ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ...

Ήμουν νέα δασκάλα, όταν απάνω σε συζήτηση, συναδέλφισσα είπε ότι μετά το μπάνιο της πάει γυμνή στο δωμάτιό της, μην έχοντας έγνοια ότι θα την δουν τα παιδιά της, γιατί ''όπως λέει και η μοντέρνα ψυχολογία, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για το σώμα μας.'' ''Μα, εσύ δεν ντρέπεσαι να σε βλέπει ο γιος σου;'' ''Όχι βέβαια... Αυτές είναι παρωχημένες ιδέες''. Πέρασαν κάποια χρόνια και άτομο του στενού περιβάλλοντός μου, πήγε για ψυχανάλυση σε γνωστό ψυχίατρο που είναι γνωστός και ως σεξολόγος... Σε μία συνεδρία, είπε: ''Το σεξ είναι κάτι που κοιμάται μέσα σε κάθε παιδί... Δεν είναι ανάγκη να το ξυπνήσουμε πριν την ώρα του...Γι' αυτό, εσείς οι μανούλες, καλόν είναι να μην κυκλοφορείτε με τα εσώρουχα ή γυμνόστηθες μπροστά στον γιο σας, ούτε ο πατέρας με αδαμιαία περιβολή μπροστά στην κόρη του... Τώρα, αν κάνεις ντους και μπει ο γιος σου και σε δει τσιτσίδι, δεν είναι ανάγκη να αρχίσεις τις τσιρίδες και τις βρισιές... Πες ήρεμα: ''Πάρη μου, κάνω μπάνιο. Θα σε παρακαλέσω την άλλη φορά, να χτυπήσεις πριν μπεις.. Είναι κάποιες στιγμές που πρέπει να μένουμε μόνοι μας...'' Και το θέμα ελύθη... Το ίδιο θα πει και ο πατέρας στην ίδια περίπτωση... Το πείραμα της πλήρους απελευθέρωσης που πρωτοστάτησε στην Αμερική, απέτυχε και τώρα είναι πιο παραδοσιακοί από άλλοτε...Και δεν χρειάζεται να κάνουμε μπάνιο το αγόρι της Ε΄Δημοτικού, ούτε το κορίτσι μας σε μιαν τέτοια ηλικία... Στο παιδί βάζουμε κανόνες και όρια από ενωρίς... Να γνωρίσει την έννοια της ιδιωτικότητας, του σεβασμού και του ορίου... Διότι τα παιδιά στο Δημοτικό νιώθουν ασφάλεια με τα όρια. Γι' αυτό τότε ο γονιός βαδίζει μπροστά και καθοδηγεί... Στο Γυμνάσιο θα βαδίζει δίπλα στο παιδί του και στο Λύκειο θ'αφήσει το παιδί να προπορευτεί και αυτός θα ακολουθεί από πίσω... Ό,τι είχε να διδάξει το παιδί του, το δίδαξε και τώρα θα δει το αποτέλεσμα των κόπων του... Και μην ξεχνάτε: Ο γονιός ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να είναι φίλος με το παιδί του... Μπορεί να αναπτύξει φιλικές σχέσεις, αλλά όχι φιλία... Η φιλία προϋποθέτει άτομα της ίδιας ηλικίας, οικονομικά ανεξάρτητα αν πρόκειται για ενήλικες... Φίλες, η κόρη μπορεί να έχει ένα σωρό... Το ίδιο και ο γιος... Μάνα όμως μία... Άσε που θα έρθει η στιγμή που στην μάνα μας θα λέμε μόνον όσα θέλουμε... Εσείς τα λέγατε όλα στην δική σας; Φιλικές σχέσεις λοιπόν... Μην τα μπερδεύουμε...''

 

Αυτά τα λόγια κούμπωσαν γάντι στα δικά μου πιστεύω...Η παρουσία του γονιού πρέπει να είναι έντονη... Παρέχει ασφάλεια... Ο γονιός πρέπει να είναι παρών και να συμβουλεύει χωρίς δεσποτισμό... Στην εφηβεία θα γίνει η αποκαθήλωσή του... Αν όμως το παιδί του έχει ένα σεντούκι υποδειγματικών συμπεριφορών, όταν ωριμάσει, θ' ανοίξει αυτό το σεντούκι και θα πάρει πολύτιμο υλικό για να φτιάξει την δική του οικογένεια και να πορευτεί... Αλλοίμονο στα παιδιά που οι γονείς τους δεν φρόντισαν να τους ετοιμάσουν τέτοιο σεντούκι..

