Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ



     Χάθηκε το φως του ήλου... Έσβησε το φως του φεγγαριού... Ένα άλλο φως κακόβουλο, πύρινο, σκέπασε το καλοκαίρι μας. Φως ανατριχιαστικό, από μια παμφάγα φλόγα...Όλα τα κατάπιε στο πέρασμά της. Ανθρώπους, ζώα, φυτά, σίδερα και οξυγόνο. Ήρθε ξαφνικά ορμητική, μυριόστομη, αχόρταγη πύρινη λαίλαπα...
          Φωτιά! Καίγεται το σύμπαν! Προτού προλάβεις να σκεφτείς, να οργανωθείς,περνούσε κι άρπαζε ό,τι εύρισκε μπροστά της... Κι ήταν τόσο όμορφο εκείνο το ηλιόλουστο απομεσήμερο! Προτού καταλάβουμε τι συνέβαινε, να ο πρώτος νεκρός. Όσες φορές κι αν τα εξιστορήσουμε, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι συνέβη τέτοιο κακό... Κι όλο τα ξαναλέμε...Πίσω μας,πάνω μας, δίπλα μας, έτρεχε ένα κάστρο φωτιάς πιο γρήγορα κι απ' τον άνεμο. Η πυρωμένη του ανάσα σ' έκαιγε πριν  καν σε πλησιάσει... Έκαψε τα πάντα. Αφάνισε δέντρα, έξαέρωσε πεταλούδες, έπνιξε ζούδια, σκότωσε κατοικίδια και αδέσποτα, έλιωσε μέταλλα, κατέφαγε περιουσίες... Όρμησε αστραπιαία και ρούφηξε παιδάκια, γονείς, παππούδες, μωρά...
            Τώρα, δέκα μέρες μετά, επικρατεί εκεί μια αβάσταχτη σιωπή... Όποιοι πρόλαβαν- άνθρωποι και ζώα- γλίτωσαν σοκαρισμένοι όλοι, έντρομοι, πανικόβλητοι. Σε κάποιους έμεινε σαν περιουσιακό στοιχείο, μόνον το ρούχο που φορούσαν... Όλα στάχτη... Όρμησαν στην θάλασσα να σωθούν με κύματα πανύψηλα μπροστά τους και δηλητηριασμένον αέρα από πάνω τους που σύρθηκε σαρδώνια βαρύς ως την ακτή... Μετρούν τις πληγές και τελειωμό δεν έχει ο καημός... Κάθε μέρα κι άλλος νεκρός αγαπημένος στον μακρύ κατάλογο των ξαφνιασμένων ψυχών...
              Το Μάτι... Εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου, σκέλεθρα κι αποκα'ί'δια... Και μια ησυχία εκκωφαντική... Κλείνω τα μάτια και να! Οι δύο δίδυμες αδελφούλες παίζουν στον κήπο, ενώ ο παππούς διαβάζει την εφημερίδα του και η γιαγιά μαγειρεύει γεμιστά... Στον διπλανό κήπο, δυο αδέλφια, αθλητές στην ποδηλασία ετοιμάζονται να πάνε μπάνιο.Περιμένουν τον πατέρα τους που πήγε να φέρει τον σκυλάκο τους. Παρέκει η γιαγιά παρακολουθεί τα εγγόνια της να κάνουν κούνια, καθισμένη δίπλα στον σύζυγο που πονούν τα πόδια του.
           Θεέ μου! Ποτέ δεν θα πάψουν ν' ακούγονται παιδικές φωνές σε αυτόν τον τόπο του μαρτυρίου... Φωνές τραγουδιστές από κορίτσια που παίζουν σχοινάκι, από αγόρια που παίζουν μπάλα... Κοίτα! Γατάκια που γουργουρίζουν στο πρεβάζι, σκύλοι που τρέχουν χαρούμενοι δίπλα στο αφεντικό τους...Πουλάκια που τιτιβίζουν κρυμμένα στις φυλλωσιές...
            Αυτές οι φιγούρες στοίχειωσαν για πάντα τον τόπο...Δεν το αντέχει ούτε η μάνα γη που καήκανε τόσα παιδιά της...Χριστέ μου! Πώς μπορεί να καεί η αθωότητα; Πώς μπορεί να καρβουνιαστεί το παιδικό γέλιο; Είναι τόσο, μα τόσο άδικο... Ποτίστηκε η γη από την θυσία της νέας ζωής που πνίγηκε ασφυκτιώντας για οξυγόνο μέσα στην πυρά...
             Βεβήλωση να γίνει μαύρο, καρβουνιασμένο το ολοζώντανο κορμάκι των παιδιών, γεμάτο χυμούς νεότητας και ανεμελιάς... Φρικίασε η πλάση μπροστά σε τέτοια τραγωδία...Εκεί που έπαιζαν ξέγνοιαστα, κόπηκε ξαφνικά η ανάσα, σταμάτησε το παιχνίδι, έμεινε ορφανή η κούνια να κουνιέται σιγανά, λαμπάδιασεν ο τόπος και το κρινένιο κορμάκι έγινε κάρβουνο δια μιάς...Να! Ακούω τις φωνές, τα ουρλιαχτά, τις κραυγές!
            ''Μη φοβάσαι Πάνο μου! Βρεγμένη πετσέτα στο πρόσωπο και τρέχα! Τρέχα!'' ''Πάρε τα παιδιά καλή μου και τρέξτε στην παραλία!Εγώ θα μείνω με τον παππού...'' ''Κατεβείτε στην θάλασσα! Γρήγορα! Από δώ!'' Πολλοί χάθηκαν στον δρόμο, εγκλωβίστηκαν σε γκρεμό. Η θάλασσα από κάτω... Αδύνατον να την φτάσουν. Κλαίγοντας με αναφιλητά, σφίγγουν οι μανάδες τα παιδιά τους στο στήθος τους.'' Αγκάλιασέ με Μαράκι μου... Έτσι μπράβο.... Σφιχτά...''   ''Φοβάμαι μαμά... Δεν μπορώ να ανασάνω...'' ''Θα κλείσουμε τα μάτια φως μου, θα μετρήσουμε ως το 10 και μετά όλα θα είναι διαφορετικά... Μην ανοίγεις τα μάτια καρδιά μου... Είμαι εδώ και σε κρατάω... Θα πάμε κάπου μαζί...'' Το δαιμονικό πύρινο στόμα,τούς βρίσκει όλους αγκαλιασμένους και τους καταπίνει αστραπιαία...Γύρω ακούγονται σπαρακτικές κραυγές και κοπετοί...Η μικρή ποδηλάτισσα όρμησε μπροστά να ξεφύγει με το σκυλάκι της αγκαλιά...Η φωτιά την έκαιγε. Δεν άντεχε άλλο. Πήδηξε προς το νερό, μα οι βράχοι, τής πήραν την όμορφη ζωή... Πίσω, σφιχταγκαλιασμένοι ο πατέρας της κι ο αδελφός της, γίνονταν παρανάλωμα του πυρός...Οι ίδιες εικόνες μου έρχονται ξανά και ξανά στο νου και τις αναμασώ συνέχεια, λες και με την επανάληψη κάποια στιγμή θα αποδεχθώ το ζοφερό γεγονός που μας συντάραξε συθέμελα...Σαν κάτι να με τραβάει και γυρίζω στον τόπο θυσίας, όπως ο δολοφόνος στον τόπο  του εγκλήματός του... Ένας μαγνήτης οδυνηρός που μου φωνάζει:  ''Ξαναδές τα! Ξαναπές τα! Είναι πολύ ενωρίς για να κοιτάξεις αλλού...''
                Ποιος από δω κι εμπρός θα κατεβαίνει για μπάνιο στην παραλία και δεν θα λέει:''Εδώ περίμεναν τόσοι άνθρωποι απελπισμένοι μαζί με τα παιδιά τους και τα ζώα τους. Ασφυκτιούσαν από τον καπνό και βασανίζονταν από τα μεγάλα κύματα που ύψωναν κι αυτά επιθετικά την κορυφή τους στους απελπισμένους που έπεσαν στην θάλασσα να σωθούν''. Θα ιστορούν: '' Να, εδώ, ήρθαν τα πρώτα πλοιάρια να σώσουν τους  τσακισμένους πυρόπληκτους''. Κι αν στήσουν αυτί , θα ξεχωρίσουν μέσα στον συριγμό του ανέμου διάφορες φράσεις και συνεχόμενα αναφιλητά...
                 ''Κρυώνω μαμά... Δεν ανασαίνω και καλά...''  ''Δεν βρήκα την γατούλα μας μαμά... Τι λες; Θα ζει;''  ''Εγώ θα κολυμπήσω... Αντέχω... Κάποιος ψαράς θα με βρεί...'' Φοβάμαι μπαμπά... Δεν μπορώ άλλο μέσα στο νερό... Κρυώνω πολύ... Τρέμουν τα κόκαλά μου...''   '''Υπομονή Σπύρο μου. Εδώ ανασαίνουμε κάπωςκαλύτερα... Κρατήσου από πάνω μου. Θα έρθει η βάρκα να πάρει κι εμάς...''   ''Γλιστράω! Τα κύματα με σπρώχνουν δυνατά...''  ''Σε κρατάω γερά Σπύρο μου!Μη φοβάσαι, έλα πιο κοντά μου αγόρι μου... Να, δες! Έρχεται ένα φουσκωτό!''
            Σε ακτές και δρόμους θα σέρνεται πάντα ο ανείπωτος τρόμος  εκατοντάδων ανθρώπων και  ο τόπος θα μείνει στοιχειωμένος από την θυσία τόσων αδικοχαμένων ψυχών... Ίσως ξαναχτιστεί πιο προσεχτικά η περιοχή, με δρόμους πλατείς κι ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις παραλίες. Όμως όποιος έζησε τον εφιάλτη, θ' ακούει για χρόνια το πανικόβλητο αλύχτισμα των σκύλων, τα ουρλιαχτά της μάνας, τις κραυγές του πατέρα, τον θρήνο της γιαγιάς, τον ανείπωτο φόβο των παιδιών, το μούγκρισμα της φωτιάς....Και θα περάσει πολύς καιρός για να ξεχάσει την φοβερή μυρωδιά της καμένης σάρκας που μάρκαρε τα ρουθούνια του.
          Μια ολόκληρη Ελλάδα ταρακουνήθηκε. Μια ολόκληρη Ελλάδα θρηνεί. Μιας ολόκληρης χώρας μάτωσε η καρδιά της και έπαψε τούτο το καλοκαίρι να είναι φωτεινό...
              Πόνος, σπαραγμός, οργή, κλαυθμός και οδυρμός, πλανώνται στην ατμόσφαιρα. ΠΟΙΟΣ θα ζητήσει συγγνώμη;; ΠΟΙΟΣ θα αναλάβει την ευθύνη;; ΠΟΙΟΙ θα προσπαθήσουν ώστε  ΠΟΤΕ  πια να μην ξανακλάψουμε καμένους και πνιγμένους αδελφούς;;
            Το Μάτι και οι άλλες περιοχές θα ξαναπρασινίσουν. Όμως πίσω από τις φυλλωσιές θα μας παρακολουθούν πάντα   τα έντρομα αθώα μάτια των παιδιών που χάθηκαν... Θα μας βλέπουν με παράπονο και θα γυρίζουν ολοένα στον δικό τους κήπο να συνεχίσουν το παιχνίδι τους που άφησαν ατέλειωτο προχθές... Έστω κι αν δεν τα βλέπουμε... Κι ίσως κάποτε μας συγχωρήσουν...                

ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Τόσο πολύ δεν έκλαψα ποτέ,
Όσο τις τελευταίες μέρες...
Ταΰγετος και Πάρνωνας...
Μεσσήνη, Λακωνία...
Ζαχάρω... Όμορφα χωριά...
ΟΛΑ... κατεστραμμένα...
Τ’ αφάνισε ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ της πυρκαγιάς το τέρας...
Κλείνω την τηλεόραση...
Δεν θέλω να ιδώ άλλο...
Γιατί τέτοια θυσία αφύσικη;
Κι όσο περνούν οι ώρες ένα μόνο συναίσθημα φριχτό με κατακλύζει... 


Η Γνώση ότι είμαι μόνος μου πάνω σ’ αυτήν την πλάση...

Μόνος... Μόνη..
Έρημος... Έρημη...
Βοήθεια πια από ΠΟΥΘΕΝΑ δεν πρέπει να προσμένω...
Καράβι ακυβέρνητο η χώρα μου η έρμη,
όπου, κανείς πια δεν μπορεί να δώσει προστασία...

ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ..

.
ΚΑΗΚΑΜΕ...

Πότε θα κάντε κάτι
Ανάθεμα σε κείνονε όπου μπορεί, αλλά δεν κάνει...
Ανάθεμα σε κείνονε όπου γραμμένον μ’ έχει...
Τι έγινε; Να τρέμω πλέον πρέπει, 
όταν θ’ αρχίζουν διακοπές 
και θα ’ρθει καλοκαίρι;
Η πιο ωραία εποχή κόλαση μου φαντάζει...
Κάθε κατακαλόκαιρο η Ελλάδα θα μικραίνει; 
θα λιγοστεύουν οι βλαστοί, θα ψήνονται οι άνθρωποι;
Πού ξανακούστηκε - Θεέ - 
επειδή ο βοριάς φυσάει, 
να καρβουνιάζονται οι αγροί, 
να καίγεται η ζήση; 

Κι οι ΑΡΧΗΓΟΙ, τι κάνετε;
Πως ήσυχοι κοιμάστε;
Και θα ξανάβγει ο υπουργός να πει απ’ την οθόνη: 


«Λυπάμαι, συγκλονίζομαι στην τόση τραγωδία...»

Ε, και;...
Αυτός μας έσωσε; Ξανάζησε ο φίλος, που κάηκε αβοήθητος, 
μες στ’ αυτοκίνητό του;
ΚΑΙ ΠΟΙΑ
ΚΑΙ ΠΩΣ η προστασία;
Και ως πότε θα καραδοκεί τόση αναλγησία;
Μια τραγωδία κάματε εφέτος την Ελλάδα...
Το καλοκαίρι ο φονιάς;
Οι άνεμοι ο εχθρός μας;
Να τρέμουμε αν πιο πολύ φυσήξει ο αγέρας; 


Πώς ξεπηδάνε φονικές οι φλόγες του διαβόλου;
Ποιο χέρι ασυλλόγιστα τελειώνει τις ζωές μας;

Πώς εμφανίζεται ξανά ο πύρινος εφιάλτης;
«Λυπάμαι, συγκλονίζομαι, στην τόση τραγωδία...»
Κράτα για ΣΕ το κλάμα σου και δώσε μου εμένα 
πίσω γερά ολοζώντανα όσα η φωτιά μου πήρε...

Θέλω τον φίλο που ’κάψε η λαίλαπα το βράδυ...
Θέλω τα ζώα τα ήμερα όπου θυσία εγίναν...
Θέλω τα ζώα τα άγρια που η πυρά τα πήρε...
Θέλω τα δάση τα έμμορφα που γέλασαν στον ήλιο...
Θέλω το σπίτι μου, αυτό που το ’χτιζα με αίμα...
Θέλω - όσο φτωχά κι αν ήτανε - εκείνα που ’χα μέσα,
που δούλεψα μια ζωή τίμια να τ’ αποκτήσω
και που δεν έχω μια δραχμή πλέον να ξαναρχίσω..
Μα πιο πολύ, σου ’πα, θέλω πίσω ΑΥΤΟΥΣ που χάθηκαν για πάντα... 
Οι πυροσβέστες, οι ήρωες, οι φίλοι στο χωριό μου, 
τι είχε μέσα του ψυχή, ποιος θα το φέρει πίσω;
Μέσα σε θάνατο φριχτό τέλειωσαν τη ζωή τους, 
χωρίς να φταίνε κανενός, μιαν ηλιόλουστην ημέρα...

ΓΙΑΤΙ;

Ο!
Προς που να στρέψω να το πω;
Και ποιόνε να ρωτήσω;

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί αφήσατε τη χώρα μες στις φλόγες;
Τέτοια θυσία φοβερή,
σε ποιον θεό εγίνη;
Τέτοια εκατόμβη τρομερή, σεισμό δεν έχει φέρει;
Εκτός κι αν δεν το νιώθετε, γιατί δεν σας αγγίζει.,.
Και μην θυμώστε...
Αν θέλατε ΑΛΗΘΙΝΑ, λίγο να προστατέψτε,
μήπως ΚΑΤΙ, ΚΑΤΙ
θα έπρεπε να είχατε προβλέψει;

Εγώ στέλνω τ’ ΑΝΑΘΕΜΑ σε όποιον έχει φταίξει...

Κι αλίμονο...
Πες μου, τι να προσμένω;
Τι να γροικώ, πατρίδα μου καημένη;
Μόνη και απροστάτευτη πλες και, όπου σε βγάλει...
Μόνο «κουράγιο» σήμερα δεν πρόκειται ν’ αρθρώσω...
Γιατί οργή έχω μέσα μου και θρήνο... θρήνο βαρύ, ατελείωτο
Κι οργή... οργή στην κάπνα βουτηγμένη...

Αύγουστος 2007
Πολυάνθη Βουτσινά

Υ.Γ.:  Να κάνω μιαν ερώτηση;
        Θα υπάρξει ΤΙΜΩΡΙΑ;
        Κι αν ναι, η τιμωρία, πότε;

ΠΑΡΝΗΘΑ - ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ - ΝΥΧΤΑ

ΠΑΡΝΗΘΑ... ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...


Οργίζομαι με σας που δεν μ’ αφήνετε να ζήσω...
Γίνομαι έξαλλος -η, με σας που διαγράψατε από το λεξιλόγιό σας τις λέξεις:

Σεβασμό

Αλήθεια

Ανθρωπιά

Πώς καταντήσατε τον τόπο που επέλεξα να μεγαλώσω τα παιδιά μου;
Ποιοι είστε εσείς που νομίζετε ΕΓΩ θα μπορέσω συνέχεια να ξεχνώ;
Και πως τολμάτε ο καθένας σας, ΕΜΕΝΑ, ν’ αντικρίζει;
Και να υπόσχεται ξανά - για πέστε μου - σαν, τι;
Είμαι μονάδα και κανείς σας δεν αναγνωρίζει τη δύναμη που ’χω κρυμμένη μέσα στην ψυχή...

Δύναμη για

αλλαγή...

Εγώ ο ένας... Εγώ η μια...

Κι άλλος κανένας...
Μια μοναξιά...
Μια σκοτεινιά...
Κι όμως μπορώ...

Μπορώ:
Να βγω μέσα από τα πύρινα εγκλήματά σας...

Αθήνα καρβουνόπληχτη

της γης τ' αποκαΐδι...
Έγκλημα καλοκαιρινό...
Κλάμα βαθύ, γοερό...
Οργή βαθιά, συνεχής...
Κάψατε τα βουνά μας...
Κάψατε τα ζώα, ένα σωρό πουλιά, λουλούδια, τετράποδα αθώα, όλα στάχτη...

Καλά... Δεν ακούτε το θρήνο των Δρυίδων; Δεν ακούτε της ελαφίνας την κραυγή; Της πέρδικας τον πόνο; Των δέντρων, των θάμνων τις κραυγές;
Τις οιμωγές της γης μας;

Λαμπάδιασαν φωτιές φρικτές και κάψαν τις ψυχές μας, την ομορφιά, τα σπίτια μας, αθώους πυροσβέστες...
Κάψατε τις ελπίδες μας... Το λίγο οξυγόνο...
Κάψατε και την απαντοχή μαζί, αυτού του τόπου...

Και πώς τολμάτε κι έρχεστε αντίκρυ να σταθείτε;
Τσίπα, φιλότιμο, ντροπή, δεν ξέρετε τι είναι;
Εσείς ποτέ δεν καίγεστε, δεν λιώνετε απ’ τη ζέστη...
Εσάς καμιά φωτιά τρανή ποτέ δεν σας φοβίζει...

Και το χειμώνα έχετε τον τρόπο να σωθείτε...
Τα σπίτια σας δεν γίνονται βάρκες πλημμυρισμένες...
Κι ούτε πεθαίνετε, γιατί δεν έχετε τα φράγκα να τα ξαναφτιάξετε εξ αρχής, όσα η λάσπη πήρε...
Και τα παιδιά σας έχουνε να πάνε να σπουδάσουν, χωρίς ο έρημος γονιός πουλήσει τα χωράφια...

Κατηγορώ λοιπόν
ΕΣΕ όπου δεν έχεις μπέσα...
Είτε σε λένε βουλευτή ή υπουργό ό,τι είσαι, αλλά - μην το ξεχνάς ποτέ - εβγήκες από ΜΕΝΑ...

Κατηγορώ
όλους εσάς που συστηματικά ξεχνάτε όλες τις υποσχέσεις σας που δώσατε, προτού το χρίσμα πάρτε...

Κατηγορώ εσάς που μόνο η αδιαφορία διέπει τη ζωούλα σας και τον πολύτιμο εαυτό σας...

Κατηγορώ εσάς που δεν μας υπολογίζετε - σαν πιόνια στη σκακιέρα — και φτιάχνετε το μέλλον μας χωρίς να μας ρωτήστε...



Στην Αθηνών την ολόμαυρη ράχη,

περπατώντας η Απελπισία μονάχη,

μελετά τις καμένες ελπίδες
και στην κόμη στεφάνι φορεί


καμωμένο από λίγα αγκάθια

που ’χαν μείνει στην έρημη γη...

Λοιπόν θέλω πίσω τον τόπο μου...
Όπως τον ήξερα πριν λίγα χρόνια...
Χωρίς νέφος... Με γερά κτίρια... Με μπόλικο πράσινο... Με το δικαίωμα να αποφασίζω ΕΓΏ για τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου... Με χρήμα που να ’χει αξία και ίσες ευκαιρίες για όλους... Με αληθινούς δασκάλους και σωστά βιβλία...

Μια ανθρώπινη πόλη...
Μια πόλη με σεβασμό σε ανθρώπους...
Με σεβασμό στα ζώα, τα μόνα αγνά πια πλάσματα του πλανήτη μας...
Με σεβασμό σε κάθε φυτό...
Μια πόλη με Αληθινούς Ανθρώπους...
Με συμπόνια...
Σεβασμό... Αλήθεια...

Α ν θ ρ ω π ι ά...

Δεν θέλω να με περνάς χαζό...
Δεν θέλω να με περνάς χαζή...
Δεν τρώω πλέον παραμύθια...
Εγώ δεν ντρέπομαι να σε κοιτώ στα μάτια...
Εσύ;
Μπορείς;
Να με κοιτάς στα μάτια εννοώ...
Μπορείς;

Κι αν μπορώ εγώ ακόμα και ονειρεύομαι, πάνω στα αποκαΐδια των βουνών μας.
Κι αν μπορώ ακόμα και ονειρεύομαι πάνω στα πνιγμένα σπιτικά μας,
Κι αν μπορώ ακόμα κι ονειρεύομαι πάνω στις έγνοιες και τις αγωνίες των παροπλισμένων μαθητών μας,
Κι αν μπορώ ακόμα κι ονειρεύομαι πάνω από τους τάφους των αδικοχαμένων δικών μας.

Το κάνω γιατί έχω μέσα μου την ακατάλυτη ελληνική ψυχή...

Εγώ ο ένας...
Εγώ η μία...
Ο ΛΑΟΣ..

Αυτός... αυτή είμαι...
Ο ΛΑΟΣ...

Μόνο, άστε μου μια χαραμάδα ουρανού καθαρού για να συνεχίσω να ελπίζω...

Μια τόση δα χαραμάδα...
Μόνο, άστε μου, ένα ζωντανό άκαυτο κλαράκι ελιάς, για να βρω τη δύναμη να συνεχίσω...
Μην μου τα πάρετε ΟΛΑ
Μην τα ρημάξετε άλλο... 

Κι ΕΣΥ ήρθε ο καιρός να με ακούσεις...
Αφουγκράσου τι σου λέω τόσον καιρό...

Η δύναμή μου μεγάλη...
Καμιά φορά κι εγώ ξεχνάω τι μπορώ να κατορθώσω


Αρκεί να αφυπνιστώ... 

Αρκεί να συσπειρωθώ...
ΠΟΤΕ μου ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 

Και χτίζω...
Μπορώ να χτίσω...
Μπορώ και ν’ αναγεννηθώ...
Εγώ... Ο ΛΑΟΣ...
Μην το ξεχνάς...

Αθήνα - Αύγουστος 2007 
(κατά το κάψιμο της Πάρνηθας)




ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Τόσο πολύ δεν έκλαψα ποτέ,
Όσο τις τελευταίες μέρες...
Ταΰγετος και Πάρνωνας...
Μεσσήνη, Λακωνία...
Ζαχάρω... Όμορφα χωριά...
ΟΛΑ... κατεστραμμένα...
Τ’ αφάνισε ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ της πυρκαγιάς το τέρας...
Κλείνω την τηλεόραση...
Δεν θέλω να ιδώ άλλο...
Γιατί τέτοια θυσία αφύσικη;
Κι όσο περνούν οι ώρες ένα μόνο συναίσθημα φριχτό με κατακλύζει... 


Η Γνώση ότι είμαι μόνος μου πάνω σ’ αυτήν την πλάση...

Μόνος... Μόνη..
Έρημος... Έρημη...
Βοήθεια πια από ΠΟΥΘΕΝΑ δεν πρέπει να προσμένω...
Καράβι ακυβέρνητο η χώρα μου η έρμη,
όπου, κανείς πια δεν μπορεί να δώσει προστασία...

ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ..

.
ΚΑΗΚΑΜΕ...

Πότε θα κάντε κάτι
Ανάθεμα σε κείνονε όπου μπορεί, αλλά δεν κάνει...
Ανάθεμα σε κείνονε όπου γραμμένον μ’ έχει...
Τι έγινε; Να τρέμω πλέον πρέπει, 
όταν θ’ αρχίζουν διακοπές 
και θα ’ρθει καλοκαίρι;
Η πιο ωραία εποχή κόλαση μου φαντάζει...
Κάθε κατακαλόκαιρο η Ελλάδα θα μικραίνει; 
θα λιγοστεύουν οι βλαστοί, θα ψήνονται οι άνθρωποι;
Πού ξανακούστηκε - Θεέ - 
επειδή ο βοριάς φυσάει, 
να καρβουνιάζονται οι αγροί, 
να καίγεται η ζήση; 

Κι οι ΑΡΧΗΓΟΙ, τι κάνετε;
Πως ήσυχοι κοιμάστε;
Και θα ξανάβγει ο υπουργός να πει απ’ την οθόνη: 


«Λυπάμαι, συγκλονίζομαι στην τόση τραγωδία...»

Ε, και;...
Αυτός μας έσωσε; Ξανάζησε ο φίλος, που κάηκε αβοήθητος, 
μες στ’ αυτοκίνητό του;
ΚΑΙ ΠΟΙΑ
ΚΑΙ ΠΩΣ η προστασία;
Και ως πότε θα καραδοκεί τόση αναλγησία;
Μια τραγωδία κάματε εφέτος την Ελλάδα...
Το καλοκαίρι ο φονιάς;
Οι άνεμοι ο εχθρός μας;
Να τρέμουμε αν πιο πολύ φυσήξει ο αγέρας; 


Πώς ξεπηδάνε φονικές οι φλόγες του διαβόλου;
Ποιο χέρι ασυλλόγιστα τελειώνει τις ζωές μας;

Πώς εμφανίζεται ξανά ο πύρινος εφιάλτης;
«Λυπάμαι, συγκλονίζομαι, στην τόση τραγωδία...»
Κράτα για ΣΕ το κλάμα σου και δώσε μου εμένα 
πίσω γερά ολοζώντανα όσα η φωτιά μου πήρε...

