''Κάθε φορά που γυρίζει ο Στέλιος από το σχολείο, κοιτάζω την τσάντα του, για να δω τι μαθήματα έχει για την επομένη... Τελευταία βρίσκω απόθεμα από μαρκαδόρους, γόμες και ξύστρες... ''Πού τα βρήκες αυτά παιδί μου;'' τον ρωτάω. ''Μου τα χάρισε ο διπλανός μου'' μου απαντά. Σε δυο μέρες το ίδιο. Τον ξαναρώτησα. ''Τα είχα'' μου απάντησε. Του είπα να μην με κοροϊδεύει και μετά από πολλά, μου μαρτύρησε ότι μαζί με τον καινούριο σας μαθητή τον Ιβάν, μπαίνουν στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς κι εκεί, όσο ο δικός μου ο μπούφος μιλάει με την πωλήτρια, ο Ιβάν ξαφρίζει ό,τι προλάβει... Μετά τα μοιράζονται. Του είπα ότι αυτό που κάνουν είναι πολύ κακό...Τον ρώτησα ποιος είχε αυτήν την έμπνευση και γιατί ο δικός μου έκανε ό,τι του είπε το άλλο παιδί. ''Είναι ο καλύτερός μου φίλος μαμά... Με τα άλλα παιδιά τσακώνομαι συνέχεια. Ο Ιβάν είναι καλός... Αυτός σκέφτηκε όλο το σχέδιο... Ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά δεν ήθελα να αρνηθώ, για να μην τον χάσω από φίλο...''. Του μιλήσαμε κι εγώ και ο πατέρας του... Μας υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει... Όμως δεν ξέρω αν θα κρατήσει τον λόγο του... Ξέρετε τι προβλήματα αντιμετωπίζει με τους συμμαθητές του με το θέμα της ΔΕΠΥ που έχει... Φοβάται λοιπον ότι θα χάσει τον μοναδικό του φίλο... Κάντε κάτι κυρία Πολυάνθη...''.
Να κάνω κάτι... Και φυσικά θα έκανα ό,τι μπορούσα. Για το θέμα ΔΕΠΥ θα μιλήσουμε άλλη φορά εκτενώς. Εκείνη λοιπόν την ημέρα στην τάξη, βρήκα μια αφορμή για να αναφερθώ σε διάφορα θέματα που κακοχαρακτηρίζουν τους εμπλεκόμενους. Σταθήκαμε στην κλεψιά. ''Κλέφτη θα πούμε έναν που κλέβει 200.000 ευρώ... Πώς όμως θα πούμε και έναν που έκλεψε μια κασετίνα από την σάκα σας;''. ''Κλέφτη, κυρία!'' φώναξαν τα παιδιά.. ''Σωστά, άλλο τώρα εάν στον πρώτο επιβληθεί μεγάλη ποινή και πάει φυλακή, ενώ ο δεύτερος θα φάει μόνον κατσάδα από τον δάσκαλό του και τους γονείς του, επειδή το αδίκημά του ήταν ελαφρύτερο... Πάντως κλέφτες είναι και οι δύο τους... Φαντάζεστε να περνάτε τον δρόμο και οι γύρω σας βλέποντάς σας να σιγοψιθυρίζουν κοιτώντας σας με μισό μάτι: ''Να! Βλέπεις αυτόν που περνάει; Έχει ξαφρίσει τις τσάντες όλων των παιδιών στο σχολείο... Κλέφτης από μια σταλιά παιδί.. Φαντάσου τι θα γίνει όταν μεγαλώσει... Πο, πο!! Ντροπή για την καημένη την οικογένειά του!..'' ''Θα σας άρεσε να είστε δαχτυλοδειχτούμενοι; Ίσως κάποιος μου πει: ''Εγώ δεν φταίω, κυρία! Με παρέσυρε ο φίλος μου!!'' Και σας ερωτώ: Πώς συνεχίζετε να κάνετε παρέα με κάποιον που σας οδηγεί στον κακό δρόμο; Μυαλό δεν έχετε να σκεφτείτε ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό; Και την στιγμή που ο άλλος σας παρασέρνει σε μία παράνομη πράξη, δεν αξίζει να είναι φίλος σας και πρέπει να τρέξετε μακριά του... Εκτός αν θέλετε να γίνετε σαν τα μούτρα του ή είστε κι εσείς από το ίδιο καλούπι... Προσοχή όμως... Αν σας πιάσουν να κλέβετε σε αυτήν την ηλικία, που δεν έχετε δηλαδή ενηλικιωθεί, τα δικά σας σπασμένα θα τα πληρώσουν οι γονείς σας... Οι γονείς σας θα τιμωρηθούν, διότι δεν σας ανάθρεψαν σωστά και δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε μαζί σας... Αξίζει να φέρετε τους γονείς σας σε αυτήν την θέση; Αξίζει;;;'' Πολλά χέρια σηκώθηκαν να πουν την γνώμη τους και να πουν περιστατικά που είχαν ακούσει... Από το θρανίο του Στέλιου και του Ιβάν, τσιμουδιά...
