Είχε χτυπήσει διάλειμμα. Έξω στην αυλή του σχολείου, μελίσσι από χαρούμενα παιδιά που έτρεχαν τριγύρω. Από την μικρή ανηφοριά, κατέβαινε τρέχοντας ο μικρός μου ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΜΙΔΑΚΗΣ. Το όμορφο προσωπάκι του κόκκινο από την ένταση του παιχνιδιού, το πλαισίωναν καστανόξανθες μπούκλες. Τον κοίταξα χαμογελαστή και διαπίστωνα για άλλη μια φορά πόσο μοιάζει στην όμορφη μαμά του. Από εκείνη την ημέρα, πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια. Όταν προ κορωνοϊού είχε γίνει η συνάντηση των παλιών μαθητών και ήμουν κι εγώ καλεσμένη, διαπίστωσα πόσο είχε αλλάξει ο Κωστής μου, όπως εξ άλλου και τα άλλα παιδιά μου, αλλά όλα τα θυμήθηκα αμέσως!!! Ο Κώστας είχε γίνει τώρα ένας σωστός άντρας, ψηλός, το ίδιο ευγενικός όπως και όταν ήταν μαθητής μου. Καθώς κοιτούσε κάποια στιγμή όρθιος έξω από το παράθυρο της γιορταστικής αίθουσας, με την πλάτη στραμμένη στην χαρούμενη ομήγυρη, θαύμασα το ευθυτενές παρουσιαστικό του. Αμέσως γύρισε το κεφάλι και ξανάδα στο πρόσωπό του κάποια από τα παιδιάστικα χαρακτηριστικά του: ευγένεια και περισυλλογή. Αυτά τον ξεχώριζαν και ως μαθητή που τον είχα τρεις χρονιές. Ένα παιδικό αγγελικό πρόσωπο με βλέμμα στοχαστικό, γεμάτο καλοσύνη. Άριστος μαθητής, από τα καλύτερα μυαλά της τάξης, ευγενικός και στοργικός προς όλους. Και νά τον τώρα κοτζάμ γιατρός με τρία παιδιά και αγαπημένη σύζυγο. Η χαρά που πήρα μετά από κάποιον καιρό, ήταν μεγάλη, διότι στο θεατρικό που ανέβασα στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ στους Αμπελοκήπους, ανάμεσα σε παλιούς μαθητές μου που είχαν έρθει να μας δουν, ήταν και ο Κώστας. Και όχι μόνος του, αλλά με τα τρία υπέροχα παιδιά του και την όμορφη σύζυγό του. Η χαρά και η συγκίνησή μου, δεν περιγράφονται. Μετά το τέλος του έργου, κάθισαν και μιλήσαμε. Μου σύστησε την οικογένειά του και είδα ότι η κορούλα του, θύμιζε πολύ το πώς ήταν ο Κώστας, όταν τον είχα μαθητή!!! Τρομερή ομοιότητα, ακόμα και στα πανέμορφα μαλλιά τους!!!
Σήμερα, ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΜΙΔΑΚΗΣ, είναι
ανεγνωρισμένος στον τομέα του ΙΑΤΡΟΣ. Σπούδασε ΙΑΤΡΙΚΗ στην ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
Κρήτης. Μετά έκανε ειδικότητα ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ στο ΛΑΪΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. Στην
συνέχεια, πήγε στην Σκωτία, για ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Από το 2005 εργάζεται στον
ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ. Τώρα είναι ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, στο METROPOLITAN GENERAL.
Έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια και είναι
πατέρας τριών υπέροχων παιδιών, με μια σύζυγο, πολυαγαπημένη! Πέτυχε τους
στόχους που είχε βάλει. Ο Θεός να χαρίζει σε αυτόν και την οικογένειά του,
υγεία και εκπλήρωση όλων των ονείρων τους!!!!
Ακολούθως παραθέτω μία έκθεση που έγραψε
το πάλαι ποτέ, ο Κώστας μου!
-------------
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
Με λένε Κώστα Τσιμιδάκη και μένω σ' ένα
σπίτι που είναι χτισμένο στου Παπάγου. Τα μαλλιά μου είναι καστανόξανθα. Τα
μάτια μου μαύρα. Νομίζω ότι είμαι πονόψυχος και θέλω όλοι οι άνθρωποι που έχουν
ανάγκη να βρουν την βοήθεια που θα τους αλλάξει την ζωή. Είμαι και ζωηρός και
άταχτος και καλός!!! Μου αρέσει να πηγαίνω κινηματογράφο, να βλέπω ωραίες
σειρές στην τηλεόραση, να παίζω με τον αδελφό μου διάφορα παιχνίδια, όπως
μονόπολη, διαστημικά κ.ά. Μου αρέσει το σχολείο και από τα μαθήματα η Ιστορία
και τα Θρησκευτικά. Μου αρέσει όμως να διαβάζω και τα βιβλία που παίρνουμε κάθε
Σάββατο από την βιβλιοθήκη του σχολείου μας. Ελπίζω, όταν μεγαλώσω να με λένε
και να είμαι, σωστός Άνθρωπος.
