ΦΤΑΙΣ!!!!

Γράφω για γεγονότα που δεν τα πολυσυζητάμε, που όμως συμβαίνουν... Όχι συχνά, αλλά όταν συμβούν πρέπει ο δάσκαλος να είναι παρών, ψυχή τε και σώματι... Ένα τέτοιο συμβάν έτυχε σε συνάδελφο και με γέμισε ανείπωτη οργή... Γιατί εδώ φταίχτης ήταν η μάνα... Ποια; Η μάνα, που πρέπει να προσέχει όπως η υπέροχη λύκαινα το παιδί της... Έχουν περάσει τόσα χρόνια και όμως όταν το θυμάμαι, γίνομαι έξαλλη όπως την πρώτη στιγμή που το άκουσα...

    Ήμασταν στο γραφείο, γιατί είχαμε κενό, όταν η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο συνάδελφος Αργύρης... Αμήχανο ύφος, στραβό χαμόγελο. ''Ο Λάμπης, είπε. Το ξανακάνει...'' ''Πάλι; ρώτησε ο Άλκης. Του είπες τίποτα;'' ''Τι να του πω; Αν θέλεις πέρνα από τον διάδρομο και ρίξε μια ματιά από το παράθυρο. Είναι στον κόσμο του. Τελευταίο θρανίο, πρώτη σειρά''. Και γύρισε στην τάξη του. Ο Άλκης μας εξήγησε, ότι ο συγκεκριμένος μαθητής του Αργύρη, τελευταία ασχολείτο με τα γεννητικά του όργανα. Δεν καταλάβαινε τίποτα όταν του συνέβαινε και το γεγονός είχε επαναληφθεί πολλές φορές... ''Και τι θα κάμει ο Αργύρης με αυτό το θέμα;''  ρώτησα. ''Μάλλον θα το πει στους δικούς του, πάω να δω''. Στο διάλειμμα μάθαμε ότι ο συνάδελφος μίλησε με τον διευθυντή και θα καλούσε την μητέρα του παιδιού να την ενημερώσει. Ήταν χωρισμένοι οι γονείς του. Όντως, την ημέρα που είχαν ορίσει, η μητέρα ήρθε. Αργότερα ο συνάδελφος μάς είπε τι είχε ειπωθεί... Αναστάτωση, θυμός και οργή επικράτησαν ανάμεσά μας, όταν μάθαμε όσα συνέβησαν... Η εν λόγω ''κυρία'', μπήκε άνετη και αλέγρα στο γραφείο. Άκουσε ήρεμα όσα της είπε ο συνάδελφος και απάντησε χαμογελώντας: ''Ώστε  ο Λάμπης ''παίζει'' με τον εαυτό του... Πότε μεγάλωσε κιόλας το χρυσό μου; Καταλαβαίνω, δεν πρέπει την ώρα του μαθήματος γιατί χάνει την παράδοση... Αναρωτιέστε κύριε μήπως κάτι του ξύπνησε τον σεξουαλισμό του; Τι να σας πω... Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Ακατάλληλα βίντεο δεν έχουμε σπίτι... Τι άλλο με ρωτήσατε; Αν έχει πιεσθεί τελευταία; Μπα! Δεν νομίζω! Είμαστε μια πολύ χαρούμενη οικογένεια! Όλοι τον προσέχουμε τον Λάμπη!! Λεω ''όλοι'', γιατί τους δυο τελευταίους μήνες ήρθε και μένει μαζί μας ο νέος σύντροφός μου!! Πολύ καλό παιδί!! Να δείτε πώς φροντίζει τον Λάμπη!! Ούτε πατέρας του να ήταν! Να, προχθές που έβρεχε πολύ και έριχνε βροντές, το παιδί φοβήθηκε και ήρθε στο κρεβάτι μου. Ο σύντροφός μου τον έβαλε ανάμεσά μας και κοιμηθήκαμε μια χαρά, όλοι μαζί!!!'' ''Και αυτό κυρία μου, γίνεται συχνά;'' ρώτησε ο δάσκαλος. ''Πέντε-έξι φορές!! Αλλά είναι ανήσυχος ο Λάμπης μου στον ύπνο του και όλο μου τραβάει το σεντόνι κι εγώ πουντιάζω, γιατί κοιμάμαι γυμνή και θέλω κάτι ριγμένο πάνω μου!'' 

    Σύξυλο ο συνάδελφος... Προσπάθησε να της πει ότι δεν πρέπει τα παιδιά να κοιμούνται μαζί με ένα ζευγάρι, δεν κάνει καλό στην ψυχολογία του και μάλιστα όταν ο άνδρας δεν είναι ο πατέρας του και η μητέρα του είναι γυμνή... Η κυρία γέλασε! ''Τι λέτε καλέ; Εμείς είμαστε απελευθερωμένοι άνθρωποι και δεν ντρεπόμαστε για το σώμα μας!'' Μετά από συζήτηση, την έβαλε να του υποσχεθεί ότι θα ρωτούσε έναν παιδοψυχολόγο, ''διότι ο Λάμπης πρέπει να είναι παρών στην τάξη και να δούμε πρωτίστως αν τον απασχολεί κάτι... Επί πλέον θα μας πει πώς να αντιμετωπίσω κι εγώ ως δάσκαλος την περίπτωση αυτή μέσα στην τάξη... Θα τον αντιληφθούν κάποια στιγμή και οι συμμαθητές του και θα τον πιάσουν στην κοροϊδία... Θα σας άρεσε κάτι τέτοιο;'' Της κυρίας αυτό το τελευταίο δεν της άρεσε καθόλου και είπε μισοεκνευρισμένη: ''Ε, όχι και να μας κοροϊδεύουν κιόλας.. Και θα το πουν στους γονείς τους και μετά ποιος μας ξεπλένει από το στόμα τους... Εντάξει. Θα πάμε σε παιδοψυχολόγο και θα σας ειδοποιήσω... Κοίτα τι μας βρήκε για να έχει η κοινωνία μας στενά μυαλά...'' Φωνές δεξιά-αριστερά... Ο κάθε συνάδελφος έλεγε οργισμένος την γνώμη του, καταλήγοντας στην ρήση: ''Ε, μερικά, τι τραβάνε τα καημένα με τέτοιους γονείς που τους έτυχαν... Βρε τον κατακαημένο τον Λάμπη...''.

    Ακόμα και σήμερα, μετά τόσα χρόνια, όταν θυμάμαι την περίπτωση αυτή γίνομαι έξαλλη. Θα ήθελα να είχα αυτήν την ''κυρία''  μπροστά μου, να την ταρακουνούσα και να της φώναζα: ''Μα είσαι καλά γυναίκα μου;;;; Αφήνεις το παιδί σου, αγόρι, να κοιμηθεί μαζί σου ενώ είσαι ολόγυμνη;; Τσίπα δεν έχεις πάνω σου; Καμία αίσθηση αιδούς;; Και το χειρότερο, στο ίδιο κρεβάτι με τον εραστή σου;;; Δεν σου πέρασε από το μυαλό, ούτε μία στοις χιλίοις, μήπως αυτός ο άνδρας απλώνει τα ξερά του, πάνω στο αγοράκι σου;; Δεν συνδυάζεις ότι ο γιος σου χαϊδεύεται στο σχολείο, από τότε που ήρθε αυτός ο κύριος σπίτι σας; Και αν σας έχει δει να κάνετε έρωτα, αφού αφήνεις την κρεβατοκάμαρά σου διάπλατη;;;; Ούτε αυτό δεν μπόρεσες να σκεφτείς;;;; Και λες ότι η κοινωνία έχει στενά μυαλά;;; Τα δικά σου μυαλά τα εξέτασες; Είσαι ακατάλληλη να αναθρέψεις ένα παιδί, κανονικά θα έπρεπε να σου πάρουν την επιμέλεια... Εσύ φταις για τα δεινά του γιου σου και κανείς άλλος... ΔΕΝ θα έπρεπε να λέγεσαι μάνα! Ντροπή σου!!!!...Και δεν μπορείς να επικαλεσθείς άγνοια νόμου και ευθυνών, διότι μια μάνα τα ψυχανεμίζεται αυτά... Εσύ απλά ΔΕΝ είσαι άξια να λέγεσαι μάνα!!!! Είσαι ένοχη ψυχικού τραυματισμού του γιου σου... Μολύνεις τον ιερότερο δεσμό του ανθρώπου, με το πλάσμα που τον γέννησε... Αίσχος!!!!...''.

