ΤΙ  ΚΙ  ΑΝ  ΦΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ;

Φθινόπωρο. Από τις ωραιότερες εποχές του χρόνου. 

Η εποχή των αντιθέσεων.Της ρέμβης. Του συλλογισμού.

Η εποχή με τα δύο πρόσωπα. Εκπάγλου ωραιότητος και τα δύο...

Γλυκιά, νοσταλγική, χρυσοχάλκινη. Μα, και μπουρινιασμένη,σκοτεινή.

Μου πάει πολύ στην ψυχή μου.

Καθώς οι ηλιαχτίδες παίζουν κρυφτούλι με τα αργυρόχρωμα σύννεφα, μιά περίεργη αίσθηση αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Το φως θα είναι κοντά μας, για πόσο ακόμη;

Μαγικά φαντάζουν τα χρυσορόδινα φύλλα των δέντρων και τα παχιά χρωματιστά χαλιά που δημιουργούν πέφτοντας από τα μητρικά κλαδιά.

Τόση ομορφιά... Κι όμως, αν προσέξεις, μυρίζει ερημιά, κρύο, καθώς οι μέρες κονταίνουν.

Τα νιώθει όλα αυτά η ψυχή μου και τα μετουσιώνει σε σκέψεις...

Μετά τον οργασμό του καλοκαιριού, αρχίζει να φθίνει η πληθώρα του δυνατού φωτός, της μεγάλης μέρας, της ανεμελιάς.

Προχωράμε προς το τέλος του κύκλου.

Σαν τα ανθρώπινα όντα. Μετά το μεθύσι των νιάτων, έρχεται το φθινόπωρο της νιότης, ο χειμώνας και το χιόνι στα κορμιά μας..

Κι όλα αυτά με τόση σοφία!...

Ο Νοέμβρης δροσίζει το φρυγμένο από τον καύσωνα, σώμα της γης. 

Το ξεπλένει, το δυναμώνει. 

Τι όμορφα που μυρίζει το χώμα μετά την βροχή!

Κι ευθύς ξεπετάγονται τα πρώτα χόρτα και τα δειλά κυκλάμινα...

Ανασαίνω βαθιά την μυρωδιά της νοτισμένης γης και αφήνω το παράθυρο ανοιχτό, να χαρώ τον ήχο της βροχής και το άλλοτε μεταξένιο και άλλοτε εκκωφαντικό τραγούδι της...

Μου μιλεί. Και μου λέει ότι τίποτε δεν τελείωσε. Σκέλεθρα γυμνά θα μείνουν τα δέντρα, όμως η ζωή δεν χάθηκε. Ξεκουράζεται. Κοιμάται στον κορμό και στις ρίζες.

Θα κλείσει τα μάτια για τρεις μήνες και την άνοιξη θα ορμήσει ολοζώντανη, απαιτητική,λουλουδιασμένη, μοσχοβολιστή.

Γιατί η ζωή, δεν χάνεται!

Για λίγο ξαποσταίνει και μετά συνεχίζει ακάθεκτη τον αιώνιο ζωογόνο χορό της.

Εδώ υπάρχει ανάσταση!Α ν ά σ τ α σ η!!

Για όλα αυτά, θα με πω Φθινόπωρο...

Τα χρόνια της εκρηκτικής νιότης πέρασαν πια.Μα ο δικός μου χρυσοποίκιλτος ουρανός, αντέχει ακόμα. Τώρα νιώθεις  ολοκληρωμένος.Χαίρεσαι όσα έφτιαξες και σίγουρα πολλά μπορείς να φτιάξεις ακόμη...

Μπόρες έρχονται. Ακόμα και μπουρίνια. Αλλά, περνούν...

Στεγνώνει η γη από τα πρωτοβρόχια, στεγνώνει κι η καρδιά μου από τα ρυάκια που σου πετάει ο χρόνος...

Μέσα στα σωθικά της γης, ετοιμάζεται η νέα ζωή.

Μέσα στα σωθικά μου, ρίζωσε το κουράγιο.

Είναι η ομπρέλα μου στις ξαφνικές καταιγίδες.

Είναι το αλεξίσφαιρό μου στους αναπάντεχους κεραυνούς.

Κι όταν θα φτάσω στον δικό μου χειμώνα,ελπίζω να έχω πάντα αγκαζέ το κουράγιο.

Τότε το χιόνι θα μου φανεί λαμπερά φιλικό και το κρύο θα το μετριάσει το ά ν θ ο ς  που κατάφερα και κράτησα ζωντανό, δίπλα στην καρδιά μου. Το λέμε,  ε λ π ί δ α!!!