ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΠΛΑΝΗΘΗΚΕ, ΜΑ
ΠΑΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ...
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ
ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣ...
Όταν κάποτε πήρες το μονοπάτι στραβά, γλίστρησες κι έπεσες
μέσα στο πηγάδι που βράζει.
Όταν χέρι δεν βρήκες να πιαστείς.
Όταν αφέθηκες στην κόκκινη
άβυσσο.
Όταν μπλέχτηκες στον μαύρο κόσμο
των ουσιών...
Όταν κάλυψες με πολύχρωμα,
ζαλιστικά, δηλητηριώδη πέπλα, ό,τι φυσιολογικό θυμίζει...
Όταν πρόσφερες το κορμί και το
μυαλό σου βορρά στο τέρας των παραισθήσεων.
Όταν τα συναισθήματά σου
ναρκώθηκαν βάναυσα από την ψευδαίσθηση του ανύπαρκτου παραδείσου...
Τ ό τ ε πίστεψες ότι είχες την δύναμη να σταματήσεις.
Τότε πίστεψες ότι ήταν στο χέρι
σου να πεις ΣΤΟΠ, όποτε εσύ ήθελες...
Τότε πίστεψες ότι η
πραγματική ζωή είναι πολύ σκληρή να την αντέξεις.
Τότε αφηνόσουν στα γαμψά νύχια
του άνομου πιόματος, για να βρεις γιατρειά..
Κι η ουσία σάπιζε κρυφά,
καμουφλαρισμένη σε γλυκιά απόλαυση, την κάθε ίνα σου, το κάθε κύτταρο του
εγκεφάλου σου..
Μια
μέρα προσπάθησες να σηκωθείς. Να ξυπνήσεις. Να ξαστερώσεις τα μισόκλειστα
μάτια σου.
Μιά μέρα όρθωσες το κορμί σου...
Τι ειρωνεία... Ήσουν σίγουρος πως μπορούσες να ξεφύγεις όποτε εσύ ήθελες... Και
άρχισες να περπατάς.
Μα το κάθε σου βήμα βούλιαζε...
Δεν σε πήγαινε μπροστά...
Λες κι είχες κολλήσει σε βάλτο...
Σε ρουφούσε μιά κινούμενη
άμμος...
Πόσο ψηλός είσαι! Και κοίτα πώς
κονταίνεις!!!Κονταίνεις σιγά- σιγά και σταθερά...'' Πού πάει το άλλο μου
σώμα;;''Ουρλιάζεις...
Κοιτάς και βλέπεις την λάσπη...
Με χίλια χέρια βορβορώδη σε τραβάει στα κολασμένα της σπλάχνα...
Ασφυκτιάς... Βογγάς...Τρέμεις...
Ιδρώνεις... Φοβάσαι... Πονάς...
''Μη φεύγεις από εμέ...''
σφυρίζει στ' αυτιά σου μιά πλανεύτρα, δαιμονική φωνή...
''Θα ξαναγίνεις ψηλός! Θα σε
ελευθερώσω!! Μόνο μην μου αντιστέκεσαι παλληκάρι!
Διέγραψε τις φωνές που ακούς! Θέλουν να σε
πάρουν από εμένα! Εγώ είμαι για σένα!
Κάνε κάτι για μένα! Σπρώξε αυτό
το πλάσμα!...Μάνα το λένε; Ε, και;; Γκρέμισε τις γέφυρες...
Ξάδερφος; Γιαγιά; Τι ονόματα
είναι αυτά;; Τι ζητούν από εσέ;;
Άσ' τους! Μην τους κοιτάς! Γύρνα
προς εμένα! Εδώ η χαρά! Εδώ η λύτρωση! Πιες!!!''
Κι εσύ που πίστευες ότι μπορούσες
να ξεφύγεις όποτε το θελήσεις...
Κι εσύ που πίστευες ότι μπορούσες
να χειριστείς τις καταστάσεις, γιατί είσαι δυνατός...
Τώρα πονάς πολύ... Η καρδιά σφυροκοπά... Ο ιδρώτας σε κατακλύζει... Η
τρεμούλα σε κυριεύει...
