ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΝΑ...

Μες στην αστρόφωτη νυχτιά πλανιέται το φεγγάρι
Σκορπάει ασήμια και χρυσά σε μυριστά μπαλκόνια
και σκαρφαλώνει με γητειά σε κοπελιάς το στήθος.

 Σαν αφουγκράστηκε καημό, λυγμό κι ανατριχίλα,
την κόρη τούτη ρώτησε και την ματαρωτάει:
--Τι έχεις, πες μου κοπελιά, π'αναρριγείς στ'αγέρι;
Ποιος πείραξε την ομορφιά π'ανθεί στο πρόσωπό σου;
Και ποιος με θράσος μπόρεσε εσένα να πειράξει;

Η κόρη ίσιωσε σεμνά το θαλασσί φουστάνι.
Ίσιωσε και το πέπλο της, ολάσπρο στα μαλλιά της
και τις γροθιές της έσφιξε επάνω στα πλευρά της.

--Τι με ρωτάς φεγγάρι μου τι έχω, τι λογιέμαι;
Δεν τα'μαθες τι πάθανε τ'αδέρφια μου κει πάνω;
Χρόνους πολλούς αλύτρωτοι στα ριζιμιά παλεύουν
κι έναν μικρό σταυραετό θανατερά λαβώσαν...

--Και δεν μπορείς αρχόντισσα να βρεις το παλληκάρι;
 Να φέρω τον Αυγερινό, να φέρω και την Πούλια
κι όλα τ'αστέρια τ' ουρανού να κλάψουν τον λεβέντη...

---Εχθροί πολλοί πλακώσανε φεγγάρι μου στα ξένα...
Κρατάνε το κορμάκι του, στην μάνα δεν το δίνουν...
Το αίμα μου αντάριεψε, μα πού θα βρω το δίκιο;;
Κατέχουν τα αδέρφια μου, κρατούνε τα παιδιά μου
κι όλο σκοτούρες και καημούς προφταίνω από κει πέρα...

--Τ' αστέρια μού 'παν ''Κωνσταντής'' πως ήταν τ''ονομά του...
Το τίμησε ο γιόκας σου κρατώντας την παντιέρα
και τα στερνά τα λόγια του, για σένα ήταν κόρη...

--''Μάνα Ελλάδα!'' φώναξε  ο γιος μου σαν λαβώθη,
και κλείσαν τα ματάκια του κρατώντας την σημαία.
Δεν θα 'πρεπε φεγγάρι μου να τον κρατούσα τώρα,
βαθιά μες στην αγκάλη μου, το σπλάχνο το δικό μου;;

--Κρατήσου Ελάδα! Μην θρηνείς πανέμορφη Παλλάδα!
Κύπρος, Ίμβρος και Βόσπορος, Ήπειρος, ξενυχτούνε
και δεν ΞΕΧΝΟΥΝ πως ''Έλληνες!!'' βοούν τα σωθικά τους...
Γι' αυτό ορθώσου γρήγορα, σ'έχουν τρανή ανάγκη...

Κι η κόρη ορθώθη σιωπηλά μες στην νυχτιά του κόσμου...
Αγέρωχη, περήφανη υψώνει το κεφάλι
και αγκαλιάζει  τρυφερά τα έρμα τα παιδιά της,
που την κοιτούν προσμένοντας μιά στάλα παρηγόριας...

Αγέρι παίρνει τα μαλλιά, τα ρούχα κυματίζουν...
Ορθώνεται και κεραυνοί  βροντούν απ' την γροθιά της...
--Δυνάστες!Να μην χαίρεστε! Το δίκιο θα σας πνίξει!
Το αίμα όπου άδικα εχύσατε σατράπες,
θα γίνει βρόγχος που σκληρά θα λιώσει τα κορμιά σας
και ΛΕΥΤΕΡΙΑ θα φτερουγά στ' αθώα θύματά σας!!!!!

Τα λόγια παίρνει ο βοριάς και τα σκορπά τριγύρω...
Γεμάτη οργή, ωσάν θεά πυργώνεται η κόρη...
Κρατεί σπαθί και κεραυνό, κρατεί αστροπελέκι
και γράφει κει στον ουρανό για να το δούνε όλοι,
πως, ΔΕΝ πεθαίνει η ΕΛΛΑΣ, μονάχα ξαποσταίνει
κι αλίμονο στον βάρβαρο όπου βρεθεί μπροστά της...

Ο ήρωας σαν χάνεται, σπέρνει χιλιάδες άλλους,
π' ακολουθούν τον δρόμο του στην μάχη του δικαίου...
Όσο φιμώνει ο δήμιος, τόσο φωνάζει η Ελλάδα
και κράζει πως, μονάχα τους, δεν είναι τα παιδιά της...

Από βορρά σ' ανανατολή κι από νοτιά σε δύση,
θε ν' αγκαλιάσει κόρες, νιούς, αλύτρωτες ψυχούλες
και τα δεσμά θα σπάσουνε, θα πέσουν σαν συντρίμια...
Δεν πρέπει πισωγύρισμα, δεν πρέπει ολιγωρία
και τότε μόνον σεβασμό οι ''άλλοι'' θα μας δείχνουν...

ΔΕΝ είναι ώρα για δειλούς, το γράφει η Ιστορία
που δεν λογιέται Έλληνας, να σκύβει το κεφάλι...
Μας θέλει απροσκύνητους η γαλανή πατρίδα
κι εμείς καιρός να γράψουμε ολόχρυση σελίδα...


-------------------------------------------------------------------------------------------------
                                                    Για τον νεαρό άντρα που πυροβολήθηκε στην Βόρειο Ήπειρο, κρατώντας την ελληνική σημαία κατά την επέτειο του  ΟΧΙ... Ποτέ δεν θα ξεχαστεί αυτό το άγριο γεγονός, που ορφάνεψε γονιούς, αδελφή, ένα ολόκληρο χωριό και άγγιξε σπαραχτικά κάθε ελληνική ψυχή...