Έχουμε θίξει αρκετές παραμέτρους πάνω στο θέμα το «ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ». Σήμερα, ας σταθούμε λίγο στο θέμα του χώρου…
Δηλαδή: Πού θα παρουσιαστεί η θεατρική μας παράσταση; Σε ποια αίθουσα; Έχει καλή ακουστική ο χώρος που θα δεχτεί το θεατρικό μας; Αν όχι, τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μιλούν αρκετά δυνατά για να ακούγονται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα στριγκλίζουν.
Σε αρκετά σχολεία η ακουστική δεν είναι καλή. Τότε συμβαίνει το εξής δυσάρεστο: Τα παιδιά που παίζουν ακούγονται καλά μόνο στις δύο πρώτες σειρές. Από την πέμπτη σειρά και μετά κάνεις προσπάθεια για να ακούσεις και το κακό ολοκληρώνεται στις τελευταίες θέσεις που δεν ακούγεται τίποτα. Οπότε οι μαθητές που έχουν έρθει να δουν την παράσταση, αφού δεν ακούν, αρχίζουν και μιλούν μεταξύ τους και επακολουθεί μια αναστάτωση. Οι δάσκαλοι προσπαθούν να τα ησυχάσουν, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι καλό.
Έχω δει δουλειές σε σχολεία να χάνονται γιατί η μισή αίθουσα δεν άκουγε και η οχλαγωγία ήταν εκνευριστική. Όσο και να μιλούν δυνατά τα παιδιά, αν ο χώρος δεν βοηθά, το αποτέλεσμα δεν θα είναι το αναμενόμενο.
Πριν τέσσερα χρόνια διασκεύασα τον «Βιολιστή στη στέγη». Το παρουσιάσαμε πρώτα στο θέατρο του σχολείου μας που έχει πρόβλημα ακουστικής. Είχα εκπαιδεύσει τα παιδιά μου στο πώς να μιλούν. Βγήκε μια πολύ ωραία παράσταση. Μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων, ο γνωστό σκηνοθέτης Γιώργος Μιχαηλίδης, μας παραχώρησε το θέατρό του και παρουσιάσαμε και εκεί το έργο μας.
Τι να σας πω. Λες και ήταν ένα άλλο θεατρικό. Ακούστηκε ακόμα και ο μαθητής που μιλούσε πιο σιγά απ’ όλους. Ακούστηκαν τα πάντα…
Μια θαυμάσια σκηνή, ένας επαγγελματικός φωτισμός, άριστα μηχανήματα για την μουσική μας και καταπληκτική ακουστική, έδωσαν στο έργο μας άλλα φτερά και το ανύψωσαν…
Άνθρωποι που το είχαν δει και στο σχολείο, επεσήμαιναν αυτό που είχαμε επισημάνει και εμείς.
«Σαν να είναι ένα άλλο έργο… Πόσο ρόλο παίζει λοιπόν ο χώρος…» Ο χώρος και όλα τα παρελκόμενα. Τα δε παιδιά ήταν τρισευτυχισμένα.
«Θέλω να το ξαναπαίξουμε εδώ κυρία! Είναι όνειρο!» φώναζε η Ελπίδα, η Σίλα, ο Παναγιώτης.
Γι’ αυτό εφέτος ψάξαμε και βρήκαμε για την θεατρική μας παράσταση χώρο εκτός σχολείου…
Τι θα μπορούσε να γίνει ; Μπορεί να χρησιμοποιηθούν μικρόφωνα οροφής, αρκεί η εγκατάσταση να είναι σωστή. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν δυο - τρία μικρόφωνα μπροστά από τη σκηνή. Έχει όμως παρατηρηθεί ότι καθώς μεταβαίνει το παιδί από το ένα μικρόφωνο στο άλλο, η φωνή του χάνεται για να ξαναμεγαλώσει μετά και ούτω καθεξής… Επίσης πολλά παιδιά ξεχνούν να μιλήσουν στη σωστή απόσταση από το μικρόφωνο, με αποτέλεσμα η φωνή να αλλοιώνεται ή και να εξαφανίζεται. Αν πάλι δώσεις να κρατούν τα παιδιά το μικρόφωνο, δεσμεύεις την ελευθερία κινήσεών τους. Στην περίπτωση δε που χρησιμοποιήσεις τις λεγόμενες «ψείρες» έχει παρατηρηθεί ότι πολλές φορές ακούγεται ένας βόμβος σε κάθε κίνησή τους ή και μικροφωνίζουν.
Όλα αυτά βέβαια γίνονται με την προϋπόθεση ότι το σχολείο έχει την οικονομική ευχέρεια να τα πραγματοποιήσει.
Οπότε ποια θα ήταν η σωτήρια λύση; Μα, θα έπρεπε να ξαναφτιαχτούν όσα θέατρα σχολικά έχουν πρόβλημα. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο… Χρειάζεται ειδική μελέτη και ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό κονδύλι. Ίσως στο μέλλον πραγματοποιηθεί το όνειρό μας. Για την ώρα δεν ξεχνάμε τον στόχο μας και το έχουμε πάντα πρώτο θέμα στις σχολικές μας συνεδριάσεις.
Τώρα, για το πώς θα καταμεριστεί ο χρόνος στην τάξη, ώστε να είμαστε πρωταρχικά εντάξει με την ύλη μας και συνάμα να φέρουμε εις πέρας μια ευπρεπή θεατρική παράσταση (διαθέτοντας βέβαια άφθονο προσωπικό χρόνο), θα το αναπτύξουμε ίσως κάποια άλλη φορά.
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.428)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου