Νιώθω ότι έχω δυο διαφορετικές όψεις... Η μία είναι η γνωστή, αυτή που μου δείχνει ο καθρέφτης. Η άλλη είναι το εσωτερικό μου γίγνεσθαι... Τα εσώψυχά μου... Να την πούμε ψυχή; Αυτή η μορφή, μου αρέσει περισσότερο από άποψη καλαισθησίας... Είναι μια νέα γυναίκα, με μαύρα μαλλιά, λευκό πρόσωπο και γαλανά μάτια... Τα μαλλιά της είναι όλο καπέτες, όπως τις λέμε στο νησί μου τις βαγκ και χτενισμένα, αλά Ρίτα Χέ'ι'γουορντ, στην ΤΖΙΛΝΤΑ. Φοράει μακριά φορέματα με στυλ. Έχει κατακόκκινα χείλη και βαμμένα μάτια με γαλαζοπράσινες ή βιολετιές σκιές... Φοράει διαλεχτά μπιζού και έχει αδυναμία στα μεγάλα σκουλαρίκια. Μέση δαχτυλίδι και περπατάει στητή, ευθυτενής, με ίσια την πλάτη... Αγαπάει τον Ανταμό με την ιδιάζουσα φωνή του και ακούει το "ΓΚΡΑΝ ΠΕΡ - ΓΚΡΑΝ ΜΕΡ". Λατρεύει το "ΚΡΑΪΝ ΤΑΪΜ ΧΙΑΡ ΑΓΓΑΙΝ" και ακούγοντας την φωνή του τραγουδιστή, ερωτεύεται τον ήχο της φωνής του και νιώθει αισθήματα βαθιά, ερωτικά, που συγκινούν το είναι της και της αφήνουν την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, εκείνου του υπέροχου "κάτι" που της φανερώνεται, αλλά γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά της, σαν μαργαριταρόσκονη, σαν σπίθες από πεφταστέρια... Βάζει στο πικ-άπ την ΧΟΜΠΑΡΣΙΤΑ ή ΤΟΥΣ ΑΛΙΕΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΩΝ και χορεύει σε σύννεφα βαθυπράσινα, με πυκνές πορτοκαλιές ανταύγειες που αναδύουν πάθος, φλόγα και ολοπόρφυρα φεγγάρια... Ακούει το "ΝΤΑΝΣ ΜΙ ΤΟΥ ΔΙ ΕΝΤ" και στα πρώτα βήματα, πέφτουν δίπλα της αστροστάλες δακρύων, από έναν αστραποβόλο μυριοκέντητο γαλαξία, που ζωγραφίζει την μορφή της στο άπειρο...
Αυτή η εσωτερική μορφή που την λέω ΨΥΧΗ, δεν γερνάει ποτέ... Εξακολουθεί σε πείσμα του χρόνου που διαβαίνει αδιάφορος, να μένει πάντα νέα και ποθητή. Εξακολουθεί να ονειρεύεται με την ίδια έξαρση των 20 χρόνων, εξακολουθεί να επιθυμεί, να θέλει, να αποζητά. Μπορεί να τρέξει σαν κοπελούδα, να κάνει πεζή Γκύζη-Ερμού με άνεση, να μην την επηρεάζει η ζέστη του καλοκαιριού, να κινείται άνετα, να ζωγραφίζει, να γράφει γεμάτη έμπνευση, ενθουσιασμό και πάθος... Πόσο της αρέσουν τα ωραία πράγματα!!! Λατρεύει την ομορφιά όπου την βρει... Θέλει να βλέπει γύρω της όμορφα, διαλεχτά αντικείμενα. Τα φέρνει σπίτι της, ώστε όταν ξεκουράζεται, το βλέμμα της να στέκει πάνω τους και να της χαρίζουν εσωτερική αγαλλίαση. Βλέπει το ωραίο στα ολάνθιστα λουλούδια, στις ντάλιες, στο αρωματικό αγιόκλημα, στο ευωδιαστό ίντετσι, στα τρυφερά ρόγκολα, στα βελούδινα τσετσέλια, στα χαμογελαστά χαρτάκια και στις πανέμορφες αχνορόδινες αμυγδαλιές... Λυγίζει μπροστά στον πόνο ενός παιδιού και γίνεται έξαλλη αν κάποιος φερθεί άσχημα σε ένα ζωάκι... Και μέσα από τα κλασικά έργα, νιώθει ότι ψηλώνει σε πνεύμα και σε αρετή...
Άναψαν χιλιάδες πυροτεχνήματα σαν έγινε μητέρα και κολύμπησε σε σμαραγδένια και ζαφειρένια νερά σαν έγινε δασκάλα... Και ποτέ δεν είπε "κουράζομαι"... Όλο καινούριες ιδέες πλήθαιναν στο μυαλό της... Ούτε κατάλαβε ότι το αύριο δεν είναι πολύ μακριά ή ότι το μέλλον δεν είναι άπειρο, χωρίς την γραμμή τερματισμού... Έχει πάντα όνειρα, είναι πάντα όμορφη, ευκίνητη, διακριτική, με φινέτσα και δεν ανέχεται την σκληρότητα, το θράσος, την βρωμιά, ηθική και σωματική...
Αυτήν λοιπόν την μορφή προτιμώ... Η άλλη μορφή, η εξωτερική, είναι αυτό που λέμε "σαρκίο". Αυτή η εξωτερική μορφή, φέρνει στην ψυχή τελευταία πολλά εμπόδια και σηκώνει τείχος αντιρρήσεων... Τολμά να της λέει δηλαδή, ότι στο τρίτο τετράγωνο από εκεί που μένει, της πόνεσαν τα γόνατα και καλόν είναι να σταματήσει μπροστά σε δυο-τρεις βιτρίνες, κάνοντας δήθεν ότι χαζεύει, γιατί θα δυσκολευτεί να επιστρέψει εις την οικίαν της... Άκουσον, άκουσον!!! Και στην αντανάκλαση της βιτρίνας, έχει το θράσος να της πει να ισιώσει το κορμί της, γιατί την πονά η μέση της και δεν πρόσεξε ότι της ξέφυγε κι έγειρε λίγο το σώμα της, αυτή που θαυμάζει τον κύριο που περνά τούτη την στιγμή από μπροστά της και τον καμαρώνει διότι περπατά ευθυτενής σαν κυπαρίσσι... Και ακούει μέσα στ' αυτιά της τα λόγια των θυγατέρων της "Πάλι άσπρα έβαψες τα μαλλιά σου μαμά;;" υπονοώντας ότι πρέπει να περάσει βαφή στα επιμένοντα να βγαίνουν λευκά, μπροστινά μαλλάκια της...
Ζηλεύει τα ζωάκια... Όσο κι αν μεγαλώσουν, η μορφή τους δεν δείχνει την ηλικία τους... Δεν επέρχονται σε αυτά τόσες αλλαγές, όσες στους ανθρώπους... Βλέπει στις φωτογραφίες πώς ήταν η ίδια και όλοι της οι γνωστοί της 20 χρονών και πώς είναι τώρα... Εδώ αστέρες του Χόλυγουντ - και αν δεν έχουν μεσολαβήσει πλαστικές επεμβάσεις - έχουν μεγάλη διαφορά στα εβδομήντα τους, από εκείνο που ήταν στα τριάντα τους... Το λιοντάρι μπορεί να καταλάβεις αν είναι γερασμένο, αλλά εξακολουθεί και έχει όλη την μεγαλοπρέπειά του ως βασιλιάς του ζωικού βασιλείου... Ενώ ο άνθρωπος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλοιώνεται πολύ στο πέρασμα του ανελέητου χρόνου... Τι όμορφα θα ήταν εάν ψυχή και σώμα συμβάδιζαν...
Στα βασικά, αυτή, παραμένει μέσα κι έξω η ίδια... Μπορεί να ζωγραφίσει, εξακολουθεί να γράφει, δεν βλέπει αξιόλογες ρυτίδες στο πρόσωπό της... Όμως πιάνει την Ψυχή της να μελαγχολεί... Την επηρεάζει η σωματική δυσκαμψία της... Αυτή που άλλοτε έφερνε γύρα σπίτι-σχολείο-παιδιά-υποχρεώσεις και δεν ένιωθε κούραση καμία... Τώρα πολλά έχουν αλλάξει που έχουν επιδράσει πάνω της αρνητικά... Το χειρότερο, ότι το μέλλον πλέον δεν είναι απέραντο, χωρίς όρια... Κάπου πολύ μακριά, αρχίζει να κατανοεί ότι υπάρχει μια άγνωστη περιοχή που γράφει ΣΤΟΠ... Κι αυτό την μελαγχολεί... Είναι τόσα πράγματα που θέλει να κάμει... Τελευταία τρεμοσβήνει η ανησυχία αν θα τα προλάβει... Σαν αντίδραση, ξανάρχισε να διαβάζει τα κλασικά αριστουργήματα που είχε διαβάσει νέα. Ξεκίνησε με την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και το ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ του Λ.Τολστόϊ. Τα διάβασε και ξ α ν α μαγεύτηκε... Διάβασε ΤΑ ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ της Έμιλι Μπροντέ, με τους αξέχαστους δυνατούς και παθιασμένους χαρακτήρες των ταλαιπωρημένων ηρώων του.... Διάβασε πάλι, ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ του Κρόνιν, που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γιατροί, ώστε η ιατρική, να μην χάνει ποτέ το ανθρώπινο πρόσωπό της. Διάβασε το ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ της Μάργκατερ Μίτσελ. Άλλου είδους γοητεία εδώ... Έπονται το αριστούργημα ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΜΕΝΟΙ του Φ. Ντοστογιέφσκι, ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ του Πρέσσφιλντ Στίβεν, επικό, ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο πρέπει να διαβάσουν ΟΛΟΙ οι Έλληνες και άλλοι πολλοί θησαυροί...
Η αγωνία όμως για το αύριο, τώρα που ηλικιακά δεν είναι στην σφαίρα των νιάτων, το άγνωστο που καιροφυλακτεί και που άλλοτε δεν της περνούσε καν απ' το μυαλό, της φέρνουν μια μελαγχολία, που επηρεάζει και την ψυχή της... Ευτυχώς όμως που αυτή η ψυχή, δεν λέει να το βάλει κάτω... Αρνείται πεισματικά να συγχυστεί για τον πόνο στην μέση... Αποδιώχνει την ομίχλη του αύριο... Πυροδοτεί το εξωτερικό σαρκίο να στρωθεί στο γράψιμο και ν' αφήσει το πνεύμα να δημιουργήσει και να ευφρανθεί. Και εξακολουθεί να της παρουσιάζεται σαν νέα δραστήρια κοπελιά με ρομαντική ομορφιά, όνειρα μυροβόλα και σχέδια φωτεινά, πλημμυρισμένα από το ζωογόνο φως της κροκόππεπλου κόρης του Ομήρου, της ροδόχρους, χρυσογέννητης αυγής... Κι αυτό της δίνει δύναμη να συνεχίσει... Κι όταν το κεφάλι σκύψει από έγνοιες ένα σωρό, η ακατάβλητη Ψυχή της, τής δίνει μια γερή σκουντιά και την ρίχνει μέσα στο αέναο, στροβιλίζον, ευεργετικά παγωμένο ποτάμι της ζωής και την συνεφέρνει...
Γι' αυτό στην αρχή είπα, ότι από τις δυο μορφές μου, προτιμώ την εσωτέρα... Είναι πάντα νέα, όμορφη - και ευτυχώς - από πεποίθηση μάχιμη... Αυτή η ιδιαίτερη Ψυχή, με κρατά όρθια και νέα... Παρά τα γόνατα.. Παρά τα όσα φέρνει η ζωή... Η Ψυχή εξακολουθεί να εστιάζει στα όμορφα και στα θετικά και δεν παύει να ευχαριστεί ολόθερμα τον Θεό γι' αυτά... Εκεί που την τσακώνω με ένα δάκρυ όμοιο με μπριλάντι, είναι όταν ακούμε το τραγούδι "ΚΡΑΪΝ ΤΑΪΜ ΧΙΑΡ ΑΓΓΑΙΝ'' από τον Μπέρνχαρντ Μπρινκ... Εκεί λυγάει... Με αγκαλιάζει στοργικά και μου ψιθυρίζει: "Δεν πειράζει.." Γιατί ξέρει ότι πέρασε πια ο καιρός για έρωτες... Και παρ' όλ' αυτά, καθόμαστε αγκαλιασμένες και ξαναερωτευόμαστε την υπέροχη αυτή φωνή, όπως τότε στα 25 μας χρόνια και γράφουμε στην σφαίρα του νου, εκείνον τον ξεχωριστό άντρα που ονειρευόμασταν πάντα και που ζωντανεύει από την, κάποιες στιγμές λυγμική, αγαπημένη φωνή του νεαρού τότε ξένου τραγουδιστή, με το λεπτό, όλο γωνίες πρόσωπο...... "Είδες;" μου ψιθυρίζει η Ψυχή με κατανόηση, τρυφερά... "Είδες; Μπορείς πάντα να ονειρεύεσαι!! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό είναι αυτό!!! Έστω κι αν έχεις πλήρη επίγνωση ότι εσύ βρίσκεσαι πλέον σε άλλη φάση.. Σημαίνει ότι είσαι ζωντανή και δημιουργική..."
Όντως... Ήμουν και είμαι ερωτευμένη πάντα με την ζωή... Με τα παιδιά μου, τα άνθη, τα ζώα, τα ωραία βιβλία, το λειτούργημα της δασκάλας, τους μαθητές μου, με την απεραντοσύνη του γαλάζιου ουρανού, με την γοητεία της σειρήνας-θάλασσας, με το μυστήριο του νυχτερινού, αστροκέντητου στερεώματος, με τον διαμαντένιο, αστραποβόλο πάνωθέ μας, γαλαξία, ασημοστόλιστον και φωτοπερυχημένο...
Όμως επίτρεψέ μου Ψυχή μου, μιαν μικρή αδυναμία... Το ακούς;... Σου έβαλα το υπέροχο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν, "ΝΤΑΝΣ ΜΙ ΤΟΥ ΔΙ ΕΝΤ....." Βλέπω με νιώθεις... Οι νότες πλημμυρίζουν μυστηριακές και τρυφερές το σαλόνι... Τα παιδιά μου είναι διακοπές. Ο γατούλης μου ο Ερμής χαϊδεύεται στην άκρη της οθόνης του λάπτοπ που γράφω... Νιώθεις ό,τι νιώθω... Δακρύζεις.. Δακρύζω... Όχι για την Πολυάνθη μάνα, δασκάλα, κόρη, αδελφή, φίλη, γειτόνισσα, συναδέλφισσα... Για όλα αυτά, ευχαριστώ τον Θεό και θα τον ευγνωμονώ πάντα... Όμως, καθώς ξεχύνονται μαγευτικές οι νότες του τραγουδιού τριγύρω, δακρύζεις και δακρύζω για κάτι άλλο, τελείως εγωιστικά.... Για τα νιάτα που έφυγαν... Για τους έρωτες που δεν ήρθαν ή που δεν κράτησαν πολύ... Είναι η στιγμή που το μέσα μου και το έξω μου, συναντώνται αρμονικά, πάνω στις ίδιες σκέψεις... Δακρύζεις για την Πολυάνθη κορίτσι, γυναίκα, που ενώ πάλεψε, ένα αστέρι πολύ σημαντικό, δεν μπόρεσε να το κρατήσει κοντά της για πάντα... Ή αυτό το αστεράκι δεν μπόρεσε να συναντηθεί μαζί μου... Και τώρα είναι πλέον τόσο αργά... Αλλά δεν μπορώ να μην δακρύζω... Κι αυτό το τραγούδι... Ξέρω Ψυχή μου, ότι σε έχει αιχμαλωτίσει ολόκληρη με την μαγεία του... Και να σου μαρτυρήσω τώρα που είμαι ευάλωτη απ' την συγκίνηση, ότι έχω και κάποιους φόβους για το αύριο... Το Αύριο,θα είναι καλό μαζί μου;... Θα μου συμπεριφερθεί ευγενικά;... Πώς θα είναι το μακρινό μέλλον;... Ω, να είναι ανώδυνο, ειρηνικό...
Ψυχή μου.... Στροβιλίζεσαι στους ήχους της μουσικής!!! Σε ευχαριστώ που υπήρξες αυτή που είσαι!!! Με ακούς;; Θέλω να μείνεις έτσι πάντα!!! Νέα, ωραία και αισιόδοξη!! Εσύ με στήριξες πάντοτε, με την ακατάβλητη θέλησή σου!! Παρέμεινε έτσι, σε παρακαλώ!!! Εσύ, δεν θέλω να γεράσεις ποτέ. Με το θάρρος που θα μου δίνεις, θα μπορώ να χορεύω μαζί σου το αγαπημένο μας τραγούδι, περνώντας αλώβητες μέσα από όποια ομίχλη συναντήσουμε... Και πού ξέρεις;; Ίσως ο χρόνος βλέποντάς μας, γλυκάνει, γίνει καλός μαζί μας και μας φερθεί τρυφερά και ευγενικά....
