ΕΙΚΟΝΕΣ

Από τον ασκό του Αιόλου, το έσκασε ο πιο αφηνιασμένος αγέρας...

Σύννεφα πουπουλένια που όλο μπλαβίζουν, αρμενίζουν στον ουρανό...

Σπρωγμένα από τον δυνατό βοριά, άλλοτε αφήνουν το φεγγάρι να κοιτά σκεφτικά και άλλοτε μπαίνουν μπροστά του,  γκριζομέλανα και  αφρισμένα.

Ο Ποσειδώνας είναι ανήσυχος. Η όψη του μοιάζει με ανεμοτάρακτο ωκεανό...

Αρπάζει την τρίαινά του και με μιας, η άλλοτε γαλανή σειρήνα μεταμορφώνεται σε στρόβιλο παμμέγιστο, που προκαλεί δέος.

Τα κύματά της με τους σμαράγδινους και κεχριμπαρένιους φωσφορισμούς,

έχουν μιαν άγρια μεγαλοπρέπεια...

Οι αφροί τους ορθώνονται  ωσάν άτια πάλευκα με σπινθηροβόλες χαίτες, 

που τρέχοντας ορμούν να καταβροχθίσουν την στεριά...

Ο νεφεληγερέτης Δίας, οργισμένος εξακοντίζει αλύπητα τους εκκωφαντικούς κεραυνούς του 

και οι προάγγελοί τους οι αστραπές, ξεσχίζουν τον ουρανό, όμοιες με πύρινα φίδια που αυλακώνουν το στερέωμα...

'Ωσπου έρχεται το νερένιο Έπος...Οι καταρράχτες τ' ουρανού ανοίγουν 

και πέφτουν με ασυγκράτητη, τρελή ορμή, στην κοιμισμένη γη...

Συμπαγείς καταρράχτες πυκνής βροχής, δίνουν την ψευδαίσθηση

ενός τοίχου στερεού, που μπορείς να τον αγκαλιάσεις..

Με στρυφνότητα επιτρέπουν στην όραση νά 'χει πεδίο μηδαμινό...

Βαριές οι πτυχώσεις της νεροποντής, πυκνές, παχιές σε βάθος και πλάτος...

Ορατότης μηδέν...Οι κουρτίνες τ' ουρανού, πέφτουν βαριά...

Τίποτε  δεν κινείται στην γη...Άνθρωποι και ζώα, έχουν λουφάξει..

Μόνο το μουγκρητό της ανταριασμένης θάλασσας, μαζί με τις βροντές, 

ακούγονται μέσα στην κοσμοχαλασιά...

Η ώρα περνά, με τα στοιχειά της φύσης να χορεύουν στον έξαλλο χορό τους...

Ώσπου ο Δίας κουράστηκε από το θέαμα τούτο.

Παίρνει τους κεραυνούς του και αποσύρεται στα ολύμπια διαμερίσματά του...

Η βροχή τον ακολουθεί. Γι' απόψε, εκτονώθηκε αρκετά...Το πυκνό της στρώμα, 

αρχίζει να υποχωρεί...Αραιώνει...Όλο αραιώνει...Και κάποια στιγμή,

η ορμή της κοπάζει...

Και η γη αναστενάζει βαθιά...Τα σύννεφα ξεσκλίδια απομακρύνονται.

Αμέσως εμφανίζονται τ' αστέρια να γλυκάνουν την αγριεμένη πλάση.

Κρέμονται σαν χρυσά αγιοκέρια  από τον ουρανό, στέλνοντας χάδια τρυφερά,

στην μουσκεμένη γη.Ακολουθεί το φεγγάρι και στέλνει τις ασημένιες αχτίδες του,

κάτω στον απέραντο καθρέφτη του, την αγριεμένη θάλασσα...

Έκπληκτη αυτή το δέχεται και καθώς ο βοριάς παει γι' αλλού, αφήνει τα κύματά της να 

κοπάσουν και ν'αρχίσουν τρελό κυνηγητό με τις φεγγαροαχτίδες...

Και τότε, καθώς ηρεμούν σιγά-σιγά  τα νερά της, φωσφορίζουν με εξαίσιους σελαγισμούς,

και μοιάζουν με άγρια θηρία που μόλις ηρέμησαν,

στεφανωμένα με σπινθηροβόλες χαίτες, 

έτοιμα να χυθούν για να ξαποστάσουν , στην έρημη ακτή...