ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ - Μέρος 1ο

ΜΕΡΟΣ 1ο

Ο δάσκαλος μπορεί να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα μες στην τάξη του, όπως και ποικίλες συμπεριφορές γονέων. Θα σας παρουσιάσω κάποια γεγονότα που δύναται να τα κατατάξετε σε ακρότητες, να μην είναι συχνά, όμως υπάρχουν. 

Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω ούτε σχολεία, ούτε τα αληθινά ονόματα των μαθητών. 

Θυμάμαι την περίπτωση ενός κοριτσιού που ευρίσκετο στο διπλανό τμήμα, το Γ1. Η συνάδελφος, μας έλεγε στο γραφείο, ότι το κοριτσάκι αυτό αρνιόταν να φορέσει φουστάνι. Γιατροί οι γονείς, γνώριζαν πώς να φερθούν.  Προσπάθησαν  λοιπόν να την προσεγγίσουν, αρχίζοντας με τον πιο απλό τρόπο. Της αγόρασαν μοντέρνα, ωραιότατα φορέματα. Όμως η κόρη τους, επουδενί να δεχτεί να τα φορέσει. Μία μέρα που την πίεσαν πολύ, πήρε το ψαλίδι και έκοψε το ωραίο της φουστάνι. Μία άλλη μέρα που θα είχε πιεσθεί σπίτι της – έτσι το ερμηνεύσαμε -   ψαλίδισε το φόρεμα της συμμαθήτριάς της που καθόταν στο μπροστινό θρανίο και μια άλλη μέρα, πήρε το ψαλίδι και της 'εκοψε τα μαλλιά από πίσω, εν ώρα μαθήματος... Η δασκάλα και οι γονείς αναστατώθηκαν και κατέφυγαν σε παιδοψυχολόγο. Έπαψαν να την πιέζουν οριστικά, όταν έκοψε τα μακριά μαλλιά της αγορίστικα. Μάθαμε ότι οι γονείς της αποδέχτηκαν αυτό που τους έλεγε με χίλιους δυο τρόπους η κόρη τους, στο Γυμνάσιο. Όσο ήταν στο Δημοτικό, ήταν απόμακρη και έπαιζε μόνο με αγοράκια. Ένα ευγενικό, χαμηλών τόνων παιδί, που απελπισμένα δήλωνε την ταυτότητά της, ακόμα κι απ’ την εποχή που και η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει τι της συνέβαινε. 

Μια παρόμοιας σφαίρας περίπτωση είχα κι εγώ. Ένα πλασματάκι που το είχαν υιοθετήσει για τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια, όπως μου είχε εξομολογηθεί η μητέρα του δακρυσμένη. Αφ’ ότου κατάλαβε τον εαυτό της, η Ειρήνη – ας την πούμε έτσι – άρχισε έναν επιθετικό τρόπο συμπεριφοράς προς τους θετούς γονείς της, οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι. Ο παιδοψυχολόγος τούς είχε συμβουλεύσει να της φανερώσουν από πολύ νωρίς ότι ήταν υιοθετημένη. Ο χαρακτήρας όμως της Ειρήνης δεν το άντεξε αυτό και αντέδρασε βίαια. Τα ξεσπάσματά της μπορεί και να οφείλονταν στα γονίδιά της, διότι άλλα παιδιά στην δική της περίπτωση ενεργούν τελείως διαφορετικά. Γι’ αυτό νομίζω ότι το κάθε παιδί είναι μία ξεχωριστή περίπτωση και πρέπει να το αντιμετωπίζουμε λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας το πόσα μπορεί να αντέξει ο χαρακτήρας του. 

Στην τάξη η Ειρήνη ήταν απομονωμένη και μετερχόμενη χίλιες μεθόδους κατάφερα να την προσεγγίσω.Σε  στιγμή δε που την έστελνα επίτηδες κάτι να φέρει, μιλούσα στα παιδιά για να τη βάζουν στις παρέες τους και να την έχουν από κοντά. Η Ειρήνη «κόλλησε» πάνω μου, είδε ότι την αποδεχόμουν και μου έδειξε μεγάλη αγάπη. Της μιλούσα πολύ, αλλά όταν ανέφερα τους γονείς της, έβγαζε μεγάλη αντίδραση. Της έλεγα πόσο την αγαπούν, πόσο τη νοιάζονται, αλλά τίποτε. Σκεφτόμουν τις θυσίες τους και ένιωθα μεγάλη στεναχώρια γι’ αυτούς τους θαυμάσιους ανθρώπους. Ο πατέρας «κρατούσε», η μητέρα όμως πολλές φορές «έσπαγε» και αναλυόταν σε λυγμούς. Έκαναν ό,τι τους έλεγε ο παιδοψυχίατρος, αλλά τίποτα. 

Η Ειρήνη πήγαινε Β΄ Γυμνασίου, όταν ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο ότι θα ερχόταν να μείνει σπίτι μου!... Ώρες της μιλούσα για να την αποτρέψω… Ειδοποίησα τους γονείς και ηρέμησα όταν, μετά από ημέρες, μου είπαν πως η φάση να φύγει από το σπίτι, της είχε περάσει. 

Ευτυχώς που ήταν εύποροι άνθρωποι και μπόρεσαν να συνεχίσουν τις επισκέψεις τους στον ψυχίατρο. Σιγά - σιγά οι σχέσεις τους  σχεδόν αποκαταστάθηκαν.Δεν έπαψε να έχει μια ιδιαίτερη ματιά στο ντύσιμο και δεν φέρεται τόσο  κομψά,ψάχνεται ακόμα, έχει πάρει κάποια κιλά,αλλά τουλάχιστον είναι στην προστασία της οικογένειάς της...Η έκπληξη ήρθε πριν λίγες μέρες...Μετά τόσα χρόνια βρεθήκαμε μέσω του φέ'ι'ις -μπουκ. Μάλιστα μου τηλεφώνησε και η χαρά μου ήταν μεγάλη που την άκουσα. Μένει στον όροφο πάνω από τους γονείς της με την σκυλίτσα της και από τον τρόπο ομιλίας της κατάλαβα ότι έχει προσεγγίσει πολύ τους θετούς γονείς της, στους οποίους αναγνωρίζει πλέον μία αγνή και απονήρευτη καρδιά. Επίσης σκέφτεται και το μέλλον της, από συναισθηματικής πλευράς...

Ίσως τότε μικρούλα, να μην μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός της υιοθεσίας της, να χρειαζόταν αρκετό χρόνο να διαπραγματευθεί αυτό που συνέβαινε...Δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο και δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ψυχικές αντοχές. Καθένας μας είναι μια διαφορετική οντότητα, γι' αυτό πιστεύω ότι θέματα που ανάγονται στην ψυχική σφαίρα, πρέπει να εξατομικεύονται και η προσέγγιση να γίνεται πολύ προσεχτικά.Μπορεί να της πήρε πολύ καιρό, αλλά νομίζω ότι σήμερα η Ειρήνη βαδίζει σε σωστό δρόμο. Μακάρι να βρει κι ένα καλό ταίρι, έναν σωστό σύντροφο και συνοδοιπόρο στην ζωή της. 

Είχα θυμάμαι την Γ΄ τάξη, όταν συνάδελφος που είχε την Δ΄, μας είπε στο γραφείο για την περίπτωση μιας μαθήτριάς του. Η Ρόζα, την ώρα του μαθήματος αυνανιζόταν. Ειδοποιήθηκαν οι γονείς. Ο παιδοψυχολόγος πρότεινε, όταν ο δάσκαλος αντιληφθεί ότι πάει να γίνει κάτι, πρέπει να την σηκώνει στον πίνακα. Έτσι, για αρκετό χρονικό διάστημα η μικρή σηκωνόταν, πότε να πει μάθημα, πότε να σβήσει τον πίνακα, πότε να φέρει κιμωλίες. Ώσπου η φάση αυτή ξεπεράστηκε. 

Παρόμοια περίπτωση είχα στην τάξη μου. Ένα κοριτσάκι ήρθε στα μέσα της χρονιάς και κάθισε στο θρανίο. Αφού συστηθήκαμε συνέχισα το μάθημα. Όταν ξαφνικά, το θρανίο που είχε καθίσει η Λίλη άρχισε να μετακινείται. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Ώσπου μια απόλυτη ησυχία εξαπλώθηκε στην τάξη. Το θρανίο μετακινείτο από απότομες κινήσεις της Λίλης που είχε γίνει κατακόκκινη με βλέμμα απλανές. Δεν θα ξεχάσω το ξάφνιασμα που ένιωσα. Χωρίς να δείχνει τίποτα το πρόσωπό μου, ακούμπησα βαριά στο θρανίο, συνεχίζοντας την παράδοση και χαϊδεύοντας έντονα τα μαλλιά του κοριτσιού...Γρήγορα το βλέμμα της καθάρισε, με κοίταξε ξαφνιασμένη κι εγώ σιγά-σιγά έσπρωξα λίγο πίσω το θρανίο. Το είχα σώσει. Την κατάσταση εννοώ. Οι άλλοι μαθητές μου, έκπληκτοι, κοίταζαν μία εμένα, μία τη Λίλη, αμίλητοι. Δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Καταλάβαιναν ότι κάτι είχε συμβεί, αλλά τι ακριβώς; Ήταν μπερδεμένοι… Η δασκάλα τους, χαμογελαστή, συνέχισε την παράδοση και η Λίλη είχε πάψει να κουνιέται. Γρήγορα επανήλθε η στρωτή ατμόσφαιρα και η τάξη σαν να ανάσανε… Από κείνη την ημέρα όμως, το μάτι μου άγρυπνο έπεφτε πάνω στο παιδί για να προλάβω την παραμικρή ένδειξη. 

Επίσης υιοθέτησα μια φράση που δεν την ξέχασα ποτέ σε όλη μου την καριέρα. Έλεγα δηλαδή πάντα στους μαθητές και στις μαθήτριές μου: «Για να είμαι σίγουρη ότι προσέχετε στο μάθημα, τα χεράκια σας θα είναι ΠΑΝΤΑ πάνω στο θρανίο. Έτσι παιδιά μου;». Και αν κάποιο παιδί το ξεχνούσε, έλεγα χαμογελώντας: «Δεν είπαμε τα χεράκια πάνω το θρανίο;Να που η δασκάλα σας έχει μια ιδιοτροπία!'' 

Και όλα πήγαιναν πρίμα. Βέβαια, το χέρι κάτω από το θρανίο μπορεί να παίζει με το κινητό ή να γυρίζει τις σελίδες ενός μικι-μάους, αλλά καλύτερα να προλαμβάνεις κάτι και να είσαι υποψιασμένος. 

Το θέμα το συζήτησα με τη μητέρα. Μου είπε ότι ήταν διαζευγμένη. Το παιδί το έπαιρνε ο πατέρας του κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Η γιαγιά της όμως, «στόλιζε» τη μητέρα με χίλιους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και το παιδί γύριζε τη Δευτέρα τρελαμένο από όσα είχε ακούσει. Συν το σοκ του ερχομού του σε νέο σχολείο, πυροδότησε τη συγκεκριμένη αντίδρασή του. Αργότερα, πρόσεξα ότι κάθε Δευτέρα η Λίλη ήταν αφηρημένη πολύ. Συσχετίζοντας τα όσα μου είχε πει η μητέρα, εξήγησα τη συμπεριφορά της μικρής. Μίλησα πολύ διακριτικά στον πατέρα,χωρίς να τον κατηγορήσω που δεν είχε βάλει τη μητέρα του στη θέση της, καθ’ όσον φερόμενη τοιουτοτρόπως, διέλυε τον ψυχισμό της εγγονής της. «Είναι πολύ καλή η Λίλη. Μπράβο που αντιδρά τόσο καλά και είναι μελετηρή. Φαίνεται τη βοηθάτε πολύ. Γιατί, καλέ μου, μερικοί κάνουν το παιδί τους λάστιχο, κάνοντάς το εξιλαστήριο θύμα στις αντιπαλότητες με την πρώην σύζυγό τους. Δεν καταλαβαίνουν πως, αν πράττουν έτσι, κάνουν δυστυχισμένο το παιδί τους. Γιατί ποιος μπορεί να αντέξει να του κατηγορούν έναν γονιό του; Άστε που, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα έχει επίπτωση και στην απόδοση του παιδιού στο σχολείο…». 