 

Πιστεύω ότι μέσα μας πρέπει να είμαστε προικισμένοι με μια χρυσή τομή... Αν το ένστικτό μας κλωτσήσει, ό,τι προοδευτικό και να λέγεται, εμείς πρέπει να βαδίσουμε βάσει όσων υποτάσσει η χρυσή μας τομή...Στις φυσιολογικές οικογένειες που ξέρει ο καθένας τον ρόλο του, δεν θα δεις ποτέ την μάνα με το μπικίνι να καλεί τον 15χρονο γιο της να την αλλείψει λάδι μπρος και πίσω κάνοντάς της κανονικό μασάζ στήθη και εσωτερικό μηρών... Ούτε πατέρα να κάνει ντους στην 10χρονη κόρη του, κουβεντιάζοντας την άλλη μέρα γελώντας στην δουλειά: ''Να δείτε που ερεθίστηκε, γιατί λίγωσε και μου έλεγε να της ρίχνω από κάτω με το τηλέφωνο του μπάνιου περισσότερο νερό!!! Την μουσίτσα!!'' Εσείς μπορεί να μην τα έχετε ακούσει, αλλά εγώ τα άκουσα από ''τέτοιους'' γονείς που υπερηφανευόντουσαν κιόλας για την στενή φιλία που είχαν με τα παιδιά τους... Κι αρρώστησα...

 

Υπάρχουν πολλές απόψεις πάνω στα θέματα αυτά... Κάθε άνθρωπος δεν είναι αγγελικά πλασμένος... Η Λένα είχε μητέρα πολύ δραστήρια ερωτικά... Έφερνε μάλιστα τους εκάστοτε εραστές της στο σπίτι... Δεν της είχε περάσει καν η ιδέα να κάνει ό,τι κάνει εκτός σπιτιού... Με την κόρη της είχαν μια σχέση σεισμογενή... Οι καυγάδες συνεχείς... Η Λένα την κατηγορούσε για όλα... Της στάθηκε σε θέματα υγείας, αλλά ήταν πάντα προσβλητική και απαξιωτική προς την μητέρα της ''Εσύ μόνον τον εαυτό σου κοιτούσες... Με έχεις ντροπιάσει χιλιάδες φορές...'' Η Λένα μεγάλωσε... Σπούδασε και...ακολούθησε τον δρόμο της μάνας της... Έκανε την μία σχέση μετά την άλλη... Και ως την τελευταία στιγμή, οι σχέσεις της με την μητέρα της ήταν εκρηκτικές... Η ίδια μένει μόνη της, πικραμένη... Η τελευταία σχέση της χάλασε πριν λίγο καιρό... Δεν αντέδρασε να φύγει από τον κλοιό που την έπνιγε... Δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη...

 