Θέλω τον φίλο που ’κάψε η λαίλαπα το βράδυ...
Θέλω τα ζώα τα ήμερα όπου θυσία εγίναν...
Θέλω τα ζώα τα άγρια που η πυρά τα πήρε...
Θέλω τα δάση τα έμμορφα που γέλασαν στον ήλιο...
Θέλω το σπίτι μου, αυτό που το ’χτιζα με αίμα...
Θέλω - όσο φτωχά κι αν ήτανε - εκείνα που ’χα μέσα,
που δούλεψα μια ζωή τίμια να τ’ αποκτήσω
και που δεν έχω μια δραχμή πλέον να ξαναρχίσω..
Μα πιο πολύ, σου ’πα, θέλω πίσω ΑΥΤΟΥΣ που χάθηκαν για πάντα... 
Οι πυροσβέστες, οι ήρωες, οι φίλοι στο χωριό μου, 
τι είχε μέσα του ψυχή, ποιος θα το φέρει πίσω;
Μέσα σε θάνατο φριχτό τέλειωσαν τη ζωή τους, 
χωρίς να φταίνε κανενός, μιαν ηλιόλουστην ημέρα...

ΓΙΑΤΙ;

Ο!
Προς που να στρέψω να το πω;
Και ποιόνε να ρωτήσω;

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί αφήσατε τη χώρα μες στις φλόγες;
Τέτοια θυσία φοβερή,
σε ποιον θεό εγίνη;
Τέτοια εκατόμβη τρομερή, σεισμό δεν έχει φέρει;
Εκτός κι αν δεν το νιώθετε, γιατί δεν σας αγγίζει.,.
Και μην θυμώστε...
Αν θέλατε ΑΛΗΘΙΝΑ, λίγο να προστατέψτε,
μήπως ΚΑΤΙ, ΚΑΤΙ
θα έπρεπε να είχατε προβλέψει;

Εγώ στέλνω τ’ ΑΝΑΘΕΜΑ σε όποιον έχει φταίξει...

Κι αλίμονο...
Πες μου, τι να προσμένω;
Τι να γροικώ, πατρίδα μου καημένη;
Μόνη και απροστάτευτη πλες και, όπου σε βγάλει...
Μόνο «κουράγιο» σήμερα δεν πρόκειται ν’ αρθρώσω...
Γιατί οργή έχω μέσα μου και θρήνο... Θρήνο βαρύ, ατελείωτο
Κι οργή... Οργή στην κάπνα βουτηγμένη...

Αύγουστος 2007
Πολυάνθη Βουτσινά

Υ.Γ.:  Να κάνω μιαν ερώτηση;
        Θα υπάρξει ΤΙΜΩΡΙΑ;
        Κι αν ναι, η τιμωρία, πότε;


ΝΥΧΤΑ...

Ακούω της γης το κλάμα...

Έπεσε η νύχτα...

Η φωτιά κατακαίει τα πάντα...

Τα ελικόπτερα έπαψαν να πετούν...

Οι πυροσβέστες σταμάτησαν τις αντλίες...

Έπεσε η νύχτα...

Αύριο πάλι στον ίδιο φοβερό, άνισο αγώνα...

Κι ό,τι περισωθεί...


Όμως η φωτιά θα εξακολουθήσει να καίει...

Όλη τη νύχτα...

Όταν εμείς κοιμόμαστε,

ΑΥΤΗ θα συνεχίσει το φρικαλέο έργο της...


Έχω μιάν απορία...

Ποιος θα μπορέσει ήσυχος να πέσει στο κρεβάτι, 

όταν οι φλόγες θα εξακολουθούν όλα να ρημάζουν;


Έπεσε η νύχτα...

Θρασομανά η φλόγα...

Πλαγιές, αγροί κατακαίγονται...

Η κόλαση του Δάντη...

Η γη απλά δέχεται της πυρκαγιάς τη φρίκη...

Και θυσιάζει αναγκαστικά ό,τι ψυχούλα έχει...


Έπεσε η νύχτα...

Δεν πέφτω στο κρεβάτι...

Τα μάτια μου διάπλατα...

Το χάος μ' αγκαλιάζει...

Δαγκάνες πύρινες, αιματηρές, φλόγες καταραμένες...


Κι έρχεται μέσα στην ψυχή,

της γης μου η φωνούλα...

Κλάμα απ' τα φύλλα...

Κλάμα απ' τις ρίζες, απ' τους κορμούς, απ' τ' αφανισμένα δάση...


Άκου...Ο θρήνος του ελαφιού...

Του σαλιγκαριού η ανάσα...

Το βόγγηγμα του κότσυφα...

Του κορυδαλλού το κλάμα...

Αλεπουδίτσα άμοιρη, νυφίτσα μου καημένη...

Όλα στο κέντρο μιας πυράς...


Μες στον κλοιό της φλόγας ...

Άδικα απλώνει η πέρδικα φτερούγες,

να σώσει τα παιδάκια της...

Μαζί θε να καούνε...


Άδικα τα λυκόπουλα κουρνιάζουν

στην αγκαλιά της μάνας τους...

Αμίλητη η λύκαινα στριμώχνει τα μωρά της

και πέφτει από πάνω τους για να καεί αυτή πρώτη,

πρώτη απ' τα λυκόπουλα...

Μαζί στον θάνατό τους...

Έντρομα μάτια...Πανικός... Παγιδευτήκαν όλα...

Πνίγονται... Χάνονται...Βογγούν...

Ολοφυρμοί...Αντάρα...

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;;;

Κι αυτά σε τι εφταίξανε και πρέπει να πεθάνουν

με τον πιο εφιαλτικό τρόπο φρικτού θανάτου;;

Βλέπω τα πανικόβλητα και έντρομά τους μάτια...

Μέσα στις κόρες τους τρελές χορεύουν φλόγες...


Έπεσε η νύχτα...

Ακούω...

Γρήγορες ανάσες φοβισμένες...

Ακούω βλέφαρα που τρεμοπαίζουν...

Κλάμα που δεν τελειώνει...

Η φύση κλαίει... Οδύρεται...

Κλαίει για τα παιδιά της που θα χαθούν αβοήθητα

σε μιά τρελή θυσία...


Έπεσε η νύχτα...

Έπεσε η νύχτα και ορμά και μέσα στην ψυχή μου...

Πώς ντρέπομαι Θεούλη μου,

που γι' άνθρωπος λογιέμαι...

Έστω κι αν ούτε μιά φωτιά δεν άναψα στην πλάση...

Εγώ... Εμείς...

Όμως οι άλλοι;;

Ντρέπομαι γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μου,

δολοφονούν ανεξέλεγκτα κάθε ζωή στην φύση,

και μένουν ατιμώρητοι...


Έπεσε η νύχτα

κι η φωτιά, την φύση ξεκληρίζει...

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Και ήρθε η επόμενη μέρα... Η μέρα μετά την τραγωδία. Τι μπορείς να πεις;   Τίποτε... Να κουβεντιάσεις; Να χαριεντιστείς; Δεν γίνεται. Αν το κάνεις, νιώθεις τύψεις ότι προδίδεις κάποιον. Θα μου πεις ότι η ζωή συνεχίζεται. Εντάξει, είναι όμως τόσο πρόσφατη η καταστροφή... Μια τεράστια πηγή χαίνουσα, που ρουφάει μέσα της ό,τι πάει να χαμογελάσει... Ακόμη στον αέρα ακούγονται οι σπαραχτικές φωνές των απελπισμένων και παγιδευμένων συνανθρώπων μας που καίγονται σαν λαμπάδα μες στο ηλιόλουστο απομεσήμερο... Θαρρείς πια πως είναι βεβήλωση στην μνήμη τους αν  χαμογελάσεις. Σαν να μην έχεις το δικαίωμα να είσαι εσύ χαρούμενος. Πόσο θα κρατήσει αυτό το αίσθημα; Δεν ξέρω... Ανάλογα στην ψυχοσύνθεση του καθενός μας... Πάντως η τηλεόραση δειλά-δειλά, επανέρχεται στο καθημερινό της πρόγραμμα. Το τριήμερο πένθος επίσημα έληξε. Στην πραγματικότητα όμως τίποτε δεν τελείωσε... Αλλά εκείνοι που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, είναι οι συγγενείς των κατακαμένων ή πνιγμένων αγαπημένων τους που βρήκαν τον χειρότερο, τον πιο οδυνηρό θάνατο, μια όμορφη μέρα του Ιουλίου.

           Απελπισία, πανικός, πόνος, οδύνη, σπαραγμός, στοίχειωσαν για καλά το τοπίο. Άνθρωποι ξετρελαμένοι από τον πανικό, κυνηγημένοι από τον αδηφάγο δράκο της φωτιάς, θα τρέχουν σε επαναλαμβανόμενη κίνηση διαρκώς, στους καρβουνιασμένους δρόμους της άλλοτε μυροβόλας γειτονιάς τους... Πάντα μπροστά σε ένα παπούτσι πεταμένο στον δρόμο, ένιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου. Έτσι  μόνο του, μού φώναζε σενάρια τραγικά. Πώς βρέθηκε εκεί; Κάτι σίγουρα θα έχει συμβεί, κυρίως όχι καλό... Ατύχημα κι απόμεινε το παπούτσι; Να το 'χασε κανείς τρέχοντας από χαρά, χλιαρό. Τώρα, όταν το βλέπω στις εικόνες που αναμεταδίδει η τηλεόραση, ξέρω... Είναι από κάποιον που έτρεχε να σωθεί ή ό,τι απόμεινε από αυτόν... Και όσα αντικείμενα βρέθηκαν μαυρισμένα, αγνώριστα μες στις στάχτες, έχουν να μας πουν και από μία συγκλονιστική, σπαραχτική ιστορία...

            Ο τόπος βάρυνε από τον χαμό τόσων ψυχών και κυρίως αθώων παιδιών... Εδώ είναι  το μεγάλο δράμα που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Τα νιάτα τα δροσερά, οι ζωές οι παιδικές που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, θυσία βαριά στο πύρινο τέρας... Οι ιστορίες που έγιναν γνωστές , σπαραχτικές, γεμάτες ανείπωτο τρόμο, ταρακούνησαν όλο το Πανελλήνιο... Για την γιαγιά, την μητέρα, την εγγονούλα, τον γιο... Και δίπλα ο καμένος φίλος σου, το σκυλάκι σου, η γατούλα σου...

                Να αποδοθούν ευθύνες... Όλοι το ζητούν. Τι θα γίνει; Τι θα καταφέρουν; Φταίει η εκάστοτε κεφαλή που εμείς επιλέξαμε κάθε φορά; Είμαστε ανίκανοι να σεβαστούμε τον νόμο;; Τι πάει να πει άναρχη δόμηση το 2018; Γιατί να υπάρχει αποδοχή της; Φταίει αυτός που έχτισε το αυθαίρετο, φταίει κι αυτός που επέτρεψε το χτίσιμό του και έκανε τα στραβά μάτια. Γιατί; Είμεθα ένα άναρχο κράτος; Ανύπαρκτη κι η ρυμοτομία; Πού είναι οι φαρδείς με ελεύθερη πρόσβαση στην ακτή, δρόμοι; Πού είναι η ύπαρξη δέντρων που δεν είναι φιλικά προς την φωτιά; Είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε ένα φυσικό φαινόμενο. Βρέχει; Πνιγόμαστε. Και θα πνιγόμαστε όσο χτίζουμε πάνω σε ρέματα. Κλείνεις την έξοδο του νερού; Μα τότε θα σε πνίξει με την παραμικρή νεροποντή. Πού είναι τα αντιπλημμυρικά έργα; Νεκρά μαζί με τους πνιγμένους της Μάνδρας...   

             Και η δασοπροστασία; Ο κανόνας να μην χτίζουμε μέσα σε δάση; Και επιτρέπεται να έχουμε ακόμη ξύλινες κολόνες της ΔΕΗ; Ο καθαρισμός των πυλώνων της ΔΕΗ; Η αποκομιδή των κηπαίων; Η άναρχη οικοδόμηση; Αν δεν τα σεβαστούμε όλα αυτά, τότε κάθε καλοκαίρι, όποτε φυσάει θα καιγόμαστε και θα μετρούμε νεκρούς. Τι είναι εκείνο που δεν λειτουργεί καλά σε επίπεδο πολιτικής προστασίας; Πρέπει να δούμε τι έφταιξε για να μην ξαναπνιγούμε και για να μην ξανακαούμε. Αυτό προέχει και μετά η απόδοση ευθυνών. Υπάρχει σχέδιο εκκένωσης σε φυσικές καταστροφές; Κι αν  όχι,   Γ ι α τ ί;;;  Η μέχρι τώρα ολιγωρία μάς οδήγησε σε αβάσταχτο θρήνο. Βαρύ το κόστος σε απώλεια ανθρώπινης ζωής. Βαρύ κι ασήκωτο. Όπως βαριά πρέπει να είναι και η  τιμωρία των ολιγωρούντων.

               Πνίγεται, καίγεται ο άνθρωπός σου. Καίγονται τα ζώα σου, γίνεται στάχτη το βιος σου, η περιουσία σου, οι κόποι μιας ζωής. Εύκολο είναι  να ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πριν;    Σε ποιες πλάτες  ν' ακουμπήσεις; Πού θα βρεις βοήθεια να ξαναχτίσεις; Κι έχεις την δύναμη να ξαναρχίσεις από το μηδέν; Τι θα σου πρωτοκάνει η αποζημίωση που όρισαν; Ξαναφέρνει πίσω τους νεκρούς σου; Ξαναφτιάχνει το καρβουνιασμένο ή πλημμυρισμένο σπιτικό σου; Πώς θα αντέξεις εσύ που απόμεινες μόνον με τα ρούχα που φοράς; Πώς θα αναστήσεις ένα νοικοκυριό πνιγμένο στις λάσπες ή θαμμένο στις στάχτες;;

             Και γύρω σου, η άλλοτε πράσινη, υπέροχη φύση, νεκρή. Πόσα χρόνια θα πάρει να ξαναπρασινίσει ο τόπος; Η βοήθεια ήρθε από τους απλούς ανθρώπους.  Μ Π Ρ Α Β Ο  σε εκείνους που υπερέβαλαν εαυτό και έδωσαν χέρι βοηθείας στην ύστατη ώρα του ανεξέλεγκτου πανικού. Πυροσβέστες, αστυνομικοί, ψαράδες, λιμενικοί, διασώστες, εθελοντές, πρώτοι στο μέτωπο της φωτιάς. Είστε  Η Ρ Ω Ε Σ. Υποκλινόμαστε στην ανθρωπιά σας... Εσείς που δεν μπορείτε να κοιμηθείτε το βράδυ από τις φρικιαστικές σκηνές που αντικρύσατε και τα ανείπωτα δράματα που ζήσατε. Εσείς που τα χέρια σας ματώσανε στην προσπάθεια να σώσετε όποιον ή ό,τι  μπορούσε να σωθεί. Περισώσατε ανθρώπινες ζωές που πάλευαν με την φωτιά και την θάλασσα.

