Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Και ήρθε η επόμενη μέρα... Η μέρα μετά την τραγωδία. Τι μπορείς να πεις;   Τίποτε... Να κουβεντιάσεις; Να χαριεντιστείς; Δεν γίνεται. Αν το κάνεις, νιώθεις τύψεις ότι προδίδεις κάποιον. Θα μου πεις ότι η ζωή συνεχίζεται. Εντάξει, είναι όμως τόσο πρόσφατη η καταστροφή... Μια τεράστια πηγή χαίνουσα, που ρουφάει μέσα της ό,τι πάει να χαμογελάσει... Ακόμη στον αέρα ακούγονται οι σπαραχτικές φωνές των απελπισμένων και παγιδευμένων συνανθρώπων μας που καίγονται σαν λαμπάδα μες στο ηλιόλουστο απομεσήμερο... Θαρρείς πια πως είναι βεβήλωση στην μνήμη τους αν  χαμογελάσεις. Σαν να μην έχεις το δικαίωμα να είσαι εσύ χαρούμενος. Πόσο θα κρατήσει αυτό το αίσθημα; Δεν ξέρω... Ανάλογα στην ψυχοσύνθεση του καθενός μας... Πάντως η τηλεόραση δειλά-δειλά, επανέρχεται στο καθημερινό της πρόγραμμα. Το τριήμερο πένθος επίσημα έληξε. Στην πραγματικότητα όμως τίποτε δεν τελείωσε... Αλλά εκείνοι που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, είναι οι συγγενείς των κατακαμένων ή πνιγμένων αγαπημένων τους που βρήκαν τον χειρότερο, τον πιο οδυνηρό θάνατο, μια όμορφη μέρα του Ιουλίου.

           Απελπισία, πανικός, πόνος, οδύνη, σπαραγμός, στοίχειωσαν για καλά το τοπίο. Άνθρωποι ξετρελαμένοι από τον πανικό, κυνηγημένοι από τον αδηφάγο δράκο της φωτιάς, θα τρέχουν σε επαναλαμβανόμενη κίνηση διαρκώς, στους καρβουνιασμένους δρόμους της άλλοτε μυροβόλας γειτονιάς τους... Πάντα μπροστά σε ένα παπούτσι πεταμένο στον δρόμο, ένιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου. Έτσι  μόνο του, μού φώναζε σενάρια τραγικά. Πώς βρέθηκε εκεί; Κάτι σίγουρα θα έχει συμβεί, κυρίως όχι καλό... Ατύχημα κι απόμεινε το παπούτσι; Να το 'χασε κανείς τρέχοντας από χαρά, χλιαρό. Τώρα, όταν το βλέπω στις εικόνες που αναμεταδίδει η τηλεόραση, ξέρω... Είναι από κάποιον που έτρεχε να σωθεί ή ό,τι απόμεινε από αυτόν... Και όσα αντικείμενα βρέθηκαν μαυρισμένα, αγνώριστα μες στις στάχτες, έχουν να μας πουν και από μία συγκλονιστική, σπαραχτική ιστορία...

            Ο τόπος βάρυνε από τον χαμό τόσων ψυχών και κυρίως αθώων παιδιών... Εδώ είναι  το μεγάλο δράμα που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Τα νιάτα τα δροσερά, οι ζωές οι παιδικές που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, θυσία βαριά στο πύρινο τέρας... Οι ιστορίες που έγιναν γνωστές , σπαραχτικές, γεμάτες ανείπωτο τρόμο, ταρακούνησαν όλο το Πανελλήνιο... Για την γιαγιά, την μητέρα, την εγγονούλα, τον γιο... Και δίπλα ο καμένος φίλος σου, το σκυλάκι σου, η γατούλα σου...

                Να αποδοθούν ευθύνες... Όλοι το ζητούν. Τι θα γίνει; Τι θα καταφέρουν; Φταίει η εκάστοτε κεφαλή που εμείς επιλέξαμε κάθε φορά; Είμαστε ανίκανοι να σεβαστούμε τον νόμο;; Τι πάει να πει άναρχη δόμηση το 2018; Γιατί να υπάρχει αποδοχή της; Φταίει αυτός που έχτισε το αυθαίρετο, φταίει κι αυτός που επέτρεψε το χτίσιμό του και έκανε τα στραβά μάτια. Γιατί; Είμεθα ένα άναρχο κράτος; Ανύπαρκτη κι η ρυμοτομία; Πού είναι οι φαρδείς με ελεύθερη πρόσβαση στην ακτή, δρόμοι; Πού είναι η ύπαρξη δέντρων που δεν είναι φιλικά προς την φωτιά; Είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε ένα φυσικό φαινόμενο. Βρέχει; Πνιγόμαστε. Και θα πνιγόμαστε όσο χτίζουμε πάνω σε ρέματα. Κλείνεις την έξοδο του νερού; Μα τότε θα σε πνίξει με την παραμικρή νεροποντή. Πού είναι τα αντιπλημμυρικά έργα; Νεκρά μαζί με τους πνιγμένους της Μάνδρας...   

             Και η δασοπροστασία; Ο κανόνας να μην χτίζουμε μέσα σε δάση; Και επιτρέπεται να έχουμε ακόμη ξύλινες κολόνες της ΔΕΗ; Ο καθαρισμός των πυλώνων της ΔΕΗ; Η αποκομιδή των κηπαίων; Η άναρχη οικοδόμηση; Αν δεν τα σεβαστούμε όλα αυτά, τότε κάθε καλοκαίρι, όποτε φυσάει θα καιγόμαστε και θα μετρούμε νεκρούς. Τι είναι εκείνο που δεν λειτουργεί καλά σε επίπεδο πολιτικής προστασίας; Πρέπει να δούμε τι έφταιξε για να μην ξαναπνιγούμε και για να μην ξανακαούμε. Αυτό προέχει και μετά η απόδοση ευθυνών. Υπάρχει σχέδιο εκκένωσης σε φυσικές καταστροφές; Κι αν  όχι,   Γ ι α τ ί;;;  Η μέχρι τώρα ολιγωρία μάς οδήγησε σε αβάσταχτο θρήνο. Βαρύ το κόστος σε απώλεια ανθρώπινης ζωής. Βαρύ κι ασήκωτο. Όπως βαριά πρέπει να είναι και η  τιμωρία των ολιγωρούντων.

               Πνίγεται, καίγεται ο άνθρωπός σου. Καίγονται τα ζώα σου, γίνεται στάχτη το βιος σου, η περιουσία σου, οι κόποι μιας ζωής. Εύκολο είναι  να ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πριν;    Σε ποιες πλάτες  ν' ακουμπήσεις; Πού θα βρεις βοήθεια να ξαναχτίσεις; Κι έχεις την δύναμη να ξαναρχίσεις από το μηδέν; Τι θα σου πρωτοκάνει η αποζημίωση που όρισαν; Ξαναφέρνει πίσω τους νεκρούς σου; Ξαναφτιάχνει το καρβουνιασμένο ή πλημμυρισμένο σπιτικό σου; Πώς θα αντέξεις εσύ που απόμεινες μόνον με τα ρούχα που φοράς; Πώς θα αναστήσεις ένα νοικοκυριό πνιγμένο στις λάσπες ή θαμμένο στις στάχτες;;

             Και γύρω σου, η άλλοτε πράσινη, υπέροχη φύση, νεκρή. Πόσα χρόνια θα πάρει να ξαναπρασινίσει ο τόπος; Η βοήθεια ήρθε από τους απλούς ανθρώπους.  Μ Π Ρ Α Β Ο  σε εκείνους που υπερέβαλαν εαυτό και έδωσαν χέρι βοηθείας στην ύστατη ώρα του ανεξέλεγκτου πανικού. Πυροσβέστες, αστυνομικοί, ψαράδες, λιμενικοί, διασώστες, εθελοντές, πρώτοι στο μέτωπο της φωτιάς. Είστε  Η Ρ Ω Ε Σ. Υποκλινόμαστε στην ανθρωπιά σας... Εσείς που δεν μπορείτε να κοιμηθείτε το βράδυ από τις φρικιαστικές σκηνές που αντικρύσατε και τα ανείπωτα δράματα που ζήσατε. Εσείς που τα χέρια σας ματώσανε στην προσπάθεια να σώσετε όποιον ή ό,τι  μπορούσε να σωθεί. Περισώσατε ανθρώπινες ζωές που πάλευαν με την φωτιά και την θάλασσα.

