Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

Η μέρα πάει να ωριμάσει.. Η γη περιχυμένη μ' ενα εκτυφλωτικό φως, μοιάζει να καίγεται..

  Στρόβιλοι από χρυσοπόρφυρο φως βουτούν με ορμή και 

παραμερίζουν  με τα άλικα κρινοδάκτυλά τους , την γαλάζια πάχνη.

Το σμάρι από ηλιαχτίδες απλώνεται να ξεκουραστεί  στις σμαραγδένιες φυλλωσιές...

Το ψιθύρισμα των δένδρων καλεί τους φτερωτούς φίλους του.

Κι η καρδερίνα, πηδώντας από κλαδί σε κλαδί διηγείται ένα σωρό ιστορίες

για την ανείπωτη γλύκα των λουλουδιών με τα τρυφερά ανθοπέταλα, 

το μουρμούρισμα του ρυακιού, τον χορό των μελισσών, την ευωδιά από τα μυρωδάτα αγριόχορτα...

Αληθινό πανηγύρι ματιών,θαυμαστό καλειδοσκόπιο η φύση, 

από μπλέ ανακτορικό, κίτρινο φωσφοριζέ, γελαστό γαλάζιο, τρυφερό ροζ, σεμνό λιλά

κι ανάμεσά τους, πύρινες γλώσσες οι κατακόκκινες παπαρούνες...

Όλη η παλέτα ενός μοναδικού, ανυπέρβλητου ζωγράφου,

πάνω στη έκρηξη της καλλιτεχνικής του ιδιοφυ'ί'ας...

Η αυγή τινάζει τα χρυσορόδινα μαλλιά της και θραύσματα από ασημοπόρφυρες ρανίδες,

σκορπίζουν θεσπέσια, ηλιόχαρα ποτάμια παραμυθένιας ομορφιάς, 

πάνω στα ατλαζένια, μεταξωτά πέπλα του ορίζοντα...

Θαρρείς και άνοιξε ο ουρανός!!!Μαλαματένια κρόσσια

ξεχύνονται από ψηλά και βουτούν στα κεχριμπαρένια νερά της θάλασσας.

Το αποθεωτικό φως την φιλεί τρυφερά κι αμέσως εκείνη ανταποκρίνεται...

Πρασινογάλαζες νεροφεγγιές αναρριγούν το κορμί της

και λιχνίζουν τα όνειρα των ναυτικών...

Ποθώ ως τα κατάβαθα του είναι μου, να σημαδέψω στον νου μου 

αυτήν την αειπάρθενη ομορφιά.

Το κρυστάλλινο τραγούδι του κορυδαλλού, φορτωμένο 

με την ευωδιά των αιθέρων,σταματάει την ψυχή μου  έξω από τον χρόνο...

Τι κι αν είμαι ζωγράφος; Δεν θα μπορέσω ποτέ να κλείσω

 μέσα στον πίνακά μου,την εξαίσια ομορφιά του οργασμού της πλάσης...

Πώς ν'αδράξω το μυριόπαλμο ξέσπασμα της ζωής;

Πώς να αιχμαλωτίσω το τρεμούλιασμα της ηλαχτίδας, 

το γέλιο του ζέφυρου, το αργυρόηχο χάδι του ποταμού, την μοσχοβολιά της βιολέτας;;...

Πώς να αποδώσω την φαντασμαγορία της απερίγραπτης ομορφιάς;

Πόσο μικρός είμαι Θεέ μου μπρος στο δικό Σου, ανυπέρβλητο,

 πορφυρόχρυσο  δημιούργημα, με τις οπάλινες και σμαραγδένιες πινελιές!!

Παντού διακρίνεται ο απύθμενος ωκεανός της στοργής Σου...

Κλείνω τα μάτια μου...Τόση ομορφιά πώς μπορεί και την αντέχει ο θνητός;;

Τόση ομορφιά που τόσο απλόχερα και σπάταλα του δίνεται...

Είτε την αξίζει να την χαρεί, είτε όχι...

Κι εκεί, στα βάθη της ψυχής μου, σφαλίζω το έργο των χειρών Σου Κύριε...

Θα το κοιτώ εκστατικός και θα νιώθω πόσο μικρός είμαι μπροστά Σου...