ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΓΙΑ ΣΑΣ

 ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ...

Κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, για να αναπτύξετε την πνευματική άμιλλα μεταξύ των μαθητών σας, μπορείτε να εφαρμόσετε τον θεσμό του ΕΠΑΙΝΟΥ. Ας πούμε:

[Με καλλιγραφικά γράμματα]

  Έ  Π  Α  Ι  Ν   Ο  Σ

στον μαθητή   Ι ω ά ν ν η   Π ρ ι ά μ ου

για την εξαιρετική του επίδοση στο μάθημα της Ι  Σ  Τ  Ο  Ρ  Ι  Α  Σ   και τον θαυμάσιο χαρακτήρα του.

                     Η δασκάλα του   Μ α ρ ί α   Δ ε λ α τ ό λ α

15    Απριλίου  2024                       42ο  Δημοτικό   Γύζη

         Αυτό, καλόν είναι να γίνεται  όπως προείπα, κατά την διάρκεια του σχολικού έτους και μάλιστα κατά τους τελευταίους μήνες.Τις τελευταίες όμως ημέρες, πρέπει να δώσετε σε ό λ α  τα παιδιά, έναν έπαινο και ας μην είναι για κάποιο μάθημα. Ας είναι ΕΠΑΙΝΟΣ για τον εξαίρετο χαρακτήρα, για την ξεχωριστή κλίση στην ζωγραφική κ.ό.κ. Το θέμα είναι  κλείνοντας  η χρονιά, να φύγουν όλα τα παιδιά μας ε υ τ υ χ ι σ μ έ να!   Στις μεγάλες τάξεις Ε΄και ΣΤ', μπορούμε να δίνουμε έπαινο στις αληθινά ξεχωριστές περιπτώσεις.

       Καλόν είναι να δίνουμε στους μαθητές μας Χριστούγεννα και Πάσχα, από μία όμορφη κ α ρ τ ο ύ λ α  με ευχές, από εμάς προς αυτά.

       Σας προτείνω, κλείνοντας η σχολική χρονιά, να δώσετε στους μαθητές σας ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, ευχόμενοι να περάσουν καλές διακοπές  και να έχουν πάντα μιά ζωή γεμάτη υγεία, χαρά, ακολουθώντας με συνέπεια τις αρχές και τα ιδανικά που πλέξατε μαζί, μέσα στην τάξη και αναφερόμενοι στις πιο όμορφες και σημαντικές στιγμές που ζήσατε όλοι μαζί στην σχολική χρονιά που πέρασε πια... Να ξέρετε, ότι ειδικά για τα παιδιά που αφήνουν το Δημοτικό και πάνε Γυμνάσιο, αυτό θα γράψει πολύ δυνατά συναισθηματικά μέσα στην καρδιά τους... Έχουμε κλάψει πολλές φορές αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, μετά από μια τέτοια τρυφερή χειρονομία...Ακόμα και με παιδιά που απλά ολοκληρώσαμε τον κύκλο που ήμασταν μαζί... Αξέχαστες στιγμές...

      Στις επόμενες σελίδες, παραθέτω δείγμα αυτών όλων που σας είπα και σας χαιρετώ με συγκίνηση, από καρδιάς.

                                                 Π ο λ υ ά ν θ η, ΔΑΣΚΑΛΑ

Να μπει στα θέματα ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΟΥΝ

 ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ  ΚΑΤΙ...

        Στα κείμενά μου, λέω συνεχώς για το πώς ένας δάσκαλος πρέπει να στέκεται  μέσα στην τάξη του και για το πόσο αλτρου'ι'στής πρέπει να είναι...ΜΗΝ  νομίσετε ότι δεν γνωρίζω τον αγώνα των δασκάλων που καλούνται  να λύσουν πολύ βαριά  προβλήματα , συνήθως μόνοι τους...Τριάντα πέντε χρόνια έχουν δει πολλά τα μάτια μου, έχω ζήσει πολλά και τώρα ακόμη έχω επαφή με μάχιμους  συναδέλφους. Οπότε, ξέρω τι μου γίνεται...

            Στην εποχή μου δεν υπήρχε ο δάσκαλος Στήριξης. Προς το τέλος συνάντησα  τον δάσκαλο  Ειδικής Αγωγής...Όλα έπρεπε να τα αντιμετωπίσουμε τελείως μόνοι μας...Σήμερα έχουν κάπως αλλάξει τα πράγματα, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που ο εκπαιδευτικός δεν βρίσκει εκατό τοις εκατό την απαιτούμενη βοήθεια...  Και δεν είναι όλα ρόδαινα και αγγελικά φτιαγμένα...Γνωρίζω ότι Διευθύντρια δεν ενημερώνει τον Σχολικό Σύμβουλο για οριακές περιπτώσεις, παρά τις συνεχείς κρούσεις  της δασκάλας του δείνα δύσκολου τμήματος...Επίσης φεύγει σε ώρες που η παρουσία της είναι απαραίτητη στο σχολείο, αφήνοντας τα πάντα στους ώμους της Υποδιευθύντριας... Σας λέω από προσωπική πείρα, ότι είναι μεγίστη βοήθεια για τον δάσκαλο η ύπαρξη ενός σ ω σ τ ο ύ. Διευθυντή... Πέντε Διευθυντές είχα. Οι τρεις και περισσότερο οι δύο, ήταν καταπληκτικοί...Άντρας και γυναίκα. Λαμπρά παραδείγματα διοίκησης και συνεργασίας...Ευχαριστω τον Θεό που τους έφερε στον δρόμο μου.

           Γνωρίζω  επίσης ότι  δάσκαλος έχει εννιά περιπτώσεις  π ά ρ α  π ο λ ύ   δύσκολες στο τμήμα του. Υπάρχει Σχολική Στήριξη, αλλά  τι να πρωτοκάμει, όταν πρέπει να ασχοληθεί κανονικά με το συγκεκριμένο παιδί, για το οποίο έχει κληθεί;;

           Δασκάλα έχει και αυτή  σε άλλο σχολείο τέσσερα παιδιά που είναι ιδιαίτατες περιπτώσεις και επί πλέον, τρία παιδιά που δεν μιλούν καλά ελληνικά, και έχουν τοποθετηθεί στην Ε΄Δημοτικού... Να γιατί π ρ έ π ε ι  να υπάρξει προπαρασκευαστική τάξη. Θα πηγαίνουν τα παιδιά που έρχονται από άλλες χώρες, θα μαθαίνουν την γλώσσα και μετά θα γίνεται ευκολότερη η ένταξή τους στην ανάλογη τάξη... Η συγκεκριμένη δασκάλα, παρ' ότι έχει  δίπλα της την δασκάλα Σχολικής Στήριξης, έχει αγχωθεί  πάρα πολύ, διότι οι αντιδράσεις δύο μαθητών της είναι εντονότατες...Τα παιδιά με τον ιδιαίτερο ψυχισμό, χρειάζονται στήριξη το καθένα ξεχωριστά, ώστε να έχει την ατομική, προσωπική αντιμετώπισή του. Τα έχει συζητήσει και με τον Σχολικό Σύμβουλο και κάποιοι γονείς δέχθηκαν να πάνε το παιδί τους στο διαγνωστικό κέντρο που τους υποδείχθη... Τι γίνεται όμως όταν ο γονιός  που τυγχάνει να είναι από άλλη χώρα, δεν δέχεται τίποτε και αντιδρά στα πάντα;;;; Όταν η συννενόηση γίνεται μέσω κάποιας κυρίας που ξέρει την γλώσσα;;Όταν η μητέρα κλείνει εξοργισμένη το τηλέφωνο;;Φυσικά υπάρχουν λύσεις, το θέμα όμως είναι να μην φτάνουμε στα άκρα...

            Το αποτέλεσμα;;Τα σηκώνουν όλα οι πλάτες των διδασκάλων, που καλούνται ανά πάσα στιγμή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, όσο ανώδυνα γίνεται...Η συνάδελφος που αναφέρθηκα τελευταία, έχει κατεβάσει μέσα στην τάξη τον πήχυ αρκετά, στην προσπαθειά της να συμμετέχουν όλοι οι μαθητές της. Και η πεντάδα των καλών μαθητών;;Τι μπορεί να κάμει;; Βαδίζουν κι αυτά στον ρυθμό της χελώνας, για να μην διαρραγεί το τμήμα. Όλα τα παιδιά της τάξης της, είναι όπως λέει, καλά παιδιά, αλλά δυσκολεύει πολύ το πράγμα, αφού πολλά, έχουν σοβαρά προβληματα.  Στην πραγματικοτητα και ο συνάδελφος που ανάφερα και η συνάδελφος, σηκώνουν τελικά μόνοι τους κατά μέγιστο ποσοστό, ένα τεράστιο φορτίο ευθυνών... Λένε:  ''Είναι όλα τους καλά παιδάκια... Αλλά οι ειδικές περιπτώσεις είναι τόσο σοβαρές, που μας τρώνε όλο τον χρόνο μέσα στην τάξη, προσπαθώντας να βρούμε καθημερινώς τρόπους αντιμετωπίσεώς τους...''

     Και ο συγκεκριμένος δάσκαλος και η συγκεκριμένη δασκάλα, έχουν δύο χρονιές τα ίδια παιδιά  ως είθισται και προς τιμή τους, δεν τους πέρασε καν από το μυαλό να αφήσουν το τμήμα τους, ως βαθιά καταπονημένοι...Γι' αυτούς όλους τους συναδέλφους και τον καθένα από εσάς ξεχωριστά, τονίζω ότι καταλαβαίνω  α π ό λ υ τ α  το δυσκολότατο έργο σας, καθ' όσον έχω περάσει κι εγώ από τα  ί δ ι α ακριβώς μονοπάτια...Σας συμμερίζομαι όσο δεν φαντάζεστε και νιώθω βαθιά  συγκινημένη γι' αυτούς τους δασκάλους που παρά το δύσβατο μονοπάτι που διαβαίνουν, στέκουν όρθιοι, μην εγκαταλείποντας  το πόστο τους. Και τις σχολικές τους παραστάσεις κάνουν και διαρθρώνουν έτσι την ύλη τους, ώστε να μετέχει ενεργά όλο το δυναμικό της τάξης τους. Και είναι και οικογενειάρχες. Και δεν το βάζουν κάτω ούτε λεπτό. Το παλεύουν με νύχια και δόντια, σαν άξιοι αγωνιστές.Όπως δηλαδή πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να είναι  ό λ ο ι  οι δάσκαλοι: Α Γ Ω Ν Ι Σ Τ Ε Σ...

       Α γ ω ν ι σ τ έ ς  εμψυχωμένοι, με πείσμα, υπομονή, επιμονή και α π έ ρ α ν τ η   αγάπη προς ό λ α  τα παιδιά της τάξης τους, χωρίς να αποκλείσουν ποτέ  κανένα...Όταν διαβάζετε λοιπόν αυτά που γράφω, να έχετε στο μυαλό σας  ότι έ χ ω   ζ ή σ ε ι τις δυσκολίες που ζείτε κι εσείς, με αποτέλεσμα να εκτιμώ απεριόριστα το υπέροχο έργο που προσφέρετε, κάτω από οιασδήποτε δύσκολες συνθήκες.Και γνωρίζω ότι τίποτε δεν επιτεύχθη χωρίς προσωπικές θυσίες και απέραντη προσφορά όλου σου του είναι, επάνω στο παιδαγωγικό μας έργο. Γύριζα σπίτι και ήθελα δυο ώρες να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου, γιατί τα είχα δώσει όλα στο σχολείο...

         Τιμή στον μαχόμενο δάσκαλο που δεν τον λυγίζει ο χαμηλός μισθός, η ελλιπής βοήθεια και ίσως αρκετές φορές, η μη αναγνώριση των προσπαθειών του, από τους ανωτέρους του...Σε αυτόν τον δάσκαλο όλοι πρέπει να δείχνουν απέραντο σεβασμό. Οι πικρές εξαιρέσεις θα υπάρχουν, όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς. Είναι όμως - ευτυχώς - α υ τ ο ί  οι  αγωνιζόμενοι ε κ λ ε κ τ ο ί  που το φως τους καλύπτει κάθε μελανό σημείο και ισορροπεί μοναδικά τον κατάμεστο  ευθυνών και προσφοράς ρόλο του Δ α σ κ ά λ ο υ... 

ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ...

              Ήταν ένα χαριτωμένο ροδαλό κοριτσάκι με μακριές πλεξούδες. Πολλές φορές η μαμά της τις ανέβαζε πάνω στο κεφαλάκι της, σαν στέμμα. Άριστη μαθήτρια και θαυμάσιος χαρακτήρας. Ευγενική, προσηνής, καλόκαρδη, επιμελής. Η μικρή Ρόδη, δεν προκαλούσε ποτέ προβλήματα, αλλά δεν ήταν από τα παιδιά που θα παίξουν ξέφρενα στο διάλειμμα και θα εκτονωθούν. Καθόταν ήρεμη, σαν μεγάλη κυρία, με κάποια μελαγχολία θαρρείς στο βλέμμα της. Μου έκανε εντύπωση που δεν πετούσε απ' την χαρά της στο άκουσμα μιάς εκδρομής, χαιρόταν όμως απίστευτα αν πηγαίναμε σινεμά ή θέατρο.

