ΣΤΟΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, τον θαλασσινό...

Δεν τα 'χε όλα στην ζωή εκείνο το αγόρι.
Από μικρός στα βάσανα. Πιστός στην φαμελιά του
ποτέ δεν βαρυγκόμησε, πάντα μπροστάρης ήταν
και στο σχολειό δεν μάντεψε ο δάσκαλος, τι ζούσε...

Μα κείνος δεν πτοήθηκε, ούτε τό βαλε κάτω.
Την θάλασσα ατένιζε και πάντα το σκεφτόταν
ν' αφήσει πίσω την στεριά,σε πλοίο να μπαρκάρει...

Κι έτσι μιά μέρα το παιδί βρέθηκε σε καράβι.
Εσφίχτηκε η καρδούλα του στο ξένο περιβάλλον...
Κι ενώ άλλα παιδόπουλα σπουδάζαν και χαιρόνταν,
ο Παναγής στο μπάρκο του, χίλιες δουλειές μαθαίνει...

Τι κούραση Θεούλη μου την νύχτα που πλαγιάζει!...
Πόσο του λείπει η μάνα του, τ' αδέρφια, ο πατέρας...
Μ' αυτός την μοίρα διάλεξε στην θάλασσα να πάει
κι έπρεπε ξερικό καημό να κάνει για ν' αντέξει...

Πότε τα χρόνια πέρασαν κι έγινε παλληκάρι;
Για πότε άντρας γίνηκε, ούτε που το κατέχει...
Τα χρόνια κύλησαν γοργά,δαρμένα στην αρμύρα...
Κι είδαν τα μάτια του πολλά,στεριές κι άλλους ανθρώπους...

Γιομίσανε τα σπλάχνα του εικόνες κι εμπειρίες...
Αλάτι μπήκε στην ψυχή, στο βλέμμα και στο δάκρυ.
Τα κύματα νανούριζαν τον πόνο της καρδιάς του.
Κι η θάλασσα ερωμένη του την νύχτα και την μέρα...

Ώσπου ασπρίσαν τα μαλλιά, τέλειωσε το '' ταξίδι ''...
Χρόνους πολλούς επέρασε επάνω στα βαπόρια...
Μικρό παιδάκι μπάρκαρε, και τώρα ήρθε η ώρα,
σε μιά στεριά να κατεβεί ο μεστωμένος άντρας.

Καλώς μας ήρθες Παναγή σε στεριανό απάγκειο...
Θαλασσινό είναι το νερό που στην ματιά σου φέγγει...
Δεν πρόκειται να ξεχαστεί ετούτο το ταξίδι,
χρόνους πολλούς εκράτησε στης θάλασσας τους δρόμους...

Να είναι οι στιγμές σου τώρα πια, απάνεμο λιμάνι.
Επάλεψες σ' ωκεανούς με λεβεντιά και πίστη.
Η ώρα το εσήμανε να βρείς καλό απάγκειο
και τρυφερά να σου μιλά ο ήλιος στην ζωή σου...

Ετούτη θα είν'η  ανταμοιβή γι' αυτά πού χεις περάσει,
και θα σου φέρει ζεστασιά και φως μες στην ψυχή σου.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                                                               
                  Στον συμμαθητή  μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ  ΒΑΓΓΕΛΑΤΟ, από καρδιάς...
                                         [ Σεπτέμβριος  2018 ]

ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;

Πολλοί έχουν δώσει το επώνυμό τους σε διάφορες εφευρέσεις,επιτεύξεις τους και στα αποτελέσματα των εργασιών και πειραματισμών τους, όπως σε διάφορες μονάδες μέτρησης της φυσικής ο Τζουλ [ Joyle], ο  Βατ [Watt ] και ο Αμπέρ [ Ampere ]. Το όνομά τους έδωσαν και στα όπλα που εφηύραν οι Όλιβερ Γουίντσεστερ, ο Σάμουελ Κόλτ, ο  Μιχαήλ Καλάσνικοφ.

Τ ζ ο ν Μ ό ν τ α γ κ ι ου, κόμης του Σ ά ν τ ου'ι' τ ς: Ο εν λόγω κόμης ήταν  χαρτοπαίχτης. Μια ωραία μέρα λοιπόν του 1762, αρνήθηκε να σηκωθεί από το τραπέζι, κατά την διάρκεια μιας παρτίδας, για να πάει να φάει. Τότε ο μάγειράς του, ευσυνείδητος καθώς ήταν, του ετοίμασε ένα μικρό γεύμα. Έβαλε δηλαδή μια φέτα κρέας ανάμεσα σε δυο φέτες ψωμί, αλειμμένες με βούτυρο. Ο κόμης ενθουσιάστηκε και σε λίγο καιρό, το μικρό εκείνο γεύμα επαναλείφθηκε τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους άλλους φίλους του, ώστε δεν άργησε να γίνει πασίγνωστο σε επωνύμους και ανωνύμους. Ως τα σήμερα, το '' σάντου'ι'τς'' αποτελεί την πιο εύκολη και αγαπητή λύση για να χορτάσουμε την όρεξή μας, βγάζοντας ασπροπρόσωπο, τον άλλοτε 'ατακτο ,τιτλούχο...νουνό του!

--Ένα σάντου'ι'τς παρακαλώ!!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο πατήρ  Κ λ η μ έ ν τ ι ο ς  ήταν άνθρωπος της θρησκείας και είχε πάθος με την γεωργία. Το 1900 κατάφερε να γονιμοποιήσει άνθη μανταρινιάς με γύρη που είχε πάρει από μια νεραντζιά. Έτσι γεννήθηκαν οι κλημεντίνες. Ξέρετε, τα νοστιμότατα εκείνα μανταρινάκια που δεν έχουν κουκούτσια...

