Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Το σκοτάδι κρεμόταν ξέθωρο... Ο χρόνος γλιστρούσε στο αμμόμετρο, ξεμακραίνοντας τις σκιές, με ήχους υφασμένους από την σιωπή του δωματίου.

Ανάεροι σαν πούπουλα, ακούστηκαν οι πρώτοι αναστεναγμοί της ημέρας.

Με απλόκαρδη χάρη ξεπρόβαλλε η κροκόπεπλος κόρη Αυγή και ξέσπασε ολόλαμπρη,

καλημερίζοντας τον πατέρα της ουρανό και την ράθυμη μητέρα της γη....

Ο ήλιος όρμησε ανυπόμονος 

και ξεχύνει μεγαλόκαρδα τους καταρράχτες του, χρυσούς, γελαστούς, ζωογόνους.

Η αγνή ασπράδα από τα μπουμπούκια των κήπων, συνταιριάζει 

με τις ολάνθιστες αζαλέες, τις τρυφερές, κίτρινες ίριδες

και το ατίθασο άρωμα των ρόδων, που ασυγκράτητο απλώνεται ολόγυρα...

Το μεταξένιο αγέρι αγγίζει με τα ακροδάχτυλά του, τα τρυφερά πέταλα της καμπανούλας, 

όπου στις άκριές τους, οι λαμπερές σταγόνες της πρωινής δροσιάς,

σχηματίζουν μικρούλια, στραφταλιστά διαμαντάκια....

Όλα έχουν την καθαρότητα και την διαφάνεια του κρυστάλλου...

Και ξαφνικά ο αγέρας γεμίζει γλυκές, απόκοσμες φωνές, ανάλαφρα φουρφουρίσματα, 

καθώς ο κόσμος πάλλεται από το μυριόπαλμο ξέσπασμα της νιογέννητης ημέρας...

Παναρμόνιοι ήχοι μπλέκουν με την ανάσα της γης που ξυπνά, τρίλλιες από κελαηδίσματα που έρχονται από τα βάθη των αιθέρων, φορτωμένα με τα μύρα και την μυριόστομη λαλιά της πλάσης...

Τα φωτεινά βέλη του Άνακτα χύνονται μέσα στην ασημοσκέπαστη θάλασσα και τα αιθερόπλαστα πύρινα άνθη λιώνουν σε μυριάδες, χρυσαύγινα ροδοφεγγίσματα που στραφταλίζουν εκτυφλωτικά.

Το αχνιστό πράσινο των κάμπων, ανεμίζει πάνω από το τρυφερό χαλί,

το κατάσπαρτο από ντελικάτα, δειλά κυκλάμινα και λεπτεπίλεπτα, σεμνά, παρθενικά, κρινάκια....

Ρόδα αιμάτινα, πύρινα, λαμπερά, αιθερόπλαστα, πορφυρά στεφανώνουν την χρυσή αιθρία....

Ένα ΔΩΡΟ πρωτόφαντο, νεφελόπλαστο όνειρο, δώρο ουράνιο, η ημέρα για τον κόσμο...

Το  δ ώ ρ ο  του Θεού στον άνθρωπο: Μια καινούργια, ολόλαμπρη μέρα....

Άλλη μια μέρα γεμάτη με την ομορφιά και το μυστήριο της ζωής...

Άραγε, πόσοι το συνειδητοποιούν και δεν θεωρούν, το ύψιστο αυτό δώρο, δεδομένο;;;

Πόσοι στέκονται να θαυμάσουν το θαύμα και την εκπληκτική ωραιότητα της κάθε αυγής;;

Και, άραγε, πόσοι άνθρωποι θυμούνται να πουν στον Κτίστη των πάντων ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ;;;

Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μας αξίωσε να δούμε και σήμερα, τον καταυγάζοντα απέραντο Ναό του Σύμπαντος....

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2023

ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ: Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [5ο]

Η φωτογραφία, αν και κουνημένη, δείχνει ένα όμορφο παιδικό προσωπάκι με φωτεινό, τεράστιο χαμόγελο, ακουμπισμένο στο κεφάλι μιας νεαρής χαμογελαστής γυναίκας, πάνω σε έναν φόντο γεμάτο χρώμα και σερπαντίνες. Έχει τραβηχτεί σε μια αίθουσα στο ΧΙΛΤΟΝ που την είχε κλείσει ο κύριος Ζαγοραίος για την αποκριάτικη γιορτή. Παρευρέθηκε όλο το σχολείο, παιδιά και δάσκαλοι σε μια γιορτή κεφιού και χαράς. Το κοριτσάκι της φωτογραφίας, είναι η μαθήτριά μου Ρίτσα Καραμανλή και η κυρία δίπλα της, εγώ. Ντυμένα τα παιδιά με πολύχρωμες στολές, τραγουδιστές στην σκηνή, κέρασμα στα τραπέζια, κέφι πολύ, γονείς, δάσκαλοι, διευθυντές σε μεγάλη ευθυμία, όλα συνηγόρησαν για να έχει η βραδιά μεγάλη επιτυχία. Την έχω ακόμη την φωτογραφία όπως και τις εκθέσεις της Ρίτσας. Άριστη μαθήτρια, ευγενική, χαρούμενο παιδί, πάντα γελαστό. Θυμάμαι τα κατσαρά ξανθά μαλλάκια της που έπεφταν σε μπούκλες στο μέτωπό της και στόλιζαν το γεμάτο αθωότητα προσωπάκι της. Την ημέρα που μου έσπασε σε μια μετακόμιση, το τελευταίο πιατελάκι από το σερβίτσιο που μου είχε χαρίσει, στεναχωρέθηκα πολύ. Το κρατούσα σαν ενθύμιο και πράγμα παράξενο, πιστεύω ότι είναι ακόμη στην πιατοθήκη μου!!!! Ακολουθεί, ένα δείγμα γραφής της αγαπημένης μαθήτριάς μου.

ΕΧΩ ΤΟΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ....

Με λένε Ρίτσα Καραμανλή και γεννήθηκα στην Αθήνα. Έχω ξανθά μαλλιά και μαύρα μάτια. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία και τα παιχνίδια. Νομίζω ότι είμαι ένα καλό και ευγενικό κορίτσι. Προσέχω τον εαυτό μου και θέλω να είμαι πάντα περιποιημένη, γιατί μου αρέσει το ωραίο πολύ. Είμαι ευαίσθητη στην καρδιά και κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους να υποφέρουν. Αγαπώ τα ζώα και παίζω με τον σκύλο μας τον Πατατούφ... Ξέρετε, είμαι και λίγο... άτακτη!!! Δεν μαζεύω πάντα τα παιχνίδια μου, αλλά όταν βλέπω την μαμά να φτιάχνει το δωμάτιό μου, μετανιώνω και πάω να την βοηθήσω...

Το σχολείο μου, είναι η ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ και βρίσκεται στην Αγία Παρασκευή. Το περιτριγυρίζουν δέντρα και πολλά λουλούδια. Οι πόρτες στις τάξεις, είναι βαμμένες με κόκκινο, πράσινο, μπλε χρώμα. Έχει πολλές αίθουσες και πολλά παιδιά. Μπορεί να υπάρχουν μεγαλύτερα σχολεία, αλλά το δικό μου το αγαπώ πάρα πολύ. Έχει νηπιαγωγείο και μια πολύ μεγάλη αυλή όπου παίζουν χαρούμενα τα παιδιά. Κάτω φυτρώνει πράσινο χορταράκι και σε μερικά δέντρα, υπάρχουν κούνιες. Οι δάσκαλοι όλοι, μάς φέρονται ευγενικά. Το σχολείο είναι μια γέφυρα που πρέπει να περάσουμε όλα τα παιδιά για να βγούμε σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία. 

Από τις εποχές, προτιμώ την άνοιξη. Τότε όλα ανασταίνονται!!! Γυρίζουν τα χελιδόνια, οι μέλισσες πετούν από λουλούδι σε λουλούδι, για να ρουφήξουν το νέκταρ, οι ημέρες μεγαλώνουν, η θάλασσα δεν είναι πια άγρια. Ηρεμεί και οι ναυτικοί μπορούν τώρα ήσυχοι να κάνουν τα μακρινά ταξίδια τους. Ο ολόλαμπρος βασιλιάς της ημέρας, ο θεός ήλιος, παίρνει τα χρυσαφένια χαλινάρια των κατάλευκων αλόγων του και γεμίζει τον ουρανό και την γη με το εκτυφλωτικό του φως. Και το δειλινό, νυσταγμένος πάει να δύσει για να ξεκουραστεί... Όμως, καθώς δύει, αφήνει πίσω του μια θάλασσα από παραμυθένια χρώματα και ντύνεται το στερέωμα με ποτάμια χρυσοχάλκινα, μενεξελιά, πορφυρά, σαν να είναι η βασιλική κάπα του Απόλλωνα που σκεπάζει τα πάντα!!! Κι έρχεται σιγά-σιγά η θεά της νύχτας φορτωμένη εκατομμύρια αστέρια. Τα μαύρα πέπλα της απλώνονται απαλά και σκεπάζουν την νυσταγμένη φύση, ενώ η χλωμή σελήνη αρμενίζει απαλά σε έναν βελουδένιο ουρανό σπαρμένο με πολύτιμα διαμάντια που χαμογελούν στην γη... Με το γλυκό τους κελάηδημα τα πουλιά τραγουδούν τον ερχομό της πανέμορφης άνοιξης, η πλάση φορά τα γιορτινά της και σκορπίζει τα αγαθά της σε ανθρώπους και ζώα. Και η καρδιά των ανθρώπων χαιρετά την ελπίδα και την χαρά που σκορπά το τραγούδι της άνοιξης...

Και δεν το κατάλαβα πότε πέρασαν τόσοι μήνες από τότε που είχαμε αγιασμό!!! Θυμάμαι τον φόβο που είχα νιώσει για την καινούρια μου δασκάλα... Οπότε, φαντάζεστε την χαρά μου, όταν μπαίνοντας στην τάξη, είδα ότι θα είχαμε την περσινή μας δασκάλα, την αγαπημένη μας κυρία Πολυάνθη!!! Όλα τα παιδιά πετούσαμε από την χαρά μας!!! Πήγα σπίτι ενθουσιασμένη! Ανέβηκα την σκάλα του σπιτιού μου φωνάζοντας στην μαμά μου το μεγάλο νέο: ''Μαμά!!!!! Έχουμε μία καταπληκτική δασκάλα!!!!'' Και από τότε ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο με μεγάλη χαρά!!! Δεθήκαμε πολύ με τους συμμαθητές μου... Διαλείμματα, χριστουγεννιάτικες γιορτές, όλοι μαζί αγαπημένοι. Συνδέθηκα πάρα πολύ με την κυρία μου. Την αγάπησα και με αγάπησε πάρα πολύ. Ήμασταν σαν δυο φίλες, φίλες όμως που δεν ξεπερνούσαν τα όρια του σεβασμού.... Και όλα αυτά τα συναισθήματα της αγάπης και του σεβασμού, τα ένιωθα μόνον για έναν άνθρωπο, την δασκάλα μου που μας αγαπούσε όλους σαν δικά της παιδιά και δεν ξεχώριζε κανένα. Ούτε πρόσβαλλε ποτέ κανένα μας. Μας μιλούσε με στοργή και για όλα τα πράγματα, τόσο όμορφα !!! Όταν είχα απορία, μου εξηγούσε και μου έλεγε πώς να διαβάσω τα μαθήματά μου. Και να που τώρα όλα τελειώνουν... Έρχονται οι καλοκαιρινές διακοπές... Η δικιά μου τάξη, δεν θέλει καθόλου να αποχωριστούμε... Σκεφτόμαστε, ποιος ξέρει ποια δασκάλα θα έχουμε το φθινόπωρο; Ποια δασκάλα που θα μας φροντίζει τόσο καλά σαν να είναι η μητέρα μας και που θα μας προσέχει στο μάθημα σαν να είναι ο πατέρας μας, κάτι που έκανε αυτά τα χρόνια η αγαπημένη μας κυρία Πολυάνθη;; Και όλοι λέμε: ''Καμιά!'', γιατί καμιά δεν θα μας αφήσει να την πλησιάσουμε τόσο, σαν την κυρία Πολυάνθη Βουτσινά... Δεν έχω αγαπήσει καμιά άλλη μέχρι τώρα δασκάλα και ούτε θα αγαπήσω, γιατί η δικιά μου δασκάλα είναι μοναδική και δεν την αλλάζω με τίποτα!!!!! Και την λένε Πολυάνθη!!