'' Δεν θα πιω αύριο... Όμως τώρα
ζαλίζομαι... Χάνομαι... Νιώθω μισός... Δώς μου να πιω... Να συνέλθω... Να
ηρεμήσω... Να μην νιώθω... Να πέσω στην γλυκιά αποχαύνωση... Να βγω από τον
βάλτο που με αιχμαλωτίζει... Να βγω προτού με ρουφήξει, προτού χαθώ... Δως μου
να πιω και να λευτερωθώ από τους δαίμονές μου...''
Και
ξαναπίνεις από το δελεαστικό ποτήρι της συμφοράς σου. Τι κρίμα που νικήθηκες
για άλλη μια φορά...Μα εσύ νιώθεις πως δεν σε ρουφάει πια ο βάλτος...Πέφτεις μονοκόμματα
στο πηγάδι των ψευδαισθήσεων.... Ν ο μ ί ζ ε ι ς ότι ξανάγινες 1
και 90... Τα πόδια σου ελευθερώθηκαν... Καημένε μου... Πού να ξέρεις ότι
βουτήχτηκες μέχρι τα γόνατα στο έλος... Ένα μικρό διάλειμμα μπαμπέσικο
είναι... Γι' αυτό ο ιδρώτας δεν σε τυφλώνει πια... Η καρδιά έπαψε να
θέλει να σπάσει. Οι σφυγμοί σου επανήλθαν και το τρέμουλο της στέρησης
χάθηκε στο πιόμα της ανομίας...
Πλανάσαι πλάνην οικτρά...Σε ξεκουράζουν για να σε κυλήσουν
αδυσώπητα, ακόμα πιο βαθιά στο έρεβος, για να σε αλυσοδέσουν αιχμάλωτο
στην επόμενη χειρότερη κρίση...Σου παρουσιάζεται σαν ψεύτικο γιατρικό, μα δεν
το συνειδητοποιείς... Χαμογελάς... Έχεις ''φτιαχτεί ''...
Τι κι αν από κάπου ακούγεται ένας
βουβός θρήνος; Τι κι αν από κάπου τρέχουν κρουνοί δακρύων βουβά, σιωπηλά,
συντετριμμένα; Τι κι αν από κάποιες παλάμες που σφίχτηκαν δυνατά, τρέχει αίμα
πληγωμένο, φοβισμένο, λυγμικό; Τα νύχια μπήχτηκαν δυνατά στις παλάμες, για να
μην αφήσουν την κραυγή της έγνοιας να βγει και να σε ανησυχήσει... Ίσως και να
σε φοβούνται οι άνθρωποι αυτοί... Οι εκρήξεις σου τρομερές, βίαιες,
αιφνιδιαστικές... Πονούν για σένα, μα εσύ δεν τους ακούς... Για σένα είναι
μόνον σκιές. Νομίζεις ότι είναι σκιές.... Γιατί η μοναδικά αληθινή σκιά είσαι
εσύ... Και δεν το ξέρεις...
Οι
άλλοι είναι ζωντανοί... Ζουν, γελούν, υποφέρουν, αγαπούν.
Εσύ; Εσύ νομίζεις ότι ζεις...
Όχι! Οχι! ΔΕΝ ζεις... Κοιμάσαι... Υπάρχεις σε κόσμους ψεύτικους, απατηλούς,
προδοτικούς... Νομίζεις ότι βγήκες απ' τον βάλτο... Όχι! Όχι! Δεν βγήκες...
Αντιθέτως, βούλιαξες ακόμη πιο πολύ... Ν ο μ ί ζ ε ι ς ότι είσαι ψηλός, μα εγώ
δεν σε βλέπω... Θωρώ το κόκκινο, κοιμισμένο σου βλέμμα των ματιών σου και ξέρω
ότι ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν... Σε μιά εικονική πραγματικότητα....
