ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ [Μέρος 2ο]

Στην οικογένειά μας, η πιο λαμπερή γιορτή του χρόνου, η πιο αγαπημένη, ήταν η Πρωτοχρονιά. Υπαίτιος αυτής της αγάπης, υπήρξε ο πατέρας μας, ο Κωστάκης. Είχε σκεφτεί γι' αυτήν την άγια ημέρα, ένα ιδιαίτερο τελετουργικό, που όχι μόνον το αποδεχτήκαμε, αλλά και το λατρέψαμε, μάνα και κόρες... Κατάφερε να προσδώσει στην Πρωτοχρονιά, μια υπέροχη μαγεία και να πιάσει αυτούσιο το νόημα της μεγάλης εορτής. Τούτη την ημέρα, την περιμέναμε με λαχτάρα, όλο τον χρόνο. Θα μιλήσω για μια συγκεκριμένη Πρωτοχρονιά, που με ταρακούνησε, έμεινε με ιδιαίτερο τύπωμα στην καρδιά μου και μ' έκανε καλύτερο άνθρωπο...

Εκείνη την χρονιά, δεν πήγαιναν και τόσο καλά οι δουλειές... Το αγαπημένο μαγαζί του πατέρα, που το είχε διακοσμήσει με ξεχωριστό τρόπο και καθρέφτες, η Αντιπροσωπεία ΙΖΟΛΑ, είχε μία κάμψη υπολογίσιμη, διότι είχε αρχίσει σιγά-σιγά και ο ανταγωνισμός. ''Μην περιμένετε εφέτος και πολλά πράγματα κορίτσια, την Πρωτοχρονιά'' μας είπε μια ημέρα η μητέρα μας. ''Εκτός από τις πωλήσεις, ο πατέρας σας, έτσι αγαθός που είναι, έπεσε θύμα απάτης... Ο Σ.... που κατάγεται από σεβαστή οικογένεια, του ζήτησε να υπογράψει ως τριτεγγυητής, ώστε να πάρει ένα δάνειο από την Τράπεζα. Ξέρετε πόσο καλός είναι ο πατέρας. Άκουσε τις δικαιολογίες του, πίστεψε στις υποσχέσεις τού Σ.... και υπέγραψε. Αυτά έγιναν πριν κάποιον καιρό. Ώσπου προχθές τον πήρε η Τράπεζα και του είπε ότι το δάνειο δεν πληρωνόταν και έπρεπε αυτός, ως τριτεγγυητής, να ξοφλήσει το ξένο δάνειο.... Τρελάθηκε ο μπαμπάς σας. Πήγε να βρει, τον Σ.. αλλά εκείνος τον αντιμετώπισε ειρωνικά... -- ''Ας μην υπέγραφες!!'' ήταν η απάντηση του παλιανθρώπου. Δεν θα σας πω την συνέχεια. Ένα μόνον σας λέω. Εδώ και δυο μήνες, πληρώνουμε το δάνειο του Σ... Σε μια εποχή, που οι πωλήσεις του μαγαζιού μας, παρουσιάζουν κάμψεις... Γι' αυτό τον βλέπατε τον πατέρα σας τόσο σοβαρό και αμίλητο, αυτόν τον καιρό... Δεν σας είπε τίποτε για να μην σας στεναχωρήσει... Έχει και την έγνοια ότι την Πρωτοχρονιά δεν θα σας ευχαριστήσει, γιατί μάλλον δεν θα έχει την δυνατότητα να σας πάρει όσα υπολόγιζε, όπως κάθε φορά... Γι' αυτό, να μην περιμένετε πολλά...''

Ώστε γι' αυτό ήταν τόσο συλλογισμένος ο μπαμπάς τελευταία... Νιώσαμε την αδικία να μας πνίγει... Καημένε, αθώε πατέρα... Ήξερε σε ποιον θα απευθυνόταν ο συγκεκριμένος τύπος... Στον πιο τίμιο και αγνό άνθρωπο... Το τέρας... Υποσχεθήκαμε να μείνει ήσυχη η μαμά και φυσικά, ο μπαμπάς... Να ήταν καλά και τα δώρα δεν μας νοιάζουν... Προέχει η αγάπη και η σύμπνοια στο σπιτικό μας... Νιώσαμε όμως και μια ανομολόγητη απογοήτευση... Κοίτα που φέτος ίσως ξέφτιζε η μαγεία. Θα είχε όρεξη ο μπαμπάς να κάνει τα μαγικά του;; Και οργισθήκαμε ακόμα πιο πολύ για τον ανήθικο που έβαλε στις πλάτες του τέτοιο βάρος...

Στο τραπέζι του σαλονιού, είχαμε βάλει από τον Οκτώβρη ένα βαζάκι με μια σαΐτα από φύλλο τετραδίου, που έγραφε ''Ρίπτετε εντός!!!''. Έτσι, όποτε ήθελαν οι γονείς μας ή κι εμείς τα παιδιά, ρίχναμε μέσα ό,τι μας περίσσευε από τα ψώνια. Το είχαμε εφαρμόσει, για να μαζέψουμε χρήματα, ώστε κι εγώ και η Αντζέλα, να συγκεντρώσουμε όσα χρήματα γινόταν, με σκοπό, να κάνουμε δώρο στους γονείς μας. Πέρυσι, είχαμε πάει με την μαμά στο Αργοστόλι με το ταξί του Σωκράτη και πήρε κρυφά - για έκπληξη - η μαμά κάτι για εμάς κι εμείς αγοράσαμε ένα ωραίο κίτρινο πουλόβερ με φερμουάρ μπροστά για την μητέρα. Θα της πήγαινε πολύ με τα ξανθά μαλλιά της. Για τον πατέρα ένα μαλακό κασκόλ και ένα ωραίο πουλόβερ. Εφέτος;;; Σκεφθήκαμε να βγάλουμε το βάζο από το σαλόνι, αλλά η μαμά είπε να το αφήσουμε, γιατί θα στεναχωριόταν ο πατέρας... Έτσι το αφήσαμε... Συνεχίσαμε σαν να μην συνέβαινε κάτι... Εκείνη όμως την χρονιά, ήταν στα φόρτε τους τα πικ-άπ... Αχ, να μπορούσα να είχα ένα!!!!! Αλλά πώς να ζητήσω τέτοιο πράγμα, ξέροντας την όλη κατάσταση;;;

Σκέφθηκα το αδιανόητο. Να αρχίσω να μαζεύω δίσκους, ενώ δεν είχα πικ-άπ... Πήγα στο μαγαζί μας και είπα στον πατέρα μου, αν μπορούσα να πάρω μερικούς δίσκους από αυτούς που είχε προς πώληση. Δεν μου αρνήθηκε. Πήρα το ''Ω, κιτάρε-κιττάρε'' με τον Ενρίκο Ματτίας, δύο τραγούδια του Σαρλ Αζναβούρ, δύο δίσκους της Εντίθ Πιάφ και ένα τσάρλεστον με την Σούλη Σαμπάχ. Παρακάλεσα τον πατέρα και είπε σε φίλο του από το φέρρυ-μποτ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ και μου έφεραν από την Πάτρα, το ''Γκραντ περ εντ γκραντ μερ'' και το ''ΙννσΑλλάχ''του Ανταμό... ''Τι θα κάνεις τους δίσκους Πολυάνθη, αφού δεν έχεις πικ-άπ;;'' ρώτησε με απορία η μητέρα μας. ''Δεν σας είπα παιδί μου ότι περνάμε δύσκολα και να μην περιμένετε εφέτος πολλά την Πρωτοχρονιά;;'' ''Τους μαζεύω μαμά, γιατί αύριο μπορεί να μην τους βρω. Και φυσικά δεν έχω ξεχάσει όσα μας είπες... Και φυσικά δεν περιμένω υπερβολές… Τι με πέρασες;;;''

