ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ

         Στα νιάτα σου επάνω, δεν μπορείς να υπολογίσεις το αύριο. Και έτσι πρέπει. Λες: ''Όταν θα γίνω 50 ετών, θα το σκεφτώ.''  Και αυτό το 50  σου φαντάζει απείρως μακρινό, αθώρητο...Βλέπεις το μέλλον χωρίς όρια. Πλούσιο, φωτεινό λες και δεν τελειώνει ποτέ. ''Εγώ στα εξήντα;;Ου!!!!Έχουμε καιρό μέχρις τότε!!''  Και φαντάζεσαι τον καιρό αυτόν, ατέρμονο, απίθανα μακρινό...Στα τριάντα πέντε μου, όποτε  έλεγα ''το μέλλον, το αύριο''  εμφανιζόταν μπροστά μου ένα λευκορόδινο αφράτο σύννεφο, που δεν τελείωνε ποτέ....

       Πενήντα με εξήντα, η πιο δημιουργική περίοδος. Σωστή κοπελούδα... Και κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα της ζωής. Όρθια ψηλά σ' έναν λόφο και μπρος μου οι βαθύχρυσες, κοκκινοπορτοκαλιές σκιές του δειλινού. Και τά 'χασα.. Πότε βρέθηκα εδώ; Πώς πέρασε ο χρόνος και δεν τον κατάλαβα;;Γιατί μπροστά μου πλέον διαγράφονται κάποια όρια; Εκεί στο βάθος, γιατί διακρίνω ότι ο ορίζοντας τελειώνει;;  Πότε ξεκαθάρισε το τοπίο; Πότε έπεσα από το αφράτο, ροδαλό σύννεφο του ''Ποτέ'';;  Πότε άσπρισαν τα κατάμαυρα μαλλιά μου; Γιατί μίκρυνε ο δρόμος μπροστά μου;  Δεν θέλω να προχωρήσω... Αν γινόταν να  μάκραινε το στρατί μπροστά μου...Να μεγάλωναν οι μέρες, να μην γλιστράω σιγά - σιγά από την κορυφογραμμή...Μπροστά μου το μονοπάτι θαρρείς και πεισματικά με περιμένει. Να κατεβώ απ' το ψήλωμα και να το περπατήσω.... 

        Και ξάφνου βλέπω ότι έχω την ίδια ηλικία με της μαμάς μου, όταν είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα...Και την θεωρούσα τότε μεγάλη... Δηλαδή εγώ τώρα τι είμαι;;Μεγάλη; Απίστευτο!Το μυαλό μου τρέχει με χίλια. Γιατί δεν συμβαδίζει με το σώμα μου; Ο νους μου σπιντάρει, δημιουργεί, γελά δυνατά. Το σώμα όμως δεν συμβαδίζει. Ακολουθεί αργά. Προχωρεί στην μεσοπλαγιά. Του λέω να σταθεί. Να μην περπατήσει στο ίσιο μονοπάτι που οδηγεί στο τέρμα. 'Ομως εκείνο δεν ακούει.  Σαν να το τραβά μια αόρατη δύναμη...Το αναπόφευκτο τέρμα του κάθε θνητού....Και όλο μειώνεται η απόσταση. Κι εγώ φοβάμαι. Και λυπάμαι. Και πονάω... Για ό,τι πέρασε... Για  ό,τι δεν θα προλάβω... Για ό,τι δεν θα δω...

        Πόσο παραπλανητικό το τελικό σημείο... Βυθίζεται σ' ένα  χρυσοχάλκινο σύννεφο με μωβ και μπλε ανταύγειες. Μια έντονη μυρωδιά φθινόπωρου πλανιέται στον χώρο. Και σε κάθε βήμα το σώμα βαραίνει προχωρώντας προς το τελικό σημείο. ''Όχι!'' του λέει το μυαλό.  ''Μην  τα παρατάς! Μην αφήνεσαι! Πάλι καλά που μ' έχεις αλώβητο και λάμπω φωτεινό και καθάριο! Αλίμονο σ' αυτούς που έχασαν την πυξίδα της νόησης,  που θόλωσε η διαύγειά τους και προχωρούν χωρίς ίχνος συνείδησης για το ποιοι είναι...''

          Κατεβαίνω κι άλλο την βουνοπλαγιά. Ένας αόρατος μαγνήτης με τραβά, άσχετα με την θέλησή μου... Νέα, θαρρούσα ότι ο χρόνος δεν προχωρά, είναι άπειρος, ατελείωτος.   Τώρα νομίζω ότι μου κυλά μέσα από τα χέρια βιαστικά, δεν μπορώ να τον κρατήσω. Γλιστρά σαν σκόνη μέσα από τα ανοιχτά δάχτυλά μου... Σαν την άμμο  στην κλεψύδρα, που πέφτει σιγά-σιγά  και αδυσώπητα...Τώρα δεν το νιώθω πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Πότε είχαμε Χριστούγεννα;; Πρωτοχρονιά;;Πάσχα;; Φθινόπωρο;; Καλοκαίρι;; Και να σου πάλι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα αγαπησιάρικα, φωτοπλημμυρισμένα, μαγικά..Πέρασε κι όλας ένας χρόνος; Πότε; Και πώς; Ούτε που πρόλαβα να το συναισθανθώ...

         Βέβαια βασική προ'υ'πόθεση είναι να έχουμε υγεία και την δύναμη να αντέχουμε τις όποιες φουρτούνες της ζωής.... Δοξάζω τον Θεό που μας χαρίζει την προστασία Του . Δοξάζω τον Θεό που προστατεύει τους αγαπημένους μας.  Τον ευχαριστώ που με αξίωσε να ζήσω και να χαρώ ένα σωρό ευλογίες.Δεν θεωρώ ποτέ  ότι όσα καλά μου δίνει η χάρη Του είναι δεδομένα...Υπάρχουν πολλά βάσανα που ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους μας.Αλίμονο στα νιάτα που δεν είχαν την τύχη να γεράσουν. Αλίμονο στους δυστυχισμένους που  έχασαν το φως των ματιών τους... Η χειρότερη τραγωδία... Τα βλέπω, τα γνωρίζω... Γι' αυτό είμαι ευγνώμων για όσα μπορώ και χαίρομαι... Απέραντα ευγνώμων και Τον ευχαριστώ καθημερινά... Αλλά είμαι και  άνθρωπος με αδυναμίες... Λυγίζω και ας μην πρέπει...Μελαγχολώ που βλέπω ότι στένεψαν τα περιθώρια, έστω κι αν το μυαλό και η ψυχή δεν το καταλαβαίνουν...Ποιος δεν μελαγχολεί μπροστά στο δειλινό της ζωής;;Ποιος δεν αγχώνεται, έστω και μιά σταλιά;; Και με τρώει η έγνοια: Η έγνοια της υστεροφημίας... Ν' αφήσω πνευματική κληρονομιά που θα κάνει τα παιδιά και τα εγγόνια μου, υπερήφανα για μένα...Κάποιος έλεγε:'' Το ωραιότερο που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας, είναι η αγάπη, η ίδια αγάπη που αφήνεις πίσω σου''....

        Το μυαλό σπίρτο και η ψυχή κρυφογελά με όρεξη νεανική και σπινθηροβόλα. Βλέπεις, κορμί και ψυχή δεν συμβαδίζουν. Μέσα σου είσαι ένα μικρό, όμορφο κορίτσι.  Η ψυχή σου νεανική, πανέμορφη τραγουδά. Και απ' έξω, το σώμα σε προδίδει. Ρυτίδες; Πόνοι στην μέση; Στα πόδια; Κούραση;

      Τυχεροί όσοι περπατήσουμε ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, ευγνώμονες στα χρόνια που έρχονται. Κι εκεί που τελειώνει η γραμμή του ορίζοντα, να φτάσουμε όρθιοι, υπερήφανοι αγωνιστές της ζωής....