ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ...

Φύλλα κίτρινα, ξερά, νεκρά, πεταμένα καταγής... Οι δροσερές ριπές του ανέμου, τα σπρώχνουν μακριά από την ρίζα του δένδρου που, πέφτοντας, πήγαν να λουφάξουν...

Οι λόφοι φαίνονται σαν πίσω από ένα τρεμουλιαστό κύμα...

Είναι το πέπλο της ομίχλης που απλώνει ασπρογάλαζα τα φτερά της

πάνω από το μικρό νησί. Το γλαυκό κορμί της σέρνεται στα υψώματα

μέχρις κάτω την γη, εμποδίζοντας το μάτι να την διασχίσει.

Στην κατωμεριά διαλύεται σε ανάριες υπογάλανες τουλίπες, 

που κρέμονται από τα κλαδιά των ψηλών δέντρων σαν φρούτα μυθικά,

ή σκοντάφτουν στους θάμνους ωσάν λαμπυρίζουσες πλατιές λουρίδες

θαρρείς και πέρασε από εκεί κάποια βασιλοπούλα που μπλέχτηκε στα βάτα

το μεταξένιο, υπόλευκο φόρεμά της, αφήνοντας πίσω της κάποια λαμπερά του κομμάτια...

Στα ψηλά βουνά δεν ξεχωρίζεις τις κορυφές τους. Και γίνεται κάτι μαγικό!

Το ένα κοντά στο άλλο, φαντάζουν με έναν τεράστιο, θεσπέσιο, σμαραγδένιο κήπο,

κρεμασμένον ανάμεσα στο γαλάζιο τ' ουρανού

και το ζαφειρένιο της απέραντης, αστραποβολούσας θάλασσας!...

Ολοτρόγυρα, το βλέμμα ανοίγει εκστατικό, μπροστά στον τρελό χορό των χρωμάτων.

Κάθε δέντρο κι ένας ζωγραφικός πίνακας... Πολλά μαζί, αραδιασμένα στην σειρά, 

σε αφήνουν ενεό μπροστά στον οργασμό της παλέτας του Δημιουργού... Φυλλωσιές χαλκοπράσινες, 

φυλλωσιές χρυσοχάλκινες, καφερόδινες, πορφυρολιλά, βεραμάν, φυστικί,

με ραβδώσεις γκριζωπές και φεστοναρίσματα μπρούντζινα...

Όργιο σύζευξης χρωματικής που μετατρέπουν τους δρόμους 

σε υπέροχους πίνακες ζωγραφικής!!!

Το φθινόπωρο είναι μπροστά σου ώριμο, εκτυφλωτικό, πανώριο!!!

Την ομορφιά της Δημιουργίας, πώς να την αποτυπώσεις επακριβώς στον μουσαμά;

Και κάτω σωρός από τα πεσμένα φύλλα, στρώμα ζωής ολοκληρωμένης, 

που θα περιμένει να ξαναμετουσιωθεί...

Τα ντελικάτα κυκλάμινα στις παρυφές του δρόμου, σχηματίζουν 

περιδέραια από σικλαμέν αμέθυστους, σκύβοντας με παρθενική χάρη το κεφαλάκι τους...

Τρυφερό χαλί κατάσπαρτο από λεπτεπίλεπτα, παρθενικά κρινάκια, τα συντροφεύει...

Το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα, αναμενόμενο... Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν δειλά. Δροσίζουν ευχάριστα την διψασμένη από το θέρος γη 

και ξεπλένουν τα πάντα με έγνοια μεγάλη και τρυφερή. Κρατάει λίγο... Τα δάκρυα της βροχής, 

χτυπούν ρυθμικά το παραθύρι μας, προσφέροντάς μας μια συναρπαστική συναυλία...

Ν'ακούω τον ήχο της βροχής, το θεϊκό τραγούδι της… Ευτυχία... Είτε σε απαλό μετάξινο τέμπο 

είτε σε μεγαλειώδη συναυλία κρουστών και εγχόρδων... Με μαγεύει... Και τώρα;;

Πρωτοβρόχια... Και αμέσως σηκώνουν φρεσκοπλυμμένα τα κατσαρά κεφαλάκια τους 

τα τρυφερά χρυσάνθεμα, μωβ, χρυσαφιά, πάλλευκα, μονά και διπλά, 

φουντωτά σαν μικρό κεφαλάκι, μαζί με τις βιολέτες, τα σκυλάκια, τις μπιγκόνιες

και τα μεγάλα αδέλφια τους τα δέντρα. Όλα λαμπυρίζουν και αστράφτουν

στον ήλιο που ξαναπροβάλλει απτόητος και χαρωπός... Λίγο κουρασμένος, γιατί 

γνωρίζει ότι η εποχή της εκθαμβωτικής βασιλείας του, είναι στο τέρμα της...

Ένα περιδέραιο από άσπρα και μαύρα μαργαριτάρια κουρνιάζει στα σύρματα. 

Τα χελιδόνια, τα υπέροχα πουλιά της τύχης όπως τα λεν στην Αραβία, 

ετοιμάζονται για το ταξίδι τους στις θερμές χώρες. 

Οι ευχές μας μαζί τους στην δύσκολη πορεία τους,

ως την άνοιξη πάλι που θα επιστρέψουν φέρνοντας την ελπίδα και την χαρά...

Φθινόπωρο... Η εποχή των αντιθέσεων... Ένα μεγάλο βαρύ σύννεφο, 

σαν τρικάταρτη σκούνα, κρύβει ξαφνικά τον ήλιο...

Πύκνωσαν και οι στάλες της βροχής, καθόλου ευγενικές τώρα...

Καταβρέχουν όλη την πλάση, σαν ένα ξέσπασμα του ουρανού..

Και σιγά-σιγά η ανάσα της γης πλημμυρίζει τον αγέρα με μυρωδάτους ατμούς..

Αχνίζει το χώμα, σκορπώντας ολόγυρα την πανέμορφη ευωδιά της βρεγμένης γης...

Ανασαίνεις βαθιά, για να μπεί όλη αυτή η ευωδία στα κατάβαθα του είναι σου...

Οι βροχοστάλες μελαγχολικές αλλά δυνατές, σε κάνουν να νιώθεις την πλάση όλη να πάλλεται μέσα στην καρδιά σου...

Γούβες με νερό σκούρο μπλε σχηματίζονται εδώ κι εκεί,

για να πλατσουρίσουν σε λίγο τα παιδιά... Ο ήλιος ξαναβγαίνει, αλλά κάτι έχει αλλάξει...

Δείχνει στον κόσμο ότι δεν έχει σκοπό να τα βάλει με τον βοριά.

Ψύχρα σηκώθηκε ξαφνικά και ο αγέρας στροβιλίζει μέσα σε μια χοάνη,

όλα τα πεσμένα πολύχρωμα φύλλα... Μαζί και όσα φύλλα δεν έπεσαν ακόμη 

από την μάνα τους το δέντρο. Κι εκείνο απομένει γυμνό, αφού του πήραν 

ανελέητα, την πανέμορφη φυλλωσιά του...

Μια μελαγχολία πλανιέται ολόγυρα. Σκοτείνιασε ξαφνικά...

Μουντή η ατμόσφαιρα, παράξενη... Η μπόρα που θα δείρει 

τα τζάμια μας, είναι κοντά...