Γιατί δεν ξυπνάς;;
Γιατί δεν ακούς;;; Γιατί δεν
βλέπεις την αλήθεια;;
Η γάγγραινα των ουσιών, σάπισε το
μέσα σου. Σκουλήκιασε την συνείδησή σου... Τελμάτωσε την ψυχή σου... Αλλοίωσε
τις αισθήσεις σου... Δεν το βλέπεις... Δεν βλέπεις τίποτα, παρά μόνον όσα η
ουσία θέλει να δεις...
Πιστεύεις ότι είσαι πάνω από την
γη... Μα, δεν είσαι. Σ' έχει ρουφήξει ως την μέση... Σε λίγο θα φτάσει στην
καρδιά σου. Και όσο περισσότερο σε καταβροχθίζει, τόσο πιο λάθος εσύ
αντιλαμβάνεσαι... Σ' έχει σχεδόν κατασπαράξει κι εσύ πιστεύεις ότι πετάς,
ότι όσο το πίνεις, ελευθερώνεσαι, αντριεύεις, γιγαντώνεσαι και νικάς...
Μέγα λάθος...
Ξύπνα!
Ξ ύ π ν α! ΞΥΠΝΑ!!!
Ξύπνα προτού είναι πολύ
αργά....Προτού το δηλητήριο σού σαπίσει τον εγκέφαλο. Προτού η δυσωδία της
ουσίας, μολύνει τους πνεύμονές σου. Προτού ο σατανάς της, αλυσοδέσει αμετάκλητα
την συνείδησή σου. Προτού η βρωμερή ανάσα της σού ρουφήξει τα μάγουλα,
σου κλέψει τα δόντια, σου στραγγίσει την κορμοστασιά ανεπιστρεπτί...
Δεν είναι άρωμα αυτό
που οσμίζεσαι. Είναι βόρβορος...
Δεν είναι γαλήνη αυτό που σε
κυριεύει...Είναι προάγγελος θανάτου...
Δεν είναι χαρά αυτό που σε
συνεπαίρνει... Είναι μιά ψεύτικη, άθλια, ρακένδυτη πραγματικότητα, ο ρόγχος του
Άδη...
Δεν είναι σφρίγος αυτό που κυλάει
στις φλέβες σου... Είναι εθιστικό σιχαμένο, θανατερό δηλητήριο.
Δεν είναι το λουλούδι που σου
παρουσιάζεται, το μελένιο όνειρο, η ανεμελιά... Είναι ο Κέρβερος μασκαρεμένος
σε πριγκιπόπουλο που περιμένει να σε οδηγήσει στην Αχερουσία λίμνη. Σπρώξε και
θα δεις το αληθινό πρόσωπό του....Τέρας φρικτό με φολίδες, γεμάτο αποστήματα,
πλανταγμένα στο πύον που ζέχνει πτωματίλα, φρεσκοκαμμένον τάφο, σάπιες σάρκες,
σκουληκιασμένες ψυχές....
Μην βουτάς άλλο στις ακαθαρσίες
μέσα... Εσύ θαρρείς πως κολυμπάς σε ροδοπέταλα...
Καημένε μου.. Σε λάσπη με
προνύμφες και θειάφι κολυμπάς...
Ξύπνα!
Άνοιξε τα μάτια. Πες ΟΧΙ στο χέρι που σου δίνει το φονικό χάπι. Δεν ακούς
τις φωνές των αγαπημένων σου; Αυτών που σ'αγαπούν πραγματικά; Μην αντιδράς σε
αυτούς.... Παλεύουν να σε βγάλουν απ' τον οχετό και συ τους αποδιώχνεις...
ΛΑΘΟΣ λογιέσαι..
Άλλοι είναι οι εχθροί σου...
Αυτοί εδώ είναι η σωτηρία σου... Δώσ' τους το χέρι... Εμπιστεύσου τους... Μην
ακούς τις σειρήνες...
Οι σειρήνες θα σε
κυνηγήσουν πολύ, ώσπου να διαλυθείς... Δεν θα σε αφήσουν ήσυχο. Θ' αγωνιστούν
να σε κρατήσουν δέσμιο κοντά τους, ώσπου να σε θάψουν. Μόνον τότε θα
ησυχάσουν και θα ψάξουν για άλλο θύμα.
Δύσκολος και ο
δικός σου αγώνας, ν' απαλλαγείς από αυτές... Πώς να τις αποδιώξεις, όταν όλο το
εθισμένο κορμί σου τις αποζητά;
Μα στον αγώνα δεν θα είσαι μόνος.
Έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν πολύ. Τι κι αν τους πλήγωσες ανελέητα;
Άσ' τους να σε αγκαλιάσουν, να σε
σύρουν σε στέρεα γη, να σε οδηγήσουν σε ασφαλή λιμάνια, μακριά απ' τους
βάλτους, τις βδέλλες και τις προδοσίες...
Άσ' τους να σου δείξουν το
αληθινό φως, την αληθινή ζωή κι όχι την εικονική πραγματικότητα που
ακολουθείς....
Γι'
αλλού ξεκίνησες κάποτε, όμως αλλού έφθασες και παρ'ολίγο να πνιγείς....
Άσε να σε σώσουν, ναυαγέ της
ζωής...Το βουβό κλάμα της μάνας, βάλσαμο θα γίνει στην ψυχή σου. Ο αγώνας
δύσκολος, ανηφορικός, ώρες- ώρες κακοτράχαλος και δυσβάσταχτος...
ΜΗΝ υπαναχωρήσεις όμως ΠΟΤΕ...
Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν,
που καθοδηγούν...Μαζί θα διώξετε τους όποιους δαίμονες. Μαζί θα παλέψετε με το
μοχθηρό τέρας των εθισμών.... Θα πονέσεις, θα ματώσεις, θα λυγίσεις, θα
ντραπείς, θα θυμώσεις, θα κλάψεις, θα χτυπηθείς, θα κουραστείς, μα δεν θα είσαι
μόνος...
Θα μοιραστείς τα πάντα με
ανθρώπους σωστούς, με πνεύματα φωτεινά, με ισορροπημένους οδηγούς. με
δοκιμασίες νόμιμες, υγιείς...
Θα σου ανοίξουν τα
μάτια... Θα κλωτσήσεις βλέποντας την κατάντια σου... Πρέπει κάπου να αποδώσεις
ευθύνες... Δεν μπορείς να καταλάβεις πώς έπεσες τόσο χαμηλά... Πώς άφησες τον
χρόνο να κυλάει νεκρωμένος... Πώς δεν κατάλαβες πού είχες καταντήσει;... Όταν
άλλοι βγαίναν στους δρόμους γιατί τους πήραν την ζωή, τους κατέστρεψαν
τον μισθό, τους διέλυσαν τις προοπτικές, ε σ ύ, πού ήσουν;; Έπλεες στο μολυσμένο νερόστρωμα
της φρούδας ανυπαρξίας σου, μετρώντας χιλιάδες ζωγραφιστές αστραπές που σε
ρουφούσαν...
Πώς να
αντέξεις την τόση απραξία σου στο κοινωνικώς γίγνεσθαι; Βρισκόσουν σ' έναν
άλλον πλανήτη, πανευτυχής, πασιχαρής, πανίβλακας, παντελώς αλλοτριωμένος. Η
συνεισφορά σου στον οικογενειακό αγώνα, μηδενική, απούσα ολοσχερώς,
καταστρεπτική... Πώς ν'αντέξεις τέτοιες αλήθειες;
Οι σωστοί οδηγοί θα
σε βάλουν μπρος στην αλήθεια. Θα σε οδηγήσουν βήμα- βήμα στην αυτογνωσία. Στην
αρχή θα αντιδράσεις, θα αμφισβητήσεις, θα πανικοβληθείς... Δεν μπορεί εσύ να
έκανες όλα όσα σου καταμαρτυρούν... Πρέπει να ρίξεις κάπου αλλού τις ευθύνες..
Να δικαιολογηθείς, για ν' αντέξεις...''Προϊόν δυσλειτουργικής οικογένειας''.
Αυτό υπογράφεις. Πρέπει από κάπου να πιαστείς, για να συνεχίσεις...Τι κι αν
πολλοί προέρχονται από δυσλειτουργικές οικογένειες και αντί να πέσουν χαμηλά,
πάλεψαν και έπιασαν την ζωή απ' τα κέρατα, νικητές, υγιείς στον αγώνα της
αυτογνωσίας και της βιοπάλης;
Σίγουρα όλοι κάνουμε πολλά λάθη
στην πορεία της ζωής... Αρκεί να μην είναι καταστροφικά με την σφραγίδα του
εθισμού... Είτε αυτό λέγεται ναρκωτικό, είτε λέγεται τζόγος, είτε λέγεται
αλκοόλ... Πολλοί παλεύουν, προσπαθούν μα, δεν αντέχουν, τα παρατούν και
δυστυχώς κάποτε ξανακυλούν...
Όχι ε σ ύ... Δεν θα ξανακυλήσεις... Δεν είσαι μόνος... Πλάϊ σου
στέκονται ζωντανοί λαβωμένοι, έτοιμοι να σε συνδράμουν, να συγχωρήσουν, να
βοηθήσουν και να σε αγκαλιάσουν... Ακόμα τραβιέσαι και θα τραβιέσαι για καιρό
πολύ... Μύριοι κακοί θα σε πλησιάσουν, προσφέροντάς σου δολερά το ποτό της
ανομίας. ΜΗΝ υποκύψεις, Ένα βήμα πίσω, είναι η σκοτεινιά της φυλακής... Τα
κάθετα παράλληλα, σιδερένια κάγκελα του κελιού, περιμένουν... Η μπόχα της
άγνωστης, μολυσμένης συμβίωσης με συγκρατούμενους, καιροφυλαχτεί, χάσκοντας
σαρδώνια... Εσύ δεν θα αντέξεις εκεί μέσα. Μην παραπατάς...
Α γ ω ν ί σ ο υ... Κοίτα, όλοι
σού τείνουν χείρα βοηθείας. Άρπαξέ την. Ζώσε το σχοινί στην μέση σου γερά κι
'αρχισε να ανεβαίνεις από την μαύρη τρύπα της αβύσσου. Ξεπέρασέ το... Το
σχοινί κρατούν χέρια γερά, αποφασιστικά, καθαρά... Εμπιστεύσου τα. Αφέσου να σε
σύρουν σιγά- σιγά και προσεχτικά στο φως το αληθινό, στον αέρα τον
διαυγή, στην ζωή την αληθινή. Εσύ πρόσεξε να μην αφήσεις το σχοινί απ' τα χέρια
σου. Όμως, αν το έχεις δέσει γερά στην μέση σου και να παραπατήσεις κάποια
στιγμή, δεν θα γκρεμιστείς. Η σωστή απόφαση να δ ι α κ ό ψ ε ι ς, θα σε σώσει.
Διακρίνω κάποια μικρή αλλαγή...Ουράνια αγαλλίαση! Θεέ μου κάνε να
κρατήσει τούτη η χλωμοφέγγουσα αχτίνα! Κι αν την ακολουθήσεις, θα πρέπει να
γνωρίζεις ότι μιά τέτοια απόφαση σηματοδοτεί τεράστιες,
πανδύσκολες μάχες, που στην αρένα της απεξάρτησης, θα πρέπει να
παλέψεις γενναία, με νύχια και με δόντια...Τιτάνιος, επίπονος αγώνας, μα στο
τέλος του δρόμου, σε περιμένει ο κότινος της απελευθέρωσης... Θα έχεις κερδίσει
την ζωή!!! Όσο παλεύεις όμως, θα γρονθοκοπηθείς ανελέητα...
Θα χτυπηθείς στα πλάγια του
ανήλιαγου πηγαδιού.
Θα ματώσεις, θα ουρλιάξεις.
Θα σου κόψουν κομμάτια απ' την
σάρκα σου δαιμονικά φρικιά... Θα είναι όμως μόνον απ' την σάρκα σου. Την ψυχή
σου δεν θα μπορέσουν να την πληγώσουν. Έχει αρχίσει να ντύνεται την πανοπλία
της αποφασιστικότητας. Ρουφάνε αίμα από πληγές επιφανειακές. Σπάνε όμως τα
ιοβόλα δόντια τους στην ατσάλινη επικάλυψη της ψυχής σου. Τα χάνουν και
κρώζοντας εφιαλτικά, πετούν μακριά. Δεν σ' έχουν διαγράψει ακόμη... Εξακολουθούν
να σε βλέπουν, σαν πιθανόν θύμα τους. Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι θα
ξεφύγεις από τα αρπαχτικά νύχια τους. Κρύβονται πίσω από ξερά κλαδιά αθέατα,
περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή αδυναμίας σου να εφορμήσουν, να σου δώσουν το
τελικό χτύπημα και να πετάξουν νικητές στο κολασμένο άντρο τους. Θέλουν ν'
αφήσουν πίσω τους το κουφάρι σου κατασπαραγμένο. Τιμωρημένο που τόλμησες να
προσπαθήσεις να τους ξεφύγεις, που τόλμησες να βγεις από τον ομιχλώδη βάλτο, από
την παραισθησιογόνα, απατηλή ζωή...
ΜΗΝ
τους αφήσεις να σε αγγίξουν. Άσ' τους να περιμένουν. Πολλοί σε προστατεύουν. Τώρα
που ε σ ύ κατάλαβες τι τρέχει, όλα είναι δυνατά... Θα αργήσεις μα, θα
νικήσεις... Ο δρόμος δύσβατος, αγκαθερός... Η χειρότερη στιγμή, η κατά πρόσωπο
αντιμετώπιση του εαυτού σου... Η κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τη συνείδησή
σου... Η αποδοχή των πράξεών σου, των σφαλμάτων σου... Όταν έρθει η στιγμή που
θα νιώσεις το μέγεθος των ευθυνών σου, χωρίς να ζητάς να τα ρίχνεις στους άλλους,
θα έχεις αρχίσει να γιατρεύεσαι.
Μα η θεραπεία
μεγάλη. Θα πάρει χρόνια. Να είσαι έντιμος όλον αυτόν τον καιρό. Να
κρατήσεις την απόφασή σου να απεξαρτοποιηθείς... Μην οπισθοδρομήσεις... Όσοι
πειρασμοί κι αν σε πλησιάσουν, μην παραδοθείς... Και να μιλάς, να ρωτάς, να
εξομολογείσαι τις μύχιες σκέψεις σου. Ο εγωισμός εδώ δεν έχει θέση. Μας πάει
πίσω. Πρέπει να μάθεις να ζεις από την αρχή, γιατί μέχρι τώρα δεν ζούσες.
Νόμιζες ότι ζούσες. Ένα παράσιτο παγιδευμένο σε πολυστόλιστο ιστό
ταραντούλας...
Άσε να σου δείξουν
τα πρώτα βήματα. Σαν το μωρό που τώρα μαθαίνει να κάνει τα πρώτα του βήματα.
Άσε να σε οδηγήσουν ακόμα πιο πέρα. Είσαι 37, αλλά βλέπεις με τα μάτια
δωδεκάχρονου... Στα χρόνια που θα 'ρθουν, θα κοινωνικοποιηθείς... Θα γίνεις
μέλος μιας μικρής ομάδας. Θα σου δείξουν πώς να ζεις, πώς να φέρεσαι, πώς να
αντιδράς, πώς να υπάρχεις... Σήμερα η μικρή σας ομάδα... Αύριο η μεγάλη ομάδα
της κοινωνίας. Εκεί πρέπει να μπεις γερός, ''καθαρός'', στιβαρός, με ξεκάθαρο,
ξελαμπικαρισμένο μυαλό... Και εν τω μεταξύ, θα έχεις μάθει να στηρίζεσαι
μόνον στις δικές σου δυνάμεις, θα έχεις μάθει να μην χρειάζεσαι
κανενός είδους δεκανίκια...
Σε κάθε δυσκολία της δουλειάς ή
της προσωπικής σου ζωής, θα είσαι αυτάρκης και δεν θα τρέχεις να ηρεμήσεις και
να κοιμήσεις τις έγνοιες σου σε ψεύτικα υποκατάστατα ευτυχίας με ρευστές ή
στερεές ουσίες καταστροφικές...
Θα
έχεις δώσει την πολύχρονη μάχη σου και θα έχεις νικήσει. Και όσες φορές θα
λυγάς- όπως εξ άλλου όλοι λυγάμε κάποιες φορές - θα έχεις βρει τον τρόπο
να ξεπερνάς φυσιολογικά τον πανικό και το άγχος σου...Στήριγμά σου μεγάλο, οι
άλλοτε απόμακρες για σε σκιές. Οι σκιές που ουδέποτε υπήρξαν σκιές... Εσύ τις
έβλεπες έτσι, ναρκωμένος... Είναι οι άνθρωποί σου... Οι δικοί σου, κοντινοί
άνθρωποι... Την μία την λένε Μάνα κι έχει χιλιάδες φορές σταυρωθεί... Όσο
έβλεπε εσένα να κατακρημνίζεσαι, εκείνη ένιωθε πύρινα, σιδερένια καρφιά να
μπήγονται στα πλευρά της... Η άλλη είναι μία γέρικη φιγούρα λεπτή, σκυφτή,
ορμητική, που ζει για να σας στηρίζει...Η μάνα της μάνας σου... Η πείρα
προσωποποιημένη... Η πείρα χιλιοπληγωμένη... Η πείρα που δεν έχασε όμως ποτέ
την ελπίδα και πίστεψε στην νίκη σου με αισιοδοξία τρελή... Παραδίπλα, όλοι
εμείς. Στο βάθος τρεμοσβήνουν τέσσερα ζευγάρια αστέρινα μάτια. Μάτια αθώα,
παιδικά, γεμάτα θαυμασμό και κρινένια αγάπη... Τα αθώα μάτια των μικρών ανηψιών
σου... Προσβλέπουν σε σένα... Δεν ξέρουν το μαρτύριό σου... Είναι τόσο μικρά...
Είναι τόσο αγγελικά... Γίνε μπροστάρης τους, ένας μπροστάρης αγωνιστής,
βετεράνος στις μάχες της ζωής, νικητής από τις βόμβες Ναπάλμ που πρόλαβες και
δεν σ' έκαψαν ζωντανό...
Δίπλα σου άνθρωποι
από το αίμα σου, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, μα που δεν σε
εγκατέλειψαν ποτέ. Δεν σε πρόδωσαν ποτέ... Δεν σε άφησαν ποτέ, άλλο αν εσύ,
ποτισμένος από το παραλήρημα της ξέφρενης φωτιάς, δεν μπόρεσες να ρίξεις προς
αυτούς την άγκυρα σωτηρίας σου, λίγο πιο νωρίς...
Μα
ποτέ δεν είναι αργά. Σου έχουν πει αλήθειες σκληρές. Σε είχαν προειδοποιήσει
για το ναυάγιο που ερχόταν ολοταχώς στους ύφαλους που σε περικύκλωναν. Δεν
άκουγες τότε... Κερί μολυσμένο κούφαινε τ'αυτιά σου, που άνοιγαν μόνο σε
παραληρηματικούς ψιθύρους... Τώρα φαίνεται ότι ακούς... Τώρα τ' αυτιά σου λες
ότι άνοιξαν... Τώρα τα μάτια σου νιώθω ότι καθάρισαν... Οι κόρες τους απόδιωξαν
τον κόκκινο χιτώνα της χαύνωσης... Τώρα ο εγκέφαλος ξύπνησε... Τροφοδότησέ τον
με ζωογόνο οξυγόνο γήινης ατμόσφαιρας... Δες τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια
υγιών συνανθρώπων... Και συνέχισε την προσπάθεια. Μακριά από τις
παλιές τοξικές παρέες... Δεν χωράει πισωγύρισμα...
