ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΜΟΥ, ΚΡΑΤΗΣΟΥ...

Ήταν μιά μέρα αλλιώτικη με τρόμο φορτισμένη...

Απλώνοταν στο Ιόνιο, ήρεμο το νησί μου...

Όταν σε δευτερόλεπτα τα πάντα γκρεμιστήκαν...

Έφτασε μαύρος ρούφουλας π' όλα τα συνεπήρε...

Το κύμα βγήκε στην στεριά σαν τέρας λυσσασμένο...

Έφτυνε πέτρες σωρηδόν, τόνους νερού και φύκια

κι απ'τα βουνά κατέβηκε ποτάμι αφρισμένο,

γεμάτο λάσπη ολόπηχτη που σκέπασε τους δρόμους...

Εμπήκε μες στα σπίτια μας, τα έπιπλα τα πήρε,

τα έσυρε στο διάβα του, στην θάλασσα τ' αφήκε...

Πολύσταινε κι ανέβηκε πάνω από δύο μέτρα....

Αλλοίωσε τον τόπο μας, τά 'καμε όλα λάσπη...

Βροντοχτυπούσε η λαίλαπα,κατέβαζε καδρόνια...

Ελιές εξεριζώθηκαν, ερήμαξε τον χώρο...

Μυριάδες πέτρες θάψανε ό,τι 'βρισκαν στον δρόμο...

Από τ' αμάξια φαίνονταν μονάχα η σκεπή τους,

θαμμένα σ' ένανε φριχτό τάφο από κοτρώνες...

Καταστραφήκαν μαγαζιά,νοικοκυριά, χωράφια...

Οι κόποι μιάς ολόκληρης ζωής, κατεστραμμένοι...

Η θάλασσα εμούγκριζε - τέρας ανταριασμένο...

Άρπαξε τα πλεούμενα, τα τσάκισε με μίσος,

και στην στεριά τα ξέβρασε μ' οργή και με μανία...

Κάθε Κεφαλονίτισσα, κάθε Κεφαλονίτης,

ανήμποροι κοιτάζανε της φύσης την αντάρα.

Προσεύχονταν στον Άγιο το ''φονικό'' να πάψει,

να ημερώσουν τα στοιχειά, της φύσης η κατάρα,

να μην υπάρξουν θύματα, να μην θρηνήσουν κι άλλο...

Κεφαλονιά και Ζάκυνθος, Ιθάκη,  λαβωμένες...

Αρχόντισσες του πέλαγου, λάβατε μέγα πλήγμα...

Τραύματα χάραξε βαθιά στην σάργα σας, ο τρόμος...

Εκεί όπου λιαζόσασταν, κυκλώνας σας κατάπιε...

Τι γίνανε τα ζωντανά, τα δέντρα, τα χωράφια;

Περιουσίες πνίγηκαν σε τόνους λάσπης μέσα...

Ω, Άγιε Γεράσιμε, φέρε την παρηγόρια

και κάνε ποτέ άλλοτε κακό τόσο μεγάλο,

να μην εβρεί το όμορφο, λεβέντικο νησί Σου....

Αιμάτωσε η Ελλάδα μας και σ' άλλα μέρη ακόμη...

 Γέφυρες γκρεμιστήκανε, δρόμοι εδιαλυθήκαν

κι εκεί οπού 'τανε στεριά, απλώθηκαν ποτάμια,

που πάσχιζαν να φτάσουνε στις στέγες των σπιτιών τους...

Κι ο θρήνος  μαυροπόρφυρος για κείνους που χαθήκαν...

Τέτοιο κακό απ' τους σεισμούς, δεν είχα ξανανιώσει,

πως έπαθε η Κεφαλονιά,η τρυφερή πατρίδα...

Σαν είδα τον ωκεανό από τις πέτρες γύρω,

θυμήθηκα πως κοίτονταν έτσι σαν τα συντρίμια,

απ' τον μεγάλονε σεισμό, χρόνια πολλά πιο πίσω,

όταν μες στα χαλάσματα, παιδάκι περπατούσα

και γύρω μόνον έβλεπα πέτρες κι αποκα'ί'δια...

Αγαπημένο μου νησί, Κεφαλονιά Κυρά μου,

πιστεύω πως θ' ανορθωθείς, θα γιάνεις τις πληγές σου...

Είσαι του Όμηρου παιδί, πατρίδα του Οδυσσέα...

Έχεις το πνεύμα ελεύθερο, αδάμαστο κι αιώνιο...

Ποτέ σου δεν ελύγισες, μηδέ το '53

όπου ξαναγεννήθηκες σαν Φοίνικας και πάλι...

Σπαράζουνε τα σώψυχα μ'όσα βαριά σε βρήκαν

και στον Θεό προσεύχομαι δύναμη να σου δίνει...

Η χάρη του Αγίου μας ν' αράξει πάνωθέ σου...

Να είσαι υπό την σκέπη Του, γοργόνα του Ιονίου...

Διθύραμβοι ακούγονται για Σένα παγκοσμίως

οι έπαινοι, και σίγουρα με δίκιο τους κατέχεις...

Σου εύχομαι να επουλωθούν γρήγορα οι πληγές σου...

Ν'αγιάζει η Παναγία μας κάθε προσπάθειά σου...

Οι δυνατοί νησιώτες σου, τ'' άξια τα παιδιά σου,

να εύρουν το κουράγιο τους, την μπόρα να περάσουν...

Να ξαναλάμψει ο γιαλός, ν' ανθίσουν τα χωράφια,

να καθαρίσουν οι αυλές, οι πέτρες να χαθούνε...

Βασιλικός κι αγιόκλημα, φούλια και μανουσάκια,

να ξανανθίσουνε μαζί με πέργκολες και κρίνα...

Να λάμψει μες στα χρώματα η κάθε μπουκαμβίλια

και κάθε νυχτολούλουδο με τ' άστρα να μιλάει...

Έτσι πάντα σε σκέφτομαι Κεφαλονιά μου ωραία...

Μαζί με τις καντάδες σου και το χρυσό φεγγάρι,

μαζί με την ρομπόλα σου, τις μάντολες, το μέλι

και κείνο κει το τσαγανό που σε χαρακτηρίζει...

Την στόφα σου, το πνεύμα σου, το πείσμα, την θωριά σου,

την λεβεντιά, την χάρη σου, τον ήλιο και τον Αίνο...

Σκουπίζω κάποιο δάκρυ σου με της καρδιάς μου χάδι...

Να ξέρεις σ' έχω πάντοτε βαθιά μες στην ψυχή μου...

Σε σένανε μεγάλωσα κι εσύ μ' έχεις ζυμώσει...

Σε σέρνω πάντα μέσα μου, γλυκιά Κεφαλονιά μου...

Κι όλη η ζωή μου πλέκεται με τις δικές σου χάρες...

Μου χάρισες το πνεύμα σου, τον οίστρο, την χροιά σου

κι είμαι Κεφαλονίτισσα βαθιά ως το μεδούλι

κι όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, για σένανε μιλάω...

Αφροπλασμένη, όμορφη, γαλάζια μου πατρίδα,

Κεφαλονιά μου ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, 

είθε ο Θεός να σ' ευλογεί και να σε προστατεύει 

κι όμορφες πάντα λαμπερές οι μέρες σου να είναι...

---------------------------------------------------------------------------------

Δεν ξέρω πότε θα έρθει η βοήθεια... Εύχομαι το κράτος να ευαισθητοποιηθεί τάχιστα και να βοηθήσει το νησί να ξανασταθεί στα πόδια του...Στηρίζομαι πιότερο στην αδάμαστη ψυχή του κάθε Κεφαλονίτη, που ποτέ δεν το βάζει κάτω... Όσο για τον Οδυσσέα που αναφέρω, πιστεύω ότι η Κεφαλονιά ήταν όντως το νησί του, όπως λένε πολλοί ειδήμονες... Ο πόνος σου, πόνος μας και η χαρά σου, χαρά μας...ΚΟΥΡΑΓΙΟ Κυρά του Ιονίου, αθάνατο αρχοντονήσι...Το ακατάβλητο θάρρος σου,η δύναμή σου....