Στο διάλειμμα ήρθε στην τάξη που καθόμουν, ο Στέλιος. ''Κυρία, ο Ιβάν μου λέει να πηγαίνουμε σε ένα βιβλιοπωλείο, όπου αρπάζει ό,τι βρει... Τι να κάνω; Αν πω όχι θα θυμώσει και δεν θα μ' έχει φίλο...''. ''Τι είπαμε Στέλιο; Αν ο άλλος δεν είναι σωστός, δεν κάνουμε ό,τι μας πει... Δεν παρασυρόμαστε... Άσε και θα δω τι θα κάνω... Εσύ μου υπόσχεσαι πως δεν θα τον ακολουθήσεις άλλη φορά στις κλεψιές του;'' ''Σας δίνω τον λόγο μου, κυρία!!''
Μίλησα και με τον Ιβάν... Του είπα ότι γνώριζα τι έκαναν σχολώντας αυτός και ο Στέλιος και ότι αυτήν την φορά τον συγχωρώ... Την άλλη όμως θα καλέσω τους γονείς του και θα πάμε στον διευθυντή... Για να μην του περάσει από το μυαλό ότι ο Στέλιος τον κάρφωσε, κάλεσα και τους δυο τους στο μεγάλο διάλειμμα και τους μίλησα αρκετή ώρα: ''Δεν ρωτάω ποιος το ξεκίνησε [έκανα πως δεν γνώριζα], γιατί και οι δυο σας έχετε μεγάλη ευθύνη. Αν ο ένας από εσάς είχε την φαεινή ιδέα, ο άλλος που συμφώνησε να τον ακολουθήσει, θεωρείται συνεργός του και η τιμωρία θα είναι η ίδια και για τους δυο... Είστε καλά παιδιά... Κάποια στιγμή στην ζωή μας μπορεί να υποπέσουμε σε σφάλμα... Αν συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε, και δεν το ξαναεπαναλάβουμε, μας αξίζει η συγγνώμη και αυτό θα μας γίνει ένα σοβαρό μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μας... Πηγαίνετε τώρα και αποδείξτε μου, ότι δεν έκανα λάθος και είστε άξιοι της εμπιστοσύνης μου...''.
Στην τάξη μέσα τόνισα, ότι σχολώντας δεν πρέπει να χασομεράμε στον δρόμο και να μην γυρίζουμε από δω και από κει... Να πηγαίνουμε κατευθείαν σπίτι μας... Όταν ήρθε η ώρα να σχολάσουμε, ο Ιβάν και ο Στέλιος μου ζήτησαν να με συνοδεύσουν ως εκεί που έμενα και να μου κρατήσουν τα τετράδια που ήταν πολλά, για να μην κουραστώ... Συμφώνησα αμέσως. Μόλις φθάσαμε στον κεντρικό δρόμο τους είπα: ''Χίλια ευχαριστώ! Τώρα να πάτε κατευθείαν σπίτι σας!!!'' ''Όχι κυρία, να σας πάμε ως την πόρτα της πολυκατοικίας που μένετε!!!'' '' Και μετά να περάσετε μόνοι σας τον δρόμο; Επ' ουδενί!! Ως εδώ είναι μια χαρά!! Στο άλλο στενό, έφτασα! Λοιπόν σας ευχαριστώ και πηγαίνετε κατευθείαν σπίτι σας! Το τονίζω: Κατευθείαν!! Δεν θα κουνηθώ από εδώ μέχρι να δω να στρίβει ο καθένας στον δικό του δρόμο!'' Το θέμα με το βιβλιοπωλείο, δεν μας αποσχόλησε ποτέ πια...