Κοίτα! Σκαρφαλώνεις σιγά- σιγά μα σταθερά, την βουνοπλαγιά της ελευθερίας
σου! Της υγιούς ενσωμάτωσής σου στο κόσμο των υγιών συνανθρώπων σου...Θα
κερδίσεις τον χαμένον χρόνο. Θα προσφέρεις, όπως σου προσφέρουν τώρα
αφιλοκερδώς- έστω και αυστηρά- την βοήθεια τους...
Ξεχωρίζεις. Είσαι από καλή γενιά.
Από καλούς προγόνους. Από καλή πάστα. Δεν έχεις καεί πλήρως, όπως κάποιοι
άλλοι δυστυχισμένοι. Απόκτησες σκληρή πείρα... Με τον αιμάτινο ιδρώτα σου,
σφυρηλατώντας συνέχεια την υπομονή και την αντοχή σου, θα φτάσεις κάποια μέρα
στην κορυφή. Μόνος, χωρίς δεκανίκια πονηρά. Με ματωμένες παλάμες από την
σοφή γνώση που οργώνει την συνείδηση. Με γδαρμένα γόνατα από την επώδυνη
αναρρίχηση στην πολυπόθητη ελπίδα. Με κομμένη την ανάσα από την πολύχρονη
προσπάθεια επανένταξής σου, στην κοινωνία.
Και κάθε βήμα
που σε φέρνει προς την κορυφή, αφήνει να πέσει πίσω σου κι από ένα κομμάτι από
την παλιά, αλλοιωμένη επίπλαστη προσωπικότητά σου. Και κάθε κομμάτι
κακοφορμισμένης σάρκας που πέφτει στον Καιάδα της λήθης, διώχνει όλο και πιο
μακριά έναν-έναν τους πονηρούς γύπες που καραδοκούσαν στις φυλλωσιές για να σε
αρπάξουν... Κι όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ημέρα που θα πατήσεις στην κορυφή
του δικού σου Ολύμπου, θα είσαι ''πεντακάθαρος'', φωτεινός και γαλήνιος! Ούτε
ένα μολυσμένο σπυρί παλιάς έξης, δεν θα υπάρχει επάνω σου. Και γύρω ο ορίζοντας
λαμπερός... Μόνον ένα μαύρο φτερό σκαλωμένο σ' ένα κλαδί θα σου θυμίζει ότι
πρέπει πάντα να επαγρυπνείς και να λες σθεναρά ΟΧΙ σε κάθε μεταμφιεσμένη Κίρκη
που ίσως σε πλησιάσει... Εξ άλλου, τι είναι η ζωή; Ένας αγώνας
συνεχής.... Εσύ έπεσες σε ραδιενεργά απόβλητα και σώθηκες. Η νίκη σου θα
είναι μεγάλη! Φανταστική! Αξίζεις το καλύτερο! Ένα δυνατό μυαλό σαν το δικό
σου, πρέπει να γίνει δάσκαλος κάποτε γι' άλλους ταλαιπωρημένους ή να προλάβει
συνανθρώπους του, να τους συγκρατήσει προτού πέσουν στο απατηλό, θανατερό
ποτάμι των εθισμών...
Εσύ ξέρεις, δ ι ό τ ι τα
πέρασες. Τα περνάς...
Νεαρέ
αγωνιστή μου! Κοίτα μπροστά σου και ψηλά, σε παρακαλώ!! Η Οδύσσειά σου γεμάτη
αγκάθια, μα εσύ θα βρεις σε λίγο την Ιθάκη σου...Φωτεινή, γαλάζια, ήρεμη, μ'
ένα σεντούκι εμπειρίες, Θα σε περιμένει στην κορυφή του όρους που σκαρφαλώνεις.
Κι εμείς όλοι δίπλα σου... Βάστα
παλληκάρι μου... Ατενίζεις ήδη την Ιθάκη, απ' την πλαγιά που είσαι...
Κρατήσου!! Μην ακούς τις σειρήνες!!! Μην πας με τους λωτοφάγους... Ανέβαινε! Κι
όλο ανέβαινε!!!!
Η ζωή σε περιμένει! Κι είναι δική σου!! Κι εσύ -αν το
παλέψεις- νικητής!!!
