ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ... [Μέρος 3ο]

Όπως έγραψα στο προηγούμενο κείμενο, έμεινα για αρκετές ημέρες σε συγγενικό σπίτι με δύο παιδιά του Δημοτικού. Τον Πάρη, στην Δ΄ τάξη και τον Άρη στην ΣΤ'. Ό,τι γράφω τα έζησα από πρώτο χέρι και τα είδα ιδίοις όμμασι.

Η οικογένεια της Λουίζας και του Στάθη, ζουν ένα τέταρτο με το αυτοκίνητο έξω από την μεγάλη πόλη. Τα παιδιά τους τα έβαλαν στο σχολείο της περιοχής τους. Όμως, ενώ ο μικρός ο Πάρης - για τον οποίον έγραψα προχθές - τα πήγαινε καλά με τους συμμαθητές του, ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Άρης, ερχόταν σπίτι συνεχώς στεναχωρημένος. Το κακό παράγινε στην Τρίτη τάξη. Τα αγόρια δεν τον έπαιζαν στο διάλειμμα, τρία μάλιστα από αυτά, μόλις έβλεπαν τον Άρη να παίζει, πήγαιναν, απειλούσαν τους συμπαίχτες του, τους τραβούσαν μαζί τους και τους χαλούσαν το παιχνίδι... Άσε που ήταν και επιθετικά και για το παραμικρό τον έσπρωχναν και τον κορόιδευαν.... Εκφοβισμός δηλαδή, όχι αστεία...

Ο Άρης, είναι ένα παιδί τρομερά δοτικό, φιλήσυχο, άριστος μαθητής, που δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Πληγωνόταν βαθιά με την όλη κατάσταση και όλο ρωτούσε την μητέρα του, γιατί του φέρονται έτσι, αφού αυτός δεν τους ενοχλεί ποτέ... Τον παρηγορούσαν οι δικοί του, αλλά επειδή το φαινόμενο συνεχιζόταν, η μαμά του πήγε στην δασκάλα του. Της μίλησε ευγενέστατα και της εξέθεσε το θέμα... Η δασκάλα είπε ότι θα μιλήσει στα παιδιά και θα το λάβει υπ' όψιν της... Οι μέρες όμως περνούσαν και το κακό συνεχιζόταν.. Η Λουίζα ξαναπήγε στην δασκάλα και την τρίτη φορά πήγε στην Διευθύντρια, πάντα ευγενική, να ζητήσει βοήθεια… Πέρασε η Γ' τάξη με το ίδιο στυλ. Είπαν ότι στην Δ΄ τα παιδιά θα ωριμάσουν και θα αλλάξουν τα πράγματα... Δυστυχώς, με την νέα σχολική χρονιά, τα πράγματα εντάθηκαν... Ο Άρης εξακολουθούσε να είναι ο πρώτος μαθητής στην τάξη του, αλλά στα διαλείμματα περνούσε πολύ δύσκολα. Ή έπρεπε να κάθεται απομονωμένος ή αν τον έβλεπαν να παίζει, ορμούσαν να του κάνουν χαλάστρα. Και τώρα τα πράγματα αγρίεψαν. Έπεφτε ξύλο, μπούλινγκ δηλαδή κανονικό. Φυσικά ο μικρός δεν καθόταν να τις φάει και αμυνόταν. Γύριζε σπίτι του χάλια.

Η μητέρα του πήγε στο σχολείο και μίλησε αυτή την φορά, πάρα πολύ σοβαρά με την δασκάλα του… Είχαν την ίδια... “Όταν τον βαράνε, να έρχεται να μου το λέει εμένα και να μην ανταποδίδει” είπε η δασκάλα. “Μα να κάτσει να τις τρώει κυρία Καίτη;;; Μόλις πάει να έρθει σε σας τον κυνηγούν και τον φωνάζουν καρφί!!! Σας παρακαλώ, πρέπει να γίνει κάτι. Είναι σωστό τρία αγόρια να προκαλούν τέτοιο χαμό;; Εσείς μου λέτε ότι ο Άρης είναι τέλειος μέσα στην τάξη... Είναι λογικό να αρνείται να έρθει σχολείο, γιατί κάποια παιδιά είναι ανεξέλεγκτα;;;” “Τους το λέω, αλλά είναι λιγάκι ατίθασα!! Και ο Άρης να μην στεναχωριέται τόσο!! Θα δω τι θα κάμω!...” Και ΔΕΝ έκανε τίποτε... Πήγε τότε η Λουίζα στην Διευθύντρια και ξαναπήγε... Και είδε με απογοήτευση, ότι  κ α ν έ ν α  μέτρο δεν είχε ληφθεί για τους τρεις-τέσσερις ταραξίες...

Τι είπες βρε συναδέλφισσα στην μητέρα του παιδιού;;;; Να μην στεναχωριέται τόσο ο γιος της;;; Δηλαδή να κάτσει να τις τρώει και να μην μιλά;;; Κι αν μιλήσει είναι υπερευαίσθητος;;; Αν ήταν το δικό σου παιδί, θα το άφηνες να το χτυπάνε;; Αλλά κυρία μου, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν το λέμε μόνον μία φορά και αποξεχνιόμαστε... Κ ά θ ε ημέρα συζητούμε στην τάξη μας για την βία... ΚΑΘΕ ημέρα και ΚΑΘΕ ημέρα προσέχουμε να μην υποφέρει  κ α ν έ ν α  παιδί μας... Κι αν δούμε ότι η κατάσταση δεν φτιάχνει, καλούμε τους γονείς των ταραξιών και μια και δυο φορές και με πολύ προσεχτικά λόγια, τούς παρουσιάζουμε το πρόβλημα που δημιουργούν τα παιδιά τους… Ίσως κάποιο να έχει πρόβλημα διαχείρισης θυμού και να χρειάζεται παιδοψυχολόγο. Και βάζουμε όρια... Μετέφερε σ’ εκείνους το πρόβλημα: “Πώς θα νιώθατε κύριε Λάμπη μου, αν το δικό σας παιδί ερχόταν δαρμένο σπίτι του; Μπείτε στην θέση του Άρη... Ζητώ την βοήθειά σας... Μήπως να ρωτούσατε τον παιδίατρο, γιατί είναι τόσο ορμητικός;” Πες “παιδίατρο” αν φοβάσαι την αντίδραση του γονιού στον όρο “παιδοψυχολόγος”... Και σκέψου, μήπως τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν σπίτι τους βίαιους γονείς... Έχεις πολύ σοβαρή δουλειά να κάνεις κυρία συναδέλφισσα... Και στην προκειμένη περίπτωση, ΔΕΝ στάθηκες αντάξια του λειτουργήματός σου... Ο Άρης και ο Πάρης είχαν  κ α τ α π λ η κ τ ι κ έ ς  νηπιαγωγούς και τις λατρεύουν. Δεν θα τις ξεχάσουν ποτέ… Όμως αυτό που έτυχε στον Άρη, ήταν άνω ποταμών... Οι δυο γονείς το σκέφτηκαν... Είδαν ότι τίποτε δεν θα άλλαζε. Και απελπισμένοι, την νέα χρονιά, έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο, στην μεγάλη πόλη. Είναι λύση αυτή;;; Να φεύγουν παιδιά γιατί το σχολείο δεν μπορεί να κάνει καλά τους ταραξίες;;;;;;