    Δεν ξέρω αν μίλησε ανοιχτά στον παιδοψυχολόγο και αν ο γιατρός τής τόνισε τα λάθη της... Ο συνάδελφος μάς είπε, ότι η εντολή του ψυχολόγου ήταν να κρατά ο ίδιος μέσα στην τάξη τον Λάμπη σε διαρκή εγρήγορση... Μόλις τον βλέπει να αφαιρείται, να τον σηκώνει για μάθημα ή να τον στέλνει για κιμωλίες ή να τον σηκώνει στον πίνακα...Να μην τον χάνει δηλαδή ποτέ από τα μάτια του...Έστω κι αν την περισσότερη ώρα τον έχει όρθιο...

    Αυτό το γεγονός δεν μπόρεσα να το ξεχάσω, διότι εδώ έφταιγε η κορωνίδα του σεβασμού, η ΜΑΝΑ... ΔΕΝ επιτρέπεται τέτοιες γυναίκες να έχουν την επιμέλεια του παιδιού τους... Γνωρίζουμε πλέον, ότι οι περισσότεροι βιασμοί παιδιών γίνονται από άτομα του στενού τους περιβάλλοντος, γι' αυτό και η κάθε μάνα πρέπει να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα και εμπιστοσύνη σε κανέναν. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον πατέρα. Έχω πει χίλιες φορές ότι πρέπει όλοι μας να έχουμε μέσα μας μια χρυσή τομή που δεν επιτρέπει να παραβιαστούν τα όρια της ευπρέπειας και του σωστού... Αλλίμονο στα παιδιά που οι γονείς τους δεν ξέρουν αυτά τα όρια... Μόνον η τύχη και ο Θεός μπορούν να τα βοηθήσουν... Και ο δάσκαλος βέβαια, αρκεί να έχει όρεξη να παλέψει και να αγωνισθεί... Στις χειρότερες περιπτώσεις, όπως σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ή αδιαφορία και εγκατάλειψη, επεμβαίνει ο εισαγγελέας και γεμίζει ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ και Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

    Στους δικούς μου μαθητές, σε κάποιες από τις πολλές συζητήσεις μας, τους έλεγα πάντα ότι τρέχουν να φύγουν, αν κάποιος τα χάϊδεψε με τρόπο που τα έκανε να αισθανθούν άσχημα. Τους έλεγα επίσης ότι το εσώρουχό μας δεν το αγγίζει ΚΑΝΕΙΣ και αν πάθουν ή μάθουν ποτέ κάτι, μπορούν να πάρουν ανώνυμα στο τάδε τηλέφωνο και να μιλήσουν, χωρίς να φοβηθούν τίποτε... Και έγραφα το συγκεκριμένο τηλέφωνο στον πίνακα. Σε κάθε τάξη μου, έλεγα επίσης ότι θέλω να βλέπω π ά ν τ α τα χεράκια τους πάνω στο θρανίο και τους το υπενθύμιζα συνεχώς. Με τα χέρια κάτω από το θρανίο, ακόμη και με το κινητό τηλέφωνό τους μπορεί να παίξουν ή οτιδήποτε άλλο να κάμουν, οπότε τα χεράκια πάνω στο θρανίο, είναι το καλύτερο.

    Τα παιδιά μας ζουν σε έναν πολύ επικίνδυνο κόσμο. Οι σανίδες σωτηρίας τους είναι οι γονείς τους και οι δάσκαλοί τους. Αν ένα από τα δύο είναι σαθρά, ο κίνδυνος να καταποντιστεί το παιδί, είναι μεγάλος. Γι' αυτό θυμώνω όταν ένα από αυτά τα καστροπύργια κρημνίζεται. Γιατί μόνον αυτά μπορούν να χαρίσουν στα παιδιά το χαμόγελο και τις βάσεις μιας ευτυχισμένης ζωής. Στα τετράδια της εποχής μου, στο εξώφυλλο, συχνά φιγουράριζε ένας πανέμορφος άγγελος με ολάνοιχτα φτερά που προστάτευε δυο παιδάκια που περνούσαν μια γέφυρα... Πόσες φορές έχω παρακαλέσει ένας τέτοιος άγγελος και σήμερα να φυλάει τα πιο αθώα πλάσματα, τα παιδιά μας, τους μαθητές μας... Μακάρι οι φτερούγες του να τα αγκαλιάζουν και να οδηγούν τα βήματά τους σε τοπία ανέφελα και ηλιόφωτα... Εκτός ακόμα και οι άγγελοι εάν λιγόστεψαν στις μέρες μας... Και τότε η αιτία είναι κάποιοι που κατά λάθος λέγονται ''άνθρωποι''...