                   Και μετά άρχισε η περίθαλψη των σοκαρισμένων και κατατρομαγμένων ζώων, κατοικιδίων και αδέσποτων. Πού πήγε το τιτίβισμα των πουλιών στα κλαδιά; Πού χάθηκε το χαρούμενο τρέξιμο του ελαφιού; Πώς έγινε το δάσος μας, κρανίου τόπος;

               Πώς θα πράξουμε, ώστε να μην ξαναεπαναληφθεί τέτοια ανήκουστη τραγωδία; Ο λαός έτρεξε να βοηθήσει. Με είδη πρώτης ανάγκης, με καρδιά, με συναίσθημα. Το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε να φτάναμε ως εδώ που φτάσαμε... Βρέθηκαν στοιχεία που φανερώνουν εμπρησμό; Να εξαπολυθεί άγριο κυνηγητό και όποιον εμπρηστή συλλάβουν, να τον τιμωρήσουν με την μέγιστη των ποινών. Εμπρηστής;; Και πώς κοιμάσαι παλιάνθρωπε ήσυχος, που έκαψες ζωντανούς ανθρώπους, ζώα, δάση, που αφάνισες περιουσίες και σκόρπισες ανείπωτο πόνο και σπαραγμό;; Υπάρχουν υπόνοιες ότι είναι δάχτυλος ξένος; Να ξαμοληθούν οι ενδεδειγμένες υπηρεσίες στην ανακάλυψη της αλήθειας και να υψώσει επιτέλους το ανάστημά της και μια φορά η χώρα μας. Δεν είμαστε οικόπεδα να μας καίνε για να μας αγοράζουν μετά πιο φθηνά... Είμαστε ψυχές, είμαστε η ίδια η Ελλάδα...

                Και όλοι πρέπει να είναι υποψιασμένοι και για το κακό που σέρνεται δυστυχώς ύπουλα πίσω από το καλό.  ΠΡΟΣΟΧΗ  σε ποιον αριθμό θα καταθέτετε την χρηματική σας βοήθεια. Παρουσιάστηκαν ψεύτικα  ΙΒΑΝ και τόποι συνέλευσης τροφίμων! Πρέπει να γίνει έρευνα για πυροσκόπους και για κλέφτες που βεβηλώνουν τα ανοιχτά, πληγωμένα σπίτια. Γι' αυτό και δημιουργούνται οι ομάδες περιφρούρησης. Αν είναι δυνατόν... Σαν τις ύαινες τρέχουν κάποιοι υπάνθρωποι να κατακλέψουν τα κουφάρια των έρημων σπιτιών... Αίσχος...

                Ε Υ Γ Ε  σε αυτούς που δίνουν την προσωπική τους βοήθεια. Ε Υ Γ Ε  σε αυτούς που προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν. Πυροσβέστες, ψαράδες, γιατροί, κτηνίατροι, νέα παιδιά, συμπολίτες μας, έδωσαν το παρόν. Ο Θεός να τους το ανταποδίδει στο χιλιαπλάσιο. Όχι ότι θα γιατρευτεί ο απροσμέτρητος πόνος και καημός, αλλά όλο και μια πληγή θα γλυκάνει η ανθρωπιά τους. Αλίμονο σ' εκείνους τους  ''έχοντες'' που δεν άπλωσαν το χέρι τους να προσφέρουν στην ώρα του μεγάλου χαλασμού. Όλοι τους ξέρουμε και είναι από όλους μας  κ α τ α κ ρ ι τ έ ο ι ...

                 Πιστεύω ότι για όλους εκείνους τους βασανισμένους συνανθρώπους μας που επέζησαν και σηκώνουν ένα αβάσταχτο φορτίο, που είναι  σοκαρισμένοι και ψυχολογικά κατακερματισμένοι, πρέπει να ληφθεί πρόνοια για ψυχολογική υποστήριξη, η οποία είναι απαραίτητη... Το δράμα τους  τρομαχτικό, η οδύνη τους απροσμέτρητη... Ο Θεός να τους δίνει υπομονή και ψυχική απαντοχή...

               Υπάρχει κάτι που γλυκαίνει τις καρδιές... Η εικόνα της νεαρής κοπέλας που ανεβάζει στο φορτηγό μπουκάλια νερού, η εικόνα του πυροσβέστη που αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο τον πύρινο δράκο, η εικόνα της κτηνιάτρου που περιθάλπει το σκυλάκι με τις καμένες πατούσες, ο στρατιώτης που μοιράζει φαγητό, είναι κάποιες εικόνες βάλσαμο στην καρδιά, που σε γεμίζουν ελπίδα. Ο κόσμος έδειξε την συμπαράστασή του. Τώρα ήρθε η ώρα της κρίσης. Η ώρα της ανάληψης ευθυνών, όχι μόνο για τιμωρία, αλλά  και για να μην ξαναζήσουμε τέτοια καταστροφή.

                Γι' αυτό πρέπει οι ιθύνοντες να παραμερίσουν τα κομματικά τους συμφέροντα, τις πολιτικές τους διαφορές και να συσκεφθούν ώστε ο σχεδιασμός που θα παρουσιάσουν, να αρμόζει σε ένα ευνομούμενο κράτος που θα σέβεται τους νόμους, που οι νόμοι θα είναι ίδιοι για όλους και θα προστατεύουν τους πολίτες τους.  Διότι έτσι πρέπει να πράξουν ηγέτες που αγαπούν τον λαό τους, που δεν δωροδοκούνται, που σέβονται την πατρίδα τους και προετοιμάζουν ένα φωτεινό αύριο... Το ότι πρέπει και οι πολίτες να σέβονται τους νόμους,  είναι απαραίτητη προϋπόθεση... Διαφορετικά  κ  ρ ά τ ο ς , δεν λογιέται...

            Πιστεύω ότι μόνον όσοι μισούν την χώρα τους, όσοι είναι ανθέλληνες, όσοι είναι προδότες μπορούν να ''κουκουλώσουν'' τα γεγονότα και να βρουν τρόπο να ρίξουν '' λάσπη'' στα μάτια του λαού. Που κι αυτός πρέπει να ξυπνήσει και να αναλάβει τις ευθύνες του και να απαιτήσει με βροντερή φωνή τα δικαιώματά του. Αρκετά πληγώθηκε και βασανίσθηκε. Δεν αντέχει άλλο... Πρέπει σε πολλά ν' αλλάξει νοοτροπία, αλλιώς η αλλαγή θα είναι δύσκολη... Οπωσδήποτε του χρειάζονται ηγέτες με όραμα, ''καθαροί'', με διαφάνεια, που θα σκύψουν πάνω από τις ανάγκες του, με σκοπό όχι να καρπωθούν αργύρια, αλλά να γλυκάνουν και να γιατρέψουν πληγές... Η πατρίδα μας δεν αντέχει άλλη τέτοια καταστροφή... Πρέπει να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι... Οι φωνές των καμένων και πνιγμένων συνανθρώπων μας που χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά, το φωνάζουν, το απαιτούν... Το επιβάλλουν... Ας στοιχειώσουν τα αυτιά και των μεν και των δε, μήπως κι έρθει η ευλογημένη κείνη στιγμή που δεν θα φοβάσαι ότι επειδή έβρεξε θα πνιγείς ή επειδή φύσηξε θα καείς...

            Ίσως τέτοιες χαρούμενες μέρες αξιώσει ο Θεός να ξαναζήσει η πατρίδα μας και το καλοκαίρι να μην αποτελεί φόβητρο, αλλά εποχή χαράς και ευδαιμονίας.... Να ελπίζω;;...

ΕΥΧΟΜΑΙ

  1. Να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να έχουν τα όπλα εξαφανιστεί... 
  2. Να υπάρχουν οι στρατιωτικές στολές πλέον μόνο μέσα στα μουσεία. 
  3. Πρώτα απ' όλα να υπάρχει αληθινός σεβασμός στα παιδιά. Να τ' αγαπάμε, να τα φροντίζουμε, ν' αγωνιζόμαστε να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής τους. 
  4. Να μην ησυχάσουμε μέχρις ότου, απ' όλα τα παιδικά μάτια σβήσουν τα δάκρυα και μέχρις ότου η ασφάλεια και η αγάπη τους οριοθετούν τη ζωή τους. 
  5. Να μη χρειάζονται κλειδαριές τα σπίτια. 
  6. Να ξαναβρούμε το δρόμο για την εκκλησία της γειτονιάς μας. Να μάθουμε να συγχωρούμε για να αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα... 
  7. Η πατρίδα μας να ορθώσει το ανάστημα της και να γίνει απ' όλους σεβαστή. Και πρώτα απ’ όλα, από εμάς τους ίδιους... 
  8. Τα βιβλία και η μουσική να κερδίσουν μια θέση στην καρδιά μας. 
  9. Να καταπολεμηθούν οι αρρώστιες και να βρεθούν τα φάρμακα για την ίασή τους. 
  10. Να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε χωρίς τραυματισμούς και απώλεια κάθε είδους ζωής, τους σεισμούς και τις άλλες φυσικές καταστροφές. 
  11. Να μην υπάρχουν πια πειραματόζωα. Τα ιατρικά πειράματα επιτυγχάνονται και χωρίς το φρικιαστικό βασανισμό ζώων. 
  12. Να συμπονούμε και να προστατεύουμε τα ζώα. Η φιλοζωία είναι ένδειξη αληθινού πολιτισμού. 
  13. Να το καταλάβουμε: τα ζώα έχουν την ανάγκη μας, ιδίως τα αδέσποτα. Το λένε τα μάτια τους... Κοιτάξτε τα προσεκτικά... 
  14. Να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση. Να ξαναγίνει η γη όμορφη, φιλική, χωρίς πυρηνικά όπλα, χωρίς πυρκαγιές, χωρίς πετρέλαια και λύματα στις θάλασσες, χωρίς τρύπες όζοντος στην ατμόσφαιρα... 
  15. Να πάψουν οι κάθε είδους ζήλιες 
  16. Να πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι "καρφιά" 
  17. Να μη φοβόμαστε να πούμε όχι σε αυτούς που "νομίζουν" ότι τα ξέρουν όλα και ότι μπορούν να κανονίσουν ακόμα και τη δική μας ζωή. Αν είναι "ικανοί" ας ασχοληθούν μόνο με το να καλυτερεύσουν τη δική τους, καθώς και το χαρακτήρα τους. 
  18. Να μην ξεχνάμε κι εμείς, ότι δεν είμαστε παντογνώστες κι ότι όλοι κάνουμε λάθη. 
  19. Να θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε να κανονίζουμε τα πάντα μέσα απ' τις δικές μας απαιτήσεις. 
  20. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Έχουμε ατομική ευθύνη για το καθετί σε αυτή τη χώρα που ζούμε. 
  21. Να μην τσιγκουνευόμαστε να πούμε στον άλλο, όταν αξίζει, ένα "μπράβο". 
  22. Να πάψουν οι "μεγάλοι" της γης να κανονίζουν τις τύχες μας. Να μας αφήσουν να χαράξουμε οι ίδιοι την πορεία μας και να λύνουμε μόνοι τα προβλήματά μας. 
  23. Να μας ξαναδώσουν τη σιγουριά ότι είμαστε κυρίαρχοι στη μοίρα μας και στη δική μας ζωή... Να μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας, χωρίς φόβο "φτιάξτε οικογένεια" κι όχι να σκεπτόμαστε να το ξεστομίσουμε επειδή βλέπουμε το μέλλον άδολο και σκοτεινό. 
  24. Κάποιος να σκεφτεί κάτι απλό: πόσο κάνει ένας πύραυλος; Δισεκατομμύρια... Αν τα δίναμε για τροφή σε πεινασμένους, στέγη σε άστεγους και σχολεία σε αναλφάβητους; Μα είναι τόσο απλό... Αυτή είναι η λύση! Γιατί δεν το σκέφτονται; 
  25. Να μη νιώθουμε ηττοπάθεια... Ν' αντισταθούμε... Να λυγίζουμε σαν τις ενωμένες λυγαριές που τις φυσά ο άνεμος και μετά ορθώνονται γερές ξανά... Μία είναι η εντολή: "Αγαπάτε αλλήλους". Βέβαια, γι' αυτήν σταύρωσαν το Χριστό.. Αλλά αναστήθηκε... Κάποτε ίσως τη νιώσουν σε βάθος όλοι... Αρκεί να μην το βάλουν κάτω μερικοί ονειροπόλοι που ακόμα συμπονούν, συμπάσχουν και πιστεύουν στο καλό και στο δίκαιο... 
  26. Να μη μένουμε στις τυπικότητες... Να κοιτάμε την ουσία... 
  27. Να μην μένουμε άπραγοι, όταν δίπλα μας διαπράττεται αδικία. 
  28. Να είμαστε συνετοί, ταπεινοί, αλλά κι αγωνιστές... 
  29. Να λέμε στο Θεό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και να ζητούμε τη συγγνώμη και την προστασία ΤΟΥ. 
  30. Να μην προδώσουμε ποτέ τις αρχές και τα ιδανικά μας... Να μη δεχτούμε ποτέ την εξαγορά της συνείδησής μας, όσο μεγάλο κι αν είναι το αντίτιμο... Σ' αυτή την περίπτωση, θα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη... Εκεί που προδίδονται οι φίλοι, που πωλούνται οι λαοί και χάνεται η ανθρωπιά... 
  31. Να μην κάνω ποτέ στον άλλον ό,τι δεν θέλω να κάμουν σ’ εμένα. 
  32. Να θυμάμαι πάντα ότι η ελευθερία μου τελειώνει, εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. 
  33. Να μην μπερδεύουμε την Δημοκρατία με την ασυδοσία. 
  34. Να μπορούμε στη δύσκολη στιγμή να διαλέξουμε ξεκάθαρα σε ποιά απ’ τις δυο όχθες πατάμε επιτέλους...Δεν γίνεται να τους ευχαριστούμε όλους... 
  35. Να μη σβήσει ποτέ το όνειρο και η ελπίδα απ' τη ζωή.. 
  36. Να μη με περιορίζει ο άλλος, να μη με βάζει στα δικά του καλούπια, αφού κι εγώ δεν τον περιορίζω, δεν τον φτιάχνω με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Και αυτό, γιατί σέβομαι την ιδιαιτερότητα του καθενός μας.

ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΟΥ

Σκιές που έρχονται και φεύγουν...
Εικόνες που παραμένουν με πείσμα...
Στιγμές που δεν θέλουν να καταλαγιάσουν...
Κομμάτια ζωής που έφυγαν οριστικά...
Μα, εσύ, δεν το αποδέχεσαι...
Γιατί;

Γιατί εσύ νανουρίζεις φρούδες καταστάσεις
στην αγκαλιά των παιδικών σου χρόνων...
Γιατί ελπίζεις αναβίωση αθώων ονείρων
περασμένων εφηβικών εποχών.

Παραδέξου το... 
Ωρίμασε... Μεγάλωσε...
Μη γυρίζεις πίσω... Οι άνθρωποι αλλάζουν...
Δεν μένουν πια οι ίδιοι...
Και μαζί τους χάνονται και οι μαγικές στιγμές
Άσε τις στιγμές αυτές να ζουν στο παρελθόν...
Στο χθες.. .Στη μνήμη...
Εκεί ανήκουν...
Αν βρουν χαραμάδα και περάσουν στο σήμερα,
θα ζεις σε μια κατάσταση πλασματική...
Το χθες ταιριάζει στο χθες... κράτα το...
Και με την ανάμνησή του, προχώρα στο σήμερα...
Το τώρα είναι ελευθερία...
Τοκετός καινούργιων καταστάσεων...
Απελευθερώσου...
Και χωρίς ουτοπίες βάδισε στο παρόν...

Δεν είναι πολύ να ζητάς απ’ τους άλλους να μείνουν ίδιοι;
Εσύ έμεινες ίδια; Δεν άλλαξες;
Για το δικό σου καλό... Για ένα υγιές μέλλον... 
Μεγάλωσε επιτέλους...
Δες τον κόσμο όπως είναι αληθινά...
Κι έτσι όπως είναι, μπορεί να αφήσει χώρο για κάποιο παραμύθι... Απλά, δώσε του την ευκαιρία να στο φανερώσει...

Κι όλα θα γίνουν πιο απλά...
Πιο διάφανα... Πιο υποφερτά... Πιο ανεκτά...
Γιατί πλέον θα ξέρεις εσύ η ίδια τι να προσμένεις...
Τι να ζητάς...

ΟΤΑΝ Η "ΕΛΠΙΔΑ" ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ...


Με τον τίτλο «Ζητείται Ελπίς» από το ομώνυμο έργο του Αντώνη Σαμαράκη, θα έπρεπε να τιτλοφορούνται τα συμβαίνοντα αυτήν την εποχή όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην Υφήλιο! 

Οι ιδεολογίες με επίκεντρο την αγάπη στην πατρίδα, στον άνθρωπο, στα ιδανικά που στήριξε ο Αντώνης Σαμαράκης έρχονται σήμερα περισσότερο από ποτέ στο επίκεντρο της ζωής μας κάνοντάς μας να ξαναθυμηθούμε και να αναζητήσουμε την ΕΛΠΙΔΑ όχι μόνο μέσα από τις παραπάνω έννοιες αλλά και από οποιαδήποτε έκφραση ζωής. 

Η συνειδητοποίηση, επομένως, όλων μας στη βαθύτερη κατανόηση των δυο λέξεων κλειδί «Ζητώ» (ανάγκη - πρόσκλησης βοήθειας) και «Ελπίζω» (αφήνομαι στο θείο να με οδηγήσει) μας προτρέπουν στον αγώνα αλλά και μας επιτρέπουν να ατενίσουμε το φως για το αύριο. 

Σ’ αυτήν την ζητούμενη – επ’ αόριστο - ελπίδα σκόπευσε ο Σαμαράκης δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο δάσκαλο (όλων των βαθμίδων) και δια μέσω αυτού, στο νέο. 

Χαρήκαμε πριν κάποια χρόνια, όταν το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων θέσπισε να αφιερωθούν Σχολεία σε ταγούς της λογοτεχνίας, της τέχνης και του πολιτισμού γενικά, τιμώντας το όνομά τους. 

Το αποτέλεσμα όχι απλά θετικό, αλλά πράγματι, ένας ούριος άνεμος φύσηξε στη μονοτονία των σχολικών ενδιαφερόντων. Εκεί, δεν χρειάστηκαν επιδοτήσεις, δεν χρειάστηκαν παραινέσεις, δεν χρειάστηκαν ούτε καν αντιδράσεις εκ μέρους των μαθητών για να ακολουθήσουν το δάσκαλο. Κι όλα αυτά, όχι γιατί άλλαξαν τα κατεστημένα –σε σχέση με τα δεδομένα της Ελληνικής παιδείας- αλλά γιατί, κάποιοι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζοντας εκείνους που πρόσφεραν στην πατρίδα το μυαλό και την ψυχή που η θεία πνοή τους χάρισε, θέλησαν να τους προσφέρουν τη σεμνή ανταποδοτικότητά τους. Μια ανταπόδοση, που δεν μετριέται με χρήμα, αλλά με ευγνωμοσύνη έμπρακτη, που απορρέει μέσα από τη βαθιά επίγνωση του λειτουργήματος που επέλεξαν να υπηρετούν. Έτσι, έργα συγγραφέων μας ενσαρκώνονται από μαθητές, στίχοι επενδύονται με μουσική επίσης ιερών τεράτων της χώρας μας, χορωδίες εκτελούν έργα παλαιών και νέων μουσουργών. 

Δεν μπορώ να αποδώσω την αίσθηση που νιώθεις όταν επισκέπτεσαι Σχολεία από κείνα που έχουν λάβει το όνομα κάποιου τιμώμενου Έλληνα. Νιώθεις πως ζει και πως ακόμα, σε περιβάλει η αύρα του. Παράδειγμα, το 42ο Σχολείο Αθηνών «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ» (βραβευμένο Σχολείο, μεταξύ άλλων, από τους διαγωνισμούς Ταλέντα – Βραβεία «ΦΙΛΩΝΑ»). Αναφέρομαι σ’ αυτό μιας κι εκεί υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα, αλλά και γιατί κάποιο συμβάν έφτασε στ’ αυτιά μας τις τελευταίες ημέρες. 

Οι μαθητές που φοιτούν, κατά το 75% ,είναι παιδιά μεταναστών από Βαλκάνια κ.α. Το επίπεδο, θα μπορούσε κανείς να πει χαμηλό, ως προς την μάθηση των γραμματικών ή αριθμητικών κανόνων . Δεν θα μπορούσε να πει όμως το ίδιο, για την απόδοσή τους και τον ενστερνισμό των ιδεών ενσαρκώνοντας κάθε χρόνο έργα του Σαμαράκη ή απαγγέλλοντας ποιήματα με τη συνοδεία μουσικών κομματιών μεγάλων μουσουργών μας ή και ακόμα (έγινε την περασμένη εβδομάδα) απαγγέλλοντας Βαλαωρίτη … Πηγαίνεις, με την αίσθηση της υποχρέωσης και φεύγεις γεμάτος με αύρες θαλασσινές ή μυρωδιές του βουνού ή του κάμπου… 

Αναρωτιέσαι. Από πού ακούς ελληνική σωστή γλώσσα; Από πού μεταφέρονται έννοιες που αποδίδονται φανερώνοντας όχι παπαγαλία αλλά επίγνωση; Η απάντηση έρχεται άμεσα. Αντικρίζοντας την Πολυάνθη Βουτσινά, τη δασκάλα που έγινε και η αιτία να μετονομαστεί το Σχολείο σε «Αντώνης Σαμαράκης», σταματάς. Όλα από τα χέρια της, με τη διαρκή συμπαράσταση του διευθυντή του Σχολείου κ. Στέφανου Αντωνακάκη. Διανομή των ρόλων και εκπαίδευση των παιδιών –χωρίς καμιά διάκριση ελλήνων ή ξένων- σκηνοθεσία, σκηνικά, χορογραφίες, έντυπα και ό,τι απαιτείται για να ανέβει μια παράσταση. Ακόμα και ο περιβάλλοντας χώρος του Σχολείου – από τη στιγμή που θα δρασκελίσεις την εξώπορτα, δικά της. Και τι ποιο υπέροχο! Ακριβώς, στην απέναντι πτέρυγα ψηλά, ανάμεσα στον Α΄ όροφο και το ισόγειο σε καλωσορίζει το περιστέρι με το κλαδί στο στόμα και το «Ζητείται Ελπίς»… Τι άλλο μπορεί να πει κανείς; Έχουμε και στην Ελλάδα μας τέτοιους εκπαιδευτικούς, όμως, έχουμε κι άλλους… Κάποιους, που ενοχλούνται για τον προτασσόμενο τίτλο του ομώνυμου έργου του Σαμαράκη που η δασκάλα με υπερηφάνεια υποδεικνύει και επιδεικνύει στον εισερχόμενο. Φτηνός αντιπερισπασμός από τη δ/νση συστεγαζόμενου Σχολείου που εξέφρασε την ενόχλησή της για το εμφανιζόμενο «Ζητείται Ελπίς» προτείνοντας να διαγραφεί ή να αντικατασταθεί με το «Εμείς είμαστε η Ελπίς»! 

Τι κρίμα, τι εγωιστικό γεμάτο ασέβεια και βεβήλωση το «εμείς», απέναντι στην ατέρμονη έννοια του Αντώνη Σαμαράκη! 

Κύριοι, διαμαρτυρόμενοι, επιχειρήστε σας παρακαλώ την καλοπροαίρετη υπόδειξή μας: Δίπλα στο δικό σας «εμείς είμαστε η Ελπίς» προσθέστε ένα «για να...» και ζητήστε λέξεις που θα απαντηθούν. Όταν τελειώσετε κάντε το ίδιο και απαντήστε στο «Ζητείται Ελπίς» προσθέτοντας τις προηγούμενες δυο λέξεις «για να...» Τότε θα καταλάβετε τη σκέψη του συγγραφέα και τη δική σας περιορισμένη ανάλυση, γιατί κύριοί μου, απλά σας ρωτάμε: 

Εσείς βάζετε τέλος στις ευχές σας; 

Μαίρη Κεράνη - Σοφιανού

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ

        Πολλές φορές, στις τάξεις του Δημοτικού, μπροστά στον όγκο της ύλης των μαθημάτων, το μάθημα της ζωγραφικής παραγκωνίζεται. Το άγχος να προλάβει ο εκπαιδευτικός την ύλη, τον κάνει να παίρνει τμήμα από την ώρα των τεχνικών για να τελειώσει το Α ή Β μάθημα... Δεν θα έπρεπε όμως ... Το μάθημα των εικαστικών έχει θαυματουργό επίδραση πάνω στις ψυχές, στη φαντασία και τον χαρακτήρα των μαθητών. Ο κατακερματισμός της ώρας συμβαίνει - όχι τόσο στις μικρές- όσο στις μεγαλύτερες τάξεις, Δ', Ε', ΣΤ', που τα μαθήματα είναι περισσότερα. 



       Ένας καλός όμως προγραμματισμός της ύλης του, θα ξαλάφρωνε τον εκπαιδευτικό και θα προσέφερε στα παιδιά την απόλαυση του συγκεκριμένου μαθήματος. 


          Σε αρκετά σχολεία υπάρχει ο ειδικός δάσκαλος των Εικαστικών, οπότε η ώρα μένει ατόφια, κάτι που προστάζει και το ωρολόγιο πρόγραμμα.Κι αυτό είναι το σωστό.Η καθηγήτρια Εικαστικών έχει τελειώσει την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, έχει πλήρη κατάρτιση και είναι αναντικατάστατη. Στα σχολεία που έχουν την δυνατότητα να συμπεριλαμβάνουν στους κόλπους τους Καθηγητή Εικαστικών, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν αντιρρήσεις από τους άλλους συναδέλφους λέγοντας ότι μπορούν κι αυτοί να διδάξουν τεχνικά, διότι πολλοί το υποστηρίζουν, θέλοντας να εκμεταλλευτούν την ώρα αυτή, για να προχωρήσουν στα δικά τους μαθήματα, όπως Γλώσσα, Αριθμητική, Φυσική ή όπου αλλού έχουν κάποιες εκκρεμότητες.Έτσι όμως στερούν από έναν συνάδελφο την θέση που του ανήκει δικαιωματικά, κάτι που έχει επιπτώσεις στην καριέρα του και στην επιβίωσή του,ακυρώνοντας τα χρόνια εκπαίδευσής του και την ικανότητα να διδάξει εξειδικευμένα το αντικείμενο της επιστήμης του... Μα πάνω από όλα, στερούν από τους μαθητές την ευκαιρία να διδαχτούν από τον κατάλληλα εκπαιδευτικό που θα τους ανοίξει έναν άλλον κόσμο, που θα τα βοηθήσει να ανακαλύψουν τυχόν κρυμμένα ταλέντα που ίσως και τα ίδια παιδιά δεν γνώριζαν καν ότι είχαν και τα ήδη αναγνωρισμένα ταλέντα, να εξελλιχθούν.
               Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, μας πήγαν μια φορά για πρακτική εξάσκηση στο Κολλέγιο Αθηνών... Εκεί θα διδάσκαμε ένα μάθημα σε μία τάξη , θα μας βαθμολογούσαν οι εκεί διδάσκαλοι,κάτι που γινόταν και στο Δημοτικό του Αρσακείου και κατόπιν θα μας έκαναν μια ξενάγηση στον χώρο. Θυμάμαι τα θρανία τους, που είχαν χώρο ειδικό για τα σχολικά αντικείμενα του μαθητή, που θα μπορούσε να καθίσει και σε ατομικό θρανίο. Μα εκείνο που δεν θα ξεχάσω, ήταν η Αίθουσα Εικαστικών... Μου φάνηκε ότι ευρίσκετο στην σοφίτα, μια αίθουσα τεράστια, από άκρη σε άκρη... Εκεί εξειδικευμένοι δάσκαλοι δίδασκαν Τεχνικά... Είδα να διδάσκουν γλυπτική, σε άλλη ομάδα ζωγραφική και σε άλλη ξυλογλυπτική... Εκεί και ταλέντο να μην είχες, αποκτούσες και αν ο καλός Θεός σε είχε προικίσει με ταλέντο, τότε με την κατάλληλη εκπαίδευση, το απογείωνες...Και σκέφτηκα πόσο θα ωφελούνταν τα παιδιά όλων των Σχολείων μας, αν είχαν τέτοια ευκαιρία... Στην ΣΧΟΛΗ  ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ,είχαμε Καθηγήτρια εικαστικών, στο δημόσιο όμως, όχι πάντα...Όσες φορές όμως αξιωθήκαμε να έχουμε στο σχολείο Καθηγητή Εικαστικών, τα παιδιά πραγματοποιούσαν θαύματα.

                 Θυμάμαι, όταν στο 41ο και 42ο και στο 40ο, είχαμε στα εικαστικά, την καθηγήτρια Ελπίδα Δημόγιαννη. Στην ώρα των Εικαστικών τα παιδιά ευρίσκοντο σε καλλιτεχνικό οργασμό. Στις γιορτές είχαμε υπέροχα σκηνικά. Με την βοήθεια της κυρίας των Τεχνικών ζωγράφισαν  οι μαθητές εξωτερικά το σχολείο και στόλισαν τους διαδρόμους των σχολείων τους με ζωγραφικούς πίνακες που είχαν ζωγραφίσει οι ίδιοι οι μαθητές, ανταποκρινόμενοι σε προγράμματα τάξεων, όπως π.χ  έργα εμπνευσμένα από τα βιβλία του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ και από την καλλιτεχνική δημιουργία του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΥΖΗ, ενσωματωμένα στην δράση των παιδιών, πάνω στην ζωή των μεγάλων αυτών ανδρών του πνεύματος, επί τη ονοματοδοσία των σχολείων τους. Κι αυτά μόνον σε κάποια σχολεία, διότι με την ίδια υπευθυνότητα η εν λόγω εκπαιδευτικός διδάσκει σε όποιο σχολείο τοποθετείται. Και όπου δεν υπάρχει αίθουσα για τα καλλιτεχνικά μαθήματα και η κυρία των τεχνικών δουλεύει μέσα στην τάξη με τα παιδιά της, είτε με χρώματα είτε με πηλό, τελειώνοντας, συμμαζεύει τα πάντα, αφήνοντας πίσω μια τάξη πεντακάθαρη , όπως την βρήκε. Και επί πλέον τακτοποιεί σε ειδικούς χώρους τα αντικείμενα της διδασκαλίας της, δημιουργώντας έναν δικό της, νοικοκυρεμένον χώρο...Το ότι τα παιδιά φορούν μία προστατευτική μπλούζα και προλαβαίνουν να πλύνουν τα χέρια τους αν χρειασθεί, ανάλογα με την δραστηριότητά τους, μέσα στον πρέποντα χρόνο, είναι αυτονόητο...Οι περισσότεροι καθηγητές των τεχνικών κάνουν αληθινά θαύματα στα σχολεία που δουλεύουν και τους πρέπουν συγχαρητήρια, όπως και σε κάθε εκπαιδευτικό που δίνει την ψυχή του στο λειτούργημά του...Μεγάλο ρόλο παίζει ο εμπνευσμένος διευθυντής που μπορεί να βοηθήσει τους εν λόγω συναδέλφους να ανοίξουν τα φτερά τους και να θριαμβεύσουν... Μα και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων παίζει καθοριστικό ρόλο στο όλο θέμα...
              Και σκεφτείτε ότι ο καθηγητής των εικαστικών, όπως και όλοι οι δάσκαλοι των ειδικοτήτων, έχουν από μία ώρα σε κάθε τάξη όλου του σχολείου, το οποίο σημαίνει , ότι μέσα σε μία διδακτική ώρα, πρέπει να αποκαταστήσει την ησυχία, να διδάξει και να τακτοποιήσει και έχουν επαφή με όλα τα παιδιά του σχολείου. Άρα η διδακτική ικανότητά τους πρέπει να είναι στο ζενίθ. Για όλα αυτά επιβάλλεται να υπάρχουν οι ειδικότητες στα σχολεία και είναι μέγιστο λάθος η κατάργησή τους στις τάξεις του Λυκείου, διότι ο πολιτισμός ενός κράτους φαίνεται από το ύψος της ύπαρξης των Τεχνών που εξημερώνει τα ήθη σε όλους τους τομείς. Ακριβώς σε αυτόν τον τομέα στηρίζεται το εκπαιδευτικό σύστημα των Σκανδιναβικών κρατών που θεωρείται πρωτοπόρο και κατέχει τα πρωτεία μέσα σε όλες τις υπόλοιπες χώρες.
             Υπάρχει όμως δυστυχώς και η περίπτωση που δεν έχει διοριστεί καθηγητής Εικαστικών. 
                Σε αυτά τα σχολεία καλείται ο δάσκαλος της τάξης να διδάξει το εν λόγω μάθημα. Αν έχει κάποια ευχέρεια στο σχέδιο, τα πράγματα απλοποιούνται. Αν όμως δεν έχει σχέση καμία με το αντικείμενο, δεν πρέπει να τα παρατήσει... Τα ανάλογα βιβλία εικαστικών για τις τάξεις του Δημοτικού, θα τον βοηθήσουν αρκετά. Επίσης πρέπει να ψάξει στα βιβλιοπωλεία και για άλλα χρήσιμα βοηθήματα του έργου του. Θα καταφέρει πολλά, αρκεί να πιστέψει ο ίδιος ο δάσκαλος, ότι η ώρα των Τεχνικών δεν είναι μια χαμένη ώρα που χρησιμεύει μόνο για δεκανίκι στις υπόλοιπες σχολικές ώρες.Το ίδιο πρέπει να σκεφτεί και ο δάσκαλος που ''πιάνει'' το χέρι του. Αυτός ο συνάδελφος,αν υπάρχουν στον χώρο εργασίας του όλες οι ειδικότητες, μπορεί να χρησιμοποιήσει το ταλέντο του, βοηθώντας τον δάσκαλο των τεχνικών ή οργανώνοντας άλλες δραστηριότητες στην τάξη του, μην ακυρώνοντας όμως το έργο του συναδέλφου του. 

        Μπορεί ο εκπαιδευτικός να καταφέρει θαύματα. Τα εικαστικά έχουν διάφορες μορφές. Από κατασκευές, κολλάζ, χαρτοκοπτική έως ζωγραφική και ομαδικές εργασίες. Θα ήταν υπέροχο αν συνδύαζε και την μουσική την ώρα αυτή. 

           Σκεφτείτε. Μπορεί να διαβάσει ο δάσκαλος ή να πει μια ιστορία... Να βάλει τα παιδιά να σκεφτούν, να πουν τα συναισθήματά τους, να πουν το τι ένιωσαν, τι εικόνες τούς δημιουργήθηκαν... Και μετά να ζωγραφίσουν... Να μπει και η κατάλληλη μουσική που θα συνεπάρει όλο το τμήμα. Το συναίσθημα της πληρότητας, της δημιουργίας, θα κατακλύσει δάσκαλο και μαθητές. Ζωγραφική έκφραση βγαίνει όμως και μόνον από το άκουσμα ενός μουσικού κομματιού. 

                Άλλοτε θα δουλέψουν χωρίς μουσική, θα μιλήσουν για τους μεγάλους ζωγράφους, θα πάνε στην Εθνική Πινακοθήκη, θα δουν βιβλία με έργα μεγάλων εκπροσώπων της τέχνης. 

            Ευτυχή τα παιδιά που φοιτούν σε σχολεία που βοηθιούνται να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και να γνωρίσουν όλες τις μορφές της τέχνης. 

                 Ο πηλός είναι φθηνός και οι μικροί μαθητές τρελαίνονται να πλάθουν τα μικρά αριστουργήματά τους. Όπως τρελαίνονται να ζωγραφίζουν με τέμπερες. 

              Το άριστο θα ήταν όπως προείπα και τόνισα, να υπήρχε δάσκαλος εικαστικών και  αίθουσα εικαστικών, με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Μην ξεχνάτε: Ο δάσκαλος προσπαθεί συνήθως μαζί με τα παιδιά να δουλέψει σε μια απλή τάξη και να έχει το άγχος να συμμαζέψει χρώματα, νερά, ό,τι σε άλλα σχολεία είναι αυτονόητο ένεκα των κατάλληλων εγκαταστάσεων που υπάρχουν. Γι' αυτό πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στον συνάδελφο των καλλιτεχνικών που αναλαμβάνει να στήσει και όλες τις σχολικές γιορτές και τρέχει σαν σίφουνας από την μία τάξη στην άλλη και το χειρότερο, τρέχει από το ένα σχολείο στο άλλο για να συμπληρώσει τις ώρες του, αν δεν έχει την τύχη να καλύπτεται το ωρολόγιο πρόγραμμά του στο ίδιο σχολείο. 

                   Η προσφορά του, το υπογραμμίζω, είναι μεγάλη.Με τα εικαστικά το παιδί εκφράζεται, ανοίγεται, ηρεμεί και το μαγικό είναι ότι ο σωστός καθηγητής μπορεί να δει την ψυχή και το χαρακτήρα ενός μαθητή του, μέσα από τα έργα του και να βοηθήσει το έργο του βασικού διδασκάλου της τάξης. 

               Το παιδί μαθαίνει σχέδιο, μαθαίνει τη σωστή χρήση των χρωμάτων και στοιχεία προοπτικής. Και όταν ζωγραφίζει εκ του φυσικού νιώθει πολύ μεγάλη ικανοποίηση. 

                 Με τη διδασκαλία των εικαστικών, αναπτύσσει καλαισθητικές κλίσεις, εξελίσσει την καλλιτεχνική του έκφραση, αποκρυσταλλώνει κάτι ωραίο στην ψυχή του που, αργότερα μπορεί να εκφρασθεί αυτό το κάτι, με τρόπο καλλιτεχνικό. 

              Τα παιδιά αγαπούν το συγκεκριμένο μάθημα, γιατί τους μαθαίνει να εξερευνούν, να υποτάσσουν τα υλικά, να μετατρέπουν το ένα σχήμα σε άλλο και ενδιαφέρονται πάρα πολύ για το μαγευτικό ταξίδι της όλης διαδικασίας. 

               Είναι ανάγκη να προσανατολιστεί η εκπαίδευση στο να φτιάχνει ανθρώπους με κρίση, με δημιουργία, με φαντασία και όχι ρομπότ γεμάτα με στείρα γνώση. 

            Μακάρι όλοι οι εκπαιδευτικοί φορείς να νιώσουν αυτή τη μεγάλη αναγκαιότητα του μαθήματος των εικαστικών. 

               Ευλογημένοι οι παιδαγωγοί που προσφέρουν ευκαιρίες στα παιδιά ώστε να ανακαλύπτουν τα τυχόν κρυμμένα ταλέντα τους. 

                    Όλοι οι μεγάλοι παιδαγωγοί από τον Πλάτωνα μέχρι τον Χέρμπερτ Ριντ, συμφωνούν στη σπουδαιότητα της επαφής των παιδιών με τον κόσμο των αισθητικών μορφών, με τον κόσμο του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού

                Η αλήθεια είναι ότι τα Εικαστικά δεν έχουν γίνει κοινή συνείδηση και δεν έχουν λάβει ακόμα την αντάξια θέση που τους πρέπει μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. 

              Ευχή από καρδιάς να κατακτήσουν σύντομα τον χώρο που τους αρμόζει για να έχουμε αύριο αληθινά πολιτισμένους και ευαισθητοποιημένους πολίτες.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ

Εκεί κοντά σ’ ένα στενό, παράδεισος ομοιάζει....
Γεμάτο μνήμες και πνοές ορθώνεται ένα σπίτι
και την καρδιά της Κηφισιάς
σφικτά την αγκαλιάζει....

Σπίτι γεμάτο όνειρα, σπίτι γεμάτο δόξες...
«Αμαρυλίς» το όνομα, το σπίτι του Δροσίνη...
Παντού πλανιέται ο ποιητής, ακούς το βάδισμά του...
Κατάφορτο ενθύμια από το πέρασμά του....

Σχολειά το επισκέπτονται, τα νιάτα το γεμίζουν...
Κοιτούν με μάτια διάπλατα όσα τους τριγυρίζουν...
Ολούθε απλώνεται δρόσος, το έργο του Δροσίνη
σαν μια πηγή ατέρμονη που πάντα πνεύμα δίνει...

Για συγγραφέα, ποιητή, οι πιο πολλοί τον μάθαν...
Όμως πόσοι γνωρίζουμε το έργο του πολίτη;
Το έργο του συνειδητού, πανέξυπνου ανθρώπου,
του ακάματου, ευαίσθητου, εργάτη της Αθήνας;

Ζούμε κι απολαμβάνουμε των κόπων του το νάμα...
Στην κοινωνία, στη δουλειά, το στίγμα του θε να 'βρεις,
το στίγμα το ευεργετικό, του Γιώργου του Δροσίνη...