Το μήνυμα είχε δοθεί. Ίσως να κατάλαβε. Ίσως του μίλησε και η πρώην σύζυγος. Ίσως να συνήθισε και η Λίλη το καινούργιο σχολείο, από το οποίο έγινε αποδεκτή. Γιατί δεν άφηνα ΠΟΤΕ παιδί που να στέκεται μόνο του και παραπονεμένο, χωρίς φίλους στο διάλειμμα. Μιλούσα ΠΑΝΤΑ πολύ στην τάξη για χίλια-δυο θέματα και προσπαθούσα να δημιουργήσω μία σφιχτοδεμένη ομάδα. 

Ενσωματώθηκε τελικά η Λίλη στο τμήμα και την επόμενη χρονιά ήταν ένα άλλο χαρούμενο παιδί. Με τα προβλήματα που έχει κάθε παιδί, αλλά πλέον βατά και αντιμετωπίσιμα. 

Σας έχει τύχει παιδί με γερασμένο πρόσωπο και λίγα μαλλιά και ιδιαίτερη συμπεριφορά; Να γλείφει το θρανίο, τις ρόδες των αυτοκινήτων και όχι καλή απόδοση στα μαθήματα; Έβαζα δίπλα της κάθε βδομάδα και άλλο παιδί. Ξέρετε, τα παιδιά είναι ιδιαίτερα σκληρά στους χαρακτηρισμούς, γι’ αυτό ο δάσκαλος δεν μπορεί να είναι κουτσός, με χαλασμένη οδοντοστοιχία και πολύ κοντός. Παλιά περνούσαμε από μια επιτροπή που τα εξέταζε όλα αυτά, συν το αν μπορούσαμε να τραγουδήσουμε. Και αν δεν μας έκοβαν, δίναμε τις γραπτές εξετάσεις. 

Οι μαθητές μου λοιπόν, έβλεπα ότι δύσκολα αποδεχόντουσαν τη Μαρία, αλλά γνώριζαν ότι η κυρία λέει πως πρέπει να βοηθούμε και να μην κοροϊδεύουμε και το πάλευαν. Η μικρή είχε έναν αδερφό σωστό αγγελάκι. Η μητέρα έδειχνε φανερά την προτίμησή της… Όχι ότι δεν φρόντιζε τη Μαρία… Την έστελνε πάντα καθαρή και με ωραία φορέματα, όμως στη συγκέντρωση γονέων μου μιλούσε για τον γιο της και όχι για τη μικρή… Τη Μαρία τη συνάντησα μετά από 38 χρόνια. Κατά περίεργο τρόπο το πρόσωπό της ταίριαζε πια με τη σημερινή ηλικία της…Με προσεγμένο τρόπο ντυμένη, όρμησε να με αγκαλιάσει. Μιλώντας μου, εξέφρασε βαθύ θυμό για τη μητέρα της… Ποιος ξέρει… Την διάκριση που υφίστατο ίσως δεν την ξέχασε ποτέ… 

Συνάδελφος που είχε την ΣΤ΄ τάξη, σε μια κοινή κενή ώρα που ήμασταν στο γραφείο, μου εξομολογήθηκε μια έγνοια του: 

Άριστος μαθητής του, τελευταία είχε αλλάξει τελείως συμπεριφορά. Ερχόταν διαβασμένος, αλλά είχε κλειστεί πολύ στον εαυτό του και στα διαλείμματα δεν συμμετείχε πια στα παιχνίδια. Στη συγκέντρωση γονέων προσπάθησε να μάθει από τη μητέρα του, που ήταν χωρισμένη, τι μπορεί να συνέβαινε. Του απάντησε ότι στο σπίτι όλα ήταν φυσιολογικά. Ο πατέρας του είχε πάει για δουλειές στην πατρίδα του – ήταν από άλλη χώρα – και στην οικογένειά της όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Μάλιστα, τελευταία, ο σύντροφός της είχε εγκατασταθεί σπίτι τους και ένιωθε η ίδια πολύ ωραία. 

