ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.... ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΚΕΣ!!

Τα χρόνια εκείνα τα παλιά δίναμε εξετάσεις

για να περάσεις άξια στην επομένη τάξη.

Τι άγχος Παναγίτσα μου που ένιωθα η δόλια!

Γυμνάσιο και Λύκειο, γνωστό τι θα τραβούσες...

 

Την ώρα που εδιάβαζα, η μάνα μου ερχόταν

με ένα πιάτο ολόγιομο άσπρα και μαύρα μούρα.

Την γλύκα τους στο στόμα μου, ολόφρεσκια την έχω.

Μού έφερνε και ώριμες, μέσπολες γινομένες.

 

Το Πάσχα μυζηθρόπιτα έφτιαχνε η μητέρα

και την πετύχαινε τρελά, θεσπέσια γινόταν.

Την πήγαινα για να ψηθεί στον φούρνο του Χρηστάτου

και το ταψί στα χέρια μου ουδόλως το θωρούσα.

 

Λοιπόν στα διαγωνίσματα για να μ'ευχαριστήσει,

την μυζηθρόπιτα έφτιαχνε ξανά, η μάνα πάλι!!

Κι αν κάποτε δεν το 'κανε, αγόραζα μυζήθρα

και την γευόμουν μ' άφθονη ζάχαρη στο κομμάτι!!

 

Τ' απόγευμα φέτα ψωμιού παίρναμε για προσφάϊ.

Λαδόξυδο του βάζαμε ή ζάχαρη στην ψίχα

κι άλλοτε πάλι τρώγαμε το χτυπητό αυγό μας,

αφράτο να ανυψωθεί στου ποτηριού τα χείλη...

 

Συχνά-πυκνά η μάνα μας, έφτιαχνε ριγανάδα

-ξετρελαινότανε γι' αυτήν, γελούσε σαν κορίτσι-

Και στου χειμώνα την θωριά ψωμί καψαλισμένο

στο κότο το βουτούσαμε, στ' ωραίο πετιμέζι.

 

Μελάτο έτρωγε τ' αυγό ο γελαστός πατέρας

κι η μάνα έκοβε λεπτές την ψίχα από την φέτα,

για να βουτήξει κάθε μιά στον χρυσαφένιο κρόκο,

γιατί του άρεσε με στυλ κάθε μπουκιά του νά 'ναι.

 

Στο μαύρο τσάι' βάζαμε ζάχαρη και λεμόνι

και ο πατέρας άλειφε βούτυρο στο ψωμί του 

κι απάνω απ' το βούτυρο το θυμαρίσιο μέλι

κι έτσι την φέτα βούταγε στην ντελικάτη τσάσκα.

 

Τι νοστιμιά ήταν αυτή!!! Και πόσο συνταιριάζουν

λεμόνι, μέλι, βούτυρο, ψωμί και μαύρο τσάι'!

Καθόμασταν ολόγυρα στο μεσιανό τραπέζι

κι ήτανε μιά αληθινή, ιεροτελεστία...

 

Τα λόγια του πατέρα μου, ακόμα τα ακούω:

''Σας έφερα κορίτσια μου δυό σοκολάτες ΙΟΝ,

μα θα τις φάτε με ψωμί, σαν νά'σαστε Αγγλίδες!!

Θα δείτε πόσο ταιριαστά θα δέσουνε στο στόμα!''

Και όντως βγήκανε σωστά τα λόγια του πατέρα!

 

Δεν έψαξα ποτέ να δω, αν έτσι ...τρώνε οι Άγγλοι,

αλλά μέχρι και σήμερα ψωμί και σοκολάτα,

είναι για με ξεχωριστή γεύση που την τιμάω!

Εξ άλλου για σκεφτείτε το, πουλάνε και τσουρέκια 

που έχουν μέσα τους γλυκιά, χυμένη σοκολάτα!

Οπότε από γεύσεις γνώριζε ο τρυφερός γονιός μου!!

Όπως εγνώριζε καλά, να πλάθει ιστορίες,

που άφωνο σ' αφήνανε από πλοκή και δράση!!!

 

Σύκα μας έδινε συχνά ο γείτονας Βαγγέλης,

εκείνα τα βασιλικά σύκα τα μελωμένα

και φραουλίτσες έκοβε κι έδινε στην Αντζέλα

που σαν μικρότερη έστεκε με σκέρτσο και ζωντάνια...

 

Στα χρόνια που περάσανε κι άφησα το νησί μου,

μούρα δεν εματάφαγα που μου αρέσουν τόσο...

Μου λείπει το ψητό ψωμί απάνω κει στην θράκα

κι η ζεστασιά που γλύκαινε το μέσα μας σαν μέλι...

Και το γλυκό του κουταλιού το ρουμπινί κυδώνι,

σε φέτα μαλακού ψωμιού αράδα την απλώνω,

σαν τότες που μικρό παιδί ερχόταν ο πατέρας

 στο διάλειμμα, και μού 'φερνε το κολατσιό ετούτο...

Ή στο σχολειό μου έπαιρνα ψωμί και σοκολάτα 

που, σαν λιχούδα, χαρωπά με βιάση την τιμούσα!!

 

Πώς ξεστρατίζει το μυαλό κι όλο γυρίζει πίσω...

Θυμάμαι δέντρα ολόκληρα θεριεύαν οι μουριές μας...

Τώρα θυμώνω με αυτούς που λέν ότι κλαδεύουν 

και κόβουν όλα τα κλαριά απ' τις μουριές του δρόμου...

Αφήνουν δύο κούτσουρα και  δ ε ν  καταλαβαίνω,

γιατί τα πετσοκόβουνε τα έρημα τα δέντρα...

 

Δίνουν τον ίσκιο τους παχύ, νυφούλες φουντωμένες 

και είναι χάρμα οφθαλμών καθώς τις αντικρίζεις...

Ερώτησα, πατόκορφα γιατί τις σακατεύουν

και μού 'παν τέτοια εντολή έχουν από τον Δήμο...

Ετούτη την απόκριση δεν την καταλαβαίνω, 

όπως και τόσα πράγματα που γίνονται τριγύρω...

 

Της νοσταλγίας το στρατί, τώρα θα το αφήσω...

Θ' ανοίξω τηλεόραση, θα πάρω τον καφέ μου

και θε να δω τον Σέρλοκ Χόλμς που τον ξαναπροβάλλει...

Και μες στο λάδι θα βουτώ μαύρο ψωμί που πήρα,

καθώς οι μνήμες οι χρυσές,  π ά ν τ α  μαζί μου θά 'ναι....