       Έτυχε να ακούσω στο διάλειμμα να λέει σε μια φίλη της: ''Δεν θέλω να έρθω στον περίπατο. Προτιμώ μα μείνω σπίτι μου.'' ''Μα, γιατί Ρόδη;'' την ρώτησε η Μέμη, η φίλη της. ''Θα είναι πολύ ωραίος περίπατος στο πάρκο...'' Τις προσπέρασα σκεπτόμενη αν την απασχολούσε κάτι... Είχα προσπαθήσει πολλές φορές κατά την διάρκεια των δύο χρόνων που την είχα μαθήτρια να την κάνω να μου ανοιχτεί, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω τίποτε σοβαρό... Σε αρκετές συγκεντρώσεις γονέων, είχα πει στην μαμά της ότι την βλέπω πολύ μαζεμένη... Μου απαντούσε πάντα, ότι και ο σπίτι το ίδιο ήταν, δεν είχε καμία σχέση με την φασαριόζα μικρότερη αδελφή της. Συμμετείχε σε όλες τις σχολικές εκδηλώσεις μας και τα πήγαινε περίφημα, γιατί μπορούσε να απαγγείλει θαυμάσια ένα ποίημα ή να παίξει εξαιρετικά σε ένα θεατρικό σκετς. Τότε φωτιζόταν το πρόσωπό της και μεταμορφωνόταν σε μια λαμπερή φωτιά! Όμως, όταν τελείωνε η γιορτή, ξαναρχόταν στο σχολείο με την σοβαρότητα που την χαρακτήριζε...

         Οι γονείς της ήταν εξαίρετοι άνθρωποι και η οικογένειά τους ξεχωριστή. Μια μέρα, η Ρόδη δεν ήρθε σχολείο και την άλλη ημέρα είχαμε γιορτή για την 25η Μαρτίου, όπου συμμετείχε ενεργά. Ανησύχησα. Πήρα τηλέφωνο και μου απάντησαν ότι είχε ανεβάσει ξαφνικά πυρετό, όμως επειδή δεν είχε κανένα σύμπτωμα, ήλπιζαν αύριο να ήταν καλά. Πράγματι, την άλλη ημέρα η Ρόδη ήρθε, παρέλασε το πρωί και το απόγευμα στην γιορτή, έλαμψε με το παίξιμό της. Κάτι όμως μέσα μου δεν με άφηνε σε ησυχία. Έτσι, στην επόμενη συγκέντρωση των γονέων, ρώτησα την μητέρα τι είχε συμβεί... Ήταν η τελευταία μαμά στην σειρά κι έτσι μπορούσα να της διαθέσω άπλετο χρόνο.

      ''Η Ρόδη κυρία Πολυάνθη, είναι πολύ ευαίσθητο παιδί. Στην πρόβα για την παρέλαση, άκουσε ένα μεγαλύτερο παιδί να λέει στην Γυμνάστρια: ''Βάλ' τε την Ρόδη στην μέση της τριάδας και βάλ' τε εξωτερικά την Άννα που είναι πολύ πιο λεπτή''. Και η Γυμνάστρια... το έκανε... Η Ρόδη στεναχωρέθηκε, προσεβλήθη τόσο, που ανέβασε πυρετό 38... Ο γιατρός δεν της βρήκε τίποτα. Συζητήσαμε μαζί της πολλή ώρα, ώσπου ησύχασε. Και μόνον η λαχτάρα της να παρευρεθεί στην θεατρική σας παράσταση, την έκανε καλά και την άλλη ημέρα ξύπνησε τελείως απύρετη... Είδατε τι κάνει το άδικο σε μια ευαίσθητη, παιδική ψυχή;;''

       Καθησύχασα την μητέρα και δεν μου χωρούσε ο νους μου αυτό που είχε συμβεί με την γυμνάστρια. Μου είπε ότι ένα άλλο παιδί ίσως να αντιδρούσε διαφορετικά, αλλά ο ψυχισμός της Ρόδης αρκετά είχε καταπονηθεί... Την ρώτησα τι εννοούσε και όσα μου είπε, με έκαναν να ανατριχιάσω...

    -- Μαζί σας ξανάρχισε να χαμογελά... Παλιά μόνον για τα διαβάσματά της ενδιαφερόταν και έπαιζε με την αδελφούλα της... Δεν ήταν καθόλου κοινωνικό παιδί και στεναχωριόμασταν βαθιά, γιατί εμείς κυρία Πολυάνθη, ξέραμε... Γνωρίζαμε τι ήταν αυτό που της στέρησε τον παιδικό αυθορμητισμό της. Θα σας τα πω, γιατί την κάνατε να θέλει να έρθει σχολείο και τώρα μπορεί να εκτίθεται παίζοντας θεατρικά, κάτι που πριν δεν το διανοούμαστε καν. Σας ευχαριστούμε που σκύψατε πάνω από το παιδί μου και το ενδυναμώσατε, έστω και αν δεν ηξεύρατε τίποτε...

        Κυρία Πολυάνθη, γνωρίζετε τον σύζυγό μου. Είναι ένας υπέροχος πατέρας που μπορεί να θυσιαστεί για μένα και τις θυγατέρες μας. Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους του. Οπότε, με τέτοιον χαρακτήρα, είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Γιάννη τον αδελφό του και τον έφερνε συνέχεια σπίτι μας. Τον καλούσαμε και στο εξοχικό μας, συνεχώς.... Συχνά μάλιστα, τον αφήναμε μόνον του σπίτι με τα κορίτσια. Η μικρή ήταν ακόμη στην κούνια, στην Ρόδη θέλαμε μια στο τόσο να κάνει συντροφιά... Μια ημέρα λοιπόν, γύρισα ενωρίτερα και πριν βάλω το κλειδί στην κλειδαριά, κοίταξα αφηρημένα από το μικρό τζαμάκι της εξώπορτας. Και κοκάλωσα. Είδα τον κουνιάδο μου να κάθεται στην καρέκλα και να έχει βάλει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της Ρόδης που στεκόταν ακίνητη... Η Ρόδη μας εφτά χρονών τότε, στην Α΄Δημοτικού. Αφού συνήλθα από το πρώτο σοκ, άνοιξα απότομα την πόρτα και μπήκα μέσα. Το ρεμάλι έγινε κατακόκκινος σαν παντζάρι. Η Ρόδη μου, με ένοχο ύφος, μου έδειξε τα στρατιωτάκια που της είχε φέρει δώρο ο θείος της. Από τότε κυρία Πολυάνθη, ταράζομαι όποτε βλέπω μικρά στρατιωτάκια τακτοποιημένα στο κουτί τους για δώρο. Είπα στην κόρη μου να αφήσει κάτω το κουτί και να πάει στην κρεβατοκάμαρα με το μωρό. Μετά πέταξα τα παιχνίδια στα σκουπίδια και ρώτησα το ανθρωπόμορφο τέρας τι έκανε στο παιδί μου. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί, διότι τον είχα δει. Τον βρήκα μέσα στο σπίτι μου να θωπεύει σεξουαλικά το παιδάκι μου... Τον πέταξα έξω βροντώντας την πόρτα και λέγοντάς του να ετοιμαστεί να αντιμετωπίσει τον αδελφό του... Ήθελα να του βγάλω τα μάτια...

          Μετά φώναξα την Ρόδη και πήγαμε στο σαλόνι. Με ήρεμο τόνο συζήτησα μαζί της... Το παιδί μού μίλησε με δυσκολία, αλλά έμαθα όσα έπρεπε να μάθω... Το ανθρωπόμορφο τέρας, την είχε ακουμπήσει αρκετές φορές... Την ημέρα που τον τσάκωσα, την είχε πονέσει με το βδελυρό του χέρι... Ίσα που πρόλαβα δηλαδή... Άλλες φορές, στεκόταν πίσω της και την πίεζε με ''κάτι'' σκληρό... Μια φορά, της χάιδεψε τα στηθάκια της μέσα στην τουαλέτα του σπιτιού μας, την ίδια στιγμή που ήμασταν κι εμείς εκεί!!!! Καθόμασταν στην βεράντα και δεν τον ένοιαξε καθόλου τον παλιάνθρωπο... Διακινδύνευσε να τον πιάσουμε στα πράσα, είχε αποθρασυνθεί τελείως... Μόλυνε τον χώρο που τον φιλιξενούσε χωρίς καμία αίσθηση ντροπής... Και φυσικά δεν συλλογίσθηκε ουδόλως τι προβλήματα θα προκαλούσε στην μικρή ανηψιά του... Το κτήνος... Όταν το είπα στον σύζυγό μου, νόμισα ότι θα πάθει εγκεφαλικό... Δεν μπορούσε να το χωνέψει... Ο ίδιος του ο αδελφός;; Στο παιδί μας;; Άρπαξε ένα μαχαίρι και όρμησε προς την πόρτα. Έπεσα κλαίγοντας επάνω του, φωνάζοντάς του τι θα απογίνουμε εμείς οι τρεις, γυναίκα και κόρες, εάν πάει αυτός φυλακή... Τι να σας λέω τώρα... Τα κατάφερα και τον γύρισα πίσω...

          Τι κάναμε;; Εδώ θα σας ομολογήσω καλή μας δασκάλα, ότι δεν βρήκαμε το κουράγιο να καταγγείλουμε τον παιδεραστή κουνιάδο μου... Κακώς, κάκιστα, το ξέρω, αλλά φοβηθήκαμε τα σχόλια του κόσμου... Απλά ο άντρας μου δεν του ξαναμίλησε κι αυτός δεν ξανατόλμησε να ξαναπεράσει από τον δρόμο μας... Φτηνά την γλίτωσε ο ελεεινός... Και το χειρότερο κυρία Πολυάνθη, για να μην δώσουμε λαβή για σχόλια, πήγαμε... και στον γάμο του...Και πήραμε και την Ροδούλα μαζί μας... Φύγαμε αμέσως μετά το μυστήριο, προφασιζόμενοι ότι εγώ είχα στομαχική διαταραχή... Μην μας πείτε δειλούς σας παρακαλώ... Ξέρω τι έπρεπε να είχαμε κάνει... Δεν τον καταγγείλαμε κι έτσι είχα την αγωνία μήπως επιτίθετο και σε κάποιο άλλο παιδί... Δεν ακούστηκε όμως τίποτε γι' αυτόν. Ήταν θρασύδειλος και δεν ξέρω με τι άλλους τρόπους εκτονωνόταν. 

            Στα παιδιά του δεν είπαμε τίποτε, όσο περίεργο κι αν φαινόταν οι αραιότατες σχέσεις μας.  Το δύσκολο ήταν, ότι η γυναίκα του που την πήρε με συνοικέσιο, όλο με ρωτούσε γιατί δεν πάμε σπίτι τους και ότι μας ζήλευε που ήμασταν αγαπημένοι με τον άντρα μου, ενώ εκείνη, το τομάρι τον κουνιάδο μου δεν τον αγάπησε ποτέ. Μαρτύριο ήταν όταν έρχόταν σπίτι μας κι  έπρεπε να ανέχομαι τα παράπονά της και να βρίσκω δικαιολογίες για την μεταξύ των αδελφών απόσταση... Και φυσικά δεν τόλμησα να της πω να έχει το νου της στα παιδιά της και δη στην κορούλα της.... Ξαλάφρωσα όταν μια μέρα ήρθε να με βρει η θυγατέρα τους, μια πολύ όμορφη και καλή κοπέλα. ''Θεία, θα παντρευτώ τον Γιώργο. Λένε ότι δεν έχει πολλά λεφτά, αλλά δεν με νοιάζει. Φέτος τελειώνω την σχολή και αμέσως παντρευόμαστε... Θεία, θέλω να σου πω κάτι... Η οικογένειά μας, δεν μοιάζει με την δική σας.. Όλο με τους αδελφούς μου ασχολούνται... Και το χειρότερο θεία, δεν μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάζει ο πατέρας μου τα πόδια μου... Θέλω να φύγω μακριά...'' Κι ευτυχώς, το κορίτσι έφυγε γρήγορα και παντρεύτηκε αμέσως το παλληκάρι που είχε διαλέξει.. Κι εγώ κυρία Πολυάνθη μου ξαλάφρωσα, γιατί δεν σας κρύβω, είχα μεγάλη αγωνία και έγνοια για την τύχη της πανέμορφης και αθώας ανιψιάς μου. Ο Θεός την προστάτεψε... Ίσως και το ότι υπήρχαν δυο αγόρια μέσα στο σπίτι και μια μάνα πάνω-καταπάνω τους... Πάντως μέσα μου νιώθω τύψεις γιατί ξέρω ότι δεν φερθήκαμε όπως θα έπρεπε στην περίπτωση της κορούλας μου....

    --Οπότε κυρία Νίκη μου, όλα έχουν εξήγηση... Εάν τα γνώριζα όλα αυτά, δεν θα σας ρωτούσα ποτέ για τον μελαγχολικό χαρακτήρα της Ρόδης μας... Ήμουν συγκλονισμένη... Δεν ήξερα τι να πω...

    --Ναι, κυρία Πολυάνθη... Η Ρόδη με την συμπαράστασή μας και την αμέριστη αγάπη μας, στάθηκε στα πόδια της... Κι εμείς βλέπουμε ότι έχει διαμορφώσει έναν κάπως κλειστό χαρακτήρα, αλλά ηρεμούμε όταν την βλέπουμε πόσο ενθουσιάζεται με τα θεατρικά που ανεβάζετε... Συζητάμε σπίτι για το τι πρέπει να προσέχουν τα παιδιά γιατί έχουμε και μικρότερη κορούλα που πρέπει να προφυλάξουμε, αλλά ευτυχώς δεν βλέπω κάποια περίεργη αντίδραση από μέρους της Ρόδη, καθώς τα ακούει.... Της έχουν κάνει καλό και τα θέματα που αναλύετε στην τάξη μέσα. Έρχεται και μας λέει τα πάντα... Να είστε καλά για όσα κάνετε για τα παιδιά μας...

         Αυτή η περίπτωση με τάραξε. Μπορεί να το ξεπέρασε η μικρούλα Ρόδη, αλλά επηρέασε σίγουρα τον βαθύτερο ψυχισμό της. Ευτυχώς που προχθές είχαμε τελειώσει στην τάξη την συζήτηση που είχαμε ανοίξει, λέγοντας: ''Και μην ξεχνάτε παιδιά μου, τον νόμο του εσώρουχου: ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μας αγγίζει εκεί. Και αν νιώσετε αμήχανα με τον τρόπο που σας χαϊδεύει κάποιος, να τον σπρώξετε δυνατά και να βάλετε τις φωνές. Και μην ξεχνάτε: Εάν κάποιος ενήλικος τα φτιάξει και κοιμηθεί ερωτικά με μία ανήλικη, αυτό είναι βιασμός και τον πάνε φυλακή. Δεν θα φταίει το μικρό κορίτσι, αλλά ο άντρας που είναι μεγαλύτερος. Το παιδί είναι το μόνο που ΔΕΝ φταίει σε αυτήν την περίπτωση. Το κακοποιημένο αγοράκι ή κοριτσάκι, πρέπει να βοηθηθεί από παιδοψυχίατρο και οι γονείς να καταγγείλουν το συμβάν στην αστυνομία, για να πιάσουν τον παλιάνθρωπο, προτού προλάβει να κάνει κακό και σε άλλα παιδιά... Εάν το παιδί νιώθει άσχημα, ΔΕΝ πρέπει να κατηγορεί τον εαυτό του. Να πει στους γονείς του τι νιώθει και αυτοί με την αγάπη τους και τις συμβουλές του παιδοψυχίατρου, θα φέρουν πάλι το φως και την γαλήνη στην ψυχή του παιδιού, που τονίζω, ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ σε ΤΙΠΟΤΑ... Οπότε τα μάτια σας ανοιχτά και να μην εμπιστεύεστε κανέναν που το ένστικτό σας δεν τον θέλει κοντά σας. Και αυτό ισχύει και για κορίτσια και για αγόρια....''

            Δεν θα πάψω ποτέ να τονίζω ότι ο δάσκαλος,  π ρ έ π ε ι  να μιλάει στους μαθητές του για χίλια κοινωνικά θέματα, ανάλογα πάντα στο τι αντέχει ηλικιακά ν' ακούσει ένα παιδί.... Να τώρα, που με τις συζητήσεις μας σε ανύποπτο χρόνο, φαίνεται ότι είχα επιδράσει θετικά στον ψυχισμό της Ρόδης και σε μεγάλο ποσοστό στην απενοχοποίησή της και στην απελευθέρωσή της από ό,τι πιθανόν την έκανε να νιώθει  ά δ ι κ α   ένοχη και ντροπή.... Χίλιες φορές ευτυχώς που είχαμε συζητήσει το θέμα, προτού μιλήσω με την μαμά της Ρόδης και αυτό ήταν ένα μεγάλο υπέρ στην όλη κατάσταση, χωρίς να γνωρίζω τι είχε συμβεί στην μαθήτριά μου. Τώρα στην ΣΤ΄Δημοτικού, οι όποιες διεργασίες είχαν ζυμωθεί στο μυαλουδάκι της, είχαν ολοκληρώσει την τροχιά τους, άγνωστο όμως τι ίχνη άφησαν πίσω τους. Η Ρόδη ήταν μια οργανωμένη άριστη μαθήτρια, με κλίση στα καλλιτεχνικά, αλλά κάπως απόμακρη με μια σκιά μελαγχολίας που έκανε το όμορφο προσωπάκι της να φαίνεται πολύ σοβαρό... Στο Γυμνάσιο όπως έμαθα, έπαιρνε όλο επαίνους, συνέχισε ωραία, μπήκε στο Πανεπιστήμιο και σήμερα είναι μια ευτυχισμένη μαμά με δυο παιδάκια. Μακάρι η τύχη να της χαμογελά πάντα και ο Θεός να προστατεύει κι αυτήν και την όμορφη οικογένειά της.

         Πολλές φορές φέρνω στον νου μου την περίπτωση της Ρόδης, ιδίως με όσα φρικαλέα και αισχρά ακούω από την τηλεόραση. Σήμερα διατυμπανίζουμε για να ακουσθεί παντού, ότι η σεξουαλική κακοποίηση ιδιαίτερα σε παιδιά, καταγγέλλεται πάραυτα. ΔΕΝ μπορεί ένας παιδεραστής να κυκλοφορεί ελεύθερος και μάλιστα να κάμει οικογένεια... Στους πρώτους που θα ασελγήσει, θα είναι πιθανότατα στα παιδιά του... Οπότε καταλαβαίνω το άγχος της μητέρας της Ρόδης, μήπως και το ρεμάλι ο κουνιάδος της, κακοποιούσε την κόρη του ή άλλα παιδιά... Κι όμως η κυρία Νίκη και ο σύζυγός της, δεν τον κατήγγειλαν... Ο φόβος για το τι θα πει η κοινωνία τους έκλεισε το στόμα... Θα μου πείτε άλλα χρόνια εκείνα... Πριν είκοσι χρόνια, δεν άνοιγαν εύκολα τα στόματα όπως ανοίγουν σήμερα... Δεν είμαι σε θέση να το παίξω δικαστής και να κρίνω κανέναν... Η κυρία Νίκη τιμώρησε τον εαυτό της, αγωνιώντας μια ζωή για τα πιθανά έργα του επαίσχυντου κουνιάδου της... Και ο άντρας της, ο εξαίρετος κύριος Σίμος, ίσως να ένιωθε μεγάλη ντροπή και να κατηγορούσε ως φταίχτη τον εαυτό του, επειδή δεν τιμώρησε τον κακοποιητή της κορούλας του, όπως έπρεπε... Κράτησε το στόμα του κλειστό και δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη. Κιότεψε... Πιθανότατα θα το έφερνε βαρέως που δεν υπερασπίστηκε όπως θα άρμοζε, την ακεραιότητα του παιδιού του... Ίσως οι τύψεις που μας τρώνε να είναι οι μεγαλύτεροι τιμωροί.

         Όταν μετά από χρόνια συνάντησα την κυρία Νίκη, έπεσε στην αγκαλιά μου με δάκρυα στα μάτια... ''Επιτέλους!!!! Ηρεμήσαμε κυρία Πολυάνθη μου!!!! Η Ρόδη μου έχει ανθίσει σαν τριανταφυλλιά!!!! Οι κορούλες της και ο σύζυγός της, τής έχουν φέρει τον ήλιο στην καρδιά της!!! Κι εμείς, ο άντρας μου κι εγώ, νιώθουμε επιτέλους ελεύθεροι κυρία Πολυάνθη μου!!! Το τέρας μάθαμε ότι πέθανε, ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον σύζυγό μου... Τα παιδιά του είναι στο εξωτερικό, η κόρη του, σας έχω πει, ζει ευτυχισμένη με την οικογένειά της στην Ήπειρο... Όμως, μέσα μου βαθιά, δεν ξέρω αν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Ξέρετε τι μου είπε η Ρόδη, τρεις μήνες μετά τον γάμο της, πάνω σε μια κουβέντα μας;; ''Μαμά, έχω ηρεμήσει τελείως... Μην έχεις καμία έγνοια.. Είμαι πολύ καλά... Όταν είδα αίμα μετά το σμίξιμό μου με τον άντρα μου, μού έφυγε κι εκείνη η τρελή ιδέα που είχε καρφωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου... Δεν την σκεφτόμουν σχεδόν καθόλου, όμως κάπου υπόβοσκε... Όλα καλά μαμά... Όλα καλά!...''

          Αυτό με τσάκισε κυρία Πολυάνθη, διότι κατάλαβα ότι τόσα χρόνια, κάτι ροκάνιζε έστω και αθέατα το μυαλό της κόρης μου... Δεν είχαμε πάει τότε σε γιατρό, ντρεπόμασταν και εφησυχαστήκαμε από το συμπέρασμα που βγάλαμε κάνοντας τις πρέπουσες ερωτήσεις στην μικρή μου Ρόδη. Νόμιζα ότι είχε ξεπεράσει τον σκόπελο, αλλά να που τόσα χρόνια, κάτι βαρύ και αθέατο σιγόκαιγε στο υποσυνείδητό της... Ούτε την απόλυτη σιγουριά πως όλα είναι εντάξει δεν είχαμε καταφέρει να της δώσουμε... Να ξέρατε πόσο κατηγορώ τον εαυτό μου για την δειλία μας... Αλλά τώρα όλα τελείωσαν  ο ρ ι σ τ ι κ ά!!! Νιώθω ότι  τ ώ ρ α  μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα!!! Τώρα ανασαίνουμε καλή μας δασκάλα!!!!''

        Γέμισαν και τα δικά μου μάτια δάκρυα... Μου είχε κοπεί η μιλιά... Σκεφτόμουν: Ηρέμησε οριστικά η Ρόδη, όταν είδε το αίμα... Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι τόσα χρόνια κάτι τέτοιο της ρουφούσε την χαρά και την παιδική ανεμελιά. Το είχε φυλακίσει στο μπουντρούμι του ασυνείδητου, όμως αυτό κατάφερνε να σκιάζει τα μάτια της με πέπλα μελαγχολίας... Και μετά αναρωτιόμασταν  γ ι α τ ί   η Ρόδη ήταν τόσο σοβαρή;;; Έπρεπε νομίζω να είχαν γίνει κάπως αλλιώτικα τα πράγματα... Αλλά τώρα τι να της έλεγα της μητέρας;; Πολύ αργά για συμβουλές... Δόξα τω Θεώ που βρήκε η Ρόδη την λύτρωση... Επιτέλους ελευθερώθηκε από την θύμηση του άθλιου δράκου... Επιτέλους, και οι γονείς αυτοί που αυτομαστιγώνονταν καθημερινά, νιώθουν ελεύθεροι πια... Νιώθουν ελεύθεροι, επειδή ''εκείνος'' πέθανε, οπότε έσβησε και η αγωνία ότι θα μπορούσε να προκαλέσει κακό, ως μη τιμωρημένος ποτέ;;; Ίσως... Το μεγαλύτερο κομμάτι όμως της ευτυχίας τους είναι ότι αξιώθηκαν να δουν την κόρη τους την Ρόδη να γελά ευτυχισμένη με τις δυο πανέμορφες κορούλες της και το υπέροχο παλληκάρι που πήρε άντρα της... Άρα, όποια πληγή είχε αφήσει εκείνο το σκοτεινό κακό, είχε επουλωθεί και εξαφανισθεί από την πλημμυρίδα φωτός που προσφέρει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή και μια λαμπρή καριέρα... Και όταν η Ρόδη θα μιλήσει στις κορούλες της για τις κακοτοπιές της ζωής, θα το κάμει χωρίς φαντάσματα να την καταδιώκουν, αλλά με μεγάλη πειθώ, κατανόηση και απέραντη προστατευτική στοργή, πανέτοιμη να αγωνισθεί παληκαρίσια για την προστασία των πολυαγαπημένων κοριτσιών της μα, και όλων των παιδιών γενικά...

 ΣΤΗΝ  ΜΥΡΤΩ  ΜΑΣ

Μικρούλικο, στην αγκαλιά της μάνας γαντζωμένο,

επρωτοείδα την Μυρτώ, την κόρη της Κορίνας.

Ήτανε Πάσχα κι έρχονταν στο σπίτι της γιαγιάς της, 

πού 'χα γειτόνισσα καλή, την όμορφη Ματίνα.

Τα χρόνια που περνούσανε, δώσανε στην Μυρτούλα

μιά καλοσύνη ζηλευτή, μιά ζηλευτή φινέτσα.

Ερχότανε συχνά- πυκνά να δούνε την γιαγιά της,

γιατί η Ματίνα λάτρευε την εγγονή με τρέλα!

Καλούδια γι' αυτήν έφτιαχνε και πάντοτε η αγάπη

για την Μυρτώ, ξεχείλιζε απ' της γιαγιάς τα στήθια.

Την πόρτα μου χτυπούσανε, για να συναντηθούμε.

Καθόμαστε με την μικρή και λέγαμε ιστορίες

κι εκείνη τις ασφάλιζε βαθιά μες στην καρδιά της.

Με τον Ερμή μου έπαιζε, τον όμορφο γατούλη

και θύμιζε λευκόκρινο, γλυκό και μυρωμένο.

Αφού η μαμά της δούλευε, την πήγαινε η γιαγιά της

σε κάθε απογευματινή, δικιά της ασχολία.

Την έντυνε πριγκιπικά κι εβγαίνανε για βόλτα.

Και στα μαθήματα χορού, επρώτευε η Μυρτούλα.

Πώς άλλαξε η κοπελιά μέσα σε λίγα χρόνια!

Όταν την συναπάντησα του Γυμνασίου κόρη,

εδυσκολεύτηκα πολύ να την αναγνωρίσω!

Μπροστά μου εστεκότανε μιά γελαστή κοπέλα,

με νερα'ι'δένιο πρόσωπο κι ολόμαυρα μαλλάκια

που έφερναν αντίθεση με το κρινένιο χρώμα

που είχε η πανέμορφη και ήρεμη μορφή της!

Ωραία είναι κι η μαμά, ωραία και η θεία,

ωραία είναι η γιαγιά κι ο ευγενικός πατέρας.

Οπότε η Μυρτούλα μας, πήρε την ομορφιά τους

και σαν λουλούδι άνθισε αβρό κι ευλογημένο!

Μυρτώ μου, νά 'ναι η ζήση σου, γιομάτη ομορφάδα!

Να σου χαρίζει η ζωή τα πιο τρανά της δώρα,

γιατί τ' αξίζεις μάτια μου κι εσύ και οι δικοί σου.

Καρδιά χρυσή, αγγελική σε καθορίζει φως μου.

Η καλοσύνη σου τρανή σ' ανθρώπους και ζωάκια.

Για μένα θά 'σαι πάντοτε, πριγκίπισσα, Μυρτώ μου!

Με την γιαγιά σου πιάνουμε καμιά φορά κουβέντα

και βλέπω πως στα στήθη της τα δυό της τα εγγόνια, 

είναι αστέρια λαμπερά, είν' η καρδιά της όλη!

Ν' αξιωθείς Μυρτούλα μου, όλα τα όνειρά σου,

να τα θωρείς να γίνονται αληθινά μιά μέρα.

Τριγύρω έχεις άφθονη αγάπη απ' τους δικούς σου

που, στέκονται στο πλά'ι' σου σαν κάστρα αντειωμένα!

Απ' την αγάπη έγινες Μυρτώ μου μία μέρα

η δεσποσύνη η όμορφη, μ' ανθούς μες στην καρδιά σου!...

Μακάρι αστέρια λαμπερά να φέγγουν στο στρατί σου

και στης ζωής τα βήματα ο ήλιος να σου στρώνει,

μονάχα φως κι απανεμιά, χαμόγελα κι ελπίδες!!!

-------------------------------

                       Με όλη μου την  αγάπη, η γειτόνισσσα της γιαγιάς σου που σου λέγαμε ιστορίες, δασκάλα Πολυάνθη.

ΣΤΗΝ  ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ  ΜΑΤΙΝΑ  ΜΟΥ

Χρόνια σαράντα βρίσκονται στην πολυκατοικία

κι είναι καλές γειτόνισσες όλα τα χρόνια τούτα.

''Ματίνα μου'',  ''Πολυάνθη μου'' μ' ευγένεια μεγάλη

η μιά την άλλη προσφωνεί με χάρη και φινέτσα.

Και μες στο απομεσήμερο κάθεται η Πολυάνθη

να γράψει για την φίλη της όσα η καρδιά της κρύβει

για μιά καλή συνάνθρωπο που πάντα προχωράει

στον δρόμο τούτο της ζωής, ωσάν σωστή κυρία.

-- Ματίνα μου περάσαμε ζωή γεμάτη έγνοιες...

Η καθεμιά στο σπίτι της  με τα χρυσά παιδιά της

και στην δουλειά μας ήμασταν σωστά οργανωμένες

κι όλοι για μας θε να μιλούν με σεβασμό κι αγάπη.

Την τύχη μου την θεωρώ υπέροχη που σ' είχα

γειτόνισσα ευγενική, καλή και προσεγμένη.

Ποτέ σου δεν χαράμισες την ώρα σου με λόγια

ανώφελα, και ήσουνα υπόδειγμα κυρίας.

Εδούλεψες πολύ σκληρά να θρέψεις δυό κορίτσια,

αφού η μοίρα σ' άφησε από νωρίς μονάχη.

Τα μόρφωσες, τα σπούδασες με της καρδιάς σου το αίμα

κι ουδέποτε παράπονο δεν βγήκε από το στόμα.

Κατόρθωμα τεράστιο επέτυχες Ματίνα.

Σπουδαίοι ανθρώποι γίνανε οι δυο σου θυγατέρες.

και στήσαν οικογένειες ολόχρυσα διαμάντια

κι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, πάντοτε ξεχωρίζουν.

Κι αφότου έγινες γιαγιά, προσέφερες τα πάντα

στα δυό σου τα εγγόνια σου που τόσο  σε λατρεύουν.

Είσαι υπόδειγμα γιαγιάς και πρότυπο μητέρας

και βλέπεις τα κορίτσια σου να λάμπουν σαν αστέρια.

Έχεις μεγάλο χάρισμα Ματίνα μου στο λέγειν.

Σαν αφηγείσαι στέκεται ο άλλος να θαυμάσει

τα όσα ωραία εξιστορείς με ρητορία πλέρια.

Μπροστά μας ζωντανεύουνε πανέμορφες εικόνες,

καθώς θυμάσια τα παλιά, τα παιδικά σου χρόνια.

Σου έχω πει πολλές φορές να κάτσεις να τα γράψεις

τα όσα τόσα θαυμαστά συχνά αναθυμιέσαι...

Θ' αφήσεις στα εγγόνια σου πολύτιμο βιβλίο

τα όσα κρύβεις στην καρδιά σαν ήσουνα παιδάκι.

Θα ήταν ένα γάργαρο ποτάμι αναμνήσεις

από τα χρόνια τα αγνά που δεν ξαναγυρίζουν.

Θα μάθαινε η Μυρτούλα σου μαζί κι ο Παναγιώτης,

πόσο πανώρια έζησες σε σμαραγδένιους τόπους.

Πώς χαίρονται οι κόρες σου όταν σε αντικρύζουν!

Πώς χαίρονται που βλέπουνε τόσο κομψή μανούλα!

Κι  όποτε ντύνεσαι να βγεις πάντοτε σε θαυμάζω,

γιατί θυμίζεις μανεκέν, με άρωμα γαρδένιας

κι έχεις το στυλ το όμορφο της φίνας Μαίρης Λίντα!

Για την καρδιά σου τι ναπω;; Χρυσάφι σαν τον ήλιο...

Απλόχερη και δοτική,να δώσεις στον πλησίον

πάντα με μιά σεμνότητα που συγκινεί τον άλλον

και θέλει χίλια ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα χέρια σου ν' αφήσει...

Την ζεστασιά σου που σκορπάς κι εγώ την έχω νιώσει 

και λέω μύρια ευχαριστώ στην τρυφερή ψυχή σου.

Η Ανθρωπιά σου ουράνια, σαν άγγιγμα αγγέλου,

την συνοδεύουν πάντοτε λεπτότητα και χάρη...

Ματίνα μου αγωνίστρια, μάνα αγιοτάτη,

παρακαλώ την Παναγιά να σου χαρίζει πάντα

τις ευλογίες του Θεού σε σένα, στα παιδιά σου,

σε όλους όσους αγαπάς και όσους συλλογιέσαι...

Να είναι πάντα ο δρόμος σου στρωμένος με λουλούδια.

Να χαίρεσαι παιδόγγονα, γαμπρούς αγαπημένους.

Αστέρια πάντα να κοσμούν την στράτα της ζωής  σου, 

που την διαβαίνεις μ' αρχοντιά, με σύνεση και χάρη!!

---------------------------------------

                             Με όλη μου την αγάπη και την βαθιά εκτίμηση, η γειτόνισσά σου δασκάλα, Πολυάνθη.

                                          

 ΘΑ  ΤΟ  ΠΑΛΕΨΩ...

Μου είναι πολύ δύσκολο σε ποίημα ν' αποδώσω

τον κόσμο που θρονιάζεται στα σώψυχά μου μέσα...

Οι λέξεις μπλέκουν σωρηδόν στης πένας μου την άκρη

κι ορμούν πολλές κι ακάθεκτες με βιάση να προβούνε...

Για να τις βάλω σε σειρά, εύκολο δεν λογιέται.

Τα χαρωπά ενθυμήματα αναφανδόν θα μπλέκουν,

με ολοσκότεινες στιγμές και φόβους στριμωγμένους,

καθώς θα τρέχουν να χυθούν απ' του μυαλού την πόρτα...

Παίρνω και στήνω εκεί ψηλά ένα ουράνιο τόξο,

που φύλαγα στ' απόρθητο σεντούκι της ψυχής μου.

Και πριν περάσουν δυό λεπτά ορμούνε σαν τις άρπυιες

οι έγνοιες, τ' αμαρτήματα, τα λάθη και τα πρέπει...

Τι πλάσματα ανήμπορα πού 'μαστε οι ανθρώποι...

Μιά μέρα ηλιοστάλαχτη, δύσκολα την κρατούμε.

Κάποια στιγμή θα πεταχτούν  μικρότητες, κακίες

που θα λερώσουν της χαράς τον άσπρο της χιτώνα...

Σκέψεις αγνές που πλέουνε σαν άσπρα συννεφάκια,

συχνά συνταξιδεύουνε με ''θέλω'' πικραμένα..

Και νιώθεις τόσο μοναχός που, κλαίγοντας γυρεύεις

το χέρι που θα κρατηθείς μακριά από το τέλμα...

Στο αυγινό το χάραμα η ελπίδα με γεμίζει.

Στο φλογερό το δειλινό ο έρως στήνει γλέντι

και με τ'αστέρια της νυχτιάς σωρός οι αμφιβολίες,

ορμούν να συνταράξουνε το θάμπος της ζωής μου...

Να γυμνασθεί πρέπει η ψυχή, να μάθει να χωρίζει

τις ώρες της ξεκούρασης μ' εκείνες πού 'χουν έγνοιες..

Να πάψω να πυροβολώ τον δόλιο εαυτό μου

και να φροντίσω να χαρεί κάποιες στιγμές της μέρας...

Και θά 'ναι κείνες οι στιγμές γεμάτες ομορφάδα

που θα μου δώσουν δύναμη τον δρόμο να περάσω

ολόρθη και χαρούμενη, μ' αγάπη στην ματιά μου,

για την γυναίκα πού 'γινα με κόπο και θυσίες...

Θε να  σμικρύνω τον καιρό  που θά 'χω επισκέψεις 

από τις έγνοιες τις παλιές που πάντα ταλανίζουν

την ζήση καθενός θνητού με την μαβιά θωριά τους...

Ετούτη την απόφαση ελπίζω να κρατήσω...

Να βάλω τάξη σε όλα αυτά που μέσα μου παλεύουν...

Να ορθώσω το ανάστημα στις σκέψεις που γκριζάρουν

και ν' αρμενίσει στην ζωή, θερμή αισιοδοξία...

ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΨΥΧΗΣ...

Τους έπλεξε ο καιρός ξανά, πολλά τρελά παιχνίδια

κι οι νεραντζιές ανθίσανε και πάλι από νωρίς.

Η φύση επλανεύτηκε ακόμα και η ίδια

και γύρω έναν παράδεισο πανέμορφο θωρείς...

 

Πετά η ψυχή μου ελεύθερη επάνω απ' τις γαρδένιες,

λουφάζει στης κομψής ροδιάς την φίνα αγκαλιά...

Αφήνει στα χρυσόδεντρα, χειμάρρους χίλιες έγνοιες,

βαδίζει αλαφροπάτητη μες στην πυκνή σκιά...

 

Μονάχη μες στον κήπο της, με σκέψη αργοδιαβαίνει,

χαϊδεύοντας δυό ντάλιες αφράτες, απαλά.

Το μύρο του αγιοκλήματος, βαθιά το ανασαίνει

και γέρνει στην χαρούμενη, ψηλή βερυκοκιά.

 

Με ρόγκολα πολύχρωμα, τσετσέλια και χαρτάκια,

στολίζεται γιορτάρικα η ανήσυχη ψυχή.

Με ηλιαχτίδες χαρωπές που πλέκουνε στιχάκια, 

το χελιδόνι τραγουδά γι' αυτήν απ' την σκεπή.

 

Μπρος στο δικό της σπιτικό, πετά συλλογισμένη...

Πού ν' ακουμπήσει τέτοιον φόρτο που κρατά...

Χαμογελά στις πεταλούδες τις πανώριες, ζαλισμένη

κι από τα μάτια της το δάκρυ αργοκυλά...

 

Να, η νυφούλα κι οι βελούδινοι πανσέδες!

Να κι οι βιολέτες, οι μπιγκόνιες, οι μουριές.

Πόσο καλά κρατούν ακόμα οι μεντεσέδες...

Ρουφά το νέκταρ απ' των ρόδων τις φωλιές...

 

Η μικρή σαύρα απ' την πέτρα πίσω βγαίνει.

Σκύβει η ψυχή και την χαϊδεύει απαλά...

Στέκει μετέωρος ο χρόνος, δεν διαβαίνει...

Το... χτεσινό παιδί με την γιαγιά τώρα μιλά...

 

Πολύ θα τό 'θελε να ξεφορτώσει όλα τα άγχη

στα μπουγαρίνια, στα σκυλάκια, στις σκιές...

Περάσαν χρόνια και δεν μπόρεσε να τά 'χει

πιο φροντισμένα όσα ανοίγουνε πληγές...

 

Να πάρει πλοίο και να πάει πάλι πίσω,

δεν το μπορεί και τό ' χει πιά, αποδεχθεί...

''Δεν το νομίζω να μπορέσω να σ' αφήσω''

λαλεί η ψυχή της χωρίς καν να ερωτηθεί...

 

Γι' αυτό ταξίδια κάνει χίλια με τον νου της...

Μα, κουβαλάει αποσκευές ένα σωρό...

Ν' αποτινάξει πια τα βάρη του κορμού της,

της ψιθυρίζει η ψυχή από καιρό...

 

Και κουλουριάζεται γιατί κανείς δεν ξέρει,

αν καταφέρει ν'αλαφρώσει την καρδιά...

Το βάρος έγινε παμπόνηρο ξεφτέρι

που αμφιβολίες σπέρνει μες στα σωθικά...

 

Κόβει γαρίφαλο και βάζει στα μαλλιά της.

Θά 'βρει έναν τρόπο νά ' ρθει ήλιος χαρωπός...

Την φίλη ελπίδα θα κρατεί στην αγκαλιά της

και για όλα τ' άλλα, έχει πάντα κι ο Θεός...

Σχολή Αηδονοπούλου: Δ2 - 1985-1986

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!!!!!!

Τον λένε Νικόλαο Δαραδήμο. Βρεθήκαμε στο φέϊς-μπουκ και είναι ένας παλιός, αγαπημένος μου μαθητής!!!!! Η χαρά μου μεγάλη που ξανασυναντηθήκαμε έστω και διαδικτυακά! Ο Νίκος, μού έγραψε κάτι που με κατασυγκίνησε: “Ήδιστον το αναμνήσκεσθαι των διδασκάλων”... Και παρακάτω: “Να είστε καλά και να προσέχετε την Πολυάνθη. Την Πολυάνθη όλων μας!!” Αγαπημένο μου παιδί, Νίκο, χίλια ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την αγάπη σου και που κράτησες τόσες αναμνήσεις από εκείνη την όμορφη εποχή!!!!

Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΑΡΑΔΗΜΟΣ, τελείωσε ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΒΙΟΛΟΓΙΑ και έχει ΜΑΣΤΕΡ στη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. Διεύρυνε τους ορίζοντές του, παρακολουθώντας μαθήματα και σπουδάζοντας περαιτέρω: στη ΣΧΟΛΗ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ του ΓΕΩΠΟΝΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, στο UNIVERSITY OF COLORADO BOULDER, στο FABULOUS BODY και στο MOLECULAR HYDROGEN INSTITUTE. Συνεργάζεται σε πολυεθνική εταιρεία με πιστοποιημένα προϊόντα υγείας και ομορφιάς. Δίνει ομιλίες και οργανώνει σεμινάρια, όπου διδάσκει για τον ανθρώπινο μεταβολισμό και άλλα θέματα που αφορούν το αντικείμενο της επιστήμης του.

Ο Νικόλαος, μού έστειλε μια φωτογραφία από την ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, με τα πανέμορφα λόγια: “Τότε που είχα το προνόμιο να είμαι μαθητής σας!!”. Μου έγραψε τα ονόματα όλων των συμμαθητών του και βλέπω ανάμεσα στα παιδιά, την μικρή μου κόρη Αλίσια, που πήγαινε τότε Νηπιαγωγείο!!! Μου έστειλε επίσης τον Έλεγχό του, το Ενδεικτικό του και τον Έπαινο που έδινα στους μαθητές και μαθήτριές μου, για την επιμέλεια και το ήθος που είχαν επιδείξει!!! Πόσα όμορφα χρόνια με γύρισες πίσω Νίκο μου!!! Να είσαι ευλογημένος παλληκάρι μου!!! Να ζήσεις ευτυχισμένος με τους ανθρώπους που αγαπάς και να πραγματοποιηθούν όλα τα όνειρά και οι στόχοι σου!!! Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ παιδάκι μου για τα υπέροχα λόγια σου και για την αγάπη σου!! Είμαι τυχερή που υπήρξατε στην ζωή μου!!!! Ο Θεός, Νίκο μου, να σε ευλογεί και να φωτίζει τα βήματά σου!!!! Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

Σχολή Αηδονοπούλου

Η τάξη σας Δ2 - 1985-1986

1η σειρά από αριστερά:

Μενέλαος, Νίκος Καζάκος, Βασίλης Γκουντούφας, Μίνα, Αλεξία, Άννα Κολλάρου, Έρη Τριανταφύλλου, Παναγιώτης Πολυθοδωράκης, Πάνος Γεωργακόπουλος.

Μεσαία σειρά από αριστερά: Αλίσια, Άννυ Αϊβάζη, Νάγια, Φωτεινή Κουρπά, Βίκυ, Στέφανος Σαφαρίκας, Νίκος Δαραδήμος

Κάτω σειρά από αριστερά: τα κορίτσια τα 2 πρώτα δε θυμάμαι ονόματα.

Με το κόκκινο οκλαδόν: Ελένη Μαλλιάρα, Αλίκη Παπαδημητρίου, Αργύρης Σταματάκης, Μιχάλης Κεφαλάκης, Άγγελος Παπαθανάσης, Γιώργος Δημόπουλος, Αλέξανδρος Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Γενεράλης, Το παιδί δεν το θυμάμαι και τέλος ο Στέλιος.

 ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ....

Κανονικά θα έπρεπε ο χώρος των εκπαιδευτικών, να ήταν χώρος αγγέλων...Κανονικά... Όμως δεν είναι έτσι...Στα 35 ή 40 χρόνια της σταδιοδρομίας σου, θα συναντήσεις πολλές διαφορετικές περιπτώσεις.Η γκάμα μεγάλη και πολλές φορές σε εκπλήσσει με τις περιπτώσεις που συναντάς...Ένας χώρος διανόησης που έχει να κάμει με παιδιά, θα έπρεπε να λάμπει ως λευκή χιών, κάτω από το φως της συμπαράστασης, της αγάπης και της αδελφοσύνης. Και σίγουρα είναι χιλιάδες οι εκπαιδευτικοί που τιμούν το μέγα λειτούργημά τους ως δάσκαλοι και είναι ευγενέστατοι ως συνάδελφοι. Εμείς θα πάρουμε κυρίως την δεύτερη περίπτωση.Αυτή, κατά την οποία ο γεμάτος οράματα εκπαιδευτικός, σκοντάφτει πάνω στις συμπληγάδες πέτρες. Ίσως η ομάδα αυτή να μην αποτελεί την πλειοψηφία, την θυμάσαι όμως δυνατά, γιατί αφήνει ύπουλα χτυπήματα στο διάβα της.

           Είσαι λοιπόν ένας ενθουσιώδης νεοδιορισμένος δάσκαλος που θέλει να δώσει πάρα πολλά από αυτά που κατέχει στους μαθητές του.Αν πέσεις σε άξιο Διευθυντή, με πυγμή και όραμα, έχει καλώς. Αν όμως ο Διευθυντής σου θέλει να τα έχει με όλους καλά  κι εσύ με την υπερπροσφορά σου, ταράζεις τα λιμνάζοντα ύδατα, πιθανόν να σε φωνάξει στο γραφείο του και να σου πει αυστηρά: ''Ακου να σου πω Ιωάννα.Έκανες μία γιορτή. Τι την θέλεις και αυτή στο τέλος του σχολικού έτους; Δεν γίνεται να φαίνεσαι μόνον εσύ. Κάτσε στα αυγά σου''  ''Μα δεν ενοχλώ κανέναν κύριε Διευθυντά. Και πιστεύω ότι τα παιδιά αποδίδουν θαυμάσια.''  ''Αυτό που σου είπα..Κάτσε στ' αυγά σου...''   ''Μπορώ όμως να διοργανώσω κάτι μέσα στην τάξη μου;''  ''Εμένα πάντως θα μου κακοφαινόταν...''   Έτσι,  στην ψύχρα...Και είσαι και σε Ιδιωτικό...Τι κάνεις τότε; Κατά την γνώμη μου, μαζεύεσαι μέσα στην τάξη σου και πραγματοποιείς εκεί την όποια δραστηριότητα έχεις στα σκαριά...Κι αυτό, διότι έκαμες το έγκλημα να παρουσιάσεις και κάτι τα Χριστούγεννα - ας πούμε..Ήδη νιώθεις τα φτερά σου καψαλισμένα...Τυχεροί οι συνάδελφοι που έχουν Διευθυντές που τους συντρέχουν στις παιδαγωγικές και ποικίλες δραστηριότητες που έχουν σκεφθεί...

              Άλλη περίπτωση.Έχεις υπέροχο Διευθυντή και συναδέλφους που σε αφήνουν στην ησυχία σου. Ίσως δείχνουν την δυσαρέσκειά τους, όταν κάνεις πρόβες με 100 παιδιά - απ' όλες τις τάξεις δηλαδή - και κανείς δεν έρχεται να σου φέρει ένα ποτήρι νερό ή να σε βοηθήσει, κρατώντας  ήσυχη την ομάδα. Χίλιες φορές όμως καλύτερα αυτό, από την κρυφή μουρμούρα. Είναι σαν να σου λένε:  ''Θέλεις να ταλαιπωρηθείς; Κάν' το, αλλά εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω.''  Εσύ το καταλαβαίνεις, το αποδέχεσαι, πορεύεσαι, δεν έχεις παράπονο από κανέναν και όλα είναι μέλι γάλα. Έρχονται και στην γιορτή σου.Και όλα καλά. Τι γίνεται όμως εάν ένας ή μία συνάδελφος σε υπομονεύει;; Παράδειγμα τρανταχτό. Ας πούμε ότι είσαι η δασκάλα  η Γιάννα  και ετοιμάζεις γιορτή με δύο τμήματα. Μία άλλη συνάδελφος - ας την ππούμε Βούλα - από άλλη τάξη, δεν καλοβλέπει την έφεσή σου προς τις γιορτές, τον ενθουσιασμό μαθητών και γονιών σου, ούτε την θετική θέση της Διευθύντριας απέναντί σου και αρχίζει το υπόγειο θάψιμο.Του στυλ:   ''Τι ήρθε αυτή να μας παραστήσει; Ότι αυτή εργάζεται, ενώ εμείς όχι;; Φαίνεται ότι μόνο σ' αυτά είναι καλή και σε τίποτε άλλο...'' Την λάσπη την ρίχνει και σε όποιον κολλήσει και την αποδεχθεί..... Είναι και θεούσα, με μεγάλους σταυρούς στην εκκλησία...Στην εκδρομή περιποιείσαι ένα παιδί που έπεσε και έρχεται, στο αρπάζει απότομα, λέγοντας βλοσυρά:  '''Ασ' το. Δικός μου μαθητής είναι...''  Μα δεν έχουμε πει ότι στα διαλείμματα και στις εκδρομές προσέχουμε  ΟΛΑ τα παιδιά , γιατί όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας;;...Και μετά το σχόλασμα, εσύ που μένεις μακριά, παραμένεις και διοργανώνεις ομάδα που βγάζει περιοδικό. Αυτό η Βούλα δεν θα το αντέξει... Και έρχεται ο Σχολικός Σύμβουλος και δίνει συγχαρητήρια που το Δημόσιο σχολείο σας εκδίδει τόσο όμορφο περιοδικό και επαινεί όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό είναι  το μεγάλο σου έγκλημα...Και ποια είσαι εσύ κυρία μου, που ενώ μένεις στην άλλη άκρη παραμένεις εδώ ως αργά κάνοντας τα σκηνικά;;;Τι παριστάνεις;;Το κάνεις για να φανούμε ότι εμείς οι άλλοι είμαστε τεμπέληδες;;;Θα σε φτιάξω εγώ...''  Και ξανάρχεται ο Σχολικός Σύμβουλος και σου λέει ότι οι γονείς σου, έκαμαν διάβημα για να σε έχουν και τρίτη χρονιά δασκάλα και εξηγούν τους λόγους, αίτημα το οποίο ο Σχολικός Σύμβουλος αποδέχεται, όπως και η Διευθύντριά σου. Σε καλεί όμως ιδιαιτέρως και σου λέει, ότι η τάδε συνάδελφος πήρε ανώνυμα τηλεφώνημα και σε κατηγόρησε, αλλά είναι σίγουρος ότι είναι η κυρία Βούλα, διότι ή προφορά της είναι έντονη και την προδίδει. Η συμβουλή του είναι να συνεχίσεις το καλό έργο και να μη σε πτοεί τίποτε...Την άλλη χρονιά, φεύγει η καλή σας Διευθύντρια και έρχεται ένας Διευθυντής που κρατάει το προσωπικό μετά το σχόλασμα και τους κερνάει κρασί που φυλάει στο ψυγείο. Εσύ δεν μένεις. Η Βούλα που τον ξέρει από παλιά, πάει και τον κατατοπίζει κατά πώς πρέπει. Και έρχεται και σε βρίσκει ο νέος διευθυντής σου και σου λέει με την ανάσα του να βρωμάει κρασί, 11 η ώρα το πρωί: '' Άκου να σου πω Γιάννα. Όλοι μας μια Παιδαγωγική Ακαδημία τελειώσαμε και ξέρουμε όλοι τα ίδια...Από σήμερα, τέρμα το περιοδικό, τέρμα κι οι γιορτές.Κανένας δεν θα μένει σχολείο μετά το σχόλασμα.Ο καθένας σπιτάκι του για να ξεκουρασθεί...''

         Θα μπορούσες να το κυνηγήσεις το θέμα, αλλά δεν θέλεις... Εξ άλλου εδώ είναι Δημόσιο και ο περί ου ο λόγος κύριος, έχει  ''δόντι'' γερό στο τάδε κόμμα. Κάνεις υπομονή, αφήνεις να τελειώσει αυτή η σχολική χρονιά, συμμορφώνεσαι και ζητάς μετάθεση. Ή Βούλα πετά στα ουράνια και φέρνει καλούδια να κεράσει τους συναδέλφους... Είσαι ρίψασπις;;Όχι, μην το σκέφτεσαι έτσι.. Έχεις δικά σου παιδιά να αναθρέψεις και δεν θα αρρωστήσεις από μερικά ανθρωπάρια... Και η τύχη είναι με το μέρος σου, διότι στο νέο σχολείο που πας, έχεις έναν υπέροχο Διευθυντή που θα στηρίξει κάθε παιδαγωγική σου ενέργεια, με σθένος και ευγένεια...

           Μπορεί να σου τύχει συνάδελφος θρασύς, που όμως με τα αστεία του κερδίζει την ομήγυρη. Εσύ κάτι κατάλαβες όταν τον είδες πώς φέρθηκε σε ένα αδέσποτο σκυλάκι και τι λόγια απαίσια έλεγε  για τα ζώα γενικώς. Σε μια συνεδρίαση κοντράρεστε. Στην φυλάει. Πάτε το σχολείο σε μια θεατρική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου. Όταν έρχεται η ώρα να συνταχθείτε για μπείτε στα λεωφορεία για την επιστροφή, έρχεται εκεί που στέκεσαι μπροστά στο τμήμα σου. Σκύβει,σου σφίγγει δυνατά τον ώμο σαν τανάλια, λέγοντας: ''Εσεις στο λεωφορείο 21'' και εξαφανίζεται. προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς συνέβηκε...Και νιώθεις ηλίθια που έκατσες να σε πονέσει χωρίς να αντιδράσεις....Και πώς να αντιδράσεις; Όλα έγιναν μέσα σ' ένα λεπτό. Τουλάχιστον να έλεγες  ένα ''Ε....!!! Με ποινάς!Τι κάνεις;;'' Αλλά ούτε αυτό μπόρεσες να πεις. Και ούτε είπες τίποτε, γιατί όταν ξαναειδωθήκατε στο σχολείο, ήταν κεφάτος, γελαστός. Το πολύ-πολύ να σου έλεγε: ''Έλα καημένη!!Η ιδέα σου! Φαίνεται δεν μπορώ να ελέγξω την δύναμή μου!!!'' Και να σ' εβγαζε και τρελή ή μυγιάγγιχτη κι από πάνω. Το συμβάν έγινε όταν ήσουν συνάδελφος με την Βούλα, η οποία θα του έπαιρνε το μέρος σίγουρα, μαζί και ο Διευθυντής, καθ' όσον ο συγκεκριμένος δάσκαλος ήταν από αυτούς που έμεναν μετά το μάθημα και τα έπιναν με τον Διευθυντή στο σχολείο... Έπρεπε να αντιδράσεις όταν έγινε το γεγονός. Κατόπιν εορτής, είσαι χαμένη από χέρι...Και το θυμάσαι ακόμα,  κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, ως συμπεριφορά βίαιη και κατάπτυστη, από έναν ψευτονταή, προς εσένα... 

