτούργημα και γίνεσαι πρότυπο για αθώες ψυχές.

      Άλλη περίπτωση αφορά κάτι τελείως διαφορετικό.Συνάδελφο με ψυχολογικά προβλήματα. Δεν έπαιρνε τάξη, κάποιες ώρες μόνο στο ολοήμερο. Ακόμα έχω στ’ αυτιά μου τις φωνάρες  του, όποτε κάτι τον εκνεύριζε μέσα στο τμήμα. Νομίζω ότι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να απασχολούνται  μόνο σε γραφεία για το καλό όλων. Όσες φορές έμπαινε στο ολοήμερο, έβγαινα από την τάξη μου που παρέμενα να διορθώσω τετράδια και έμπαινα στην τάξη του, προσπαθώντας να  ηρεμήσω τα παιδιά που με τις φωνές, αναστατώνονταν ακόμη περισσότερο...

---------------------------------------------------------------------------------------

       Είχα κάποτε μία συνάδελφο, η οποία διατείνετο, ότι είχε παρακολουθήσει σεμινάρια Ψυχολογίας... Στο γραφείο των διδασκάλων μιλούσε πάντα με χαμηλή φωνή και  ήταν πάντα ευπαρουσίαστη. Η τάξη της ήταν δίπλα στην δική μου, μας χώριζε ένας πολύ λεπτός τοίχος. Την πρώτη ώρα λοιπόν, από δίπλα οι φωνές της δασκάλας ήταν τόσο δυνατές, που μας αποσυντόνιζαν. Στην αρχή οι μαθητές μου εξεπλάγησαν. Μετά πεταγόντουσαν όποτε ακούγαμε τις τσιρίδες. Κατόπι διακόπταμε την ομιλία μας, μέχρι να πέσουν από δίπλα οι τόνοι.Κάποια παιδιά εξανίσταντο. ''Πες τες της κάτι κυρία!Σας παρακαλούμε!!Δεν μπορούμε να την ακούμε να ουρλιάζει κάθε πρωί!!!'' Πήγα , σκεπτόμενη πώς να της της μιλήσω, χωρίς να δημιουργηθεί θέμα. Χτύπησα την πόρτα, χαιρέτησα και ζήτησα την άδεια να πω δυο λόγια. Η δασκάλα με κοίταξε περίεργα, αλλά τι να έκανε;; ''Παιδιά μου'' είπα. Στεναχωριέμαι πολύ που ακούω την δασκάλα σας να φωνάζει. Είναι τόσο καλός άνθρωπος!!Σας παρακαλώ μην την στεναχωρείτε!!Σας ακούμε από δίπλα και στεναχωριέμαι κι εγώ. Κυρία Πένυ, αν θέλετε κάτι, στην διάθεσή σας. Και συγγνώμη για την δικιά μου ενόχληση. ''

         Ούτε καν μου χαμογέλασε...Είπε απλά ότι πρέπει να επαναλάβει κάτι εκατό φορές για να εισακουσθεί και έφυγα. Φυσικά δεν άλλαξε τίποτα. Την άλλη ημέρα, με το που μπήκαμε, ακούσαμε αμέσως φωνές υστερικές... Το συζήτησα με την δασκάλα που η τάξη της βρισκόταν από την άλλη πλευρά.

   ''Τι να σου πω Πολυάνθη μου... Κι εμάς μας ταράζει με τις φωνές της. Τα παιδιά μου είναι μικρά και αγριεύονται. Αλλά αν πούμε κάτι, θα μας πει ότι είμαστε καρφιά...Σίγουρα την ακούει και ο Διευθυντής, όλη η πτέρυγα την ακούει, αλλά βλέπεις κανέναν να αντιδρά;; Και ο διευθυντής δεν μιλάει για τα λιγότερα... Έχει και την κόρη της μέσα και βάζει κι από μια μαθήτρια να την κάνει παρέα κάθε μέρα, γιατί είναι πολύ ζωηρό παιδί και τους χαλάει πάντα το παιχνίδι...''