Πολλά παιδιά προσφερόντουσαν να με βοηθήσουν με τα τετράδια και δεν το αρνιόμουν, γιατί το χαμογελαστό προσωπάκι τους έλεγε: ''Δείτε! Η κυρία μού έχει ιδιαίτερη εκτίμηση και με αγαπά πολύ, γι' αυτό με αφήνει να την βοηθώ!!'' και ένιωθαν επίσης πολύ χαρούμενα όταν ερχόταν ένας δεξιά μου και άλλος αριστερά να μου δώσουν τα χέρια τους να πιαστώ, αντί να κρατηθώ από την κουπαστή της σκάλας του σχολείου, για να πάμε στην τάξη μας!!! Μάλιστα υπήρχαν και διενέξεις του στυλ: ''Όχι! Εγώ ήρθα πρώτη να κρατήσω την κυρία, εσύ την άλλη φορά!!,'' ενώ, κάποιες μαθήτριές μου που με συνόδευαν από πίσω - ολόκληρη, χαρούμενη κουστωδία δηλαδή! - έλεγαν: ''Ανεβαίνει η κυρία με τα πέπλα της!!'' εννοώντας τις πουκαμίσες που φορούσα μαζί με τις μακριές φούστες!! Τι ωραίες αναμνήσεις, τι ωραίες στιγμές γεμάτες από παιδική άδολη αγάπη!!!! Πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς οι δάσκαλοι!!!
Μια μέρα, πηγαίναμε εκπαιδευτική επίσκεψη. Φθάνοντας μπρος στο κτήριο, ρίξαμε πρώτα μια ματιά στο ισόγειο που ήταν κατάστημα παιχνιδιών, ανεβασμένης τεχνολογίας. Σαύρες σήκωναν το κεφαλάκι τους, αράχνες κουνούσαν τα μακριά πόδια τους, ένας χώρος που ενθουσίασε τους άρρενες κυρίως μαθητές μου. Υποσχέθηκα πως θα ξαναπερνούσαμε στο τέλος της συνάντησής μας. Πράγματι, στον γυρισμό, περάσαμε από εκεί και δυο παιδιά ψώνισαν κάτι που τους άρεσε ιδιαίτερα. Πηγαίνοντας προς το λεωφορείο. τρία αγόρια έτρεξαν κοντά μου και μου είπαν ψιθυριστά: ''Κυρία, ο Ιβάν πήρε χωρίς να πληρώσει μία μεγάλη αράχνη... Αν μας καταλάβουν;'' Σταμάτησα επί τόπου. Είπα στα παιδιά να μην πουν κουβέντα και προχώρησα προς την ομάδα των μαθητών που ερχόταν. Πλησίασα τον Ιβάν, τον πήρα παράμερα και του είπα με χαμηλή φωνή. ''Τι έχεις στις τσέπες σου Ιβάν; Μην καθυστερείς, γιατί θα καταλάβουν όλοι ότι κάτι τρέχει..'' Μισοέβγαλε από την τσέπη του ένα κόκκινο διάφανο κουτί. ''Το πλήρωσες;'' Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά... ''Έλα μαζί μου Ιβάν... Θα επιστρέψεις αυτό που πήρες ήρεμα και καλά...'' Γυρίσαμε πίσω στο κατάστημα. Κάποια παιδιά που δεν είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί, τα έχασαν βλέποντάς μας να γυρίζουμε πίσω, αντί να ανεβούμε στο λεωφορείο... Πίσω μας όμως ήρθαν κάμποσα άλλα, διότι το μυστικό, αν και το είχα απαγορεύσει, είχε κιόλας διαρρεύσει...
Μπήκαμε στο μαγαζί. Χαμογελαστή, προχώρησα μπροστά, κοιτάζοντας με νόημα στα μάτια τον νεαρό υπάλληλα, ενώ συνάμα του έσφιγγα το μπράτσο δυνατά. Η αρχική του έκπληξη, εξαφανίστηκε γρήγορα ακούγοντας τα λόγια μου: ''Κύριε, ήρθαμε να σας επιστρέψουμε μία αράχνη σας... Βλέπετε ο Ιβάν, καθώς την κοιτούσε άκουσε να τους καλώ στο λεωφορείο και αφηρημένος, πάνω στην βιασύνη του, την έβαλε στην τσέπη του. Δώσε την, Ιβάν μου, στον κύριο.... Έτσι μπράβο παιδί μου!!!'' '' Ευχαριστώ νεαρέ μου!'', είπε ο υπάλληλος στον Ιβάν που χαμήλωσε τα μάτια... ''Χτύπησε ο συναγερμός, αλλά με τόσα παιδιά μπερδεύτηκα και εν τω μεταξύ είχατε απομακρυνθεί. Ευχαριστώ πολύ που μου την επιστρέψατε. Ξέρετε ότι έχετε καλή δασκάλα. ε;;'' ''Ναι, κύριε, το ξέρουμε!'', ακούστηκαν χαρούμενες φωνές από τα παιδιά που τόσην ώρα παρακολουθούσαν αμίλητα την σκηνή. Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού σιωπηλοί. Πριν ανεβούμε στο λεωφορείο, τους είπα ότι δεν θέλω καμία κουβέντα για ό,τι είχε συμβεί μέσα στο αυτοκίνητο και όντως έτσι έγινε... Ήταν όλα τους ιδιαίτερα ήσυχα στην επιστροφή... Σαν να επεξεργάζοντο αυτό που είχαν ζήσει πριν λίγο...Στον Ιβάν είπα σιγά μόνον: ''Κάτι μου είχες υποσχεθεί.. Σε πίστεψα.. Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά που με πικραίνεις.''
Με την μητέρα του Ιβάν ξαναμίλησα για πολλοστή φορά εκείνη την χρονιά... Από την μεριά της έκανε, όπως μου είπε, ό,τι μπορούσε... Οικονομικός μετανάστης, πολλές ώρες δουλειά, με έναν μεγαλύτερο γιο στην εφηβεία και λίγες ώρες έμεναν για να εποπτεύει και τον Ιβάν. Είχα μάθει την ιστορία του. Τον είχε στείλει μικρό παιδί η μάνα του στην Ελλάδα να μείνει με την αδελφή της.. Εργαζόμενη γυναίκα και η θεία και ο Ιβάν μεγάλωσε χωρίς την σκιά της μάνας στα πιο τρυφερά του χρόνια... Άνθιζε σαν μοναχικό δεντράκι και δεν υπήρξε κάποιος να του βάλει όρια, ώστε να νιώθει ασφάλεια... Τόση ελευθερία τι να την κάνει; Εφέτος είχε έρθει και η μάνα του στην Ελλάδα. Τον έστειλε νηπιαγωγάκι, τον βρήκε κοτζάμ παληκαράκι, μ' ένα σωρό προβλήματα όμως συμπεριφοράς και όχι καλή απόδοση στο σχολείο... Τι να πρωτομαζέψει η μάνα τώρα; Τι να ξαναδιαπλάσει; Έκανε όπως μου είπε ό,τι μπορούσε... Να, όμως που δεν έφτανε αυτό...
Από την ημέρα με το γεγονός της κλεμένης αράχνης, είδα ότι κάτι άλλαξε στον Ιβάν...Μετά από μια συζήτηση που είχαμε οι δυο μας για πάρα πολλά θέματα, στα οποία έθεσα απαραβίαστα όρια,δεν το ξανασυζητήσαμε... Ποιος ξέρει... Ίσως να είχε πιστέψει πως θα τον έκανα ρεζίλι, πως θα τον τιμωρούσα αυστηρά... Το αντίθετο τον έκανε να σκεφτεί σοβαρά... Έγινε βέβαια μια συζήτηση στην τάξη, μην αφήνοντας όμως κανέναν να πετροβολήσει τον συμμαθητή του που η συμπεριφορά του μας είχε στεναχωρήσει όλους... Μιλήσαμε ξανά για αρχές και αξίες και ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κλέβουμε κάτι αν δεν μπορούμε να το αγοράσουμε... Η κοινωνία δεν συγχωρεί παραβατικές συμπεριφορές που ντροπιάζουν οικογένειες και φίλους και κάνει κακό στο κοινωνικό σύνολο... Εκτός κι αν θέλουμε να μπαινοβγαίνουμε φυλακή και να είμαστε στο περιθώριο μια ζωή... Μιλήσαμε γενικά, όμως εκείνος που έπρεπε, έλαβε το μήνυμα... Και κανένα παιδί δεν ανέφερε αυτό που είχε κάνει ο συμμαθητής του... Υπάκουσαν στα λόγια μου. ''Θα μιλήσουμε με αφορμή κάτι που έγινε σήμερα, αλλά σας προειδοποιώ, δεν θέλω ουδεμία προσβολή και να μην ακούσω και ονόματα να πετάγονται δεξιά και αριστερά... Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.'' Εκείνη η ημέρα, σίγουρα υπήρξε για όλους ένα σπουδαίο μάθημα...
