ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ

Εκεί κοντά σ’ ένα στενό, παράδεισος ομοιάζει....

Γεμάτο μνήμες και πνοές ορθώνεται ένα σπίτι

και την καρδιά της Κηφισιάς
σφικτά την αγκαλιάζει....

Σπίτι γεμάτο όνειρα, σπίτι γεμάτο δόξες...

«Αμαρυλίς» το όνομα, το σπίτι του Δροσίνη...
Παντού πλανιέται ο ποιητής, ακούς το βάδισμά του...

Κατάφορτο ενθύμια από το πέρασμά του....

Σχολειά το επισκέπτονται, τα νιάτα το γεμίζουν...
Κοιτούν με μάτια διάπλατα όσα τους τριγυρίζουν...
Ολούθε απλώνεται δρόσος, το έργο του Δροσίνη

σαν μια πηγή ατέρμονη που πάντα πνεύμα δίνει...

Για συγγραφέα, ποιητή, οι πιο πολλοί τον μάθαν...
Όμως πόσοι γνωρίζουμε το έργο του πολίτη;
Το έργο του συνειδητού, πανέξυπνου ανθρώπου,

του ακάματου, ευαίσθητου, εργάτη της Αθήνας;

Ζούμε κι απολαμβάνουμε των κόπων του το νάμα...
Στην κοινωνία, στη δουλειά, το στίγμα του θε να 'βρεις,

το στίγμα το ευεργετικό, του Γιώργου του Δροσίνη...

Το σπιτικό του έγινε ΜΟΥΣΕΙΟ που ανθίζει...

Σωματοφύλακες πιστοί ξεχωριστές κυρίες,

σωστοί θεματοφύλακες στου ποιητή το έργο,

πασχίζουν να γνωστοποιούν την προσφορά του άνδρα...

Κι εσύ παππού Γεώργιε
π’ από ψηλά μας βλέπεις,
χαίρεσαι σίγουρα πολύ, όταν θεωρείς μποστάνι

τα νιάτα, να γεμίζουνε τους χώρους του σπιτιού σου

και να ρουφούν αχόρταγα τις λάμψεις του μυαλού σου...

ή

Κι εσύ παππού Γεώργιε π’ από ψηλά μας βλέπεις,

χαίρεσαι σίγουρα πολύ, όταν θωρείς κοπάδι

τα νιάτα, που γεμίζουνε τους χώρους του σπιτιού σου,

να σκύβουν και να ξεδιψούν στις λάμψεις του μυαλού σου...

Πολυάνθη Βουτσινά
(Νοέμβριος 2010)