Σ' είδα πανώρια μου θεά, μονάχη μες στην σάλα,
ολόρθη, κρινομέτωπη, στου Λούβρου το Μουσείο.
Κοιτούσες και δεν έβλεπες τους μύριους επισκέπτες,
γιατί το μάτι έψαχνε την μακρινή σου χώρα
Πανάθεμα σ' εκείνονε που σ' έφερε δω πέρα...
Χέρια βαρβάρων σ' έκλεψαν απ' την γλυκιά πατρίδα.
Σε θρόνιασαν οι άρπαγες σε βελουδένιο δώμα,
ενώ η ψυχή σου λαχταρά την γαλανή αρμύρα.
Να βγεις μέσ'απ' τα κύματα και πάλι Αφροδίτη
και να λουστείς στην λαμπερή του Αιγαίου ομορφάδα.
Τα χέρια σου τα άφησες στο χώμα της Ελλάδας,
μα δεν σε νοιάζει, γιατί εδώ που σ'έχουνε κλεισμένη,
κ α ν ε ί ς δεν είναι άξιος για να τον αγκαλιάσεις
και τότε μόνον θα τα βρεις, άμα γυρίσεις πίσω.
Ξενιτεμένη μου θεά, πόσο σε συλλόγιέμαι...
Μακάρι να γινότανε να ρχόσουν στην πατρίδα...
Και τότε ο Απόλλωνας θα σού στελνε χρυσάφι,
να σου στολίσει τα μαλλιά κι η θάλασσα γοργόνες,
να φτιάξουν τον χιτώνα σου με φύκια και ζεφύρους
κι όλη η πλάση θ'αντηχεί στης άρπας το τραγούδι...
Η Αθηνά θα σου στελνε δώρο τα δυό σου χέρια,
που πλέον θα τα χρειαστείς αφού κοντά μας θά 'σαι
κι εσύ γελώντας θ' άνοιγες την τρυφερή σου αγκάλη,
για ν' αγκαλιάσεις τον λαό που πάντα καρτερούσε,
στην ιερή ετούτη γη, βασίλισσα να σ' έχει...
Κάνε κουράγιο Ολύμπια θεά μας Ελληνίδα...
Τα ξένα ανήλιαγα, βαριά, δεν πρέπουνε σε σένα...
Σ' εσένα αρμόζει τ' άχραντο γαλάζιο του Αιγαίου
κι ο λαμπερός ο Φοίβος μας που θα σε χρυσοντύσει...
Στην θε'ι΄κιά σου την μορφή κοχλάζει Ιστορία
χιλιάδων χρόνων που μιλά για την γλυκιά πατρίδα.
Στα χείλη σου χαμόγελο, το ξέρω, δεν θ' ανθίσει,
αν δεν βρεθείς πάλι ξανά στην χώρα των ηρώων...
Στην χώρα που ανάστησε το Πνεύμα και την Δόξα
και δ ί δ α ξ ε πολιτισμό και φως, την οικουμένη...
Μην σκιάζεσαι Αφροδίτη μου. Εμείς δεν σε ξεχνούμε...
Θα μεγαλώνουν τα παιδιά και πάντα θα μαθαίνουν
για την Ολύμπια θεά που κλέψανε οι ξένοι,
μαζί με χίλια θαύματα που πήραν μακριά μας...
Τα βάλαν στα Μουσεία τους και δεν τα δίνουν πίσω,
ίσως γιατί αν τα 'διναν, αυτοί γυμνοί θα μέναν
και τίποτε δεν θα 'χανε να δείξουν στους λαούς τους...
Κράτα Αφροδίτη σθεναρά το δάκρυ και την πίκρα...
Όσοι θα ρθούνε να σε δουν απ' την δική σου φύτρα,
θα χύσουν δάκρυ καυτερό καθώς θα σ' αντικρίζουν,
μακριά από τον τόπο σου, στα ξένα ριζωμένη....
Κι αυτό το δάκρυ πάρε το κουράγιο στην καρδιά σου,
να ψιθυρίζει την ευχή που βγαίνει απ' την ψυχή μας:
''Να ρθει εκείνος ο καιρός που πίσω θα γυρίσεις
εσύ κι όλα τ' αδέρφια σου τα βαρβαροκλεμένα...
Και τότε θριαμβευτικά τα χέρια σου θ' απλώσεις
και θ΄αγκαλιάσεις στιβαρά το γένος της Ελλάδος,
που μένει απροσκύνητο, χιλιοβασανισμένο
μα, στέκει υπερήφανο και είναι, τα παιδιά σου!!!!!''
----------------------------------------------------------------------------------------
Ο ποητής μας Γεώργιος Δροσίνης, έχει γράψει ένα ποίημα για την ΑΦΡΟΔΙΤΗ της ΜΗΛΟΥ,που μας την έχουν πάρει οι Γάλλοι. Μια φορά λοιπόν, μια Ελληνοπούλα, η Βεατρίκη Σταματοπούλου, επισκέφθηκε το Μουσείο του Λούβρου. Εκεί, μόνη στην μοναχική πολυτελέστατη αίθουσα, μέσα στα κατακόκκινα βελούδα, φάνταζε πάλευκη η Αφροδίτη...
Η καρδιά της μικρής σπάραξε.Αχ και να μπορούσε να την έφερνε πίσω στην γαλάζια της πατρίδα, δίπλα στο γαλανό κύμα και τον χρυσό ήλιο...
Κι αν το άγαλμα είχε τα χέρια του, εδώ στον ξένο τόπο, τι να αγκαλιάσει;; Οπότε, τι να τα κάμει τα χέρια της; Καλύτερα που δεν τα έχει...
Σκέφτηκε λοιπόν και σαν αντίδραση ή και σαν παρέα στην ξενιτεμένη θεά, άφησε το ποίημα του Δροσίνη, κάτω από το βάθρο του αγάλματος...Μετά από χρόνια, ο Διευθυντής του Μουσείου το ανακάλυψε. Το έστειλε στον Δροσίνη, 'εγραψαν το συμβάν και οι γαλλικές εφημερίδες...
Η Βεατρίκη το είχε σχεδιάσει όλο αυτό από την στιγμή που έμαθε για το ταξίδι. Ήταν τότε 13ών περίπου χρονών. Οποιητής, έψαξε και την βρήκε. Συναντήθηκαν μετά από 10 περίπου χρόνια. Όταν συναντήθηκαν, εκείνη ήταν παντρεμένη και ήρθε κρατώντας μια ανθοδέσμη από ντάλιες. Γι' αυτό και στο Μουσείο Δροσίνη, υπάρχουν πάντα ντάλιες.
Όλα αυτά θα τα δείτε να ζωντανεύουν μπροστά σας, αν επισκεφθείτε στην Κηφισιά την Βίλα Αμαρυλλίς που υπήρξε το σπίτι του Δροσίνη και που σήμερα είναι ΜΟΥΣΕΙΟ ΔΡΟΣΙΝΗ, τέλειο μέρος για να το επισκεφτούν σχολεία, αλλά και οικογένειες με τα παιδιά τους ή και μόνος του ο καθένας. [ Διεύθυνση, Αγίου Θεοδώρου και Διομήδη Κυριακού, Κηφισιά, τηλέφωνο, 8078200 και 8012642.] Η ξενάγηση από ευγενέστατες και καταρτησμένες κυρίες, θα σας ενθουσιάσει. Και θα δείτε, πό σ α δεν γνωρίζουμε γι' αυτόν που συμμετείχε στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες με τον Βικέλα και τον Κουμπερτέν, γι' αυτόν που διαμόρφωσε την σχολική αίθουσα όπως την βλέπουμε σήμερα, γι' αυτόν που σε κάθε ελληνική πόλη διοργάνωσε και μια βιβλιοθήκη, που έφερε τον σχολίατρο, τις αναρρωτικές άδειες των διδασκάλων,που συμμετείχε στην ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών, που καθιέρωσε την αργία της Σημαίας, που εξέδιδε την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, που έφερε την διδασκαλία του συστήματος Μπρά'ι'γ για τους τυφλούς και ίδρυσε την Σχολη Τυφλών και για ένα σωρό μεγάλες επιτεύξεις κοινωνικού βεληνεκούς...
Και θα δείτε ότι πρέπει να τον τιμούμε, όχι μόνον επειδή έγραψε το πανέμορφο τραγούδι: ''Ετίναξα την ανθισμένη αμυγδαλιά...'' που ήταν κερασιά, αλλά για να συνάδει καλύτερα με τον ποιητικό στίχο, έγινε αμυγδαλιά !!!