Η ΑΓΑΠΗ

Άπλετο φως στο μέγα όνομά σου,
γινεται σάλπισμα βαθύ και θείο.
Μυριόχαρο στης πλάσης το αγγείο,
γεμίζει με ζωή το μήνυμά σου.

Μυριάδες σε τραγούδησαν στα χρόνια,
θυσίας ανεκτίμητο στοιχείο,
σαλπίζεις μ' αλαβάστρινο ηχείο
και στρώνεις μιάν ασπράδα, σαν τα χιόνια...

Παντού σ' αναζητούν, σε λαχταράνε...
Την ανθρωπιά σκορπάς στο πέρασμά σου.
 Απ' όπου κι αν διαβείς, σε καρτεράνε
να φέρεις στις καρδιές το άρωμά σου...

Μηδενικά τα πλούτη στην ζωή μας,
αν δεν υπάρχει ΑΓΑΠΗ,στην ψυχή μας...


---------------------------------------------------------------------------------------------------------
'' Μπορώ να μιλάω όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων...Αν δεν έχω αγάπη , μοιάζω με χάλκινο σκεύος που αχολογάει ή με τύμπανο που αλαλάζει.
Κι αν έχω προφητικό χάρισμα και γνωρίζω όλα τα μυστήρια κι αν κατέχω όλη την γνώση, μα και όλη την πίστη αν έχω, ώστε και βουνά να μεταθέτω, αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Α Γ Α Π Η εύκολα συγχωρεί, πάντοτε το καλό κάνει. Η  ΑΓΑΠΗ δεν φθονεί, η ΑΓΑΠΗ δεν αυθαδιάζει, δεν περηφανεύεται, δεν φέρεται άπρεπα, δεν τα θέλει όλα δικά της, δεν οργίζεται, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται όταν βλέπει το άδικο, αλλά χαίρεται όταν επικρατεί η αλήθεια....
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Η  Α Γ Α Π Η  δεν ξεπέφτει ποτέ....''
----------------------------------------------------------------------------------

                              [Αποσπάσματα από τον 'Υμνο της Αγάπης' του Αποστόλου Παύλου]

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΕΛΠΙΔΑ

Ήρθαν νερά'ι'δες να σε μυράνουν,
αστέρια πέταξαν να σε στολίσουν.
Αγγέλοι ήρθανε να σ'ευλογήσουν,
μούσες τραγούδησαν να σε γλυκάνουν!

Χάριτες φέρανε νέκταρ και μέλι.
Θεές σου πλέξανε χρυσήν εσάρπα...
Στην κούνια σου έπαιζε δρυάδων άρπα
κι έλεγε: ''Τίποτε να μην σε μέλει...''

Γυναίκα γίνηκες σεμνή κι ωραία.
Οι χάρες πάνω σου σε ξεχωρίζουν.
Σε θέλουν όλοι μες στην παρέα.
Οι αρετές σου, εμάς φλογίζουν!

Καλή μου Ελπίδα, γλυκιά μου κόρη
Σαν γέλαγε ο Θεός, εσέ εθώρει!...

ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΑΛΙΣΙΑ

Μικρούλα έστηνε θέατρο μόνη.
Ντυνόταν, χόρευε, έκανε τρέλες!
Πρώτη ανάμεσα σ' άλλες κοπέλες,
κελάηδαγε όλο σαν το αηδόνι!!!

 Απ' όλους έπαιρνε και συνεντεύξεις!
Μ' ένα μικρόφωνο ήταν στο χέρι!
Συνέχεια έτρεχε σ' όλα τα μέρη
κι εσύ περίμενες ως πού θ' αντέξεις!

Δεύτερη κόρη η Αλίσιά μας.
Τσαχπίνα, σκανταλιάρα, πιπεράτη,
γεμίζει με αστέρια την καρδιά μας.
Σαν παίζει μουσική είναι φευγάτη!

Στα όνειρά μου είσαι πεταλούδα,
Αλίσια, μικρή μου κοπελούδα!!

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ...

Μαζί ξεκινήσαμε, μα δεν καταφέραμε μαζί να σταθούμε...
Αλλιώτικα ζήταγες, αλλιώς τα περίμενα... Μαζί δεν μπορούμε...

Μεγάλο αμάρτημα που πίκρα κεράσαμε τα δυό τα παιδιά μας...
Ανόητοι, ανώριμοι, με λάθη ασυγχώρητα...Τα λάθη δικά μας...

Και τώρα που πέρασαν τα χρόνια και γίναμε κι οι δυό μας μεγάλοι,
εγώ δεν μπορώ εσένα να δω , σαν ξένο και πάλι...

Σαν άγρια θάλασσα, γκριζένια, ασυγκράτητη η τότε ζωή μας...
Μ' ανθίσαν σαν λούλουδα οι κόρες, τα εγγόνια μας, γελά η ψυχή μας...

 Ποτέ δεν ξεχνώ, μ' απάλυνε πια ο χρόνος το κρίμα...
 Σου εύχομαι εδώ, να ζήσεις καλά, να πάνε όλα πρίμα...

Φιγούρες που σχίστηκαν και δρόμοι που μπλέχτηκαν σ' ονείρατα άλλα...
Παράλληλα ας τρέχουμε, καιρός να ηρεμήσουμε στου χρόνου την γυάλα...

Και τώρα που διάβηκαν τα χρόνια και γίναμε κι οι δυό μας μεγάλοι,
 εγώ δεν μπορώ εσένα να δω σαν ξένον και πάλι...