ΜΕ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΒΛΕΜΜΑ

Ώρες πολλές εκοίταζα από το μαγαζί μας
την θάλασσα που απλώνοταν περήφανη, γαλάζια
κι ήθελα χούφτες νά παιρνα μυριάδες διαμαντάκια
που στραφταλίζαν μαγικά στα κύματα επάνω...

Και το μυαλό ταξίδευε στου ορίζοντα τα πλάτη.
Να σπάσω όλα τα δεσμά σκεφτόμουν με λαχτάρα...
Να φύγω από το νησί, θαρρείς κι ασφυκτιούσα...
Να πάω στην πρωτεύουσα, την ζήση να δαμάσω...

Κορίτσι δεκαοχτάχρονο ήθελα να μπαρκάρω
στης νιότης την ατρόμητη, αγέρωχη μπρατσέρα...
Δεν με χωρούσε το νησί, ποθούσα ν' αρμενίσω
σ' άγνωστα μπάρκα, μαγικά και να τα κατακτήσω...

Δεν ήταν τότε θελκτικά δεκάδες γεγονότα...
Ανία, πλήξη, μοναξιά συχνά σε τριβελίζαν...
Κι η κοινωνία η στενή ρούφαγε τον αγέρα...
Επαναστάτης ένιωθες πως σού 'μελλε να γίνεις...

Τότε ο τόπος στένευε στην άπλα της καρδιάς μου.               
Ν' ανοίξω τις φτερούγες μου, ήθελα να πετάξω.
Να φύγω από την σίγουρη φωλιά του σπιτικού μου
και την ζωή από κοντά ποθούσα να γνωρίσω.

Τι άσκεφτη η νιότη μας! Θαρρεί όλα τα ξέρει.
Μα έτσι πάντα της ζωής δεν είναι τα παιχνίδια;
Απ' του γονιού την αγκαλιά φτεροκοπάς γλαράκι
κι αν θα πετύχεις στην ζωή, ο χρόνος θα το δείξει...

Κι όταν μιά μέρα κάθεσαι στης δύσης το μουράγιο
και μ' απορία αναπολείς πώς έφθασες δώ πέρα,
νιώθεις πως δεν κατάλαβες πώς κύλησαν τα χρόνια
κι εκεί που ήταν χαραυγή, το λιόγερμα σε παίρνει.

Κάθεσαι και αναπολείς της νιότης το βελούδο...
Έρχεται μπρος σου φωτερό, σε λάμψεις τυλιγμένο.
Γιατί να θέλεις τότενες απ' το νησί να φύγεις;
Δάκρυα σού 'ρθαν και γλυκιά θλίψη σε συνεπαίρνει...

Ξαναθυμάσαι τα παλιά μ' έναν λυγμό στο στήθος
Τα πάντα φαίνονται σωστά,μοναδικά, καθάρια...
Δεν σε χωρούσε ο τόπος σου τότε, κι αναρωτιέσαι,
γιατί θωρείς τώρα αλλιώς όλα τα περασμένα...

Η νοσταλγία είναι αυτή που όλα τα ομορφαίνει
κι η πείρα που απέκτησες στο διάβα της ζωής σου...
Με άλλα μάτια αναπολείς της νιότης σου τα χρόνια
κι όλα τα βλέπεις λαμπερά, ντυμένα με χρυσάφι...

Κι εκείνη η διαμαντόσκονη που γλίστραγε στο κύμα
κι ήθελες μες στις χούφτες σου να τρέξεις να την πιάσεις,
ραντίζει μ' αστροπινελιές χιλιάδες γεγονότα,
που κάποτε τα έβλεπες με πίεση και μ' άγχος...

Καλειδοσκόπιο η ζωή με χίλιες αποχρώσεις.
Τώρα το ηλιοβασίλεμα σού χτύπησε την θύρα.
Εξισορρόπησε το χθες με το παρόν που τρέχει
και ξεκουράσου τρυφερά στου χρόνου το μαγνάδι...