Ο Ιβάν έκτοτε, άρχισε να φέρνει όλες του τις εργασίες, να είναι πιο συνεργάσιμος με τα παιδιά και στο μεγάλο θεατρικό έπαιξε με συνέπεια τον ρόλο του... Την άλλη χρονιά, δεν δημιούργησε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Είχε πολλές ελλείψεις, με συγκινούσε όμως που προσπαθούσε να γράψει μια έκθεση με νόημα και συναίσθημα... Φαινόταν ότι δεν τον βοηθούσε κανείς στο σπίτι, αλλά οι συμπεριφορές της προηγούμενης χρονιάς είχαν εκλείψει. Έδειχνε πιο ήρεμος και η συμμετοχή του στην θεατρική μας παράσταση, τον είχε ενοποιήσει με την ομάδα. Μία φορά που ένα παιδί μου είπε ότι ο Ιβάν κουβαλούσε σουγιά στην μπότα του, τον κράτησα στην τάξη και του ζήτησα να μου δείξει το πόδι του... Του εξήγησα τι είχα ακούσει και μου είπε : ''Αλήθεια σας λέω κυρία, μια φορά το είχα κάνει πέρυσι και τους το μαρτύρησα εφέτος, πάνω σε μια κουβέντα για τις βλακείες που κάναμε... Φαίνεται ότι ο συμμαθητής μου τα μπέρδεψε και νόμισε πως μιλούσα για τώρα.'' ''Και πέρσι πώς σου ήρθε να κάνεις κάτι τέτοιο;'' ''Το είχα δει από τον αδερφό μου. Είχε γίνει πριν με πιάσετε που ... που... που άρπαζα πράγματα από το βιβλιοπωλείο... Ούτε και πέρσι το ξανάκανα από εκείνη την φορά...'' ''Ευτυχώς παιδί μου... Πας τόσο καλά από θέμα συμπεριφοράς.. Στα μαθήματα πρέπει να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο.. Να ξέρεις όμως, ότι εκτιμώ την προσπάθειά σου!'' Έφυγε μ' ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του...
Για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πολλά παίζουν ρόλο: Τα γονίδια που κουβαλά, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, οι έξωθεν επιρροές, οι άνθρωποι που συναναστρέφεται, οι ευκαιρίες που θα του δοθούν, καθώς και ο δικός του, καταδικός του εαυτός... Γεγονός πάντως είναι, ότι μέχρι τα έξι χρόνια του, έχουν μπει τα θεμέλια για τον αυριανό ενήλικα άνθρωπο... Δυστυχώς, για πάρα πολλά παιδιά, τα παιδικά τους χρόνια στιγματίζονται, βρωμίζονται, μολύνονται και μάλιστα από ανθρώπους του στενού τους περιβάλλοντος...
Αλλίμονο στα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς την σκιά της μάνας τους... Της μάνας της σωστής, της στοργικής, της αλτρουΐστριας μάνας... Κανείς δεν μπορεί να την αντικαταστήσει... Περάστε από ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ και από την ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, μάθετε την ιστορία κάθε φιλοξενούμενου παιδιού και θα με δικαιώσετε, αφού πρώτα η καρδιά σας θα έχει σπαράξει στο κλάμα για τις αθώες, ταλαιπωρημένες μικρές υπάρξεις... Ευλογημένα τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον με όρια και υγιή πρότυπα. Διότι τον πρώτο ρόλο στην διαμόρφωση μιας υγιούς προσωπικότητας, παίζει αναμφισβήτητα η οικογένεια. Κι εμείς, ως δάσκαλοι, καλούμεθα με την ίδια στοργή να σκύψουμε πάνω στις ζωούλες που μας εμπιστεύονται και να γίνουμε σε κάποια παιδιά από αυτά, ο δικός τους άγγελος, η δική τους άπιαστη μητρική μορφή και ένας ωκεανός αγάπης και φωτός που θα ζεστάνει και θα φωτίσει την δακρυσμένη, μοναχική, παιδική ψυχή τους... Κι ίσως το χέρι που θα τους απλώσουμε, να είναι το σωτήριο σωσίβιο που ζητά η καρδιά τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου