ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Η διευθύντρια κατευθύνθηκε προς μία συνάδελφο την ώρα του διαλείμματος... Γύρω παιδιά να τρέχουν παίζοντας χαρούμενα. Στάθηκε μπρος στην συνάδελφο που καθόταν στο πεζούλι, κρατώντας στην αγκαλιά της έναν μαθητή της ΣΤ΄τάξεως. ''Έχετε τηλέφωνο δεσποινίς Έλλη. Σας παίρνουν στο γραφείο μου. Κι εσύ Άκη, τι κάθεσαι και δεν πας να παίξεις με τους φίλους σου; Μην ενοχλείς την δεσποινίδα.. Άντε να βρεις τους φίλους σου παιδί μου''. Στο γραφείο της Διευθύντριας το τηλέφωνο ήταν κλειστό. ''Δεν σε περιμένει κανείς στο τηλέφωνο. Είπα να έρθεις στο γραφείο μου, γιατί ήθελα να μιλήσουμε δεσποινίς Έλλη... Σε παρακαλώ, να μην ξαναδώ την εικόνα που αντίκρυσα. Τι δουλειά είχες να κρατάς στα γόνατά σου έναν μαντράχαλο, όπως είναι ο Άκης; Κορίτσι μου, εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να προσέχουμε πολύ να μην δίνουμε αφορμή για σχόλια, γιατί εύκολα μπορεί να παρεξηγηθούμε από τους άλλους...'' ''Μα εγώ από αγάπη το έκανα''. ''Εγώ μπορώ να το καταλάβω, ένας περαστικός όμως; Δεν ξέρεις πώς δουλεύει το μυαλό κάποιων ανθρώπων, γιατί λοιπόν να δίνουμε αφορμές για σχόλια; Άσε που έπρεπε να σκεφτείς ότι είναι αγόρι στην προεφηβία... Δεν είδες πώς κοίταζε το ντεκολτέ σου;...''  

    Σ' εκείνο το διάλειμμα ήμουν παρούσα στο περιστατικό και η διευθύντρια κάποια στιγμή, κουβέντιασε το γεγονός μαζί μου...Όντως, τα αγόρια στην ΣΤ΄τάξη, δεν έχουν σχέση με το πώς ήταν στην Πέμπτη τάξη και αναρωτιέσαι: ''Μα, μόλις σ' έναν χρόνο, πώς μεγάλωσαν τόσο;'' Τα κορίτσια δεν το συζητώ, από την προηγούμενη τάξη έδειχναν στοιχεία αλλαγής και στην ΣΤ΄ τάξη, πολλά από αυτά είναι πια σωστές γυναίκες... Γι' αυτό εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να προσέχουμε πολύ... Έκτη δημοτικού, πριν τόσα χρόνια, όταν ήμουν εγώ σχολείο, συμμαθήτριά μου άφησε ραβασάκι στην τσέπη του σακακιού του δασκάλου μας... Εκείνα τα χρόνια, όχι τώρα που οι πειρασμοί βομβαρδίζουν πανταχόθεν τα παιδιά μας... Εδώ διαφήμιση για το γιαούρτι ή το παγωτό και πρέπει να συνοδεύεται από προκλητικά ντυμένη κυρία...Τι να σου κάνουν και τα παιδιά; Ξυπνούν σε όλους τους τομείς ενωρίτερα από το κανονικό... Και πόσο μπορούν οι γονείς να τα προφυλάξουν;;

    ''Άσ' τα μαμά, τα πράγματα έχουν αλλάξει'' μου είπε η πρώτη μου κόρη...''Και μάθε, ότι τα παιδιά της σημερινής ΣΤ΄τάξης, είναι πλέον τα παιδιά του Γυμνασίου και τα παιδιά του Γυμνασίου, είναι τα παιδιά του Λυκείου... Νομίζεις δεν τα ξέρω;; Σε τόσες τάξεις μπαίνω κάθε μέρα. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι ο καλός εκπαιδευτικός που σκύβει πάνω στα παιδιά, γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται στις οικογένειές τους...''

    Προβληματίστηκα πολύ... Θυμάμαι πόση έγνοια είχα με τους δικούς μου μαθητές σε όλες τις παραμέτρους. Γνώριζα ότι ξυπνούν σε πολλά θέματα ενωρίς, γι' αυτό είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα... Πίστευα πάντα ότι ο δάσκαλος πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα σε όλα. Μια χρονιά, το παλιό μου τμήμα, είχε στην ΣΤ΄τάξη έναν νεαρό δάσκαλο. Παντρεμένο. Καθώς περνούσα στο διάλειμμα μπροστά από την τάξη του, για να πάω στο γραφείο, είδα τον δάσκαλο στην έδρα του και γύρω του πέντε κορίτσια. Ήταν όλες τους κοτζάμ κοπελάρες και δυο από αυτές ήταν καθισμένες στα πόδια του, ενώ οι τρεις είχαν κυριολεκτικά σκύψει από πάνω του και δεν έβλεπα το κεφάλι του. ''Έκρηξη αγάπης!'' σκέφτηκα και κοντοστάθηκα... ''Γεια σου Στάθη!!! Οι μαθήτριές σου πάνε να σε πνίξουν!!! Ε, κορίτσια, αφήστε λίγο τον δάσκαλό σας να ανασάνει!'' ''Δεν παθαίνει τίποτε κυρία!! Μια χαρά είναι!!!'', φώναξαν γελώντας. ''Οι σουσουράδες!'', σκέφτηκα καθώς έφευγα... ''Πλασματάκια μικρά όταν τις είχα εγώ στην Τετάρτη τάξη και τώρα γυναίκες σωστές κάποιες από αυτές! Πώς μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά...'' Όμως κάτι δεν μου άρεσε... Κάτι με ενοχλούσε... Έτσι, την άλλη μέρα ξαναπέρασα από εκεί.. Το ίδιο σκηνικό... Το ίδιο και την επομένη. Είχα καταλάβει τι δεν μου πήγαινε... Στάθηκα στην πόρτα και με ανέμελη φωνή είπα: ''Βρε κορίτσια, δεν αφήνετε τον κύριό σας να ησυχάσει; Ένα διάλειμμα έχει, μην του το τρώτε! Ξέρει ότι τον αγαπάτε! Άντε να πάτε έξω να παίξετε! Διάλειμμα έχουμε! Δεν είπαμε ότι δεν μένουμε στην τάξη; Έλα μπράβο κούκλες μου να σας δω να τρέχετε σαν νεράϊδες! Να πιεις κι εσύ Στάθη ήρεμα τον καφέ σου!!'' και φύγαμε όλες μέσα σε κοριτσίστικες τσιρίδες...

    Μου έκανε εντύπωση η στάση του συγκεκριμένου συναδέλφου... Δεν το είχα δει να συμβαίνει με κανέναν άλλον... Δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι δεν ήταν μικρά κοριτσάκια για να τις παίρνει στα πόδια του, αλλά ολόκληρες κοπέλες; Δεν υποψιαζόταν τι μπορούσε να σκεφτόταν έστω μία από αυτές; Και το κεφάλι τους μέσα στον λαιμό του, ήταν εικόνα που θα ήθελε να δει με την δική του αυριανή κόρη; Έτσι είχα αντιδράσει και με τον επιστάτη ενός άλλου σχολείου... Μεσήλικας και σε κάθε διάλειμμα καθόταν στην γωνιά του, με ένα μικρό κοριτσάκι σχεδόν πάνω στην κοιλιά του. Ώσπου μια μέρα τον πλησίασα χαμογελαστή. ''Φαίνεται ότι αγαπάς πολύ τα παιδιά κυρ Στρατή... Άσε τα όμως να παίξουν, να ξεδώσουν και να μην σε κουράζουν κι εσένα που είσαι τόσο κουρασμένος!..''. Για καιρό δεν τον είδα με άλλο κοριτσάκι αγκαλιά και κάποιες φορές που τον αντίκρυσα πάλι με ένα παιδί, μόλις με είδε το κατέβασε από την αγκαλιά του, λέγοντάς μου: ''Τι να κάνω κι εγώ, χάδια θέλουν''. Μπορεί όντως να έτρεχαν από μόνα τους σε αυτόν, μιας και τους έδινε καραμέλες... Όμως, ως μεγάλος άνθρωπος που ήταν, θα έπρεπε να ήταν πιο συγκρατημένος στις κινήσεις του.

    Κάποια άλλη χρονιά, είχαμε έναν δάσκαλο για κάποιες ώρες, περασμένα τα πενήντα. Σε μια εκπαιδευτική εκδρομή, ήρθε μαζί μας στο λεωφορείο. Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, όποτε γυρνούσα το κεφάλι μου, τον έβλεπα να σηκώνεται από την θέση του και να πηγαίνει να κάθεται στην θέση και από μιας μαθήτριας, την οποία έβαζε να καθίσει στα πόδια του και την χάϊδευε χαμογελαστά. Κάποια στιγμή δεν άντεξα, σηκώθηκα και είπα ευγενικά: ''Θέμο, επειδή έχει στροφές και μπορεί να γίνει ατύχημα, να σου πέσει και να χτυπήσει το παιδί που έχεις αγκαλιά και να έχουμε μπελάδες, σε παρακαλώ, μπορείς να καθίσεις στην θέση σου και να νιώθω κι εγώ ότι είμαστε όλοι ασφαλείς;''. Το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα κι εγώ ηρέμησα... Ήταν κάτι που όπως ξαναείπα, εκτός εκείνης της μίας φοράς, δεν το είχα ξαναδεί σε άλλον συνάδελφο. Ήταν όλοι μετρημένοι και προσεχτικοί στις χειρονομίες τους, όσο αφορούσαν τους μαθητές τους...

    Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια είναι η θέση μας... Ακόμα και αυθόρμητος στην στάση της ζωής αν είσαι, όταν είσαι δάσκαλος πρέπει να είσαι προσεχτικός πάρα πολύ και να μη δώσεις ποτέ λαβή για σχόλια, διότι στο λειτούργημά μας δεν χωράει το: ''Δεν μου πέρασε από το μυαλό'' κι αυτό επειδή έχεις να κάνεις με παιδιά... Με αθώες, αγνές παιδικές ψυχές, που δεν πρέπει να πληγωθούν... Και φυσικά θα αγκαλιάσουμε τους μαθητές μας και φ υ σ ι κ ά θα τους καμαρώσουμε και φυσικά θα δεχτούμε την εκδήλωση της δικής τους αγάπης, πάντα όμως έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι ακουμπάμε παιδιά...

    Αν έχετε την ΣΤ΄τάξη, υπάρχει στο τέλος του βιβλίου της Φυσικής, ένα κεφάλαιο για το ανθρώπινο σώμα... Άλλοι έλεγαν ''Και πώς να τους τα πω... Θα γελάνε συνέχεια και θα γίνει χαμός.'' Δεν συμφώνησα. Αν έχεις μάθει να συνδιαλέγεσαι με τους μαθητές σου, αν έχετε κάνει πολλές συζητήσεις κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς για θέματα σοβαρά, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Μέσα σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, ξεπερνάς κάθε σκόπελο...Τους παρουσίασα το μάθημα με τέτοιο τρόπο, που δεν κουνιόταν φύλλο στην ώρα διδασκαλίας. Είχα φροντίσει να βάλω όρους σαν όρια και όλη η τάξη περίμενε με ανυπομονησία...Πολλά παιδιά, γνώριζαν πράγματα από το σπίτι τους. Η ώρα κύλησε μαγικά, με παραδείγματα, ερωτήσεις και πολλές συζητήσεις. Ανυπομονούσαν να έρθει η αυριανή μέρα να συνεχίσουμε. 