Κι όμως... Η ανησυχία της μαμάς, ήταν δικαιολογημένη, άλλο που δεν επρόκειτο να το παραδεχθώ ποτέ... Αν και γνώριζα τα οικονομικά μας, πίστευα ότι κάτι θα γινόταν και θ' άλλαζαν όλα υπέρ μου... Τ' ομολογώ... Φερόμουν υποσυνείδητα... ανέντιμα... Βλέποντας ότι συλλέγω δίσκους, ίσως ο μπαμπάς ένιωθε την λαχτάρα μου και έκανε τα αδύνατα δυνατά και παρά τις όσες δυσκολίες, μού έπαιρνε το πικ-άπ!!!! Ντροπή μου... Το ξέρω... Δεν το μαρτυρούσα ούτε στον εαυτό μου... Έφτασα στο σημείο να πάρω ακόμα και από το Αργοστόλι το ιταλικό τραγούδι ''Α κάζα ντ Ιρρένε'' για το οποίο ο πατέρας είχε ενστάσεις, διότι ονομαζόταν το ''Σπίτι της Ειρήνης''... Για ποιο ''σπίτι'' μιλούσε;;;; Τι είδους ''σπίτι'' ήταν αυτό;;;; Κακόφημο;;;;;; Γνώριζε όμως ιταλικά, το άκουσε, το σκέφτηκε και μου έδωσε τελικά την άδεια να το πάρω!!! Και ο καιρός περνούσε... Κι εγώ αμετανόητη τον χαβά μου....

Παραμονές Πρωτοχρονιάς. Κορίτσι του Λυκείου εγώ, Γυμνάσιο η αδελφή μου... Πήραμε τα λεφτά από το βάζο και αγοράσαμε τα δώρα μας για τους γονείς μας, και τα κρύψαμε καλά, όπως κάναμε πάντα... Το βράδυ της παραμονής έπρεπε να κοιμηθούμε και να μας ξυπνήσει ο πατέρας, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος... Το τελετουργικό που λέγαμε... Μπορεί να είχαμε μεγαλώσει, αλλά ποτέ δεν πάψαμε να λέμε ''Όταν θα έρθει ο Άγιος Βασίλης''... Κι οι δυο μας βέβαια από πολλά χρόνια το ξέραμε το μυστικό του, το κρατούσαμε όμως, γιατί δεν θέλαμε ν' αλλάξει τίποτε από τα καθιερωμένα... Πέσαμε λοιπόν κατά τις 10 η ώρα στο κρεβάτι... Πού να κοιμηθώ... Φανταζόμουν την βραδυνή πορεία του πατέρα μας.... Όταν έκλειναν όλα τα μαγαζιά, το κατάστημα του Μαραγκόπουλου, δεν έκλεινε ποτέ βράδυ παραμονής... Περίμενε τον Κωστάκη. Αργά πήγαινε και αγόραζε από τον Μαραγκόπουλο όσα ήθελε να πάρει. Μετά ερχόταν σπίτι και κλεινόντουσαν στην κουζίνα με την μαμά. Άλλαζε τα περιτυλίγματα των δώρων, με ωραίες γυαλιστερές κόλλες που είχε παραγγείλει από το Αργοστόλι... Εγώ άκουγα το χράτσα χρούτσα των χαρτιών, και πού να μου κλείσει το μάτι... Δεν ξέρω αν και η Αντζέλα τα άκουγε, προσποιούμαστε όμως τις κοιμισμένες. Είπαμε...Δεν θ'αλλάζαμε τίποτε από την όλη διαδικασία...