Όταν ο πατέρας δεν είχε δουλειά, πήγαινε αυτός με το αυτοκίνητο τα παιδιά του σχολείο. Διαφορετικά, τα δυο αδελφάκια, περίμεναν στην στάση το λεωφορείο... Άλλαζαν δυο συγκοινωνίες μέχρι να φτάσουν σχολείο. ΚΑΙ αλλάζουν.... Από την ώρα που έφευγαν, μέχρι την στιγμή που έμπαιναν στην αυλή, τούς μιλούσε συνεχώς η μάνα τους στο κινητό, για να νιώθουν ασφάλεια. ΚΑΙ τους μιλά... Εγώ τρέμω και μόνον στην ιδέα... Ο Θεός να τα φυλάει... Τόσο μικρά τέτοιο ταξίδι;;;; Στο νέο σχολείο, ο μικρός ο Πάρης, δυσκολεύτηκε, γιατί αυτός καλά περνούσε στο παλιό του σχολείο. Δεν θα ξεχάσω μια κουβέντα του. Ένα μεσημέρι -πέρσι- τον ρώτησα: “Πώς πέρασες σήμερα στο νέο σχολείο σου Πάρη μου;” “Καλά” “Έπαιξες στο διάλειμμα;” “Όχι... Καθόμουν συνέχεια στο παγκάκι…” “Γιατί παιδάκι μου;” “Δεν με παίζουν τα παιδιά... Κάποια κορίτσια με παίζουν, αλλά σήμερα έλειπαν οι δύο... Αλλά μην ανησυχείτε... Το έχω συνηθίσει”. Μιλούσε ήρεμα, στωικά, σαν να είχε αποδεχθεί κάτι πολύ βαρύ και αναπόφευκτο... “Ευτυχώς έχουμε κρατήσει πολύ καλή επαφή με τα παιδιά του παλιού του σχολείου. Βλέπονται μάλιστα για να παίξουν, πολύ συχνά” είπε η μάνα. Κοίτα τι αναστάτωση είχε φέρει η αδιαφορία της δασκάλας του Άρη... Σπάραξε η καρδιά μου ακούγοντας τον μικρό να μιλάει χωρίς πίκρα, λες και είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα... “Δεν με παίζουν”...

Ευτυχώς εφέτος, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ο μικρός ανέπτυξε κάποιες φιλίες, η μεγάλη του όμως αγάπη είναι οι παλιοί συμμαθητές του, με τους οποίους έχει κρατήσει μια θαυμάσια σχέση… Ο Πάρης θυσιάστηκε για τον μεγάλο αδελφό του και ευτυχώς, γιατί στο καινούριο σχολείο, ο Άρης βρήκε την υγειά του!!! Οπότε δικαιώθηκε και η δύσκολη απόφαση των γονιών τους ν’ αλλάξουν σχολείο...

Πώς έγινε αυτό το θαύμα;;; Μα η δασκάλα που είχε πέρσι τον Άρη στην Ε' τάξη και που τον έχει -ευτυχώς- και εφέτος, είναι μία θαυμάσια γυναίκα!!! Μια  ε ξ α ι ρ ε τ κ ή  εκπαιδευτικός που κοσμεί τον χώρο των εκπαιδευτικών!!!! Δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες τον νέο μαθητή και  ό λ η  η τάξη τον αγκάλιασε!!!!! Τι ευτυχία γι' αυτήν την οικογένεια!!! Η κυρία Δήμητρα, η δασκάλα του Άρη, διείδε αμέσως τι είδους παιδί είχε μπροστά της!!! Και τα φτερά του Άρη άνοιξαν διάπλατα και πέταξε ψηλά!!! Την ώθηση, του την έδωσε αυτή η υπέροχη δασκάλα και η ολοκληρωτική αποδοχή σύμπασας της τάξης!!!!! Ε Υ Τ Υ Χ Ι Α!!! Το παιδί  θ έ λ ε ι  να πάει σχολείο πλέον, χωρίς άγχος κανένα!!! Στην τάξη του, ΔΕΝ υπάρχει κανένα είδος τραμπουκισμού... Η δασκάλα του προσέχει τα πάντα και προλαμβάνει κάθε στραβή... Ο Άρης έκανε παρέες και πέρασε μια έξοχη χρονιά. Τώρα είναι στην ΣΤ΄ τάξη. Είναι ένα ώριμο παιδί που μπορείς μαζί του να συζητήσεις χίλια πράγματα. Τώρα που ξαναπήγα, τα γράμματά του, τού είπα να προσέξει μόνον. Τα τετράδιά του γεμάτα γραμματικά φαινόμενα, οι εκθέσεις διορθωμένες, στην Ιστορία κάνουν παραγράφους, γράφουν δίπλα περίληψη και στα μαθηματικά, όπως είπε η δασκάλα του, είναι “φευγάτος!!” Τα έχει καταλάβει πλήρως. Η κυρία τους δεν προχωρεί, εάν  ό λ η  η τάξη, δεν έχει εμπεδώσει το όποιο μάθημα...

Την ευχέρειά του στα μαθηματικά, την είδα κι εγώ. Είχε να λύσει ένα πρόβλημα. Πήρα να το λύσω κι εγώ ξεχωριστά... Έκανα τα μεικτά κλάσματα απλά, αντέστρεψα τους όρους του 2ου κλάσματος και αντί διαιρέσεως έκανα πολλαπλασιασμό. [Ήταν πρόβλημα διαίρεσης] “Πόσο βρήκες Άρη μου;” Ας πούμε 7. “Τόσο βρήκα κι εγώ!! Για να δω την πράξη” Και αντί πράξης, είδα ένα ολόκληρο σχεδιάγραμμα, που κατέληγε στο ίδιο αποτέλεσμα!!! “Πώς το σκέφτηκες αυτό Άρη μου;; Εμένα ούτε μου πέρασε από το μυαλό!!! Χίλια ΜΠΡΑΒΟ σου λεβέντη μου!!!” Και θυμήθηκα τα λόγια του Λυκειάρχη μας στην ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, Νίκου Μυτιληναίου, που μας έλεγε: “Να μου στέλνετε τα παιδιά στο Γυμνάσιο και να ξέρουν την προπαίδεια... Και προσέξτε!!! ΔΕΝ υπάρχει ένας μόνον ένας δρόμος στα μαθηματικά!!! Αφήστε τον μαθητή σας να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο στην λύση... Αρκεί βέβαια αυτός ο δρόμος να οδηγεί στο σωστό αποτέλεσμα!!!” Σοφά λόγια... Τελικά ο Άρης, εκτός από την αγάπη του στην Ιστορία, αποδείχθηκε ότι έχει και μια άλλη αγάπη, στα Μαθηματικά!!! Το μυαλό του παίρνει στροφές, που δεν τις έχω φανταστεί καν...

Και τα τετράδια της Αριθμητικής του;; Με τάξη. ΠΡΟΒΛΗΜΑ, μετά ΣΚΕΨΗ, μετά ΛΥΣΗ και τέλος ΑΠΑΝΤΗΣΗ!!!! Αχ, αγαπημένη δασκάλα του Άρη μας, χρυσή μας κυρία Δήμητρα, κάνατε την καρδιά μου να αγαλλιάσει!!! Η σύγκριση με την διδασκαλία που λαμβάνουν τα δύο αδέλφια από τους δασκάλους τους, πόρρω απέχει. Για την περίπτωση του διδασκάλου του Πάρη, έγραψα τις προάλλες αγανακτισμένη… Τώρα γράφω και πετάω στα ουράνια!!! Ο Πάρης βέβαια, δεν γκρινιάζει για τον δάσκαλό του... Όσο λιγότερα, τόσο καλύτερα.. Παιδί είναι... Αλλά εγώ μίλησα ως εκπαιδευτικός με 35 χρόνια μάχιμης διδασκαλίας και ξέρω να ξεχωρίζω την ήρα από το στάρι. Για την δασκάλα του Άρη, δεν έχω να πω  τ ί π ο τ α  κακό... Δεν την έχω δει ποτέ, την γνώρισα όμως μέσα από τις εργασίες που φέρνει ο Άρης σπίτι και από την τεράστια αγάπη που δείχνει για κάθε παιδί ξεχωριστά... Και είναι όπου πρέπει αυστηρή... Αλλά τα παιδιά έχουν ραντάρ... Το έχω πει χίλιες φορές... Μπορεί να του χαμογελάσει μία δασκάλα και ο μικρός να μην “την πάει”, γιατί το ένστικτό του διέκρινε το ψεύτικο χαμόγελο... Και μπορεί μία άλλη δασκάλα να τους βάλει μπόλικες εργασίες και να υψώσει την φωνή όταν πρέπει και τα παιδιά να τρέχουν να την αγκαλιάζουν όπου την δουν... Κι αυτό, γιατί έχουν γνώση του δικαίου... Η μάνα μας κάποιες φορές δεν μας μαλώνει; Την λατρεύουμε όμως, γιατί έχουμε πάρει από αυτήν ανείπωτη αγάπη… Έτσι και την κυρία Δήμητρα... Την αγαπούν όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριές της, διότι έχουν εισπράξει από αυτήν την δασκάλα  α γ ά π η  και ειλικρινές ενδιαφέρον... Έχει το δικό της στυλ και μέσα από τα παιδιά τους, την αγαπούν και οι γονείς των παιδιών της.

