ΚΑΙ ΕΞΩ ΒΡΕΧΕΙ....

Βρέχει και σήμερα... Πόσο ωραίος ακούγεται ο ήχος της βροχής... Χουχούλιασμα, θαλπωρή, διάβασμα με τον γατούλη αγκαλιά, τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου ανοιχτά... Όμορφη, ειδυλλιακή εικόνα... Όμως κάτι με πνίγει... Εικόνες στενάχωρες εισχωρούν στο μυαλό μου. Μεγάλωσα... Από καιρό δεν μπορώ να χαρώ πια ολοκληρωτικά τέτοιες ημέρες, όπως πριν πολλά χρόνια... Διότι, σφραγίζοντας την μπαλκονόπορτα από την μπόρα και το μανιασμένο φύσημα του αέρα, σκέφτομαι τους άστεγους συνανθρώπους μας, τα αδέσποτα ζωάκια, έρμαια του κρύου, του βοριά, της καταιγίδας... Πού θα προφυλαχτούν οι άστεγοι συνάνθρωποί μας; Πού θα βρουν προστασία τα γατάκια, οι σκύλοι, μόνα τους, φοβισμένα, πεινασμένα, τουρτουρίζοντας μέσα στον χαλασμό; Πόσα θα επιβιώσουν στην σκληρή πραγματικότητα;

         Βασανισμένες ψυχές, ταλαιπωρημένες ζωές... Όσο κι αν κλείνουμε τα παράθυρά μας στην ανέχεια και στον πόνο για να μην βλέπουμε και μας χαλάει η διάθεση, η δυστυχία εξακολουθεί να υπάρχει δίπλα μας, γύρω μας... Ένα τζάμι μας χωρίζει από αυτήν... Ας κάνει ο καθένας από εμάς έστω κάτι μικρό, αρκεί να μετριάσει τον βουβό πόνο που υπάρχει εκεί έξω και να γλυκάνουμε κάποια τρομαγμένα, απελπισμένα μάτια... Κι ας πέφτει γύρω μας η βροχή συνεχόμενη και απειλητική... Ίσως τότε αποκτήσουν  κάποιον γλυκό ήχο οι αγριεμένες βροχοστάλες και μετριαστούν οι ενοχές ότι εμείς έχουμε μιά στέγη πάνω από το κεφάλι μας, ενώ άλλα πλάσματα μουσκεμένα και φοβισμένα, περιμένουν από εμάς μιαν αχτίδα τρυφεράδας...

         Δίνουμε ό,τι μπορούμε με διακριτικότητα, στοργή και περισσή ενσυναίσθηση... Και τότε σίγουρα τα λαμπιόνια του δέντρου μας φωτίσουν πιο τρυφερά μ' ένα φως χαμογελαστό και καθησυχαστικό συνάμα, που χαϊδεύει τις ψυχές...

              Κοίτα...Έξω ακόμα βρέχει...

ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΝΩΡΙΣ...

Γιορτές σιμώνουνε και πάλι εφέτος,
οι πιο χαρούμενες τρανές γιορτές...
Προσμένουμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα,
το δέντρο το στολίζουμε με θέρμη στις καρδιές...

Ολούθε αναδύεται μια αλλιώτικη αρμονία...
Σαν να 'γινε ευαίσθητη κι η πιο σκληρή ψυχή...
Τ' αστέρι λάμπει δυνατά, τον δρόμο μας φωτίζει
και νοσταλγία δυνατή πίσω μάς οδηγεί...

Γυρίζουμε στα παιδικά κι ανέμελά μας χρόνια...
Τότε οπού δεν έλειπε κ α ν ε ί ς απ' την γιορτή...
Τότε που όλοι ήμασταν στο γιορτινό τραπέζι,
παρόντες και χαρούμενοι, νέοι και ζωντανοί...

Κι εφέτος θα γιορτάσουμε μαζί με την φαμίλια,
όμως θα μένει στην γωνιά μιά θέση αδειανή...
Θά 'ναι γι' αυτήν που "πέταξε" μιά μέρα σαν και τούτη
κι η απουσία σου βαριά, καημένη μου αδερφή...

Μου λείπει ένα κομμάτι μου σαν "έφυγες" μακριά μας...
Σε βλέπω πάντα γελαστή να φτιάχνεις το γλυκό...
Μαζί πόσα Χριστούγεννα περάσαμε Αντζέλα,
πανέμορφα, αξέχαστα, με κέφι ζωηρό !!!..

Να ξέρετε στον ουρανό εσύ και ο πατέρας,
πως δεν ξεχνάμε ουδέποτε την ώρια σας θωριά...
Θα τραγουδώ τα κάλαντα μα, αν με καλοκοιτάξεις,
θα δεις πως συννεφιάζουνε δάκρυα την ματιά...

Για σας που φύγατε νωρίς και γίνατε αστέρια,
η θύμησή σας θα σκορπά τον πόνο τον βουβό...
"Καλά Χριστούγεννα" αδελφή, χαιρέτα τον πατέρα!
Η παρουσία σας απτή, δίπλα μου στο πλευρό...

Άγιος Βασίλης θε να 'ρθεί κι εφέτος όπως πάντα...
Για μας ήταν η πιο τρανή κι ευχάριστη γιορτή!
Οι δυό γονείς την κάνανε ουράνιο παραμύθι
κι οι αναμνήσεις μάγισσες φωτίζουν την στιγμή...

Λοιπόν θε να γιορτάσουμε χωρίς εσένα φέτος...
Θε να κοιτάξω στην νυχτιά, ψηλά στον ουρανό...
Θε να σου στείλω αδελφή ένα φιλί μεγάλο
κι ας ανεβεί ως τον λαιμό, βουβό αναφιλητό...

Οι μάγοι με τα δώρα τους, ας φέρουν την γαλήνη...
Ας φέρουνε μ' απλοχεριά, υγεία και χαρά...
Τ' αστέρι πάντα να οδηγεί σοφά τα βήματά μας
και να σταλάξει απανεμιά και φως μες στην καρδιά!...

---------------------------------------------------------------------------------

Ο μπαμπάς έφυγε πολύ ενωρίς, πριν πολλά χρόνια, μόλις 51 ετών... Ο πανδαμάτωρ χρόνος έχει μελώσει την πληγή... Μα εσύ Αντζέλα μου, έφυγες τόσο πρόσφατα... Η πληγή είναι ακόμη νωπή και πονάει... Το "φευγιό σου", τσάκισε μάνα, γιο και αδελφή σου, παραμονή Πρωτοχρονιάς... Και πόσα υπέροχα δεν μας έδεναν με αυτήν την γιορτή!!! Ο πατέρας την έκανε παραμυθένια και η μάνα ακολουθούσε...Η  μάνα που αποχώρησε  τσακισμένη μετά από σένα.... Μου λείπεις Αντζελάκι μου, όπως θα μου λείπει πια και ένα κομμάτι από το σώμα μου... Από την καρδιά μου, που έφυγε μαζί σου... Νιώθω την έλλειψη και πονώ... Αλλά στεκόμαστε όρθιοι για τους άλλους αγαπημένους... Σε φιλώ αστεράκι μου... Ξεκουράσου μέσα στ' άλλα αστέρια... Και ίσως ο Άγιος Βασίλης με το έλκηθρό του, που ξέρει με τι λαχτάρα τον περιμέναμε κι οι δυό μας όλον τον χρόνο, περάσει από πολύ κοντά σου εφέτος, και συναντηθείτε εκεί στον ουρανό.. "Καλές γιορτές!" αδελφούλα μου!!.... Χριστουγεννιάτικο δίδυμο των όμορφων παιδικών μας χρόνων... Αγιοβασιλιάτικο χτυποκάρδι μου...

ΑΓΩΝΙΕΣ ΜΟΥ...[ Και ουτοπία;;Και όνειρα;;...]

Είναι κάποια πράγματα που δεν τα συζητώ συχνά, γιατί ξέρω την αρνητική απάντηση των περισσοτέρων...Όμως κάποιες στιγμές θέλω να εκφραστώ, ανεξάρτητα  των όποιων απαντήσεων.. Να.. Όπως σήμερα...Θα μιλήσω, γιατί είμαι σκασμένη από τα τελευταία γεγονότα με την αδηφάγο Τουρκία και την στάση κάποιων γειτόνων μας, αλλά και για εσωτερικές  μας κακοτοπιές...Λοιπόν...Λέω ακόμη Βόρεια Ήπειρο [αντί νότια Αλβανία] και Κατεχόμενη Ιωνία [αντί τουρκικά παράλια]...Δεν αντέχω να μου λένε ότι η  Ίμβρος και η Ανατολική Θράκη δεν είναι πλέον δικές μας...Τα καλοκαίρια, στην πατρίδα μου, καίγομαι από τις φωτιές και τον χειμώνα πνίγομαι από τις πλημμύρες...Και δεν αντέχω η  Ιστορία μου να διδάσκεται  κουτσουρεμένη στα σχολικά βιβλία, όταν άλλοι ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΥΝ την ιστορία τους, κλέβοντας ασύστολα από την δική μας Ιστορία...Ασφυκτιώ με την οικονομική κατρακύλα, τον αγώνα μας για επιβίωση και το αβέβαιο μέλλον...Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας;;;Πότε ο άνθρωπος θα βρει την ανθρωπιά του και θα μάθει να σέβεται τον διπλανό του, τα ζώα και το περιβάλλον του; Πότε θα υπάρξει αληθινή προστασία για τα παιδιά όλης της γης;;; Α!!! Και έχω την φριχτή υποψία, ότι μετά τον Καποδίστρια, δεν αγάπησε κανείς πολιτικός την Ελλάδα μας...Οπότε;;; Πότε θα γίνει ξαστεριά;; Πότε θα ξημερώσει;;...

ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΤΟΥΛΗ ΜΟΥ!!

 Ξεχνιέται και ο δικός μου γάτος επάνω μου... Ανεβαίνει μέχρι τον θώρακα και θρονιάζεται!Δεν κουνιέμαι για να μην τον ξεβολέψω!Όταν μετά από ώρα σηκώνομαι, είμαι όλη πιασμένη... Άσε που νιώθω τύψεις ότι του χάλασα την βολή του!Τρέχω τουαλέτα και ξαναπαίρνω την αρχική μου θέση, καλώντας τον με απολογητικό ύφος!Έρχεται, αφού πρώτα μου κάνει διάφορα τερτίπια, για να μου δείξει την δυσαρέσκειά του!! Κάποιο αχνό γουργουρητό, υποδηλώνει ότι με τίμησε με την αυτοκρατορική του μεγαλοθυμία!!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Εμφανίζονται όλα τα παιδιά πάνω στην σηνή και τραγουδουν:''ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΕΙΧΑ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΚΑΙ ΕΠΑΙΖΕ Τ'ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ'.'  Ωραίο θα ήταν αν κάποιο παιδί ξέρει ακορντεόν ή κιθάρα, να παίξει στο ρεφραίν.Τελεώνοντας το τραγούδι υποκλείννται, φεύγουν με σειρά και μένουν μόνον τα παιδιά που παίζουν. Παίρνουν την θέση τους και το έργο αρχίζει..

[ Δύο τραπέζια με δύο πελάτες το καθένα. Στο βάθος ο καφετζής. Ένας πελάτης  γνέφει προς τον καφετζή]

ΠΕΛΑΤΗΣ  Α: Κύριε!!

ΚΑΦΕΤΖΗΣ [πλησιάζει]Τι θα θέλατε παρακαλώ;

ΠΕΛΑΤΗΣ Β: Δύο ελληνικούς καφέδες σκέτους, παρακαλώ..

ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Όπως ειθυμείτε κύριε![φεύγει]

ΠΕΛΑΤΗΣ Α: Άκουσες τίποτα για το βράδυ;:

ΠΕΛΑΤΗΣ Β: Κάτι πήρε τ' αυτί μου... Απ' ό,τι ξέρω θα μαζευτούν πολλοί...

Ένας πελάτης από το διπλανό τραπέζι,μαζί με τον φίλο του, πλησιάζουν τις καρέκλες τους και λέει με χαμηλή φωνή:

ΠΕΛΑΤΗΣ Γ:Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά χωρίς να το θέλουμε ακούσαμε την κουβέντα σας...

ΠΕΛΑΤΗΣ Δ: Αν είναι αυτό που φανταζόμαστε, η συγκέντρωση θα γίνει γύρω στις εννιά το βράδυ... Όπου να 'ναι δηλαδή.. Εσείς θα πάτε;

ΠΕΛΑΤΗΣ Α: Μιλάτε πιο σιγά αδέρφια...Και οι τοίχοι έχουν αυτιά...

ΠΕΛΑΤΗΣ Β: Έχει δίκιο ο Τάσος... Ας μην δίνουμε αφορμές...Οι καιροί είναι πολύ επικίνδυνοι...

ΚΑΦΕΤΖΗΣ [φέρνει τους καφέδες. Τους αφήνει και λέει με στυλ που φανερώνει επίπληξη]:

Θα σας παρακαλούσα να σταματήσετε την όποια συζήτησή σας, εδώ και τώρα!!!! Τι σιγοψιθυρίζετε;; Δίνετε στόχο για κάποιους καλοθελητές.. Κι απ'αυτούς κάμποσοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας..

ΠΕΛΑΤΗΣ Γ:Δεν λέμε και τίποτα κύριε...

ΠΕΛΑΤΗΣ Β:Απλά συζητούσαμε με τους φίλους μας από δω..

ΚΑΦΕΤΖΗΣ: Άκουσα καλά την λέξη ''συγκέντρωση''... Πάτε να μου κλείσετε το μαγαζί, γιατί τάχατες μαζεύω ταραχοποιά στοιχεία εναντίον του Καθεστώτος;;

ΠΕΛΑΤΗΣ Α: Ποια ταραχοποιά στοιχεία κύριε;;Δείχνουμε για άτομα που πάνε φιρί - φιρί για ανακατωσούρες; Μας περνάτε ε μ ά ς για εχθρούς της Κυβέρνησης;

ΠΕΛΑΤΗΣ Β:Μας παρεξηγήσατε... Τι δουλειά έχουμε εμείς με τις συγκεντρώσεις;;

ΚΑΦΕΤΖΗΣ [φοβισμένος και τσαντισμένος]:Ακούσατε τι είπα;;Κουβέντες τέτοιες

κομμένες εδώ μέσα... Διαφορετικά πηγαίνετε αλλού να πιείτε τον καφέ σας... Ορίστε! Τα έλεγα εγώ!!!

[Εμφανίζονται δύο τύποι με καμπαρτίνα καιμαύρα γυαλιά. Φωνάζει από μακριά ότι είναι άνθρωποι του καθεστώτος. Μιλούν με έντονο και δυσάρεστο ύφος]:

Ο ΕΝΑΣ:Τι γίνεται εδώ;;;Όλα καλά;;  Βλέπω στήσατε πηγαδάκι...Διακρίνω και κάποι ένταση... Τι συζητούσατε παρακαλώ;;;

ΚΑΦΕΤΖΗΣ [απολογητικά]:Τίποτε κύριε!Παραγγελίες έπαιρνα και έφερνα... Μήπως θέλετε κάτι; Κερνάει το μαγαζί!

Ο  2ος: Φέρε μας από μια γκαζόζα!  [Ξάφνου ακούγονται φωνές] Στάσου! Άσε τις γκαζόζες!! Τι είναι αυτά;;;

[Τρέχουν και οι δύο μπροστά στην σκηνή, βάζουν το χέρι αντήλιο και κοιτάζουν πέρα μακριά, στο βάθος της αίθουσας. Την ίδια στιγμή περνούν παιδιά τρέχοντας στο βάθος, κρατώντας πανώ με γραμμένα συνθήματα, φωνάζοντας:

ΠΑΙΔΙΑ: ΨΩΜΙ !!! ΠΑΙΔΕΙΑ!!!! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΑΑ!!!! ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ!!! ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ!!!!!

       Ακούγεται το τραγούδι: ''ΕΙΜΑΣΤΕ  ΔΥΟ!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΙΣ!!!''

Ο ΕΝΑΣ: Παλιόπαιδα!!!Τρέξε συνάδελφε να τους προφτάσουμε!!!!

Ο  2ος: Με τρώει το χέρι μου!!! Θα δώσω μπόλικο ξύλο απόψε!!!Τρέχα!!!!

  [ Βγάζουν από την τσέπη τους τα γκλοπ  και κραδαίνοντάς τα  πηδούν από την σκηνή και ομούν πάνω στην πορεία των αγοριών και των κοριτσιών και γίνεται συμπλοκή...  Τρέχοντας κυκλικά, ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή, όπου παίρνουν μέρος οι 4ρις πελάτες του καφενείου και ο καφετζής!!Φεύγουν οι κατάσοποι του Καθεστώτος, αφήνοντας πίσω πεσμένους τραυματίες.

                     ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ αμέσως το τραγούδι: ''ΜΑΡΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ!! ΟΡΕΣΤΗ ΑΠ' ΤΟΝ ΒΟΛΟ!!!''

Καταφθάνουν αγωνιώδεις γονείς που ψάχνουν τα παιδιά τους μέσα στους πεσμένους. Μέχρι να αρχίσουν τα λόγια του τραγουδιού, λένε  τους πρώτους στίχους σαν απαγγελία, ανάμεσα στα ριγμένα πανό και στους τραυματισμένους γιους και κόρες τους συνοδευόμενοι από την μουσική ...Όταν τα εντοπίσουν, άλλος κοιτά τον σφυγμό του νεαρού, άλλος ακουμπά την καρδιά του κοριτσιού και όρθιοι όλοι τραγουδούν το ρεφραίν με μεγάλη ένταση, ενώ κάποιοι έχουν κατεβεί και ψάχνουν μέσα στους θεατές τα παιδιά τους, βροντοφωνάζοντας τα ονόματα του τραγουδιού με συγκλονιστικό τρόπο...

               Στο ΦΙΝΑΛΕ υποκλίνονται ενώ ακούγεται το τραγούδι:

                 

          

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΜΠΑΛΟΥΝΑΣ!!

 Πώς άφησε η μητέρα μου και μ' είπανε Μπαλούνα;;

Εμένα την κομψότατη, χαριτωμένη νέα!

 Ήμουνα λέει τόσο δα και στρογγυλό μωράκι,

 μία μπαλίτσα χνουδωτή, μιά τόσο δα χουφτίτσα!

Θαρρώ ότι μου έπρεπε αλλιώς να μ' ονομάσουν!!!

Μεγάλωσα και έγινα μιά έλεγκαν κυρία!

Κοκέτα και μικρόσωμη, ναζιάρα και τσαχπίνα,

μ' ένα μονάχα ελάττωμα: είμαι πολύ λιχούδα!!!

Όλα καλά πηγαίνανε, σαν έφεραν μιά μέρα,

μία μικρούλα-τάχατες- παρέα για να έχω...

Πολύ μου κακοφάνηκε που γίναμε δυάδα...

Άριελ την φωνάζουνε κι είναι κι αυτή ολάσπρη!

Κλάμα να δουν τα μάτια σου, σαν έμενε μονάχη!

Ξεκούφαινε τους γύρω μας με δυνατές τσιρίδες,

οπότε στο κρεβάτι της η μάνα μας την πήρε

και την εκοίμιζε -μα θες- εκεί στο προσκεφάλι!!!...

Δεν κρύβω πως την ζήλευα κι ακόμη την ζηλεύω!!!

Πάω κρυφά, σιγά-σιγά και όλο την πειράζω,

μα τώρα που μεγάλωσε, μου ρίχνεται στα ίσα!!

Μου παριστάνει την γλυκιά και ντροπαλή σκυλίτσα!

Τρώει με στυλ το φαγητό, σαν να 'ναι κοντεσίνα

κι εγώ πιο κει παραφυλώ, να τρέξω, να τ'αρπάξω!

Μου λέει πως δεν έχω τακτ, φινέτσα πριγκιπέσσας!

 Πως καταπίνω το φα'ί' σαν να 'μαι ποπολάρα,

ενώ αυτή τρώει κομψά σαν Λαίδη απ' τα Λονδίνα,

μιά δεσποσύνη των τιμών,μιά ντεμπιντάτ, κυρία!

Γρυλίζω από μέσα μου,κάνω πως δεν με νοιάζει...

Παραφυλάω σιωπηλή μήπως κοιτάξει κάπου

και τότε ορμώ στο πιάτο της κι αρπάζω την μερίδα 

και την αφήνω να κοιτά με αδειανό το στόμα!!

Εκεί όπου φιλιώνουμε, είναι εις τας εξόδους!

Μπαίνουμε στ' αυτοκίνητο που οδηγεί η μάνα.

Το τι χαμός στο διάβα μας, δεν σας τον περιγράφω!

Γαβγίζουμε κι οι δύο μας, ό,τι μας προσπεράσει!

Γαβγίζουμε στα φορτηγά, στα δέντρα, στους ανθρώπους...

Πανζουρλισμό σηκώνουμε απ' το τρελό ντουέτο! 

Εμείς το φχαριστιόμαστε, αλλά τ' αυτιά της μάνας, 

δεινοπαθούν  απ' το τρανό, σκυλίσιο μας τραγούδι!!

Τότε Μπαλούνα κι Άριελ, γινόμαστε σαν  ένα!

Τ' αυτιά μας ανεμίζουνε στο φύσημα του μπάτη,

που μπαίνει απ' το παράθυρο και μας αναμαλλιάζει!!!

Κι όταν βρεθούμε σε καφέ ή ζαχαροπλαστείο,

στα πόδια της μανούλας μας ξαπλώνουμε με χάρη.

Αν  κάποιος στην παρέα μας καθίσει, δεν πειράζει.

Φρόνιμες χουζουρεύουμε κι ελέγχουμε τα πάντα!

Αν τύχει όμως άγνωστος από εμάς περάσει,

αρχίζουμε το γάβγισμα κι οι δυό μας με μανία...

Ο κόσμος γύρω,  μάς κοιτά, σαν να 'ναι ενοχλημένος,

ενώ η μανούλα προσπαθεί να μας καθησυχάσει...

Εκεί που τρελαινόμαστε , είναι όταν γυρίζει

η μάδερ απ' τα ψώνια της με τσάντες φορτωμένη!!

Ορμάμε στις σακούλες της, ψάχνουμ' επισταμένα,

γιατί μας καλοέμαθε η τρυφερή μαμά μας

και πάντα ένα κέρασμα απ' έξω θα μας φέρει!!

Κι αν μυριστούμε ψησταριάς τσίκνα ξελιγωμένη,

έναν ινδιάνικο χορό χορεύουμε τριγύρω!

Πηδήματα,τρεχαλητά, ξεφωνητά κι αντάρα,

ως ότου η μητέρα μας, μάς βγάλει το κοψίδι

και το μοιράσει ισομερώς στα δυό μας τα πιατάκια...

Αυτή είναι η υπέρτατη του κόσμου ευτυχία!!

Πάνε στην άκρη οι λεπτές κι αβροπρεπείς κινήσεις!!

Τουλάχιστον, εγώ παιδιά, την πέφτω με τα μούτρα,

ενώ πιο κει επικριτικά η Άριελ κοιτάζει!

Όχι πως δεν λερώνεται το τρυφερό μουτράκι,

αλλά από μένα πιότερο βούλεται να προσέχει!!!

Γρήγορα τρώω το φα'ί' γιατί έχω κάποιον λόγο:

Φοβάμαι μην μου πάρουνε και την μπουκιά απ' το στόμα!

Βλέπετε της κατέβηκε της μάνας η ιδέα,

πως πρέπει κάποια δίαιτα - λέει- να ξεκινήσω,

διότι κάπως πάχυνα κι εγίνηκα... Μπαλούνα!!!

Παρακαλώ ν' αφήσετε ήσυχο τ' όνομά μου!

Κι αστεία τέτοια να κοπούν, δεν θέλω να τ' ακούω!

Εγώ είμαι πανέμορφη,ολίγον αφρατούλα!

Δεν είμαι δα κι η Άριελ, αυτό όμως τι λέει;

Ποτέ να μην συγκρίνετε και μην τα παραλέτε!

Τα πάχη μου, τα κάλλη μου και όποιον του αρέσει!!!

Εξέχασα να σας ειπώ πως έχουμε και γάτες!!!

Τέσσερις σας παρακαλώ που παίζουνε παρέα...

Κατά το ηλιοβασίλεμα, π'  όλα τα ομορφαίνει,

η μάνα μας στην βραδινή βόλτα μας θα μας βγάλει.

Και τότε έρχονται σιμά κι οι τέσσερις γατούλες,

ναζιάρες και ακάλεστες μα, δεν τις ενδιαφέρει! 

Τι τυχεροί που είμαστε!Ζούμε μέσα στην φύση!

Το σπιτικό μας βρίσκεται  σε τόπο διαλεγμένο.

Είναι θαρρείς στην εξοχή, με δέντρα  και χωράφια,

μακριά απ' αυτοκίνητα που τόσο μας φοβίζουν...

Τι όμορφη  η βόλτα μας! Τρελαίνομαι να βγαίνω!

Η μύτη μου πιάνει πολλές, χιλιάδες  ευωδίες!!

Οσμή εδώ, οσμή εκεί, οσμή και παραπέρα!!!

Μιάν ευτυχία απίθανη! Θέλω να εξερευνήσω

τα πάντα όλα γύρω μου και νιώθω μεθυσμένη!

Χοροπηδά κι η Άριελ μ' εκστατικό το βλέμμα,

ενώ οι γάτες έκπληκτες κοιτάζουν την χαρά μας!!!

Μ' αρέσει σαν στον δρόμο μας δούμε  πυγολαμπίδες!!

Χιλιάδες ολοφώτεινες από τους θάμνους βγαίνουν

κι είναι μαγεία να θωρείς την τόση ομορφιά τους!

Θαρρείς και τ' άστρα πέσανε μπροστά μας και πετούνε!

Τρέχουμε να τα πιάσουμε, μα όλο ξεγλιστράνε!

Γαβγίζουμε χαρούμενα, τους λέμε να καθίσουν,

να παίξουμε κυνηγητό, μα κείνες ξεμακραίνουν!!

Βρισκόμαστε σε σύννεφο  γεμάτο με φωτίτσες! 

Τι θέαμα υπέροχο! Σου κόβεται η ανάσα!

Ένα βραδάκι κάνοντας την βόλτα την γνωστή μας, 

η μάνα στο τηλέφωνο μίλησε με μιά φίλη,

που στην Αθήνα βρίσκεται,μα είν' απ' το νησί μας!

'' Έβγαλα έξω τα μωρά για βόλτα Πολυάνθη!

Αν ήσουν δω θα χάζευες απ' τις πυγολαμπίδες!

Μυριάδες είναι ολόγυρα , πού 'πεσε το σκοτάδι!''

''Αυτό θυμάμαι Σούλα μου κι εγώ απ' τα μικράτα,

όταν βολτάραμε εγώ, η μάνα κι η αδελφή μου!

Ετρέχαμε να κλείσουμε στις χούφτες τις φωτίτσες!

Τις εκρατούσαμε απαλά κι εφώτιζε το χέρι

κι έπειτα πάλι απαλά, αφήναμε να φύγουν!

Ένα σεντόνι αστέρινο στης Σάμης μας τα πλάγια!''

Όσο κρατάει η βόλτα μας, η μάνα μας προσέχει,

σώοι για να γυρίσουμε, μιά φίνα κουστωδία!!

Μπαλούνα κι Άριελ μπροστά, πιο πέρα τα γατόνια,

που όλο σκρεμιδεύουνε και παίζουν στο χορτάρι!!

Αναλογίζομαι συχνά τι όμορφα περνάμε...

Πόση αγάπη παίρνουμε, πόση στοργή, φροντίδα...

Μακάρι όλοι οι όμοιοι μας να είχαν ένα σπίτι,

όπου θα γνώριζαν χαρά, αγάπη, προστασία...

Γι' αυτό κι εγώ και όλοι μας μέσα στο σπίτι ετούτο,

ευχαριστούμε τον Θεό πού 'χουμε τέτοια μάνα,

που δεν κοιτάει μόνο εμάς, αλλά και κάθε άλλο

αδέρφι μας αδέσποτο, μονάχο, πονεμένο,

και προσπαθεί παντού χαρά τριγύρω να σκορπίζει!!...

Λοιπόν θαρρώ τελείωσα την έκθεσή μου ετούτη!

 Η μάνα,  μού 'πε σκέψεις μου στην φίλη της να στείλω,

για να μας φτιάξει κείμενο, μάλλον για ποίημα λέγαν,

που θα ιστορούσε την ζωή των έξι συγκατοίκων...

Κουράστηκα ολίγον τι, πάω να ξαποστάσω.

Μα θα δαγκώσω μιά σταλιά της Άριελ τ' αυτάκι!

Βλέπεις, χωρίς μιά σκανδαλιά, δεν πάω να την πέσω! 

Είμαι η Μπαλούνα η γνωστή, η φουντωτή κυρία,

αγάπη της μανούλας μου, κι αφέντρα του σπιτιού μου!!!!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αφιερωμένο στις τετράποδες αγάπες της φίλης των παιδικών μου χρόνων στην Κεφαλονιά και γειτόνισσάς μου, Σούλας - όπως την φωνάζαμε τότε - Διονυσίας Μανωλάτου! Τα στοιχεία που έλαβα από την... Μπαλούνα, πολύ κατατοπιστικά και ελπίζω να έμειναν ικανοποιημένοι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι! Τις γατούλες, τις  ρίξαμε  λιγάκι, καθ' όσον  οι πληροφορίες  για τις ζωηρές τριχόμπαλες, δεν ήταν ιδιαιτέρως εκτενείς! Να είστε όλοι σας καλά και το... γραφείο μας, πάντα στην διάθεσή σας!! Παρακαλώ σας, την Άριελ, μην μου την καταπιέζετε!!!! Φιλούδια σε όλον τον τετράποδο και δίποδο πληθυσμό!!!!! 

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ, ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ...

                  Κοντεύει να κλείσει χρόνος από τότε που  ''έφυγε'' η Αντζέλα.. Εντάξει...Θέλουμε δυό μήνες ακόμη... Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά της... 23 Οκτωβρίου... Η μάνα μας κλαίει από τα τώρα. Έχει ρέψει κυριολεκτικά. Πετσί και κόκαλο... Απόμεινε 45 κιλά-ζήτημα... Αυτή που κάποτε περπατούσε κι έτριζε το πεζοδρόμιο και διαφέντευε το σπιτικό της με ισχυρή πυγμή... Πλέον λύγισε... Έχει περάσει τόσα.. Γιατί άραγε να υποφέρουν και να χάνονται τόσο καλοί άνθρωποι που δεν πείραξαν ποτέ κανέναν;  Τ' άντεξε όλα και μας παρηγορούσε.. Το τελευταίο όμως χτύπημα δεν το άντεξε... Καταρακώθηκε εντελώς... 

                Βάσανο ανείπωτο...'Εχασε το παιδί της... 'Ο,τι πιο φριχτό μπορεί να συμβεί σε γονιό.. Το δίκιο της απέραντο.. Δεν νομίζω να αντέξει για πολύ... Ήταν τόσο δεμένες... Έμενε με την Αντζέλα χρόνια πολλά...Της στεκόταν βράχος ακλόνητος στις όποιες δυσκολίες της... Τώρα έχασε την όρεξη για ζωή...'' Ζω εγώ ενενήντα χρονών κι έφυγε ο άγγελός μου... Αντζέλα μου!!! Πού είσαι Αντζέλα;;; Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω: Γιατίιιιιιι;;;''  Οι φωνές της σχίζουν τους τοίχους και φτάνουν στον κήπο που τόσο φρόντιζε η αδελφή μου...

              Πώς θα αντέξει η μάνα μας τέτοια συμφορά;; Μουδιάζω ολόκληρη, κάθε φορά που συνομιλούμε.. Αν και δεν το λες συνομιλία... Λίγα λόγια και κλάμα γοερό.. Ξανά λίγα λόγια και φωνές απόγνωσης... Αχ, αδερφή μου... Άντεξες τόσα και πήγες από τι; Από περιτονίτιδα τον 21ο αιώνα... Τι συμφορά είναι αυτή; Αλλού πήγαινε η σκέψη μας και από αλλού σε βρήκε... Τραγική ειρωνία... Απίστευτο.. Δεν το χωράει ο νους ανθρώπου... Από τότε που ''ταξίδεψες'', νιώθω ότι μου λείπει ένα μεγάλο κομμάτι από το είναι μου... Σε κάθε χτύπο τηλεφώνου,νομίζω ότι είσαι εσύ...Φτώχυνε ο κόσμος μου ασφυκτικά με την έλλειψή σου..

              Και στα γενέθλια της Αντζέλας; Τι θα γίνει; Η μαμά δεν μπορεί να το διανοηθεί πώς θα περάσει αυτή η μέρα... Μνήμες.. Έχει τόσες μνήμες...Έφτιαχνε πάντα γλυκό η Αντζελίνα μας, στόλιζε το σπίτι, έστρωνε τραπέζι...Ο Νίκος της έφερνε τούρτα.Καημένε μου ανηψιέ... Λατρεία ατελείωτη της μανούλας σου...Τρέμει η ψυχή σου μην πάθει τίποτε η γιαγιά σου, που σε μεγάλωσε με τόση αγάπη και είναι ένας συνδετικός κρίκος με την μάνα σου και την παλιά σας ζωή...

             Αν μπεις στο σπίτι τους, θαρρείς και ο χρόνος σταμάτησε την ημέρα που πέθανε η Αντζέλα...Δεν έχουν πειράξει τίποτε.. Όλα τα άφησαν, όπως τα είχε τακτοποιημένα η αδερφή μου...Η απουσία της, καταλυτική...Νιώθεις ότι θα βγει από την κουζίνα κρατώντας δίσκο με γλυκά για να σε τρατάρει.. Όλα φροντισμένα στην εντέλεια...Τώρα, η μητέρα μας δεν μπορεί να συνεισφέρει πουθενά από την αυναμία της,,, Λες και η δύναμή της έφυγε μαζί με το παιδί της... Ούτε και περιμένει κανείς φυσικά η γιαγιά να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού... Εδώ δεν την άφηνε να κουράζεται η Αντζέλα όταν ζούσε.. Πόσω μάλλον τώρα...Λείπει πλέον η κυρά του σπιτιού... Ό,τι κάμει, ο Νίκος... Πόσα έχει τραβήξει αυτό το παιδί.. Πρώτα ο πατέρας του και μετά η συνεχής ταλαιπωρία της μητέρας του...Ξεφεύγει με το αγαπημένο του σκυλί, την Ρόξυ, που του έχει αληθινή λατρεία... Είναι αυτοκόλλητοι...

               Και τι Χριστούγεννα θα είναι τα φετινά; Πέθανε παραμονή Πρωτοχρονιάς, πάνω στην γιορτή που λατρεύαμε κι οι δυό μας... Ο πατέρας μας, μάς χάρισε τις πιο μαγευτικές Πρωτοχρονιές κι εμείς τις μεταδώσαμε στα παιδιά μας, δημιουργώντας μια μαγική ατμόσφαιρα παραμυθιού...Τώρα; Τι θα νιώθει ο Νίκος και η μανούλα μας; Πού είναι η Αντζέλα, η δημιουργός του δικού τους παραμυθιού;;

               Στην βιβλιοθήκη της τα αγαπημένα της βιβλία και η φωτογραφία του Τσε Γκιεβάρα...Πάνω στα τραπέζια τα ίδια πετσετάκια που είχε στρώσει και στο μεγάλο τραπέζι τα τελευταία γαλαζοπράσινα πιάτα που είχε αγοράσει μέρες Χριστουγένων και τα έργα της. Ζωγράφιζε πιάτα, βάζα, μπουκάλια μ' έναν τελείως δικό της τρόπο... Με μανόν!!!Ναι, με μανόν σε όλα τα χρώματα και βγαίναν ωραιότατα!  Αγαπημένα της θέματα η Κεφαλονιά, η Κρήτη και φυσικά, τα Χριστούγεννα! Κάποια μάλιστα,τα πασπάλιζε με χρυσόσκονη! Είχε δώσει στην μαμά ένα πιάτο με την Κεφαλονιά, να το κρεμάσει στο δωμάτιό της... Τώρα πάνω στο τραπέζι βρίσκονται πολλά έργα της... Και τι ωραία τα ελαφάκια , ο Άγιος Βασίλης, το έλκηθρο, τα χιονισμένα δέντρα... Οι τρίτωνες, οι γοργόνες,, τα νησιά και ο ταξιδιάρης άνεμος!!! '' Πάρε όποιο θέλεις Πολυάνθη!Σου αρέσουν;Έλα να δεις!Προσέχω τα βάζα και τα μπουκάλια να έχουν ωραίο σχήμα!Βέσαια στα πιάτα το θέμα έχει άλλη χάρη! Είδες τι όμορφα που φαίνονται τα χρώματα; Να! Πάρε και πιάτο και βάζο!'' 

                   Και πήρα..Όλα είναι όπως τα άφησε.Ακόμη και η διακοσμητική ανθοδέσμη στο κέντρο του τραπεζιού ... Πονάει η καρδιά μου που τα βλέπει... Παντού πλανιέται η παρουσία της... Να, τώρα θα κατέβει απ' την εσωτερική σκάλα, για να 'ρθει στο σαλόνι... Θα καπνίσει το τσιγάρο με πονηρό χαμόγελο, καθώς η μαμά την μαλώνει . ''Ο γιατρός σου είπε να μην καπνίζεις πάνω από πέντε την ημέρα! Εσύ τα έχεις τελειώσει όλα μες στο πρωινό!!! Δεν λυπάσαι το παιδί σου;;''   Μου έκλεινε το μάτι συνωμοτικά λέγοντας: '' Μην φωνάζεις μαμά! Θα προσέξω να το ελαττώσω! Εξ άλλου, είναι μία από τις λίγες απολαύσεις που μου έχουν απομείνει... Άσε να το ευχαριστηθώ τώρα που ήρθε η αδελφή μου!! ''

             Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα Θεέ μου; Γιατί πήραν τέτοια τροπή;Τι θα κάνουμε στα γενέθλιά της; Στα Χριστούγεννα; Τι θα νιώθει το παιδί της; Για την μητέρα μου δεν το συζητώ... Έχουν περάσει δέκα μήνες και δεν έχει βγει από το σπίτι. Ούτε και πρόκειται να βγει...Όλο μου λέει για το τι γινόταν όταν ζούσε η Αντζέλα... Το ξέρω.. Πονάει φριχτά και οι αναμνήσεις την σκοτώνουν...Στόλιζε το Αντζελάκι το μεγάλο τραπέζι  τα Χριστούγεννα με ένα σωρό πιατέλες γεμάτες γλυκά, με κηροπήγια εορταστικά... Μύριζε το σπίτι της μελομακάρονα και ψητό στον φούρνο... Πώς να μην κλαίει η δύστυχη μάνα μας; Τα θυμάται όλα αυτά και σπαράζει...'' Έφτιαχνε χίλια πράγματα η Αντζέλα... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Με πρόδωσαν οι δυνάμεις μου... Ό,τι κάνει, ο Νίκος... Αλλά πού να τα προλάβει όλα με τόσες έγνοιες που έχει;; Πολυάνθηηη!!!! Μήπως δεν την πρόσεξαν οι γιατροί;;; Μήπως έγινε λάθος;;; Δεν ξέρω τι να κάνω!!! Μου έρχεται να τρελαθώ!!! Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω!!! ''

            Τι να πεις σε τέτοια τραγωδία, σε τέτοιον πόνο; Ο καημός της μεγάλος, ο μεγαλύτερος... Ο καημός της μάνας... Ας την αφήσουμε λοιπόν  να λέει ό,τι θέλει για να ξεσπάσει... Ηφαίστειο η καρδιά της και πυρακτωμένη λάβα ο σπαραγμός της... Και η ηθελημένη μοναξιά της, την αποτελειώνει... Κάνει ξερικό κουράγιο μόνον για τον Νίκο... Αυτό την κρατάει... Και το ανήψι μου,τρέμει για την γιαγιά του...Μια ζωή μαζί... Αχώριστοι...Είπαμε: Είναι κάτι ζωντανό που τον συνδέει με την μάνα του...

             Στον κηπάκο της δεν έλειπε ο βασιλικός και το φούλι, μονό και διπλό, για να της θυμίζουν το νησί μας...Και είχε φτιάξει κάτω από το υπόστεγο φωλιά για τα αδέσποτα γατάκια...Το γιασεμί έχει θεριέψει, όπως και το αλεξανδρινό... Καμάρωνε για τα άνθη της. Και η μαμά έχει καλό χέρι... Ό,τι και να φυτέψει πιάνει..Κι οι δυο τους περιπούνταν τα φυτά τους, τα νοιαζόντουσαν πολύ... Τα φαναράκια κρέμονται ακόμη στην βεράντα και η μπαρμπαρόριζα μοσκοβολάει...

             Όσο και να περιποιείται ο Νίκος το σπίτι,κάτι λείπει... Προσπαθεί, μα δεν φθάνει...Λείπει το γυναικείο χέρι,η θηλυκή καλαισθησία,η γυναικεία ματιά, η μητρική στοργή...

           Πόσο μεγάλο κενό άφησες πίσω σου αγαπημένη μου αδερφή...Η ζωή προχωρεί, αλλά εσύ μού λείπεις οδυνηρά...Έχω την αίσθηση ότι είσαι κάπου εδώ γύρω...Κάθε μέρα περπατάς δίπλα μου... Έστω κι αν δεν σε βλέπουμε... Στις 23 Οκτωβρίου θα σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, για τα γενέθλιά σου... Έστω κι αν έχεις πετάξει μακριά Αντζέλα μου... Αδερφή μου...

 ΣΤΑ ΓΑΤΙΑ ΜΟΥ

Αφιερωμένο στις τέσσερις τετράποδες λατρείες μου που ομόρφυναν την ζωή μου τα τελευταία είκοσι και βάλε, χρόνια, με την ανιδιοτελή αγάπη τους και τις απίθανες χάρες τους...Για όσα έγιναν αστεράκια, να ξέρουν ότι θα μένουν για πάντα βαθιά μες στην καρδιά μου, ένα υπέροχο κομμάτι της ζωής μου!...Γι' αυτό και ο Ερμής μου, υπερπολύτιμος εστί !!!!!

 4σσερις  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε ΟΛΑ τα ζώα!!!! Άγρια, αδέσποτα, κατοικίδια! Και μακάρι να έρθει ΓΡΗΓΟΡΑ η  ώρα που ο άνθρωπος θα φέρεται με σεβασμό στ' αδέλφια μας, τα ζώα... Αρκετά έχουν υποφέρει από τους  ''δήθεν'' πολιτισμένους υπανθρώπους... Πρέπει να υπάρξει παιδεία στο σχλείο και γονείς...Ίσως τότε να πούμε ότι μπορούμε να ελπίζουμε... Και η τιμωρία για κάθε είδους βασανιστές,να είναι ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ....

 Για όσα αγαπημένα πλασματάκια μας, έχουν γίνει αστεράκια, να ξέρουν ότι δεν τα ξεχνάμε π ο τ έ... Και μην ξεχνάμε ότι μόνον από τα ζώα και τα παιδιά, παίρνουμε από τα ζώα και τα παιδιά, παίρνουμε μιά γεύση από τον παράδεισο... 

Να είμαστε ευγνώμονες για την αγάπη και την χαρά που μας προσφέρουν όσα λατρεμένα ζωάκια μένουν μαζί μας και μας ομορφαίνουν την ζωή... Ο Θεός να τα προστατεύει  ΟΛΑ τους!!!!

 ΛΕΩ...

Λέω ακόμη Βόρεια Ήπειρο και Κατεχόμενη Ιωνία... Δεν μπορώ να μου λένε ότι η Ίμβρος και η Ανατολική Θράκη δεν είναι πλέον δικά μας... Καίγομαι από τις φωτιές, και πνίγομαι από τις πλημμύρες...Και δεν αντέχω την Ιστορία μας κουτσουρεμένη στα σχολικά βιβλία, όταν άλλοι ξαναγράφουν την ιστορία τους, κλέβοντας από την δική μας... Λοιπόν;;; Πότε θα γίνει ξαστεριά;;; Πότε θα ξημερώσει;;;...

ΚΟΝΤΕ ΜΠΟΣΤΟΝ

 Με λένε Μπόστον κι είμαι ωραίος!

Αριστοκράτης και σεβνταλής!

Λατρεία έχω στον αδερφό μου

που ξενιτεύτηκε πολύ νωρίς!

Είναι της μάνας ο πρώτος γιόκας

κι όταν στο βίντεο τονέ κοιτώ,

χοροπηδάω γιατί δεν ξέρω

στην αγκαλιά του πώς να βρεθώ...

Μα και τους άλλους μέσα στο σπίτι

βαθιά και άδολα τους αγαπώ...

 Είναι υπέροχοι και με προσέχουν,

δίπλα τους μ'έχουν σαν θησαυρό!!

Σαν πάμε επίσκεψη με την μαμά μου,

κάθομαι φρόνιμα, καλό παιδί!

Μα, σαν περάσει μισή η ώρα,

νιώθω πως πρέπει να σηκωθεί...

Στέκομαι μπρος της και την κοιτάζω...

Της στέλνω μήνυμα: ''Σήκω μαμά!

Ο χρόνος πέρασε κι ήρθε η ώρα,

σπίτι να πάμε καμιά φορά!!''

Και η μαμά μου με αγκαλιάζει

και τα ματάκια μου σκύβει, φιλεί...

Όλοι θαυμάζουν αυτά τα μάτια!

Λεν, πως το βλέμμα μου, τους ομιλεί!!

Όταν απ' έξω έρχεται η μάνα,

ψάχνω την τσάντα της πολύ καλά,

γιατί έχω μάθει πως, σαν γυρίζει,

κάτι μου φέρνει και με κερνά!!

Μακάρι όλοι οι όμοιοί μου

σπίτι να εύρισκαν όπως κι εγώ,

γεμάτο αγάπη και αρμονία.

Μέσα στα χάδια πάντοτε ζω...

Όλοι λατρεύουν το κοίταγμά μου!

 Κάνει την φάτσα μου φανταστική!

Γιατί το βλέμμα μου δείχνει  α γ ά π η,

στοργή, θυσία, παντοτινή!!!

Έτσι κοιτάζει κι ο κ ά θ ε σκύλος,

τ' ανθρώπου φίλος αληθινός...

Μιλά το βλέμμα μου και λέει πόσο

στο αφεντικό μου , μένω πιστός!!

------------------------------------------------------------------

                                                Με αγάπη ,

                      κόντε Μπόστον,

                                             υιός της κυρίας Ειρήνης Λάπατα

                        και στην μεταφορά των συναισθημάτων μου από την σκυλίσια γλώσσα στην 

ανθρώπινη, η σιόρα Πολυάνθη!!!                 

ΣΤΗΝ ΜΥΡΤΩ ΜΑΣ

 ΣΤΗΝ  ΜΥΡΤΩ ΜΑΣ

Δεσποσύνη ντελικάτη,

σαν κυκλάμινο αβρή,

σαν γαρδένια, σαν αστέρι,

 η Μυρτώ μας η μικρή!

Σαν λεπτή χιονονιφάδα,

όλο σκέρτσο κι ομορφιά, 

έχει λόγο, έχει ήθος,

 είναι μία ζωγραφιά!

Στην καρδιά ουράνιο τόξο,

η Μυρτούλα μας κρατεί

 κι η ψυχή της είναι πάντα, 

σαν τον ήλιο φωτεινή!

Θεέ μου, κράτα της Μυρτώς μας

το χεράκι, δυνατά!

Και την στράτα της να ραίνει

πάντα, μόνον η χαρά!!!!

ΣΤΗΝ ΜΥΡΤΩ ΜΑΣ

 ΣΤΗΝ  ΜΥΡΤΩ ΜΑΣ

Δεσποσύνη ντελικάτη,

σαν κυκλάμινο αβρή,

σαν γαρδένια, σαν αστέρι,

 η Μυρτώ μας η μικρή!

Σαν λεπτή χιονονιφάδα,

όλο σκέρτσο κι ομορφιά, 

έχει λόγο, έχει ήθος,

 είναι μία ζωγραφιά!

Στην καρδιά ουράνιο τόξο,

η Μυρτούλα μας κρατεί

 κι η ψυχή της είναι πάντα, 

σαν τον ήλιο φωτεινή!

Θεέ μου, κράτα της Μυρτώς μας

το χεράκι, δυνατά!

Και την στράτα της να ραίνει

πάντα, μόνον η χαρά!!!!

 ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΜΟΥ, ΚΡΑΤΗΣΟΥ...

Ήταν μιά μέρα αλλιώτικη με τρόμο φορτισμένη...

Απλώνοταν στο Ιόνιο, ήρεμο το νησί μου...

Όταν σε δευτερόλεπτα τα πάντα γκρεμιστήκαν...

Έφτασε μαύρος ρούφουλας π' όλα τα συνεπήρε...

Το κύμα βγήκε στην στεριά σαν τέρας λυσσασμένο...

Έφτυνε πέτρες σωρηδόν, τόνους νερού και φύκια

κι απ'τα βουνά κατέβηκε ποτάμι αφρισμένο,

γεμάτο λάσπη ολόπηχτη που σκέπασε τους δρόμους...

Εμπήκε μες στα σπίτια μας, τα έπιπλα τα πήρε,

τα έσυρε στο διάβα του, στην θάλασσα τ' αφήκε...

Πολύσταινε κι ανέβηκε πάνω από δύο μέτρα....

Αλλοίωσε τον τόπο μας, τά 'καμε όλα λάσπη...

Βροντοχτυπούσε η λαίλαπα,κατέβαζε καδρόνια...

Ελιές εξεριζώθηκαν, ερήμαξε τον χώρο...

Μυριάδες πέτρες θάψανε ό,τι 'βρισκαν στον δρόμο...

Από τ' αμάξια φαίνονταν μονάχα η σκεπή τους,

θαμμένα σ' ένανε φριχτό τάφο από κοτρώνες...

Καταστραφήκαν μαγαζιά,νοικοκυριά, χωράφια...

Οι κόποι μιάς ολόκληρης ζωής, κατεστραμμένοι...

Η θάλασσα εμούγκριζε - τέρας ανταριασμένο...

Άρπαξε τα πλεούμενα, τα τσάκισε με μίσος,

και στην στεριά τα ξέβρασε μ' οργή και με μανία...

Κάθε Κεφαλονίτισσα, κάθε Κεφαλονίτης,

ανήμποροι κοιτάζανε της φύσης την αντάρα.

Προσεύχονταν στον Άγιο το ''φονικό'' να πάψει,

να ημερώσουν τα στοιχειά, της φύσης η κατάρα,

να μην υπάρξουν θύματα, να μην θρηνήσουν κι άλλο...

Κεφαλονιά και Ζάκυνθος, Ιθάκη,  λαβωμένες...

Αρχόντισσες του πέλαγου, λάβατε μέγα πλήγμα...

Τραύματα χάραξε βαθιά στην σάργα σας, ο τρόμος...

Εκεί όπου λιαζόσασταν, κυκλώνας σας κατάπιε...

Τι γίνανε τα ζωντανά, τα δέντρα, τα χωράφια;

Περιουσίες πνίγηκαν σε τόνους λάσπης μέσα...

Ω, Άγιε Γεράσιμε, φέρε την παρηγόρια

και κάνε ποτέ άλλοτε κακό τόσο μεγάλο,

να μην εβρεί το όμορφο, λεβέντικο νησί Σου....

Αιμάτωσε η Ελλάδα μας και σ' άλλα μέρη ακόμη...

 Γέφυρες γκρεμιστήκανε, δρόμοι εδιαλυθήκαν

κι εκεί οπού 'τανε στεριά, απλώθηκαν ποτάμια,

που πάσχιζαν να φτάσουνε στις στέγες των σπιτιών τους...

Κι ο θρήνος  μαυροπόρφυρος για κείνους που χαθήκαν...

Τέτοιο κακό απ' τους σεισμούς, δεν είχα ξανανιώσει,

πως έπαθε η Κεφαλονιά,η τρυφερή πατρίδα...

Σαν είδα τον ωκεανό από τις πέτρες γύρω,

θυμήθηκα πως κοίτονταν έτσι σαν τα συντρίμια,

απ' τον μεγάλονε σεισμό, χρόνια πολλά πιο πίσω,

όταν μες στα χαλάσματα, παιδάκι περπατούσα

και γύρω μόνον έβλεπα πέτρες κι αποκα'ί'δια...

Αγαπημένο μου νησί, Κεφαλονιά Κυρά μου,

πιστεύω πως θ' ανορθωθείς, θα γιάνεις τις πληγές σου...

Είσαι του Όμηρου παιδί, πατρίδα του Οδυσσέα...

Έχεις το πνεύμα ελεύθερο, αδάμαστο κι αιώνιο...

Ποτέ σου δεν ελύγισες, μηδέ το '53

όπου ξαναγεννήθηκες σαν Φοίνικας και πάλι...

Σπαράζουνε τα σώψυχα μ'όσα βαριά σε βρήκαν

και στον Θεό προσεύχομαι δύναμη να σου δίνει...

Η χάρη του Αγίου μας ν' αράξει πάνωθέ σου...

Να είσαι υπό την σκέπη Του, γοργόνα του Ιονίου...

Διθύραμβοι ακούγονται για Σένα παγκοσμίως

οι έπαινοι, και σίγουρα με δίκιο τους κατέχεις...

Σου εύχομαι να επουλωθούν γρήγορα οι πληγές σου...

Ν'αγιάζει η Παναγία μας κάθε προσπάθειά σου...

Οι δυνατοί νησιώτες σου, τ'' άξια τα παιδιά σου,

να εύρουν το κουράγιο τους, την μπόρα να περάσουν...

Να ξαναλάμψει ο γιαλός, ν' ανθίσουν τα χωράφια,

να καθαρίσουν οι αυλές, οι πέτρες να χαθούνε...

Βασιλικός κι αγιόκλημα, φούλια και μανουσάκια,

να ξανανθίσουνε μαζί με πέργκολες και κρίνα...

Να λάμψει μες στα χρώματα η κάθε μπουκαμβίλια

και κάθε νυχτολούλουδο με τ' άστρα να μιλάει...

Έτσι πάντα σε σκέφτομαι Κεφαλονιά μου ωραία...

Μαζί με τις καντάδες σου και το χρυσό φεγγάρι,

μαζί με την ρομπόλα σου, τις μάντολες, το μέλι

και κείνο κει το τσαγανό που σε χαρακτηρίζει...

Την στόφα σου, το πνεύμα σου, το πείσμα, την θωριά σου,

την λεβεντιά, την χάρη σου, τον ήλιο και τον Αίνο...

Σκουπίζω κάποιο δάκρυ σου με της καρδιάς μου χάδι...

Να ξέρεις σ' έχω πάντοτε βαθιά μες στην ψυχή μου...

Σε σένανε μεγάλωσα κι εσύ μ' έχεις ζυμώσει...

Σε σέρνω πάντα μέσα μου, γλυκιά Κεφαλονιά μου...

Κι όλη η ζωή μου πλέκεται με τις δικές σου χάρες...

Μου χάρισες το πνεύμα σου, τον οίστρο, την χροιά σου

κι είμαι Κεφαλονίτισσα βαθιά ως το μεδούλι

κι όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, για σένανε μιλάω...

Αφροπλασμένη, όμορφη, γαλάζια μου πατρίδα,

Κεφαλονιά μου ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, 

είθε ο Θεός να σ' ευλογεί και να σε προστατεύει 

κι όμορφες πάντα λαμπερές οι μέρες σου να είναι...

---------------------------------------------------------------------------------

Δεν ξέρω πότε θα έρθει η βοήθεια... Εύχομαι το κράτος να ευαισθητοποιηθεί τάχιστα και να βοηθήσει το νησί να ξανασταθεί στα πόδια του...Στηρίζομαι πιότερο στην αδάμαστη ψυχή του κάθε Κεφαλονίτη, που ποτέ δεν το βάζει κάτω... Όσο για τον Οδυσσέα που αναφέρω, πιστεύω ότι η Κεφαλονιά ήταν όντως το νησί του, όπως λένε πολλοί ειδήμονες... Ο πόνος σου, πόνος μας και η χαρά σου, χαρά μας...ΚΟΥΡΑΓΙΟ Κυρά του Ιονίου, αθάνατο αρχοντονήσι...Το ακατάβλητο θάρρος σου,η δύναμή σου....

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ

Μιά σιγαλιά θρονιάστηκε τριγύρω στο τοπίο...

Μηδέ πουλιού γροικάς λαλιά χωμένο στ' ακροκλώνια.

Στο σπιτικό μέσα καλά, τα πάντα φροντισμένα

Το ραδιάκι τ' ανοιχτό, περνιέται για παρέα.

Οι επισκέψεις λιγοστές, η πόρτα δεν ανοίγει.

Τα πάντα είναι στην θέση τους, κανένας δεν τ' αγγίζει...

Στολίδια παντού κρέμονται, το σπίτι ομορφαίνουν,

που περιμένει σιωπηλό τον επισκέπτη νά 'ρθει...

Σαν μιά θεατρική σκηνή ανοίγεται το δώμα.

Κάθε γωνιά λεπτοδουλειά, στιγμούλες αναδεύει

κι όλο μαζί να μαρτυρά φευγάτο παραμύθι...

Κάποτε γέλια και φωνές πλημμύριζαν το σπίτι...

Τότε ήταν άλλες εποχές και τα παιδιά βομβούσαν,

ένα μελίσσι από χαρές, τρεχαλητά, παιχνίδια...

Ήταν τα χρόνια που η φωλιά γεμάτη, τραγουδούσε

κι αντιλαλούσε από φωνές το σπιτικό μας όλο...

Ώσπου τα χρόνια πέρασαν, οι νεοσσοί τρανέψαν...

Ανοίξαν τις φτερούγες τους και πέταξαν στον ήλιο...

Κάστρο δικό τους κτίσανε με ρόδα και γαλήνη.

Ώσπου μικρά κλωσσόπουλα στο στέκι τους φανήκαν...

Με μαεστρία πλέξανε τονε δικό τους κόσμο...

Χαρούμενο, πολύβουο, χιλιοευλογημένο...

Κι απόμεινε το πατρικό μονάχο του να μένει...

Σωστό, ομορφοστόλιστο, σαν κάρτα γενεθλίων...

Κοιτάζει η κυρά του γύρω της, στην σιωπή δοσμένη.

Ωραία γύρω τα 'φτιαξε, να λεν μιά ιστορία,

τα πράγματα ολόγυρα, μνήμες χρυσοραμμένες.

Αερικό θαρρείς περνά απ' τα δωμάτια μέσα...

Κι όπου κοιτάξει ξεπηδά μι' ανάμνηση δροσάτη.

Στον καναπέ της κάθεται και πιάνει το μολύβι,

να 'ξιστορήσει στο χαρτί ιδέες και τραγούδια...

Στο τρίτο κεφαλόσκαλο βαδίζει τώρα πλέον...

Απ' όλα όσα ήθελε, τι πρόλαβε να κάμει;

Υπάρχουν κάποια αγίνωτα σχέδια που προέχει

να δώσει λύση γρήγορα και τον καιρό ν' αδράξει...

Ούτε κατάλαβε το πώς τα χρόνια προσπεράσαν

και κύλησαν ωσάν νερό μέσ' απ' τα δάχτυλά της...

Την παρασέρνει η σιωπή κι η τόση ηρεμία.

Αφήνεται και χάνεται στο κύλισμα της ώρας...

Όλα τριγύρω ταχτικά, στην τρίχα γραμμωμένα.

Τώρα θροούν από ζωή σαν έρχονται τα εγγόνια

και ξαναχύνεται η χαρά πολύβουη και ζώσα.

Κι όταν στο σπίτι τους γυρνούν τ' αθώα της βλαστάρια,

ξανασκεπάζει η σιωπή με πέπλο τις καμάρες

κι η τηλεόραση αρχινά να παίζει για παρέα,

γιατί πολύ αντιπαθεί την πλέρια ησυχία...

Πώς έφτασε για πέστε μου, στο τρίτο σκαλοπάτι;

Ούτε που το κατάλαβε πώς διάβηκαν τα χρόνια...

Ο δρόμος προς το δειλινό, πιο κοντινός φαντάζει...

Δεν θέλει να το σκέφτεται... Μέσα της κοπελούδα

ορθώνεται το είναι της... Αγέραστη η καρδιά της...

Έχει πολλά να ευχαριστεί τον Ύψιστο Πατέρα.

Ζουμπούλια είναι γύρω της, παιδιά, γαμπροί, εγγόνια...

Όμως η πατρική φωλιά μονάχη της κουρνιάζει...

Μα, έτσι είναι του Θεού το πλήρωμα το μέγα...

Και έτσι φυσιολογικό της μοίρας μας ο κύκλος...

Μήπως και τούτη κάποτε απ' την φωλιά δεν βγήκε

κι άφησε πίσω μοναχό το πατρικό της σπίτι,

για να γεμίσει με χαρές καινούριο καστροπύργι;

Μα έλα μου, που το μυαλό κάνει δικούς του κύκλους...

                     Το ξέρει: 

Έτσι 'ναι φίλε μου η ζωή και έτσι θε να 'ναι πάντα...

Στην θέση  τώρα βρίσκεται των εδικών γονιών της,

σαν άνοιξε τα φτέρουγα γι' αλλούθε να σαλπάρει...

Γι' αυτό και θα τ' αποδεχτεί αυτά που θε να 'ρθούνε.

Την μοναξιά πρωταρχικά ας την καλωσορίσει...

Φίλες θα γίνουν γκαρδιακές, αχώριστες κυράδες...

Και κείνο κει το δειλινό των -ήντα και πιο πάνω,

ας το χαρεί από καρδιάς χωρίς πια να λογιέται

πόσο μακριά ή και κοντά της πρέπει να το φτάσει...

Αυτά ορίζει η Κλωθώ  στο τρίτο σκαλοπάτι...

Χαμένη μες στα χρώματα πορτοκαλιάς ομίχλης

που άλλοτε λικνίζεται σε ασημένιο κύμα

και άλλοτε χρυσίζουσα φωτά το μονοπάτι.

Τα πάντα στέκουν απαλά, γκριζάρουν οι γωνίες..

Κι ο πόνος απ' τα γόνατα, την μέση ή τα χέρια, 

στέλνει μωβέ τις πινελιές στου χρόνου την παλέτα,

μα είναι μόνον πταίσματα, ''είναι της ηλικίας''

και ως εκεί Θεούλη μου, μην δώσεις κάτι άλλο...

Αν έχεις την υγεία σου, τα πάντα ξεπερνιούνται.

Το να 'σαι ορθός και να μπορείς ν' αυτοεξυπηρετείσαι,

είναι ευχή ολόθερμη που βγαίνει απ' την ψυχή μας...

Βάρος ποτέ μη γίνουμε, ολόρθοι να σταθούμε...

Και τότε ίσως όμορφο το δειλινό θωρούμε...

Τότε θα νιώσουμε βαθιά τον στεναγμό της πείρας.

Ένα σαρκίο ώριμο με πλούτο από γνώσεις...

Πολύτιμο το άτομο και πολυαγαπημένο

που 'χει σοφία στο μυαλό να μεταλαμπαδεύσει....

Το σπίτι μου σαν νά 'γινε καράβι π' αρμενίζει...

Κροκόπεπλος η Αθηνά στα μύρα το τυλίγει.

Χρυσά ποτάμια, ρουμπινί, μενεξελιά κι ασήμια

το δειλινό του χάρισε, να πλέει βλογημένο.

Η πίστη είναι στο πανί, η πείρα στο τιμόνι...

Λεπτή η θλίψη κάθεται στην πλώρη κι αγναντεύει...

Τα χρώματα της ίριδας τριγύρω στραφταλίζουν

κι αέρι μελαγχολικό, γλυκό σ' αποκοιμίζει...

Το ξέρω: Να συμφιλιωθώ πως πρέπει με τον χρόνο...

Να μην του εναντιώνομαι, σιμά να περπατάμε...

Ουδέ το ηλιοβασίλεμα με φόβο να κοιτάω...

Να χαίρομαι την κάθε μιά στιγμή οπού διαβαίνει..

Να χαίρομαι τις ευμορφιές του χρόνου που 'μαι τώρα...

Ν' απολαμβάνω ευωδιές, ακούσματα, φεγγάρια...

Να ζω με μιά βαθιά χαρά τις ώρες που περνάνε...

Και τότε ήρεμη θα ζω στη γονική φωλιά μου... 

Ένα ταξίδι μαγικό στα χρώματα της δύσης,

πορφύρας ηλιοστάλαγμα και φέγγος της σελήνης...

Κι εγώ καραβοκύρισσα των χρόνων που παρήλθαν,

θε ν' ατενίζω τ' αύριο μ' ολόρθο το κεφάλι

κι ένα μεγάλο ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ'' για όλα αυτά που ζούμε...

ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ --ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

    Δεκαετίες του '60 και του '70 στην Κεφαλονιά... Το καλοκαίρι ερχόταν χαρωπό, φορτωμένο μούρα, βασιλικά σύκα, αχλάδια κοντούλες και φρέσκα ζαρζαβατικά από τον κήπο σου... Οι διακοπές ήταν απόλυτα συνυφασμένες με το νησί μας. Εδώ θα μέναμε όλο το θέρος, κάτι το αυτονόητο και το τελείως φυσικό για μας τους ντόπιους. Μικρά κορίτσια τότε η αδελφή μου και εγώ, χαιρόμαστε την θάλασσα, τα παγωτά και τον θερινό σινεμά... Αξέχαστες οι βραδινές βόλτες μας στην παραλία... Μόλις νύχτωνε, όλη η Σάμη χυνόταν για σουλάτσο στον παραλιακό δρόμο... Τα καφενεία, τα ζαχαροπλαστεία και τα εστιατόρια, έβγαζαν έξω τα τραπεζάκια τους που πλημμύριζαν από Σαμικούς και τουρίστες, για έναν καφέ, μία πάστα σεράνο ή φρέσκα καλαμαράκια και κυρίως την πεντανόστιμη κεφαλλονίτικη κρεατόπιτα... Τα τραπεζάκια απλωνόντουσαν ως και πάνω στο κύμα, φίσκα από επισκέπτες, ένθεν κι ένθεν του δρόμου, όπου βολτάριζαν ζευγάρια, νέοι, ολόκληρες οικογένειες και ανέμελες παρέες... Μια χαρούμενη ανθρώπινη μάζωξη, κάτω από τον πιο έναστρο ουρανό του κόσμου και δίπλα στην θάλασσα που απλωνόταν ακύμαντη, μυστηριώδης, καθρεφτίζοντας όλα τα αστέρινα διαμάντια τ' ουρανού και τα λαμπερά φωτεινά περιδέραια από τα πυροφάνια... Νύχτες μαγικές και αξέχαστες... Και το κυριότερο: Ήμασταν όλοι εκεί  α κ ό μ α... Παρόντες...

    Για όλους τους ντόπιους, σπουδαίο γεγονός η έλευση των συγγενών από την Αθήνα. Στην οικογένειά μας χαιρόμαστε μόλις ερχόντουσαν τα παιδιά και τα εγγόνια της γλυκύτατης θείας Λάμπρως, γιατί παίζαμε με την Αγγελικούλα την κόρη της καλοσυνάτης θείας Αθηνάς, τον Πέτρο που μας έμαθε τουΐστ και χαζεύαμε την πανέμορφη Ευτυχούλα, την κόρη της εξίσου όμορφης θείας Χριστίνας... Τα σπίτια μας γειτόνευαν και με την Αγγελικούλα βλεπόμαστε καθημερινά...Χαιρόμασταν και για την έλευση των συγγενών από το Φλαμιατέϊκο σόι...της θείας Αντζολίνας, του θείου Μεμά του γιατρού και της οικογένειας της αγέραστης θείας Βασιλικής, αδελφής της γιαγιάς Πολυάνθης... Οι τελευταίοι έμεναν στο σπίτι τους, διώροφο, πίσω από το Λιμεναρχείο, κολλητό με το σπίτι του εξέχαστου συμμαθητή μου Τζέρρυ Στεφανάτου, δίπλα στην θάλασσα ακριβώς, και φυσικά έφερναν μαζί τους την μεγαλύτερη αιτία της προσμονής μας, την εξαδέλφη μας Νανά, εγγονή της θείας Βασιλικής και κόρη της θείας Κικίτσας που την ξεχώριζα για την λεπτότητα και την ευγένειά της.

    Εκεί να δεις χαρές όταν κατέφθανε η Νανά!! Πηγαίναμε σπίτι της, ερχόταν στο δικό μας και τα βράδια, μέσα στο πλήθος που βολτάριζε, βολτάραμε κι εμείς. όλο κέφι και ανεμελιά... ''Εσύ Πολυάνθη και η Νανά, σαν μεγαλύτερες πηγαίνατε πιο γρήγορα κι εγώ έτρεχα πίσω σας να σας προλάβω!!'' μου είπε μετά από χρόνια η Αντζέλα μας, το μικρό της παρέας... Δίπλα μας περνούσαν Ιταλοί που τραγουδούσαν κι εμείς πηγαίναμε στο λιμάνι και θαυμάζαμε τα κότερα που λικνιζόντουσαν με χάρη στα γαλήνια νερά του Ιονίου... Ο πατέρας μας ο Κώστας, είχε βγάλει καρέκλες έξω από το κατάστημα ΙΖΟΛΑ που ήταν αντιπρόσωπος και καθόταν εκεί συνήθως οι συγενείς μας, παραγγέλνοντας από τον κύριο Παναγιώτη ακριβώς δίπλα, τους λουκουμάδες τους ή την πάστα τους... Η μαμά μας έλαμπε με τα ξανθά μαλλιά της και το γαλάζιο ταγιέρ, μέσα στους συγγενείς που όλοι αντιλαμβανόντουσαν την αγάπη που πλανιόταν ανάμεσα στον Κωστάκη και στην Αλίκη... Πολύτιμες στιγμές, μονάκριβες, ανεπανάληπτες... Εκεί και η πάντα αλέγκρα Αννούλα, ανύποπτη για το τι θα της επεφύλασσε η μοίρα μετά από χρόνια... Εκεί και οι φίλοι της θειας Αντζολίνας, αρχόντισσες σωστές. ''Κοιτάξτε την Πολυάνθη!'' είπε η κυρία Κοττάκη, βλέποντάς με. ''Είναι ίδια με την ηθοποιό στην ταινία Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ!! Τί πρόσωπο! Τι δέρμα!'' Η ταινία ήταν ρώσικη, την έπαιζε ο θερινός κινηματογράφος του Τζανετάτου, αλλά δεν την είδα, αν και λάτρης της ρώσικης κουλτούρας... Είδα όμως ''ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΝΙΑ'', μια ωραιότατη ρώσικη μεταφορά του έργου του συγγραφέα Αλεξάντρ Γκριν [ο σωστός τίτλος ΤΑ ΠΟΡΦΥΡΑ ΠΑΝΙΑ το οποίο πρόπερσι έψαξα και το βρήκα σε βιβλίο] και το όνομα της πρωταγωνίστριας στην ταινία ''Ασόλ'' το έδωσα σε μια κούκλα μου, για να μην το ξεχάσω ποτέ...

    Βολτάραμε πάνω-κάτω στην παραλία και κάναμε στάση στο στέκι του πατέρα μου με όλους τους καλεσμένους και η Νανά έτρεχε και χάϊδευε τρυφερά τον σβέρκο του δικού της πατέρα, γουργουρίζοντάς του τρυφερά λογάκια... Του είχε πάντα τρομερή αδυναμία και δικαιολογημένα, διότι ο θείος Πέτρος ήταν ένας ιδιαίτερα αξιόλογος άνθρωπος... Μετά, συνεχίζαμε την βόλτα μας ως την άκρη του λιμενοβραχίονα, ξαποσταίνοντας στο κομμάτι με τους μεγάλους βράχους... Τι θυμάμαι σαν εικόνα; Ένα χαρούμενο ανθρώπινο μελίσσι στους δρόμους, μια απέραντη βελουδένια μάγισσα θάλασσα και μια χρυσή φεγγαροστράτα που ξεκινούσε από τον μυριοστόλιστο βραδινό ουρανό και χυνόταν στην θάλασσα ως την άκρια του λιμανιού μας... Και πάνω απ' όλα πληρότητα και σιγουριά... Γιατί ήμαστε ΟΛΟΙ εκεί... Δεν έλειπε κανένας...

    Το κλου των διακοπών ήταν τα γενέθλια της Νανάς, από απόψεως....γαστριμαργικής ευωχίας!! Του Σωτήρος 6 Αυγούστου, πηγαίναμε στο σπίτι της θείας Κικίτσας... Τι λεπτός άνθρωπος... Θυμάμαι ένα βράδυ που ήμουν στο κατάστημα και ζωγράφιζα στο γραφείο του μπαμπά, μπήκε μέσα και μόλις είδε το έργο μου, είπε με θαυμασμό: ''Πολυάνθη μου, τι όμορφα που ζωγραφίζεις!! Εσύ παιδί μου έχεις ταλέντο!! Τι πανέμορφη Κινέζα!! Υπέροχο πορτρέτο!! Να συνεχίσεις! Μην αφήσεις αυτήν την κλίση σου!!!'' Έγινα δασκάλα και η κλίση μου στο σχέδιο έκαναν πολλές φορές τα μάτια των μαθητών μου να λάμπουν, οσάκις τους έδινα τις απαραίτητες και προσεγμένες φωτοτυπίες με μια ζωγραφιά μου από πίσω να την χρωματίσουν! Ζωγράφος έγινε η πρώτη κόρη!! Το γονίδιο ξεκίνησε από την γιαγιά Πολυάνθη που στο λεύκωμά της το οποίο έχω, βλέπω την κλίση της και στην ποίηση. Το γονίδιο αυτό πέρασε σε μένα, αλλά εδραιώθηκε στην κόρη μου!!!

    Λοιπόν. Το βράδυ των γενεθλίων της Νανάς, πηγαίναμε στο σπίτι της. Η μαμά της μας κερνούσε την λαχταριστή της τούρτα, που έκανε αυτήν την ημέρα, ιδιαίτερα ξεχωριστή, ειδικά για μένα την λιχούδα!!! Ήταν ένα όνειρο, με επικάλυψη φίνας σοκολάτας και μιας υπέροχης λευκής κρέμας για γέμιση!! Ένα γλυκό που δεν σε λίγωνε, αλλά σου άφηνε μια λεπτή γεύση στο στόμα που σε έκανε να θες να φας κι άλλη! Ποτέ όμως δεν τόλμησα να ζητήσω ένα δεύτερο κομμάτι, ειδικά όταν στην οικογένεια της εξαδέλφης μου, η κόρη μιλούσε στην μητέρα της, στον πληθυντικό! Αργότερα παντρεμένη, ζήτησα την συνταγή από την θεία Κικίτσα, αλλά την έγραψα πάνω στο βιβλίο μαγειρικής τον ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕ, που με τις μετακομίσεις, κάποια στιγμή τον έχασα. Σε μια φωτογραφία βρισκόμαστε στο σαλόνι της Νανάς, σε μιαν άλλη είναι η αδελφούλα μου η Αντζέλα με τον αδικοχαμένο γιο της Άννας και του Φίλιππα, τον Αλέξανδρο, χαρούμενοι και γελαστοί, ανύποπτοι για το τι ύφαινε για το μέλλον τους, η μοίρα η Κλωθώ...

    Εκείνα τα γενέθλια, θα τα θυμάμαι πάντα, γιατί πρωτοστατούσε η αδελφή μου η Αντζέλα... Θα πήγαινε Τετάρτη Δημοτικού, άρα εγώ θα ήμουν Τρίτη Γυμνασίου ή Πρώτη Λυκείου [ή Τετάρτη Γυμνασίου όπως λέγαμε τότε], καθ' όσον την περνούσα πέντε χρόνια και η Νανά στην μέση σχεδόν. Η μαμά μας, φόρεσε στην Αντζέλα ένα πανέμορφο μπλε φουστάνι με μικρά λευκά πουά, άσπρη ζώνη στην μέση που έδενε πίσω με φιόγκο, φούσκα μανικάκι μικρό στους ώμους με άσπρη φάσα και τα μελιά μαλλιά της τραβηγμένα πίσω και ψηλά σε αλογοουρά που την κρατούσε ένας λευκός φιόγκος. Το φόρεμα μάς το είχε στείλει σε δέμα η νουνά μου και θεία Ρεγγίνα, αδελφή της γιαγιάς Πολυάνθης, που έμενε στην Αμερική, μια χρυσή γυναίκα. Καθίσαμε όλες οι κυρίες στο μπαλκόνι και η Αντζέλα έμεινε στην αυλή, κάτω από τον αναμμένο στύλο της ΔΕΗ και άρχισε...να μας τραγουδά και να χορεύει, δικαιώνοντας τον τίτλο της ''Αλίκη Βουγιουκλάκη'' που την φώναζαν χαϊδευτικά!! Πόση υπερηφάνεια ένιωσα ακούγοντας και βλέποντας την αγαπημένη μου αδελφή! Ήταν ένα χάρμα οφθαλμών, χαιρόσουν να αντικρύζεις ένα τόσο ξεχωριστό και ταλαντούχο παιδί!! Η θάλασσα που μουρμούριζε σιγανά στην ακτή, το φως που έφεγγε σαν άστρο, η μελωδία και οι χαριτωμένες κινήσεις της αδελφούλας μου, έμειναν για πάντα ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μου, κάνοντας εκείνη την νύχτα των γενεθλίων, αξέχαστη... Η Αντζέλα όλα τα ταλέντα της τα ξεδίπλωσε αργότερα ως Νηπιαγωγός στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ και η φήμη της είναι ακόμα ολοζώντανη, και θα είναι για παρα πολύ ακόμη!