Και γύρω στις 12 παρά δέκα, ακούγεται έξω από την κάμαρά μας η μουσική από το γερμανικό ''Γκλιν γκλόνχεν''!!!! Και η φωνή του πατέρα μου: ''Ξυπνήστε υπναρούδες!!!!!! Ο Άγιος Βασίλης μόλις πέρασε!!!! Γρήγορα!!!!! Σηκωθείτε!!!!'' Ανοίγουμε τα φώτα, βλέπουμε κουτιά με δώρα δεξιά και αριστερά, και την μαμά να λέει χαμογελώντας συνωμοτικά ''Ορίστε!!!! Έφαγε και το κέρασμά μας!!!'' δείχνοντας το πιατέλο που είχαμε ετοιμάσει με κουραμπιέ, μελομακάρονα και ένα ρακοπότηρο λικέρ για να ζεσταθεί ο Άγιος, άδειο, εκτός από κάτι τρίμματα κουραμπιέ!!! ''Ποπό!!!! Τι είναι όλα αυτά;; Τι έκανε πάλι ο Άγιος Βασίλης;;'' φώναξε η Αντζέλα γελώντας και ορμώντας στα δώρα!!!! Και τι δεν υπήρχε από την δική της μεριά στην κάμαρα!!!! Βιβλία, κούκλες, ένα ωραίο φόρεμα, ως και μια ξύστρα με τον πύργο του Άιφελ!!! Και σε μένα ένα κομψότατο λευκό παλτό και μια υπέροχη κούκλα!!! ''Ο Άγιος Βασίλης θα σας φέρνει πάντα από μία κούκλα, ακόμα κι όταν μεγαλώσετε, γιατί γι' αυτόν θα είστε πάντα τα παιδιά του!!!'' είχε πει ο Κωστάκης... Χρυσέ μου πατέρα... Όσα δεν χάρηκες εσύ με την έλλειψη της μανούλας σου, τα προσφέρεις τριπλάσια στα παιδιά σου!!!

''Σου αρέσουν Πολυάνθη τα δώρα σου;'' ρώτησε χαμογελώντας η μαμά. ''Είναι δυνατόν να μη μου αρέσουν;; Όλα καταπληκτικά!!!!'' Μέσα μου όμως ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση... ''Ντροπή σου, μάλωσα τον εαυτό μου... Θά 'πρεπε να ντρέπεσαι... Κοτζάμ παλτό σου έφερε κι εσύ στεναχωριέσαι;;'' Κι όμως... Η απογοήτευση δεν έφυγε... Πάει το πικ-άπ... Ποιος ξέρει πόσο στοίχισε το παλτό... Πού να μπορέσει να αγοράσει και πικ-άπ;;; Κλείσε το στόμα, κάνε την χαρούμενη, μην καταλάβει κανείς τίποτε και καταστρέψεις την γιορτή... Ευτυχώς που εκείνη την στιγμή ακούσθηκε η φωνή του πατέρα: ''Ελάτε κοντά!!! Πάει 12 η ώρα!!!! Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, μηδέν!!!!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!!!!'' Φιλιά, αγκαλιές, ευχές!!! Αμέσως μετά, ο μπαμπάς έβαλε στο μικρό κασετοφωνάκι, μία κασέτα που είχε γράψει στον χώρο που είχε σαν στούντιο, πίσω από το μαγαζί. Η ζεστή του φωνή, γέμισε το δωμάτιο... ''Αγαπημένη μου γυναίκα Αλίκη και αγαπημένες μου κόρες, Πολυάνθη και Αντζέλα, σας εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!! Ο Θεός να μας ευλογεί και να μας χαρίζει υγεία!!! Και τώρα, θα υποδεχθούμε τον νέο χρόνο, χορεύοντας με την μαμά σας, ένα αγαπημένο ταγκό!!!'' Ο πατέρας πήρε στην αγκαλιά του την μαμά και άρχισαν να χορεύουν το ''Τζίρα-τζίρα'' της Σαρίτας Μοντιέλ, που είχε κι αυτό ηχογραφήσει. Τι όμορφο και αγαπημένο ζευγάρι!!! Τι έρωτας κι αυτός!!! Και αμέσως μετά, ο μπαμπάς έδωσε το δώρο του στην μαμά, που ήταν πάντα...ίδιο!!!! Μεταξωτές κάλτσες με ραφή και το εορταστικό πακέτο της ΤΟΣΚΑ, με την ονομαστή κολόνια ΤΟΣΚΑ, το πολυτελές σαπουνάκι και την διάφανη πούνδρα.

''Έχεις τίποτε Πολυάνθη;; '' ρώτησε ο πατέρας. ''Σαν κάτι να σε απασχολεί... Τι συμβαίνει παιδί μου;;'' ''Όχι, όχι μπαμπά!!!! Όλα είναι εντάξει!!! Όλα είναι τέλεια!! Είσαι μάγος αληθινός!!!'' βιάσθηκα να τον καθησυχάσω... Παναγία μου... Παρ'ολίγο να τα χαλάσω όλα... ''Τώρα ελάτε στο σαλόνι'' είπε... Πήγε πρώτος και τότε, έγινε κάτι μαγικό!!!!!! Μια μουσική υπέροχη πλημμύρισε τον χώρο!!!!! ''Να τα πούμε;;;'' ''Πέστε τα!! Πέστε τα!!!'' Κι αμέσως τα κεφαλονίτικα κάλαντα γέμισαν από άκρη σ' άκρη το σπίτι!!!!!!!!!!! Ένιωσα σαν κάποιος να μου είχε δώσει γροθιά στην πλάτη!!!! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω!!!! ''Τι μουσική είναι αυτή μπαμπά;;; ρώτησα τραυλίζοντας.... Από πού έρχεται;;;'' ''Άααα!!!!! Δεν ξέρω!!!! Δεν κοιτάς κόρη μου να μας πεις κι εμάς, από πού προέρχεται;;;;'' Κι άρχισα να κοιτάζω σαν παλαβή... Στην κάμαρά μου τίποτε... Στην κάμαρα των γονιών μου τίποτε... Έτρεξα στην κουζίνα... Μηδέν στην νιοστή... Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.... Χρώμα κατακόκκινο έβαφε τα μάγουλά μου... Τα σαγόνια μου άρχισαν να τρέμουν... ''Από εδώ, από το σαλόνι ακούγεται'' ψέλλισα... Μα από πού είναι η μουσική;;;'' Έκανα πέρα τότε το πράσινο βαρύ τραπεζομάντηλο, έσκυψα κάτω από το τραπέζι και... το είδα!!!!!!! Ένα πικ-άπ!!!!! Ένα ολοκαίνουριο πολυαναμενόμενο πικ-άπ!!!!! Η χορωδία του Φώτη Αλαίπωρου τελείωνε τα κάλαντα με τις ευχές ''Και εις άλλα με υγείαν'' και τότε εγώ κατέρρευσα.... Καθώς ο μπαμπάς ανέβαζε στο τραπέζι το αντικείμενο των ονείρων μου, εγώ αναλύθηκα σε ασυγκράτητους λυγμούς.... Θυμάμαι ακόμα το σαγόνι μου που έτρεμε από την μεγάλη συγκίνηση και τα αναφιλητά μου που δεν έλεγαν να κοπάσουν... Ένιωθα ντροπή, μετάνοια και ασυγκράτητη χαρά, μαζί!!!!!

''Ω, μπαμπά!!!!! Σε ευχαριστώ!!!!! Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!! Και συγγνώμη!!!! Ω, μπαμπά μου!!! Γιατί ξοδεύτηκες;;; Γιατί;;;;;;;'' '' Μα, αυτός είναι ο Άγιος Βασίλης Πολυάνθη... Σε αυτόν πιστεύουμε, που λέει να δίνουμε από το υστέρημά μας... Και τι νόμιζες;; Στραβός ήταν που έβλεπε πόσο το ήθελες;; Μπορεί να μην το είπες ποτέ με λόγια, αλλά έβλεπε που αγόραζες δίσκους... Άρα, τι θα σε χαροποιούσε περισσότερο;;; Και στο έφερε!!!! Και μην ανησυχείς, θα τα καταφέρουμε!!! Άντε!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!! Και πάντα όλοι μαζί!!!!''

Εκείνη την Πρωτοχρονιά, το πνεύμα των Χριστουγέννων μπήκε για πάντα μέσα μου... Ο πατέρας μου, μού δίδαξε ότι ακόμα και εάν δεν μπορείς, αν θέλεις να ευχαριστήσεις εκείνον που αγαπάς αληθινά, πρέπει να κάνεις θυσίες... Πολύτιμο δώρο εκείνο που δίνεις από το υστέρημά σου κι όχι από το περίσσευμα... Εκείνη την Πρωτοχρονιά ένιωσα ντροπή για τα τερτίπια μου... Μέσα μου είχα την αγωνία ότι με το φέρσιμό μου, μπορεί να πέτυχα τον σκοπό μου, όμως έβαλα σε δύσκολη θέση έναν αγαπημένον άνθρωπο, αντί να τον ξαλαφρώσω... Και μπρος στον δικό μου εγωισμό, ορθώθηκε η απέραντη καλοσύνη του πατέρα μου, του εμπλουτισμένου ως τα μύχια της ψυχής του, από το πνεύμα του Αγίου Βασιλείου... Του αγαπημένου Άγιου, που έδωσε όλη του την περιουσία για να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αδύναμους και που λάτρευε τα παιδιά...

Ακριβώς με τον τρόπο που γιορτάζαμε την Πρωτοχρονιά στην Κεφαλονιά, ακριβώς έτσι έμαθα στα παιδιά μου να την γιορτάζουν κι αυτά. Πάντα ξεκινούσαμε με το ΓΚΛΙΝ-ΓΚΛΟΧΕΝ που το πήρα σε μεγάλο δίσκο και με τα κεφαλονίτικα κάλαντα και είναι εκείνος ο πρώτος μικρός δίσκος του 1967... Έτσι ακριβώς γιορτάζουν τώρα με τις οικογένειές τους οι δυο κόρες μου, με τα αγαπημένα μου εγγόνια και τους γαμπρούς μου, μόνο που τα παιδιά μένουν ξύπνια, μαζί με τους μεγάλους. Και ως δασκάλα, κάποιες από τις πιο πετυχημένες θεατρικές μου παραστάσεις, είναι τα χριστουγεννιάτικα θεατρικά μου, γιατί έβαζα μέσα τους, όλη την μαγεία του χριστουγεννιάτικου πνεύματος. Ακόμα και σήμερα οι μαθητές μου δεν ξεχνούν αυτές τις παραστάσεις μας και ευτυχώς έχουν όλοι βιντεοκασέτες από τις γιορτές μας...

Από έναν τρυφερό γονιό, η μαγεία πέρασε σε παιδιά, εγγόνια, μαθητές και γιατί όχι, στα παιδιά των μαθητών.... Τι πανέμορφο και ουσιαστικό αποτύπωμα, μπορεί ν'αφήσει το πέρασμα ενός καλού ανθρώπου πάνω στην γη.... Πού να ήξερε ο Κωστάκης, ότι η μεγάλη καρδιά του, θα επηρέαζε με την μαγεία της αγάπης, τόσους ανθρώπους στο πέρασμα των χρόνων... Δίαυλος τα κορίτσια του, δασκάλες... Και μήνυμα τρανό: Η σημασία των Χριστουγέννων, είναι μόνον μια απλή λέξη με πέντε γράμματα:  Α Γ Α Π Η !!!!! Είθε το άστρο της Βηθλεέμ, να ευλογεί τον καθένα από εμάς, και το ανέσπερο φως του να φέρει στις καρδιές των ανθρώπων την συμπόνοια, την ενσυναίσθηση και τον σεβασμό για όλους και για όλα τα πλάσματα της γης!!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ !!!!!!!!!!!