Ο Άρης μας... Με τα τεράστια όλο καλοσύνη μάτια και την γεμάτη δοτικότητα καρδιά!!! Ευτυχώς βρήκε την ηρεμία του... Έχει πολλά όνειρα και μακάρι να τα πραγματοποιήσει... Του χρόνου πάει Γυμνάσιο και αρχίζει και η εφηβεία... Εύχομαι να συνεχίσει στον υπέροχο δρόμο που έχει χαράξει. Μακάρι όλα τα παιδιά και τα δικά μας να βρουν την ευτυχία στην ζωή... Αποχαιρετώντας το Δημοτικό στο τέλος τούτης της χρονιάς, ο Άρης και όλοι οι αγαπημένοι συμμαθητές του θα ευχαριστούν εκ βάθους καρδίας την υπέροχη δασκάλα που βρέθηκε στον δρόμο τους και τα καθοδήγησε σωστά, την αγαπημένη τους κυρία  Δ Η Μ Η Τ Ρ Α... Την δασκάλα που θυμίζει σε όλους πόσο πιστά πρέπει να υπηρετείς το λειτούργημά σου και ότι ο δάσκαλος πρέπει να είναι πάντα εκτός από πηγή γνώσης, ένα καμίνι αγάπης, προσφορά παιδείας, ασίγαστου νοιαξίματος και ατέλειωτης στοργής!!!!

.

 ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ  ΟΛΟΥΣ  [Μέρος 2ο]

      Έμεινα κάποιες ημέρες σε συγγενική μου οικογένεια.Εκεί διαπίστωσα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα περιστατικά, που αφορούσαν την σχολική ζωή των δύο αγοριών της οικογένειας. Χρυσά παιδιά, με έφεση μεγάλη στα γράμματα ο πρώτος, πανέξυπνος, αλλά τεμπελάκος ο μικρός. Σήμερα θα ασχοληθώ με όσα είδα γύρω από το σχολείο, του δεύτερου υιού. Ας τον πούμε Πάρη. Λεπτοκαμωμένος, πανέμορφος, κατάξανθος, αεικίνητος,μεγάλος αθλητής στον στίβο. Αν συνεχίσει έτσι, πάει για Γυμναστική Ακαδημία.Πολύ διαβαστερός δεν είναι...Θέλει να τελειώνει γρήγορα τα μαθήματα και δεν προσέχει τον γραφικό του χαρακτήρα.

        ''Γράφε Πάρη μου με όμορφα γράμματα... Μην βιάζεσαι να τελειώσεις..Αυτά είναι σαν ψείρες και τόσο αχνά!!!Ας μην είναι τέλεια...Πάτα το μολύβι σου και κάνε τα τουλάχιστον μεγαλύτερα, και τότε  μάτια μου, είναι σαν να λες: 'Κοιτάξτε με!!Είμαι εδώ!!Υπάρχω!!!'' Ενώ αυτές οι ψειρούλες δείχνουν άτομο άτολμο, που βαριέται, θέλει να ξεμπερδεύει εύκολα και χάνεται μέσα στο πλήθος...Και φρόντισε η εργασία  σου να έχει ωραία όψη.Σέρνεις τις γραμμές με το χέρι;; Έχουμε χάρακα γι΄αυτό... Βάζουμε και ημερομηνία στην αρχή...'' Απ' ό,τι είδα όμως στα τετράδιά του, ο δάσκαλος δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στην εμφάνιση  του γραπτού...Πώς θα μάθει όμως ένα παιδί στο ωραίο;; Εμείς συζητούσαμε ώ ρ ε ς για τον τρόπο γραφής ενός μαθητού...Πώς αλλιώς θα μάθει ένα παιδί που δεν είναι εκ φύσεως καλλιγράφος;;;   Την άλλη μέρα ο Πάρης ήρθε χαρούμενος και μας είπε, ότι ο δάσκαλός του, τού είπε ΜΠΡΑΒΟ για την προσπάθειά του και ότι τα γράμματά του στην Αντιγραφή, είναι τώρα καλύτερα!!!Ο νεαρός ενθουσιάστηκε και όσο έμεινα μαζί τους, ,μπορεί να μην έγραφε με ωραία στρογγυλλά γράμματα, αλλά είχε διορθωθεί πολύ...

     Η μητέρα του μου είπε ότι ο δάσκαλός τής είχε  μιλήσει για τον γραφικό του χαρακτήρα, αλλά δεν επέμενε στο παιδί. Λες και είχε αποδεχθεί, ότι κάθε προσπάθεια εκ μέρους του, θα πήγαινε χαμένη... ΛΑΘΟΣ...ΔΕΝ το λέμε μία φορά στο παιδί, το επαναλαμβάνουμε σ υ ν έ χ ε ι α  και εφευρίσκουμε χίλιους τρόπους για να το εμπνεύσουμε, ώστε να διορθωθεί λιγάκι...

         Είχαμε και δράματα...''Με έβγαλε ο δάσκαλός μου έξω και χθες και σήμερα... Χθες γιατί ρώτησα τον διπλανό μου σιγανά ποια άσκηση έπρεπε να σημειώσουμε και σήμερα γιατί σήκωσα το χέρι μου...''''Επειδή σήκωσες το χέρι σου;; Πώς γίνεται αυτό;;''  ''Να, μας είπε ''Κατεβάστε όλοι τα χέρια ''κι εγώ το ξανασήκωσα για να μου εξηγήσει κάτι..Και σήμερα έκλεισε πίσω μου και την πόρτα βγαίνοντας...'' Υπάρχει ακόμη η τιμωρία κύριε συνάδελφε να βγάζουμε τα παιδιά έξω από την τάξη;;;Κι αν το παιδί βρήκε θαυμάσια την ευκαιρία να παίξει και κατέβει στην αυλή; Κι αν γίνει κάποιο ατύχημα όσο εσύ συνεχίζεις χωρίς τον μικρό ενοχλητικό το μάθημά σου;;Τι θα πεις;;;Πώς θα δικαιολογήσεις το  ''Αποφασίζομεν και διατάζομεν'';;; Κι αν το παιδί είναι ευαίσθητο σαν τον Πάρη και όλη ημέρα ρωτάει τι κακό έκανε και τον πέταξες έξω, πώς θα του δικαιολογηθείς;;  Με έναν  εξαιρετικά ανήσυχο  μαθητή, τι θα έκανες;;;; ΔΕΝ κοιτάμε την ευκολία μας κύριε.... Κ Ρ Α Τ Α Μ Ε το παιδί μ έ σ α  στην τάξη  και με συζήτηση και απέραντη υ π ο μ ο ν ή, λύνουμε τα όποια προβλήματα.  Στις αληθινά δύσκολες καταστάσεις, , υπάρχει ο Διευθυντής, η συζήτηση με τους γονείς, η παράλληλη στήριξη. Δεν πετάμε όμως εκτός τάξεως τον μαθητή μας, για ψύλλου πήδημα...Μάλλον σου διαφεύγει ότι με την συζήτηση λύνονται όλα τα προβλήματα... Το έχεις εφαρμόσει π ο τ έ αυτό στην τάξη  σου;;;Σε  ε ρ ω τ ώ....

         ''Τι έχεις σήμερα Πάρη μου;; ''    ''Κάτι ασκήσεις στην γλώσσα, αλλά τις έκαμα στο σχολείο.''  ''Και  γραμματική;''   ''Τίποτα!''  ''Θες να πεις ότι δυο ώρες γλώσσα, δεν μιλήσατε για ένα γραμματικό φαινόμενο;;Μου φέρνεις το βιβλίο σου;;  Α!!!!!Βλέπεις, έχει τα απόλυτα και τα τακτικά αριθμητικά επίθετα!!!Παιδάκι μου, σε κάθε κεφάλαιο, κρύβεται και η Γραμματική!!!Ορίστε!!Στο τετράδιό σου έχεις κλείνει το ένα, το τρία και το τεσσερα!!!!''

''Δεν λέω ψέματαααα!!Τα γράψαμε, δεν μας είπε να τα μάθουμε!!!'Ετσι εμείς κάνουμε!!Λύνουμε τις ασκήσεις του βιβλίου και την άλλη μέρα πάμε παρακάτω!!!''

''Και δεν σας εξετάζει στα προηγούμενα;;''   ''Όχιιιιιι!!!Αλήθεια λέω!!!''  ''Λοιπόν,      θα κάτσεις δίπλα μου και θα σου πω σαν παραμυθάκι τα αριθμητικά επίθετα!!!''

Το παιδί έκατσε πλά'ι' μου και σε λίγο είχε κατανοήσει ό,τι του έλεγα...Απευθύνθηκα στην μητέρα του: ''Λουίζα μου, απορώ πώς δεν το σκέφτηκες εσύ...''   ''Μα, δεν τους εξετάζει..Προχωρούν ολο παρακάτω..''   ''Και λοιπόν;;;;Δεν θα μάθουν τα παιδιά γραμματική;;; Φέρε μου Πάρη μου το βιβλίο της Γραμματικής σου!''

''Δεν μας το έχει δώσει ποτέ ο δάσκαλός μας... Έχει κρατήσει όλα τα βιβλία γραμματικής, στο σχολείο μας!!''  Με έπιασε πονοκέφαλος... ''Αυτό, α π α γ ο ρ ε ύ ε τ α ι !!!!Δεν γίνεται να μην σας έχει μοιράσει από την αρχή της χρονιάς τόσο σημαντικό βιβλίο!!!Πού θα κοιτάτε αν κάτι δεν θυμάστε;;;Σίγουρα θα σας δίνει φωτοτυπίες καθημερινώς, με τα διάφορα φαινόμενα της Γραμματικής...''

''Τους δίνει πού και πού κάτι φωτοτυπίες, μόνον με ασκήσεις κυρίως ορθογραφικές..'' είπε η μαμά του μικρού...''Και μόνον περιλήψεις γράφουν, τίποτε άλλο. Όλο περιλήψεις και αντιγραφή...΄΄

''Και κανένας γονιός δεν τον έχει ρωτήσει κάτι;;;''  '''Οχι.. Είναι λιγάκι ιδιόρρυθμος και αφού μου λέει ότι τα πάει καλά με τον Πάρη, δεν τον ρώτησα τίποτε άλλο. Να τον εκνευρίσω;''

Την άλλη ημέρα ο Πάρης ήρθε συννεφιασμένος. '' Έχουμε να κάνουμε μια...κριτική αντικατάσταση... Δεν ξέρω τι είναι...''

''Χρονική και Εγκλιτική αντικατάσταση, λέγεται Πάρη μου. Φέρε μου το τετράδιο. Σίγουρα θα έχετε ξανακάνει..''  Κοίταξα επισταμένως το τετράδιο.  Είχαν κλίνει ονόματα και ρήματα. Πουθενά μία αντικατάσταση...Πήρα το παιδί με τον γλυκό τρόπο και του εξήγησα τι πάει να πει χρονική αντικατάσταση.   Στην εγκλιτική, πρώτα  του είπα τι σημαίνουν εγκλίσεις και μετά την έκανε την άσκηση. Μας πήρε δύο ώρες για τέσσερα ρήματα και στις δύο εγκλίσεις, συν την θεωρία. Και ερωτώ:  Πού είναι το βιβλίο Γραμματικής;;;;;Πού είναι οι ανάλογες ασκήσεις, τις οποίες θα έχει έκαστος μαθητής ως σημείο αναφοράς;;; Πού θα προστρέξει να βοηθηθεί, εάν δεν θυμάται κάτι;;;;Έτσι εύκολα μαθαίνεται η γραμματική μιας γλώσσας;;Τα  λες μια φορά και πας παρακάτω;;;Το παιδί πρέπει να έχει στο γραφείο του το βιβλίο Γραμματικής, ανά πάσα ώρα και λεπτό... Εμείς δάσκαλοι είμαστε και πάντα το συμβουλευόμαστε.. Πόσω μάλλον ένα παιδί που τ ώ ρ α  μαθαίνει την γλώσσα...

Ο Πάρης όμως είχε δίκιο σε κάτι. Την άλλη ημέρα, τον ρώτησα:  ''Είδε ο δάκαλός σου την άσκηση στην Γραμματική;;Φαντάζομαι τι θα είπε έτσι καθαρά που τα έγραψες!!Γεμίσαμε τρεις σελίδες!!!!!''

''Τίποτα δεν είπε!!!''  ''Γιατί παιδάκι μου;''  ''Δεν πήρε καν τα τετράδια!!!Μας ρώτησε - την γράψατε;; -  είπαμε  ''ναι'' και είπε '' Εντάξει, πάμε παρακάτω!!!'' Σας το έλεγα χθες!!!Έτσι κάνει συνέχεια!!!!'' 

Ορίστε κατάσταση...Δεν είχε καν την απορία εάν αυτήν την δύσκολη άσκηση, την είχαν γράψει οι μαθητές του...Δύσκολη βέβαια, διότι θα τους την είπε μια φορά σε ανύποπτο χρόνο και θα πίστευε ότι έκανε το καθήκον του... Α Υ Τ Ό δεν είναι πασάλειμμα του χειρίστου είδους;;;Πού είναι το βιβλίο Γραμματικής;Πού είναι οι εμπεδωτικές ασκήσεις;;Γιατί κύριε συνάδελφε βρεθήκατε στον δρόμο μας;;;;

          Στην Αριθμητική ο μικρός έχει έφεση. Τα ''πιάνει'' που λέμε, αμέσως. Έμεινα όμως ενεή, όταν είδα την εξής άσκηση: Να λύσετε κάθετα τους πολλαπλασιασμούς  12.568 Χ  4.783,  49.942 Χ 12.305,  264.875 Χ 62.624 !!!!! Προς τι τέτοια άσκηση;;; Για να φάει το παιδί όλο του το απόγευμα;; Διότι με τόσα νούμερα όλο και κάτι θα του ξεφύγει και φτου από την αρχή πάλι... Την έλυνε ο μικρός, την έλυνε η μάνα του, είπαν και σε μένα, γιατί όλο και κάποιο κρατούμενο ξέφευγε... Δηλαδή, εάν τους είχε βάλει να κάνουν κάθετα πολλαπλασιασμό του στυλ :  1.450 Χ 635,  δ ε ν  αρκούσε;; Ο μαθητής που ξέρει να κάνει αυτόν τον πολλαπλασιασμό, μπορεί να κάνει και οποιονδήποτε άλλον.  Προς τι τέτοια ταλαιπωρία και χάσιμο χρόνου;;;  Πόσο θα μας πάρει εμάς τους μεγάλους να λύσουμε  427.802 Χ 37.169;;; Και πότε θα διαβάσει τα άλλα του μαθήματα;;; Γιατί με αυτές τις ασκήσεις, για παιχνίδι δεν το συζητούμε καν...

        Στο μάθημα Ιστορίας, αφού το παραδώσει, ή δεν  τους εξετάζει την επομένη ή τους βάζει να το γράφουν ολόκληρο. Και ήρθε η ώρα να γράψουν  έκθεση στο σπίτι, ακούγοντας ένα ρομαντικό βαλς. Ο Πάρης, έγραψε τρυφερά για το ζευγαράκι μέσα στα χρυσοχάλκινα φύλλα του φθινοπώρου, αλλά όταν τέλειωσε η μουσική, δεν τον πήραμε είδηση ότι έβαλε και άκουγε ραπ!!!Οπότε η ρομαντική αρχή κατέληξε σε απιστίες, χωρισμούς και νέους γάμους!!!Οι γονείς του γέλασαν και δεν διόρθωσαν τίποτε!!Είδα κι εγώ ότι ο μικρός έχει την αίσθηση του χιούμορ και δεν μίλησα. Την επομένη, ο μικρός ήρθε θριαμβευτής, λέγοντάς μας ότι διάβασε στην τάξη την έκθεσή του. Τα παιδιά γέλασαν  και   ο κύριος του είπε ΜΠΡΑΒΟ για την φαντασία του!!Φυσικά, δεν την πήρε να την διορθώσει..Η άλλη έκθεση, ήταν μια ιστορία μέσα σε ένα αεροπλάνο...Εδώ είχα πολλές αντιρρήσεις διαβάζοντάς την...Ο Πάρης έγραφε  ότι   ο πιλότος  ήταν ...η Γωγώ Τσαμπά και πλήρωμα  οι... Τα, τα, τα [ κατά το λα'ι'κόν άσμα χτυπάει καρδιά μου δυνατά, τα, τα, τα...]και περιέγραφε το ταξίδι στα χρυσά σύννεφα, πάνω από κρυστάλλινες βουνοκορφές...Οι δικοί του είπαν να πάει έτσι την έκθεσή του και να την διορθώσει ο δάσκαλός του.Εγώ φώναζα, ότι αφού ο καπετάνιος είναι άντρας, δεν μπορεί να λέγεται Γωγώ Τσαμπά!!!Θα θεωρήσει ο δάσκαλός του ότι τον ειρωνεύεται και θα θυμώσει με το δίκιο του!! Ας γράψει τουλάχιστον Γιώργος Τσαμπάς!!!Δεν εισακούσθην!!!

          Όταν γύρισε σπίτι ο Πάρης από το σχολείο την επομένη, μας είπε ότι διάβασε την έκθεσή του η οποία άρεσε στη τάξη και ο κύριος δεν του έκαμε καμία παρατήρηση και φυσικά δ ε ν διόρθωσε το γραπτό του...Τα έχασα. Πρώτον: Τις περισσότερες εκθέσεις τις γράφουμε στο σχολείο, καθοδηγώντας τους μαθητές , κάνοντας κάποια συζήτηση,και συνήθως γράφουμε λέξεις-κλειδιά στον πίνακα κάνοντας και σχεδιάγραμμα. Κάποιες εκθέσεις τις γράφουν και στο σπίτι, όχι όμως όλες...Δεύτερον:Έχουμε μιλήσει πολύ για το  τι εστί έκθεση και τους βασικούς της κανόνες... Τρίτον:Παίρνουμε και διορθώνουμε όλες τις εκθέσεις, κυρίως στα εκφραστικά τους λάθη.Εξηγούμε τι είναι αστείο και τι όχι. Ποια είναι τα όρια γενικά...Η έκθεση είναι η έκφραση της ψυχής, της φαντασίας, του συναισθήματος, είναι η εικόνα της λειτουργίας του μυαλού και της καρδιάς. Και φυσικά, δεν γεμίζεις με κοκκινίλες ποτέ ένα γραπτό και σημειώνεις κάτω από το κείμενο του παιδιού τις παρατηρήσεις σου, π ρ ο σ έ χ ο ν τ ας να μην τραυματίσεις, πληγώσεις και ντροπιάσεις  π ο τ έ    τον μαθητή σου...

      Αλλά εκεί που τα έχασα, ήταν στο μάθημα ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ. Το βιβλίο αυτό [ τα τελεταία χρόνια έχει αλλάξει αρκετές φορές], δεν το είχαν ανοίξει  π ο τ έ!!!!Ήταν άθικτο, ολοκαίνουριο, όπως είχε βγει από το τυπογραφείο...Εξετάζει τα γεωγραφικά Διαμερίσματα της Ελλάδος, αλλά επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, όπως:Πώς κατασκευάζεται ένα έργο, Ο πολιτισμός των Ελλήνων και άλλων λαών, Η Παράδοσή μας, Θρησκευτικά μνημεία στον τόπο μας, Από πολιτισμό σε πολιτισμό, Αθλητισμός και πολιτισμός ... Από όλα αυτά, ο συγκεκριμένος δάσκαλος τους έκανε ό λ η  την χρονιά,  μ ό ν ο  για τους νομούς της Ελλάδος. Χωρίς να τους δίνει το βιβλίο, μα ούτε και καμία φωτοτυπία. Όσα προλάβαιναν, σημείωναν στο τετράδιο κάποια από τα  στοιχεία που έγραφε στον πίνακα. Αυτό ήταν....Τίποτε άλλο...Και όποιος δεν προλάβαινε να σημειώσει, ''καλά να πάθει!!''... Μα για την Ελλάδα, θα διδαχθούν εκτενέστατα στην Ε΄τάξη, στην οποία υπάρχει το μάθημα Γεωγραφία και εκεί θα μιλήσουν αναλυτικά, εφ' όσον αποτελεί ύλη της Ε'τάξης... Και γ ι α τ ί  παρακαλώ δεν βρέθηκε έ ν α ς γονιός να τον ρωτήσει, τον λόγο που έχουν καταργήσει το βιβλίο;;;;

      ''Τους κάνει Γεωγραφία, από την αρχή...Τους βάζει ασκήσεις από ποιους νομούς θα περάσουν λ.χ για να πάνε από Τρίπολη- Ιωάννινα... Χθες τους είχε διαγώνισμα να γράψουν 52 νομούς με τις πρωτεύουσές τους.. Δεν πίεσα τον Πάρη, μας είχε πιάσει πονοκέφαλος...''μου είπε η μητέρα του και συμφώνησα μαζί της... ''Εσείς ως γονείς, τι κάνετε;;;''  ρώτησα.  '' Οι παλαιότεροι γονείς μάς είπαν ότι είχαν κάνει κάποια διαβήματα, αλλά απογοητεύθηκαν, διότι όπως φαίνεται  δεν τον κουνάει κανείς από την θέση του.  Κι εμένα στην συγκέντρωση γονέων, μου είπε ότι τα πάει καλά με τον Πάρη, οπότε φοβήθηκα να του μιλήσω, μπας και στοχοποιήσει το παιδί μου...''  Να πάλι  ο τρόμος της στοχοποίησης... Εν έτει  2023!!! Άδικο....Γι' αυτό και οι γονείς, τσιμουδιά....

       Πιστεύω ότι από κάθε δάσκαλο, ένα παιδί έχει να πάρει πολλά πράγματα... Από τον δάσκαλο που αγαπάει τα μαθηματικά, θα πάρει την αγάπη γι'αυτό το μάθημα, όσο γίνεται. Ο δάσκαλος που λατρεύει την Ιστορία, θα τα κάνει να την λατρέψουν , κάνοντας το μάθημά του συναρπαστικό.... Ο δάσκαλος που αγαπά την γλώσσα, θα  τα κάνει να αποκτήσουν έφεση προς το διάβασμα. Ο καλλιγράφος δάσκαλος, θα τα μάθει να γράφουν ωραία. Αυτός που έχει κλιση στην γεωγραφία, μπορεί να κάνει το μάθημά του,  ευχάριστο, π ά ν τ α  όμως μέσα στα πλαίσια της ύλης της κάθε τάξης....Πού ξανακούσθηκε να απορρίπτουμε μέρος της ύλης  μιας τάξης;;;Κι εσύ κύριε, καταλαβαίνω, έχεις κλίση στην Γεωγραφία. Δίδαξε πρώτα  όμως την καθορισμένη ύλη και μετά βρες ώρα να τους πεις εν εκτάσει, όσα επί πλέον θες...Π ο τ έ  όμως αποκλείοντας βιβλία με το έτσι μου θέλω... Τι είσαι; Κράτος εν κράτει;; Εκτός αν έχουν δίκιο όσοι λένε ότι έχεις ''δόντι'' και δεν σε νοιάζει ποσώς για τίποτα, γράφοντας τους πάντες στις σόλες των παλαιών υποδημάτων σου...

          Για μένα  κακώς, κάκιστα που οι εφετινοί γονείς σου δεν έχουν κάνει κάποια κίνηση να σε ταρακουνήσουν. Ακόμα και να ζητήσουν να μιλήσετε ανοιχτά και να σου εκθέσουν τους προβληματισμούς τους... Άκου ''να μην στοχοποιηθεί το παιδί μου''... Πού ζούμε;; Βέβαια πολλοί γνωρίζουμε περιπτώσεις  που δυστυχώς κάποιοι εκπαιδευτικοί  τα βάζουν με το παιδί, εάν μάθουν ότι οι γονείς του έκαναν παράπονα στην Διευθύντρια... Ε Υ Τ Υ Χ Ω Σ που οι περιπτώσεις αυτές είναι λίγες και Δ Ε Ν  αντιπροσωπεύουν το σώμα των ευαισθητοποιημένων, υπεράξιων εκπαιδευτικών που αγωνίζονται με όλη τους τη καρδιά, τιμώντας το λειτούργημά τους...

         Έκαστος εξ ημών, κάπου θα έχει κάποια ιδιαίτερη κλίση... Μπορούμε να την μεταδώσουμε στους μαθητές μας,καταστρώνοντας χρονοδιάγραμμα, βάζοντας στόχους και οπωσδήποτε θα μπορέσουμε να χαρίσουμε στους μαθητές μας, αυτό που λάμπει περισσότερο στην καρδιά μας βρίσκοντας τον χρόνο που χρειάζεται,, χ ω ρ ί ς  να αναγκασθούμε να περικόψουμε, ούτε στο ελάχιστο την ύλη μας...

      Προσωπικά,  λάτρευα την Ιστορία. Τους την έλεγα  ό π ω ς την έγραφε το βιβλίο, σημειώναμε παραγράφους και την περίληψη δίπλα, και α φ ο ύ  ήμουν σίγουρη ότι ήμουν τυπική και είχα τα νώτα μου καλυμμένα, άνοιγα το βιβλιίο εκδόσεις ΣΤΡΑΤΙΚΗ, τους έδειχνα τις υπέροχες ζωγραφιές και τους ξαναέλεγα το μάθημα με τον δικό μου τρόπο!!!Τα παιδιά ξετρελαινόντουσαν, πολλά αγόραζαν το εξωσχολικό βιβλίο και έπαιρναν 10 και όσοι μου το έλεγαν όπως το σχολικό βιβλίο και όσοι μου το έλεγαν όπως το είχα πει εγώ!!!Και στην Γλώσσα, κάναμε το μάθημα, ό λ η την γραμματική, έδινα φωτοτυπίες όταν επρεπε  και έβρισκα ώρα να τους διαβάζω ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ, ΑΝΝΑ ΓΚΕΡΤΣΟΥ  ΣΑΡΡΗ, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ... Και αναλύαμε και γράφαμε εργασίες και διοργανώναμε ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ και ΘΕΑΤΡΙΚΑ...  Π ο τ έ  όμως δεν παρέλειψα ύλη  και π ο τ έ δεν έκρυψα βιβλίο της τάξης...  Το  να μην σέβεσαι την ύλη, είναι α π α ρ ά δ ε κ τ ο και μπορεί να σου στοιχίσει την θέση σου... Εκτός και αν   είσαι σίγουρος με κάποιον περίεργο τρόπο, ότι κανείς δεν μπορεί να σε κουνήσει  και τους γράφεις όλους στις σόλες των  παλαιών  υποδημάτων  σου...Αλλίμονο όμως  στους μαθητές σου...  

        Κι εμένα μου άρεσε η μουσική... Έπαιρνα ξένες μελωδίες, έγραφα στίχους και ξετρελαινόντουσαν τα παιδιά,,, ΔΕΝ έτρωγα όμως την ώρα της γλώσσας για να τους τα μάθω...Αν δεν είχαμε μουσικό, τα λέγαμε στην ώρα της μουσικής. Όταν όμως είχαμε μουσικό, φρόντιζα λίγο πριν σχολάσουμε να τους μαθαίνω κι από ένα τραγούδι μου. Σήμερα το γράφαμε. Κι αύριο. το τραγουδούσαμε και έφευγαν τα παιδιά μέσα σε ψυχική αγαλλίαση και χαρά. Ακόμα νιώθω την σφιχτή αγκαλιά τους και τον ενθουσιώδη χαιρετισμό τους...Συμπεριελάμβανα αυτές τις μουσικές μας και σε όλα τα θεατρικά μας... ΔΕΝ έπαιρνα το δίωρο της ΓΛΏΣΣΑΣ  επί μονίμου βάσεως ή κατά 80 τα εκατό, για  να μιλήσω για μιούζικαλ και ξένα ή ντόπια συγκροτήματα , όπως είδα να κάνεις εσύ συνάδελφε... Και αφού  έχεις  καλλιτεχνικές αναζητήσεις και μπράβο σου,  φρόντισε  κ ύ ρ ι ε να διαρθρώσεις τις υποχρεώσεις σου προς την σχολική ύλη, έ τ σ ι  ώστε να είσαι εντάξει απέναντι στο ιερό καθήκον σου και  να κάνεις  τα επί πλέον σου, χωρίς να μπορεί κανείς να σου προσάψει τίποτε...

             Ως  εκπαιδευτικός καλείσαι να είσαι άψογος στις υποχρεώσεις σου και στην συμπεριφορά σου... Το σχολείο δεν είναι ξέφραγο αμπέλι να κάνει ο  καθείς ό,τι του καπνίσει... Ορκίστηκες κύριε συνάδελφε να πράττεις τα μέγιστα για τους μαθητές  που θα έρχονται στα χέρια σου... Να δίνεις περισσότερα, ναι.... Λιγότερα, ποτέ... Και να σου πω την γνώμη μου;; Να σου πω εγώ τι πιστεύω;;;Έχεις βαρεθεί... Βολεύεσαι...Είσαι μία αδιάφορη μορφή που πέρασε δίπλα από αθώες ψυχές, αλλά ούτε που τις άγγιξε... Εσύ έχασες... Εσύ δεν θα νιώσεις ποτέ ένα αθώο παιδικό προσωπάκι να χαμογελά βλέποντάς σε...Είσαι τελείως διεκπεραιωτικός...Τους βάζεις ό,τι  ευχαριστεί εσένα, ώστε να περάσει ανώδυνα το ρημάδι το εξάωρο και να πας σπιτάκι σου... Όμως αυτή, δεν είναι συμπεριφορά ενός συνειδητοποιημένου,  σ ω σ τ ο ύ  δασκάλου... Και για τους μαθητές σου τι έχεις να πεις;; Θεωρείς ότι αρκετά ασχολήθηκες;;  Πού είναι η σ υ ν ε ί δ η σ η ;;; Τα χόμπυ σου έρχονται σε δεύτερη μοίρα μέσα στο σχολείο.. Ε δ ώ  ΔΕΝ μπορείς να πεις '' Θα κάνω αυτό, γιατί έτσι γουστάρω'', εξαλείφοντας μέρος των διδακτικών σχολικών υποχρεώσεών σου...Και για τους Μπήτλς μπορείς να τους πεις και για τα μιούζικαλ που σου αρέσουν, α ρ κ ε ί  να ΜΗΝ  είναι εις βάρος κανενός μαθήματος... Σου τόνισα:  Όσοι από εμάς αγαπούμε το θέατρο, την μουσική και την λογοτεχνία  κ α ι  θεατρικά  διοργανώσαμε  κ α ι Φιλολογικά Απογεύματα  κ α ι  Χοροδράματα, αλλά κ α ν ο ν ί ζ α μ ε   π ρ ώ τ α  την ύλη μας για να έχουμε τα νώτα μας καλυμμένα, την συνείδησή μας ήσυχη και για να είμαστε εντάξει τοις πάσι, μη στερώντας από τους μαθητές μας αυτά που πρέπει να διδαχθούν ετησίως, προσφέροντας κ α ι μόρφωση  κ α ι παιδεία... Το να μπαίνεις σε μία τάξη, κάνοντας ό,τι επιλέγεις εσύ, αδιαφορώντας για το τι π ρ έ π ε ι  να διδάξεις, είναι μέγιστο παράπτωμα... Εδώ ΔΕΝ μπορείς να πεις ''Θα κάνω αυτό, γιατί το γουστάρω'', εξαλείφοντας μέρος της σχολικής ύλης της τάξης που έχεις... Στο ξαναλεω:  Αυτό είναι αδίκημα και ΔΕΝ αρμόζει σε έναν δάσκαλο που έχει ορκιστεί να υπηρετεί πιστά το λειτούργημά του..Εδώ δεν σηκώνει αντίρρηση και οποιαδήποτε δικαιολογία... Η συμπεριφορά σου κύριε συνάδελφε, είναι  α π α ρ ά δ ε κ τ η... Το σχολείο δεν είναι βιλαέτι σου...Τελεία και παύλα... 

   

ΜΑΣ  ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ... [Μέρος 1ο]

      Στο σχολείο που είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας, συμβαίνουν πολλά γεγονότα. Κάποια από αυτά δύσκολα συζητιούνται και χρήζουν την βοήθεια ειδικού. Γι' αυτά τα θέματα, πέρσι είχα αναφερθεί λεπτομερέστατα, όμως όλο και κάτι άλλο αναθυμάμαι....Ίσως δεν έχουν την ίδια ένταση όπως εκείνα που είχα θίξει, αλλά και αυτά επιβάλλεται να  αντιμετωπισθούν με ιδιαίτατη προσοχή...

     Θα ξεκινήσω με ένα συμβάν που δεν μπόρεσα να το ξεχάσω. Όπως πάντα, δεν γράφω τα αληθινά ονόματα, ούτε τα σχολεία, για ευνόητους λόγους.Συνέβη σε σχολείο που δεν υπηρέτησα.Ο μικρούλης της Α΄Δημοτικού, πήγε στο δημόσιο της γειτονιάς του. Μαζεμένο παιδάκι, κλειστό στον εαυτό του. Το συγκεκριμένο παιδί, ο Άρης ας τον πούμε, μόνον στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, έτυχε μιας δασκάλας που δεν ήταν διεκπεραιωτική...Δυστυχώς συμβαίνουν και αυτά...Αδιάφορα πλάσματα συναντάμε και στην δικηγορία και στην ιεροσύνη και στους δικαστικούς και στην ιατρική... Παντού συμβαίνουν... Μόνο που εδώ έχουμε παιδικές ψυχές που πλήττονται, κάτι το αδιανόητο...Πάει λοιπόν ο πατέρας του μικρού μέσα στον πρώτο  μήνα  μια ημέρα  να του δώσει στο διάλειμμα το φαγητό του που είχε ξεχάσει σπίτι. Κοιτάζει από τα κάγκελα, τίποτε...Στέλνει τον παππού στο άλλο διάλειμμα- γιατί είχε ο άνθρωπος και την δουλειά του- κοιτάζει ο παππούς, πουθενά ο  Άρης. Στο σπίτι που τον ρώτησαν σαν σχόλασε, τους είπε ότι έπαιζε στο πλά'ι' που δεν φαινόταν από τον δρόμο. Ήταν όμως ιδιαίτερα αρνητικός να μιλήσει. Με το τσιγκέλι του έβγαζαν τις λέξεις... Μετά από κάποιες ημέρες, ο πατέρας ξαναπέρασε. Πουθενά πάλι ο Λουκάς. Πήγε από το πλά'ι', τίποτα... Το μεσημέρι  στις ερωτήσεις των δικών του, έβγαλε μεγάλη άρνηση.Τότε σιγουρεύτηκαν οι γονεις του ότι κάτι τρέχει. Πρώτα ρώτησαν τον κολλητό φίλο του μικρού, τον Γιώργο, που ήταν γειτονάκι και είχαν οι δυο οικογένειες φιλικές σχέσεις. Ο Γιώργος όλο τα μασούσε. Η μητέρα του, είπε στην μητέρα του Άρη, πως με κάποιον τρόπο, θα μάθει και θα τους ειδοποιήσει. Πράγματι. Το ίδιο βράδυ, η μαμά του Γιώργου, τηλεφώνησε αναστατωμένη στην μαμά του Άρη. ''Είναι ένας ολόκληρος μήνας Μυρτώ μου, που ο  Άρης  κρύβεται στο καμαράκι της καθαρίστριας. Ο Οδυσσέας που είναι τσαμπουκαλής, τον έχει βάλει στο μάτι και τον δέρνει όπου τον βρει. Έτσι ο  Άρης κρύβεται στο καμαράκι της καθαρίστριας, σε όλα τα διαλείμματα... Πρέπει κάτι να κάνετε γρήγορα. Και άλλοι γονείς έχουν θέμα με το συγκεκριμένο παιδί που είναι ανεξέλεγκτο...''

    Στεναχωρέθηκαν αφάνταστα οι γονείς του μικρού  Άρη. Μορφωμένοι άνθρωποι, με παιδεία, δεν πίστευαν στ΄αυτιά τους Ζήτησαν ραντεβού με την δασκάλα...'' Είναι ένας μήνας που ο Άρης κλείνεται στο καμαράκι της καθαρίστριας. Εκεί τον βρήκαμε και σήμερα στο διάλειμμα...Ο Οδυσσέας τον δέρνει και το παιδί φοβάται. Μας είπε, ότι σας το έχει αναφέρει ότι τις τρώει από τον συμμαθητή του, αλλά δεν έγινε τίποτε...''   ''Όταν μου το είπε, φώναξα τον Οδυσσέα, αλλά τότε ο  Άρης  μου είπε ότι δεν τον πόνεσε και πολύ...''  Η απάντηση της δασκάλας...

      Δεν θα πω όλη την συζήτηση... Πρώτα -πρώτα... Είσαι δασκάλα σε πρωτάκια...ΔΕΝ πρέπει τίποτε να ξεφεύγει από το μάτι σου, είτε είσαι εφημερία, είτε όχι... Και πώς γίνεται επί έ ν α ν  ολόκληρο μήνα, να μην πρόσεξες ότι ο Άρης δεν είναι πουθενά στο διάλειμμα;;;;;Ούτε αντελήφθηκες ότι ένας μαθητής σου δέρνει άλλους μαθητές σου;;; Απλά δ ε ν ενδιαφέρθηκες για κ α ν έ ν αν ... Διότι θα έπρεπε να ανησυχήσεις πρωτίστως για το παιδί με την βίαιη συμπεριφορά και να ειδοποιήσεις  τους γονείς του, ώστε να βρεθεί η αιτία, να ηρεμήσει πρώτα-πρώτα ο εξαγριωμένος μικρός, συνάμα να προστατέψεις τα άλλα σου παιδιά από τις επιθέσεις του και τέλος να αποκατασταθεί η ηρεμία μέσα στην τάξη σου, ώστε αντί για χαλασμό Κυρίου, να γίνει μια φωλιά εργασίας και γαλήνης..Μπορείς και δουλεύεις όταν γύρω σου γίνεται πανικός;; Εκτός αν εσύ τα λες και όποιος τ' ακούσει... Ποσώς σε ενδιαφέρει η αγαστή συνεργασία δασκάλας και μαθητών...Κλείνεις τ' αυτιά σου στο βουητό και προχωρείς απτόητη μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να βγουν ''τα σκασμένα'' έξω, ώστε να ησυχάσεις που σου πήραν το κεφάλι τα κακομαθημένα...Όλο:Κυρία!Κυρία!το ένα!Κυρία! το άλλο...Δεν παν να βγάλουν τα μάτια τους...Θα πιεις τον καφέ σου και θα επιστρέψεις στην αρένα..Όχι και να σου βγουν τα συκώτια..Ευτυχώς, μικρά είναι, σχολούν ενωρίς..Θ' αντέξεις...Το σκέφτομαι τώρα και θ  υ μ ώ ν ω,  τρομερά....Βλέπετε   τα ξέρω από πρώτο χέρι, επειδή έτυχε σε στενά συγγενικό μου πρόσωπο...Ήθελα να πάω να μιλήσω εγώ , αλλά οι δυο γονείς, μού είπαν να το πάνε μαλακά, μήπως και στοχοποιηθεί από την δασκάλα το παιδί τους και περάσει άσχημη χρονιά. Είχα γίνει έξαλλη...Να φοβάσαι να ζητήσεις το δίκιο σου, μπας και στοχοποιηθεί το παιδί;;;;Και τι πα να πει κυρά μου φώναξες τον Οδυσσέα και μόλις τον είδε ο  Άρης,  έκανε πίσω;;;;Δεν σκέφτηκες ότι το παιδάκι φοβήθηκε τον Οδυσσέα;;; Γιατί δεν το έψαξες περισσότερο;; Αν ρωτούσες, θα μάθαινες ότι ο Οδυσσέας είχε απειλήσει τον Άρη λέγοντάς του: ''Αν το πεις στην δασκάλα, θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο!!'' Πώς δεν το σκέφτηκες;;;Και πώς δεν σου μπήκαν υποψίες, ώστε να παρακολουθείς στενά τον συγκεκριμένο μαθητή;;;; Μάθαμε ότι πολλοί γονείς είχαν διαμαρτυρηθεί, πώς λοιπόν δεν υποψιάστηκες κάτι;;;; Και για έ ν α ν μήνα, πώς δεν ανακάλυψες το φοβισμένο παιδάκι μέσα στο στενό καμαράκι που η καθαρίστρια άφηνε τον κουβά με την σφουγγαρίστρα της και τα σύνεργα καθαριότητας;;;

       Φεύγοντας οι γονείς του Άρη, γεμάτοι ευγένεια να μην θίξουν κανέναν, πίστεψαν ότι το πρόβλημα θα λυνόταν...Κούνια που τους κούναγε...Ο Οδυσσέας συνέχισε να δέρνει τον  Άρη και άλλα παιδιά. Μέσα στην τάξη χαμός, αλλά φαινόταν ότι τίποτε δεν νουθετούσε τον μικρό ταραξία. Ώσπου χωρίς να ρωτήσω την μάνα και τον πατέρα του  Άρη, πήρα τηλέφωνο στο σχολείο και ζήτησα την Διευθύντρια. Της μίλησα ευγενέστατα ως εκπαιδευτικός προς εκπαιδευτικό και την κατέστησα ενήμερη. '' Έχω πολλά παράπονα για τον συγκεκριμένο μαθητή, αλλλά ρώτησα τον Άρη και μου είπε ότι δεν τον δέρνει πια...''  Κυρία Διευθύντρια, το παιδί φ ο β ά τ α ι , τον απειλεί ότι αν τον μαρτυρήσει θα τον σαπίσει στο ξύλο...Ξέρετε ότι ο  Άρης έρχεται πλέον με δυσκολία σχολείο;;Στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο γερά και γερά θέλουμε να επιστρέφουν στο σπίτι τους... Έχουν ενημερωθει οι γονείς του Οδυσσέα για τα προβλήματα που δημιουργεί;;''   ''Δεν μου έχει πει κάτι η δασκάλα τους ..Θα την ρωτήσω.. Τώρα όμως σας αφήνω, διότι ανεβαίνει ο Σχολικός Σύμβουλος..''   ''Θαυμάσια!!!!Θα ήθελα πολύ να του μιλήσω!!!Περιμένω στο τηλέφωνο!!Σίγουρα με τη πολυετή πείρα του, θα μας βοηθήσει ώστε να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα που υπάρχει και μας αγχώνει τόσο!!''   ''Ω, όχι κυρία Βουτσινά!!!Μην τον απασχολήσουμε  μόλις ήρθε....Σας υπόσχομαι θα επιληφθώ προσωπικά του θέματος...Σας παρακαλώ... κυρία Βουτσινά...''

       Δεν επέμενα για χάρη των γονέων του  Άρη, που θα μου έλεγαν τα δικά τους και βλέποντας το άγχος της Διευθύντριας......Τι απέγινε; Στον σύλλογο γονέων, πολλοί γονείς μίλησαν στους γονιούς του Οδυσσέα. Ούτε μάθημα δεν μπορούσε να γίνει πια  μέσα στην τάξη με τις εκρήξεις του... Μετά από πολλές συζητήσεις. πήγαν το παιδί τους σε παιδοψυχολόγο. Ποιος φταίει;; Όχι βέβαια ο Οδυσσέας....Οι γονείς του που ενώ έβλεπαν την επιθετικότητα του παιδιού τους, κοιμόντουσαν ύπνο βαθύ. Ευτυχώς, μετά από καιρό,ο Οδυσσέας, άρχισε να ηρεμεί κάπως. Στην Δευτέρα τάξη, δεν αναποδογύριζε το σύμπαν μέσα στην τάξη και οι επιθέσεις του είχαν μετριασθεί κατά πολύ..

      Όσο για την δασκάλα τους, τούς έμαθε την ύλη, αλλά δεν άγγιξε καμιά παιδική ψυχή... Αυτά συζητιώνται μεταξύ των γονιών... Πέρασε από αγνά παιδικά λουλούδια και δεν άφησε λίγη γύρη στοργής στα μπουμποκάκια της...Ο Άρης, ο κολλητός του ο Γιώργος, η Άσπα, η Ελένη, δεν έχουν να θυμηθούν τίποτε από την κυρία τους, στις δυο τόσο σημαντικές πρώτες τάξεις... Κρίμα..Κρίμα όμως περισσότερο για την ίδια την δασκάλα τους. Διότι εκείνη έχασε έναν κήπο ολόδροσης μυρωμένης αγκαλιάς...Δεν άφησε να την αγγίξει το νέκταρ της πιο αθώας και αγγελικής ηλικίας.. Παρείχε μόρφωση, αδιάφορη, διεκπεραιωτική...  Όχι παιδεία...Όχι ανοιχτή αγκαλιά..Όχι στοργή και  απέραντη τρυφεράδα.. Α υ τ ή έχασε... Και πολύ φοβάμαι ότι δεν κατάλαβε καν ότι έχασε κάτι το τόσο πολύτιμο...

        Το δασκαλίκι είναι λειτούργημα... Πρέπει να έχεις ''πετριά'' με το επάγγελμά σου, για να πεις ότι είσαι επιτυχημένος δάσκαλος . Και δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πάαααρα πολλοί συνάδελφοι που εργάζονται με πάθος αληθινό , χωρίς να κοιτάζουν ρολό'ι', προσφέροντας όλο τους το είναι στους μαθητές που έχουν στα ευλογημένα χέρια τους...Γι΄αυτούς τους άξιους εκπαιδευτικούς, δεν υπάρχουν οι λέξεις ''αδιαφορία, πασάλειμμα,βαριεστημάρα''..Τις έχουν διαγράψει τελείως από το λεξιλόγιό τους..Δεν διανοούνται καν  να μην σκύψουν πάνω από το καθένα παιδί ξεχωριστά και να μην αφουγκραστούν την ψυχούλα του...Ο δάσκαλος είναι μια τεράστια τρυφερή αγκαλιά, ένα ακούραστο αφτί που ακούει και τον παραμικρό παιδικό αναστεναγμό και μια ανεξάνλητη μηχανή ενδιαφέροντος που προνοεί και προβλέπει τα πάντα μέσα στην τάξη του... Μορφώνει, σέβεται την ύλη, αλλά συνάμα πλάθει χαρακτήρες και προσφέρει παιδεία. Αντιμετωπίζει  κ ά θ ε  δύσκολο περιστατικό με υπευθυνότητα, φροντίδα περισσή και απέραντη αγάπη...Αυτοί που έγιναν δάσκαλοι επειδή πέτυχαν στα παιδαγωγικά και  β α ρ έ θ η κ α ν  να ξαναδώσουν εξετάσεις για εκείνο το επάγγελμα που ποθούσαν, αυτοί απλά συμβιβάζονται, θεωρούν το να διδάσκεις μια δουλειά σαν τις άλλες και κάνουν αμάν να χτυπήσει το κουδούνι και να σχολάσουν μια ώρα αρχύτερα...Αυτοί στην καλύτερη των περιπτώσεων, μένουν στην μνήμη των μαθητών τους, σαν ένα τεράστιο κενό. Και σίγουρα δεν έχουν θέση στο ουράνιο τόξο των υπεράξιων,σωστών, στοργικών αγωνιστών εκπαιδευτικών... Στο ουράνιο τόξο των φ ω τ ε ι ν ώ ν  δασκάλων...