Δευτέρα 7 Μαΐου 1979

Μιά έκθεση από εμένα για εσάς κυρία Πολυάνθη μου, για να θυμάστε την μαθήτριά σας, την Ρίτσα. Με πολύ μεγάλη αγάπη, σάς την χαρίζω, η αγαπημένη σας μαθήτρια, Ρίτσα Καραμανλή. Α! Και να μου φιλήσετε την Ελπίδα!!!

--------------------------------------------------------------------------------

Φαντάζεστε την συγκίνησή μου, όταν μετά 41 χρόνια, η Ρίτσα, μού έγραψε στο μέσσεντζερ: ''Κυρία Πολυάνθη, θυμάμαι ν' ανεβαίνω την σκάλα του σπιτιού και να φωνάζω: Μαμά!!! Έχουμε μιά καταπληκτική δασκάλα!!!'' Είναι τα  ί δ ι α  λόγια που μου είχε γράψει πριν 41 χρόνια στην έκθεσή της που διαβάσατε παραπάνω!!!! Και μετά τόσα χρόνια, είναι τα πρώτα λόγια που μου έγραψε!!! Συγκινήθηκα τρομερά!!! Και συνέχισε: ''Με σας δασκάλα μου, έμαθα να είμαι ορθογράφος και να αγαπώ την ελληνική γλώσσα. Ακόμα θυμάμαι κυρία, ότι μέσα στις πολλές συζητήσεις μας, μάς λέγατε όταν περνάμε μπροστά από ανθρώπους που μαζεύουν τα σκουπίδια, να μην κρατάμε την μύτη μας, γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι ήρωες που φροντίζουν για την καθαριότητά μας κι εμείς πρέπει να τους σεβόμαστε... Ποτέ δεν κράτησα την μύτη μου κυρία Πολυάνθη!!! Μου μάθατε να σέβομαι  ό λ ο υ ς  τους ανθρώπους!!! '' Κοίτα τι θυμάται ένα παιδί.... Γι' αυτό πάντα λέω, ότι οι δάσκαλοι ΠΡΕΠΕΙ να μιλούν στους μαθητές τους για χίλια θέματα που θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους... Και να μην το αμελούν  π ο τ έ!!!

--------------------------------------------------

Η ΡΙΤΣΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, σπούδασε ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ . Ολοκλήρωσε τις σπουδές της και στα γαλλικά και στα αγγλικά. Αργότερα έκανε ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ, έχοντας την μεγάλη, ένθερμη στήριξη από τον αγαπημένο της σύζυγο και τα λατρεμένα παιδιά της. Οι σπουδές αυτές ήταν το μεράκι της και χάρηκε αφάνταστα που τις ολοκλήρωσε... Σήμερα εξασκεί το επάγγελμα τής ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΩΝ και λατρεύει το λειτούργημά της. Μου είπε: ''Κυρία, σας αισθάνομαι κοντά μου μετά από τόσα χρόνια και ελπίζω, κάποια στιγμή να καταφέρω κι εγώ το ίδιο με τους δικούς μου μαθητές: να έχω αγγίξει έστω και λίγο την ψυχή τους. Αυτή θα είναι μια πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, για μένα...'' Η Ρίτσα, έχει δυο υπέροχα παιδιά. Η κόρη της η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, σπούδασε στην ΣΧΟΛΗ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, του ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΣΟΒΙΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Σήμερα κάνει με υποτροφία στην Ζυρίχη το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ της πάνω στην ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ. Ο γιος της ΑΓΓΕΛΟΣ, σπουδάζει ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ στο ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.

Αγαπημένο μου παιδί ΡΙΤΣΑ, σε ευχαριστώ για την αγάπη σου, σε ευχαριστώ που θυμάσαι. Με συγκινεί η αποφασιστικότητά σου, το θάρρος σου, η αγωνιστικότητά σου.... Παραμένεις η ίδια κουκλίτσα του Δημοτικού και τώρα που μεγάλωσες κι έχεις την δική σου όμορφη οικογένεια... Σού εύχομαι ο Θεός να σας προσέχει πάντα και να είναι ο δρόμος σου γεμάτος μελωδίες, γαλήνη και στοργή. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου ΡΙΤΣΑ μου, γιατί αποτελείς μαζί με τα άλλα παιδιά, τον αστροφώτιστο ουρανό που ομορφύνατε την ζωή μου!!! Και την ομορφαίνετε, ακόμα!!!!!!!!

ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ - Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [4ο]

Η Μαρία Δηλέ, ήταν ένα κοριτσάκι με ίσια μαύρα μαλλιά καρρέ, φρόνιμο, μελετηρό, γεμάτο αγάπη που σκόρπιζε άφθονα τριγύρω της και με ωραίο γραφικό χαρακτήρα. Τις περισσότερες χριστουγεννιάτικες κάρτες με αφιερώσεις τρυφερές, τις έχω από το Μαράκι, όπως και πολλές εκδηλώσεις αγάπης σε όμορφα κομματάκια χαρτί. Τα φυλάω  ό λ α, σαν πολύτιμο θησαυρό. Σε κάποια γιορτή, η Μαρία, μού χάρισε ένα σετ πετσετάκια, για το τραπέζι του σαλονιού. Αποτελείτο από δύο μικρότερα κομμάτια που θα πήγαιναν δεξιά - αριστερά και ένα κεντρικό. Όχι πολύ μεγάλο, με άσπρο φόντο και απλικαρισμένα μπλε λουλούδια γύρω- γύρω στην μπορντούρα. Δεν ξέρω πώς έγινε και στο κεντρικό κομμάτι έπεσε μελάνι. Αχ στεναχώρια που πήρα!... Το έπλυνα, το ξανάπλυνα, έφυγαν τα πολλά, αλλά η κηλίδα εγκαταστάθηκε για πάντα εκεί. Χρησιμοποιούσα τα δύο μικρότερα στα κομοδίνα της κρεβατοκάμαρας. ''Μα, τι το κρατάς έτσι λεκιασμένο που είναι;; Θα το στρώσεις;;'' με ρώτησε μια μέρα η μητέρα μου. ''Όχι, δεν θα το στρώσω '' της απάντησα, ''αλλά θα το κρατήσω, για να θυμάμαι πάντα την μαθήτριά μου, που μου το χάρισε. Γι' αυτό φυλάω και το παραμικρό που έχω λάβει από τους μαθητές μου''... Και είναι αλήθεια. Τίποτε δεν έχω πετάξει. Κάθε τι αντιπροσωπεύει μία αγαπημένη φατσούλα, μία υπέροχη σχολική ανάμνηση. Σήμερα η Μαρία έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και είναι υπερδραστήρια γυναίκα. Η προσωποποίηση της χαράς της ζωής και της εύχομαι από καρδιάς, να είναι πάντα έτσι. Παραθέτω μια έκθεσή της, από εκείνα τα μακρινά χρόνια!!!!! Αυτό που την κάνει ξεχωριστή, είναι ότι μου την χάρισε όταν είχαν αλλάξει δάσκαλο!!!! Μου την έφερε σαν απόσταγμα της καρδούλας της, για τα χρόνια που είχαμε περάσει μαζί, και τα νοσταλγούσε... Είναι να μην συγκινηθείς;;;

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ 

Σε όλη την σχολική ζωή μου στο Δημοτικό, περισσότερο από όλες τις δασκάλες μου, αγάπησα την κυρία Πολυάνθη Βουτσινά. Είναι λίγο κοντή στο ύψος, με καστανά μαλλιά και μπλε σκούρα μάτια και φοράει πάντοτε ένα ζευγάρι γυαλιά. Η κυρία Πολυάνθη είναι πολύ ήρεμη. Δεν θυμώνει και μας αγαπάει όλους πολύ. Μας έχει τρία ολόκληρα χρόνια μαθητές της. Τρία χρόνια κοντά της, μας έδειξε την μεγάλη αγάπη της. Την αγαπώ κι εγώ πάρα πολύ! Είναι πολύ εργατική και αποφασιστικιά κυρία. Την θαυμάζω γι' αυτά της τα προτερήματα, μα και για πολλά άλλα ακόμα... Είναι όμορφη και πάρα πολύ έξυπνη!!! Είμαι πολύ χαρούμενη και υπερήφανη που την έχω δασκάλα μου!!!

Όταν μας παρέδιδε τα μαθήματα, μιλούσε τόσο όμορφα!! Μας παρέδιδε το μάθημα, προσθέτοντας κι άλλα πράγματα που δεν έγραφαν τα βιβλία. Δεν ήταν τόσο αυστηρή, ούτε φώναζε στα παιδιά που έκαναν λάθη. Τους μιλούσε ήρεμα, και προσπαθούσε με έναν όμορφο τρόπο να τους εξηγήσει το λάθος και να κατανοήσουν εκείνα που δεν είχαν καταλάβει και τους μπέρδευαν. Δεν έθιξε ποτέ κανένα μας και για όλους είχε μια ζεστή αγκαλιά.

Η κυρία Πολυάνθη μας πρόσφερε πολλά στην μάθηση, αλλά και στα θέματα πολιτισμού. Μέσα στην τάξη κουβεντιάζαμε πολλά και διάφορα κοινωνικά θέματα που θα μας άνοιγαν όπως έλεγε, ''τους πνευματικούς μας ορίζοντες''. Μας μιλούσε τόσο όμορφα!!! Έλυνε κάθε μας απορία, ακόμα και την πιο απίθανη!!! Πάντα εύρισκε χρόνο για μια σπουδαία συζήτηση!! Το μάθημα προσπαθούσε να το κάνει όσο πιο ευχάριστο μπορούσε και μας οδηγούσε να της κάνουμε όλο και πιο πολλές ερωτήσεις, ώστε να συμμετέχουμε όλοι και να έχουμε ενδιαφέρον. Δεν βαρεθήκαμε ποτέ!! Ασχολήθηκε με την πνευματική μας μόρφωση, γιατί ήθελε να μεγαλώσουμε σωστά. Έφερνε κοντά της όλα τα παιδιά, έτσι όλοι ήμασταν αγαπημένοι μεταξύ μας και οι σχέσεις μας με την δασκάλα μας, ήταν πάρα πολύ-πολύ καλές!!! Τέλειες!!!!

Πόσο λυπήθηκα όταν έφυγα από την τάξη της!!! Την είχα συνηθίσει και αγαπήσει τόσο πολύ!!! Θα ήθελα ακόμα μια φορά να την ακούσω να παραδίδει μάθημα με τον ζωντανό της τρόπο, τα θαυμάσια λόγια της και με τις πλούσιες φράσεις της!!!! Ήμουν τόσο ευχαριστημένη με την κυρία Πολυάνθη!!! Ομόρφυνε την ζωή μας!!! Εύχομαι σε όλα τα παιδιά να την αποκτήσουν μια μέρα... Θα ομορφύνει και η δικιά τους ζωή!!!!

Αφιερωμένο στην παλιά μου δασκάλα με πολύ -πολύ μεγάλη αγάπη,

η παλιά μαθήτριά σας Μαρία Δηλέ

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 1982

-------------------------------------------------------------------------------------------

Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΛΕ, υπήρξε ένα παιδί γεμάτο χαρά και φως. Τα μεγάλα, ωραία, ευανάγνωστα γράμματά της, καθρέφτιζαν το καθάριο του χαρακτήρα της. Στην ζωή της στάθηκε αγωνίστρια, γεμάτη αποφασιστικότητα και θάρρος. Έχει μια όμορφη οικογένεια που υπεραγαπά. Στην αρχή ασχολήθηκε με την ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΕΝΔΥΜΑΤΩΝ. Από το 2015 ασχολείται επαγγελματικά με την διδασκαλία  P I L A T E S  και  Y O G A. Οι σπουδές της σε  P i l a t e s  και  Y o g a  κράτησαν τέσσερα χρόνια. Με πολύ διάβασμα και  μ ε λ έ τ η  της κίνησης, κάνοντας πρακτική πρώτα στο σώμα της. Όπως λέει η ίδια: ''Αγαπώ  π ο λ ύ  την δουλειά μου... Μου δίνει τεράστια χαρά να βοηθώ ανθρώπους, ώστε να παραμένουν λειτουργικοί και γεροί!''

Αγαπημένη μου ΜΑΡΙΑ, μακάρι ο δρόμος σου να είναι γεμάτος φως. Χρυσό μου παιδί, σου εύχομαι να είναι οι ημέρες σου πλήρεις από ψυχική ευεξία και ολοζώντανη θέληση για να προσφέρεις, να ανακουφίζεις και να εξισορροπείς τον εξωτερικό και εσωτερικό κόσμο των συνανθρώπων σου. Το ότι λατρεύεις την δουλειά σου, είναι ένα υπέροχο δώρο, γιατί πάντα θα είσαι γεμάτη και γελαστή. Και συνάμα είσαι και φιλόζωη!!! Σπίτι σας έχετε μια σκυλίτσα, την Brownie και δυο γατουλίνια, τον Pepperoni και την Blandie . Μα αυτό νομίζω είναι φυσικό... Έχεις τόση αγάπη μέσα σου!!! Κοντά σου ζουν ευτυχισμένοι και άνθρωποι και ζώα!!!! Να είσαι πάντα έτσι Μαρία μου!!! Πηγή χαράς, αγάπης, νοιαξίματος και στοργής!!!! Ο Θεός να σε ευλογεί!!!! Πάντα!!!!

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023

ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ: [7ο] Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Ν Α...

[Εδώ τελειώνει η ενότητα. Στο επόμενο, σας αποχαιρετώ....]

--------------------------------------------

- Το ξέρω κοριτσάκι μου ότι στεναχωρήθηκες πολύ... Εντάξει. Ήσασταν μέχρι τώρα στενές φίλες... Όμως είδες Χριστίνα μου, ότι η φίλη σου, απομακρύνθηκε και κάνει με άλλους παρέα. Φυσικό να πονέσεις, αφού εσύ δεν νιώθεις το ίδιο..

- Μα ήμασταν οι καλύτερες φίλες ως τώρα κυρία...

- Πολύ σωστά το είπες: Ως τώρα... Τώρα βλέπεις ότι τα πράγματα άλλαξαν... Με το ζόρι δεν μπορείς να πείσεις την φίλη σου να κάνετε παρέα… Εξ άλλου ούτε κι εσύ θα ήθελες κάτι τέτοιο... Με το ζόρι παντρειά-που λέει κι ο λαός μας - γίνεται;; Δεν γίνεται!!!!

Κοίταξα τρυφερά το κοριτσάκι που στεκόταν μπροστά μου... Λεπτό, με κοντά καρρέ μαύρα μαλλάκια και στενοχωρημένο το όμορφο προσωπάκι του. Η μαθήτριά μου Χριστίνα Πομόνη, είχε στεναχωρεθεί αφάνταστα γιατί χάλασε η φιλία της με την συμμαθήτριά της που μέχρι τότε την νόμιζε κολλητή της... Ήταν ένα ευαίσθητο κοριτσάκι που το μυαλουδάκι της διύλιζε σαν μεγάλος πολλά πράγματα...

- Χριστινάκι μου, πρέπει να ξέρεις ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δύσκολες... Εδώ ζευγάρια παντρεμένα χωρίζουν όταν δεν ταιριάζουν ή όταν ένας από τους δύο δεν θέλει να συνεχιστεί ο δεσμός. Σε αυτήν την περίπτωση πονάει ο άλλος, αλλά τι να κάνει, όταν το ταίρι του θέλει να τα διαλύσει όλα;; Μη μου στεναχωριέσαι κοριτσάκι μου... Θα κάνεις κι εσύ άλλες παρέες. Γιατί παιδιά μου, [γύρισα και απευθύνθηκα σε όλη την τάξη που άκουγε αμίλητη] το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Αν δείτε κάποιον συμμαθητή σας στεναχωρημένον, να τον βοηθήσετε, διότι έτσι θα μάθετε και αύριο που θα μεγαλώσετε, θα βοηθήσετε κάποιον συνάνθρωπό σας. Λοιπόν, στα διαλείμματα θέλω να σας βλέπω όλους να παίζετε με όλους. Κ α ν έ ν α ς  μόνος του... Σίγουρα θα έχετε μια πιο στενή σχέση με κάποιο παιδί, αλλά  ε δ ώ  και στα σπιτικά σας πάρτι, θα παίζετε όλοι αγαπημένοι και θα καλείτε όλους τους συμμαθητές σας. Εκτός αν καλέσετε μόνον πέντε - έξι παιδιά... Αλλά εάν έχετε καλέσει όλη την τάξη να μην ακούσω  π ο τ έ  ότι καλέσατε τους πάντες εκτός - ας πούμε - από δύο συμμαθητές σας... Αυτό είναι βάρβαρο...

Έτος 1979... Σήμερα 2023... Οι παλιοί μαθητές μου μεγάλωσαν, αλλά κρατούν μια υπέροχη σχέση μεταξύ τους. Να νιώσω κάποια χαρά που όσα τους έλεγα, έβαλαν ένα θετικό λιθαράκι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους; Και σήμερα, η μικρή μου μαθήτρια Χριστίνα, διέγραψε έναν φωτεινό κύκλο στο στερέωμα.

ΕΚΘΕΣΗ της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΟΜΟΝΗ:

ΣΕ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΝΗΣΙ

Είχαμε αποφασίσει να ταξιδέψουμε για το Νησί της Ευτυχίας. Και να που ήρθε αυτή η ημέρα! Ξεκινήσαμε λοιπόν με πλοίο. Το νησί ήταν κοντά στην Χαβάη και το ταξίδι ήταν πολύ ωραίο. Όταν φτάσαμε, πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Κατέβηκα να παίξω και ξαφνικά, τι θαύμα!! Είδα μπροστά μου δέκα μαρμάρινες βρύσες που τα πλούσια νερά τους πότιζαν τον καταπληκτικό, τεράστιο κήπο που απλωνόταν γύρω από το ξενοδοχείο και συνέχιζαν έξω από τον κήπο, ποτίζοντας τα περιβόλια του νησιού! Έτρεξα ανάμεσα στα δέντρα του εξωτικού κήπου, που ήταν γεμάτα από θαυμάσια φρούτα, κυρίως λωτούς. Δεν κρατήθηκα και άρχισα να τρώω! Ακολούθησα τον δρόμο που έβγαζε σε ένα πυκνό δάσος. Ο ήλιος, ο ολόλαμπρος, χρυσοκόκκινος βασιλιάς του ουρανού, έστελνε τις ολόχρυσες κόρες του κάτω στην γη. Μια νεράιδα με καταγάλανα μάτια πετούσε τριγύρω. Το φουστάνι της ήταν κεντημένο με πανέμορφα λουλούδια του αγρού και στα πόδια της φορούσε γοβάκια πράσινα, λαμπερά, σαν την χλόη των λειβαδιών. Στο χέρι της κρατούσε ένα ασημόχρυσο ραβδί που με αυτό μάγευε την φύση!! Οι πεταλούδες με τα πολύχρωμα φτερά τους, σαν πανέμορφα άνθη, πετούσαν πάνω από τα ολάνθιστα λουλούδια και όλα γύρω έμοιαζαν με τρελό ξεφάντωμα που όλη η φωτολουσμένη πλάση γιόρταζε!! Ο ουρανός και γη γελούσαν και η ημέρα άπλωνε τα κατάλευκα πέπλα της, ξεδιπλώνοντας τους αέρινους μανδύες της, που ανάμεσά τους πετούσαν χελιδόνια, περιστέρια και πουλιά που δεν είχα ξαναδεί, με μια φανταστική ομορφιά… Συνάντησα παγώνια που άνοιγαν σαν τεράστιες βεντάλιες τις ουρές τους με τα μαγευτικά φτερά τους και πολλά ζωάκια που έτρεχαν ξέγνοιαστα κι ευτυχισμένα. 

   Μέσα στο δάσος όλα ήταν ήρεμα και δροσερά. Από μακριά είδα μερικούς κοντούς ανθρώπους που έπιναν νερό και έτρωγαν ήσυχα ώριμα φρούτα. Μόλις όμως με είδαν έφυγαν και χάθηκαν μέσα στο δάσος. Από μακριά είδα την θάλασσα. Πήρα τον δρόμο και τράβηξα κατά κει.... Τα μάτια μου αντίκρυσαν πανέμορφες ακρογιαλιές, λουσμένες από το φως του άρχοντα ήλιου. Κάθισα πάνω στα κατάλευκα χαλίκια και πέταγα πετρούλες στο νερό. Η θάλασσα απλωνόταν γαλήνια, σμαραγδογάλαζη και τα κυματάκια της έσκαγαν απαλά στα πόδια μου. Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο. Φοβήθηκα, αλλά γυρίζοντας είδα μια σαύρα να λιάζεται σε μια πέτρα δίπλα μου. Νομίζω ότι ήταν η σαύρα του φίλου μου που ταξίδευε με την οικογένειά του μαζί μας. Ως τα σήμερα την είχε κλεισμένη σε κλουβί. Από ένα σημαδάκι την αναγνώρισα. Πόσο χάρηκα που είχε γλιτώσει την σκλαβιά!! Και η σαύρα σαν μεθυσμένη από την ελευθερία της, άρχισε να τρέχει πάνω στα ολόλευκα χαλίκια!!!! Κάποια στιγμή γύρισα στο ξενοδοχείο. Μπάνιο οικογενειακώς κάναμε την άλλη ημέρα. Τα νερά ήταν ολοκάθαρα, ζεστά, διάφανα!! Περάσαμε μαγευτικά στο Νησί της Ευτυχίας. Κι όταν ήρθε η στιγμή να φύγουμε, γυρίσαμε μαγεμένοι από τις τόσες ασύγκριτες, παραμυθένιες ομορφιές που είχαμε ζήσει και που θα μας μείνουν για πάντα αξέχαστες!!

9 - 4 - 1979

------------------------------------------------------------------

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΟΜΟΝΗ: Σπούδασε ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ στα  Τ Ε Ι  Αθηνών. Επίσης σπούδασε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ στην  Α Σ Ο Ε Ε  και  m a s t e r  M B A  FINANCE στο AMERICAN KOLLEGE OF GREECE. Έκανε  μ ε τ α π τ υ χ ι α κ ό  στην ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ στο WESLEYAN UNIVERSITY στο CONNECTICUT, USA. Δούλεψε χρόνια σαν  Χ ρ η μ α τ ο ο ι κ ο ν ο μ ι κ ή  Α ν α λ ύ τ ρ ι α  σε Πολυεθνικές Εταιρείες και έζησε στην Αμερική, περίπου έξι χρόνια. Έχει γράψει δύο  Μ υ θ ι σ τ ο ρ ή μ α τ α  με τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ και σε λίγο θα βγεί και το τρίτο της μυθιστόρημα.  Δ ι δ ά σ κ ε ι  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ, τόσο σε φροντιστήρια και καλλιτεχνικά εργαστήρια, όσο και ιδιωτικά. Τέλος, διδάσκει και μαθήματα  Χ ρ η μ α τ ο ο ι κ ο ν ο μ ι κ ή ς  [FINANCE] τόσο σε φροντιστήριο, όσο και ιδιωτικά.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, ευαίσθητο, ταλαντούχο παιδί μου!!! Εξελίχθηκες σε μια θαυμάσια γυναίκα, δυνατή, ατρόμητη με ένα λαμπερό μυαλό και ευρύ πνεύμα. Μπροστά σου η ζωή όρθωσε αμείλικτους δράκους πολεμοχαρείς... Όμως  ε σ ύ  Χριστίνα μου τους πολέμησες και τους πολεμάς με σθένος ανυπέρβλητο που προκαλεί δέος σε μας, τους απλούς θνητούς... Το μικρό μου ευαίσθητο κοριτσάκι, μετατράπηκε σε μια αμαζόνα ατρόμητη που προκαλεί σε όλους τον υπέρτατο σεβασμό... Τα βιβλία σου μαγεύουν και ήδη αποτελείς μία σημαντικότατη προσωπικότητα στην λογοτεχνία της χώρας μας!!! Η ευαισθησία σου ξεχύνεται καθώς αγκαλιάζεις τον πανέμορφο σκυλάκο σου και την τσαχπίνα γατούλα σου! Μέσα σε όλα τα προτερήματά σου, είσαι και φιλόζωος κι αυτό το εκτιμώ τα μάλα!!! Δείχνει μια άλλη πτυχή της ψυχής σου, τρυφερή, ευαίσθητη, που είχα διακρίνει από τότε που σε είχα μαθήτρια!! Να ξέρεις, ότι το σθένος σου και η ευγένειά σου, σε έχουν κάμει αγαπητή σε όλους. Όλοι οι συμμαθητές σου σε ακολουθούν και η στάση τους είναι λεπτή όσο αφορά εσένα και σε αγκαλιάζουν άπαντες με μια διακριτική και αληθινή αγκαλιά! Χωρίς να το έχεις καταλάβει, έχεις γίνει σύμβολο αγωνίστριας, ευγένειας, αντοχής και τρυφεράδας! Σου εύχομαι αγαπημένη μου ΧΡΙΣΤΙΝΑ, να είσαι ευτυχισμένη με όλους όσους αγαπάς, ο Θεός να σε ευλογεί και να συνεχίσεις να ομορφαίνεις τον λογοτεχνικό κόσμο, με τα θαυμάσια μυθιστορήματά σου!!!!

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2023

ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ - Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [3ο]

Είχε χτυπήσει διάλειμμα. Έξω στην αυλή του σχολείου, μελίσσι από χαρούμενα παιδιά που έτρεχαν τριγύρω. Από την μικρή ανηφοριά, κατέβαινε τρέχοντας ο μικρός μου ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΜΙΔΑΚΗΣ. Το όμορφο προσωπάκι του κόκκινο από την ένταση του παιχνιδιού, το πλαισίωναν καστανόξανθες μπούκλες. Τον κοίταξα χαμογελαστή και διαπίστωνα για άλλη μια φορά πόσο μοιάζει στην όμορφη μαμά του. Από εκείνη την ημέρα, πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια. Όταν προ κορωνοϊού είχε γίνει η συνάντηση των παλιών μαθητών και ήμουν κι εγώ καλεσμένη, διαπίστωσα πόσο είχε αλλάξει ο Κωστής μου, όπως εξ άλλου και τα άλλα παιδιά μου, αλλά όλα τα θυμήθηκα αμέσως!!! Ο Κώστας είχε γίνει τώρα ένας σωστός άντρας, ψηλός, το ίδιο ευγενικός όπως και όταν ήταν μαθητής μου. Καθώς κοιτούσε κάποια στιγμή όρθιος έξω από το παράθυρο της γιορταστικής αίθουσας, με την πλάτη στραμμένη στην χαρούμενη ομήγυρη, θαύμασα το ευθυτενές παρουσιαστικό του. Αμέσως γύρισε το κεφάλι και ξανάδα στο πρόσωπό του κάποια από τα παιδιάστικα χαρακτηριστικά του: ευγένεια και περισυλλογή. Αυτά τον ξεχώριζαν και ως μαθητή που τον είχα τρεις χρονιές. Ένα παιδικό αγγελικό πρόσωπο με βλέμμα στοχαστικό, γεμάτο καλοσύνη. Άριστος μαθητής, από τα καλύτερα μυαλά της τάξης, ευγενικός και στοργικός προς όλους. Και νά τον τώρα κοτζάμ γιατρός με τρία παιδιά και αγαπημένη σύζυγο. Η χαρά που πήρα μετά από κάποιον καιρό, ήταν μεγάλη, διότι στο θεατρικό που ανέβασα στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ στους Αμπελοκήπους, ανάμεσα σε παλιούς μαθητές μου που είχαν έρθει να μας δουν, ήταν και ο Κώστας. Και όχι μόνος του, αλλά με τα τρία υπέροχα παιδιά του και την όμορφη σύζυγό του. Η χαρά και η συγκίνησή μου, δεν περιγράφονται. Μετά το τέλος του έργου, κάθισαν και μιλήσαμε. Μου σύστησε την οικογένειά του και είδα ότι η κορούλα του, θύμιζε πολύ το πώς ήταν ο Κώστας, όταν τον είχα μαθητή!!! Τρομερή ομοιότητα, ακόμα και στα πανέμορφα μαλλιά τους!!! 

    Σήμερα, ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΜΙΔΑΚΗΣ, είναι ανεγνωρισμένος στον τομέα του ΙΑΤΡΟΣ. Σπούδασε ΙΑΤΡΙΚΗ στην ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ Κρήτης. Μετά έκανε ειδικότητα ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ στο ΛΑΪΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. Στην συνέχεια, πήγε στην Σκωτία, για ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Από το 2005 εργάζεται στον ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ. Τώρα είναι ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, στο METROPOLITAN GENERAL.

    Έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και είναι πατέρας τριών υπέροχων παιδιών, με μια σύζυγο, πολυαγαπημένη! Πέτυχε τους στόχους που είχε βάλει. Ο Θεός να χαρίζει σε αυτόν και την οικογένειά του, υγεία και εκπλήρωση όλων των ονείρων τους!!!!

    Ακολούθως παραθέτω μία έκθεση που έγραψε το πάλαι ποτέ, ο Κώστας μου!


-------------

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Με λένε Κώστα Τσιμιδάκη και μένω σ' ένα σπίτι που είναι χτισμένο στου Παπάγου. Τα μαλλιά μου είναι καστανόξανθα. Τα μάτια μου μαύρα. Νομίζω ότι είμαι πονόψυχος και θέλω όλοι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να βρουν την βοήθεια που θα τους αλλάξει την ζωή. Είμαι και ζωηρός και άταχτος και καλός!!! Μου αρέσει να πηγαίνω κινηματογράφο, να βλέπω ωραίες σειρές στην τηλεόραση, να παίζω με τον αδελφό μου διάφορα παιχνίδια, όπως μονόπολη, διαστημικά κ.ά. Μου αρέσει το σχολείο και από τα μαθήματα η Ιστορία και τα Θρησκευτικά. Μου αρέσει όμως να διαβάζω και τα βιβλία που παίρνουμε κάθε Σάββατο από την βιβλιοθήκη του σχολείου μας. Ελπίζω, όταν μεγαλώσω να με λένε και να είμαι, σωστός Άνθρωπος.

    Φέτος έχουμε στο σχολείο την ίδια δασκάλα με πέρσι, την κυρία Πολυάνθη και είμαι πολύ χαρούμενος! Μέσα στην τάξη ζούμε όλοι μαζί σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Η δουλειά του δασκάλου είναι μια ευγενική και μεγάλη αποστολή, γιατί οι δάσκαλοι, δεν μαθαίνουν μόνο στα παιδιά όσα πρέπει να γνωρίζουν για να μορφωθούν, αλλά προσπαθούν να τους μάθουν το ωραίο και να τους κάνουν καλούς ανθρώπους και σωστούς πολίτες. Κι εμείς τα παιδιά πρέπει να αγαπούμε τους δασκάλους μας που αφιερώνουν με αυτοθυσία όλη την ζωή τους, για την ευτυχία και την προκοπή των μαθητών τους. Ένα θαυμάσιο ποίημα έχει γράψει για τον δάσκαλο, ο μεγάλος μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς:

Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές! Κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμη στην ζωή σου,
μην τ' αρνηθείς, θυσίασέ το ως την στερνή πνοή σου........
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά, ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει...
Σκάψε βαθειά. Τι κι αν πολλοί σ' έχουν λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί τα βάρη που κρατάς σαν άνθρωπος στην πλάτη...
Υπομονή! Χτίζε σοφέ της κοινωνίας το παλάτι....

    Η κυρία μας, συνεχώς όρθια, μας προσέχει σαν δεύτερα παιδιά της! Για το καλό μας, μάς μιλάει συνεχώς με λόγια άλλοτε συγκινητικά και άλλοτε προσταχτικά. Καμιά φορά συγκινιέμαι, αλλά κρατιέμαι να μην κλάψω. Ελπίζω να την έχουμε και στην επόμενη τάξη, γιατί μαζί της ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα, σαν ένα ωραίο όνειρο που πλημμυρίζει την καρδιά μου με ένα σωρό όμορφες αναμνήσεις. 

    Ο καλύτερός μου φίλος, είναι ο σκύλος μου ο Γκριφ. Τον ονομάσαμε έτσι, γιατί το τρίχωμά του είναι γκρι. Τον αγαπώ πάρα πολύ. Μόλις έρχομαι απ' το σχολείο μου, το τι χαρές κάνει, δεν περιγράφονται!!! Μα δεν αγαπάει μόνο εμένα, αγαπάει όλη την οικογένεια, ακόμα και τους φίλους μου που κάνουμε παρέα. Κάθε εβδομάδα τού κάνουμε μπάνιο και τον πηγαίνουμε τακτικά στον κτηνίατρο. Όταν πηγαίνουμε εξοχή τον παίρνουμε  π ά ν τ α  μαζί μας, γιατί είναι οικογένεια. Όταν παίζουμε, δεν μπορεί κανένας να μας σταματήσει!!! Τον αγαπάμε όλοι μας, πάρα πολύ!!! Εύχομαι να μην αποχωριστούμε ποτέ!!! Διασκεδάζει πολύ όταν στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Παρακολουθεί που το στολίζουμε με αστραφτερά στολίδια και κρεμάμε στα κλαδιά του πολύχρωμες μπάλες, χρυσά δάκρυα και μικρούτσικα δώρα. Κάτω-κάτω στρώνουμε βαμβάκι και βάζουμε την φάτνη, καθώς και μία εκκλησία που την κουρντίζεις και παίζει την ''Άγια Νύχτα''. Στην κορυφή βάζουμε το αστέρι, που μόλις πέσει πάνω του φως, λαμπυρίζει μαγικά!! Την Πρωτοχρονιά πάμε στον εξάδελφό μου, όπου κλείνουμε τα φώτα, για ν'αλλάξει ο καινούργιος χρόνος. Μόλις γυρίζουμε σπίτι, η χαρά μου είναι απερίγραπτη, γιατί κάτω από το κατάφωτο από λαμπιόνια χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, είναι τα δώρα μας που περιμένουν να τα ανοίξουμε!!!

    Εύχομαι η ζωή μας να είναι γεμάτη χαρές και να είμαστε πάντα όλοι μαζί!!! Κι εγώ όταν θα μεγαλώσω, ελπίζω να γίνω ένα χρήσιμος άνθρωπος και να λένε όλοι ότι είμαι καλός, σωστός και δίκαιος!!! 

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 1979

--------------------------------------------------------------------------

Αγαπημένο μου παιδί ΚΩΣΤΑ, έγινες ό,τι ευχήθηκες: Χρήσιμος, καλός, δίκαιος και σωστός  Ά ν θ ρ ω π ο ς, με το άλφα Κεφαλαίο!!!!!! Έγινες γιατρός που τα περικλείει  ό λ α!!! Τιμάς τον όρκο του Ιπποκράτη και είμαστε όλοι, περήφανοι για σένα!!!!! Παιδάκι μου, σού εύχομαι ολόψυχα να είναι η ζωή σου γεμάτη υγεία και χιλιάδες χαρές. Χαρές οικογενειακές, προσωπικές, επαγγελματικές! Να καμαρώσεις τα παιδάκια σου όπως ποθεί η καρδιά σου και να είναι ο δρόμος σου πάντα γεμάτος φως και αρμονία!!! Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, ΔΕΝ θα σας ξεχάσω ποτέ!!!! Οι εκθέσεις σας και οι κάρτες σας, θα με συντροφεύουν πάντα, όσα χρόνια κι αν διαβούν!!! Ο Θεός να σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις το τόσο δύσκολο και συνάμα τόσο υπέροχο λειτούργημά σου!!!! Είσαι πηγή καλοσύνης και σωτηρίας για τον συνάνθρωπό σου, αγαπημένο μου και αξέχαστο παιδί, Κώστα!!!!!!

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2023

ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ : Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [2ο]

Ξεκίνησα ένα αφιέρωμα στους μαθητές μου, της αξέχαστης ΣΧΟΛΗΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ. Αναλογιστείτε, σαράντα χρόνια πριν... Και όμως οι σχέσεις στοργής υπάρχουν ακόμα για να φωτίζουν τις ζωές μας... Είχα για τρεις χρονιές τα ίδια παιδιά. Ήμασταν στην Δ΄τάξη. Μόλις είχαμε σχολάσει, όταν μπήκε στην αίθουσα ένας ευγενικός κύριος. Ήταν ο πατέρας της μαθήτριάς μου, Ντέμις Σταμούλη. ''Κυρία Πολυάνθη, μου είπε. Ήρθα να σας εκφράσω την αγάπη μας και την απέραντη εκτίμηση εμού του ιδίου και των τριών κοριτσιών μου!!!!'' και μου προσφέρει μια καταπληκτική ανθοδέσμη από 21 τριαντάφυλλα, που όμοιά τους, δεν είχα ξαναδεί!!!!! Κατακόκκινα, ολοπόρφυρα, με πολύ μακρύ κοτσάνι, ολόδροσα και ευωδιαστά!!!!! Τα έχασα!!!!! ''Χίλια ευχαριστώ κύριε Σταμούλη!!!! Τα τριαντάφυλλά σας, είναι ονειρεμένα!!!!! Αλλά, γιατί μου λέτε από τα τρία κορίτσια σας;; Γνωρίζω ότι έχετε δυο κόρες, την Ντέμι την μαθήτριά μου και την Άλκηστη την πιο μικρή, που είναι συμμαθήτρια με την κόρη μου την Ελπίδα, στην τάξη της κυρίας Μητσέα!!'' ''Κυρία Πολυάνθη μου, τρία είναι τα κορίτσια μου!!! Οι δυο μου κόρες και η γυναίκα μου!!!''

Αυτό ήταν!!!! Χάρηκα που η γνώμη μου για τον συγκεκριμένο κύριο και την ευγενέστατη γυναίκα του, δεν είχε πέσει έξω. Η εκτίμησή μου για όλη την οικογένεια Σταμούλη, εδραιώθηκε. Άνθρωποι ευγενέστατοι, διακριτικοί, υπέροχοι γονείς,  π ά ν τ α  δίπλα στις κόρες τους, και οι κόρες τους υπέροχες, σαν τους γονείς τους!!! Στο πέρασμα των χρόνων δεν χαθήκαμε. Η κόρη μου η Ελπίδα έμεινε για πάντα φίλη με την Άλκηστη, η οποία έγινε μάλιστα και κουμπάρα στον γάμο της Ελπίδας μου με τον Λευτέρη. Η σχέση τους είναι στενότατη και έτσι θα παραμείνει. Η ΑΛΚΗΣΤΙΣ τελείωσε την ΠΑΝΤΕΙΟ και μετά σπούδασε ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, επάγγελμα που εξασκεί σήμερα.

Η μαθήτριά μου η ΝΤΕΜΙ ΣΤΑΜΟΥΛΗ, ξεκίνησε την ΙΑΤΡΙΚΗ στην Ρώμη και την τελείωσε στην ΙΑΤΡΙΚΗ της Αθήνας. Υπηρέτησε το αγροτικό της στον Πόρο. Τελείωσε ειδικότητα ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ στην Αθήνα. Πέρασε από διάφορα Νοσοκομεία στα πλαίσια της ειδικότητά της, όπως Δαφνί, 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο κ.ά. αλλά την ειδικότητά της την ολοκλήρωσε στο ΣΩΤΗΡΙΑ. Έχει κάνει ειδίκευση ως ψυχοθεραπεύτρια στην ''ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ''. Για κάποια χρόνια συμμετείχε σε μία εξαιρετική ομάδα, την ''ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ'', όπου έκαναν ψυχοθεραπεία σε ανθρώπους με οικονομικά προβλήματα,  ε θ ε λ ο ν τ ι κ ά. Εδώ και πολλά χρόνια έχει το ιδιωτικό της ιατρείο όπου εργάζεται κυρίως ως ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ. Αγαπά πάρα πολύ αυτό που κάνει και το λειτούργημά της την κάνει πολύ χαρούμενη. Πριν από τρία χρόνια, υιοθέτησε μέσω μιας φιλοζωικής, έναν σκυλάκο, ένα γλυκύτατο πλάσμα, τον Κράμπ. Σήμερα ο Κράμπ είναι 15 χρονών. Δυστυχώς, προ τριετίας, ο άνθρωπος που ήταν μαζί του μέχρι τα 12 χρόνια του, αρρώστησε και η υπόλοιπη οικογένεια δεν ήθελε τον ηλικιωμένο σκυλάκο... Οπότε στα γεράματά του ο Κράμπ, θα βρισκόταν στον δρόμο μόνος του ή σε κάποιο κλουβί... Αλλά βρέθηκε η Ντέμι… Και πήρε αυτή τον ηλικιωμένο Κράμπ!!!! ''Είναι από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει μέχρι σήμερα στην ζωή μου, κυρία Πολυάνθη μου... Θα σας τον φέρω κάποια στιγμή να τον γνωρίσετε!'' Αυτή είναι η υπέροχη ΝΤΕΜΙ ΣΤΑΜΟΥΛΗ... Μία υπέροχη κυρία, ένας υπέροχος  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ!!!!!!! Μια μεγάλη καρδιά και μια θαυμάσια Ιατρός!!!!! Ας διαβάσουμε τώρα μία έκθεσή της που την έγραψε όταν την είχα μαθήτρια στην Δ΄τάξη.... Το πάλαι ποτέ... 1979!!!!!!!

 

''ΗΡΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ''

Κάποιο πρωινό, ανοίγοντας το παράθυρό μου, πέρασε μέσα στο δωμάτιό μου μια υπέροχη ευωδιά! Ήταν το πιο ωραίο άρωμα, ήταν το άρωμα των ανθισμένων λουλουδιών!! Επιτέλους!! Είχε έρθει πια η πανέμορφη άνοιξη! Όλα ξαναγεννιούνται αυτή την εποχή. Τα κλαριά των δέντρων γέμισαν ξανά με τα πράσινα, ολόδροσα φυλλαράκια τους και με τα ροδοκόκκινα, τρυφερά τους άνθη! Η βασίλισσα Άνοιξη έρχεται αστραφτερή και φοράει το σμαραγδένιο βελούδινο φόρεμά της, που πάνω του οι ώρες έχουν κεντήσει τα πιο εκτυφλωτικά διαμάντια, σε κατάλευκο, κόκκινο, κίτρινο και μωβ χρώμα που σκορπούν τριγύρω μεθυστική μοσχοβολιά! Ο ήλιος, αυτός ο ολόλαμπρος βασιλιάς του απέραντου ουρανού, φωτίζει του ουράνιο στερέωμα με τις χρυσόμαλλες ηλιοκόρες του, ντυμένος με τα πιο εκτυφλωτικά του ρούχα! Ο ουρανός τώρα είναι καταγάλανος και χαμογελά! Καθρεφτίζεται στην ατέλειωτη θάλασσα που ξεχύνεται λαμπερή, ήρεμη, γελαστή!!

Ήρθε η Άνοιξη!!! Το φωνάζουν τα παιδιά, που βγήκαν να παίξουν στους δρόμους, μετά τις βροχές και το κρύο του γέρο χειμώνα.. Μας το κουδουνίζουν τα κουδουνάκια των προβάτων που βόσκουν στα ολάνθιστα λιβάδια. Το τραγουδάει η γλυκόφωνη φλογέρα του βοσκού. Η νύχτα έρχεται ήρεμη, γαλήνια και μας σκεπάζει με τα μαύρα μεταξωτά της πέπλα, τα ντυμένα με εκατομμύρια λαμπερά αστεράκια. Το αεράκι ζεστό και τρυφερό, περνάει κάτω από τα πέπλα της νύχτας και χαϊδεύει όλη την πλάση απαλά… Η άνοιξη, στολίζεται από δύο γιορτές μεγάλες: Την 25η Μαρτίου που γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας και την τρανή επανάσταση του 1821, τότε που η Ελλάδα μας ξεσηκώθηκε λεβέντικα και πήρε πίσω την Λευτεριά της. Η άλλη γιορτή, είναι ή Ανάσταση του Χριστού μας, το Πάσχα. Έχει όμως και μια άλλη λαμπερή γιορτή: Την Πρωτομαγιά. Τότε γιορτάζουμε το δικαίωμα του ανθρώπου για μια καλύτερη ζωή και καλύτερες συνθήκες εργασίας και συγχρόνως υμνούμε την ομορφιά της ξαναγεννημένης φύσης. Κι ανάμεσα στα άνθη και τις μοσχοβολιές, γιορτάζουμε και το πιο πολύτιμο και αγαπημένο λουλούδι που ομορφαίνει την ζωή μας, την Μάνα μας!!!!!

Απ' όσα έγραψα, θα καταλάβατε σίγουρα ότι η άνοιξη, είναι η πιο ωραία θυγατέρα του χρόνου!!! Φέρνει την ελπίδα στις καρδιές των ανθρώπων και υπόσχεται για κάτι καλύτερο και πιο φωτεινό πάνω σε όλη την γη. Γι' αυτό λέω ότι η άνοιξη είναι μία ξεχωριστή εποχή. Είναι το πιο μεθυστικό, το πιο ακριβό και το πιο ελπιδοφόρο στολίδι του χρόνου!!!!

Δευτέρα 9 Απριλίου 1979

-------------------------------------------------------------

Αγαπημένο μου παιδί, Ντέμι, τι να πρωτοπώ για σένα κοριτσάκι μου;;; Υπήρξες πάντα η επιτομή της ευγένειας, της καλοσύνης, της δοτικότητας... Ένα όμορφο κοριτσάκι χαμηλών τόνων, που εξελίχθηκε σε μία μεγάλη ΙΑΤΡΟ, μία μεγάλη ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ και μία μεγάλη ΖΩΟΦΙΛΟ!!!!! Ακουμπάς τους ασθενείς σου με τόση αγάπη και τόση σοφία!!!! Και πόσες φορές τελείως αμισθί, θέλοντας απλώς να βοηθήσεις;; Σε μένα στάθηκες σε μια πολύ δύσκολη καμπή της ζωής μου... Συνταξιούχα εγώ κι εσύ ανεγνωρισμένη Ιατρός... Πώς έρχεται τούμπα η ζωή!!!!! Να που η μαθήτρια, στήριξε την παλιά της δασκάλα!!!! Και πώς εμφανίστηκες σπίτι μου;; Σας άγιος Βασίλης, φορτωμένη καλούδια ως τον λαιμό!!!! Ή μάλλον σαν τον λαγό του Πάσχα, αφού πλησίαζε η Λαμπρή...

''Αγαπημένη μου δασκάλα, με συγκίνησε η ανάρτησή σας για την Ματούλα και με πήγε πολλά χρόνια πίσω, τότε που σας κοιτούσα όλο θαυμασμό και έλεγα πόσο όμορφη και λαμπερή είστε! Το φοβερό είναι ότι και σήμερα σας θαυμάζω με τον ίδιο τρόπο και είστε ακόμη πολύ όμορφη και λαμπερή! Σας το ξαναλέω, ότι ήμουν πολύ τυχερή που σας γνώρισα στην ζωή μου και που όλους μας, μάς αγκαλιάσατε με απίστευτη τρυφερότητα και μας δείξατε εμπιστοσύνη που κάθε παιδί χρειάζεται... Σας ευχαριστώ από καρδιάς! Θα σας αγαπώ πάντα!!!'' Λόγια της Ντέμις σε μήνυμα που μου έστειλε πριν λίγες ημέρες... Τι να πω μπρος σε τέτοια ευγένεια και αγάπη;; Απλά, ότι είμαι, πολύ τυχερή....

Όταν πριν τον κορωνοϊό μαζεύτηκε όλη η τάξη, ήρθες και με πήρες κοριτσάκι μου με το αυτοκίνητό σου και με πήγες στην συγκέντρωση των παλιών μου μαθητών!!!! Τι υπέροχο εκείνο το βράδυ Θεέ μου!!!!! Τι αγκαλιές, τι φιλιά, τι αναμνήσεις!!! Και είδες;;; Σας θυμόμουν όλους σας!!!!! Λες και ήταν μόλις χθες κι όχι πριν 40 χρόνια!!! Γι' αυτήν την συνάντηση, έχω γράψει κείμενο ξεχωριστό, που περιγράφω όλα τα μαγικά τεκταινόμενα εκείνης της ονειρικής βραδιάς!!! Ντέμι μου, η καρδιά σου είναι από πολύτιμο βελούδο σιφόν... Μπορεί να είναι και από πανάκριβο χρυσοποίκιλτο μετάξι!!! Τέτοιοι άνθρωποι σαν κι εσένα, ομορφαίνουν τον κόσμο μας και μας κάνουν να ελπίζουμε ότι δεν χάθηκαν όλα, υπάρχει ακόμη ελπίδα για τούτη την γη... Ο Θεός να σου χαρίζει όλα τα καλά του κόσμου, αγαπημένη μου ΝΤΕΜΙ, γιατί είσαι κοριτσάκι μου αληθινή κυρία, ένας αληθινός, πολύτιμος  Ά ν θ ρ ω π ο ς, με το άλφα Κεφαλαίο!!!! Ξεχωριστή μου και μοναδική μου, Ντέμι!!!!!!!

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2023

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ....

 Πλέω  σε ωκεανούς που μπορούν ν' αδράξουν το σκοτάδι 

και να στο προσφέρουν στο χρυσό πιάτο της φαντασίας, 

καρυκευμένο απ' τους αναστεναγμούς των ρόδων 

και το μυστήριο της απέραντης σιγής...

Εκείνοι που μπορούν να μαζέψουν τα ασημένια δάκρυα της δροσιάς, 

να αιχμαλωτίσουν τους πόθους της νυχτιάς και τα χρυσά θέλγητρα της σελήνης

και να τα σερβίρουν στο δισκοπότηρο του λόγου,

φιλτραρισμένο από τις τρίλλιες του αηδονιού,

Εκείνοι που μπορούν να συλλάβουν τους κτύπους της καρδιάς

του κοιμισμένου νυχτερινού χάους και όλους τους ψιθύρους του αγέρα,

από το αλαγερμένο σε μικρά ριγηλά κύματα νερό,

Εκείνοι που μπορούν να αδράξουν μύριους τρεμάμενους φωσφορισμούς,

να τους απλώσουν πάνω στον βαθυκόκκινο χιτώνα 

τον διάστηκτο με τα λευκά μαργαριτάρια των δειλών αφρών,

Εκείνοι που βουτούν  στων αστεριών τα ψήγματα, ρινίσματα μαργαριταρόσκονης

που ραντίζουν μυστικότητα την αρμονία του σύμπαντος του νυχτερινού,

Εκείνοι που κολυμπούν σε στρόβιλο από ρινίσματα μύρια των γαλαξιακών διαμαντιών,

γευόμενοι την άφατη αρμονία ψηλαφώντας δροσουλίδες, 

Εκείνοι που διαγράφονται  μέσα από μεθυστικό άρωμα και ραντίζουν 

την νύχτα με ευωδιές από μοσχομπίζελα, ίντετσι και γιασεμί, 

πλεγμένα σε λαμπυρίζοντες ανάριους σμαραδένιους λεπτο'υ'φασμένους ιστούς,

Εκείνοι που συλλαμβάνουν τους κρυστάλλινους ψίθυρους μιας πηγής 

που θροεί στάυτιά τους ενωμένος με την άσπιλη καθαρότητα του φεγγαρόφωτου, 

Εκείνοι  που γνωρίζουν ότι η ικανότητα να κατανοούν ότι τα κρυμμένα αισθήματα 

είναι κάτι που δεν είναι σε όλους δοσμένο,

Εκείνοι που μπορούν να δουν μέσα σε αχλύ από αχνορόδινα μαργαριτάρια,

τα αγγελικά φτερά που απλώνονται απαλόχαρά,

Εκείνοι που διαβαίνουν χρυσόφωτους δρόμους τυλιγμένους σε πέπλα με αιθέρινη λευκάδα,

που κυματίζουν μέσα σε ανάάφρη, μυστηριακή αύρα,,

Εκείνοι που αγκαλιάζονται από αυγινή φωτοβολή, μέσα σε χείμαρρο φωτός

 που ανταυγάζει πάνω  σε οπάλινα σύννεφα, ραντισμένα από άρώματα που ξετυλίγονται

από  φρέζες που κυματίζουν σαν  αφρός, άσπρες,  λευκές  με πέταλα διαμαντοδροσοστόλιστα,

Εκείνοι που πετούν με πυγολαμπίδες στην χώρα του αθάνατου ονείρου,

δίπλα σε πανώριες νερά'ι'δες με αστραποβόλα ντελικάτα φτερά, 

πίνοντας από το γευστικό πιοτό της αιώνειας μαγείας,

Α υ τ ο ί  δεν  θα χάσουν ποτέ την νεότητά τους...

Θα δύνανται να βλέπουν τους ολάνθιστους λειμώνες, σκαρφαλωμένοι παντοτινά

επάνω στο υπέρλαμπρο στραφταλιστό ουράνιο τόξο,

 με μάτια  ολάνοιχτα στην χαρά της ζωής, 

πολεμώντας  με πείσμα  τους φλογοβόλους δράκους

 που κρύβονται στις ανήλιες, σκοτεινές σπηλιές του μυστήριου που λέγεται''ζωή'...

Αυτοί, τυλιγμένοι στον αστέρινο μανδύα της γνώσης, θα πλέουν πάντα 

με την Αργώ, σε πονηρά ή αθώα θαλάσσια ρεύματα άφοβοι, πανέμορφοι και νικητές!!!!


Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023

ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ: Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [1ο ]

Το να σε θυμάται κάποιος είναι πολύ ωραίο... Το να σε θυμάται κάποιος μετά 40 χρόνια, που σας χωρίζουν μάλιστα και ωκεανοί, είναι κάτι το θεσπέσιο... Την χαρά αυτή, μου την έδωσε μια παλιά μου μαθήτρια, από εκείνα τα πάλαι ποτέ ωραία χρόνια του 1978 -79 -80.... Μιλώ για την ΜΑΤΟΥΛΑ ΖΩΗ... Είχα δει, ότι στην πλειοψηφία των κειμένων μου, ήταν από τις πιο πιστές αναγνώστριες. Μετά από μήνυμά μου, μού έγραψε:

''Αγαπημένη μου κυρία Πολυάνθη, ο τρόπος που γράφετε, είναι τόσο άμεσος, τόσο όμορφος, που αιχμαλωτίζει την προσοχή και σε κερδίζει. Κι εμένα πάντα με γεμίζει, όπως τότε στην τάξη μας που γράφατε εσείς τους στίχους για τα τραγούδια μας, πάνω σε ξένη ή ελληνική μουσική. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ... Ό,τι κι αν έκανα στην ζωή μου, είναι επειδή εσείς δημιουργήσατε τα θεμέλια. Με κάνατε να αγαπώ την μάθηση, μου δείξατε να βλέπω πάντα την όμορφη πλευρά της ζωής. Μου δώσατε το κίνητρο να προσπαθήσω να είμαι ό,τι καλύτερο μπορούσα... Έχω πολλή ευγνωμοσύνη μέσα μου, που υπήρξατε τόσο μεγάλο και σημαντικό μέρος της ζωής μου στα πιο ευαίσθητά μου χρόνια. Ο παρονομαστής στην πορεία μας, ήταν ένας αγώνας, αλλά πάντα έβλεπα το φως που μου άνοιγε τον δρόμο. Κι αυτό εμφυτεύθηκε μέσα μου τα χρόνια που σας είχα δασκάλα. Ήσασταν ευλογία για όλους τους μαθητές που σας είχαν. Και από την τάξη μας, όλοι προσπαθήσαμε για το καλύτερο κι αυτό, δεν είναι τυχαίο. Επίσης μας ενώνουν ακόμα δεσμοί αδελφικοί. Βαδίσαμε στον δρόμο που μας δείξατε εσείς. Να είστε πάντα καλά και ο Θεός να σας δίνει δύναμη να είστε δημιουργική, υγιής και να προστατεύει εσάς και την όμορφη οικογένειά σας. Σας αγαπώ απέραντα και για πάντα, πολυαγαπημένη μου Κυρία Πολυάνθη!!!! ''

Το μήνυμα το έλαβα προχθές... Ήταν ένα υπέροχο δώρο φωτός μέσα στις γκρίζες ημέρες που διάγουμε... Την ΜΑΤΟΥΛΑ έχω να την δω από το 1980 περίπου. Το ότι ΔΕΝ με ξέχασε, είναι ένα δώρο ζωής. Ήταν πάντα ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, επιμελέστατο, ευγενικό, πανέξυπνο. Και τώρα μία αναγνωρισμένη ιατρός, κάτοικος Αμερικής, με μια υπέροχη οικογένεια... Θα αναρτήσω μία έκθεσή της. Μην παραξενεύεστε!!!! Έχω κρατήσει πολλές εργασίες μαθητών μου. Πρόπερσι παρουσίασα εργασίες μαθητών και μαθητριών μου, από την ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, από το 1ο Δημοτικό Γέρακα και από το 42ο Δημοτικό Αθηνών. Νομίζω, καιρός είναι να παρουσιάσω και τα παιδιά μου της ΣΧΟΛΗΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, το πρώτο εξαιρετικό σχολείο που είχα την τύχη να υπηρετήσω. Το κλείσιμό του, υπήρξε μεγάλος σεισμός για όλους μας. Λοιπόν, ξεκινάμε, με την έκθεση της Ματούλας Ζώη, 

 ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

''Ήρθε η άνοιξη!!! Η πιο όμορφη θυγατέρα του χρόνου!! Ο κατάλευκος μανδύας που είχε σκεπάσει την φύση, εξαφανίσθηκε, παίρνοντας μαζί του το κρύο και την παγωνιά. Η φύση άλλαξε όψη. Άπλωσε ολόγυρα το καταπράσινο, βελουδένιο φόρεμά της, κεντημένο με μυριάδες αγριολούλουδα! Ο καταγάλανος ουρανός χαμογελά και ο σγουρομάλλης Φοίβος έρχεται οδηγώντας το άρμα του Απόλλωνα, σκορπίζοντας παντού τις χρυσές αχτίνες του ήλιου... Η πλατιά, γαλάζια θάλασσα ξεκουράζεται ακύμαντη, γαληνεμένη και τον καθρεφτίζει στα νερά της. Τα χελιδόνια, οι αγαπημένοι αυτοί αγγελιαφόροι και άξιοι χτίστες, διαλαλούν σε όλους μας ότι η άνοιξη ήρθε για τα καλά! Οι πολύχρωμες πεταλούδες και οι ακούραστες μέλισσες ρουφούν τον γλυκό χυμό των ευωδιαστών λουλουδιών. Ο κούκος με την μονότονη φωνή του και το αηδόνι με την γλυκιά λαλιά του, τραγουδούν: ''Ήρθε η Άνοιξη!!! Χαρείτε!!!'' 

Το αεράκι φυσά απαλά και μας θυμίζει ότι αυτή την εποχή έχουμε δυο μεγάλες γιορτές. Η μία είναι και θρησκευτική και εθνική, η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η έναρξη της ηρωικής Επανάστασης του Ελληνικού λαού, για την Λευτεριά μας, από τον Τούρκο κατακτητή... Η άλλη είναι μόνο θρησκευτική και γιορτάζουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού μας. Η άνοιξη ανασταίνει την φύση κι εμείς γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Από τις 21 Μαρτίου μπαίνει πραγματικά η άνοιξη, που είναι η αναγέννηση της γης. Μια ηλιαχτίδα, κάποιο χρυσογάλανο πρωινό, τρυπώνει από το παράθυρό μας, λέγοντάς μας: ''Ξυπνήστε!!! Επιτέλους ήρθε η πανώρια εποχή του χρόνου!!!'' 

Μέσα στην άνοιξη, συγκινούμαι πολύ την Μεγάλη Παρασκευή, που είναι η πιο λυπητερή μέρα της Μεγάλης εβδομάδας. Το βράδυ της ίδιας ημέρας γίνεται η περιφορά του Επιταφίου, που τον έχουν στολίσει τα μεγαλύτερα κορίτσια με μενεξέδες, πανσέδες, πασχαλιές, μαργαρίτες, γαρύφαλα, τριαντάφυλλά και κρίνα. Το βράδυ η εκκλησία γεμίζει από πιστούς. Η χορωδία ψέλνει τα εγκώμια. Είναι ο θρήνος για Εκείνον που θυσιάστηκε για την σωτηρία μας.... ''Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο, που έδυ σου το κάλλος;;;'' Είναι λόγια σπαραγμού που τα λέει η Παναγία μας, στον λατρεμένο της γιο... Στην λιτανεία, μέσα στην ησυχία της Απριλιάτικης νύχτας, ακούγονται οι μελωδικές φωνές των πιστών που ψάλλουν τον Επιτάφιο θρήνο. Και καθώς η πλάση δακρύζει στο πέρασμα της μελαγχολικής πομπής με τους συγκινητικούς ψαλμούς, που ξεχύνονται στον αέρα, μέσα στην ψυχή μου αρχίζει να γεννιέται δειλά-δειλά η αχτίδα της ελπίδας για την αυριανή Ανάσταση του ξανθού Ραββί, που θα σκορπίσει για άλλη μια φορά το υπέροχο μήνυμα της αγάπης σε όλα τα πέρατα του κόσμου!!!

Αγαπώ πολύ αυτή την εποχή... Μας δίνει τόσα μηνύματα!!! Το φως κυριαρχεί και διώχνει το σκοτάδι... Η φύση ζωντανεύει, τα δέντρα και οι κάμποι λουλουδιάζουν... Το κρύο φεύγει μακριά και εύχομαι έτσι να φύγει και ο χειμώνας από τις καρδιές κάποιων ανθρώπων... Όλοι μας νιώθουμε ότι ξαναγεννιόμαστε και η ελπίδα ανθίζει γελαστή στην ψυχή μας... Όλη η πλάση τραγουδά με χίλια στόματα την πανέμορφη του χρόνου θυγατέρα, την πανώρια νεραϊδένια πριγκίπισσα, την άνοιξη!!!!''

 9 Απριλίου 1979

-------------------------------------------------------------

Μ Α Τ Ο Υ Λ Α   Ζ Ω Η: Η Ματούλα, υπήρξε μία καταπληκτική μαθήτρια και ένα ευγενέστατο πλάσμα. Ξεχώριζε με το ήθος και την ευγένειά της. Σπούδασε ΙΑΤΡΙΚΉ στην Πάτρα και όταν αποφοίτησε, δούλεψε στο N a t i o n a l   I n s t i t u t e  of   H e a l t h  [ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ] για κάποια χρόνια, στην Ουάσινγκτον. Έκανε έρευνα που της άρεσε πάρα πολύ. Από εκεί, την έστειλαν στο Ντάλλας, όπου μετά από κάποιους μήνες, γνώρισε τον αγαπημένο της σύζυγο, Μαξ. Το λιγότερο από δύο χρόνια, είχαν τρία όμορφα παιδιά… Μεγάλωσε τα παιδιά της και όταν η μικρή της κόρη πήγαινε στην Δ΄Δημοτικού, αποφάσισε να γυρίσει στην μεγάλη της αγάπη την Ιατρική. Διάβασε πολύ για να αναπληρώσει το κενό, έδωσε όλες τις εξετάσεις και πήρε πολύ μεγάλους βαθμούς… Δούλεψε εθελοντικά με γιατρούς και σε κλινικές. Πήρε ειδικότητα στην ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ, στην Νέα Υόρκη. Μετακόμισαν εκεί, αφήνοντάς τα όλα πίσω. Η συμπαράσταση του συζύγου και των παιδιών της, ήταν η δύναμή της. Αφού τελείωσε την ειδικότητα, ξαναγύρισαν στο Ντάλλας. Έκτοτε δουλεύει σε νοσοκομεία ως νοσοκομειακός ιατρός Παθολόγος. Πρώτα στο Νέο Μεξικό και τώρα πλέον στο Τέξας. Αυτόν τον Σεπτέμβριο, ξεκινά την νέα της δουλειά στο Ντάλλας. Παλεύει πάντα στις επάλξεις, πολλές φορές σε ένα κλίμα πολύ ανταγωνιστικό, αλλά δεν το βάζει κάτω, ως γνήσια Ελληνίδα αγωνίστρια που είναι!!! Η μεγάλη της κόρη η Αλεξάνδρα, είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ. Της αρέσει το τραγούδι και η ηθοποιία.. Τα κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά από όταν ήταν 14ρων χρονών. Έχει γράψει και βιβλία που σκοπεύει να δημοσιεύσει. Είναι ένα απίστευτο ταλέντο. Ο Κώστας της σπουδάζει ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. Θέλει να γίνει δικηγόρος. Η μικρή τους κόρη η Νικόλ, σπουδάζει ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ.

Αγαπημένη μου  Μ Α Τ Ο Υ Λ Α, σού εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να πραγματοποιηθούν ό λ α τα όνειρά σου και να είσαι πάντα ευτυχισμένη!!!!! Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα υπέροχα λόγια αγάπης που μου έστειλες στο μέσσεντζερ και με κατασυγκίνησες!!!! Θα σε θυμάμαι Ματούλα μου δίπλα στην όμορφη μαμά σου, ευγενική και χαμογελαστή με τα κατάμαυρα μαλλάκια σου και τα γελαστά ματάκια σου!!! Δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα όμορφο βράδυ που πήγαμε μαζί σε μια ταινία με τον Σούπερμαν, την πρώτη στην σειρά, που τον υποδυόταν ο Κρίστοφερ Ρηβ!! Ακόμα θυμάμαι το χειροκρότημα που ξέσπασε στο τέλος από το ενθουσιασμένο κοινό, για την δικαίωση του Σούπερμαν!!! Και όταν γυρίζαμε, θυμάμαι τα γέλια της Ελπίδας μου, τα δικά σου και τον όμορφο ξάστερο νυχτερινό ουρανό.!!! Η χαρά μάς πλημμύριζε και νομίζω ότι αναπνέω ακόμη βαθιά το δροσερό αεράκι!!! Σε μία κάρτα σου μου γράφεις: ''Στην κυρία Πολυάνθη αφιερώνω αυτήν την κάρτα, με αγάπη που δεν περιγράφεται, η μαθήτριά σας Ματούλα''. Την φυλάω, όπως και άλλων παιδιών μου, σαν πολύτιμο φυλαχτό...

Βρήκα εκθέσεις του Τσιμιδάκη, της Δηλέ, της Ντέμις Σταμούλη, του Χατζηφραντζέσκου, της Χριστίνας Πομόνη, της Ρίτσας Καραμανλή... Θα τα πούμε με όλους σας!!!!! Πιστεύω ότι έγινε μια θαυμάσια αρχή με σένα Ματούλα μου!!!! Σαράντα χρόνια, κι εγώ νομίζω ότι ήταν χθες!!!! Ο Θεός να ευλογεί την οικογένειά σου κι εσένα, υπέροχο παιδί μου, αγωνίστρια θαυμαστή, μοναδική μου  Μ α τ ο ύ λ α!!!!! Σε φιλώ, η παλιά σου δασκάλα, ΠΟΛΥΑΝΘΗ!!!!

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2023

ΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΩΣ Ε Λ Λ Η Ν Ε Σ;;;;

        Πόσο σε πονάω αγαπημένη μου Ελλάδα... Πόσο πόνεσες τους τελευταίους μήνες... Σ' εσένα, την πιο όμορφη χώρα της γης, έτυχαν αλλεπάλληλα κακά, το ένα μετά το άλλο... Προτού προλάβεις να συνέλθεις από το ένα βαρύ χτύπημα, σου έρχεται το άλλο, εξ ίσου οδυνηρό και σκληρό... Από πού να προφυλαχτείς καημένη μου πατρίδα;; Και το χειρότερο είναι ότι τα χτυπήματα δεν είναι καινούρια... Επαναλαμβάνονται χρόνια τώρα με το ίδιο μένος και την ίδια αδιαφορία...

Δεν κάηκες εφέτος για πρώτη φορά... Καίγεσαι κάθε καλοκαίρι... Δεν πνίγεσαι για πρώτη φορά... Πνίγεσαι κάθε χειμώνα… Και τώρα που το κλίμα βιασμένο από τον άνθρωπο τρελάθηκε, πνίγονται και περιοχές σου, που δεν είχαν καεί,  α λ λ ά  είχαν ξαναπνιγεί πριν κάποια χρόνια... Δεν μιλάμε για τις ετήσιες πλημμύρες... Μιλάμε για το ξαφνικό κακό που βούλιαξε ολόκληρα χωριά στον Θεσσαλικό κάμπο, αφήνοντας μόνον ένα τμήμα της στέγης των σπιτιών να φαίνεται, σαν ναυαγισμένες κόκκινες σχεδίες... Ή σαν ομοιόμορφα κομμάτια ερυθρού χαρτιού που αργοκοιμάται πάνω στο νερό... Το συγκεκριμένο κακό είχε παρουσιασθεί και πριν τριάντα χρόνια... Και τι έγινε;;; Τ ί π ο τ α... Ξαναχτίστηκαν τα σπίτια στο  ί δ ι ο  μέρος, για να ξαναπνιγούν χθες... Με κοιτάζεις με βλέμμα οργίλο Ελλάδα μου... Έχεις δίκιο... Με ρωτάς ποια είναι τα μέτρα που πάρθηκαν προς αποφυγή μιας τέτοιας καταστροφής.... Δεν τολμώ να μιλήσω... Η πεδιάδα που έγινε λασπωμένη θάλασσα, ωρύεται: “Κανένα!!!”

Κάποιος είπε: ''Πρέπει να ξαναδούμε σοβαρά το όλο θέμα. Η Ελλάδα η σημερινή έχει κτισθεί με τις προδιαγραφές του 1950. Μάλλον θα πρέπει να τα ξαναφτιάξουμε  ό λ α  εξ αρχής, βάσει των νέων δεδομένων''... Το είπε... Θα γίνει;; Θα εισακουσθεί;; Η νεροποντή που σάρωσε τον νομό Μαγνησίας, ίσως ξανάρθει ίδια σε πέντε ή οχτώ χρόνια... Α λ λ ά  θα ξανάρθει... Τι προλαβαίνουμε να φτιάξουμε;; Ποιος θα τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του στην Βουλή και να ξαναχτιστεί η Ελλάδα  σ ω σ τ ά, μη φειδόμενη υλικών και εξόδων;;;

Είπα Ελλάδα μου Βουλή κι εσύ με αγριοκοίταξες... Ξέρω... Την δεύτερη ημέρα της καταστροφής, αντί η Βουλή να έχει ολομέλεια, παρουσιάστηκαν μόνον καμιά εικοσαριά βουλευτές και το πρόγραμμα της ημερήσιας διάταξης ήταν... η εξεύρεση κονδυλίου για τα έξοδα του γραφείου του Πρωθυπουργού και όχι ότι ο σιτοβολώνας της πατρίδας μας μετατράπηκε σε ένα πλωτό νεκροταφείο, με εγκλωβισμένους ανθρώπους και εκατόμβη πνιγμένων ζώων...

Με τρομάζεις... Στέκεις απέναντί μου βουβή, σαν το τρίτο, τρομαχτικό πνεύμα του Κάρολου Ντίκενς στην ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... Υψώνεις βουβά το χέρι σου, με δείχνεις στιβαρά και με καρφώνεις με τα πονεμένα μάτια σου... Μια τεράστια αιμάτινη πληγή χάσκει από τον δεξιό σου ώμο, πληγή από ανελέητη φωτιά... Έβρος… Και μπρος στο στέρνο σου χάσκει άλλη τεράστια πληγή που στάζει λάσπη και αφρισμένο νερό... Μαγνησία... Και το τεντωμένο δάχτυλό σου συνεχίζει να με δείχνει, φορτωμένο με ένα εκατομμύρια ΚΑΤΗΓΟΡΩ...

Έχεις δίκιο Ελλάδα μου... Κι εμείς, οι απλοί πολίτες έχουμε το δικό μας μερτικό ευθύνης στις ετήσιες καταστροφές που σε κλυδωνίζουν συθέμελα... Αλλάξαμε τον ρου των ποταμών... Μπαζώσαμε ρέματα... Κτίσαμε σπίτια πάνω στα ρέματα... Γιατί να μπαζωθούν τα ποτάμια της Αθήνας, ο Κηφισός και ο Ιλισός;;; Οι περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις διαρρέονται από ποταμούς, εκτός της Αθήνας. Της Αθήνας που οι ιθύνοντες φρόντισαν να την κάνουν μιά αποπνικτική τσιμεντούπολη... Καταστρέψαμε κτήρια με έξοχη νεοκλασική αρχιτεκτονική, σωστά διαμάντια. Αφανίσαμε όλα τα δέντρα, προκαλώντας μια πνιγηρή, αποτροπιαστική ατμόσφαιρα. Αν κοιτάξεις ημέρα από ένα ύψωμα την Αθήνα, θα νομίσεις ότι μπροστά σου απλώνεται ένα απέραντο νεκροταφείο από ξασπρισμένα κόκαλα, ριγμένα στην έρημο. Η ασπράδα τους σε απωθεί και σου τσούζει τα μάτια... Όαση πράσινου πουθενά ή είναι τόσο ελάχιστη που δύσκολα τη συλλαμβάνει το μάτι...

Οπότε Ελλάδα μου, σε χρησιμοποίησαν προς ίδιον όφελος... Σε στερέψανε, σε αφυδατώσανε, σε ρημάξανε... Αλλά η φύση μάς τιμωρεί... Τρομάζουμε κάθε χειμώνα διότι η τάδε περιοχή πνίγηκε και σε μιά δυνατή και απρόβλεπτη μπόρα, πλημμυρίζουν οι δρόμοι της πρωτεύουσας και παρασέρνουν έντρομους περαστικούς σε κεντρικά μάλιστα σημεία... Εν έτει 2023... Στα μπαζωμένα η φύση εκδικείται. Μόλις βρέξει, ξερνά σαν την Σκύλλα και την Χάρυβδη το νερό που φυλάκισαν οι ανόητοι άνθρωποι και το αφήνει να βρει τον δρόμο του, παρασέρνοντας με εκδικητική μανία ό,τι βρει στο πέρασμά του... Ας μην του κλείναμε τον δρόμο... Στα καμένα, κατεβάζει κοτρώνες και χώμα που σκεπάζει τα πάντα στο πέρασμά του... Κι αν είναι ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο, αλίμονο στον τόπο που δεν προνόησε για την φύλαξή του... Όπως προχθές στην Μαγνησία.... Υψώθηκε το νερό τρομαχτικό ως τα πιο ψηλά σπίτια, πετώντας στην θάλασσα με οργή αυτοκίνητα και ανθρώπους... Τι θα δουν τα μάτια μας, όταν τα νερά υποχωρήσουν και ξαναφανούν σπίτια και δέντρα;;; Ήδη κυκλοφορούν σκληρές εικόνες από επιπλέοντα πτώματα εκατοντάδων προβάτων μέσα στα μαντριά τους... Οι περιουσίες έγιναν λάσπη, οι κόποι μιας ζωής, αφρισμένο, ορμητικό, λασπωμένο νερό...

Βλέπω την χαίνουσα πληγή σου Ελλάδα μου... Είναι τόσο πρόσφατη... Αλί και τρισαλί στους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να σωθούν και πνίγηκαν από τον υδάτινο εφιάλτη... Κι ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι είναι συνολικά οι χαμένοι μας συμπατριώτες... Καημένη μου Ελλάδα... Κλαις απαρηγόρητη πάνω από τα πανέμορφα δάση σου με το μοναδικό οικοσύστημα, μετρώντας με λυγμούς ανθρώπους, ζώα, δέντρα που άρπαξε στο αδηφάγο στόμα της η πύρινη λαίλαπα....

Όσα πλάσματα σώθηκαν, γυρίζουν σαν φαντάσματα στην κόλαση του Δάντη... Κύκλος με αιμάτινες, παμφάγες γλώσσες φωτιάς που ροκανίζουν τα πάντα... Κύκλος με οργιώδεις, θηριώδεις, παμφάγους τόνους νερού που πνίγουν τα πάντα... Και μπροστά τους σέρνεται ολολύζουσα η απόγνωση, καταξεσχισμένη, μη προλαβαίνοντας να σπαράξει για κάθε χαμένο πλάσμα... 

Ένα μαβί σύννεφο σε καλύπτει Ελλάδα μου... Ένα περίεργο σύννεφο που σηκώνεται από την γη και υψώνεται στον ουρανό... Βαρύ, σκοτεινό κι ανάμεσά του φιγούρες με στόματα ανοιχτά που ουρλιάζουν απελπισμένα... Καθώς με ακουμπούν τα ξεσκλίδια του, ένας φριχτός πόνος σχίζει τα σωθικά μου... Είναι ο πόνος αυτών των δυστυχισμένων πλασμάτων που ξαφνικά πνίγηκαν αβοήθητα… Ο ανείπωτος πόνος τους ανεβαίνει μαζί τους στα ουράνια... Πώς ν'αντέξει η γη τόσο φρικώδη πόνο;;; 11 0. 0 0 0 χιλιάδες νεκρά ζώα στον Θεσσαλικό κάμπο.... Εκατόν δέκα χιλιάδες.... ''Οι κραυγές, τα ουρλιαχτά των ζώων που πνιγόντουσαν, αντηχούν στ' αυτιά μας σαν σφαίρες...'' Μαρτυρία διασωθείσης γυναίκας από τον κατασπαραγμένο και βυθισμένο στις λάσπες τόπο... Και δυστυχώς έχουμε και απώλειες ανθρωπίνων ζωών....

''Ήμασταν δυο μέρες πάνω στο τραπέζι με τα πόδια μέσα στο νερό που όλο ανέβαινε... Ευτυχώς μας έσωσαν βατραχάνθρωποι... Μόνο με το νυχτικό έχω μείνει κορίτσι μου... Όλα χάθηκαν... Μας έπνιξε μια ορμητική λασπωμένη θάλασσα. Ευτυχώς, σώσαμε την ζωή μας... Τα άλλα... Άστα...'' Μαρτυρία γερόντισσας στην δημοσιογράφο από το εξαφανισμένο χωριό της... Όλα χάθηκαν... Αναμνήσεις, φωτογραφίες, περιουσίες. Και τώρα μένει ένας τόπος με μολυσμένα νερά, επικίνδυνα φοβερά για την υγεία... Πτωμαΐνη, χημικά, όλα τρυπώνουν στο άλλοτε εύφορο έδαφος και μολύνουν ερείπια, σπασμένα έπιπλα, μισογκρεμισμένα σπίτια...

Κι εσύ ακόμα με δείχνεις με το δάχτυλό σου Ελλάδα μου... Αλήθεια σου λέω... Π Ο Ν Α Ω.... Τι;;; Δεν αλλάζει τίποτα ο πόνος μου;;; Δεν με πιστεύεις;;; Ξέρω... Δυσανασχετείς γιατί βλέπεις αλλαγμένους τους ανθρώπους σου... Θαρρείς κι αγρίεψαν... Κάπου ξέχασαν την τιμή, την φιλευσπλαχνία, το φιλότιμο... Φιλότιμο... Μόνον στην ελληνική γλώσσα υπάρχει αυτή η λέξη... Πολλών οι πράξεις τους δεν συνάδουν με την ελληνική υπερηφάνεια και ανωτερότητα... Οχαδελφισμός, επιθετικότητα, βαναυσότητα, αγριότητα... Προς κάθε κατεύθυνση και προς κάθε πλάσμα. Είτε είναι ζώο, είτε είναι άνθρωπος, θα τύχει βάρβαρης μεταχείρισης πολλάκις... Τον άντρα που σπρώχνουν από τον καταπέλτη του πλοίου με αποτέλεσμα να πνιγεί... Το σκυλάκι που σέρνει ο τύπος χιλιόμετρα, έξω από το εν κινήσει αυτοκίνητό του... Οι αρρωστημένες θωπείες του ανώμαλου στο εξάχρονο αγοράκι.... Βόρβορος... Βόθρος και δυσωδία....

Στάσου!!! Περίμενε!!! Μην φεύγεις!!!! Ελλάδα μου, θέλω να σου πω κάτι!!! Άκουσέ με!!! Γνωρίζω για όλα αυτά τα κακά... Όμως ευτυχώς, που υπάρχει ο ΕΝΑΣ άνδρας, ο οποίος κατέβηκε στο φαράγγι, για να σώσει τον παγιδευμένο σκυλάκο... Ευτυχώς που υπάρχει η ΜΙΑ γυναίκα η οποία σύρθηκε στον υπόνομο, για να σώσει το κατατρομαγμένο γατάκι... Ευτυχώς που υπάρχει ο νέος που σηκώνει αγκαλιά τον γέρο παππού και τον βγάζει τρέχοντας από το λαμπαδιασμένο σπίτι... Ευτυχώς που ζει ανάμεσά μας ο άντρας που έσωσε ζώα και μελίσσια από το πλημμυρισμένο χωριό... Και έχεις ακούσει για τους Διασώστες οι οποίοι πέφτουν πρώτοι στην μάχη της διάσωσης συνανθρώπων μας και ζώων με μέγα κίνδυνο της ζωής τους...

Σ' ευχαριστώ Ελλάδα μου που μένεις να με ακούσεις... Σε  α υ τ ο ύ ς  τους λίγους Ελλάδα μου, εμείς οι απλοί άνθρωποι στηρίζουμε τις ελπίδες μας, όσες μας έχουν απομείνει... Καταλαβαίνω γιατί σε βλέπω πικραμένη, οργισμένη και σκεφτική... Πνίγηκε μέσα στις λάσπες, στ’ αποκαΐδια και στο δολοφονικό θράσος, το ουράνιο χαμόγελό σου και η ολύμπια ματιά σου... Οι έγνοιες σου πολλές... Κάτω από τον χιτώνα σου κρύβεις ένα πληγωμένο από τις φωτιές ελάφι και ένα κατατρομαγμένο, βρεγμένο παιδί που τουρτουρίζει... Φοβάμαι πως εάν ανοίξεις το στόμα σου θα πεις: ''Δεν σας αναγνωρίζω πια… Δεν ήταν  έ τ σ ι  οι  δ ι κ ο ί  μου Έλληνες''... Και θα έχεις δίκιο... Δεν μπορείς να μας έχεις εμπιστοσύνη, ό,τι κι αν σου υποσχεθούμε... Ξέρω τι σκέφτεσαι:

α] Θα ληφθούν προληπτικά μέτρα για μακροχρόνιες φυσικές καταστροφές;;;

β] Θα ληφθούν προληπτικά μέτρα για τις εποχιακές καταστροφές;;

γ] Θα ξαναβρεί ο άνθρωπος την ανθρωπιά του και θα ανυψωθεί από τον βούρκο της απληστίας και της απαξίωσης των πάντων;;;

δ] Θα μπει στα σχολεία ως  π ρ ω τ ε ύ ο ν  μάθημα η ενσυναίσθηση προς τα πάντα και τους πάντες;;

ε] Θα γίνει  ε π ι τ έ λ ο υ ς  έρευνα από ΝΟΜΙΜΟ ΣΩΜΑ  ε ν τ ί μ ω ν  και με γνώση πολιτών, οι οποίοι θα ερευνήσουν εις βάθος γιατί είναι σαθρά τα μεγάλα έργα, π.χ.  γ ι α τ ί  οι γέφυρες γκρεμίζονται;; Γατί το οδόστρωμα αντί να έχει πάχος 15 εκατοστά έχει πάχος  μ ό ν ο ν  5 εκατοστά;; Πού  π ά ν ε  τα κονδύλια και  γ ι α τ ί  ΔΕΝ έχουν παρθεί ακόμη μέτρα σοβαρά διασφάλισης της χώρας από επικείμενες καταστροφές, αποδίδοντας ευθύνες  ε κ ε ί  που πρέπει;;;;

Νιώθω ότι ΔΕΝ φερόμαστε με τον δέοντα σεβασμό στην δική μας χώρα... Κάπου χάσαμε τον δρόμο μας και  π ρ έ π ε ι  τάχιστα να τον ξαναβρούμε,  π ρ ο τ ο ύ  είναι πολύ αργά... Η μεγάλη Ελληνίδα ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ ΑΡΒΕΛΕΡ, έχει πει: ''Η Ελλάδα μας καταστρέφεται από τους Έλληνες που  ξ έ χ α σ α ν  ότι είναι Έλληνες...'' Τρομερά αληθινό σε μέγιστο βαθμό... Πού είναι τα ιδανικά που χαρακτήριζαν την ελληνική φυλή;; Η φιλοξενία, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η υψηλή παιδεία, ο αλτρουϊσμός, η θέληση για μάθηση;;; Όλα θυσία στον βωμό του χρήματος... Στένεψαν το πλάτος του Πηνειού, δεν ξέρω για πόσα μέτρα. Ευθύνη με αυτόν τον εγκληματία, δεν έχει και όποιος αγοράσει γη σε τέτοιο σημείο ή αν δεχθούν οι ιστάμενοι να ανοίξουν δρόμο σε τέτοια περιοχή;;; Ξεχάσαμε όντως ότι είμαστε Έλληνες και αντιμετωπίζουμε την Ελλάδα ως λάφυρο που θα το διαλύσουμε, θα το διαμοιράσουμε, θα το καταξεσχίσουμε;;; Οι Ιάπωνες πάνω από όλα  λ α τ ρ ε ύ ο υ ν  την πατρίδα τους, την οποία θεωρούν θεά και της φέρονται με τον  μ έ γ ι σ τ ο  σεβασμό... Αυτό είναι γνωστό τοις πάσι...  Γ ι α τ ί  αυτοί και όχι  ε μ ε ί ς;;;;;;

Μπορεί σήμερα να φαντάζουν όλα δυσοίωνα... Μπορεί η απογοήτευση να μας πνίγει... Μπορεί να νιώθουμε οργή και να πλανάται εχθρική μια απαξίωση των πάντων... Όμως Ελλάδα μου, - πες με από άλλον πλανήτη, πες ότι ΔΕΝ θέλω να παραδώσω ακόμα τα όπλα - εγώ,  α κ ό μ α  πιστεύω ότι το Ελληνικό Πνεύμα ΔΕΝ έχει τελείως χαθεί... Μην μας εγκαταλείπεις... Ταρακούνησε τον κοιμισμένο και αδιάφορο συμπατριώτη μας, δίνοντάς του μια γερή σπρωξιά...

Αγαπημένη μου Ελλάδα, στέκεις μέσα στον Παρθενώνα σύννους και μελαγχολική... Μας κοιτάς και δεν μας αναγνωρίζεις πλέον... Περιμένεις να συμβεί εκείνο το υπέροχο κάτι που θα σε κάνει να ορθώσεις το κορμί σου υπερήφανο σαν πρώτα.....

Και τότε μόνον δυνατά σαν πρώτα θα ξυπνήσεις, όταν σε κάμπους και νησιά ξανά θ' αντιλαλήσει, το πιο γνωστό μας κάλεσμα:

''Παιδιά μου εσείς ταλαίπωρα... Σηκώστε το κεφάλι!!!!!!!

Σαν  Έ λ λ η ν ε ς  βαδίσετε, για την πατρίδα,  π ά λ ι!!!!!!''