ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ....

''Κάθε φορά που γυρίζει ο Στέλιος από το σχολείο, κοιτάζω την τσάντα του, για να δω τι μαθήματα έχει για την επομένη... Τελευταία βρίσκω απόθεμα από μαρκαδόρους, γόμες και ξύστρες... ''Πού τα βρήκες αυτά παιδί μου;'' τον ρωτάω.  ''Μου τα χάρισε ο διπλανός μου'' μου απαντά. Σε δυο μέρες το ίδιο. Τον ξαναρώτησα. ''Τα είχα'' μου απάντησε. Του είπα να μην με κοροϊδεύει και μετά από πολλά, μου μαρτύρησε ότι μαζί με τον καινούριο σας μαθητή τον Ιβάν, μπαίνουν στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς κι εκεί, όσο ο δικός μου ο μπούφος μιλάει με την πωλήτρια, ο Ιβάν ξαφρίζει ό,τι προλάβει... Μετά τα μοιράζονται. Του είπα ότι αυτό που κάνουν είναι πολύ κακό...Τον ρώτησα ποιος είχε αυτήν την έμπνευση και γιατί ο δικός μου έκανε ό,τι του είπε το άλλο παιδί. ''Είναι ο καλύτερός μου φίλος μαμά... Με τα άλλα παιδιά τσακώνομαι συνέχεια. Ο Ιβάν είναι καλός... Αυτός σκέφτηκε όλο το σχέδιο... Ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά δεν ήθελα να αρνηθώ, για να μην τον χάσω από φίλο...''. Του μιλήσαμε κι εγώ και ο πατέρας του... Μας υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει... Όμως δεν ξέρω αν θα κρατήσει τον λόγο του... Ξέρετε τι προβλήματα αντιμετωπίζει με τους συμμαθητές του με το θέμα της ΔΕΠΥ που έχει... Φοβάται λοιπον ότι θα χάσει τον μοναδικό του φίλο... Κάντε κάτι κυρία Πολυάνθη...''.

    Να κάνω κάτι... Και φυσικά θα έκανα ό,τι μπορούσα. Για το θέμα ΔΕΠΥ θα μιλήσουμε άλλη φορά εκτενώς. Εκείνη λοιπόν την ημέρα στην τάξη, βρήκα μια αφορμή για να αναφερθώ σε διάφορα θέματα που κακοχαρακτηρίζουν τους εμπλεκόμενους. Σταθήκαμε στην κλεψιά. ''Κλέφτη θα πούμε έναν που κλέβει 200.000 ευρώ... Πώς όμως θα πούμε και έναν που έκλεψε μια κασετίνα από την σάκα σας;''. ''Κλέφτη, κυρία!'' φώναξαν τα παιδιά.. ''Σωστά, άλλο τώρα εάν στον πρώτο επιβληθεί μεγάλη ποινή και πάει φυλακή, ενώ ο δεύτερος θα φάει μόνον κατσάδα από τον δάσκαλό του και τους γονείς του, επειδή το αδίκημά του ήταν ελαφρύτερο... Πάντως κλέφτες είναι και οι δύο τους... Φαντάζεστε να περνάτε τον δρόμο και οι γύρω σας βλέποντάς σας να σιγοψιθυρίζουν κοιτώντας σας με μισό μάτι: ''Να! Βλέπεις αυτόν που περνάει; Έχει ξαφρίσει τις τσάντες όλων των παιδιών στο σχολείο... Κλέφτης από μια σταλιά παιδί.. Φαντάσου τι θα γίνει όταν μεγαλώσει... Πο, πο!! Ντροπή για την καημένη την οικογένειά του!..'' ''Θα σας άρεσε να είστε δαχτυλοδειχτούμενοι; Ίσως κάποιος μου πει: ''Εγώ δεν φταίω, κυρία! Με παρέσυρε ο φίλος μου!!'' Και σας ερωτώ: Πώς συνεχίζετε να κάνετε παρέα με κάποιον που σας οδηγεί στον κακό δρόμο; Μυαλό δεν έχετε να σκεφτείτε ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό; Και την στιγμή που ο άλλος σας παρασέρνει σε μία παράνομη πράξη, δεν αξίζει να είναι φίλος σας και πρέπει να τρέξετε μακριά του... Εκτός αν θέλετε να γίνετε σαν τα μούτρα του ή είστε κι εσείς από το ίδιο καλούπι... Προσοχή όμως... Αν σας πιάσουν να κλέβετε σε αυτήν την ηλικία, που δεν έχετε δηλαδή ενηλικιωθεί, τα δικά σας σπασμένα θα τα πληρώσουν οι γονείς σας... Οι γονείς σας θα τιμωρηθούν, διότι δεν σας ανάθρεψαν σωστά και δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε μαζί σας... Αξίζει να φέρετε τους γονείς σας σε αυτήν την θέση; Αξίζει;;;'' Πολλά χέρια σηκώθηκαν να πουν την γνώμη τους και να πουν περιστατικά που είχαν ακούσει... Από το θρανίο του Στέλιου και του Ιβάν, τσιμουδιά...

    Στο διάλειμμα ήρθε στην τάξη που καθόμουν, ο Στέλιος. ''Κυρία, ο  Ιβάν μου λέει να πηγαίνουμε σε ένα βιβλιοπωλείο, όπου αρπάζει ό,τι βρει... Τι να κάνω; Αν πω όχι θα θυμώσει και δεν θα μ' έχει φίλο...''. ''Τι είπαμε Στέλιο; Αν ο άλλος δεν είναι σωστός, δεν κάνουμε ό,τι μας πει... Δεν παρασυρόμαστε... Άσε και θα δω τι θα κάνω... Εσύ μου υπόσχεσαι πως δεν θα τον ακολουθήσεις άλλη φορά στις κλεψιές του;'' ''Σας δίνω τον λόγο μου, κυρία!!''

    Μίλησα και με τον Ιβάν... Του είπα ότι γνώριζα τι έκαναν σχολώντας αυτός και ο Στέλιος και ότι αυτήν την φορά τον συγχωρώ... Την άλλη όμως θα καλέσω τους γονείς του και θα πάμε στον διευθυντή... Για να μην του περάσει από το μυαλό ότι ο Στέλιος τον κάρφωσε, κάλεσα και τους δυο τους στο μεγάλο διάλειμμα και τους μίλησα αρκετή ώρα: ''Δεν ρωτάω ποιος το ξεκίνησε [έκανα πως δεν γνώριζα], γιατί και οι δυο σας έχετε μεγάλη ευθύνη. Αν ο ένας από εσάς είχε την φαεινή ιδέα, ο άλλος που συμφώνησε να τον ακολουθήσει, θεωρείται συνεργός του και η τιμωρία θα είναι η ίδια και για τους δυο... Είστε καλά παιδιά... Κάποια στιγμή στην ζωή μας μπορεί να υποπέσουμε σε σφάλμα... Αν συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε, και δεν το ξαναεπαναλάβουμε, μας αξίζει η συγγνώμη και αυτό θα μας γίνει ένα σοβαρό μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μας... Πηγαίνετε τώρα και αποδείξτε μου, ότι δεν έκανα λάθος και είστε άξιοι της εμπιστοσύνης μου...''.

    Στην τάξη μέσα τόνισα, ότι σχολώντας δεν πρέπει να χασομεράμε στον δρόμο και να μην γυρίζουμε από δω και από κει... Να πηγαίνουμε κατευθείαν σπίτι μας... Όταν ήρθε η ώρα να σχολάσουμε, ο Ιβάν και ο Στέλιος μου ζήτησαν να με συνοδεύσουν ως εκεί που έμενα και να μου κρατήσουν τα τετράδια που ήταν πολλά, για να μην κουραστώ... Συμφώνησα αμέσως. Μόλις φθάσαμε στον κεντρικό δρόμο τους είπα: ''Χίλια ευχαριστώ! Τώρα να πάτε κατευθείαν σπίτι σας!!!'' ''Όχι κυρία, να σας πάμε ως την πόρτα της πολυκατοικίας που μένετε!!!''  '' Και μετά να περάσετε μόνοι σας τον δρόμο; Επ' ουδενί!! Ως εδώ είναι μια χαρά!! Στο άλλο στενό, έφτασα! Λοιπόν σας ευχαριστώ και πηγαίνετε κατευθείαν σπίτι σας! Το τονίζω: Κατευθείαν!! Δεν θα κουνηθώ από εδώ μέχρι να δω να στρίβει ο καθένας στον δικό του δρόμο!'' Το θέμα με το βιβλιοπωλείο, δεν μας αποσχόλησε ποτέ πια...

    Πολλά παιδιά προσφερόντουσαν να με βοηθήσουν με τα τετράδια και δεν το αρνιόμουν, γιατί το χαμογελαστό προσωπάκι τους έλεγε: ''Δείτε! Η κυρία μού έχει ιδιαίτερη εκτίμηση και με αγαπά πολύ, γι' αυτό με αφήνει να την βοηθώ!!'' και ένιωθαν επίσης πολύ χαρούμενα όταν ερχόταν ένας δεξιά μου και άλλος αριστερά να μου δώσουν τα χέρια τους να πιαστώ, αντί να κρατηθώ από την κουπαστή της σκάλας του σχολείου, για να πάμε στην τάξη μας!!! Μάλιστα υπήρχαν και διενέξεις του στυλ: ''Όχι! Εγώ ήρθα πρώτη να κρατήσω την κυρία, εσύ την άλλη φορά!!,'' ενώ, κάποιες μαθήτριές μου που με συνόδευαν από πίσω - ολόκληρη, χαρούμενη  κουστωδία δηλαδή! - έλεγαν: ''Ανεβαίνει η κυρία με τα πέπλα της!!'' εννοώντας τις πουκαμίσες που φορούσα μαζί με τις μακριές φούστες!! Τι ωραίες αναμνήσεις, τι ωραίες στιγμές γεμάτες από παιδική άδολη αγάπη!!!! Πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς οι δάσκαλοι!!!

    Μια μέρα, πηγαίναμε εκπαιδευτική επίσκεψη. Φθάνοντας μπρος στο κτήριο, ρίξαμε πρώτα μια ματιά στο ισόγειο που ήταν κατάστημα παιχνιδιών, ανεβασμένης τεχνολογίας. Σαύρες σήκωναν το κεφαλάκι τους, αράχνες κουνούσαν τα μακριά πόδια τους, ένας χώρος που ενθουσίασε τους άρρενες κυρίως μαθητές μου. Υποσχέθηκα πως θα ξαναπερνούσαμε στο τέλος της συνάντησής μας. Πράγματι, στον γυρισμό, περάσαμε από εκεί και δυο παιδιά ψώνισαν κάτι που τους άρεσε ιδιαίτερα. Πηγαίνοντας προς το λεωφορείο. τρία αγόρια έτρεξαν κοντά μου και μου είπαν ψιθυριστά:  ''Κυρία, ο Ιβάν πήρε χωρίς να πληρώσει μία μεγάλη αράχνη... Αν μας καταλάβουν;'' Σταμάτησα επί τόπου. Είπα στα παιδιά να μην πουν κουβέντα και προχώρησα προς την ομάδα των μαθητών που ερχόταν. Πλησίασα τον Ιβάν, τον πήρα παράμερα και του είπα με χαμηλή φωνή. ''Τι έχεις στις τσέπες σου Ιβάν; Μην καθυστερείς, γιατί θα καταλάβουν όλοι ότι κάτι τρέχει..''  Μισοέβγαλε από την τσέπη του ένα κόκκινο διάφανο κουτί. ''Το πλήρωσες;'' Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά... ''Έλα μαζί μου Ιβάν... Θα επιστρέψεις αυτό που πήρες ήρεμα και καλά...''   Γυρίσαμε πίσω στο κατάστημα. Κάποια παιδιά που δεν είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί, τα έχασαν βλέποντάς μας να γυρίζουμε πίσω, αντί να ανεβούμε στο λεωφορείο... Πίσω μας όμως ήρθαν κάμποσα άλλα, διότι το μυστικό, αν και το είχα απαγορεύσει, είχε κιόλας διαρρεύσει... 

    Μπήκαμε στο μαγαζί. Χαμογελαστή, προχώρησα μπροστά, κοιτάζοντας με νόημα στα μάτια τον νεαρό υπάλληλα, ενώ συνάμα του έσφιγγα το μπράτσο δυνατά. Η αρχική του έκπληξη, εξαφανίστηκε γρήγορα ακούγοντας τα λόγια μου: ''Κύριε, ήρθαμε να σας επιστρέψουμε μία αράχνη σας... Βλέπετε ο Ιβάν, καθώς την κοιτούσε άκουσε να τους καλώ στο λεωφορείο και αφηρημένος, πάνω στην βιασύνη του, την έβαλε στην τσέπη του. Δώσε την, Ιβάν μου, στον κύριο.... Έτσι μπράβο παιδί μου!!!'' '' Ευχαριστώ νεαρέ μου!'', είπε ο υπάλληλος στον Ιβάν που χαμήλωσε τα μάτια... ''Χτύπησε ο συναγερμός, αλλά με τόσα παιδιά μπερδεύτηκα και εν τω μεταξύ είχατε απομακρυνθεί. Ευχαριστώ πολύ που μου την επιστρέψατε. Ξέρετε ότι έχετε καλή δασκάλα. ε;;'' ''Ναι, κύριε, το ξέρουμε!'', ακούστηκαν χαρούμενες φωνές από τα παιδιά που τόσην ώρα παρακολουθούσαν αμίλητα την σκηνή. Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού σιωπηλοί. Πριν ανεβούμε στο λεωφορείο, τους είπα ότι δεν θέλω καμία κουβέντα για ό,τι είχε συμβεί μέσα στο αυτοκίνητο και όντως έτσι έγινε... Ήταν όλα τους ιδιαίτερα ήσυχα στην επιστροφή... Σαν να επεξεργάζοντο αυτό που είχαν ζήσει πριν λίγο...Στον Ιβάν είπα σιγά μόνον: ''Κάτι μου είχες υποσχεθεί.. Σε πίστεψα.. Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά που με πικραίνεις.''

    Με την μητέρα του Ιβάν ξαναμίλησα για πολλοστή φορά εκείνη την χρονιά... Από την μεριά της έκανε, όπως μου είπε, ό,τι μπορούσε... Οικονομικός μετανάστης, πολλές ώρες δουλειά, με έναν μεγαλύτερο γιο στην εφηβεία και λίγες ώρες έμεναν για να εποπτεύει και τον Ιβάν. Είχα μάθει την ιστορία του. Τον είχε στείλει μικρό παιδί η μάνα του στην Ελλάδα να μείνει με την αδελφή της.. Εργαζόμενη γυναίκα και η θεία και ο Ιβάν μεγάλωσε χωρίς την σκιά της μάνας στα πιο τρυφερά του χρόνια... Άνθιζε σαν μοναχικό δεντράκι και δεν υπήρξε κάποιος να του βάλει όρια, ώστε να νιώθει ασφάλεια... Τόση ελευθερία τι να την κάνει; Εφέτος είχε έρθει και η μάνα του στην Ελλάδα. Τον έστειλε νηπιαγωγάκι, τον βρήκε κοτζάμ παληκαράκι, μ' ένα σωρό προβλήματα όμως συμπεριφοράς και όχι καλή απόδοση στο σχολείο... Τι να πρωτομαζέψει η μάνα τώρα; Τι να ξαναδιαπλάσει; Έκανε όπως μου είπε ό,τι μπορούσε... Να, όμως που δεν έφτανε αυτό...

    Από την ημέρα με το γεγονός της κλεμένης αράχνης, είδα ότι κάτι άλλαξε στον Ιβάν...Μετά από μια συζήτηση που είχαμε οι δυο μας για πάρα πολλά θέματα, στα οποία έθεσα απαραβίαστα όρια,δεν το ξανασυζητήσαμε... Ποιος ξέρει... Ίσως να είχε πιστέψει πως θα τον έκανα ρεζίλι, πως θα τον τιμωρούσα αυστηρά... Το αντίθετο τον έκανε να σκεφτεί σοβαρά... Έγινε βέβαια μια συζήτηση στην τάξη,  μην αφήνοντας όμως κανέναν να πετροβολήσει τον συμμαθητή του που η συμπεριφορά του μας είχε στεναχωρήσει όλους... Μιλήσαμε ξανά για αρχές και αξίες και ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κλέβουμε κάτι αν δεν μπορούμε να το αγοράσουμε... Η κοινωνία δεν συγχωρεί παραβατικές συμπεριφορές που ντροπιάζουν οικογένειες και φίλους και κάνει κακό στο κοινωνικό σύνολο... Εκτός κι αν θέλουμε να μπαινοβγαίνουμε φυλακή και να είμαστε στο περιθώριο μια ζωή... Μιλήσαμε γενικά, όμως εκείνος που έπρεπε, έλαβε το μήνυμα... Και κανένα παιδί δεν ανέφερε αυτό που είχε κάνει ο συμμαθητής του... Υπάκουσαν στα λόγια μου. ''Θα μιλήσουμε με αφορμή κάτι που έγινε σήμερα, αλλά σας προειδοποιώ, δεν θέλω ουδεμία προσβολή και να μην ακούσω και ονόματα να πετάγονται δεξιά και αριστερά... Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.'' Εκείνη η ημέρα, σίγουρα υπήρξε  για όλους ένα σπουδαίο μάθημα...

    Ο Ιβάν έκτοτε, άρχισε να φέρνει όλες του τις εργασίες, να είναι πιο συνεργάσιμος με τα παιδιά και στο μεγάλο θεατρικό έπαιξε με συνέπεια τον ρόλο του... Την άλλη χρονιά, δεν δημιούργησε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Είχε πολλές ελλείψεις, με συγκινούσε όμως που προσπαθούσε να γράψει μια έκθεση με νόημα και συναίσθημα... Φαινόταν ότι δεν τον βοηθούσε κανείς στο σπίτι, αλλά οι συμπεριφορές της προηγούμενης χρονιάς είχαν εκλείψει. Έδειχνε πιο ήρεμος και η συμμετοχή του στην θεατρική μας παράσταση, τον είχε ενοποιήσει με την ομάδα. Μία φορά που ένα παιδί μου είπε ότι ο Ιβάν κουβαλούσε σουγιά στην μπότα του, τον κράτησα στην τάξη και του ζήτησα να μου δείξει το πόδι του... Του εξήγησα τι είχα ακούσει και μου είπε : ''Αλήθεια σας λέω κυρία, μια φορά το είχα κάνει πέρυσι και τους το μαρτύρησα εφέτος, πάνω σε μια κουβέντα για τις βλακείες που κάναμε... Φαίνεται ότι ο συμμαθητής μου τα μπέρδεψε και νόμισε πως μιλούσα για τώρα.'' ''Και πέρσι πώς σου ήρθε να κάνεις κάτι τέτοιο;'' ''Το είχα δει από τον αδερφό μου. Είχε γίνει πριν με πιάσετε που ... που... που άρπαζα πράγματα από το βιβλιοπωλείο... Ούτε και πέρσι το ξανάκανα από εκείνη την φορά...'' ''Ευτυχώς παιδί μου... Πας τόσο καλά από θέμα συμπεριφοράς.. Στα μαθήματα πρέπει να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο.. Να ξέρεις όμως, ότι εκτιμώ την προσπάθειά σου!'' Έφυγε μ' ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του...

    Για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πολλά παίζουν ρόλο: Τα γονίδια που κουβαλά, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, οι έξωθεν επιρροές, οι άνθρωποι που συναναστρέφεται, οι ευκαιρίες που θα του δοθούν, καθώς και ο δικός του, καταδικός του εαυτός... Γεγονός πάντως είναι, ότι μέχρι τα έξι χρόνια του, έχουν μπει τα θεμέλια για τον αυριανό ενήλικα άνθρωπο... Δυστυχώς, για πάρα πολλά παιδιά, τα παιδικά τους χρόνια στιγματίζονται, βρωμίζονται, μολύνονται και μάλιστα από ανθρώπους του στενού τους περιβάλλοντος... 

    Αλλίμονο στα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς την σκιά της μάνας τους... Της μάνας της σωστής, της στοργικής, της αλτρουΐστριας μάνας... Κανείς δεν μπορεί να την αντικαταστήσει... Περάστε από ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ και από την ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, μάθετε την ιστορία κάθε φιλοξενούμενου παιδιού και θα με δικαιώσετε, αφού πρώτα η καρδιά σας θα έχει σπαράξει στο κλάμα για τις αθώες, ταλαιπωρημένες μικρές υπάρξεις... Ευλογημένα τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον με όρια και υγιή πρότυπα. Διότι τον πρώτο ρόλο στην διαμόρφωση μιας υγιούς προσωπικότητας, παίζει αναμφισβήτητα η οικογένεια. Κι εμείς, ως δάσκαλοι, καλούμεθα με την ίδια στοργή να σκύψουμε πάνω στις ζωούλες που μας εμπιστεύονται και να γίνουμε σε κάποια παιδιά από αυτά, ο δικός τους άγγελος, η δική τους άπιαστη μητρική μορφή και ένας ωκεανός αγάπης και φωτός που θα ζεστάνει και θα  φωτίσει την δακρυσμένη, μοναχική, παιδική ψυχή τους... Κι ίσως το χέρι που θα τους απλώσουμε, να είναι το σωτήριο σωσίβιο που ζητά η καρδιά τους....

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Η διευθύντρια κατευθύνθηκε προς μία συνάδελφο την ώρα του διαλείμματος... Γύρω παιδιά να τρέχουν παίζοντας χαρούμενα. Στάθηκε μπρος στην συνάδελφο που καθόταν στο πεζούλι, κρατώντας στην αγκαλιά της έναν μαθητή της ΣΤ΄τάξεως. ''Έχετε τηλέφωνο δεσποινίς Έλλη. Σας παίρνουν στο γραφείο μου. Κι εσύ Άκη, τι κάθεσαι και δεν πας να παίξεις με τους φίλους σου; Μην ενοχλείς την δεσποινίδα.. Άντε να βρεις τους φίλους σου παιδί μου''. Στο γραφείο της Διευθύντριας το τηλέφωνο ήταν κλειστό. ''Δεν σε περιμένει κανείς στο τηλέφωνο. Είπα να έρθεις στο γραφείο μου, γιατί ήθελα να μιλήσουμε δεσποινίς Έλλη... Σε παρακαλώ, να μην ξαναδώ την εικόνα που αντίκρυσα. Τι δουλειά είχες να κρατάς στα γόνατά σου έναν μαντράχαλο, όπως είναι ο Άκης; Κορίτσι μου, εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να προσέχουμε πολύ να μην δίνουμε αφορμή για σχόλια, γιατί εύκολα μπορεί να παρεξηγηθούμε από τους άλλους...'' ''Μα εγώ από αγάπη το έκανα''. ''Εγώ μπορώ να το καταλάβω, ένας περαστικός όμως; Δεν ξέρεις πώς δουλεύει το μυαλό κάποιων ανθρώπων, γιατί λοιπόν να δίνουμε αφορμές για σχόλια; Άσε που έπρεπε να σκεφτείς ότι είναι αγόρι στην προεφηβία... Δεν είδες πώς κοίταζε το ντεκολτέ σου;...''  

    Σ' εκείνο το διάλειμμα ήμουν παρούσα στο περιστατικό και η διευθύντρια κάποια στιγμή, κουβέντιασε το γεγονός μαζί μου...Όντως, τα αγόρια στην ΣΤ΄τάξη, δεν έχουν σχέση με το πώς ήταν στην Πέμπτη τάξη και αναρωτιέσαι: ''Μα, μόλις σ' έναν χρόνο, πώς μεγάλωσαν τόσο;'' Τα κορίτσια δεν το συζητώ, από την προηγούμενη τάξη έδειχναν στοιχεία αλλαγής και στην ΣΤ΄ τάξη, πολλά από αυτά είναι πια σωστές γυναίκες... Γι' αυτό εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να προσέχουμε πολύ... Έκτη δημοτικού, πριν τόσα χρόνια, όταν ήμουν εγώ σχολείο, συμμαθήτριά μου άφησε ραβασάκι στην τσέπη του σακακιού του δασκάλου μας... Εκείνα τα χρόνια, όχι τώρα που οι πειρασμοί βομβαρδίζουν πανταχόθεν τα παιδιά μας... Εδώ διαφήμιση για το γιαούρτι ή το παγωτό και πρέπει να συνοδεύεται από προκλητικά ντυμένη κυρία...Τι να σου κάνουν και τα παιδιά; Ξυπνούν σε όλους τους τομείς ενωρίτερα από το κανονικό... Και πόσο μπορούν οι γονείς να τα προφυλάξουν;;

    ''Άσ' τα μαμά, τα πράγματα έχουν αλλάξει'' μου είπε η πρώτη μου κόρη...''Και μάθε, ότι τα παιδιά της σημερινής ΣΤ΄τάξης, είναι πλέον τα παιδιά του Γυμνασίου και τα παιδιά του Γυμνασίου, είναι τα παιδιά του Λυκείου... Νομίζεις δεν τα ξέρω;; Σε τόσες τάξεις μπαίνω κάθε μέρα. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι ο καλός εκπαιδευτικός που σκύβει πάνω στα παιδιά, γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται στις οικογένειές τους...''

    Προβληματίστηκα πολύ... Θυμάμαι πόση έγνοια είχα με τους δικούς μου μαθητές σε όλες τις παραμέτρους. Γνώριζα ότι ξυπνούν σε πολλά θέματα ενωρίς, γι' αυτό είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα... Πίστευα πάντα ότι ο δάσκαλος πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα σε όλα. Μια χρονιά, το παλιό μου τμήμα, είχε στην ΣΤ΄τάξη έναν νεαρό δάσκαλο. Παντρεμένο. Καθώς περνούσα στο διάλειμμα μπροστά από την τάξη του, για να πάω στο γραφείο, είδα τον δάσκαλο στην έδρα του και γύρω του πέντε κορίτσια. Ήταν όλες τους κοτζάμ κοπελάρες και δυο από αυτές ήταν καθισμένες στα πόδια του, ενώ οι τρεις είχαν κυριολεκτικά σκύψει από πάνω του και δεν έβλεπα το κεφάλι του. ''Έκρηξη αγάπης!'' σκέφτηκα και κοντοστάθηκα... ''Γεια σου Στάθη!!! Οι μαθήτριές σου πάνε να σε πνίξουν!!! Ε, κορίτσια, αφήστε λίγο τον δάσκαλό σας να ανασάνει!'' ''Δεν παθαίνει τίποτε κυρία!! Μια χαρά είναι!!!'', φώναξαν γελώντας. ''Οι σουσουράδες!'', σκέφτηκα καθώς έφευγα... ''Πλασματάκια μικρά όταν τις είχα εγώ στην Τετάρτη τάξη και τώρα γυναίκες σωστές κάποιες από αυτές! Πώς μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά...'' Όμως κάτι δεν μου άρεσε... Κάτι με ενοχλούσε... Έτσι, την άλλη μέρα ξαναπέρασα από εκεί.. Το ίδιο σκηνικό... Το ίδιο και την επομένη. Είχα καταλάβει τι δεν μου πήγαινε... Στάθηκα στην πόρτα και με ανέμελη φωνή είπα: ''Βρε κορίτσια, δεν αφήνετε τον κύριό σας να ησυχάσει; Ένα διάλειμμα έχει, μην του το τρώτε! Ξέρει ότι τον αγαπάτε! Άντε να πάτε έξω να παίξετε! Διάλειμμα έχουμε! Δεν είπαμε ότι δεν μένουμε στην τάξη; Έλα μπράβο κούκλες μου να σας δω να τρέχετε σαν νεράϊδες! Να πιεις κι εσύ Στάθη ήρεμα τον καφέ σου!!'' και φύγαμε όλες μέσα σε κοριτσίστικες τσιρίδες...

    Μου έκανε εντύπωση η στάση του συγκεκριμένου συναδέλφου... Δεν το είχα δει να συμβαίνει με κανέναν άλλον... Δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι δεν ήταν μικρά κοριτσάκια για να τις παίρνει στα πόδια του, αλλά ολόκληρες κοπέλες; Δεν υποψιαζόταν τι μπορούσε να σκεφτόταν έστω μία από αυτές; Και το κεφάλι τους μέσα στον λαιμό του, ήταν εικόνα που θα ήθελε να δει με την δική του αυριανή κόρη; Έτσι είχα αντιδράσει και με τον επιστάτη ενός άλλου σχολείου... Μεσήλικας και σε κάθε διάλειμμα καθόταν στην γωνιά του, με ένα μικρό κοριτσάκι σχεδόν πάνω στην κοιλιά του. Ώσπου μια μέρα τον πλησίασα χαμογελαστή. ''Φαίνεται ότι αγαπάς πολύ τα παιδιά κυρ Στρατή... Άσε τα όμως να παίξουν, να ξεδώσουν και να μην σε κουράζουν κι εσένα που είσαι τόσο κουρασμένος!..''. Για καιρό δεν τον είδα με άλλο κοριτσάκι αγκαλιά και κάποιες φορές που τον αντίκρυσα πάλι με ένα παιδί, μόλις με είδε το κατέβασε από την αγκαλιά του, λέγοντάς μου: ''Τι να κάνω κι εγώ, χάδια θέλουν''. Μπορεί όντως να έτρεχαν από μόνα τους σε αυτόν, μιας και τους έδινε καραμέλες... Όμως, ως μεγάλος άνθρωπος που ήταν, θα έπρεπε να ήταν πιο συγκρατημένος στις κινήσεις του.

    Κάποια άλλη χρονιά, είχαμε έναν δάσκαλο για κάποιες ώρες, περασμένα τα πενήντα. Σε μια εκπαιδευτική εκδρομή, ήρθε μαζί μας στο λεωφορείο. Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, όποτε γυρνούσα το κεφάλι μου, τον έβλεπα να σηκώνεται από την θέση του και να πηγαίνει να κάθεται στην θέση και από μιας μαθήτριας, την οποία έβαζε να καθίσει στα πόδια του και την χάϊδευε χαμογελαστά. Κάποια στιγμή δεν άντεξα, σηκώθηκα και είπα ευγενικά: ''Θέμο, επειδή έχει στροφές και μπορεί να γίνει ατύχημα, να σου πέσει και να χτυπήσει το παιδί που έχεις αγκαλιά και να έχουμε μπελάδες, σε παρακαλώ, μπορείς να καθίσεις στην θέση σου και να νιώθω κι εγώ ότι είμαστε όλοι ασφαλείς;''. Το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα κι εγώ ηρέμησα... Ήταν κάτι που όπως ξαναείπα, εκτός εκείνης της μίας φοράς, δεν το είχα ξαναδεί σε άλλον συνάδελφο. Ήταν όλοι μετρημένοι και προσεχτικοί στις χειρονομίες τους, όσο αφορούσαν τους μαθητές τους...

    Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια είναι η θέση μας... Ακόμα και αυθόρμητος στην στάση της ζωής αν είσαι, όταν είσαι δάσκαλος πρέπει να είσαι προσεχτικός πάρα πολύ και να μη δώσεις ποτέ λαβή για σχόλια, διότι στο λειτούργημά μας δεν χωράει το: ''Δεν μου πέρασε από το μυαλό'' κι αυτό επειδή έχεις να κάνεις με παιδιά... Με αθώες, αγνές παιδικές ψυχές, που δεν πρέπει να πληγωθούν... Και φυσικά θα αγκαλιάσουμε τους μαθητές μας και φ υ σ ι κ ά θα τους καμαρώσουμε και φυσικά θα δεχτούμε την εκδήλωση της δικής τους αγάπης, πάντα όμως έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι ακουμπάμε παιδιά...

    Αν έχετε την ΣΤ΄τάξη, υπάρχει στο τέλος του βιβλίου της Φυσικής, ένα κεφάλαιο για το ανθρώπινο σώμα... Άλλοι έλεγαν ''Και πώς να τους τα πω... Θα γελάνε συνέχεια και θα γίνει χαμός.'' Δεν συμφώνησα. Αν έχεις μάθει να συνδιαλέγεσαι με τους μαθητές σου, αν έχετε κάνει πολλές συζητήσεις κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς για θέματα σοβαρά, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Μέσα σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, ξεπερνάς κάθε σκόπελο...Τους παρουσίασα το μάθημα με τέτοιο τρόπο, που δεν κουνιόταν φύλλο στην ώρα διδασκαλίας. Είχα φροντίσει να βάλω όρους σαν όρια και όλη η τάξη περίμενε με ανυπομονησία...Πολλά παιδιά, γνώριζαν πράγματα από το σπίτι τους. Η ώρα κύλησε μαγικά, με παραδείγματα, ερωτήσεις και πολλές συζητήσεις. Ανυπομονούσαν να έρθει η αυριανή μέρα να συνεχίσουμε. 

    Την επομένη, επειδή έκανε ζέστη, άφησα την πόρτα ανοιχτή... Στο διπλανό τμήμα έλειπε η δασκάλα που είχαν εκείνη την ώρα όπως έμαθα αργότερα και είχαν αφήσει κι αυτά την πόρτα τους ανοιχτή. Περίμεναν την αντικατάστρια...Κάποια στιγμή, είδα ένα μπουλούκι μαθητές να στέκονται αμίλητοι στην πόρτα μας και να ακούν αυτά που λέγαμε... Χωρίς να διακόψω, τους έκανα νεύμα να περάσουν. Μοιράστηκαν στα θρανία και παρ' ότι πλέον κάθονταν τρεις-τρεις, δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Μάλιστα στα πρόσωπα κάποιων μαθητών μου είδα ένα ελαφρό χαμόγελο υπερηφάνειας που μεγάλωσε, όταν στο τέλος της ώρας άκουσαν τους μαθητές του άλλου τμήματος να ρωτούν, ''Θα μπορούσαμε να έρθουμε και αύριο κυρία Πολυάνθη;''. Τους είπα ότι πρέπει να το κουβεντιάσω με την δασκάλα τους και αν έδινε την άδειά της, ευχαρίστως να έρθουν. Όπως κι έγινε. Ολοκληρώσαμε το κεφάλαιο με το άλλο τμήμα παρόν... Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Οι απορίες των παιδιών μεγάλες... Διάλεγα τις λέξεις και προσέγγιζα τα θέματα με ιδιαίτερη προσοχή, σκεπτόμενη πόσα μπορεί ν' αντέξει ν' ακούσει ένα παιδί της ηλικίας τους. Ξαναείπαμε ότι δεν εμπιστευόμαστε, όχι μόνον αγνώστους, αλλά και όποιον γνωστό μάς κάνει να νιώθουμε άβολα με τα χάδια του. Και φυσικά, το εσώρουχό μας ΔΕΝ το αγγίζει ΠΟΤΕ κανείς...Μιλήσαμε για τις σχέσεις, για την πρόληψη, για το τι πρέπει να προσέχουν, για τους κινδύνους του να μην παίρνεις προφύλαξη, για την απρόσμενη εγκυμοσύνη, για το να περιμένουν να έρθει η κατάληλη στιγμή για έρωτα και όχι επειδή κάποιοι το έχουν για παιχνίδι... Για την μαγεία της αγάπης και όχι του εφήμερου έρωτα που δυστυχώς βλέπουν σε ακατάλληλες ταινίες οι οποίες εξευτελίζουν μια πράξη που θα μπορούσε να είναι μαγική... ''Και επειδή του χρόνου θα πάτε στο Γυμνάσιο και δεν θα μπορώ να είμαι μαζί σας, σας παρακαλώ πολύ να θυμάστε όσα είπαμε σήμερα... Κι αν κάποια στιγμή κάνετε ένα λάθος, να μην φοβηθείτε, να το πείτε στους γονείς σας και θα βρείτε την λύση...''. ''Κυρία, δεν μπορείτε να έρθετε στο Γυμνάσιο;;''  ''Ναι, κυρία, θα είμαστε πάλι μαζί!!!'' Συγκινημένη τους εξήγησα πως αυτό δεν γίνεται και όταν χτύπησε το κουδούνι έπεσαν όλα επάνω μου σε τεράστιες, ονειρεμένες αγκαλιές!!!!Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές που είχα ζήσει ως δασκάλα!!...

    Ευλογημένα τα παιδιά όλου του κόσμου... Ευλογημένοι και οι μαθητές μας... Παίρνουμε δροσιά απ' την την δροσιά τους και κρατιόμαστε πάντα νέοι, με ζωντάνια και ματιά καθαρή... Γι' αυτά τα αθώα πλάσματα που περιμένουν από εμάς να τους δώσουμε μόρφωση, παιδεία και εφόδια ν' ανοίξουν τα φτερά τους, οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε ό,τι έχει σχέση μαζί τους, να συμπεριφερόμαστε σωστά, διότι ο δάσκαλος και εκτός του σχολείου, δάσκαλος μένει πάντα. Αυτό, δεν πρέπει να το ξεχάσουμε π ο τ έ...

ΚΡΑΪΝ' ΤΑΪΜ ΧΙΑΡ ΑΓΓΑΙΝ

Ήταν 25 χρονών, με αλαβάστρινο πρόσωπο, λυγερή, με χίλια όνειρα και ενθουσιώδης δασκάλα, εδώ, στην Αθήνα. 'Ηταν τραγουδιστής, νεαρό αγόρι στην ηλικία της, με καριέρα σε Αγγλία-Γερμανία και ένα πρόσωπο όλο υπέροχες γωνίες. Τους χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα. Η προοπτική να συναντηθούν οι δρόμοι τους, ανέφικτη, αδύνατη...Κάποια στιγμή η κοπελιά αγόρασε ένα δίσκο 45 στροφών και τον άκουσε στο πικ-άπ... Σαν κάτι να την τάραξε. Ένιωσε μια ηλεκτρική εκκένωση να την διαπερνά... Τραγουδούσε ο νεαρός τραγουδιστής στα αγγλικά: ΚΡΑΪΝ' ΤΑΪΜ ΧΙΑΡ ΑΓΓΑΙΝ..Και ξαφνικά όλα άλλαξαν μέσα της... Ήταν δυνατόν; Και όμως.. Ερωτεύτηκε την φωνή του.. Πάντα την συνάρπαζαν οι αντρικές φωνές με βάθος και ένταση.. Ακούγοντας το τραγούδι και βλέποντας την φωτογραφία του στο εξώφυλλο. χίλια συναισθήματα ξεχύθηκαν μέσα της. Και μια εικόνα: Ένας νεαρός άντρας να σε κρατά στην αγκαλιά του και να θέλει να σου δώσει, να σου προσφέρει.. Σε μια στροφή του τραγουδιού, η φωνή  είχε ένα λυγμικό τσάκισμα κι αυτό της έφερε σφίξιμο στην καρδιά και στο στομάχι.. Ανατρίχιασε από περίεργη αίσθηση......Κι αρχισε να σκέφτεται όσα είχε ονειρευτεί, όσα είχε ποθήσει, όσα είχε θελήσει και διάλεξε να δώσει προτεραιότητα σε άλλα... Το αγόρι με το γωνιώδες λεπτό πρόσωπο και τα μελιά μαλλιά, την έκανε να σκύψει σε κείνο το κομμάτι του εαυτού της που δεν το είχε κανακέψει.. Την θηλυκή, την γυναικεία της πλευρά και να μελαγχολήσει για όσα καλά του έρωτα  είχε επιλέξει ν' αφήσει πίσω, να μην κυνηγήσει.. Άκουγε το τραγούδι πολλές φορές συνεχόμενα κι ήταν σαν μια φωνή να της έλεγε, ότι υπάρχει το μυστήριο της αγάπης μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, αλλά μάλλον αυτή το άφηνε να κυλήσει μέσα από τα χέρια της...Ονειρευόταν.. Σε έναν άλλον κόσμο, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ίσως και να συναντιόντουσαν οι δυό τους και αυτή θα καθόταν στα πόδια του και  θα την τύλιγε με την υπέροχη, διαυγέστατη, αντρίκια φωνή του.. Να λέει το τραγούδι μόνον γι' αυτήν... Και μια λεπτή μελαγχολία την τύλιγε, διότι γνώριζε ότι ποτέ το όνειρο δεν θα γινόταν πραγματικότητα... Ποτέ δεν θα εύρισκε τον ''δικό'' της τροβαδούρο, να χτυπήσει τις χορδές της καρδιάς της με το δοξάρι της πλήρους ερωτικής εγκατάλειψης... 

    Τα χρόνια πέρασαν. Εκείνη έγινε δασκάλα, μαμά, γιαγιά... Το τραγούδι το αγάπησαν και οι κόρες της και τώρα στο άκουσμά του προστέθηκε και η νοσταλγία. Νοσταλγία για τότε που ήταν όλες μαζί και το άκουγαν στα εφηβικά χρόνια των κοριτσιών της, όταν τις είχε ακόμη στην μητρική φωλιά της... Ώσπου, πριν δύο μήνες, η δεύτερη κόρη της, τής έκανε έκπληξη.. ''Ποιον βρήκα μαμά στο ίντερνετ; Κοίτα στο μέσεντζερ.. Στα έχω στείλει όλα!! ''Κοίταξε. Και τι να δει;; Σελίδες ολόκληρες με την καριέρα και την πορεία του ''τραγουδιστή'' της!!! Ώστε ζει!!! Πόση χαρά ένιωσε!!! Το λαμπερό αγόρι με τα μελαγχολικά μάτια και την βαθυστόχαστη έκφραση, ήταν γερός και επιτυχημένος!! Ένιωσε μια μεγάλη χαρά να την πλημμυρίζει!! Διάβασε τις πληροφορίες για την σταδιοδρομία του και είδε την φωτογραφία του. Ψηλός, ευθυτενής, γελαστός με την μικρότερη ωραιότατη γυναίκα του δίπλα του!! Μόνο που το πρόσωπό του είχε γεμίσει. Οι υπέροχες γωνίες του είχαν χαθεί, όπως και στην ίδια είχε χαθεί η ευλυγισία στην μέση της, θύματα του πανδαμάτωρα χρόνου!!!... Ένιωσε μέσα της μια ανακούφιση... Η αιτία τόσων συναισθημάτων, ζούσε, ήταν καλά!! Λες κι έμαθε καλά νέα για έναν αγαπημένον συγγενή...Θα ήθελε να του στείλει ένα σημείωμα:  ''Σας ευχαριστώ για τις θαυμάσιες στιγμές που με κάνατε να ζήσω με το τραγούδι σας, τόσα χρόνια τώρα''...

    Ξανάβαλε τον μικρό δίσκο στο πικ-άπ... Όλα ζωντάνεψαν ξανά με την ίδια ένταση, λες και δεν είχαν περάσει 40 χρόνια... Τι θάλασσα συναισθημάτων την πλημμύρισε!! Και διαπίστωσε για μια ακόμα φορά, ότι όσο κι αν μεγαλώσει, η ψυχή της θα μένει πάντα 25 χρονών, που θα μπορεί αενάως, να ονειρευτεί.. Το είπαμε...Πάντα την συνάρπαζαν οι βαθιές, αντρικές φωνές.. Πόσες φορές είχε συλλογιστεί ότι μπορούσε να μαγευτεί από έναν άντρα, μόνο και μόνο από το ηχόχρωμα της φωνής του... Ο νεαρός στο πικ-άπ την ξανααιχμαλώτισε στα χρυσά του δίχτυα και το μυαλό της ταξίδεψε σε μέρη φωτεινά και μυρωμένα... Μόνον που τώρα υπήρχε μια έντονη δόση μελαγχολίας... Το κορίτσι της ψυχής της, άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο, όσο ακουγε το τραγούδι... Τώρα έβλεπε ότι οι ευκαιρίες είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.. Είχε πετύχει και ως δασκάλα και ως μητέρα, όμως εκείνο το κομμάτι της γυναίκας, της θηλυκότητάς της, το είχε παραμελήσει εντελώς.. Δεν πάλεψε να βρει τον δικό της τροβαδούρο... Δεν είχε το σθένος να αλλάξει κάποια πράγματα.. Δεν κάθισε δίπλα σ' ένα αγιόκλημα μέσα στην αγκαλιά ενός άντρα που θα της χάριζε την καρδιά του με πάθος και απλοχεριά... Και η Πολυάνθη των 25 χρόνων την κοίταξε δακρυσμένη, λέγοντάς της με παράπονο, ότι δεν έκαμε ποτέ στον εαυτό της το μεγάλο δώρο του έρωτα... Καιρός ήταν να το παραδεχτεί... Αργά πλέον, αλλά αυτή είναι η αλήθεια...

    Θα γεράσει, θα ρθούν τα χιόνια στα μαλλιά, αλλά μόλις θ' ακούει το αγαπημένο της τραγούδι, θα ξαναγίνεται η γελαστή κοπελιά με τα ατέλειωτα όνειρα, την φοβερή ενέργεια και το όνειρο - ουτοπία, να συναντήσει τον βάρδο που θα την απογειώσει... Το αγόρι με το γωνιώδες πρόσωπο, τα ανέμελα μαλλιά και το στοχαστικό βλέμμα, θα την κοιτά από το εξώφυλλο του δίσκου, δίνοντας μορφή στα όνειρά της. Προσωποποιεί τον κάθε άντρα που πέρασε δίπλα της και δεν τον κοίταξε...... Και τα νεαρό κορίτσι με το αλαβάστρινο πρόσωπο, πιασμένο χέρι-χέρι με το νεαρό αγόρι, θα τρέχουν πάντα αγκαλιασμένοι σε μια χρυσαφένια παραλία με γαλαζοπράσινα νερά, ενώ θα της τραγουδά μ' εκείνη την φωνή που θα την αναστατώνει πάντοτε, φορτισμένη μνήμες και νοσταλγία, το υπέροχο ''ΚΡΑΪΝ' ΤΑΪΜ ΧΙΑΡ ΑΓΓΑΙΝ''...Ο πόνος για όσα δεν πραγματοποιήθηκαν, έρχεται πάλι... Ξανά...

ΦΤΑΙΣ!!!!

Γράφω για γεγονότα που δεν τα πολυσυζητάμε, που όμως συμβαίνουν... Όχι συχνά, αλλά όταν συμβούν πρέπει ο δάσκαλος να είναι παρών, ψυχή τε και σώματι... Ένα τέτοιο συμβάν έτυχε σε συνάδελφο και με γέμισε ανείπωτη οργή... Γιατί εδώ φταίχτης ήταν η μάνα... Ποια; Η μάνα, που πρέπει να προσέχει όπως η υπέροχη λύκαινα το παιδί της... Έχουν περάσει τόσα χρόνια και όμως όταν το θυμάμαι, γίνομαι έξαλλη όπως την πρώτη στιγμή που το άκουσα...

    Ήμασταν στο γραφείο, γιατί είχαμε κενό, όταν η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο συνάδελφος Αργύρης... Αμήχανο ύφος, στραβό χαμόγελο. ''Ο Λάμπης, είπε. Το ξανακάνει...'' ''Πάλι; ρώτησε ο Άλκης. Του είπες τίποτα;'' ''Τι να του πω; Αν θέλεις πέρνα από τον διάδρομο και ρίξε μια ματιά από το παράθυρο. Είναι στον κόσμο του. Τελευταίο θρανίο, πρώτη σειρά''. Και γύρισε στην τάξη του. Ο Άλκης μας εξήγησε, ότι ο συγκεκριμένος μαθητής του Αργύρη, τελευταία ασχολείτο με τα γεννητικά του όργανα. Δεν καταλάβαινε τίποτα όταν του συνέβαινε και το γεγονός είχε επαναληφθεί πολλές φορές... ''Και τι θα κάμει ο Αργύρης με αυτό το θέμα;''  ρώτησα. ''Μάλλον θα το πει στους δικούς του, πάω να δω''. Στο διάλειμμα μάθαμε ότι ο συνάδελφος μίλησε με τον διευθυντή και θα καλούσε την μητέρα του παιδιού να την ενημερώσει. Ήταν χωρισμένοι οι γονείς του. Όντως, την ημέρα που είχαν ορίσει, η μητέρα ήρθε. Αργότερα ο συνάδελφος μάς είπε τι είχε ειπωθεί... Αναστάτωση, θυμός και οργή επικράτησαν ανάμεσά μας, όταν μάθαμε όσα συνέβησαν... Η εν λόγω ''κυρία'', μπήκε άνετη και αλέγρα στο γραφείο. Άκουσε ήρεμα όσα της είπε ο συνάδελφος και απάντησε χαμογελώντας: ''Ώστε  ο Λάμπης ''παίζει'' με τον εαυτό του... Πότε μεγάλωσε κιόλας το χρυσό μου; Καταλαβαίνω, δεν πρέπει την ώρα του μαθήματος γιατί χάνει την παράδοση... Αναρωτιέστε κύριε μήπως κάτι του ξύπνησε τον σεξουαλισμό του; Τι να σας πω... Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Ακατάλληλα βίντεο δεν έχουμε σπίτι... Τι άλλο με ρωτήσατε; Αν έχει πιεσθεί τελευταία; Μπα! Δεν νομίζω! Είμαστε μια πολύ χαρούμενη οικογένεια! Όλοι τον προσέχουμε τον Λάμπη!! Λεω ''όλοι'', γιατί τους δυο τελευταίους μήνες ήρθε και μένει μαζί μας ο νέος σύντροφός μου!! Πολύ καλό παιδί!! Να δείτε πώς φροντίζει τον Λάμπη!! Ούτε πατέρας του να ήταν! Να, προχθές που έβρεχε πολύ και έριχνε βροντές, το παιδί φοβήθηκε και ήρθε στο κρεβάτι μου. Ο σύντροφός μου τον έβαλε ανάμεσά μας και κοιμηθήκαμε μια χαρά, όλοι μαζί!!!'' ''Και αυτό κυρία μου, γίνεται συχνά;'' ρώτησε ο δάσκαλος. ''Πέντε-έξι φορές!! Αλλά είναι ανήσυχος ο Λάμπης μου στον ύπνο του και όλο μου τραβάει το σεντόνι κι εγώ πουντιάζω, γιατί κοιμάμαι γυμνή και θέλω κάτι ριγμένο πάνω μου!'' 

    Σύξυλο ο συνάδελφος... Προσπάθησε να της πει ότι δεν πρέπει τα παιδιά να κοιμούνται μαζί με ένα ζευγάρι, δεν κάνει καλό στην ψυχολογία του και μάλιστα όταν ο άνδρας δεν είναι ο πατέρας του και η μητέρα του είναι γυμνή... Η κυρία γέλασε! ''Τι λέτε καλέ; Εμείς είμαστε απελευθερωμένοι άνθρωποι και δεν ντρεπόμαστε για το σώμα μας!'' Μετά από συζήτηση, την έβαλε να του υποσχεθεί ότι θα ρωτούσε έναν παιδοψυχολόγο, ''διότι ο Λάμπης πρέπει να είναι παρών στην τάξη και να δούμε πρωτίστως αν τον απασχολεί κάτι... Επί πλέον θα μας πει πώς να αντιμετωπίσω κι εγώ ως δάσκαλος την περίπτωση αυτή μέσα στην τάξη... Θα τον αντιληφθούν κάποια στιγμή και οι συμμαθητές του και θα τον πιάσουν στην κοροϊδία... Θα σας άρεσε κάτι τέτοιο;'' Της κυρίας αυτό το τελευταίο δεν της άρεσε καθόλου και είπε μισοεκνευρισμένη: ''Ε, όχι και να μας κοροϊδεύουν κιόλας.. Και θα το πουν στους γονείς τους και μετά ποιος μας ξεπλένει από το στόμα τους... Εντάξει. Θα πάμε σε παιδοψυχολόγο και θα σας ειδοποιήσω... Κοίτα τι μας βρήκε για να έχει η κοινωνία μας στενά μυαλά...'' Φωνές δεξιά-αριστερά... Ο κάθε συνάδελφος έλεγε οργισμένος την γνώμη του, καταλήγοντας στην ρήση: ''Ε, μερικά, τι τραβάνε τα καημένα με τέτοιους γονείς που τους έτυχαν... Βρε τον κατακαημένο τον Λάμπη...''.

    Ακόμα και σήμερα, μετά τόσα χρόνια, όταν θυμάμαι την περίπτωση αυτή γίνομαι έξαλλη. Θα ήθελα να είχα αυτήν την ''κυρία''  μπροστά μου, να την ταρακουνούσα και να της φώναζα: ''Μα είσαι καλά γυναίκα μου;;;; Αφήνεις το παιδί σου, αγόρι, να κοιμηθεί μαζί σου ενώ είσαι ολόγυμνη;; Τσίπα δεν έχεις πάνω σου; Καμία αίσθηση αιδούς;; Και το χειρότερο, στο ίδιο κρεβάτι με τον εραστή σου;;; Δεν σου πέρασε από το μυαλό, ούτε μία στοις χιλίοις, μήπως αυτός ο άνδρας απλώνει τα ξερά του, πάνω στο αγοράκι σου;; Δεν συνδυάζεις ότι ο γιος σου χαϊδεύεται στο σχολείο, από τότε που ήρθε αυτός ο κύριος σπίτι σας; Και αν σας έχει δει να κάνετε έρωτα, αφού αφήνεις την κρεβατοκάμαρά σου διάπλατη;;;; Ούτε αυτό δεν μπόρεσες να σκεφτείς;;;; Και λες ότι η κοινωνία έχει στενά μυαλά;;; Τα δικά σου μυαλά τα εξέτασες; Είσαι ακατάλληλη να αναθρέψεις ένα παιδί, κανονικά θα έπρεπε να σου πάρουν την επιμέλεια... Εσύ φταις για τα δεινά του γιου σου και κανείς άλλος... ΔΕΝ θα έπρεπε να λέγεσαι μάνα! Ντροπή σου!!!!...Και δεν μπορείς να επικαλεσθείς άγνοια νόμου και ευθυνών, διότι μια μάνα τα ψυχανεμίζεται αυτά... Εσύ απλά ΔΕΝ είσαι άξια να λέγεσαι μάνα!!!! Είσαι ένοχη ψυχικού τραυματισμού του γιου σου... Μολύνεις τον ιερότερο δεσμό του ανθρώπου, με το πλάσμα που τον γέννησε... Αίσχος!!!!...''.

    Δεν ξέρω αν μίλησε ανοιχτά στον παιδοψυχολόγο και αν ο γιατρός τής τόνισε τα λάθη της... Ο συνάδελφος μάς είπε, ότι η εντολή του ψυχολόγου ήταν να κρατά ο ίδιος μέσα στην τάξη τον Λάμπη σε διαρκή εγρήγορση... Μόλις τον βλέπει να αφαιρείται, να τον σηκώνει για μάθημα ή να τον στέλνει για κιμωλίες ή να τον σηκώνει στον πίνακα...Να μην τον χάνει δηλαδή ποτέ από τα μάτια του...Έστω κι αν την περισσότερη ώρα τον έχει όρθιο...

    Αυτό το γεγονός δεν μπόρεσα να το ξεχάσω, διότι εδώ έφταιγε η κορωνίδα του σεβασμού, η ΜΑΝΑ... ΔΕΝ επιτρέπεται τέτοιες γυναίκες να έχουν την επιμέλεια του παιδιού τους... Γνωρίζουμε πλέον, ότι οι περισσότεροι βιασμοί παιδιών γίνονται από άτομα του στενού τους περιβάλλοντος, γι' αυτό και η κάθε μάνα πρέπει να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα και εμπιστοσύνη σε κανέναν. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον πατέρα. Έχω πει χίλιες φορές ότι πρέπει όλοι μας να έχουμε μέσα μας μια χρυσή τομή που δεν επιτρέπει να παραβιαστούν τα όρια της ευπρέπειας και του σωστού... Αλλίμονο στα παιδιά που οι γονείς τους δεν ξέρουν αυτά τα όρια... Μόνον η τύχη και ο Θεός μπορούν να τα βοηθήσουν... Και ο δάσκαλος βέβαια, αρκεί να έχει όρεξη να παλέψει και να αγωνισθεί... Στις χειρότερες περιπτώσεις, όπως σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ή αδιαφορία και εγκατάλειψη, επεμβαίνει ο εισαγγελέας και γεμίζει ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ και Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

    Στους δικούς μου μαθητές, σε κάποιες από τις πολλές συζητήσεις μας, τους έλεγα πάντα ότι τρέχουν να φύγουν, αν κάποιος τα χάϊδεψε με τρόπο που τα έκανε να αισθανθούν άσχημα. Τους έλεγα επίσης ότι το εσώρουχό μας δεν το αγγίζει ΚΑΝΕΙΣ και αν πάθουν ή μάθουν ποτέ κάτι, μπορούν να πάρουν ανώνυμα στο τάδε τηλέφωνο και να μιλήσουν, χωρίς να φοβηθούν τίποτε... Και έγραφα το συγκεκριμένο τηλέφωνο στον πίνακα. Σε κάθε τάξη μου, έλεγα επίσης ότι θέλω να βλέπω π ά ν τ α τα χεράκια τους πάνω στο θρανίο και τους το υπενθύμιζα συνεχώς. Με τα χέρια κάτω από το θρανίο, ακόμη και με το κινητό τηλέφωνό τους μπορεί να παίξουν ή οτιδήποτε άλλο να κάμουν, οπότε τα χεράκια πάνω στο θρανίο, είναι το καλύτερο.

    Τα παιδιά μας ζουν σε έναν πολύ επικίνδυνο κόσμο. Οι σανίδες σωτηρίας τους είναι οι γονείς τους και οι δάσκαλοί τους. Αν ένα από τα δύο είναι σαθρά, ο κίνδυνος να καταποντιστεί το παιδί, είναι μεγάλος. Γι' αυτό θυμώνω όταν ένα από αυτά τα καστροπύργια κρημνίζεται. Γιατί μόνον αυτά μπορούν να χαρίσουν στα παιδιά το χαμόγελο και τις βάσεις μιας ευτυχισμένης ζωής. Στα τετράδια της εποχής μου, στο εξώφυλλο, συχνά φιγουράριζε ένας πανέμορφος άγγελος με ολάνοιχτα φτερά που προστάτευε δυο παιδάκια που περνούσαν μια γέφυρα... Πόσες φορές έχω παρακαλέσει ένας τέτοιος άγγελος και σήμερα να φυλάει τα πιο αθώα πλάσματα, τα παιδιά μας, τους μαθητές μας... Μακάρι οι φτερούγες του να τα αγκαλιάζουν και να οδηγούν τα βήματά τους σε τοπία ανέφελα και ηλιόφωτα... Εκτός ακόμα και οι άγγελοι εάν λιγόστεψαν στις μέρες μας... Και τότε η αιτία είναι κάποιοι που κατά λάθος λέγονται ''άνθρωποι''...

ΛΕΝΗ

Ήρθε μια μέρα στην τάξη μου και κάθισε σιωπηλή στο πρώτο άδειο θρανίο... Λεπτούλα, με αφέλειες, ένα καρό φορεματάκι και αμήχανο βλέμμα. Την καλωσορίσαμε όλη η τάξη, την σύστησα στα παιδιά και μετά άρχισα να τους λέω πώς να γίνουν όλοι μια μεγάλη παρέα, να βάλουν την Λένη στην ομάδα και να μην την αφήσουν ποτέ μόνη της... ''Με την συμπεριφορά μας να δείξουμε στην καινούρια συμμαθήτριά μας, ότι είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια, στην οποία, κανένας δεν νιώθει μόνος...Και να δεις Λένη μου, ότι πολύ γρήγορα θα νιώσεις ότι βρίσκεσαι σπίτι σου και γύρω σου υπάρχει μεγάλη αγάπη... Πάνω στο παιχνίδι μπορεί να τσακωθείτε κάποια στιγμή, αλλά θα δεις ότι γρήγορα ξεχνιέται η μικροφασαρία και  όλοι γινόμαστε πάλι μια μεγάλη αγκαλιά... Και ό,τι θέλεις, τρέξε να με βρεις, εγώ είμαι πάντα εδώ για όλους σας...''

    Όσο μιλούσα, έβλεπα την Λένη να κάνει κάποιες κινήσεις πάνω στο κάθισμά της... Όμως, όσο περνούσαν τα λεπτά, τα χαμογελαστά βλέμματα των μαθητών μου πήραν μια έκφραση αμηχανίας, μετά ανησυχίας και μετά... κοκάλωσαν... Στην αρχή δεν συνειδητοποίησα το τι γινόταν... Όταν όμως είδα τις κινήσεις της Λένης να γίνονται όλο και πιο δυνατές, σπρώχνοντας σε κάθε ώθηση το θρανίο ώσπου έφυγε από την θέση του και έδειχνε μιαν αμβλεία γωνία, κατάλαβα... Το θέμα ήταν να μην κάνω την μικρή να ντραπεί και να βγάλω τους μαθητές μου από μια κατάσταση που δεν καταλάβαιναν τι ήταν αυτό που γινόταν μπροστά τους... Απόλυτη σιωπή και μόνο το τρίξιμο του θρανίου ακουγόταν... Πλησίασα γρήγορα, στάθηκα μπροστά χαμογελώντας και έσπρωξα το θρανίο  προς την αρχική του θέση, σιγά- σιγά. Συνάμα, έβγαλα απαλά τα παιδικά χεράκια που είχαν  αγκιστρωθεί επάνω του και είπα με ήρεμη φωνή:  ''Κάτσε Λένη μου να σε βοηθήσω να βάλουμε το θρανίο στην κανονική του θέση, γιατί έτσι που είναι, μπορεί κάποιος να χτυπήσει πάνω του... Δεν μπορούμε να το πάμε πιο μπροστά παιδί μου, θα χαλάσουν τα ματάκια σου... Μην ανησυχείς και από δω θα βλέπεις μια χαρά...''      Όσο μιλούσα, το απλανές βλέμμα που είχε πάρει η Λένη, σαν να εστίασε στον γύρω χώρο... Το κατακόκκινο χρώμα στα μάγουλά της, άρχισε να υποχωρεί και η βαριά ανάσα της ηρέμησε...Η τάξη δεν είχε συνέλθει ακόμη... Οι μαθητές μου με κοιτούσαν αμήχανοι, προσπαθώντας να συνδυάσουν αυτό που μόλις είχαν βιώσει, με την εξήγηση που είχα δώσει εγώ... Δηλαδή, μετέφερε το θρανίο για να βλέπει καλύτερα; Και γιατί κινιόταν έτσι;  Κάτι δεν τους ταίριαζε... Μια φωνή τους έλεγε πως μόλις είχε συμβεί κάτι, αλλά τι;;; Δεν μπορούσαν να το πιάσουν... Ακούγοντας την δική μου ήρεμη φωνή, αποφάσισαν να μην δώσουν συνέχεια... Επανήλθαν στην φυσιολογική κατάσταση, λίγο μουδιασμένοι, όμως δεν τους άφησα καιρό για σκέψεις... Ξεκινήσαμε κατευθείαν το μάθημα, έκαμα σε όλους ερωτήσεις και σε λίγο η τάξη κυλούσε στον γνωστό, γρήγορο ρυθμό της... Για καλό και για κακό, όλη την ώρα είχα καθίσει πάνω στο θρανίο της Λένης, βοηθώντας την κι αυτήν να βρει τον εαυτό της, συμπεριλαμβάνοντάς την κανονικότατα στο μάθημα, με ερωτήσεις όμως που σίγουρα θα ήξερε να απαντήσει...

    Τα παιδιά φέρθηκαν όπως τους είπα... Τα κορίτσια στο διάλειμμα πήραν μαζί τους την Λένη στα παιχνίδια και σε πολύ σύντομο διάστημα, ενσωματώθηκε με την ομάδα... Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα... Δευτέρα - Τρίτη, η Λένη ήταν αφηρημένη. Έστρωνε από Τετάρτη, για να έχουμε την ίδια εικόνα την επόμενη εβδομάδα... Εκείνο το ''περιστατικό'' δεν ξαναεπαναλήφθηκε... Δικαιολογούσα: ''Την πήραν από το σχολείο της για τους  χι  λόγους, την έφεραν σε ένα άγνωστο γι' αυτήν μέρος, οπότε το παιδί ταράχτηκε και αντέδρασε έτσι''... Ναι, αλλά γιατί να αντιδράσει έτσι; Μήπως της είχε συμβεί τίποτα; Μήπως ''έτσι'' γύρεψε καταφύγιο σε κάτι γνώριμο που την ευχαριστούσε, όταν βρέθηκε σε ένα καθόλα ξένο προς αυτήν περιβάλλον; Και γιατί να είναι γνώριμο; Είχε δει κάτι; Είχε πάθει κάτι; Μήπως απλά το είχε ανακαλύψει μόνη της; Μακάρι να ήταν το τελευταίο... Το ότι όμως δεν κρατήθηκε μέσα σε μια τάξη, φανέρωνε φόβο, ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει από αυτό που της είχε επιβληθεί.... Και γιατί κάθε Δευτέρα και Τρίτη είναι τόσο αποδιοργανωμένη; 

    Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να μιλήσω με τους γονείς της. Ήταν χωρισμένοι... Πρώτο ραντεβού με την μαμά... Ο πατέρας έπαιρνε το παιδί Παρασκευή απόγευμα και το έφερνε ο ίδιος στο σχολείο, Δευτέρα πρωί...Όπως είχε εκμυστηρευτεί η μικρή στην μαμά της, ο μπαμπάς είχε πολλές δουλειές και την άφηνε στην μητέρα του και στην αδελφή του... Η Λένη είπε στην μητέρα της, ότι  ''Η γιαγιά και η θεία, συνέχεια σε βρίζουν μαμά... Λένε ότι είσαι παλιογύναικο, που ήθελες μόνον τα λεφτά του μπαμπά, αλλά ευτυχώς που αυτές σε κατάλαβαν γρήγορα, άνοιξαν τα μάτια του μπαμπά και σε χώρισε. Μου λένε να μην μοιάσω σε σένα, για να μην γίνω κι εγώ... γύναιο!! Τι είναι το γύναιο μαμά; Εσύ πήρες τον μπαμπά μόνον για τα λεφτά;...''. ''Γυρίζει ράκος - συνέχισε η μαμά -  από τις δυο στρίγγλες... Κάνει μέρες να συνέλθει... Κι εκεί που την έχω βάλει σε μια σειρά, έρχεται η Παρασκευή και ξαναεπαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό''.     

    Ταράχτηκα...Καημένη μου Λένη... Για ένα τριήμερο σου κατακρημνίζουν ό,τι πιο ιερό και ωραίο έχεις... Και πώς να αντιδράσεις σε δυο μεγάλες γυναίκες; Ό,τι και να πεις σου λένε ''Πάψε! Εσύ δεν ξέρεις!! Είσαι μικρή ακόμα!! Εμείς σε αγαπάμε!! Η μάνα σου σε θέλει για να παίρνει την διατροφή!''  Γυρίζεις σπίτι σου ψυχολογικά κομμάτια...Πώς να συγκεντρωθείς στο σχολείο; Στ' αυτιά σου βουίζουν οι βρισιές της γιαγιάς για την μάνα σου... Στιγμές στιγμές αμφισβητείς την μανούλα σου και νιώθεις τύψεις γι' αυτό... Ευτυχώς που μέσα στην εβδομάδα, μακριά από τις τοξικές κουβέντες, ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου και την πίστη στην μάνα σου. Ακόμα και στο σχολείο αποδίδεις καλά... Ώσπου έρχεται η ώρα να σε ξαναπάρει ο πατέρας σου...Από την μια θέλεις πολύ να τον δεις, από την άλλη δεν αντέχεις το μίσος της γιαγιάς για την μαμά... Θέλεις να πεις: ''Μπαμπά, ούτε από σένα, ούτε από την γιαγιά και την θεία θέλω να ξανακούσω κακιά κουβέντα για την μαμά''... Προσπάθησες να το πεις, μα αμέσως σε αποπήραν και είπαν: ''Τα κατάφερε η έξυπνη! Μπόλιασε και την κόρη της με την κακία της προς εμάς!''  Και αναρωτιέσαι, γιατί άλλοτε είσαι ''η κόρη της μάνας σου'' και άλλοτε ''η εγγονούλα μας, που όταν μας ακούει είναι χρυσό παιδί'';;; Σε έχουν μπερδέψει Λένη μου...Αρχίζεις και σκέφτεσαι μήπως φταις εσύ σε κάτι...Κι όταν είσαι σε αυτήν την δίνη, πώς να προσέξεις και στα μαθήματα;;; Και αν η μαμά πάνω στα νεύρα της βρίζει τον πατέρα σου και όλο του το σόϊ, τι θύελλα, τι κουρνιαχτό ξεσπάει στην καρδούλα σου;;; Δεν νιώθεις ασφάλεια πουθενά και νιώθεις το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια σου... Από πού να πιαστείς;; Μήπως...''ν' αποξεχαστείς''  με τον εαυτό σου;... 

    Το δεύτερο ραντεβού ήταν με τον πατέρα της Λένης.Του είπα την κατάσταση με πολύ προσεχτικά λόγια, μήπως και μάλωνε την μικρή ότι τον μαρτυράει... Έκανα σε πολλά την ανήξερη, του ζήτησα την βοήθειά του και του τόνισα πόσο αποπροσανατολισμένη ήταν η Λένη όταν γύριζε από το σπίτι του και πόση αρνητική επίδραση είχε στην σχολική της επίδοση. ''Εκεί που λέω ότι όλα έφτιαξαν, να σου πάλι τα ίδια... Μένετε συνέχεια με την κόρη σας; Μήπως έχετε βαρύ πρόγραμμα και την αφήνετε κάπου αλλού;Είστε μπροστά στις συζητήσεις που γίνονται;''  Έφυγε σκεπτικός πολύ.

    Το τρίτο ραντεβού ήταν και με τους δυο γονείς μαζί... Διαπίστωσα χάσμα αγεφύρωτο... ''Κάνετε κακό στο ίδιο σας το παιδί... Η Λένη, σάς έχει χτυπήσει το σήμα κινδύνου και δεν το έχετε αντιληφθεί... Την τραβάει ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά, λες και είναι σχοινί... Πόσο θα αντέξει; Κάποια στιγμή θα σπάσει... Εσείς κύριε θα είστε πάντα ο πατέρας της και σεις πάντα η μητέρα της Έχετε όμως ιερό καθήκον, εσείς ως πατέρας να μην επιτρέψετε ποτέ σε κανέναν να βρίσει, να σπιλώσει το όνομα της πρώην γυναίκας σας, γιατί είναι η μάνα του παιδιού σας κι εσείς ως μητέρα να φροντίσετε να μην σπιλώσει κανείς το όνομα του πρώην συζύγου σας, γιατί είναι ο πατέρας της κόρης σας...Το καταλαβαίνετε; Η Λένη υποφέρει.. Σας παρακαλώ συμβουλευτείτε έναν παιδοψυχολόγο, θα την βοηθήσετε πολύ..Κι εσείς, αν νιώθετε ότι έχετε για τους  ψι  λόγους οργή μέσα σας, πρέπει να συμβουλευτείτε έναν ειδικό. Για το καλό του παιδιού σας... Ό,τι διαφορές έχουμε, τις λύνουμε μόνοι μας, γι' αυτό είναι και οι δικηγόροι... Αν τώρα φοβάστε ότι αγαπάει περισσότερο τον έναν από τον άλλον, δεν επιτρέπεται να ρίξουμε λάσπη στο πρόσωπό του, γιατί έτσι διαλύουμε την ψυχούλα του παιδιού μας...Γεννήσαμε ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο, όχι για να το τρελάνουμε... Δεν είναι το εξιλαστήριο θύμα για τις δικές μας διαφορές, για τα δικά μας λάθη... Και δεν αφήνουμε τρίτους να κακολογούν την μάνα ή τον πατέρα, γιατί διαπράττουν έγκλημα στην παιδική ψυχή... Σας παρακαλώ... Ο καθένας έχει τα δίκια του, αλλά χαρίστε μου μια γελαστή μαθήτρια, ένα ανέμελο παιδί,  μια χαρούμενη μαθήτρια, που θα ξέρω ότι κανένα σύννεφο δεν σκιάζει την ψυχούλα της...''

    Οι γονείς συνεργάστηκαν...Μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος... Το ''θέμα'' της πρώτης μέρας, δεν τους το συζήτησα....  Έκανα μόνον νύξεις και αιχμές...Ρώτησα δηλαδή αν κρατά και κάποιος άλλος την Λένη..Μου είπαν όχι. Τους συνέστησα με έμφαση να είναι προσεχτικοί με το πού αφήνουν το παιδί  ''γιατί τόσα ακούμε που γίνονται και μάλιστα από ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός μας... Σας μιλάω ως μητέρα, διότι κι εγώ έχω παιδιά και τα μάτια μου τα 'χω τετρακόσια... Εμπιστοσύνη σε κανέναν... Και να δώσουμε στο παιδί μας να καταλάβει ότι αν του συμβεί κάτι, να μη φοβηθεί και να έρθει με εμπιστοσύνη πρώτα σε μας...Και να ελέγχετε διακριτικότατα τι κάνει η κορούλα σας... Όχι άπειρες ώρες μόνη της στην κρεβατοκάμαρά της...Δίνετέ της, δραστηριότητες... Να έχει πάντα με κάτι να ασχοληθεί.... Και ηρεμία, γαλήνη και στοργή..''. Με κοίταξαν σκεπτικοί... Προσπαθούσαν σίγουρα να αποκωδικοποιήσουν κάποια λόγια μου...Δεν επεκτάθηκα, γιατί είχα κατασταλάξει στο συμπέρασμα ότι ''εκείνη'' η  πρώτη συμπεριφορά της Λένης είχε προέλθει από τρομερό στρες και αμηχανία. Εξ άλλου, δεν αντιδρά το ίδιο το κάθε παιδί.  ΣΕ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ, ΑΝΤΙΔΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΑ, Δ Ι Κ Ο ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ..... 

    Οι γονείς  έφυγαν  προβληματισμένοι...Ήταν όμως  άνθρωποι δεχτικοί... Σκέφτηκαν όσα είπαμε... Το παιδί το παρακολούθησε παιδοψυχολόγος.. Ο πατέρας έπαιρνε την Λένη πλέον, κυρίως Σαββατοκύριακα και το βράδυ της Κυριακής την επέστρεφε στην μαμά της...Τους είδα πιο ήρεμους την επόμενη φορά...Και η Λένη πήγαινε όλο και καλύτερα...Στο σχολείο ήταν πιο συγκροτημένη και σε λίγο καιρό, έπαιζε ανέμελα και σκανταλιάρικα με όλα τα παιδιά...

    Το να είσαι γονιός και δη χωρισμένος, δεν είναι εύκολο πράγμα... Πρέπει να σκέφτεσαι πάντα ότι το παιδί σου δεν είναι ένα μέσον πίεσης προς στην άλλη πλευρά... Αυτό είναι εγκληματικό... Δυστυχώς σχολές για γονείς δεν υπάρχουν... Και οι άσχημες περιπτώσεις πολλές... Από πολλών ειδών παιδικής κακοποίησης μέχρι εγκατάλειψης ή απαράδεκτης ανατροφής από ναρκομανείς  ή βάναυσους αλκοολικούς γεννήτορες... Εδώ πρέπει να επέμβει η πολιτεία...Το μέλλον αυτών των παιδιών, άδηλον... Η καρδούλα τους το ξέρει τι ασήκωτο βραχνά κουβαλούν... Ο άνθρωπος... Ικανός να φτιάχνει Παρθενώνες, αλλά και ικανός να φωλιάζει ζωάκια, να ασελγεί σε μικρά παιδιά και να εγκαταλείπει το σπλάχνο του... Μακάρι να έρθει η στιγμή που κανένα παιδί δεν θα υποφέρει και θα έχει μιαν υγιή και χαρούμενη ζωή. Εμείς οι δάσκαλοι, όσο περνάει από το χέρι μας, πρέπει να φροντίζουμε ώστε να αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα τα όποια μηνύματα μας στέλνουν οι μαθητές μας και να στεκόμαστε δίπλα τους ετοιμοπόλεμοι, ώστε να τους στηρίξουμε με χέρι στιβαρό και με αποφασιστικότητα, σε κάθε σκαλοπάτι της ζωής τους....