           Στο τέλος εκείνης της χρονιάς, έρχεται σπουδαία τραγουδίστρια γονιός και σου λέει: ''Τι αίσχος ήταν αυτά που παρακολουθήσαμε εφέτος κυρία Γιάννα; Γιατί δεν πατήσατε πόδι να μας παρουσιάσετε αυτά για τα οποία είμαστε όλοι περήφανοι τόσα χρόνια; ''   ''Δεν μπορώ να μιλήσω κυρία Σ...Άλλαξε η κεφαλή του σχολείου και δεν μπορώ να έρθω αντιμέτωπη με τον καινούργιο Διευθυντή και όχι μόνο''... Οι γονείς βλέπουν, τα παιδιά νιώθουν, αλλά στο Δημόσιο, γίνονται περισσότερες αυθαιρεσίες...Σαν να μην φοβούνται  τίποτε. Και στο Ιδιωτικό υπάρχουν οι κούφιες περιπτώσεις, αλλά εκεί υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί να σου πει ο ιδιοκτήτης ''Δεν μου κάνεις κύριε..Σε απολύω. Πέρνα από το γραφείο..''   Δεν θα ξεχάσω που μια δυναδέλφισσα χαμηλών τόνων, είπε όταν χωρίζαμε τις τάξεις και της έτυχε η Τρίτη τάξη: ''Σας παρακαλώ, δέκα χρόνια έχω Πρώτη- Δευτέρα. Δεν νομίζω να τα καταφέρω στην Γ'...''  Την άλλη ημέρα είχε απολυθεί. Όλοι της είπαμε ότι έβγαλε τα ματάκια της με τα χεράκια της και ότι ο δάσκαλος, καλόν είναι να περνάει από όλες τις τάξεις στην διάρκεια της σταδιοδρομίσς του, για να είναι ένας ολκληρωμενος δάσκαλος. Παρ' όλη την αυστηρότητα, στο ιδιωτικό, μια φορά, ένας συνάδελφος είπε στον Διευθυντή μας:'' Θα μου κάνεις αναφορά;;Κάν' την μου!!!Θα μπει η επίπληξη στον φάκελλό   μου;; Σκασίλα μου!!!Τι θα πάθω; Τίποτα!!!''    Την ίδια περίπου συμπεριφορά είχα δει και στο Δημόσιο από μια νέα δασκάλα που είχε έρθει ως αναπληρώτρια και μίλησε στον εξαίρετο Διευθυντή μας του άλλου σχολείου όπου υπηρέτησε η Γιάννα, με έναν τρόπο απαράδεκτο μπροστά σε όλους μας, γιατί δεν συμφωνούσε με κάτι... Και όταν της είπε  ''Πρόσεχε παιδί μου πώς μιλάς..Θα σου κάνω αναφορά..''  απάντησε στον ενικό: 'Και δεν μου κάνεις;; Τι θα πάθω;; Τίποτα!!!'' κι έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω της... Και φυσικά δεν έπαθε τιποτε... Και ούτε ξαναφάνηκε...

        Υπήρξε δασκάλα με πτυχίο ψυχολογίας, το οποίο υπενθύμιζε σε κάθε συνεδρίαση διδασκόντων...Μιλούσε απαλά και με κάποια έπαρση...Στην τάξη της όμως μέσα, είχε άλλο πρόσωπο. Ήταν δίπλα οι τάξεις μας και όλο το πρώτο δίωρο, μας τάραζε κάθε τέταρτο με τις στριγγλιές που έβαζε. Δεν μιλούσε. Ούρλιαζε... Κάποια στιγμή, με την πρόφαση ότι είναι Ιούνιος και οι τάξεις ανοιχτές για να παίρνουμε αέρα, οπότε όλα ακούγονται, χτύπησα ευγενικά και είπα: ''Συγγνώμη, έχουμε την πόρτα ανοιχτή και ακούμε φωνές. Φαίνεται στεναχωρείτε την δασκάλα σας που σας αγαπάει τόσο'' Το έριξα δηλαδή στα παιδιά. Η συνάδελφος, για απάντηση,, έκλεισε την πόρτα και συνέχισε χωρίς ν' αλλάξει τίποτε. Από την άλλη πλευρά ήταν άλλη τάξη. Κουβεντιάσαμε το θέμα με την δασκάλα του τμήματος που μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει μάθημα με τέτοιες φωνές...Και άλλοι δάσκαλοι την άκουγαν, όμως κανείς μας δεν  είχε το θάρρος να της κάνει μία συμβιυλευτική παρατήρηση.  Φοβόμασταν το μπλέξιμο; Ξέρω ότι φερθήκαμε λάθος ως προς τα παιδιά του τμήματός της...Και αυτό το θεωρώ δειλία μας... Και οι γονείς;;;Δεν κουνήθηκαν, διότι φοβήθηκαν μην στοχοποιηθεί το παιδί τους από την δασκάλα και το κυνηγήσει...Απαράδεκτα πράγματα;;;Ίσως... Και δυστυχώς συμβαίνουν...

          Τι κάνεις όταν δάκαλος με ψυχολογικά προβλήματα υπάρχει στο σχολείο; Θα ήταν όλα καλά εάν τον απασχολούσαν μόνο στο γραφείο. Έμπαινε όμως στο ολοήμερο κάποιες ώρες. Και άλλοτε τα παιδιά ήταν ανεξέλεγκτα κι εκείνος βουβός, κι άλλοτε έβαζε κάτι φωνάρες σαν βρυχηθμό... Δεν έφευγα αμέσως μετά το σχόλασμα και πολλές φορές είχα μπει να επιβάλλω ησυχία ή να ρωτήσω αθώα, τι κάνουν και θυμώνουν τόσο τον δάσκαλό τους που βγαίνει από τα ρούχα του. Αυτό το θέμα πήρε έκταση. Δεν ξέρω εάν το διάβημα έγινε από κάποιον γονιό προς την Διευθύντρια του συγκεκριμένου, αλλά από κάτι μισόλογα άκουσα ότι η μητέρα του κλαίγοντας παρακάλεσε να παραμείνει σχολείο και ότι έφθασε και σε ανωτέρους. Το αποτέλεσμα είναι, ότι ο δάσκαλος αυτός, παρέμεινε επί έτη στα συστεγαζόμενα σχολεία. Και το χειρότερο, ήταν γνώστες και οι ανώτεροί μας. στα γραφεία..

        Άλλη περίπτωση είναι δασκάλου μονόωρου μαθήματος, που τα παιδιά τού είχαν πάρει τον αέρα και έκαναν ό,τι τους κατέβαινε. Οπότε ο -ας τον πούμε - Σωτήρης, έκλεινε τα αυτιά του στις φωνές και έκανε μάθημα με τέσσερις-πέντε μαθητές, ενώ γύρω του οι άλλοι έστηναν του Κουτρούλη το πανηγύρι. Απορώ πώς μπορούσε και λειτουργούσε μέσα σε τόση οχλοβοή..Δίπλα υπήρχε ένα γραφείο που στο κενό μου έμενα να διορθώσω.Αναγκαστικά, τα άκουγα όλα. Και τότε πήρα την απόφαση. Μπήκα στην τάξη, ζήτησα άδεια να μιλήσω και είπα στα παιδιά πόσο απαράδεκτη είναι η συμπεριφορά τους. Δεν σέβονται τον δάσκαλό τους και τους συμμαθητές τους που ήθελαν να μάθουν; Αποφασίσαμε τότε με τον συνάδελφο, να...διορθώνω στην τάξη μέσα, ώστε να διατηρηθεί η ησυχία... Και το έκανα για έναν ολόκληρο χρόνο... Ο δάσκαλος πρέπει να προκαλεί τον σεβασμό και να βάζει όρια, τα οποία είναι απαραίτητα στο σχολείο.... Το παιδί σε δοκιμάζει... Βλέπει μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σχοινί. Και όταν δει το όριο, σταματά και σε σέβεται. Διότι τα παιδιά, επιζητούν τα όρια, καθ όσον έτσι νιώθουν και πιο ασφαλή... Και τον σεβασμό τον κερδίζεις όχι με αγριοφωνάρες... Ούτε με προσβολές. 

       Δασκάλα μπαίνοντας στην τάξη, για να μην της πάρουν τον αέρα, τσίριζε: ''Είστε το χειρότερο τμήμα!!!Σιωπήηηηηη!!!Μαζί μου θα τα βρείτε μπαστούνια!!!'' Τα παιδιά, όταν το άκουσαν, σκέφθηκαν να μην την απογοητεύσουν[!] και φέρθηκαν όντως όπως τα αποκάλεσε: Σαν το χειρότερο τμήμα. Μετά, όταν άρχισαν για το παραμικρό να μπαίνουν τιμωρίες, μαζεύτηκαν, αλλά δεν την συμπάθησαν ποτέ. Μέχρι σήμερα, θεωρείται η πιο αυστηρή σε ένα υπέροχο μονόωρο μάθημα, που όλοι την φοβούνται, αλλά δεν έχει αγαπηθεί ποτέ..

        Άλλος δάσκαλος,στο Ιδιωτικό, κατά τον χωρισμό των τμημάτων, έπαιρνε πάντα το τμήμα που είχε τις λιγότερο σοβαρές περιπτώσεις και τους πιο καλούς μαθητές. Μα, δάσκαλος θα κριθείς και στις δύσκολες κατταστάσεις... Σε ένα τμήμα αριστούχων και η μάνα μου θα μπορούσε να σταθεί...Και ούτε είναι όμορφο να λες με υπονούμενα στην συγκέντρωση γονέων: ΄΄Ποποό!!!!!Τι τμήμα είναι αυτό; Έχει πολλά κενά!!Αλλά εγώ θα τα καλύψω!!!''  Και πώς είναι δυνατόν αυτά τα τρομερά κενά να τα καλύπτεις μέσα σε ένα δίμηνο;; Άχρηστοι ήταν όλοι οι προηγούμενοι συνάδελφοι;;; Ας μην κάμεις τέτοια λάθη, γιατί οι γονείς ξέρουν πώς πέρασαν τα παιδιά τους τις προηγούμενες χρονιές... Και πες, ότι όντως, έπεσαν τα παιδιά σε έναν αδιάφορο δάσκαλο, που έχω και προσωπικά παραδείγματα από γνωστούς μου...Τότε να πεις όμορφα ότι θα χρειασθεί  κάποια αυξημένη μελέτη και απέδειξε τι αξίζεις μέσα στην τάξη σου. Οι γονείς θα δουν την διαφορά των παιδιών τους και θα σε ευγνωμονούν... 

           Γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις. Μην πέσεις όμως ποτέ στην παγίδα του κουτσομπολιού...Κάποιοι γονείς θα έρθουν να σου πουν ότι το παιδί τους έχει κενά, διότι ο περσινός δάσκαλος δεν τους έκανε τίποτε. Σκεφθείτε, ότι όπως κατηγορεί τώρα τον συνάδελφό σας, έτσι ακριβώς θα κατηγορήσει κι εσάς στον επόμενο, για να δικαιολογήσει τις ελλείψεις του παιδιού του. Γι' αυτό, όταν θα σας αναφερθεί στον προηγούμενο δάσκαλο, πείτε του χαμογελώντας ευγενικά: '' Μη μου στεναχωριέστε!!Ας μην αναφέρουμε τα περασμένα. Επικεντρωθείτε στο να δείτε πώς θα τα πάμε εφέτος. Και μην ξεχνάτε, ότι κάθε χρόνο η ύλη αυξάνει και χρειάζεται περισσότερη μελέτη. Εντάξει, στην Δευτέρα τάξη είχε ΑΡΙΣΤΑ. Τώρα όμως είμαστε  Ε΄τάξη και θα πρέπει να εντείνουμε την προσπάθειά μας. Για όποια απορία θέλετε, θα είμαι πάντα έτοιμη να σας ακούσω και να την λύσουμε μαζί...''