Φέτος έχουμε στο σχολείο την ίδια δασκάλα με πέρσι, την κυρία Πολυάνθη και είμαι πολύ χαρούμενος! Μέσα στην τάξη ζούμε όλοι μαζί σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Η δουλειά του δασκάλου είναι μια ευγενική και μεγάλη αποστολή, γιατί οι δάσκαλοι, δεν μαθαίνουν μόνο στα παιδιά όσα πρέπει να γνωρίζουν για να μορφωθούν, αλλά προσπαθούν να τους μάθουν το ωραίο και να τους κάνουν καλούς ανθρώπους και σωστούς πολίτες. Κι εμείς τα παιδιά πρέπει να αγαπούμε τους δασκάλους μας που αφιερώνουν με αυτοθυσία όλη την ζωή τους, για την ευτυχία και την προκοπή των μαθητών τους. Ένα θαυμάσιο ποίημα έχει γράψει για τον δάσκαλο, ο μεγάλος μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς:
Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές! Κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμη στην ζωή σου,
μην τ' αρνηθείς, θυσίασέ το ως την στερνή πνοή σου........
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά, ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει...
Σκάψε βαθειά. Τι κι αν πολλοί σ' έχουν λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί τα βάρη που κρατάς σαν άνθρωπος στην πλάτη...
Υπομονή! Χτίζε σοφέ της κοινωνίας το παλάτι....
Η κυρία μας, συνεχώς όρθια, μας προσέχει
σαν δεύτερα παιδιά της! Για το καλό μας, μάς μιλάει συνεχώς με λόγια άλλοτε
συγκινητικά και άλλοτε προσταχτικά. Καμιά φορά συγκινιέμαι, αλλά κρατιέμαι να
μην κλάψω. Ελπίζω να την έχουμε και στην επόμενη τάξη, γιατί μαζί της ο καιρός
περνάει πολύ γρήγορα, σαν ένα ωραίο όνειρο που πλημμυρίζει την καρδιά μου με
ένα σωρό όμορφες αναμνήσεις.
Ο καλύτερός μου φίλος, είναι ο σκύλος μου
ο Γκριφ. Τον ονομάσαμε έτσι, γιατί το τρίχωμά του είναι γκρι. Τον αγαπώ πάρα
πολύ. Μόλις έρχομαι απ' το σχολείο μου, το τι χαρές κάνει, δεν περιγράφονται!!!
Μα δεν αγαπάει μόνο εμένα, αγαπάει όλη την οικογένεια, ακόμα και τους φίλους
μου που κάνουμε παρέα. Κάθε εβδομάδα τού κάνουμε μπάνιο και τον πηγαίνουμε
τακτικά στον κτηνίατρο. Όταν πηγαίνουμε εξοχή τον παίρνουμε π ά ν τ α μαζί μας, γιατί είναι οικογένεια. Όταν
παίζουμε, δεν μπορεί κανένας να μας σταματήσει!!! Τον αγαπάμε όλοι μας, πάρα
πολύ!!! Εύχομαι να μην αποχωριστούμε ποτέ!!! Διασκεδάζει πολύ όταν στολίζουμε
το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Παρακολουθεί που το στολίζουμε με αστραφτερά
στολίδια και κρεμάμε στα κλαδιά του πολύχρωμες μπάλες, χρυσά δάκρυα και
μικρούτσικα δώρα. Κάτω-κάτω στρώνουμε βαμβάκι και βάζουμε την φάτνη, καθώς και
μία εκκλησία που την κουρντίζεις και παίζει την ''Άγια Νύχτα''. Στην κορυφή
βάζουμε το αστέρι, που μόλις πέσει πάνω του φως, λαμπυρίζει μαγικά!! Την
Πρωτοχρονιά πάμε στον εξάδελφό μου, όπου κλείνουμε τα φώτα, για ν'αλλάξει ο
καινούργιος χρόνος. Μόλις γυρίζουμε σπίτι, η χαρά μου είναι απερίγραπτη, γιατί
κάτω από το κατάφωτο από λαμπιόνια χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, είναι τα δώρα
μας που περιμένουν να τα ανοίξουμε!!!
Εύχομαι η ζωή μας να είναι γεμάτη χαρές
και να είμαστε πάντα όλοι μαζί!!! Κι εγώ όταν θα μεγαλώσω, ελπίζω να γίνω ένα
χρήσιμος άνθρωπος και να λένε όλοι ότι είμαι καλός, σωστός και δίκαιος!!!
Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 1979
--------------------------------------------------------------------------
Αγαπημένο μου παιδί ΚΩΣΤΑ, έγινες ό,τι ευχήθηκες: Χρήσιμος, καλός, δίκαιος και σωστός Ά ν θ ρ ω π ο ς, με το άλφα Κεφαλαίο!!!!!! Έγινες γιατρός που τα περικλείει ό λ α!!! Τιμάς τον όρκο του Ιπποκράτη και είμαστε όλοι, περήφανοι για σένα!!!!! Παιδάκι μου, σού εύχομαι ολόψυχα να είναι η ζωή σου γεμάτη υγεία και χιλιάδες χαρές. Χαρές οικογενειακές, προσωπικές, επαγγελματικές! Να καμαρώσεις τα παιδάκια σου όπως ποθεί η καρδιά σου και να είναι ο δρόμος σου πάντα γεμάτος φως και αρμονία!!! Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, ΔΕΝ θα σας ξεχάσω ποτέ!!!! Οι εκθέσεις σας και οι κάρτες σας, θα με συντροφεύουν πάντα, όσα χρόνια κι αν διαβούν!!! Ο Θεός να σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις το τόσο δύσκολο και συνάμα τόσο υπέροχο λειτούργημά σου!!!! Είσαι πηγή καλοσύνης και σωτηρίας για τον συνάνθρωπό σου, αγαπημένο μου και αξέχαστο παιδί, Κώστα!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου