ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΑ

Έξω στο πράσινο μπαλκόνι
με φόντο τον Λυκαβηττό,
τόσο καιρό στέκομαι μόνη
με μιά λουρίδα ουρανό...

Εδώ στοχάζεται η ματιά μου
 τα μύρια όσα θέματά μου...

 Πλά'ι' στην πράσινη αράχνη
- ένα λουλούδι απ' τα παλιά -
γράφω τον στίχο που μου φτιάχνει
το κέφι μέσα στην καρδιά...

Και ανασαίνει η ψυχή μου,
σαν πετυχαίνει η γραφή μου...

Δες, το γατί που γουργουρίζει
στα πόδια μου, σαν μουσική...
Τώρα τον ήλιο ατενίζει,
μ' ευγνωμοσύνη περισσή...

Πόσο κοντά είναι η ευτυχία!...
Στ'απλά θα βρεις την ηρεμία...

Φεύγουν οι ώρες και προβάλλει
νύχτα μ' αστέρια μαγικά...
Φέρνει στο είναι μου μιάν ζάλη
που λέει ότι ζω κι είμαι καλά!...

Κι ευθύς φωτίζεται η ψυχή μου
κι αλλάζει πλεύση η ύπαρξή μου...

Χίλια προβλήματα προσμένουν
σε κάθε βήμα και στροφή.
Μιάς και υπάρχουν, ας διαβαίνουν,
πάρ' την επίδα για τροφή...

Τώρα στο πράσινο μπαλκόνι,
ο ήλιος λέει: '' Δεν είσαι μόνη!''...