Είπα τότε στον συνάδελφο ότι πρέπει να της μιλήσει… Το παιδί είναι στην προεφηβεία και πανέξυπνο. Δεν θα αντέχει, αν βλέπει άλλον άντρα να κοιμάται στο κρεβάτι του πατέρα του με τη μάνα του. Απ’ τη στιγμή μάλιστα που ο μικρός, σε ερώτηση του δασκάλου του, είχε απαντήσει ότι έχει κάποια προβλήματα, κάτι που δεν συνταίριαζε με τα λεγόμενα της μητέρας του. 

«Πες της ότι, ιδίως τα αγόρια είναι πολύ ευαίσθητα σε αυτό το θέμα. Και χωρίς να θέλεις να την κατηγορήσεις για κάτι, καλόν θα είναι να συναντιέται με τον σύντροφό της εκτός σπιτιού και να συνευρίσκονται εκτός της οικίας της». Κάτι παρόμοιο μου είχε συμβεί σαν νέα δασκάλα, μόνο που το δικό μου παιδί ήταν στη Δ΄ τάξη και με πολύ διακριτικότητα και τακτ είχα μιλήσει στη μητέρα, η οποία στο τέλος μου ομολόγησε ότι η κόρη της τής είχε πει να μην ξαναφέρει το φίλο της στο σπίτι. 

Ο συνάδελφός όμως μου είπε πως δεν μπορεί να μιλήσει της μητέρας· φοβόταν μην παρεξηγηθεί, κάτι που το σέβομαι, γιατί δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο, ούτε αντιμετωπίζουμε το ίδιο κάποιες καταστάσεις. Μη μιλώντας όμως ο δάσκαλος, ο Μάρκος όλη τη χρονιά έμεινε μοναχικός και προβληματισμένος. 

Δύσκολες όντως καταστάσεις… Χρειάζεται μεγάλη διπλωματική συμπεριφορά και λεπτότητα για να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τέτοιες καταστάσεις… Καμιά φορά όμως πρέπει να τολμούμε, σκεπτόμενοι τις όποιες επιπτώσεις, στον ψυχισμό του μαθητή μας. 

Μια «χοντρή» περίπτωση έζησα ως νέα δασκάλα. Κατά τη διάρκεια μιας κενής ώρας που είχαμε μαζί κάποιοι συνάδελφοι, ήρθε και μας βρήκε ένας άλλος συνάδελφος που είχε βγει εκείνη την ώρα από την τάξη του, ζητώντας να πάει κάποιος από το παράθυρο του διαδρόμου και να κοιτάξει στην τάδε σειρά το τελευταίο θρανίο. Σηκώθηκε ένας φίλος του. Τα μάθαμε όταν γύρισε. 

Ένα αγοράκι αυνανιζόταν στο τέλος της σειράς. Μας είπε ότι το γεγονός δεν γινόταν για πρώτη φορά. Ο Διευθυντής πρότεινε να φωνάξει τη μητέρα. 

Η κυρία ήρθε ενθουσιασμένη για τη ζωή της. Ο δάσκαλος της είπε τι συνέβαινε. Έδειξε έκπληκτη. Στο σπίτι όλα κυλούσαν ρολό'ι'. Μάλιστα, ο σύντροφός της – ήταν χωρισμένη και συζούσε με τον φίλο της – βοηθούσε τον Αριστοτέλη στα μαθήματα. Ήταν τυχερή που ο σύντροφός της αγαπούσε τόσο πολύ τον γιο της. «Είμαστε – είπε – μια μοντέρνα οικογένεια. Δεν ντρεπόμαστε για το σώμα μας. Έτσι, όταν ο καιρός χαλάει και ρίχνει κεραυνούς φωνάζουμε τον Αριστοτέλη να κοιμηθεί μαζί μας στο κρεβάτι και μην έχετε έγνοια. Μ’ έχει δει πολλές φορές γυμνή ο γιος μου, οπότε το που κοιμάμαι γυμνή, δεν τον πειράζει…». 

Φρίξαμε. Ο Αριστοτέλης έβλεπε έναν ξένο στο κρεβάτι του πατέρα του. Πήγαινε και χωνόταν ανάμεσα στο ζευγάρι, όποτε φοβόταν, με μία μάνα γυμνή δίπλα του. Η οποία μάνα σίγουρα δεν είχε σκεφτεί ποτέ, αν ο φίλος της, όσο εκείνη κοιμόταν, δεν είχε απλώσει το χέρι του πάνω στον γιο της. Μα και αυτό να μην είχε συμβεί, ήταν μια φυσιολογική συμπεριφορά; Πώς μετά απ’ αυτά να μην αυνανιστεί ο Αριστοτέλης; 

Της υπόδειξε ο συνάδελφος να αποταθεί σε παιδοψυχολόγο, διότι η όλη κατάσταση είχε διαταράξει την ψυχή του παιδιού. 

Έφυγε, δηλώνοντας ψυχρά πως θα σκεφτεί την υπόδειξη, η οποία, κατά τη γνώμη της, δείχνει οπισθοδρομική αντίληψη… Ήρθε στο γραφείο κάθιδρος από αγανάκτηση ο συνάδελφος. Έκτοτε είχε από κοντά τον Αριστοτέλη, τον οποίο κρατούσε απασχολημένο με χίλια-δυο τεχνάσματα. 

Η κατάσταση στο σπίτι του παιδιού ήταν απαράδεκτη. Βρισκόμασταν στη δεκαετία του ΄80 που η τότε ψυχολογία έδινε μεγάλη ελευθερία στις ανθρώπινες σχέσεις. 

Μετά κάποια χρόνια, ο ψυχίατρος-σεξολόγος Θάνος Ασκητής είπε ότι ο τρόπος αυτός αποδείχθηκε λάθος στο εξωτερικό και ξαναγυρίζουμε σε πιο μέτριες καταστάσεις. 

Είσαι μάνα και έχεις αγόρι; Από 5 ετών δεν θα σε δει να περιφέρεσαι στο σπίτι με το εσώρουχο, γιατί το σεξ είναι ένας δαίμονας που προϋπάρχει και καλόν είναι να τον αφήσουμε να κοιμηθεί κάποια χρόνια. Τώρα, αν εσύ κάνεις μπάνιο, μπει ο γιος σου και σε δει γυμνή δεν είναι ανάγκη να βάλεις τις σκουξιές. Πες ήρεμα: «Αγάπη μου, χτύπα όταν θέλεις να μπεις στο μπάνιο και είναι άλλος μέσα, έτσι παιδάκι μου;» και φρόντισε να κλειδώνεις όταν κάνεις το ντους σου. 

Το ίδιο και στον πατέρα. Αν έχει κόρη δεν χρειάζεται να περιφέρεται με το στενό σλιπάκι στο σπίτι. 

Τώρα, αν ανοίξει η κόρη του την πόρτα όταν κάνει μπάνιο και τον δει γυμνό, δεν είναι ανάγκη να βάλει τις φωνές, απλά ήρεμα θα πει: «Ματάκια μου, χτύπα την πόρτα αν νομίζεις ότι κάποιος είναι στο μπάνιο, γιατί είναι ορισμένες στιγμές που κάποιος πρέπει να μένει μόνος». Και έληξε το θέμα. 

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν μέσα τους ένα καμπανάκι που να ορίζει τη χρυσή τομή της σωστής συμπεριφοράς. 

Είναι απαράδεκτο να ακούς μάνα να σου λέει ότι βάζει τον 12χρονο γιο της να την αλείφει με λάδι και να της κάνει μασάζ σε όλο της το σώμα. Για να τον διευκολύνει δε, έχει βγάλει και το σουτιέν της… 

Αυτό είναι μοντερνισμός-απελευθέρωση; Δεν ξέρει τι κακό κάνει εκείνη τη στιγμή στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του γιου ή της κόρης; 

Θέλει πολύ κανείς να σκεφτεί ότι έχει υπερβεί τα εσκαμμένα ο συγκεκριμένος άνθρωπος; Πού είναι η χρυσή τομή; Και γιατί κυρά μου έγινες γονιός αφού δεν είσαι άξια; 

Στους μαθητές σας πρέπει να μιλάτε πολύ. Όπως έχει έρθει η ζωή, δεν μιλούν πλέον πολλοί γονείς στα παιδιά τους, γιατί έρχονται ψόφιοι από τη δουλειά τους. Τα παιδιά όμως διψούν για συζήτηση. 