       Για να πετύχεις ως δάσκαλος, πρέπει να έχεις πετριά με το λειτούργημά σου. Ειδικά σήμερα, που στο Δημόσιο υπάρχει πληθώρα μαθητών από το εξωτερικό. Θα έπρεπε να υπάρχει τάξη προπαρασκευαστική, όπου τα αλλοδαπά παιδάκια να μάθαιναν πρώτα την γλώσσα και όχι 12χρονο κορίτσι να γράφεται στην Ε΄τάξη και το πρώτο δίωρο να παρακολουθεί Α΄και Β΄.  Πώς να προχωρήσει το τμήμα, όταν ας πούμε στα μαθηματικά πρέπει να αναλύεις το νόημα των λέξεων;; Κάτι που γίνεται πολλάκις όλες τις άλλες ώρες... Και εάν στο τμήμα σου έχεις τρία παιδιά με Δ.Ε.ΠΥ , δύο με ένα είδος αυτισμού και ένα με πρόβλημα διαχείρισης θυμού, τότε τι κάνεις;;; Πώς μπορείς να προχωρήσεις στην ύλη, όταν  τα οχτώ παιδιά έχουν προβλήματα;;Υπάρχει πλέον και η παράλληλη στήριξη, που βοηθάει πολύ. Σε άλλες περριπτώσεις, καλείται ο Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής. Παίρνει το τάδε παιδί μια ή δυο ώρες, δυο φορές περίπου την εβδομάδα, γιατί έχει και παιδιά με δυσκολίες και από άλλες τάξεις . Το συγκεκριμένο παιδί, είναι μόνο του, άντε με άλλο ένα στην δασκάλα ειδικής αγωγής κι εκεί είναι όλα ελεγχόμενα.. Τι γίνεται όταν θα γυρίσει στην τάξη με τα 25 παιδιά;;Οπότε ο δάσκαλος μένει μόνος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και να έχει και τους γονείς των άνευ προβλημάτων μαθητών, που φωνάζουν ότι το τμήμα πηγαίνει αργά;;Αυτοί οι δάσκαλοι είναι ήρωες και η βοήθεια που λαμβάνουν είναι ελαχίστη. 

        Σε πολλά ιδιωτικά πάλι βάζουν τεράστιο φόρτο εργασίας, για να πουν στους γονείς': 'Ορίστε, εμείς δουλεύουμε, δεν πάνε στράφι τα ωραία λεφτά σας'', κάτι όμως τελείως αντιπαιδαγωγικό, γιατί φέρνουν τα παιδιά στα όριά τους... Κι εκεί οι γονείς, ΔΕΝ μιλούν....

          Αν τύχει και έχεις το χάρισμα της μετάδοσης γνώσεων και επικοινωνίας, αναπτύσεις θαυμάσιους δεσμούς με τους μαθητές σου. Μες στην τάξη μιλάς για ένα σωρό κοινωνικά θέματα και σφυρηλατείς δεσμούς αληθινούς, σεβασμού και αγάπης μεταξύ των μαθητών σου και εσού... Έλα μου όμως που αυτή η αγάπη μπορεί να ξεσηκώσει θέλλα αντιπαλότητας από κάποιους συναδέλφους... Παίρνεις την καθηγήτριά σου από την Ακαδημία και της το λες... Και λαμβάνεις την εξής απάντηση:''Κορίτσι μου, αυτή η αγάπη που σου δείχνουν οι μαθητές σου, κάποιους τους ενοχλεί...Σε περιμένουν οι μαθητές σου στην καγκελόπορτα και όταν μπαίνεις στην αυλή τρέχουν να σε αγκαλιάσουν; Σε φωνάζουν όπου σε δουν και σχηματίχζουν γύρω σου μία φωλιά; Μπαίνεις στην τάξη και σου τραγουδούν:''Καλημέρα, τι κάνεις;Να 'σαι πάντα καλά'';; Μετά την προσευχή τσακώνονται ποιο θα σου πιάσει το χέρι και ανεβαίνετε στην τάξη σαν σμάρι μελισσών γύρω από την βασίλισσά τους;; Ε, αυτή η αγάπη των μαθητών σου, θα γίνει η αιτία συχνά πικρόχολων σχολίων, από πικρόχολους ανθρώπους...Να σου πω να μην σου δείχνουν οι μαθητές σου έξω από την τάξη την αγάπη τους; Θα ήταν τρελό, διότι δεν γίνεται. Σκέψου όμως, ότι τις ψηλές καρυιές πετροβολούν και ότι όποιο στάχυ εξέχει πρέπει να κοπεί, ώστε να μην φαίνεται...Δυστυχώς παιδί μου, η νοοτροπία είναι, όλα να είναι σε μία ευθεία. Όλα προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω... Δεν επιτρέπουν να ταραχτούν τα λιμνάζοντα ύδατα. Έχουν μάθει στο μέτριο. Και δεν θέλουν κανείς και τίποτε να τους χαλάσει την ηρεμία τους. Οπότε κορίτσι μου ετοιμάσου. Θα συναντήσεις  πολύ δηλητήριο, αλλά θα συναντήσεις και τεράσυτια αγάπη, αναγνώριση,θαυμασμό και άμετρο σεβασμό. Ισχύς σου, η αγάπη των μαθητών σου.''

            Λόγια σοφά, από μία καταπληκτική εκκπαιδευτικό, με τεράστιες γνώσεις που διασκέδαζε την ώρα της εντρυφώντας στον Όμηρο και σημείο αναφοράς για κάθε δασκάλα ή δάσκαλο που την είχε καθηγήτρια.

     Όταν θέλεις να βοηθήσεις έναν συνάδελφο, υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις, αρκεί να θέλεις ειλικρινά..  '' Πολυάνθη μου ανέλαβες την γιορτή του τέλους. Θέλω να βοηθήσω. Από θέατρο δεν ξέρω, αλλά στο κενό σου θα ξεκουράζεσαι, δεν θα κατεβαίνεις τόσα σκαλιά και θα σου βγάζω εγώ όλες τις φωτοτυπίες. Και θα σου στέλνω τον καφέ επάνω,,,''  Αυτή είναι η Δέσποινα, Σαλιαγάρα, μια θαυμάσια συνάδελφος που ό,τι πρότεινε το τήρησε στο έπακρο.. Πώς να μην την ευχαριστήσω αυτήν την γυναίκα για την μεγάλη βοήθεια που μου προσέφερε;;  Και η Ελένη Τράγου των Αγγλικών, θυσία να γίνει, στο ίδιο στυλ της Δέσποινας...Βοήθεια είναι, να βγεις έξω και να προσέξεις ώστε να κρατούν τα παιδιά της θεατρικής παράστασης, μια ησυχία... Αυτό κι αν είναι βοήθεια...Ή ο Νίκος που αναλάμβανε τα ηλεκτρολογικά, τα μικρόφωνα, ώστε από τα ηχεία να ακούγεται η μουσική στην πρέπουσα ένταση, και βοηθούσε την κόρη μου στην μουσική, κανονίζοντας τον ήχο, έτοιμος πάντα να προλάβει τυχόν ατυχία...

          Αμαλία Καψαμπέλη. Στέφανος Αντωνακάκης. Δύο Διευθυντές μαλάματα. Δύο Διευθυντές πρότυπα ήθους, αμεροληψίας, με μεγάλες διοικητικές ικανότητες, με ανοιχτό μυαλό που σε βοηθούσαν να απλώσεις τα φτερά σου, αρκεί ο σκοπός σου να είναι παιδαγωγικός και να παρέχει πολιτισμό, ευγένεια, να  στοχεύει στα ανώτερα ιδανικά και να πλουτίζει την ψυχή και το μυαλό των παιδιών, οδηγώντας τα σε φωτεινά μονοπάτια που μόνον η τέχνη μπορεί να υπηρετήσει. Ήμουν τυχερή, που στα 35 χρόνια της διδασκαλικής μου πορείας, συνεργάσθηκα με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Υπήρξαν πρωτοπόροι, μπροστάρηδες, που τίμησαν τον βαθμό και το λειτούργημά τους. Κυβερνούσαν το καράβι του σχολείου με χέρι δυνατο και δίκαιο πάντα, κατευνάζοντες τα όποια ανεμοβρόχια πήγαιναν να φανούν, με απόλυτη γνώση του σχολικού καταστατικού. Και κατάφερναν τα πάντα, με ολύμπια ηρεμία και πραότητα.Τέτοιοι άνθρωποι, αποτελούν φωτεινό παράδειγμα. Πάντα όρθιοι στις επάλξεις και ποτέ δεν καταχράστηκαν ούτε στο ελάχιστο το αξίωμά τους, μία αληθινή Κυρία  και ένας αληθινός Κύριος...

          Το καλό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ...Είναι αυτό που μας βοηθάει να προχωρήσουμε στην ζωή, να παραδειγματιζόμαστε θετικά στην σταδιοδρομία μας και να μην το βάζουμε ποτέ κάτω...Μία Αμαλία και ένας Στέφανος, σε κρατούν να μην λυγίσεις και να συνεχίσεις το έργο σου με το κεφάλι ψηλά, ολοκληρώνοντας τους στόχους σου και χαρίζοντας στους μαθητές σου μια χαρούμενη, με όραμα σχολική ζωή, απαλλαγμένη από την στείρα γνώση και την ολέθρια στατικότητα...

 ΑΠΟ  ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ   ΕΣΑΣ...

         Ως δασκάλα με τριάντα πέντε χρόνια σχολική πείρα, θεωρώ ότι απέκτησα μιά μεγάλη εμπειρία πάνω σε πολλά θέματα που άπτονται του σχολικού  περιβάλλοντος.Εδώ θα καταθέσω γεγονότα τα οποία έχαιραν ιδιαίτερης αντιμετώπισης και που αναρωτιέσαι: Μα, συμβαίνουν; Και όμως  Σ υ μ β α ί ν ο υ ν   μέσα στις τάξεις και  ο φ ε ί λ ε ι  ο κάθε δάσκαλος να τα εντοπίσει γρήγορα έχοντας τις κεραίες του π ά ν τ α  τεταμένες προς πάσαν κατεύθυνση. Και όταν εντοπίσουμε ένα πρόβλημα, οφείλουμε να πλησιάσουμε τον μαθητή ή την μαθήτριά μας με α λ η θ ι ν ή  αγάπη, άμετρη υπομονή, μεγίστη διακριτικότητα και ειλικρινέστατο ενδιαφέρον.

        Με αυτά τα όπλα και με κάποια πιο εξειδικευμένη βοήθεια, αν νομίσει ότι θα χρειαστεί - του γονέα θεωρείται δεδομένη - ο δάσκαλος θα προσεγγίσει τον μαθητή του και θα τον βοηθήσει τα μέγιστα, χωρίς να σκεφτεί ούτε στιγμή ότι πρέπει να σταματήσει την προσπάθειά του. 

          Με αρχές ότι, εκτός της μάθησης παρέχουμε  παιδεία και αφουγκραζόμαστε ανά π ά σ α  στιγμή τον κάθε μαθητή μας  ξ ε χ ω ρ ι σ τ ά, με γνώμονα την ψυχική του ισορροπία και ευτυχία, θα καταφέρουμε πολλά θαυμαστά για την ζωή του ''παιδιού μας''.

         Στις επόμενες σελίδες παραθέτω κάποια από τα περιστατικά που αντιμετώπισα στην πολυετή πορεία μου ως δασκάλα, περιστατικά δύσκολα , μπροστά στα οποία δεν επιτρέπεται να  ολιγωρήσουμε, ούτε  να τα παραβλέψουμε ή να τα χώσουμε κάτω απ' το χαλί, όσο δυσεπίλυτα κι αν φαντάζουν...Σημειωτέον, ότι τα ονόματα έχουν ό λ α   α ν τ ι κ α τ α σ τ α θ ε ί.  Στάθηκα δίπλα στα ''παιδιά μου'', βάζοντας  κι εγώ όπως πιστεύω, ένα λιθαράκι στο χτίσιμο του υγιούς  ψυχικού τους κόσμου, ώστε να αναδυθεί ένα χαρούμενο και ευτυχισμένο παιδί. Κι αυτό με μεγάλη υπομονή, διερεύνηση, κόπο, εξατομίκευση και προσφορά αληθινής αγάπης...Στα μέτρα πάντα του δυνατού, γιατί Θεοί δεν είμαστε, είμαστε όμως οι άγγελοι της τάξης μας...

        Ανταμοιβή μου, η αγάπη και η εμπιστοσύνη που πήρα από τον κάθε μαθητή και την κάθε μαθήτριά μου, καθώς και η φωνή που μου λέει μέσα μου ότι: ''Τουλάχιστον έκανα  ό,τι περνούσε από το χέρι μου και δεν εγκατέλειψα  π ο τ έ, παρά τις όποιες δυσκολίες συνάντησα...''  

                                                             Δασκάλα  Πολυάνθη Κωνσταντίνου Κεφαλονίτισσα

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, Η ΠΟΛΥΑΝΘΗ

Μεγάλος έμπορος τρανός την εποχή εκείνη,
ο Φλαμιάτος πρόκοψε και πάμπλουτος εγίνη.
Κεφαλονίτης εύστροφος, απ' την σειργιά του πρώτος,
κατείχε την εκτίμηση απ' όλους στο νησί του...
Με την Κορίνα γέννησαν εννιά παιδιά σαν ρόδα,
αγόρια δύο κι ένα σωρό τα θηλυκά στο σπίτι.
 
Το σπίτι τους πετρόχτιστο, αρχοντικό μεγάλο. 
Τεχνίτες άρτιοι Ιταλοί, στολίσαν το ταβάνι
με σχέδια πανέμορφα που άναυδο σ' αφήναν...
Και στα μπαούλο στοίβαζε ο έμπορος συνέχεια
πανάκριβα υφάσματα, μετάξια και ταφτάδες
κι ολόκληρα τόπια έφερνε απ' ακριβό βελούδο, 
το πιο υπέροχο σιφόν και τις γκυπούρ δαντέλες...
 