    Την επομένη, επειδή έκανε ζέστη, άφησα την πόρτα ανοιχτή... Στο διπλανό τμήμα έλειπε η δασκάλα που είχαν εκείνη την ώρα όπως έμαθα αργότερα και είχαν αφήσει κι αυτά την πόρτα τους ανοιχτή. Περίμεναν την αντικατάστρια...Κάποια στιγμή, είδα ένα μπουλούκι μαθητές να στέκονται αμίλητοι στην πόρτα μας και να ακούν αυτά που λέγαμε... Χωρίς να διακόψω, τους έκανα νεύμα να περάσουν. Μοιράστηκαν στα θρανία και παρ' ότι πλέον κάθονταν τρεις-τρεις, δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Μάλιστα στα πρόσωπα κάποιων μαθητών μου είδα ένα ελαφρό χαμόγελο υπερηφάνειας που μεγάλωσε, όταν στο τέλος της ώρας άκουσαν τους μαθητές του άλλου τμήματος να ρωτούν, ''Θα μπορούσαμε να έρθουμε και αύριο κυρία Πολυάνθη;''. Τους είπα ότι πρέπει να το κουβεντιάσω με την δασκάλα τους και αν έδινε την άδειά της, ευχαρίστως να έρθουν. Όπως κι έγινε. Ολοκληρώσαμε το κεφάλαιο με το άλλο τμήμα παρόν... Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Οι απορίες των παιδιών μεγάλες... Διάλεγα τις λέξεις και προσέγγιζα τα θέματα με ιδιαίτερη προσοχή, σκεπτόμενη πόσα μπορεί ν' αντέξει ν' ακούσει ένα παιδί της ηλικίας τους. Ξαναείπαμε ότι δεν εμπιστευόμαστε, όχι μόνον αγνώστους, αλλά και όποιον γνωστό μάς κάνει να νιώθουμε άβολα με τα χάδια του. Και φυσικά, το εσώρουχό μας ΔΕΝ το αγγίζει ΠΟΤΕ κανείς...Μιλήσαμε για τις σχέσεις, για την πρόληψη, για το τι πρέπει να προσέχουν, για τους κινδύνους του να μην παίρνεις προφύλαξη, για την απρόσμενη εγκυμοσύνη, για το να περιμένουν να έρθει η κατάληλη στιγμή για έρωτα και όχι επειδή κάποιοι το έχουν για παιχνίδι... Για την μαγεία της αγάπης και όχι του εφήμερου έρωτα που δυστυχώς βλέπουν σε ακατάλληλες ταινίες οι οποίες εξευτελίζουν μια πράξη που θα μπορούσε να είναι μαγική... ''Και επειδή του χρόνου θα πάτε στο Γυμνάσιο και δεν θα μπορώ να είμαι μαζί σας, σας παρακαλώ πολύ να θυμάστε όσα είπαμε σήμερα... Κι αν κάποια στιγμή κάνετε ένα λάθος, να μην φοβηθείτε, να το πείτε στους γονείς σας και θα βρείτε την λύση...''. ''Κυρία, δεν μπορείτε να έρθετε στο Γυμνάσιο;;''  ''Ναι, κυρία, θα είμαστε πάλι μαζί!!!'' Συγκινημένη τους εξήγησα πως αυτό δεν γίνεται και όταν χτύπησε το κουδούνι έπεσαν όλα επάνω μου σε τεράστιες, ονειρεμένες αγκαλιές!!!!Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές που είχα ζήσει ως δασκάλα!!...

    Ευλογημένα τα παιδιά όλου του κόσμου... Ευλογημένοι και οι μαθητές μας... Παίρνουμε δροσιά απ' την την δροσιά τους και κρατιόμαστε πάντα νέοι, με ζωντάνια και ματιά καθαρή... Γι' αυτά τα αθώα πλάσματα που περιμένουν από εμάς να τους δώσουμε μόρφωση, παιδεία και εφόδια ν' ανοίξουν τα φτερά τους, οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε ό,τι έχει σχέση μαζί τους, να συμπεριφερόμαστε σωστά, διότι ο δάσκαλος και εκτός του σχολείου, δάσκαλος μένει πάντα. Αυτό, δεν πρέπει να το ξεχάσουμε π ο τ έ...