ΑΝΤΕΞΑ

Διάβηκα μέσα από κήπους, ροδώνες και θάλασσες.

Κράτησα το άρωμα, το γέλιο, την τρικυμία.

Ανέβηκα δύσκολα σκαλοπάτια, προδοτικά.

Άδικα φωνάζανε τ' αστέρια: '' Μην πιστεύεις!''

Αφέθηκα στην αναρρίχηση  πλάνητων υποσχέσεων και όρκων ψευδών.

Δεν άκουσα την φωνή του γεννήτορα για επαναπατρισμό.

Γδάρθηκε το είναι μου από άκαρδα μαστιγώματα.

Αγνή, λευκή κόρη η ψυχή, είδε το χαρούμενο φόρεμά της 

να ποτίζεται, από αιμάτινες λουρίδες.

Να χάνει την αθώα αφροντισιά του.

Η ακοή μου μάζεψε τους ύμνους των αηδονιών και τους πέρασε αλώβητους,

στους κλειδωνιζόμενους δρόμους.

Ω, άνοιξη, πόσο μακριά  είσαι!!

Βαρύς ο χειμώνας με άρπαξε.

Κρυώνω στα κοκαλιάρικα χέρια του.

Αγωνιώ, μη μου κλέψει ό,τι πολύτιμο κουβαλώ...

Αγωνιώ μη χαθώ σε παγωμένες  βουνοπλαγιές...

Κι αν η καρδιά θρυμματισθεί από τον παγετό;

Κι αν το χιόνι περάσει στις φλέβες και δω με άλλην ματιά τον κόσμο;

Θέλω  θέρμη να κυλάει στο αίμα μου.

Να έχω δίπλα μου τον ολάνθιστο κήπο μου.

Να μείνουν πάντα  δ ι κ έ ς  μου οι ματιές μου.

Κι ας μ' έσπρωξαν χέρια  αναίσθητα  για να γονατίσω.

Κι ας μπλάβισαν τα γαλάζια μου μάτια.

Κι ας χλευάσθηκαν τα όνειρα και τα ιδανικά μου.

Α ν τ ε ξ α!! Γεμάτη πληγές... Όμως, ά ν τ ε ξ α!!

Και ορθώθηκα... Αργά, αλλά δεν χάθηκα...

Δεν με κατάπιε ο σίφουνας και η σκληράδα.

Υπάρχω. Με τις σκοτεινιές μου...

Με τα πικρά μου ηλιοβασιλέματα...

Με τις γλιστερές μου κατηφόρες...

Μα, ξανασηκώνομαι...

Έστω και με γόνατα γρατζουνισμένα.

Και στο χέρι μου κρατώ πάντα το χέρι της προσμονής.

Λάβα ηφαιστείου η καρδιά μου.

Άλλοτε καίει το σύμπαν και τα σώψυχα.

Κι άλλοτε λαμποκοπάει με χιλιάδες, πεισματάρικες, πορφυρές φλόγες.

Για να επιζήσω έγινα φωτιά.

Μα δεν καίω. Μόνο φωτίζω.Δημιουργώ.

Έστω και στην μοναξιά. Έστω κι αν μου χαμογελάει μόνον

το αθώο γουργούρισμα  εκεί,από τον καναπέ.

Έστω κι αν στο σπίτι ακούγεται μόνον το χαμόγελο του γιασεμιού...

Ά ν τ ε ξ α!....