ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ  ΣΤΗΝ  ΖΩΗ

Πήρα μαζί μου τις τριανταφυλιές της μάνας μου...

Την μιά την είχε μπολιάσει και βγήκαν δίχρωμα ρόδα.

Αγκάλιασα τις φουντωτές, λευκές της μαργαρίτες.

Κράτησα μες στην χούφτα μου το άρωμα από τις ροζαμάπες

και στην τσάντα μου τις βόλτες μας στην παραλία,

την απόλυτη αγάπη του πατέρα μου, την έγνοια της μάνας μου, 

τα σκέρτσα και το νάζι της αδελφής μου.

Με ακολουθεί με χορευτικό βήμα ο σκυλάκος μου ο Ντικ.

Στην σειρά ο ασπρούλης μου ο γάτος και η γάτα μου η Μπιρμπίλω.

Ακούμπησα το κεφάλι στους συμμαθητές μου,

στις εκδρομές μας, στ' αστεία μας, στην ανεμελιά...

Και όσο προχωρούσα ήμουν νέα, δυνατή, αποφασιστική.

Κάποια στιγμή, κάπου τ' ακούμπησα όλα αυτά, σαν ιερές εικόνες.

'Εφτιαξα νέες εικόνες, έγινα εγώ η μάνα,

φύτρωσαν δίπλα μου νέα φυντάνια, οι κόρες μου...

Κι αφού μεγάλωσαν και βρήκαν τον δικό τους δρόμο,

ξαναποζήτησα τα παλιά μου πατήματα.

'Ολα τα βρήκα όπως τ' άφησα, στις αναμνήσεις μέσα...

Δυσκολεύομαι όμως να μυρίσω το αγιόκλημα και το γιασεμί...

Τα βλέπω, μα δεν μπορώ να τ' αγγίξω...

Πάνω τους έχουν την πατίνα του χρόνου, ανεξίτηλη.

Δεν είναι πια τόσο ζωντανές οι μαργαρίτες...

Όλα γίνανε σαν πολύχρωμες κάρτ- ποστάλ...

Πανέμορφες εικόνες, μα είναι πλέον φωτογραφίες για να μπουν στο λεύκωμα...

Η μαμά που κρατάει τον Ντικ, η Αντζέλα, εγώ και η εξ Αθηνών εξαδέλφη Άννα.

Τριγύρω οργιάζουν τα λουλούδια του κήπου μας...

Ο πατέρας διαβάζει στην βεράντα έργα του Χεμιγουαίη...

Κι έγινε το παρελθόν εκατοντάδες, πανέμορφες, συγκινητικές φωτογραφίες...

Κάποια πρόσωπα που μου χαμογελούν, δεν υπάρχουν πια...

Κοιτάω το άλμπουμ. Επάνω γράφει: '' Τα νιάτα σου.Η ζωή που σ' έφερε στο τώρα...

Ευλογημένη. Μυρωμένη. Να την τιμάς. Μην την ξεχνάς...''