Σκέφτομαι... Τόσα έχουν δει τα μάτια μας κα ακούσει τα αυτιά μας... Είσαι μητέρα με νέα κόρη στην εφηβεία; Ο νέος σου σύντροφος μπορεί να είναι μάλαμα... Δεν μπορείς όμως να τον βλέπεις εκτός σπιτιού; Κι αν δεν είναι αυτός που δείχνει και την ''πέσει'' στην κόρη σου; Οι μητέρες με κορίτσια πρέπει να έχουν τις κεραίες τους συνεχώς τεντωμένες... Η Όλγα ήταν μαθήτριά μου στην Δ΄ Δημοτικού. Από την πρώτη στιγμή η μητέρα της μου εξομολογήθηκε το τι συμβαίνει... ''Η Όλγα αντιδρά φοβερά μαζί μου... Πρόκειται να παντρευτώ έναν σωστό κύριο, αλλά από την στιγμή που της το ανακοίνωσα, έχουμε μάχες καθημερινά... Θέλει να πάει να ζήσει με τον πατέρα της... Τι να κάνω κυρία Πολυάνθη; Μπορείτε να με βοηθήσετε; Α.. Και να ξέρετε, μέχρι τώρα δεν έφερα τον σύντροφό μου ποτέ να κοιμηθεί σπίτι... Ούτε είχα άλλες σχέσεις. Αλλά τώρα θέλω να ξαναφτιάξω την ζωή μου, χωρίς όμως να χάσω το παιδί μου...'' Είχα δει την Όλγα πόσο περίεργα φερόταν στην μητέρα της... Ούτε της χαμογελούσε, ούτε χαιρόταν όταν ερχόταν να την πάρει... Σε κάποιο διάλειμμα της μίλησα... ''Δεν μπορώ να βλέπω τον φίλο της να κοιμάται στο κρεβάτι του πατέρα μου! Να μην παντρευτεί... Αν το κάνει, θα πάω να ζήσω με τον μπαμπά μου...'' ''Μα η μαμά σου είναι νέα Όλγα μου και έχει το δικαίωμα να ξαναφτιάξει την ζωή της... Το ίδιο μπορεί να κάνει αύριο ο πατέρας σου... Εσένα μάτια μου θα σε αγαπούν πάντα... Ο μπαμπάς σου θα είναι πάντα μπαμπάς σου και αν αποκτήσεις αδελφάκι, εσύ θα είσαι η λατρεμένη πρώτη κόρη της μαμάς σου!!'' Μέχρι η Όλγα να νιώσει ασφαλής και να αποδεχτεί την νέα κατάσταση, πέρασαν μήνες... Ευτυχώς που ο νέος σύζυγος της μητέρας της, ήταν ένας εξαιρετικός κύριος και βοήθησε πολύ με την τρυφερή συμπεριφορά του...

 

Πόσο εύκολα μπορεί να πληγωθεί η καρδιά ενός παιδιού... Συνάδελφος μου είπε ότι άριστος μαθητής του καθόταν με το βλέμμα απλανές την περισσότερη ώρα... ''Φώναξες την μητέρα; Την ενημέρωσες; Μήπως άλλαξε κάτι στο σπίτι;'' ''Ναι, την ρώτησα... Συζούν τελευταία με τον νέο της φίλο...'' ''Και τι είπε στα παιδιά της; Τι άνθρωπος είναι; Γιατί και τα αγόρια πρέπει να προστατεύονται όπως τα κορίτσια... Του έχει εμπιστοσύνη; Πώς φέρεται σπίτι στα παιδιά; Να συζητήσεις ευρέως με την μητέρα....'' ''Τον έχω δει... Δεν μου γεμίζει το μάτι... Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω στην μάνα...'' ''Μήπως τότε στο παιδί; Με όμορφο τρόπο κι απ' έξω - απ' έξω για να δεις τι συμβαίνει;'' ''Ούτε αυτό μπορώ...'' Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δάσκαλος χάνει το παιχνίδι και το παιδί χάνει την ευκαιρία να ξαλαφρώσει, να εμπιστευθεί κάποιον και να ξανασταθεί στα πόδια του... Κρίμα...

 

''Ο δάσκαλος είναι σαν τον ιερέα'', έλεγα στους γονείς των παιδιών μου...''Αν θέλετε να μου πείτε κάτι, πείτε το κι εγώ θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, να βοηθήσω την κατάσταση...'' Κι αυτό πιστεύω... Έχουμε να κάνουμε με τόσους διαφορετικούς γονείς, και τόσα διαφορετικά παιδιά... Μια ατέλειωτη πληθώρα χαρακτήρων, όπου δεν πάνε πάντα όλα δεξιά... Πρέπει να έχουμε ατελείωτη υπομονή, απροσμέτρητη αγάπη για τους μαθητές μας και όρεξη να δώσουμε υποστηρικτικές και νικηφόρες μάχες σε όλα τα πεδία... Όπου μας χρειαστούν... Κάτι που δεν είναι φυσικά μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα... Εδώ όμως έγκειται και η μαγεία του δασκάλου... Στην υπέρβαση!...