                   Και μετά άρχισε η περίθαλψη των σοκαρισμένων και κατατρομαγμένων ζώων, κατοικιδίων και αδέσποτων. Πού πήγε το τιτίβισμα των πουλιών στα κλαδιά; Πού χάθηκε το χαρούμενο τρέξιμο του ελαφιού; Πώς έγινε το δάσος μας, κρανίου τόπος;

               Πώς θα πράξουμε, ώστε να μην ξαναεπαναληφθεί τέτοια ανήκουστη τραγωδία; Ο λαός έτρεξε να βοηθήσει. Με είδη πρώτης ανάγκης, με καρδιά, με συναίσθημα. Το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε να φτάναμε ως εδώ που φτάσαμε... Βρέθηκαν στοιχεία που φανερώνουν εμπρησμό; Να εξαπολυθεί άγριο κυνηγητό και όποιον εμπρηστή συλλάβουν, να τον τιμωρήσουν με την μέγιστη των ποινών. Εμπρηστής;; Και πώς κοιμάσαι παλιάνθρωπε ήσυχος, που έκαψες ζωντανούς ανθρώπους, ζώα, δάση, που αφάνισες περιουσίες και σκόρπισες ανείπωτο πόνο και σπαραγμό;; Υπάρχουν υπόνοιες ότι είναι δάχτυλος ξένος; Να ξαμοληθούν οι ενδεδειγμένες υπηρεσίες στην ανακάλυψη της αλήθειας και να υψώσει επιτέλους το ανάστημά της και μια φορά η χώρα μας. Δεν είμαστε οικόπεδα να μας καίνε για να μας αγοράζουν μετά πιο φθηνά... Είμαστε ψυχές, είμαστε η ίδια η Ελλάδα...

                Και όλοι πρέπει να είναι υποψιασμένοι και για το κακό που σέρνεται δυστυχώς ύπουλα πίσω από το καλό.  ΠΡΟΣΟΧΗ  σε ποιον αριθμό θα καταθέτετε την χρηματική σας βοήθεια. Παρουσιάστηκαν ψεύτικα  ΙΒΑΝ και τόποι συνέλευσης τροφίμων! Πρέπει να γίνει έρευνα για πυροσκόπους και για κλέφτες που βεβηλώνουν τα ανοιχτά, πληγωμένα σπίτια. Γι' αυτό και δημιουργούνται οι ομάδες περιφρούρησης. Αν είναι δυνατόν... Σαν τις ύαινες τρέχουν κάποιοι υπάνθρωποι να κατακλέψουν τα κουφάρια των έρημων σπιτιών... Αίσχος...

                Ε Υ Γ Ε  σε αυτούς που δίνουν την προσωπική τους βοήθεια. Ε Υ Γ Ε  σε αυτούς που προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν. Πυροσβέστες, ψαράδες, γιατροί, κτηνίατροι, νέα παιδιά, συμπολίτες μας, έδωσαν το παρόν. Ο Θεός να τους το ανταποδίδει στο χιλιαπλάσιο. Όχι ότι θα γιατρευτεί ο απροσμέτρητος πόνος και καημός, αλλά όλο και μια πληγή θα γλυκάνει η ανθρωπιά τους. Αλίμονο σ' εκείνους τους  ''έχοντες'' που δεν άπλωσαν το χέρι τους να προσφέρουν στην ώρα του μεγάλου χαλασμού. Όλοι τους ξέρουμε και είναι από όλους μας  κ α τ α κ ρ ι τ έ ο ι ...

                 Πιστεύω ότι για όλους εκείνους τους βασανισμένους συνανθρώπους μας που επέζησαν και σηκώνουν ένα αβάσταχτο φορτίο, που είναι  σοκαρισμένοι και ψυχολογικά κατακερματισμένοι, πρέπει να ληφθεί πρόνοια για ψυχολογική υποστήριξη, η οποία είναι απαραίτητη... Το δράμα τους  τρομαχτικό, η οδύνη τους απροσμέτρητη... Ο Θεός να τους δίνει υπομονή και ψυχική απαντοχή...

               Υπάρχει κάτι που γλυκαίνει τις καρδιές... Η εικόνα της νεαρής κοπέλας που ανεβάζει στο φορτηγό μπουκάλια νερού, η εικόνα του πυροσβέστη που αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο τον πύρινο δράκο, η εικόνα της κτηνιάτρου που περιθάλπει το σκυλάκι με τις καμένες πατούσες, ο στρατιώτης που μοιράζει φαγητό, είναι κάποιες εικόνες βάλσαμο στην καρδιά, που σε γεμίζουν ελπίδα. Ο κόσμος έδειξε την συμπαράστασή του. Τώρα ήρθε η ώρα της κρίσης. Η ώρα της ανάληψης ευθυνών, όχι μόνο για τιμωρία, αλλά  και για να μην ξαναζήσουμε τέτοια καταστροφή.

                Γι' αυτό πρέπει οι ιθύνοντες να παραμερίσουν τα κομματικά τους συμφέροντα, τις πολιτικές τους διαφορές και να συσκεφθούν ώστε ο σχεδιασμός που θα παρουσιάσουν, να αρμόζει σε ένα ευνομούμενο κράτος που θα σέβεται τους νόμους, που οι νόμοι θα είναι ίδιοι για όλους και θα προστατεύουν τους πολίτες τους.  Διότι έτσι πρέπει να πράξουν ηγέτες που αγαπούν τον λαό τους, που δεν δωροδοκούνται, που σέβονται την πατρίδα τους και προετοιμάζουν ένα φωτεινό αύριο... Το ότι πρέπει και οι πολίτες να σέβονται τους νόμους,  είναι απαραίτητη προϋπόθεση... Διαφορετικά  κ  ρ ά τ ο ς , δεν λογιέται...

            Πιστεύω ότι μόνον όσοι μισούν την χώρα τους, όσοι είναι ανθέλληνες, όσοι είναι προδότες μπορούν να ''κουκουλώσουν'' τα γεγονότα και να βρουν τρόπο να ρίξουν '' λάσπη'' στα μάτια του λαού. Που κι αυτός πρέπει να ξυπνήσει και να αναλάβει τις ευθύνες του και να απαιτήσει με βροντερή φωνή τα δικαιώματά του. Αρκετά πληγώθηκε και βασανίσθηκε. Δεν αντέχει άλλο... Πρέπει σε πολλά ν' αλλάξει νοοτροπία, αλλιώς η αλλαγή θα είναι δύσκολη... Οπωσδήποτε του χρειάζονται ηγέτες με όραμα, ''καθαροί'', με διαφάνεια, που θα σκύψουν πάνω από τις ανάγκες του, με σκοπό όχι να καρπωθούν αργύρια, αλλά να γλυκάνουν και να γιατρέψουν πληγές... Η πατρίδα μας δεν αντέχει άλλη τέτοια καταστροφή... Πρέπει να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι... Οι φωνές των καμένων και πνιγμένων συνανθρώπων μας που χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά, το φωνάζουν, το απαιτούν... Το επιβάλλουν... Ας στοιχειώσουν τα αυτιά και των μεν και των δε, μήπως κι έρθει η ευλογημένη κείνη στιγμή που δεν θα φοβάσαι ότι επειδή έβρεξε θα πνιγείς ή επειδή φύσηξε θα καείς...

            Ίσως τέτοιες χαρούμενες μέρες αξιώσει ο Θεός να ξαναζήσει η πατρίδα μας και το καλοκαίρι να μην αποτελεί φόβητρο, αλλά εποχή χαράς και ευδαιμονίας.... Να ελπίζω;;...