      Ένιωσα ότι προδίδαμε τις αρχές μας. Μα, καλά, κανένας γονιός δεν είχε παραπονεθεί για την όλη κατάσταση;; Φαίνεται όχι. Κι γώ δεν είχα το θάρρος να μιλήσω, μην με πούνε καρφί... Απορούσα όμως τα μάλα, πώς είχε το θράσος να μιλάει για ψυχολογία, όταν μέσα στη τάξη της, γινόταν η μάχη της Τροίας...Ευτυχώς που την επομένη χρονιά, πήγε σε άλλο σχολείο. Ίσως εκεί, κάποιος πιο σωστός να βρισκόταν και να την έβαζε στην θέση της. Τι δεν γνώριζε;; Λες σ' ένα τμήμα''Είστε το χειρότερο από όλα τα τμήματα'';;Ε, Τα παιδιά θα κάνουν το παν να σου αποδείξουν ότι είναι όντως, το χειρότερο τμήμα. Και συ θα βάλεις τις φωνές και θ' αρχίσεις τις τιμωρίες; Και τι έχεις να κερδίσεις; Φόβο. Μόνον φόβο. Τα παιδιά θα σε φοβούνται, αλλά δεν θα σε αγαπήσουν ποτέ. Είχα κι άλλο παράδειγμα από μία δασκάλα των ειδικών μαθημάτων. Από νέα μέχρι σήμερα που είναι κάποιας ηλικίας, δίδασκε με τον γλωσσικό βούρδουλα. Οξύθυμη, ευερέθιστη ακόμα και σε συναδέλφους, ισοπέδωνε το τμήμα με τις φοβέρες της, ώστε να υπάρχει ησυχία και να μην την ενοχλήσει κανείς. Τι αποκόμισε;; Να την φοβούνται... Φόβο και όχι αγάπη...

          Σε άλλη περίπτωση ο δάσκαλος ειδικού μαθήματος, δεν μπορούσε να επιβάλει επ' ουδενί την τάξη. Όσες ώρες έκανα μάθημα στην τάξη μου κι εγώ και η εξαίρετη Καθηγήτρια των Αγγλικών, τα παιδιά στεκόντουσαν μια χαρά. Έμπαινε ο Τάσος  κι άρχιζε το νταβαντούρι. Είχαν δει τα παιδιά ότι δεν μπορούσε να βάλει όρια και το εκμεταλλεύτηκαν. Η φασαρία έφτανε στ' αυτιά μου μέσα στο γραφείο που καθόμουν. Το αποτέλεσμα;; Ενώ είχα μπει και τους έκανα παρατήρηση, μόλις έφευγα, έκαναν τα ίδια. ''Κυρία σε σας δεν είμαστε ήσυχοι; Μην μας μαλώνετε!!'' Τι να πεις; Δίκιο είχαν.Το θέμα ήταν εξ ολοκλήρου πρόβλημα του  συναδέλφου. Και τότε είδα ότι έκανε μάθημα με πέντε παιδιά και τα άλλα τα άφηνε να αλωνίζουν. Έτσι αποφάσισα να παρέμβω δραστικά. Πήρα τα τετράδιά μου, μπήκα στην τάξη και είπα γλυκά: ''Καλέ μου κύριε Τάσο, σας πειράζει να διορθώσω εδώ;Μου αρέσει το μάθημά σας. Κι εσείς χρυσά μου παιδιά κάντε ησυχία, διότι θέλω να συγκεντρωθώ...'' Την απόφασή μου την δέχθηκε με ενθουσιασμό ο κύριος Τάσος κι εγώ για όλη την χρονιά έτρωγα το κενό μου στην ώρα του. Τουλάχιστον τωρα, έκανε μάθημα με όλους τους μαθητές...

             Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο δάσκαλος πρέπει να είναι πάντα εν γρηγόρσει, να αντιλαμβάνεται, να προλαμβάνει καταστάσεις και να βρίσκει λύσεις σε δύσκολα προβλήματα.Να νιώθει όλα τα παιδιά του σχολείου, παιδιά του και να βοηθά όπου μπορεί, έστω και εάν δεν ακούσει ευχαριστώ. Το ευχαριστώ θα του το πουν οι μαθητές του και η συνείδησή του. Και να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά χρειάζονται όρια, για να νιώθουν ασφαλή.Μπορεί να προσπαθήσουν να τα σπάσουν. Εάν το καταφέρουν, έχασες τον σεβασμό τους για πάντα. Εάν όμως ο δάσκαλος δείξει ότι τα όρια δεν μπορούν να καταπατηθούν, τα παδιά θα το σεβαστούν εις διπλούν και θα ανθίσει μία θαυμάσια σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητού, που θα χαρίσει υπέροχα αμφίδρομα συναισθήματα  στις καρδιές τους.

   

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ  [ΜΕΡΟΣ 2ο]

     Δυο φορές στην καριέρα μου αντιμετώπισα περίπτωση παιδιού που έκλεβε ή έκλεψε. Την  μία, την έχω αναφέρει...Η άλλη ήταν με τον Μπίλι..Καλό παιδάκι, με τις εντάσεις του, με τα πάνω του και τα κάτω του, δύσκολο λιγάκι στις παρές του. Δεν μου είχε όμως δείξει κάτι για να υποψιαστώ.  Μια μέρα λοιπόν, ένα παιδάκι της Β΄ είπε ότι ο Μπίλι του πήρε το τάμπλετ του, στο ολοήμερο. Ήταν πολύ ακριβό και φοβόταν τι θα έλεγε σπίτι του.Η μητέρα του παιδιού, την άλλη ημέρα  ήρθε και το κατήγγειλε στην δασκάλα και στον διευθυντή του σχολείου. Ο Μπίλι  τα αρνήθηκε όλα. Στο διάλειμμα, του είπα  κρυφά να μείνει στην τάξη   και τον ρώτησα. Δεν το αρνήθηκε. Μου είπε ότι θα το επέστρεφε, αλλά ήταν τόσο ωραίο και ήθελε να παίξει κι αυτός λίγο. Του θύμισα τις συζητήσεις μας για την κλεψιά, του θύμισα όσα λέγαμε για την σωστή συμπεριφορά και του είπα ότι λάθη όλοι κάνουμε, αρκεί να μετανιώνουμε και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Μου υποσχέθηκε ότι ποτέ δεν θα ξανάκανε κάτι τέτοιο και με παρακάλεσε να το κρατήσω μυστικό από τους συμμαθητές του. Ειδοποίησα τότε την μητέρα του να φέρει το τάμπλετ που είχε πάρει ο γιος της  και που  το είχε αφήσει στο δωμάτιό του. Η μητέρα του τα έχασε... Καταντράπηκε η γυναίκα...Το βρήκε και το έφερε. Να, που πρέπει να ελέγχουμε τις τσάντες των παιδιών μας για να βλέπουμε τι φέρνουν από το σχολείο ή από τη βόλτα τους. Να μην το αμελούμε.Την παρακάλεσα, όταν θα γύριζε ο Μπίλι σπίτι, να μην τον δείρουν, να του κάνουν όμως μια μεγάλη συζήτηση για όσα έγιναν...Μου το υποσχέθηκε. Πήρα το τάμπλετ και το  επέστρεψα στη μητέρα του μικρού, λέγοντάς της ότι απαγορεύονται τάμπλετ στο σχολείο.

«Φοβήθηκα μην το χάσει, γιατί κάνει 250 ευρώ», μου είπε.

«Τόσο το χειρότερο», της απάντησα.«Έχετε σκεφτεί καλή μου κυρία, ότι υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ούτε ένα παιχνίδι και αυτό το τάμπλετ αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση στην αντοχή του στερημένου από παιχνίδια παιδιού; Σας παρακαλώ πολύ, κρατήστε το στο σπίτι, άστε που νομίζω ότι το παιδάκι σας, είναι πολύ μικρό για να έχει τάμπλετ».

       Μίλησα πολύ με τον Μπίλι. Του εξήγησα ότι κάτι που δεν έχουμε και το θέλουμε, δεν μπορούμε να το αρπάζουμε για να το αποκτήσουμε. Είπα, είπα, είπα… Και τι δεν είπα… Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου όταν μια μέρα γύρισα να πάρω το δεκάρικο από το πορτοφόλι μου και δεν το βρήκα μέσα. Ήταν ώρα γυμναστικής και κάτι είχε ανέβει ο Μπίλι να πάρει. Τον είδα καθώς κατέβαινα τη σκάλα για το γραφείο των δασκάλων, όταν αντιλήφθηκα πως δεν είχα το πορτοφόλι μου. Γύρισα και βρήκα τον Μπίλι ακόμη μέσα… Το δεκάρικο έλειπε. Κάθισα στην έδρα και του είπα με υπερβολικά ήρεμη φωνή:

«Έχουμε πει πως, αν δεν έχουμε κάτι, δεν το κλέβουμε. Ίσως το δεκάρικο που έχασα, να ήταν το μοναδικό που είχα να περάσω σήμερα. Μπίλι,θα πω μόνο ότι είμαι φοβερά στεναχωρημένη… Αν κάποιος ήθελε αυτά τα ευρώ, θα μπορούσε να μου τα ζητήσει. Και αν το θεωρούσα σωστό, ίσως να τα έδινα. Κρίμα. Δεν έγινε έτσι. Και τώρα έχω μεγάλη στεναχώρια».

      Ο  Μπίλι δεν κατέβηκε για γυμναστική. Κάθισε κατακόκκινος όλη την ώρα στο θρανίο του, με το κεφάλι σκυμμένο. Εγώ ξεκίνησα να διορθώνω τετράδια. Τα δέκα ευρώ όμως δεν επιστράφηκαν. Έκτοτε δεν υπήρξε τέτοιο παρόμοιο περιστατικό με το συγκεκριμένο παιδί…Ίσως το ότι δεν τον μαρτύρησα και το ότι δεν τον τιμώρησα, άγγιξαν κάποια ευαίσθητη χορδή της καρδιάς του.Και από εκείνη την ημέρα, κύλησαν όλα ομαλά. 

----------------------------------------------------------------------------------------

      Ήμουν νέα δασκάλα, όταν στην τάξη μου είχα ένα συνεσταλμένο κοριτσάκι που δεν ερχόταν ποτέ στην ώρα του. Το σχολικό λεωφορείο, συνήθως δεν την έβρισκε στην στάση και όποτε την έβρισκε, συνοδευόταν από μία έντονα αγουροξυπνημένη μητέρα ή περίμενε μόνο του.

      Από τη μαμά δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη. Ο πατέρας μού εξήγησε τι συνέβαινε. Και αυτός και η γυναίκα του είχαν συλληφθεί επί χούντας και είχαν βασανιστεί. Αυτός κατάφερε να το ξεπεράσει. Η γυναίκα του όχι. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν πολλά προβλήματα και τελικά να χωρίσουν. Η κόρη τους έμεινε με τη μητέρα, η οποία το βράδυ έπαιρνε φάρμακα για να κοιμηθεί και να γλυτώσει από τους εφιάλτες που την κατέτρεχαν ακόμη... Έτσι, το πρωί δυσκολευόταν να σηκωθεί. Αν ξυπνούσε νωρίς, το παιδί προλάβαινε το σχολικό λεωφορείο, αν όχι ερχόταν αργότερα με ταξί.

      Τι να πεις σ’ αυτή την περίπτωση; Ευτυχώς που το κοριτσάκι μέσα στην τάξη αποξεχνιόταν, απ' ό,τι βασάνιζε το μυαλουδάκι της. Την είχα πάντα από κοντά. Τους τελευταίους όμως μήνες - απ΄ ό,τι μου εκμυστηρεύτηκε - η μητέρα κοιμόταν πολλές ώρες και κατά την διάρκεια της ημέρας, με αποτέλεσμα η Πάττυ να παλεύει μόνη της. Ακόμα και στην σίτισή της είχε επίπτωση η υγεία της μαμάς της... Ευχαριστώ τον Θεό και την πείρα που είχα, ώστε να εντοπίσω πολύ ενωρίς ότι κάτι άλλο επί πλέον   συνέβαινε...Η μητέρα  - όταν τηλεφώνησα - μού είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει να με δει...Οπότε κάλεσα τον πατέρα. Ο άνθρωπος  είχε καταλάβει από τα λεγόμενα της κορούλας του ότι χειροτέρεψαν τα πράγματα. Δεν μπορούσε  να διανοηθεί ότι το παιδί του  υπήρχε περίπτωση να το αναλάβει η Πρόνοια, εφ' όσον η μητέρα δεν επαρκούσε πια...Θα πήγαινε λοιπόν στο σπίτι και θα προσπαθούσε να κάμει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της μικρούλας. Και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Η μητέρα κατάλαβε την ανημπόρια της και δέχθηκε να βοηθηθεί. Με ενημέρωσε ο μπαμπάς, ότι πλέον μετακόμισε μαζί τους και  βοηθούσε στα μαθήματα  και σε όλη την εύρυθμη λειτουργία του σπιτιού... Ήταν ευχής έργο που η μητέρα αντιλήφθηκε το τι της συνέβαινε και δέχθηκε την βοήθεια από τον πρώην σύζυγό της, ο οποίος ανταποκρίθηκε άμεσα. Αυτό φάνηκε και στην όλη συμπεριφορά της μαθήτριάς μου. Πλέον ένιωθε μια ασφάλεια, πράγμα απαραίτητο για την σωστή  ανατροφή κάθε παιδιού.  Και όντας από την φύση της αισιόδοξο και καλόγνωμο πλασματάκι, η Πάττυ ισορρόπησε γρήγορα και με χαρά την είδα να συμμετέχει σε όλα τα παιχνίδια  κατά τα διαλείμματα.Η τάξη μας ήταν πολύ δεμένη και με την όμορφη ατμόσφαιρα που είχαμε δημιουργήσει μέσα στην σχολική αίθουσα, η μικρή μου μαθήτρια έφευγε χαρούμενη από το σχολείο, επιστρέφοντας σπίτι της όπου την περίμενε πλέον ο καταπληκτικός της πατέρας, ο οποίος τα είχε διευθετήσει όλα στην εντέλεια.  Μακάρι όλα τα παιδιά να έχουν τόσο υπέροχους και αλτρου'ι'στές πατεράδες και όσω το δυνατόν λιγότερα προβλήματα στο σπιτικό τους...Η παρουσία της μάνας είναι καταλυτική και στην παρούσα περίπτωση, η βασανισμένη μητέρα, μπόρεσε να δει μέσα από την ομίχλη που την σκίαζε, το καλό του παιδιού της και δέχθηκε να συνεργαστεί. Και με την συνεχή ιατρική πλέον παρακολούθηση και επίβλεψη του πατέρα, σίγουρα θα καλυτέρευε κάποια στιγμή η κατάστασή της...Πονεμένες ιστορίες...Ο Θεός να προστατεύει το κάθε σπιτικό...

-------------------------------------------------------------------------------

          Ενθυμούμαι μία οικογένεια από την Μολδαβλαχία.Μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένεια της μητέρας, την οποία είχε εμφυσήσει και στα παιδιά της.  Είχα τον μεγαλύτερο γιο της μαθητή, που γνώριζε  αρκετά ελληνικά.Να μιλάει, όχι να γράφει.  Μάλιστα σε ένα Φιλολογικό Μεσημέρι μας, μάς άφησε όλους κατάπληκτους, διότι είπε απ' έξω θαυμάσια το ποίημά του που ήταν αρκετά μεγάλο, με ωραιότατη άρθρωση και πλαστικότητα. Είχε ρουφήξει σαν σφουγγάρι, όλα όσα του τόνιζα... Αυτό το παιδί ήθελε να πάει μπροστά και το πάλευε με μεγάλη αγωνιστικότητα, πάρα πολύ συγκινητική. Όταν μάλιστα ανάφερα  την  γρήγορη εξέλιξή του, το χειροκρότημα που ακολούθησε την απαγγελία του, ήταν πολύ θερμό και πολλά  ''ΜΠΡΑΒΟ!!!!'' ακούστηκαν.Η χαρά δε του παιδιού, δεν περιγράφεται!!

         Ο μικρούλης αδελφός του, γνώριζε ελάχιστα  την γλώσσα μας  κι όταν  μια μέρα τον είδα μοναχούλη του,  ακουμπισμένον στον τοίχο της αυλής, φτερούγισε η καρδιά μου. Πήγα κοντά του και του μίλησα. Περίμενε να δει τον αδελφό του στο διάλειμμα και να νιώσει μια προστασία. Ευγενικό παιδάκι. Τον είχα ονομάσει ''Ο μικρός μου πρίγκηπας'' και τον έψαχνα πάντα στον προαύλιο χώρο, να του πω δυο κουβέντες ενθαρρυντικές. Η τύχη τα έφερε και μετά από λίγα χρόνια, στις μεγάλες τάξεις τον είχα  κι αυτόν μαθητή. Ήταν όντως πρίγκιπες στην αντροφή και τα δύο αγόρια.  Η χαρά του ήταν μεγάλη που θα είχε την δασκάλα του αδελφού του και θα κάναμε μαζί θεατρικό! Σε μιά του έκθεση μού έγραψε για το πόσο φοβισμένος ένιωθε σαν πρωτοήρθε στο σχολείο, κυρίως στο διάλειμμα, επειδή δεν τον έπαιζαν τα παιδιά, εφ' όσον δεν μιλούσε σχεδόν την γλώσσα μας και από την φύση του ήταν πολύ ντροπαλός για να τρέξει να πιάσει φιλίες. Στην τάξη μέσα η καλή του δασκάλα της Α' και Β΄ τον πρόσεχε ιδιαίτερα, αλλά μέχρι να μιλήσει σωστά, ένιωθε μεγάλη ανασφάλεια.  Μάλιστα, επειδή ήταν πρωτάκι και σχολούσε ενωρίτερα, ενώ εμείς μιας και ήμαστε σε μεγαλύτερη τάξη σχολούσαμε αργότερα, του επέτρεψα να έρχεται στην τάξη μας μέχρι να σχολάσουμε αντί να φεύγει μόνος του... Καθόταν στο θρανίο του αδελφού του και άστραφτε το προσωπάκι του από  χαρά και αγαλλίαση!!! Στην έκθεσή του λοιπόν, τα ανάφερε όλα αυτά και είδα ότι τότε καλώς είχα πράξει. Έτσι κι αλλιώς, αυτό πρέσβευε η καρδιά μου... Εκείνη την δύσκολη εποχή , η τότε δασκάλα του, ο αδελφός του κι εγώ,  είχαμε γίνει το προστατευτικό πλέγμα που απάλυνε τις δύσκολες στιγμές του Σέργιου, ώσπου τώρα πια στην Ε' τάξη, είχε ενσωματωθεί πλήρως στο τμήμα του. Στον γραπτό λόγο είχε κάποια προβληματάκια, αλλά το προσπαθούσε πολύ. 

            Συναισθηματικά είχε απελευθερωθεί, γιατί στο τμήμα μας δεν κάναμε μόνον μάθημα όπως έχω ξαναπεί πολλάκις, αλλά συζητούσαμε πάρα πολύ για την ζωή, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για το καλό, το κακό και για την δικαιοσύνη. Οχι ότι στα διαλείμματα δεν θα υπήρχαν κάποιες προστριβές - κυρίως επειδή δεν ήταν άσσος στο ποδόσφαιρο - αλλά το κλίμα που είχαμε αναπτύξει στην τάξη, αποθάρρυνε τυχόν επίδοξους ταραχοποιούς να στοχοποιήσουν τον ήρεμο και ευγενικό Σέργιο, καθώς και κάποια άλλα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια που του έμοιαζαν. Αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση, διότι υπάρχουν και άλλες  περιπτώσεις που στα διαλείμματα γίνονται σωστές συρράξεις... Ο Σέργιος και ο αδελφός του, συνέχισαν κανονικά στο Γυμνάσιο, έχοντας πάντα δίπλα τους μια σωστή οικογένεια να τα αγκαλιάζει, να τα καθοδηγεί  και να τα προστατεύει. Αυτό δηλαδή που πρέπει να έχουν όλα τα παιδιά... 

       Όλα αυτά τα γεγονότα που ανέφερα μέσα στα 35 χρόνια διδασκαλίας, έχουν  τη δική τους βαρύτητα και οντότητα, που είναι σημαντικότατες.Μας απασχόλησαν κάποιες ιδιάζουσες περιπτώσεις συμπεριφοράς μαθητών και εκπαιδευτικών, που δύσκολα συζητιούνται. Όσο και αν δεν είναι  συχνές, υπάρχουν όμως και εύχομαι όσα έγραψα να βοηθήσουν κάποιον συνάδελφο που πιθανόν να αντιμετωπίζει κάτι παρόμοιο. Μα πιστεύω ότι θα βοηθήσουν και γονείς, αλλά και παιδιά, ξεκαθαρίζοντας κάποια σοβαρά ζητήματα...Αυτές οι δύσκολες περιπτώσεις, κάνουν το λειτούργημά μας ακόμα πιο ξεχωριστό. Και γνωρίζοντας πόσο καταλυτική είναι  η παρουσία μας στην ζωή του μαθητή μας, πρέπει να το θεωρούμε ευλογημένο.

         Όσο δύσκολη κι αν είναι μιά περίπτωση,  όσο δυσθεώρατη κι αν φαίνεται, μπορεί να αντιμετωπισθεί με την κατάλληλη υποστήριξη του ειδικού, την ουσιαστική συζήτηση με τον γονέα, την απέραντη υπομονή μας και την προσφορά ατέλειωτης αγάπης εκ μέρους μας προς τον μαθητή και την μαθήτριά μας. Η ουσία είναι να είμαστε συνειδητοποιημένοι δάσκαλοι και δασκάλες, άξιοι και άξιες του ιερού λειτουργήματος που υπηρετούμε.

         

     Να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι το να διδάσκεις, είναι μιά τεράστια αγκαλιά, που χωράει όλα τα παιδιά με όσες ιδιαιτερότητες και αν έχουν. Προσφέρει παιδεία, μόρφωση, χαρά και ζητάει από τον καθένα μας όλο του το μπρίο, την υπομονή, το χαμόγελο, την στοργή και ένα μυαλό ανοιχτό που να παρασύρει τα παιδιά στην δημιουργία, στην αγάπη και στην ενσυναίσθηση. Με αυτές τις προ'υ'ποθέσεις μπορείς σεμνά να καυχηθείς:''Είμαι ένας συνειδητοποιημένος δάσκαλος. Σίγουρα θα έχω κάνει ως άνθρωπος, κάποια λάθη,αλλά το λέω εντίμως, ότι  δεν έπαψα να προσπαθώ και  να αγωνίζομαι ποτέ!''