ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΔΡΟΣΙΑΣ - ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ, ΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟ ΜΟΥ

Τέτοιο κουκλί αγγελικό, δεν έχει ματαγίνει!
Ξανθό και ροδομάγουλο, άφωνο, ναι, σ' αφήνει!

Δυό μάτια σαν την θάλασσα. Δυό χείλη σαν κεράσια!
Και δυό χεράκια στρουμπουλά, σου φύγαν τα καφάσια!

Έχει μαλλιά χρυσά, πυκνά και χείλη κοραλένια.
Έχει δυό μάτια γαλανά, με λάμψη ζαφειρένια!

Βαρδάρης ο πατέρας σου,μπουνάτσα η μαμά σου.
Κι εγώ πουλάκι που διψά, να 'ρθώ γοργά σιμά σου!

Όλου του κόσμου οι ευμορφιές μπροστά σου χαμηλώνουν.
Ένα παιδάκι τόσο δα,τις κάνει να θολώνουν!

Ο ήλιος σε ανάθρεψε. Λαλιά γλυκιά  σαν μέλι.
Και η θωριά σου ζωγραφιά, γιατί η Αυγή σε θέλει!

Το βρίσκεις στα παιδόπουλα; Το γέλιο του διαμάντια!
Και  τα λευκά χεράκια του λευκά σαν τα μπριλάντια!

Μαλλιά χρυσά,μάτια γλαρά, γαλάζια σαν τα ουράνια!
Και η καρδούλα του θερμή - ζουμπούλι σε γιορτάνια!!

Ξέρεις αγάπη τι θα πει; Το βρίσκεις στο μωρό μου!
Μία καρδιά θερμή, ζεστή, πού 'ναι για με, το φως μου!

Ο ήλιος για πατέρας σου. Για μάνα το φεγγάρι!
Και μες στα πλάνα μάτια σου, λάμπει μαργαριτάρι!

Δυό πατουσίτσες γελαστές, ''γραμμένα'' δαχτυλάκια!
Σκερτσόζα η φωνούλα σου, κοχύλια τα αυτάκια!

Θα γίνεις γοργοπόδαρος της λεβεντιάς φυντάνι.
Θα λάμψεις παλληκάρι μου! Κανένας δεν σε φτάνει!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------
                            Να μας ζήσεις Κωνσταντίνε μου!Χιλιόχρονος, γερός και πάντα χαρούμενος!!!
                                                                                  Η γιαγιούλα σου