Μάθετέ τα να προφυλάγουν το εαυτό τους. 

«Αν κάποιος σε χαϊδεύει και νιώσεις άσχημα, τότε πάει να πει ότι κάτι τρέχει και πρέπει να απομακρυνθείς τάχιστα από αυτόν τον άνθρωπο. Αν σε γυροφέρνει πες το στους γονείς σου και αν δεν σε ακούσουν, ορίστε, γράφω στον πίνακα αυτό το τηλέφωνο που θα το πάρετε και θα πείτε τι σας συμβαίνει. Εμπιστοσύνη σε κανέναν παιδιά μου, που θα θελήσει να σας πλησιάσει με περίεργο τρόπο.'' 

Είχα την ΣΤ΄ τάξη, όταν η Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων μου είπε πως ο μαθητής μου ο Πέτρος (ας πούμε) κάθε που σχολάει πάει στην οδό …….. και παίζει μπάλα με έναν άντρα, ο οποίος μετά τον παίρνει και πάνε σπίτι του, που μένει με τη γυναίκα του. Το παιδί φεύγει αργότερα φορτωμένο με σακούλες με τρόφιμα. Έμαθε πως ο συγκεκριμένος μόλις είχε αποφυλακιστεί για παιδεραστία, γι’ αυτό με ειδοποιούσε. 

Αμέσως σκέφτηκα: «Καλά, εκείνη η μάνα δεν ρωτάει πού βρέθηκαν τόσα τρόφιμα σπίτι της; Εντάξει, σχολάει αργά, η γιαγιά μια έρχεται μια όχι, το παιδί μένει πολλές ώρες μόνο, μήπως τρέχει κάτι; Ή μήπως δεν τη νοιάζει και βολεύεται με τα δώρα που βρίσκει; 

Τι να κάνω, έπρεπε να μιλήσω στην τάξη, χωρίς να φωτογραφίσω το παιδί και συνάμα να το προφυλάξω και αυτό και τους συμμαθητές του. 

«Παιδιά μου, σήμερα θα μιλήσουμε για τους κινδύνους που καιροφυλακτούν στο δρόμο. 

Ξέρετε,, υπάρχουν άνθρωποι που πειράζουν παιδάκια. Θα σας πλησιάσουν πολύ αθώα. Να, έλα να παίξουμε μπάλα! Ωραία, παίξαμε! Να σε κεράσω ένα παγωτό! Δεν έρχεσαι και από το σπίτι; 

Κι εκεί σε κερνούν και συζητάτε φιλικά. Στην αρχή όλα είναι απονήρευτα… Μπορεί η γυναίκα του να έχει φτιάξει κέικ. Ή να δείτε κάποια ταινία μαζί.'' 

«Αν είναι ταινία με τον Στάθη Ψάλτη είναι κακό;», είχε ρωτήσει ο Πέτρος. Εγώ έκανα την ανήξερη, την αδιάφορη. 

«Όχι, δεν είναι κακό. Σε λίγες ημέρες όμως μπορεί να σας βάλει να δείτε μια ακατάλληλη ταινία. Και κάθε φορά φεύγοντας θα φροντίζει να σας φορτώνει με καλούδια. Γλυκά, φαγητά, παιχνίδια.'' 

Απόλυτη σιγή μέσα στην τάξη. 

«Το θέμα είναι να σας ρωτήσει η μαμά πού τα βρήκατε και να έρθει μαζί σας να γνωρίσει τον καλό αυτόν κύριο… Και αν η μαμά είναι αφηρημένη, (πώς να το πω πιο κομψά;) να φροντίσετε να προφυλάξετε μόνοι σας τον εαυτό σας και να αρχίσετε να υποπτεύεστε. Μακάρι ο κύριος να είναι άγιος… Μα, αν δεν είναι, τότε παιδιά μου κινδυνεύετε πάρα πολύ». 

