ΛΕΝΗ

Ήρθε μια μέρα στην τάξη μου και κάθισε σιωπηλή στο πρώτο άδειο θρανίο... Λεπτούλα, με αφέλειες, ένα καρό φορεματάκι και αμήχανο βλέμμα. Την καλωσορίσαμε όλη η τάξη, την σύστησα στα παιδιά και μετά άρχισα να τους λέω πώς να γίνουν όλοι μια μεγάλη παρέα, να βάλουν την Λένη στην ομάδα και να μην την αφήσουν ποτέ μόνη της... ''Με την συμπεριφορά μας να δείξουμε στην καινούρια συμμαθήτριά μας, ότι είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια, στην οποία, κανένας δεν νιώθει μόνος...Και να δεις Λένη μου, ότι πολύ γρήγορα θα νιώσεις ότι βρίσκεσαι σπίτι σου και γύρω σου υπάρχει μεγάλη αγάπη... Πάνω στο παιχνίδι μπορεί να τσακωθείτε κάποια στιγμή, αλλά θα δεις ότι γρήγορα ξεχνιέται η μικροφασαρία και  όλοι γινόμαστε πάλι μια μεγάλη αγκαλιά... Και ό,τι θέλεις, τρέξε να με βρεις, εγώ είμαι πάντα εδώ για όλους σας...''

    Όσο μιλούσα, έβλεπα την Λένη να κάνει κάποιες κινήσεις πάνω στο κάθισμά της... Όμως, όσο περνούσαν τα λεπτά, τα χαμογελαστά βλέμματα των μαθητών μου πήραν μια έκφραση αμηχανίας, μετά ανησυχίας και μετά... κοκάλωσαν... Στην αρχή δεν συνειδητοποίησα το τι γινόταν... Όταν όμως είδα τις κινήσεις της Λένης να γίνονται όλο και πιο δυνατές, σπρώχνοντας σε κάθε ώθηση το θρανίο ώσπου έφυγε από την θέση του και έδειχνε μιαν αμβλεία γωνία, κατάλαβα... Το θέμα ήταν να μην κάνω την μικρή να ντραπεί και να βγάλω τους μαθητές μου από μια κατάσταση που δεν καταλάβαιναν τι ήταν αυτό που γινόταν μπροστά τους... Απόλυτη σιωπή και μόνο το τρίξιμο του θρανίου ακουγόταν... Πλησίασα γρήγορα, στάθηκα μπροστά χαμογελώντας και έσπρωξα το θρανίο  προς την αρχική του θέση, σιγά- σιγά. Συνάμα, έβγαλα απαλά τα παιδικά χεράκια που είχαν  αγκιστρωθεί επάνω του και είπα με ήρεμη φωνή:  ''Κάτσε Λένη μου να σε βοηθήσω να βάλουμε το θρανίο στην κανονική του θέση, γιατί έτσι που είναι, μπορεί κάποιος να χτυπήσει πάνω του... Δεν μπορούμε να το πάμε πιο μπροστά παιδί μου, θα χαλάσουν τα ματάκια σου... Μην ανησυχείς και από δω θα βλέπεις μια χαρά...''      Όσο μιλούσα, το απλανές βλέμμα που είχε πάρει η Λένη, σαν να εστίασε στον γύρω χώρο... Το κατακόκκινο χρώμα στα μάγουλά της, άρχισε να υποχωρεί και η βαριά ανάσα της ηρέμησε...Η τάξη δεν είχε συνέλθει ακόμη... Οι μαθητές μου με κοιτούσαν αμήχανοι, προσπαθώντας να συνδυάσουν αυτό που μόλις είχαν βιώσει, με την εξήγηση που είχα δώσει εγώ... Δηλαδή, μετέφερε το θρανίο για να βλέπει καλύτερα; Και γιατί κινιόταν έτσι;  Κάτι δεν τους ταίριαζε... Μια φωνή τους έλεγε πως μόλις είχε συμβεί κάτι, αλλά τι;;; Δεν μπορούσαν να το πιάσουν... Ακούγοντας την δική μου ήρεμη φωνή, αποφάσισαν να μην δώσουν συνέχεια... Επανήλθαν στην φυσιολογική κατάσταση, λίγο μουδιασμένοι, όμως δεν τους άφησα καιρό για σκέψεις... Ξεκινήσαμε κατευθείαν το μάθημα, έκαμα σε όλους ερωτήσεις και σε λίγο η τάξη κυλούσε στον γνωστό, γρήγορο ρυθμό της... Για καλό και για κακό, όλη την ώρα είχα καθίσει πάνω στο θρανίο της Λένης, βοηθώντας την κι αυτήν να βρει τον εαυτό της, συμπεριλαμβάνοντάς την κανονικότατα στο μάθημα, με ερωτήσεις όμως που σίγουρα θα ήξερε να απαντήσει...

    Τα παιδιά φέρθηκαν όπως τους είπα... Τα κορίτσια στο διάλειμμα πήραν μαζί τους την Λένη στα παιχνίδια και σε πολύ σύντομο διάστημα, ενσωματώθηκε με την ομάδα... Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα... Δευτέρα - Τρίτη, η Λένη ήταν αφηρημένη. Έστρωνε από Τετάρτη, για να έχουμε την ίδια εικόνα την επόμενη εβδομάδα... Εκείνο το ''περιστατικό'' δεν ξαναεπαναλήφθηκε... Δικαιολογούσα: ''Την πήραν από το σχολείο της για τους  χι  λόγους, την έφεραν σε ένα άγνωστο γι' αυτήν μέρος, οπότε το παιδί ταράχτηκε και αντέδρασε έτσι''... Ναι, αλλά γιατί να αντιδράσει έτσι; Μήπως της είχε συμβεί τίποτα; Μήπως ''έτσι'' γύρεψε καταφύγιο σε κάτι γνώριμο που την ευχαριστούσε, όταν βρέθηκε σε ένα καθόλα ξένο προς αυτήν περιβάλλον; Και γιατί να είναι γνώριμο; Είχε δει κάτι; Είχε πάθει κάτι; Μήπως απλά το είχε ανακαλύψει μόνη της; Μακάρι να ήταν το τελευταίο... Το ότι όμως δεν κρατήθηκε μέσα σε μια τάξη, φανέρωνε φόβο, ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει από αυτό που της είχε επιβληθεί.... Και γιατί κάθε Δευτέρα και Τρίτη είναι τόσο αποδιοργανωμένη; 

    Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να μιλήσω με τους γονείς της. Ήταν χωρισμένοι... Πρώτο ραντεβού με την μαμά... Ο πατέρας έπαιρνε το παιδί Παρασκευή απόγευμα και το έφερνε ο ίδιος στο σχολείο, Δευτέρα πρωί...Όπως είχε εκμυστηρευτεί η μικρή στην μαμά της, ο μπαμπάς είχε πολλές δουλειές και την άφηνε στην μητέρα του και στην αδελφή του... Η Λένη είπε στην μητέρα της, ότι  ''Η γιαγιά και η θεία, συνέχεια σε βρίζουν μαμά... Λένε ότι είσαι παλιογύναικο, που ήθελες μόνον τα λεφτά του μπαμπά, αλλά ευτυχώς που αυτές σε κατάλαβαν γρήγορα, άνοιξαν τα μάτια του μπαμπά και σε χώρισε. Μου λένε να μην μοιάσω σε σένα, για να μην γίνω κι εγώ... γύναιο!! Τι είναι το γύναιο μαμά; Εσύ πήρες τον μπαμπά μόνον για τα λεφτά;...''. ''Γυρίζει ράκος - συνέχισε η μαμά -  από τις δυο στρίγγλες... Κάνει μέρες να συνέλθει... Κι εκεί που την έχω βάλει σε μια σειρά, έρχεται η Παρασκευή και ξαναεπαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό''.     

    Ταράχτηκα...Καημένη μου Λένη... Για ένα τριήμερο σου κατακρημνίζουν ό,τι πιο ιερό και ωραίο έχεις... Και πώς να αντιδράσεις σε δυο μεγάλες γυναίκες; Ό,τι και να πεις σου λένε ''Πάψε! Εσύ δεν ξέρεις!! Είσαι μικρή ακόμα!! Εμείς σε αγαπάμε!! Η μάνα σου σε θέλει για να παίρνει την διατροφή!''  Γυρίζεις σπίτι σου ψυχολογικά κομμάτια...Πώς να συγκεντρωθείς στο σχολείο; Στ' αυτιά σου βουίζουν οι βρισιές της γιαγιάς για την μάνα σου... Στιγμές στιγμές αμφισβητείς την μανούλα σου και νιώθεις τύψεις γι' αυτό... Ευτυχώς που μέσα στην εβδομάδα, μακριά από τις τοξικές κουβέντες, ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου και την πίστη στην μάνα σου. Ακόμα και στο σχολείο αποδίδεις καλά... Ώσπου έρχεται η ώρα να σε ξαναπάρει ο πατέρας σου...Από την μια θέλεις πολύ να τον δεις, από την άλλη δεν αντέχεις το μίσος της γιαγιάς για την μαμά... Θέλεις να πεις: ''Μπαμπά, ούτε από σένα, ούτε από την γιαγιά και την θεία θέλω να ξανακούσω κακιά κουβέντα για την μαμά''... Προσπάθησες να το πεις, μα αμέσως σε αποπήραν και είπαν: ''Τα κατάφερε η έξυπνη! Μπόλιασε και την κόρη της με την κακία της προς εμάς!''  Και αναρωτιέσαι, γιατί άλλοτε είσαι ''η κόρη της μάνας σου'' και άλλοτε ''η εγγονούλα μας, που όταν μας ακούει είναι χρυσό παιδί'';;; Σε έχουν μπερδέψει Λένη μου...Αρχίζεις και σκέφτεσαι μήπως φταις εσύ σε κάτι...Κι όταν είσαι σε αυτήν την δίνη, πώς να προσέξεις και στα μαθήματα;;; Και αν η μαμά πάνω στα νεύρα της βρίζει τον πατέρα σου και όλο του το σόϊ, τι θύελλα, τι κουρνιαχτό ξεσπάει στην καρδούλα σου;;; Δεν νιώθεις ασφάλεια πουθενά και νιώθεις το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια σου... Από πού να πιαστείς;; Μήπως...''ν' αποξεχαστείς''  με τον εαυτό σου;... 

    Το δεύτερο ραντεβού ήταν με τον πατέρα της Λένης.Του είπα την κατάσταση με πολύ προσεχτικά λόγια, μήπως και μάλωνε την μικρή ότι τον μαρτυράει... Έκανα σε πολλά την ανήξερη, του ζήτησα την βοήθειά του και του τόνισα πόσο αποπροσανατολισμένη ήταν η Λένη όταν γύριζε από το σπίτι του και πόση αρνητική επίδραση είχε στην σχολική της επίδοση. ''Εκεί που λέω ότι όλα έφτιαξαν, να σου πάλι τα ίδια... Μένετε συνέχεια με την κόρη σας; Μήπως έχετε βαρύ πρόγραμμα και την αφήνετε κάπου αλλού;Είστε μπροστά στις συζητήσεις που γίνονται;''  Έφυγε σκεπτικός πολύ.

    Το τρίτο ραντεβού ήταν και με τους δυο γονείς μαζί... Διαπίστωσα χάσμα αγεφύρωτο... ''Κάνετε κακό στο ίδιο σας το παιδί... Η Λένη, σάς έχει χτυπήσει το σήμα κινδύνου και δεν το έχετε αντιληφθεί... Την τραβάει ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά, λες και είναι σχοινί... Πόσο θα αντέξει; Κάποια στιγμή θα σπάσει... Εσείς κύριε θα είστε πάντα ο πατέρας της και σεις πάντα η μητέρα της Έχετε όμως ιερό καθήκον, εσείς ως πατέρας να μην επιτρέψετε ποτέ σε κανέναν να βρίσει, να σπιλώσει το όνομα της πρώην γυναίκας σας, γιατί είναι η μάνα του παιδιού σας κι εσείς ως μητέρα να φροντίσετε να μην σπιλώσει κανείς το όνομα του πρώην συζύγου σας, γιατί είναι ο πατέρας της κόρης σας...Το καταλαβαίνετε; Η Λένη υποφέρει.. Σας παρακαλώ συμβουλευτείτε έναν παιδοψυχολόγο, θα την βοηθήσετε πολύ..Κι εσείς, αν νιώθετε ότι έχετε για τους  ψι  λόγους οργή μέσα σας, πρέπει να συμβουλευτείτε έναν ειδικό. Για το καλό του παιδιού σας... Ό,τι διαφορές έχουμε, τις λύνουμε μόνοι μας, γι' αυτό είναι και οι δικηγόροι... Αν τώρα φοβάστε ότι αγαπάει περισσότερο τον έναν από τον άλλον, δεν επιτρέπεται να ρίξουμε λάσπη στο πρόσωπό του, γιατί έτσι διαλύουμε την ψυχούλα του παιδιού μας...Γεννήσαμε ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο, όχι για να το τρελάνουμε... Δεν είναι το εξιλαστήριο θύμα για τις δικές μας διαφορές, για τα δικά μας λάθη... Και δεν αφήνουμε τρίτους να κακολογούν την μάνα ή τον πατέρα, γιατί διαπράττουν έγκλημα στην παιδική ψυχή... Σας παρακαλώ... Ο καθένας έχει τα δίκια του, αλλά χαρίστε μου μια γελαστή μαθήτρια, ένα ανέμελο παιδί,  μια χαρούμενη μαθήτρια, που θα ξέρω ότι κανένα σύννεφο δεν σκιάζει την ψυχούλα της...''

