ΝΟΣΤΟΣ

Βυσσινιά ποτάμια με πορτοκαλιές και χρυσές αναλαμπές 

απλώνονται μεγαλόπρεπα, πέρα στην δύση...

Ο ουρανός βάφεται με ρουμπινί χρώμα, ενώ τα βουνά 

φόρεσαν τον μενεξελί χιτώνα τους.

Ο πατέρας ήλιος πάει αργά να ξεκουραστεί στα ιδιαίτερα παλάτια του...

Τα αυτοκρατορικά του χρώματα, σαν να λιώνουν στ'αλαφρά κύματα της θάλασσας...

Κι εκείνη στολίζεται με τα βασιλικά του δώρα και τον αποχαιρετά

με πορφυροντυμένα, ασημόγκριζα νερά.

Η  α ν θ ρ ώ π ι ν η  μ ο ρ φ ή  σταματά στο μικρό ανάχωμα

και αφήνει την ματιά της να πλανηθεί μαγεμένη, ολόγυρα.

Είναι σκεφτική η αντρική φιγούρα.... Η απόφαση που θα πάρει,

θα επιδράσει  κ α τ α λ υ τ ι κ ά  στο μέλλον του...

Κοιτάζει το χρωματικό θαύμα του δειλινού και αναστενάζει βαθιά... Συλλογιέται...

Πώς περνούν αλήθεια τα χρόνια... Σαν χείμαρρος τρέχουν να χαθούν 

στην χοάνη του χρόνου...

Σαν θρόισμα του αγέρα η φωνή της μνήμης, τον  γ υ ρ ν ά  πίσω,

σε  χ ρ ό ν ι α  α λ λ ο τ ι ν ά, χρόνια της νιότης και της ανεμελιάς...

Ανασαίνει βαθιά την μυρωμένη πνοή της φύσης.

Ο αέρας μυρίζει σπιτικό γλυκό και η γλυκόφωνη καμπάνα του εσπερινού,

ηρεμεί τα σωθικά του.

Παναρμόνιοι οι ασημένιοι ήχοι της,

 προσφέρουν τα μύρα των στοχασμών του

σαν μυροβόλα στεφάνια, στον Κτίστη Παντοκράτορα...

Αφήνει την μεθυστική ευωδιά από τα μοσχομπίζελα,

να μυρώσουν την ταραγμένη καρδιά του.

Το ασημένιο κουδούνισμα από τις πορφυρές και γαλάζιες καμπανούλες

σμίγει αγγελικά με τον αργυρό ήχο της καμπάνας που γοργοκύλησε 

ως την βελουδένια όχθη της παρακείμενης λίμνης.

Την κοιτάζει μαγεμένος. Φαντάζει σαν ζαφειρένιο δαχτυλίδι, 

στεφανωμένο από λαμπερά σμαραγδάκια.

Σαν αστέρι στην άφεγγη νυχτιά, σαν ηλιαχτίδα αξεπέραστη,

η θύμηση πλημμύρισε την ματιά του...

Κάπου κοντά το  π α τ ρ ι κ ό  του. Ο αέρας μύριζε  σ π ι τ ι κ ό  γλυκό

και χαρούμενες παιδικές φωνές γοργοκυλούσαν στον ολάνθιστο κήπο του...

Ρίγησε. Ερχόταν η νυχτιά. Ένας χιτώνας από υπερκόσμια, 

γαλακτώδη νεφέλη, ντύνει το ουράνιο σύμπαν.

Οι μεθυστικές τρίλλιες του αηδονιού, κάτω από το σεληνόφως, χάιδεψαν την ακοή του.

Οι ντροπαλές παπαρούνες και τα σεμνά κρινάκια του αγρού,

ανατριχιάζουν στο άκουσμα του αργυρόηχου τραγουδιού.

Από την μιά στιγμή στην άλλη, τ' αστέρια όμοια με πούλιες, 

σπιθιρίζουν ολόγυρα, κρυστάλλινες μαρμαρυγές.

Λαμπυρίζουν και φτερουγίζουν σαν ουράνιες πυγολαμπίδες και τρεμοσβήνουν τρυφερά.

Και συνάμα, αστραφτεροί, χρυσαφένιοι διάττοντες, 

προκαλούν τον ουρανό που βρέχει αμέτρητα διαμάντια...

Η μεταξένια πνοή του ζεφύρου, ριπίζει τον νυχτερινό, αστραποβόλο μανδύα

και οι λυγερές, ασημένιες φεγγαροαχτίδες, κεντούν τις άκρες του,

με ρόδινες αναλαμπές...

Κοιτάζει το άπλωμα μπρος του. Το  ν η σ ί  του με τα φωτάκια του, 

τώρα  μ ο ι ά ζ ε ι  με σμάρι από χαρωπές πυγολαμπίδες 

και τα πυροφάνια του στο βάθος, 

σαν πανάκριβα βυσσινιά και ρουμπινιά διαμάντια 

που έπεσαν από το αστροκέντητο φουστάνι κάποιας νεράιδας 

και σκόρπισαν ολόγυρα, σε θάλασσα και στεριά. Υπεράνω όλων,

σβουρίζει ο έναστρος γαλαξίας με τα μυριάδες διαμάντια του, 

όμοια με χρυσές σταγόνες ριγμένες εδώ κι εκεί,

μες στο βαθύ γαλαζοπράσινο άπειρο του Ιονίου πελάγου.

Η σελήνη, με τέχνη υφαίνει την ασταφτερή φεγγαροστράτα της μέσα στην θάλασσα.

Πρώτα μιά χρυσή δέσμη πέφτει να προσκυνήσει τα κοιμισμένα, αλαφρά κυματάκια

κι ύστερα γίνεται ένα ολόφωτο διάδημα, που ενώνει πλουσιοπάροχα 

τον ουρανό με την γαλήνια θάλασσα

και φαρδαίνει, όλο φαρδαίνει γεμάτη 

ολόκληρα κομμάτια χρυσού, φτάνοντας ως την ακτή.

Δεν σάλεψε η  α ν θ ρ ώ π ι ν η  φιγούρα, όσο διαρκούσε το βράδυ.

Μέσα στην βροχή των αστεριών, έβλεπε και θυμόταν... Κοίταζε και  σ κ ε φ τ ό τ α ν . Πυρετικά...

Κι  ε κ ε ί, στο μικρό τ' ανάχωμα, τον  β ρ ή κ ε  η  μ έ ρ α.

Το ροδοχάραμα της αυγής σκόρπισε ανείπωτη γοητεία και μιά πνοή χαράς σε όλη την πλάση.

Μιά ανέκφραστη, απροσμέτρητη χαρά τραγουδούσε μέσα του.

Η χαραυγή μιάς στιγμής από την  ν έ α  του  ζ ω ή, κελάηδησε στην καρδιά του.

Σαν θρόισμα του αγέρα η φωνή της καρδερίνας, ακούστηκε σιμά του.

Νόμισε ότι άκουσε τον αναστεναγμό από τα δέντρα 

που έσμιξε με τον δικό του αναστεναγμό...

Κι όπως εκείνα μαζεύουν τον ήλιο τον δένουν στα κλωνάρια τους

και τον κάνουν καρπό, έτσι κι αυτός άνοιξε διάπλατα την ψυχή του

στο καλωσόρισμα της καινούριας ημέρας...

Χρωματικοί σύνδεσμοι του χθες και του σήμερα,

δυνάμωσαν την απόφασή του.

Οι ολονύχτιες σκέψεις του απάλυναν με το αστροφώς.

Και τώρα με την μεγαλόπρεπη εμφάνιση του βασιλιά ήλιου,

π ή ρ ε - πλημμυρισμένες φως - τις  τ ε λ ι κ έ ς  αποφάσεις του.

Το αργυρόηχο απόσταγμα του όρθρου, φύτεψε το λουλούδι της χαράς

και της ελπίδας βαθιά στο είναι του.

Θα  έ μ ε ν ε  εδώ. Στο νησί του... Ε π α ν α π α τ ρ ι σ μ ό ς...

Μετά από ώριμη σκέψη, σε ώριμα χρόνια.

Κοίταξε το πρόσωπό του στο νερό της κοντινής λιμνούλας... Ξ α φ ν ι ά σ τ η κ ε...

Τα μαλλιά του μέσα σ' ένα βράδυ, έγιναν ασημένια...

Η ένταση, οι χιλιάδες σκέψεις, ο εσωτερικός αγώνας... Η πάλη με τον εαυτό του..

Και χαμογέλασε... Τα μαλλιά του ανθίσανε σαν λευκές καμέλιες!

Α σ π ρ ί σ α ν ε , επειδή πάλεψε μια ολόκληρη νύχτα για μιάν  α π ό φ α σ η  ζωής...

Η ορμή αυτής της καταλυτικής απόφασης, η εγκατάλειψη μιας προτέρας ζωής...

Και τελικά, η  ν ί κ η  της  ν ο σ τ α λ γ ί α ς!! Απόφαση οριστική,

αμετάκλητη, ορόσημο μελλοντικής, άγνωστης ζωής...

Έπρεπε ν' αφήσει πολλά πίσω του και να ξεκινήσει μια νέα πορεία.

Να πλέξει με θάρρος, μιά  κ α ι ν ο ύ ρ γ ι α  ζ ω ή... Να  κ ά ν ε ι  μιά  ν έ α  α ρ χ ή...

Σε τόπο όχι άγνωστο, αλλά πολυαγαπημένο. Όμως με  ρ ί σ κ ο  και θέληση τρανή...

Λουλούδιασαν λευκωπά τα μαλλιά του, 

γιατί η ένταση της ψυχικής  σ ύ γ κ ρ ο υ σ η ς  ήταν τιτάνια..

Μόνον αυτός και το φεγγάρι γνώριζαν πόσο τιτάνια ήταν...

Καθώς και το δειλινό και η αρχόντισσα νυχτιά με τις μοσκοβολιές της 

και η ανάσα της προγονικής γης με όλες τις θύμησες της νιότης

που, του συμπαραστάθηκαν με απέραντη στοργή, 

στην τελεσίδικη απόφασή του...

Και χάρηκε... Λουλούδιασε  γ ι α τ ί  α γ ά π η σ ε  π ο λ ύ  τ ο  ν η σ ί  του

και νίκησε η νοσταλγία... Πιστεύει ότι θα πράξει σωστά. 

Και απόδειξη, τ' ά σ π ρ α  λ ο υ λ ο ύ δ ι α  της  κ ε φ α λ ή ς  του... Γαρδένιες και πάλλευκες καμέλιες, 

τα  π ρ ώ τ α  φιόρα και στον αυριανό, ηλιόχαρο  κ ή π ο  του  σ π ι τ ι ο ύ  του...