«Κυρία, τα κορίτσια τα βιάζουν», μίλησε ο Μιχάλης που έχει αδερφό στο Γυμνάσιο. 

«Και τα αγόρια….». 

«Και τα αγόρια;». Κεραυνός εν αιθρία. 

«Εμένα η μαμά μου κυρία μου έχει πει, αν με πλησιάσει κάποιος και μου πει ότι έπαθε κάτι η μαμά ή ο μπαμπάς να μην πάω μαζί του και να βάλω τις φωνές». 

«Ούτε καραμέλα κυρία να μην παίρνουμε, γιατί βάζουν μέσα ναρκωτικά».. 

«Έχετε δει το διαφημιστικό με ένα χέρι που δείχνει το εσώρουχο ενός παιδιού και το παιδάκι θυμωμένο κάνει ΟΧΙ;» 

«Ναι, Ναι!» 

«Λοιπόν, είναι ολόκληρο βίντεο που δείχνει πώς ένας πονηρός πλησιάζει ένα κοριτσάκι, το οποίο ξεφεύγει όταν πάει ο κακός να το αγγίξει». 

«Στο εσώρουχο δεν μας αγγίζει κανένας!». 

«Κυρία, να σας πω τι μου είπε η μαμά…» 

«Κυρία να σας πω τι μου είπε ο μπαμπάς…» 

Όλοι ήθελαν να πουν από κάτι. Ο Πέτρος σιωπή… 

«Αν νιώθετε μόνοι και οι γονείς σας αργούν να γυρίσουν περάστε να μου πείτε μια καλησπέρα». 

Ο Πέτρος ήρθε σπίτι μου για μια καλησπέρα τρία απογεύματα μέσα σε δύο βδομάδες. Μετά μαζευόταν μια παρέα σε ένα ίντερνετ καφέ. Με τον «κύριο» εκείνον πάντως, έκοψε κάθε επαφή. Μου το διαβεβαίωσαν γείτονές του. Μια μέρα που περπατούσα στο δρόμο, βλέπω έναν νεαρό να με σταματάει και να με αγκαλιάζει. Ήταν ο Πέτρος, μαθητής πλέον της Γ΄ Γυμνασίου, σοβαρός, περιποιημένος και αρκετά καλός μαθητής. Στα ελληνικά - που δεν είναι η μητρική το γλώσσα – είχε το χαμηλότερο βαθμό και μου είπε πως θα ακολουθήσει το τεχνικό λύκειο. 

Πολλά αλλοδαπά παιδάκια από το Δημοτικό τα έβλεπα συνέχεια στον δρόμο, γιατί οι γονείς τους δουλεύουν πολύ και αυτά γυρίζουν. Ένας μαθητής της Γ΄ εθεάθη σε καφετέρια με τον μεγαλύτερο αδερφό του που πήγαινε Λύκειο, μέσα σε καφέδες και τσιγάρα. Πάλι συζητήσαμε στην τάξη. Πάλι κάλεσα την μάνα, αλλά όταν το παιδί μένει πολλές ώρες μόνο είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Βέβαια, αυτές είναι οι περιπτώσεις που ξεχωρίζουν, διότι υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά αλλοδαπά που αριστεύουν, προκόβουν και έχουν μια σφιχτοδεμένη οικογένεια. Όχι ότι δεν ξεγλιστράνε και τα Ελληνάκια. Η προεφηβεία και η εφηβεία είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει ο γονιός να έχει μια υπομονή τεράστια και να ξέρει να προλαμβάνει καταστάσεις. Είναι η εποχή που ο γονιός αποκαθηλώνεται. Που αρχίζει η αμφισβήτηση από τον έφηβο. Και πρέπει να συμπαραστέκεται και να ξέρει να τα καθοδηγεί σωστά και όχι πιεστικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθούν τα όρια συμπεριφοράς.