Το σπιτικό του έγινε ΜΟΥΣΕΙΟ που ανθίζει...
Σωματοφύλακες πιστοί ξεχωριστές κυρίες,
σωστοί θεματοφύλακες στου ποιητή το έργο,
πασχίζουν να γνωστοποιούν την προσφορά του άνδρα...

Κι εσύ παππού Γεώργιε
π’ από ψηλά μας βλέπεις,
χαίρεσαι σίγουρα πολύ, όταν θεωρείς μποστάνι
τα νιάτα, να γεμίζουνε τους χώρους του σπιτιού σου
και να ρουφούν αχόρταγα τις λάμψεις του μυαλού σου...

ή

Κι εσύ παππού Γεώργιε π’ από ψηλά μας βλέπεις,
χαίρεσαι σίγουρα πολύ, όταν θωρείς κοπάδι
τα νιάτα, που γεμίζουνε τους χώρους του σπιτιού σου,
να σκύβουν και να ξεδιψούν στις λάμψεις του μυαλού σου...


Πολυάνθη Βουτσινά
(Νοέμβριος 2010)

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018

ΕΓΩ, Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟΥΔΟΓΕΝΝΗΤΟΣ !

Τον Σεπτέμβρη θα πάω στο μεγάλο Νηπιαγωγείο. Είμαι σχεδόν 5 χρόνια πάνω σε αυτήν την γη. Πόσα έχω μάθει!! Ας είναι καλά ο αδελφός μου, ο Δημήτρης. Είναι πολύ μεγάλος! Φέτος θα πάει Β΄Δημοτικού!Ποιος τον πιάνει!Εγώ πάντως  όχι, γιατί ξέρει τα εκατονταπλάσια από όσα ξέρω εγώ!! 'Όταν διαβάζει για το σχολείο, στήνω αυτί κι έτσι έμαθα να μετρώ ως το 10, μην πω και ως το 20!! Τον λατρεύω τον Δημήτρη, μα κι αυτός με λατρεύει!Τούτο πάντως δεν σημαίνει ότι δεν τσακωνόμαστε, ιδίως την ώρα του παιχνιδιού! Αλλά αυτά είναι μέσα  στα φυσιολογικά όρια και πλαίσια, διαφορετικά θα ήμασταν μαμούχαλα!
   Η μαμά λέει ότι είμαι πεισματάρης και ότι πολλές φορές εκμεταλλεύομαι τον αδελφό μου!... Άκου τον εκμεταλλεύομαι! Επειδή τι; Επειδή κατεβάζω όλα τα παιχνίδια  στο δωμάτιό μου κι όταν η μαμά, αφού παίξουμε, λέει να τα μαζέψω, εγώ αντιδρώ; Ο Δημήτρης τακτοποιεί τα δικά του, το ότι του λέω : ''Φτιάξε και τα δικά μου τώρα!'', είναι εκμετάλλευση; Πατάω τις στριγγιές και από δω παν κι οι άλλοι! Τους ξεκουφαίνω όλους!! Ο Δημήτρης είναι τόσο καλός που τρέχει να με βοηθήσει, ενώ η μαμά τρέχει ξωπίσω του κραυγάζοντας:  ''Ασ' τον Δημήτρη μου! Μην τον βοηθάς!Δεν θα μάθει ποτέ να είναι υπεύθυνος! Συμμάζεψε Κωνσταντίνε, γιατί το απόγευμα βόλτα δεν έχει! Θα πάμε όλοι μας, ενώ εσύ θα μείνεις να τακτοποιήσεις το δωμάτιό σου!''
   Γύρω μου ένα χάος από πεσμένα παιχνίδια σκορπισμένα δώθε και κείθε... Πανικός! Αρπάζω δυο αυτοκινητάκια, τα πετάω κάτω, φωνάζοντας: ''Εγώ δεν μαζεύω! Είναι πολλά!'' ''Γιατί τ' άδειασες όλα; Αυτό κάνεις κάθε φορά και στο τέλος ο Δημήτρης  μαζεύει τα δικά του και τα δικά σου...Είναι συμπεριφορά αυτή;'' ''Ναι, είναι!!'' ''Μίλα καλά, γιατί θα χάσεις δυο απογεύματα!'' ''Όχι! Δεν θέλω να τα χάσωωωωω! Καλά! Θα μαζέψω! Αφήστε με μόνον μου!'' Και φυσικά στο τέλος,  με βοηθάει ο Δημήτρης να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου!
   Μια φορά παίζαμε μπάλα  και μας ξέφυγε ψηλά, κτύπησε στον πολυέλαιο, ο οποίος άρχισε να κουνιέται. Εγώ βρισκόμουν ακριβώς από κάτω. Ο Δημητράκης μου, φοβούμενος ότι θα πέσει το πολύφωτο και θα με σκοτώσει, ορμάει πάνω μου, με σκεπάζει με το σώμα του, φωνάζοντας: ''Μη φοβάσαι Κωνσταντίνε μου! Θα σε σώσω!''... Αυτός είναι ο αδελφός μου!!... Ψηλός για την ηλικία του, με  μια καρδιά μάλαμα και δυο μάτια γαλάζια ''γεμάτα σκεπτικισμό'' όπως λέει η γιαγιά Πολυάνθη...
   Πριν κάποιες μέρες λοιπόν πήγαμε για διακοπές στην Αθήνα και όπως είναι φυσικό, μείναμε στης γιαγιάς. Η χαρά μας ήταν μεγάλη γιατί δεν κατεβαίνει Καλαμάτα κι είχαμε καιρό να την δούμε. Την αγαπάμε πολύ, ιδίως ο Δημητράκης, της έχει αδυναμία. Τι χαρά σαν βρεθήκαμε στο διαμέρισμα που νοικιάζει! Για μας το σπίτι της είναι ολόκληρο ένας παιδότοπος!Μας υπενθύμισαν ότι όσα βλέπουμε δεν τα αγγίζουμε και πως στο δωμάτιό μας υπάρχουν δυο συρταριέρες τίγκα στα πλέ'ι'-μομπίλ μαι σε άλλα παιχνίδια. Δεν λέω, παίξαμε με όλα αυτά, αλλά το μάτι μας ήταν στα μπιμπελό της βιβλιοθήκης, του σαλονιού και του χολ...Περνούσα και όλο κάτι άγγιζα...
   ''Τόση μικρή τσάντα γιαγιά;'', ρώτησα παίρνοντας ένα μικρούλι κόκκινο τσαντάκι με πετρούλες και χρυσαφιά τελειώματα. ''Ναι, Κωνσταντίνε μου, πρόσεχε μην σου πέσει λεβέντη μου...'' ''Κι αυτό τι είναι;'' ξαναρώτησα κρατώντας ένα σκαθάρι στολισμένο με κόκκινες πετρούλες που λαμπύριζαν, με χρυσαφιές κεραίες. ''Πασχαλίτσα!'' ''Έχεις μία, δύο μεγάλες και μία, δύο πιο μικρές!''  '' Βάλ' τες στην θέση τους Κωνσταντίνε μου, μην σου πέσουν!...'' Και στο τραπέζι του σαλονιού, πώς να μην πειράξω το όμορφο ελάφι, την μικρή γοργόνα, το στραφαλιστό πιανάκι και το κέρας της Αμάλθειας;...
  ''Αυτό γιαγιά το έχεις έξω όλον τον χρόνο από τα Χριστούγεννα...'' ''Ναι, γιατί μου αρέσει πολύ. Αλλά μην ανοιγοκλείνεις τα αυγά, γιατί κάποια στιγμή θα σπάσουν,,,''. Έλα μου όμως που αυτά τα αυγά τα είχα βάλει στο μάτι! Ωραία, ζωγραφισμένα, με χαντρούλες, κάποια από αυτά άνοιγαν στην μέση κι εγώ έχωνα μέσα χαρτάκια ή εξαρτήματα από πλέϊ-μομπίλ... "Έχετε τόσα παιχνίδια μέσα, με τα διακοσμητικά της γιαγιάς ασχολείστε;" Η μαμά, πανταχού παρούσα! ''Όταν ήμουν πιο μικρός, με άφηνες γιαγιά να παίξω με τα ασημιά σου καραβάκια. Θυμάσαι που είχα φτιάξει γέφυρα και από κάτω περνούσαν τα καραβάκια σου;'' ''Εντάξει Δημήτρη μου! Πάρτε τα, αλλά με προσοχή!...'' Τα πήρε ο αδελφός μου και μια άλλη μέρα εγώ. Στα πανιά τους είχαν άσπρα κρυσταλλάκια και τα σχοινιά τους ήταν από λεπτό, γυαλιστερό σύρμα. Όταν φύγαμε, η γιαγιά σίγουρα θα ανακάλυψε ότι τα ιστία είχαν καμπουριάσει αρκετά, ελπίζω όμως να τα ίσιωσε... Πάντως στα κουπιά δεν κάναμε τίποτε! Πολύ ευαίσθητα  πράγματα!! ''Εύθραυστα!!'' όπως τα λέει η γιαγιά, αλλά τόσο ωραία! Σωστός πειρασμός!!
    Μια άλλη μέρα μπήκα στην κρεβατοκάμαρά της και αυτενέργησα! Στην άκρη της τουαλέτας της με τον μεγάλο καθρέφτη, η γιαγιά είχε φτιάξει μια ιστορία!... Χμμ!!! Ώστε κι αυτή παίζει! Ένα άσπρο δέντρο και στο πλά'ι' του ο γάτος ο Συλβέστρος. Κάτω από το δέντρο ένα ξύλινο σπιτάκι. Μπρος του, τρεις μικρές φιγούρες, ο Ντένις ο Τρομερός, ο σκύλος του και η φιλεναδίτσα του. Μπροστά  ξαπλωμένος, ο Γκάρφιλντ, ο γατούλης και γύρω δυο προβατάκια,τρία λαγουδάκια, τρεις κοτούλες, η Στρουμφίτα και ο θείος Σκρουτζ. Όλα τόσο δα μικρούλια που μου φώναζαν: ''Έλα να παίξουμε! Έλα να παίξουμε! Έλα!!''  Κι εγώ πώς να αντισταθώ;; Ε, λοιπόν εγώ θα άλλαζα το σκηνικό προς το καλύτερο! Άφησα την φαντασία μου ελεύθερη και τακτοποίησα τα πάντα σύμφωνα με το γούστο μου!
   Η γιαγιά το ανακάλυψε αφού είχαμε φύγει. Βλέπετε, τις τελευταίες ημέρες επικρατούσε μια σύγχυση στο σπιτικό μας. Πρώτα άνοιξε η μυτούλα μου. Κοκκάλωσα! Εκεί να δείτε αίμα! Κόκκινο το νερό που έπινα, κόκκινο το πηγούνι μου, δαχτυλιές στον τοίχο και στο μαξιλάρι, ο Δημήτρης να φωνάζει: ''Ο αδελφός μου!!'', η γιαγιά να κραυγάζει: ''Πάρε ποιο νοσοκομείο εφημερεύει!'', η μαμά να με παρηγορεί και ο αδελφός μου να ωρύεται πως θέλει να έρθει μαζί μας ,άσε που του πονούσε  και το αυτί του!  Νύχτα.  Για πότε μας άρπαξε η μαμά, για πότε βρεθήκαμε σε ταξί, για πότε φτάσαμε στο ''Παίδων Πεντέλης'', δεν το κατάλαβα. Εκεί οι γιατροί με κανακέψανε, είπαν ότι δεν ήταν τίποτε και μου καυτηριάσανε το ένα ρουθουνάκι. Ήρθε η θεία η Ελπίδα, μας πήρε και μας πήγε σπίτι της στον Γέρακα. Κάτσαμε δυο μέρες παίζοντας με τα ξαδέλφια μας. Εμένα ο Μιχαήλ-Άγγελος με έχει σαν κούκλα και όλο αγκαλιά με παίρνει και ο Ηρακλής-Φωτεινός έπαιξε με τον αδελφό μου, ώσπου κάποια στιγμή στρωθήκαμε όλοι μπρος στο τάμπλετ.
    ''Δεν θα παίξετε πολλή ώρα με αυτό! Μετά έχετε εκνευρισμό!'' ''Καλά θεία, εμένα η μαμά μου με αφήνει να παίξω και μία και δύο ώρες!'' ''Μιχαήλ-Άγγελέ μου, το λένε όλοι, πολλή ώρα μπροστά σε ένα λάπτοπ, αποβλακώνει, σας εθίζει και μετά είστε μέσα στα νεύρα! Για το καλό σας το λέω!'' Η θεία Ελπίδα όμως, παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς, ήταν πιο ελαστική και χαζέψαμε κάμποσο στα ηλεκτρονικά.
    Παραμονές που θα φεύγαμε, ο Δημήτρης ανέβασε πυρετό, 39. Όταν το άλλο μεσημέρι είχε τον ίδιο πυρετό, η μαμά ετοιμάστηκε πάλι για το νοσοκομείο. Έβαλα τα κλάματα και τις φωνές: ''Θέλω να έρθω κι εγώ μαζί σας! Θέλω να είμαι με τον αδελφό μου!...'' Για πότε η μαμά, μάς άρπαξε και φύγαμε, πάλι δεν το κατάλαβα. Ο Δημήτρης είχε λαιμά και πήρε αντιβίωση και αντιπυρετικό για να ταξιδέψει ήσυχα... Γυρίζαμε Καλαμάτα... Μόνη της η γιαγιά μπήκε στο δωμάτιό της. Τα τελευταία βράδια κοιμόταν στο σαλόνι με το αιρ-κοντίσιον. Βρήκε μία τουαλέτα σε τελείως άλλο στυλ! Μόνο το άσπρο δεντράκι υπήρχε στην θέση του. Το σπιτάκι ήταν μπρος στον καθρέφτη, ανάμεσα σε κραγιόν και σκιές ματιών! Βρήκε τον Συλβέστρο στο κομοδίνο. Οι τρεις κότες ήταν στο δεύτερο κομοδίνο. Την άλλη μέρα ανακάλυψε τον Ντένις και τον σκυλάκο του, μέσα στο καλάθι που έχει τις μικρές, καλές τσάντες της. Τον Γκάρφιλντ τον βρήκε μαζί με τα δυο προβατάκια, στα ράφια της μικρής βιβλιοθήκης της κάμαράς της. Τις επόμενες  ημέρες ανακάλυπτε σε απίθανα μέρη και από κάποιο  παιχνιδάκι! Τα είχα αλλάξει  όλα εντελώς και δεν θα ξεχάσω πόση χαρά πήρα, όσο τα στόλιζα! Η γιαγιά χαμογέλασε και πήγε να συμμαζέψει το υπόλοιπο σπίτι.
    Ανυπομονώ να ξαναπάμε στης γιαγιάς, για να κάνω και άλλες ρυθμίσεις στον περιβάλλοντα χώρο! Βλέπω όμως πως και ο αδελφός μου αρέσκεται να ασχολείται με αυτά! Απ' το χολ, θα πάρει ένα μπρούντζινο καμπανάκι που το χτυπάει δυνατά, βάζει στην γραμμή τα δυο ελεφαντάκια με το σμάλτο στην ράχη και τις λαμπερές πετρούλες στα μάτια και προτιμά τον χαρτοκόπτη που είναι στολισμένος με μια πεταλούδα από ασημί και λαμπερές, κόκκινες πέτρες. ''Θα γίνει ατύχημα! Βρε βάσανο με τον χαρτοκόπτη! Πόσες φορές έχουμε πει Δημήτρη, να μην τον πειράζεις; Τι του βρίσκετε; Και ο Ηρακλής σ' αυτόν θα πρωτοπάει!'' ''Μ' αρέσει μαμά! Θα προσέχω! Να, δες, η μύτη του δεν είναι μυτερή! Είναι διακοσμητικός!'' ''Με άκουσες τι σου είπα; Άσε τον κάτω!'' Παρ' όλες τις απαγορεύσεις, εμείς βρίσκουμε χρόνο και τρόπο να εξερευνήσουμε! Στο άλλο ταξίδι, θα έχω αναπτύξει καλύτερα την, χωρίς να προδίδομαι, ενασχόλησή μου, με όλα τα μαγικά πράγματα της γιαγιάς!!
  Την τσακώνω να με παρατηρεί με κάποια περιέργεια!... ''Τόσο λεπτός! Κατάξανθος, με φίνα χαρακτηριστικά, σαν ψεύτικος! Μια σταλιά παιδί και έχει τόσο πείσμα! Προσέχετέ τον, γιατί βλέπω ότι πάει να πάρει τον αέρα του μεγάλου, έστω κι αν τον αγαπάει τόσο!...'' ''Το ξέρω μαμά... Είναι πολύ πείσμων, δεν υποχωρεί αν δεν περάσει το δικό του! Δεύτερο  παιδί βλέπεις!  Βρίσκει τον δρόμο ανοιχτό, από τον Δημήτρη! Το ίδιο δεν έκανα κι εγώ στην Ελπίδα; Είναι όμως αφάνταστα τρυφερός ο μπαγάσας!!!'' Τρυφερός; Και βέβαια είμαι! Έχω δε, μια τρομερή αδυναμία στην μαμά μου! Μακάρι να γινόταν να ήμουν όλη την ημέρα στην αγκαλιά της! Είμαι κολλημένος μαζί της! Μου αρέσει να την ζουπάω, να την ζυμώνω, να κουτουλιόμαστε σαν κριάρια, να τρίβουμε τις μύτες μας, να την αγκαλιάζω σφικτά-σφικτά και πολύ-πολύ δυνατά, με τα δυο μου, μικρά χεράκια! Είναι τόσο μαλακή η αγκαλιά της! Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν είναι δίπλα μου, δεν είμαι ήσυχος αν λείπει πολλή ώρα. Η γιαγιά λέει πως όταν ανεβαίνω πάνω της, μοιάζω με μια χρυσή καρφίτσα στο πέτο της! Της έχω τρομερή αδυναμία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όταν μου έρθει δεν κάνω τις ζαβολιές μου, κι ας φωνάζει η μαμά να κάτσω φρόνιμα!
  Στην γιαγιά έκανε εντύπωση η έκταση της φωνής μου! Πράγματι, όταν εκνευρίζομαι, τσιρίζω πολύ-πολύ δυνατά και τους ξεκουφαίνω όλους! Η μαμά με βάζει τιμωρία, ας πούμε να κάτσω για κάποια ώρα στο δωμάτιό μου, αλλά άγνωστο γιατί, την ξεχνάω πολύ γρήγορα! ''Πάψε να φωνάζεις, Κωνσταντίνε! Εδώ είναι πολυκατοικία και μένουν από κάτω μας άνθρωποι!'' ''Και από δίπλα μας;'' ''Και από δίπλα μας!Δεν είδες χθες την κυρία Ματίνα που μπήκε στο διπλανό διαμέρισμα;'' ''Και από πάνω μας;'' '' Και από πάνω μας!'' ''Και πολύ από κάτω μας;'' ''Σου είπα ΝΑΙ! Κωνσταντίνε, άσε τις εξυπνάδες και ηρέμησε! Μας έχεις ξεκουφάνει! Αν εξακολουθήσεις, δεν έχει να πάμε το απόγευμα στα ξαδέλφια σας!'' ''Καλά, καλά!!'' Και με χορευτικά βηματάκια οδεύω προς τα ενδότερα του διαμερίσματος...
   Στην Καλαμάτα είμαστε μόνοι μας. Δεν υπάρχει κανένας γύρω μας. Είμαστε μόνον εμείς σε ένα χαριτωμένο μικρό σπιτάκι με αυλή και κήπο. Τα καλοκαίρια έρχεται ο ιδιοκτήτης από τον Καναδά και μένει στο διώροφο σπίτι που είναι μέσα στην ίδια αυλή. Εδώ στην Αθήνα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μου αρέσει επίσης που η γιαγιά, μάς παίρνει και πηγαίνουμε στην δεσποινίδα Βάσω από όπου αγοράζουμε ό,τι μας αρέσει: Καραμέλες, σοκολατένιες ελιές, ζελεδάκια, ξηρούς καρπούς, τσιπς... Η μαμά μου, ζητάει πάντα μαρόν, που είναι κάστανο, τυλιγμένο σε ασημόχαρτο. Της αρέσουν πολύ κι αν είναι μαζί μας ο μπαμπάς, παλεύουν ποιος θα τα πρωτοφάει. Τούτη την φορά δεν ήρθε ο μπαμπας μαζί μας, γιατί είχε δουλειά. Αν ερχόταν, θα πηγαίναμε και βόλτα με το αυτοκίνητο, γιατί ξέρει να οδηγάει, ενώ η μαμά, όχι... Η μαμά όμως ξέρει να κάνει υπέροχα γλυκά και φανταστικά φαγητά. Η γιαγιά τρελαίνεται για το τσιζ-κέϊκ της μαμάς, όπως και για το τιραμισού της. Την συνταγή την είχε πάρει η γιαγιά από την Πολωνέζα μαμά δύο μαθητών της, την κυρία Ανδριάννα που είχε παντρευτεί Έλληνα. Είναι δηλαδή η αυθεντική συνταγή τσιζ-κέϊκ και γι' αυτό το γλυκό βγαίνει ονειρεμένο!  Η γιαγιά φτιάχνει ωραία τυρόπιτα και ακόμα πιο ωραία κρεατόπιτα. Την συνταγή την έχει από την μαμά της, την προγιαγιά μας, την Αλίκη. Βλέπετε, η  κεφαλονίτικη κρεατόπιτα, είναι φημισμένη και ανώτερη όλων!
   Τι φοβάμαι; Μα ό,τι και τα άλλα παιδιά,δηλαδή το σκοτάδι, γι' αυτό όταν πάω να κοιμηθώ για βράδυ, μου αφήνουν ανοιχτό το φως του διπλανού δωματίου. Αγαπώ πολύ τα ζωάκια. Λατρεύω τον σκύλο μας, τον Άρη, που είναι μικρόσωμος, λευκός και μαλλιαρός. Να δείτε πώς κοιμάται αγκαλιά με τον Δημήτρη! Είναι σκέτη ζωγραφιά και οι δυο τους! Στο σπίτι της γιαγιάς, τρελαίνομαι για τα γατιά της. Της έχουν μείνει δύο. Ο Πάρης ο κούκλος, μάς φοβάται, κρύβεται και φανερώνεται μόνον όταν βγούμε για βόλτα ή πέσουμε για ύπνο. Ο Ερμής όμως, είναι κοινωνικότατος και κάθεται συνεχώς δίπλα στην γιαγιά.Τον καμαρώνω, αλλά μάλλον άκομψα, γιατί δυσανασχετεί. Ενώ ο Δημήτρης τον χαϊδεύει απαλά και απαλά τον χτενίζει. Όχι για πολλή ώρα πάντως, γιατί είναι αλλεργικός όπως η μαμά μας και προχτές είχε κατακοκκινίσει το μάτι του και φώναζε πως τον ενοχλεί πολύ. Ευτυχώς με φυσιολογικό ορό έγινε καλύτερα. Παρ' όλα αυτά, όλο πάει και  καμαρώνει τον Ερμή, ο οποίος σημειωτέον τώρα το καλοκαίρι, μαδάει πολύ. Είναι όμως ένα ήσυχο γατάκι, πολύ τρυφερό. Η γιαγιά μας, που είναι η μαμά τους, τα αγαπάει πάρα πολύ και τα φροντίζει όσο δεν λέγεται.
   Τα ξαδέλφια μου έχουν την Μπέλα. Μια πανέμορφη, μεγαλόσωμη σκυλίτσα που η ουρά της είναι σαν χαίτη. Έχω περιέργεια να δω τι θα κάνουν όταν βρεθούν στον ίδιο χώρο ο Άρης και η Μπέλα. Βλέπετε, σε λίγες μέρες θα έρθουν στην Καλαμάτα οικογενειακώς η θεία Ελπίδα, ο θείος Λευτέρης, τα ξαδέρφια μας και φυσικά μαζί θα φέρουν και την Μπέλα, όπως κάνουν πάντα.Τώρα τι θα γίνει μόλις συναντηθούν τα δύο τετράποδά μας, Κύριος οίδε! Τον Άρη τον πήραμε εφέτος κι είναι πολύ τρυφερός, θα δεχτεί όμως άλλο σκυλί στον χώρο του;; Και η Μπέλα θα ανεχτεί έναν μικρόσωμο φωνακλά να της κάνει τον αφέντη; Θα αναμένομεν, θα ίδωμεν και θα πράξομεν αναλόγως. Κοντός ψαλμός, αλληλούϊα! Τι αναρωτιόμαστε; Η συμβίωση θα είναι αναγκαστική, άλλη λύση δεν υπάρχει...

   Οι μέρες πέρασαν και ήρθαν  οι θείοι και τα ξαδέλφια μας! Χαρήκαμε όλοι  μας πολύ που σμίξαμε ξανά! Στην αρχή η Μπέλα και ο Άρης στραβοκοιτάχτηκαν... Αργά το απόγευμα όμως, κάπως ηρέμησαν... Την άλλη μέρα φάνηκε πως είχαν αρχίσει να συνηθίζουν ο ένας τον άλλον. Ώσπου τελικά φιλιώσανε τόσο, που ο Άρης έφτασε να κάνει στην Μπέλα τον γαμπρό! Άλλο τώρα αν η Μπέλα του χαλάει τα σχέδια!!!  Δίποδα και τετράποδα βρισκόμαστε πλέον σε πλήρη αρμονία! Κατεβήκαμε όλοι στην θάλασσα και παίξαμε με τις ώρες! Ήρθε και ο παππούς μαζί στην βόλτα και στο μπάνιο μας. Έτσι όμορφα, περνούν οι καλοκαιρινές μέρες μας! Είμεθα σε πλήρη απαρτία!  Μάλλον όχι πλήρη, μας λείπει η γιαγιά. Ίσως κάποτε αποφασίσει να ταξιδέψει ως εδώ. Ρώτησα την μαμά, πότε θα ξαναπάμε στην γιαγιά και μου είπε αργότερα.Οπότε την ρώτησα: ''Δεν μπορούμε να πάμε την Καλαμάτα στην Αθήνα;'' και γέλασαν όλοι! Δεν ξέρω γιατί... Τέλος πάντων...Τώρα από την χαρά μου που είμαστε όλοι μαζί, πηγαινοέρχομαι τρέχοντας ανάμεσα σε όλους, που καθόμαστε σε ένα παραθαλάσσιο ζαχαροπλαστείο και τρώμε παγωτό.
    Τι θα έλεγε η γιαγιά;  ''Ο Κωνσταντίνος; Μία λεπτή ηλιαχτίδα χρυσομαλλούσα! Πανέξυπνα, γαλάζια μάτια που όλη την ώρα δεν έχει ησυχία. Όλο σκρεμιδεύει! Μια τρυφερή, φωνακλού αστραπή που σπινιάρει σε όλο το πάτωμα, βγάζοντας τσιριχτές σπίθες!  Έχουμε ένα ιρλανδέζικο ξωτικό, τον Ηρακλή-Φωτεινό και ένα δεύτερο ξαδέλφι, τον Κωνσταντίνο. Μικρός, αλλά άπιαστος! Ένα ευαίσθητο, σκανταλιάρικο αστεράκι με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, σαν νεραϊδάκι από την Σκανδιναβία!!''
   Όλα αυτά κι άλλα τόσα θα μπορούσε να πει για την αφεντιά μου η γιαγιά Πολυάνθη. Σε όλα έχει πέσει μέσα, ιδίως εκεί που λέει ότι είμαι ένα τρυφερό, αλλά φωνακλούδικο ζιζάνιο! Που, όπως είναι γνωστό, τους αγαπάω όλους, γιατί η καρδούλα μου είναι γεμάτη από φως και αγάπη, αθωότητα και ανεμελιά!!!!