Στ' αρχοντικό τους έμεινε ολόκληρη βδομάδα,
ο Λόου Γουότερ - πρεσβευτής - που γύριζε Αγγλία.
Και η Κορίνα η κυρά, μονάχη της επήγε 
μες στην Κωνσταντινούπολη, κατόρθωμα μεγάλο,
για μιά γυναίκα μοναχή, την εποχή εκείνη.
Επήγε στην Αγιά Σοφιά σεμνά να προσκυνήσει,
όταν της είπε, ''δεν μπορεί'' ο Τούρκος μπρος στην πόρτα.
Και τότε τον επρόγκηξε με μιά φωνή οργίλη:
''Για κάνε πέρα που θα πεις σε με να μην περάσω...
Εκίνησα απ' τα πέρατα να ρθώ να προσκυνήσω
και θα μου πεις εσύ ορέ, πως δεν μπορώ να έμπω;;;''
Κι ευθύς του δίνει μιά σπρωξιά και μπαίνει με καμάρι
και σεβασμό απέραντο, στον λατρεμένο χώρο...
Σωστή Κεφαλονίτισσα, Δέσποινα ψυχωμένη,
ανάστησε εννιά παιδιά, τον Τούρκο θα φοβόταν;;;
 
Τ' αγόρια της μορφώθηκαν μες στα Πανεπιστήμια.
Ο ένας γιος εγίνηκε γιατρός πολύ σπουδαίος.
Διευθυντής στο Τζάνειο ο Μεμάς, φυματιολόγος
μα, ο Πίπης επαρέμεινε για πάντα στο νησί του.
Οι κόρες βγάλαν Λύκειο κι απέ μετά στο σπίτι. 
Εμάθαν πιάνο, γαλλικά, πανώριες δεσποσύνες
που ο γέρος τους τις πάντρεψε, γιατί τό 'χαν συνήθειο,
οι κόρες τότε από νωρίς να παντρευτούν, να φύγουν
από την πατρική φωλιά, να φτιάξουν την δικιά τους...
 
Στην έκτη κόρη άρεσε βιβλία να διαβάζει.
Να ζωγραφίζει, να κεντά, στο πιάνο της να παίζει,
να γράφει και ποιήματα με έμπνευση μεγάλη...
Τα γράμματά της ήτανε αληθινό στολίδι.
Έγραφε καλλιγραφικά, σαν κόσμημα η γραφή της 
και ζούσε πάντα αρμονικά, με αδελφές και φίλες...
 
Περίπατοι και εκδρομές, βολτάρισμα, παιχνίδια,
γεμάτη γέλια η ζωή, με άνεση και λάμψη.
Τις σκανταλιές τους κάνανε όλες οι δεσποσύνες,
και η παρέα της, χαρές τις κέρναγε με κέφι.
 
Η έκτη κόρη λεύκωμα αγόρασε μιά μέρα.
Παίρνει ένα ύφασμα καφέ πού 'χε χρυσές ριγούλες
και ντύνει ευθύς το λεύκωμα που αγνώριστο εγίνη!
Ύστερα γράφει πλαγιαστά στην πρώτη την σελίδα
την λέξη ''λεύκωμα'' σε μπλε, με σινική μελάνη.
Εστόλισε τα γράμματα με πάμπολλες γραμμούλες
έτσι, που ένα κόσμημα εφάνταζε η λέξη.
Και βάζει κάτω και ψηλά δυό όμορφους αγγέλους
κι όλα μαζί φαντάζανε σαν πίνακας ζωγράφου...
 
Αφιερώσεις-ποιήματα γεμίσαν τις σελίδες 
από τις τόσες φίλες της, όλες αρχοντοπούλες.
Με ροζ, με μαύρο και με μπλε μελάνι τα γραπτά τους.
Έγραφαν καλλιγραφικά, όλες οι σινιορίνες.
Μιλούσαν όλες τρυφερά για την καλή τους φίλη
και τις αφιερώνανε ποιήματα ωραία.
Και πάντα δίπλα όμορφη εικόνα εκολλούσαν,
παιδάκια, ρόδα και πουλιά, λαντώ και μαρκησίες...
 
Αυτό ήταν το λεύκωμα της σιόρας Πολυάνθης.
Γεμάτο ευχές κι ονείρατα, αγάπη και φιλία.
Πόσες ελπίδες είχανε ετούτα τα κορίτσια!
Κορίτσια μοσχανάθρεφτα, κοντέσες στον καιρό τους
κι όλες αγνές μες στην καρδιά, με όνειρα μυριάδες,
πού 'διναν όρκους της καρδιάς για δυνατή φιλία...
''Ενθυμού και μη λησμόνει...Τη φιλτάτη μου Πολυάνθη...''
κι αρωματίζαν το χαρτί μ' αρώματα και άνθη!!
 
Κατά το τέλος έγραψε η Πολυάνθη ποίημα,
πού 'δειχνε να την απασχολούν κάτι που δεν μαρτύρα...
Σαν φόβος για το αύριο... Διαίσθηση λες κι ήταν...
Δεν ήξερε πώς θά 'τανε τα χρόνια που θα 'ρθούνε
και μία θλίψη απαλή υπόβοσκε στους στίχους...
 
Κάποια στιγμή οι αδελφές σκορπίσαν παντρεμένες,
σ' Ελλάδα και σ' Αμερική, ως κι Αφρική ακόμη
κι όλες προκόψαν στην ζωή, εκτός της Πολυάνθης...
 
Η ταλαντούχα κι όμορφη εκείνη Πολυάνθη, 
υπάκουσε και σύντροφο επήρε έναν άντρα,
οπού δεν είχε τίποτα κοινό με την κοπέλα.
 
Πάνε τα πιάνα, οι χοροί, οι ζωγραφιές, οι φίλες...
Ο σύζυγος δεν σκάμπαζε κανένα από δαύτα...
Δουλευταράς, αλλά βαρύς, μονόχνωτος, τσιγγούνης,
σε τίποτε δεν ταίριαζε με την αρχοντοπούλα...
Πώς να ταιριάξει ο χρυσός με την σκουριά, την γάνα;;
Πώς να ταιριάξει η μουσική σιμά στην μουγγαμάρα;
Τι θέση έχει το γράψιμο όταν σε σένα πέφτουν, 
όλες οι έγνοιες του σπιτιού, χωρίς καμιά βοήθεια;;...
 
Τον Κωνσταντίνο γέννησε, πανώριο αγοράκι
και πάνω εκεί που χρόνιζε, απέκτησε αδελφάκι.
Μα, τι 'ναι τούτη η ζωή;; Πώς φέρνει καταιγίδες;;
Λεχώνα νεαρότατη, η Πολυάνθη πάει...
Ο επιλόχιος πυρετός της στέρησε τα πάντα...
Κι ήταν μικρούλα κι όμορφη, γλυκιά, χαριτωμένη...
 
Τον Κωνσταντή μεγάλωσε της μάνας του το σόι.
Μες στο Φλαμιατέικο εγίνηκε λεβέντης.
Εσπούδασε, παντρεύτηκε κι εγίνηκ' ένας κούκλος
που τα κορίτσια λιώνανε στο συναπάντημά του!!!
Μόλις ακούγανε: ''Έρχεται ο Κωνσταντής, κοπέλες!!!''
τρέχοντας εκατέβαιναν οι τσούπρες στην πλατεία, 
να δούνε τον παλλήκαρο που μοιάζει με αστέρι, 
με γόη απ' το Χόλυγουντ, κι ήταν ξετρελαμένες!!!
 
Ο κόσμος όμως άλλαξε. Σεισμός το '53, 
όλα τα ισοπέδωσε και όλοι γινήκαν ίσοι...
Ο Κωνσταντής παντρεύτηκε κι απόκτησε δυό κόρες.
Ήταν η πρώτη κόρη του εννιά μηνών μωράκι
κι απ' το Σικάγο είχε 'ρθεί η θειά τους η Ρεγγίνα, 
η αδελφή της μάνας του, η πολυαγαπημένη.
Κατέβαινε με το μωρό σφιχτά στην αγκαλιά της,
το ταίρι, η Αλίκη του, ξανθιά, γαλανομάτα,
όταν η θειά Ρεγγίνα τους, κοιτώντας το μωράκι 
π' ολόγλυκα τους κοίταζε, ταράχτηκε τα μάλα...
Κρατήθηκε απ' τα κάγκελα και φώναξε με πάθος:
''Ίδια η Πολυάνθη μου!!Η λατρευτή αδελφή μου!!
Κωστάκη, το κορίτσι σου, Πολυάνθη θα το πούμε!!
Κι εγώ Νονά της θα γενώ, θα την προσέχω πάντα!!!''
 
Κι έτσι η μικρή βαπτίστηκε με τ' όνομα της νόνας.
Και στα βαφτίσια ο Κωστής μοίραζε κατοστάρια 
απ' την μεγάλη του χαρά και την συγκίνησή του...
 
Δεν ήταν εύκολη η ζωή στα χρόνια που διαβήκαν. 
Αν ζούσε η μητέρα του, θά'ταν αλλιώς το πράγμα. 
Μα ο πατέρας του ενωρίς, νέα γυναίκα πήρε...
Η μητριά αυταρχική, απόμακρη και πείσμων 
κι απέκτησε ο γέρος του, άλλα παιδιά μ' εκείνη...
 
Από το βιός της μάνας του, τίποτε δεν επήρε
ο Κωνσταντής, και τό 'φερνε πάντα πολύ βαρέως...
Απ' τα κοσμήματα μηδέν, απ' τα προικιά κανένα...
Να τό 'χει για ανάμνηση, κάτι να την θυμάται...
Μα, ένα τραπεζομάντηλο, ένα ασπροκεντήδι,
μία καρφίτσα ή σεμέν, τίποτα δεν επήρε...
 
Το μόνο που του έμεινε, ήταν το λεύκωμά της...
Οι ''άλλοι'' το θεώρησαν σαν μια χαρτούρα μόνον 
κι έσι στα χέρια έφτασε, στου Κωνσταντή τα χέρια...
Το έδειχνε στις κόρες του, βαθιά συγκινημένος...
''Αυτό είναι από την μάνα μου, δεν έχω τίποτ' άλλο,
να μου θυμίζει την καλή γιαγιά σας, κοριτσάκια...
Να τό 'χετε σαν θησαυρό, σαν ιερό κειμήλιο,
γιατί εδώ χτυπά η καρδιά, της νόνας σας, παιδιά μου...''
 
Το έσφιγγε στο στήθος του σαν άγια εικόνα
και με ευλάβεια πολλή, τό 'βαζε στο γραφείο. 
Στα χέρια της πρωτότοκης το λεύκωμα κρατήθη.
Σαν έκανε οικογένεια τό 'δειξε στα παιδιά της 
κι οι δυό της κόρες θαύμασαν τις θαυμαστές σελίδες...
 
Η Πολυάνθη λάτρεψε και την καλλιγραφία 
από αυτό το λεύκωμα της συνονόματής της...
Μα, τι γιαγιά ήταν αυτή! Υπέροχη γυναίκα!
Για δες πώς γράφαν τότενες! Μπιζού τα γράμματά τους!
Και η γλώσσα λεπτεπίλεπτη, αβρή, χαριτωμένη, 
με λίγη καθαρεύουσα κι υπέροχες προτάσεις,
γεμάτες αυθορμητισμό, νεανική φρεσκάδα,
από κορίτσια εύστροφα και καλλιεργημένα...
 
Κι η Πολυάνθη έμαθε να γράφει, να στολίζει
και να ζητά το όμορφο σε κάθε 'να γραπτό της,
διακοσμώντας γράμματα με τις μικρές γραμμούλες,
που είχε δει στο λεύκωμα που μέτραγε αιώνα...
Κι έψαχνε πάντα κι εύρισκε τις όμορφες φιγούρες
που ήταν μιάς άλλης εποχής, εκείνης της γιαγιάς της...
 
Σήμερα έχει αρκετές σαν συλλογή ωραία.
Και πάντοτε την συγκινούν εικόνες παλιών χρόνων,
χαριτωμένες, διαλεχτές, μ' αβρή ευαισθησία,
χέρια με κρινοδάχτυλα, πρόσωπα κερασένια,
αγγέλοι χαριτόβρυτοι, ζωάκια λατρεμένα,
κορίτσια - αγόρια τρυφερά, πουλιά ηλιοσταγμένα 
ρούχα μιάς άλλης εποχής, παραδεισένια άνθη...
 
''Πάλαι ποτέ'' θα έλεγε όλη την συλλογή της.
Επήρε κι ένα λεύκωμα και στις σελίδες βάζει,
σαν πλαίσιο ολοτρόγυρα, τις τρυφερές φιγούρες.
Όμως το κέντρο άφησε κενό κι όχι γραμμένο...
Θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί το τι θα λεν οι στίχοι...
Θα είναι λόγια ιστορικών; Φράσεις των φιλοσόφων;
Θά 'ναι στροφές του Σολωμού ή του Βαλαωρίτη;
Ή μήπως κάποιο κείμενο και τα ποιήματά της
θε να της δώσουν υλικό που το κενό θα κλείσει;
Αλλάξαν βλέπεις οι καιροί κι οι φίλες δεν σου γράφουν
σε λεύκωμα τις σκέψεις τους, όπως παλιά γινόταν...
 
Για τώρα τα λευκώματα τά 'χει η βιβλιοθήκη.
Στην πιο καλύτερη μεριά, εκείνο της γιαγιάς της
και σ' άλλο ράφι ακούμπησε και το δικό της έργο.
Θα' ρθεί η στιγμή π' οριστικά θε να τ' ολοκληρώσει.
Ως τότε δεν βιάζεται, θε να σκεφτεί λιγάκι,
για να το δουν οι κόρες της σαν είναι τελειωμένο
και νά 'ναι υπερήφανες για την δική τους μάνα...
 
Για κοίτα! Τι σού 'ναι τα γονίδια και τι σου μεταφέρουν!!
Η Πολυάνθη απ' την γιαγιά, πήρε απ' όλα κάτι,
μα στα κορίτσια της γερό το χάρισμα εδόθη!
Έγινε η Αλίσια μουσικός, η Ελπίδα ζωγραφίζει...
Επήγε στην ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ κι η Πολυάνθη, γράφει...
 
Αυτήν κι αν λες κληρονομιά χιλιοευλογημένη!!
Τα δώρα της γιαγιούλας τους, φωτίζουν την ζωή τους.
Μπορεί να μην την γνώρισαν, όμως οι χάρες ήρθαν
κι εγέμισαν με ηλιοφώς τους κλώνους της γενιάς της!!!