Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ

Από μικρός ερίχθηκε στην μέση της αρένας. 

Τελείωσε το Λύκειο, δεν πήγε παραπέρα.

Δεξιοτέχνης ήτανε στο σκάλισμα του ξύλου

κι όποια δουλειά του 'ρχότανε, την πάλευε με σθένος.

 

Εμείναν μόνοι ενωρίς μαζί με την γιαγιά τους

αυτός κι η αδελφούλα του, πάντα αγαπημένοι.

Καθώς πιάναν τα χέρια του, πολλοί τον εζητούσαν

κι από δουλειά δεν ξέμεινε, γιατί ήταν προκομμένος.

 

Μόνος του όσο ήτανε, τά 'φερνε πάντα βόλτα.

Μα ήρθε κι ερωτεύθηκε και φτιάξανε φαμίλια.

Τι ευτυχία τα παιδιά και η καλή γυναίκα!

Αλλά η ΔΕΗ απόλυσε τριακόσιους νοματαίους.

Ανάμεσά τους και αυτός, οπούχε βρει απάγκιο...

 

Και τώρα ξαμολύθηκε να βρει κάπου να πάει. 

Στο σπίτι περιμένανε οι αγάπες του να φάνε.

Δεν μεγαλώνουν με φιλιά μονάχα, τα παιδάκια.

Τα ρούχα τους, τα έξτρα τους, τα εξωσχολικά τους

εκεί 'ναι και προσμένουνε όλα να πορευτούνε.

 

Βοήθησε η σύζυγος που ήταν προκομμένη.

Αλλά ο Πάνος έβλεπε πως δύσκολα τα φέρνουν.

Εμπήκε σ' εποχιακές και σ' άλλες εργασίες.

Εναερίτης έγινε, εργάτης, οικοδόμος...

Όχι, ποτέ δεν έλεγε σ' ό,τι του προσφερόταν.

 

Από μιά στέγη έπεσε βάζοντας αλουμίνια. 

Εχτύπησε το γόνατο, την μέση, το ισχίο...

Και μόλις έγινε καλά ευθύς εξαμολύθη

να βγάλει μεροκάματο, να βγάλει το ψωμί τους.

 

Ο ήλιος τον κατέκαψε, του πλήγωσε το δέρμα.

Και η οξυγονοκόλληση τού 'καψε χέρια - πόδια.

Οι σπίθες επιτέθηκαν στα γαλανά του μάτια

και για ημέρες έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι...

 

Και κάποια μέρα στένεψαν οι δρόμοι εργασίας.

Οπότε αναγκάστηκε να φεύγει απ' τα παιδιά του...

Τετράμηνα, εξάμηνα πήγαινε σ' άλλον τόπο

για μιά καλύτερη αμοιβή, μαζί με συναδέλφους.

 

Υπέροχη η γυναίκα του εβάστα Θερμοπύλες.

Με δυό αγόρια έφηβους, στάθηκε αμαζόνα

και τέλειωσε και ...δεύτερη Σχολή που αγαπούσε...

Κι ουδέποτε αρνήθηκε κάποια δουλειά να κάμει,

έστω κι αν την μεγάλωσαν στα πούπουλα οι δικοί της...

Γιατί το λέει κι ο λαός με την βαριά σοφία:

''Νυφούλα μου, άσε τι ήξερες... Με όσα βρεις θα ζήσεις...''

 

Φθινόπωρο εφάνηκε κι ο Πάνος λείπει κιόλας

εξάμηνο απ' τα παιδιά και την γλυκιά συμβία. 

Τους είπε το αφεντικό, θα πάνε και Αγγλία...

Τουλάχιστον πεντάμηνο θα μείνουν εκεί πέρα...

 

Το καλοκαίρι έμειναν μαζί του για έναν μήνα,

όλη η οικογένεια που πήγε να τον εύρει.

Τώρα για τα Χριστούγεννα προσεύχονται να έρθει,

γιατί τους λείπει ο στοργικός, καλός πάτερ - φαμίλιας.

 

Τον βλέπω κι όλο σκέφτομαι ως πότε θα αντέξει.

Δύσκολες τούτες οι δουλειές κι όλο περνούν τα χρόνια.

Μπορεί νά 'χει γερό σκαρί, αλλά οι αντοχές ως πότε

θε να κρατιούνται υψηλές και δεν θα τον προδώσουν;;

 

Και συλλογιέμαι ταχτικά: Αν σπούδαζε, πώς θά 'ταν;;

Όταν το λέω μου απαντά: '' Ξέρεις πόσοι δικοί μας,

τελείωσαν μία σχολή, αλλά με μας δουλεύουν;

Δεν βρήκαν κάτι ανάλογο μ' αυτό πού 'χαν σπουδάσει

και κάνουν χίλιες δυό δουλειές που πρώτα δεν τις ξεύραν.

Δεν βρήκαν κάτι ανάλογο στο αντικείμενό τους

κι αφού περάσανε πολλά, μαζί μας καταλήξαν''....

 

Μπορεί νά 'ναι το δίκιο του, πολύ - πολύ μεγάλο...

Εξ άλλου γι' αυτό φύγανε στα ξένα τόσα νιάτα,

γιατί απλώς δεν βρήκανε κάπου καλά να πάνε...

Κάπου καλά και σύμφωνα μ' αυτά πού 'χαν σπουδάσει...

Αλλά εγώ, θωρώντας τον τι πάθια έχει τραβήξει,

πιστεύω πως αλλιώτικα θα ήταν με πτυχίο...

 

Βέβαια τώρα είναι αργά ν' αλλάξουμε τον χάρτη.

Και χαίρομαι που στους δυό γιούς μιλάει με σοφία:

''Κοιτάτε πόσο δύσκολα τα φέρνω στην ζωή μου...

Εσείς θε να σπουδάσετε, να μην τραβάτε τόσα.''

Και ο καλός Θεός χρυσά του χάρισε παιδάκια,

που με ευγένεια τραβούν τον δρόμο των γραμμάτων.

 

Τους λείπει ο πατέρας τους, μα το παράδειγμά του,

τους ατσαλώνει στην ζωή και έχουν βάλει στόχους.

Λαμπρή βοήθεια σε αυτό κι η θαυμαστή τους μάνα,

που γίνεται πολύ συχνά και μάνα και πατέρας

κι έτσι κρατιέται σφαλιστή η οικογένειά τους.

 

Και να σκεφτείς πως λεύτερη πριγκιπικά εζούσε,

στο πατρικό της σπιτικό, μαζί κι η αδελφή της.

Τις πήγαν στα καλύτερα σχολεία που υπάρχουν

και τις μεγάλωσαν μαθές, με της καρδιάς το αίμα.

Τίποτε δεν τους έλειψε, ήταν βασιλοπούλες.

Μα η μικρή ηράσθηκε σφόδρα κι εξενιτεύθη...

 

Τον Παναγιώτη αγάπησε κι εστρώσαν την ζωή τους

κάτω στην Πελοπόννησο κι όχι μες στην Αθήνα.

Παρ' όλο που αναθράφθηκε με μόσχο και αγάπη,

με αφθονία κι άνεση κι έναν ωραίο κύκλο,

εστάθηκε ακλόνητη δίπλα στον σύζυγό της.

Ποτέ δεν την γονάτισε καμία δυσκολία

και φέρθηκε μ' αλτρουϊσμό που δεν τον φανταζόμουν...

 

Το μέγα τους κατόρθωμα, τα υπέροχα παιδιά τους.

Μ' αρχές, αξίες, ιδανικά, με μπρίο και με κέφι!

Θαυμάζω τι κατάφερε η μάνα η καλή τους,

πού 'χει ταλέντα και καρδιά, παλληκαριά κι αγάπη.

 

Στεναχωριέμαι πού 'χουν βρει τις τόσες δυσκολίες.

Θα προτιμούσα πιο εύκολη να ήταν η ζωή τους.

Μόνοι τους όμως εδιάλεξαν τον δρόμο της ζωής τους

κι απέδειξαν πως δεν λυγούν και πάντα προχωρούνε.

 

Αυτό μονάχα θαυμασμό μαζί με απορία,

με κάνει ν' ανθώ μέσα μου κι όλο τους ευλογάω.

Για κάποιες μέρες έφτασε Αθήνα ο Παναγιώτης

κι οσότου φύγουν, τους ζητούν, δουλειά στην Ελευσίνα.

 

Φεύγει στις πέντε το πρωί, γυρίζει εφτά το βράδυ...

Τσιμπά φαΐ, μπανιάρεται και πέφτει στο κρεβάτι.

Δεξαμενή θα φτιάξουνε λέει εις την Αγγλία

κι εγώ φαντάζομαι τρελές, πελώριες εξέδρες...

Τεράστια δεξαμενή σε βάθος και σε πλάτος...

Και σκάλες στα τοιχώματα, στα έγκατα που φτάνουν

και σαν μυρμήγκια οι άνθρωποι μες στην βαθιά χοάνη...

 

Κοίτα πώς τά 'φερε η ζωή... Χωρίζονται τα σπίτια...

Μισοί εδώ, άλλος εκεί, μα πάντα ενωμένοι.

''Μπορεί να 'ρθώ Χριστούγεννα, αν τύχει και μ' αφήσουν''

εκφράζει μύχιες σκέψεις του κι ευχές ο Παναγιώτης.

Κι εγώ συγκίνηση βαθιά νιώθω μες στην καρδιά μου...

Για το παιδί που ρίχτηκε νωρίς στην βιοπάλη.

Για το παιδί που δεν θωράκισε την ζήση με πτυχίο.

Για τον Πανάγο πού 'φτιαξε μιά φίνα οικογένεια,

όπου γι' αυτήν αγωνιά, γελάει και παλεύει...

 

Ουδέποτε σαν ρίψασπις δεν θα φερθεί ο Πάνος.

Θε να παλεύει με φωτιές, χοάνες κι αποστάσεις,

για μιά καλύτερη ζωή που θέλει να προσφέρει

στους γιούς του, στην γυναίκα του, μα και σ' αυτόν τον ίδιο.

 

''Όποιος δεν ξέρει Αγγλικά, γυρνά στους πέντε μήνες''

τους είπε ο υπεύθυνος κι αρχίζει να μετράει

το πότε θά 'ναι η επάνοδος και βρίσκει προς τον Μάρτη...

Σαν την ζωή του ναυτικού είναι και η δική τους

και η Αλίσια καρτερά, τον γυρισμό τ' αντρός της...

 

Μακάρι σ' όλους ο Θεός να δίνει ευτυχία.

Γαλήνη για το σπιτικό, αγάπη, αρμονία.

Να δίνει δύναμη σ' αυτούς που δεν το βάζουν κάτω

και αγωνίζονται τρανά για μιά ωραία ζήση.

Την σωστή σκέψη και στους νιους να δίνει η Παναγία,

για να παρθούν προσεχτικά οι όποιες αποφάσεις,

που θα χαράξουν στην ζωή τον δρόμο τον σωστόνε...

 

Γιατί; Μες στης ζωής κάποια καμπή, παίρνουμε αποφάσεις,

που σε μεγάλο ποσοστό, το μέλλον μας ορίζουν...