    Οι γονείς συνεργάστηκαν...Μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος... Το ''θέμα'' της πρώτης μέρας, δεν τους το συζήτησα....  Έκανα μόνον νύξεις και αιχμές...Ρώτησα δηλαδή αν κρατά και κάποιος άλλος την Λένη..Μου είπαν όχι. Τους συνέστησα με έμφαση να είναι προσεχτικοί με το πού αφήνουν το παιδί  ''γιατί τόσα ακούμε που γίνονται και μάλιστα από ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός μας... Σας μιλάω ως μητέρα, διότι κι εγώ έχω παιδιά και τα μάτια μου τα 'χω τετρακόσια... Εμπιστοσύνη σε κανέναν... Και να δώσουμε στο παιδί μας να καταλάβει ότι αν του συμβεί κάτι, να μη φοβηθεί και να έρθει με εμπιστοσύνη πρώτα σε μας...Και να ελέγχετε διακριτικότατα τι κάνει η κορούλα σας... Όχι άπειρες ώρες μόνη της στην κρεβατοκάμαρά της...Δίνετέ της, δραστηριότητες... Να έχει πάντα με κάτι να ασχοληθεί.... Και ηρεμία, γαλήνη και στοργή..''. Με κοίταξαν σκεπτικοί... Προσπαθούσαν σίγουρα να αποκωδικοποιήσουν κάποια λόγια μου...Δεν επεκτάθηκα, γιατί είχα κατασταλάξει στο συμπέρασμα ότι ''εκείνη'' η  πρώτη συμπεριφορά της Λένης είχε προέλθει από τρομερό στρες και αμηχανία. Εξ άλλου, δεν αντιδρά το ίδιο το κάθε παιδί.  ΣΕ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ, ΑΝΤΙΔΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΑ, Δ Ι Κ Ο ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ..... 

    Οι γονείς  έφυγαν  προβληματισμένοι...Ήταν όμως  άνθρωποι δεχτικοί... Σκέφτηκαν όσα είπαμε... Το παιδί το παρακολούθησε παιδοψυχολόγος.. Ο πατέρας έπαιρνε την Λένη πλέον, κυρίως Σαββατοκύριακα και το βράδυ της Κυριακής την επέστρεφε στην μαμά της...Τους είδα πιο ήρεμους την επόμενη φορά...Και η Λένη πήγαινε όλο και καλύτερα...Στο σχολείο ήταν πιο συγκροτημένη και σε λίγο καιρό, έπαιζε ανέμελα και σκανταλιάρικα με όλα τα παιδιά...

    Το να είσαι γονιός και δη χωρισμένος, δεν είναι εύκολο πράγμα... Πρέπει να σκέφτεσαι πάντα ότι το παιδί σου δεν είναι ένα μέσον πίεσης προς στην άλλη πλευρά... Αυτό είναι εγκληματικό... Δυστυχώς σχολές για γονείς δεν υπάρχουν... Και οι άσχημες περιπτώσεις πολλές... Από πολλών ειδών παιδικής κακοποίησης μέχρι εγκατάλειψης ή απαράδεκτης ανατροφής από ναρκομανείς  ή βάναυσους αλκοολικούς γεννήτορες... Εδώ πρέπει να επέμβει η πολιτεία...Το μέλλον αυτών των παιδιών, άδηλον... Η καρδούλα τους το ξέρει τι ασήκωτο βραχνά κουβαλούν... Ο άνθρωπος... Ικανός να φτιάχνει Παρθενώνες, αλλά και ικανός να φωλιάζει ζωάκια, να ασελγεί σε μικρά παιδιά και να εγκαταλείπει το σπλάχνο του... Μακάρι να έρθει η στιγμή που κανένα παιδί δεν θα υποφέρει και θα έχει μιαν υγιή και χαρούμενη ζωή. Εμείς οι δάσκαλοι, όσο περνάει από το χέρι μας, πρέπει να φροντίζουμε ώστε να αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα τα όποια μηνύματα μας στέλνουν οι μαθητές μας και να στεκόμαστε δίπλα τους ετοιμοπόλεμοι, ώστε να τους στηρίξουμε με χέρι στιβαρό και με αποφασιστικότητα, σε κάθε σκαλοπάτι της ζωής τους....