ΤΟ ΧΑΜΣΤΕΡ ΜΑΣ, Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Το χάμστερ μας το είπαμ' Οδυσσέα.
Συνέχεια τον έπαιζαν οι κόρες.
Πηλάλαγε στις ρόδες με τις ώρες,
ζητούσε να του κάνουμε παρέα!

Τον παίρναμε στον καναπέ να... σκάψει!
Περίμεν' όρθιος να τον χα'ι'δέψεις.
Καθόσουνα συχνά να τον χαζέψεις,
σπόρια στα ροκανίδια του να θάψει.

Μουτράκι και πανέξυπνα ματάκια...
Η γούνα του σαν μέλι, μεταξένιος!
Μ' αρέσανε τα δυό του τα χεράκια...
Σαν γέρασε μας έγινε χιονένιος!...

Μικρούλι πλασματάκι αγαπημένο,
στην μνήμη σ' έχω πάντα φυλαγμένο...