    Η Νανά έγινε γιατρός και παραμένει όμορφη, όπως ήταν και τότε!!Ατελείωτα πόδια και λυγερή κορμοστασιά! Δεν έχουμε χαθεί... Μπορεί να μην βλεπόμαστε συχνά, η αγάπη όμως υπάρχει... Καθώς και οι κοινές αναμνήσεις... Αυτές οι αναμνήσεις που θα νανουρίζουν πάντα την καρδιά μας με το βελούδινο θαλασσινό τους χάδι, την μοσχοβολιά της γαζίας και του αγιοκλήματος, την ανεμελιά των παιδικών χρόνων, την μαγεία του ολόχρυσου φεγγαριού και τις μορφές αγαπημένων ανθρώπων, πολυαγαπημένων... Σαν μια καρτ-ποστάλ από τα παλιά.... Πασπαλισμένη με άφθονη αστερόσκονη και με όλους τους αγαπημένους μας παρόντες...Ζωντανούς... Έτσι, όπως τους φυλάξαμε στην καρδιά μας, μέσα σε αδαμάντινη κορνίζα, στεφανωμένη με τον απόηχο ευτυχισμένων και αλησμόνητων στιγμών, μέσα στην αγκαλιά του Κεφαλονίτικου ανασασμού...

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΔΑΚΡΥΖΕΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ;...

               Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020... Η ημέρα που η Αγιά Σοφιά, έγινε πάλι τζαμί... Πλήγμα βαρύ για τον απανταχού χριστιανισμό, που όμως οι κυβερνώντες του έδειξαν μια χλιαρή στάση μπροστά στο σοβαρότατο αυτό γεγονός...Πλήγμα για τον πολιτισμό εν γένει, καθ' όσον το περίλαμπρο κτίσμα του Ιουστινιανού,αποτελεί παγκόσμιο κόσμημα τέχνης και ιστορίας...Ήρθε ένας φανατισμένος, εμπαθής υπάνθρωπος και τα ανέτρεψε όλα... Ανακήρυξε τον εαυτό του Σουλτάνο Πορθητή,ακύρωσε προηγούμενη συνθήκη και μέσα σε μια παράτα φουτουριστικών εκδηλώσεων, μετέτρεψε το Μέγα Μοναστήρι, σε  τζαμί...Και δεν κινήθηκε φύλλο απο τους χριστιανικούς λαούς...
          Σκεπάστηκε το πανέμορφο μαρμάρινο δάπεδο με μοκέτα για να γονατίζουν οι πιστοί ισλαμιστές την ώρα της προσευχής τους... Λένε ότι πέντε φορές την ημέρα θα πηγαίνουν για προσευχή... Δεν έχουν ανακοινώσει ποιες ώρες οι τουρίστες θα μπορούν να επισκέπτονται την Αγιά Σοφιά...Κρύφτηκε στον θόλο ψηλά η Παναγιά μας με λουρίδες υφάσματος, για να μην την βλέπουν οι οπαδοί του Μωάμεθ και ταράζονται...Και το εσωτερικό της Μεγάλης Εκκλησιάς πλημμύρισε από Τούρκους προσκυνητές και μολύνθηκε από τις ψαλμωδίες του ιμάμη και το διάβασμα του κορανίου...Ο τόπος που περπατήθηκε από χιλιάδες Βυζαντινούς, που ελαμπρύνθηκε από Βυζαντινούς αυτοκράτορες, που καθαγιάστηκε με το αίμα των σφαγμένων Βυζαντινών οι οποίοι κατά την Άλωση βρήκαν προστασία στην αγκάλη της  και κατακρεουργήθηκαν από τον στρατό του Μωάμεθ τουΠορθητή,βάφοντας με το αίμα τους το δάπεδο και τους τοίχους της Αγιά Σοφιάς,μέσα σε μια μανιώδη αφηνιασμένη σφαγή των χριστιανών από τους αλλόπιστους, ο ιερός τόπος που μαρτυρά την μεγάλη θυσία και την πλημμυρίδα αίματος από τους βαρβάρους, μολύνθηκε χθες από τους αμανέδες των ισλαμιστών που ήρθαν κυρίαρχοι να διακηρύξουν μια δεύτερη Άλωση του χριστιανισμού... Ως και ο αρχηγός των ιμάμηδων κρατούσε σπαθί, για να θυμήσει ότι εδώ επετεύχθη μια  ολοκληρωτική κυριαρχία, ενώ από τους εξωτερικούς μιναρέδες με μεγάφωνα, εσχίζετο ο αέρας από τις μακρόσυρτες προσευχές τους...

             Όταν έλεγα στους μαθητές μου - ως δασκάλα -  ότι μιαν ολόκληρη νύχτα  έψαλλαν όρθιοι οι πολιορκημένοι Βυζαντινοί με τον πατριάρχη Σέργιο τον Ακάθιστο Ύμνο προς την Παναγία παρακαλώντας την για την νίκη κατά των Αβάρων, επικρατούσε στην τάξη απόλυτη ησυχία... Και όταν  ψάλλαμε το ''Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...'' η συγκίνηση ήταν τόση που πολλά μάτια λαμπύριζαν από κρυφά δάκρυα ιερής συγκίνησης και υπερηφάνειας....Εδώ λοιπόν που αντηχούσε ο μελίρρυτος και υψιπετής ύμνος προς την Παναγιά, την Δέσποινα ουρανού και γης, εδώ χθες σύρθηκε το ψέλισμα του αλλόπιστου...
             Τζαμί η Αγιά Σοφιά;;Γιατί δεν έπεσε κεραυνός να τους κατακεραυνώσει όλους;;Με τι μούτρα θα ψιθυρίσω ''Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις... Πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα'ναι...'' Πώς να το ξεστομίσω μετά το χθεσινό γεγονός;...  Λένε ότι οι καμπάνες των εκκλησιών εδώ στην Ελλάδα μας, χτυπούσαν ολημερίς πένθιμα... Και ενώ στην Κωνσταντινούπολη λάβαινε χώρα η βεβήλωση της Αγιάς Σοφιάς, στον ιερό Ναό της Μητρόπολης Αθηνών,ξεδιπλωνόταν μεγαλόπρεπα  ο Ακάθιστος Ύμνος... Γεμάτος ο ναός από πιστούς... Και την ώρα που ακούσθηκε το ''Τη Υπερμάχω...'' τραντάχτηκε η εκκλησιά από την ένταση του τροπαρίου... Γιατί μαζί με τους ψάλτες, έψαλλε και όλος ο λαός , διοχετεύοντας στην φωνή του την έκρηξη του πόνου του, την αίσθηση της αδικίας, της γνώσης για το βδελυρό κίνημα των απίστων, την πίκρα για την βεβήλωση της Εκκλησίας των Εκκλησιών...Άνοιξα διάπλατα την μπαλκονόπορτα και δυνάμωσα την ένταση της τηλεόρασης στο φουλ...Και κάθε φορά που έψαλλαν το συγκεκριμένο τροπάριο, ψήλωνα την φωνή της τηλεόρασης στο έπακρον... Έτσι, μήπως και πάρει τον ψαλμό ο άνεμος στα φτερά του και τον διαλαλύσει ως τα πέρατα, πάνω από κοιλάδες και βουνά...

                Οι Έλληνες, με αυτόν τον τρόπο ανταποκρίθηκαν στο μίασμα της Αγιάς Σοφιάς... Ψέλνοντας ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ  σε πάρα πολλές εκκλησιές της πατρίδας μας... Ίσως οι φωνές τους μαζί με τον ήχο από τις θλιμμένες καμπάνες, έφτασαν ως την Κωνσταντινούπολη, μπήκαν στο εσωτερικό της ΑΓΑΣ ΣΟΦΙΑΣ και γλύκαναν τον πόνο και την ταραχή της, από την επέλαση του βαρβάρου... Ίσως να χά'ι'δεψαν στοργικά και με έναν λυγμό τα κρυμμένα ψηφιδωτά και σίγουρα γονάτισαν ευλαβικά μπροστά στην κρυμμένη με πανιά Υπεραγία Θεοτόκο που κοιτάζει γαλήνια από ψηλά τον φανατισμένον διώχτη της λογικής, της ηρεμίας και του πολιτισμού....

               Μακάρι η μισαλλοδοξία, η αλαζονεία και ο φανατισμός του Τούρκου ηγέτη, να μην έχουν συνέχεια... Η προκλητικότητά του και η ασυδοσία του είναι μεγάλη..Ακολουθεί την τακτική του εκφοβισμού...Οι Έλληνες πρέπει να αντιδράσουν με ψυχραιμία και λογική. Όμως πάνω στα κυριαρχικά μας δικαιώματα, πρέπει να είμαστε σθεναρά αμετακίνητοι... Τα σύνορά μας είναι αδιαπραγμάτευτα και ιερά...Και είθε το λευκό περιστέρι της ειρήνης, αλώβητο, να πετά υπερήφανο στον γαλάζιο ουρανό μας....  

ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ...

                 Πριν λίγες ημέρες έγινε η πορεία κάτω στην Αθήνα.. Η τηλεόραση έδειξε τις φασαρίες που έλαβαν χώρα. Δεν έδειξε όμως και ένα ξεχωριστό γεγονός. Δηλαδή.  Εκεί που βάδιζαν οι διαδηλωτές, ξάφνου εμφανίστηκε μια περίεργη πομπή. Άντρες και γυναίκες, νεαρής ηλικίας ερχόντουσαν κρατώντας ένα φέρετρο... Ήταν όλοι μαυροντυμένοι. Πολλοί φορούσαν εμφάνταστες μάσκες χειροποίητες. Ο κόσμος μόλις τους είδε σταμάτησε. Οι διαδηλωτές άνοιξαν δρόμο για να περάσει η πομπή... Τσιμουδιά... Οι μαυροντυμένες κοπέλες και τα μαυροντυμένα αγόρια, μοίραζαν κηδειόχαρτα που έγραφαν'' Κηδεύεται η πολυαγαπημένη μας Τέχνη στο Λύκειο, ετών 40.000  χρονών'' εννοώντας ότι μαζί με την εμφάνιση του ανθρώπου συμβαδίζει και η Τέχνη, από τα σπήλαια ακόμη... Στο περίπου τα γράφω, δεν τα θυμάμαι ακριβώς και να με συγχωρήσουν οι εμπνευσμένοι ΚαλοΤεχνίτες και ΚαλοΤεχνίτισσες.Στην θέση του σταυρού ήταν  η κάτοψις τρίκλιτης Βασιλικής εκκλησίας... Έβγαζαν δε από το φέρετρο και έδιναν στους παρευρισκομένους, καταπληκτικά έργα ζωγραφικής που τα είχαν σχεδιάσει μαθητές του Λυκείου... Ο κόσμος σύσσωμος τους χειροκροτούσε, κάνοντας χώρο να περάσουν, ώσπου έφθασαν μπρος στην Βουλή, χωρίς κανένα επεισόδιο, μόνο με μια έντονη συγκίνηση που πλανιόταν τριγύρω...

              Τα κανάλια δεν έδειξαν τίποτε... Ούτε συζητήθηκε η πρόταση να φύγουν τα καλλιταχνικά μαθήματα από το Λύκειο... Πού;;;Στην χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τις τέχνες... Το ξέρετε ότι στην Σουηδία που φημίζεται για το παιδαγωγικό της μοντέλο, μέχρι την Δ΄τάξη του Δημοτικού τα πρωτεύοντα μαθήματα είναι τα Καλλιτεχνικά;;  Εδώ τι φρονούν;; Δεν γνωρίζουν ότι πρώτα έρχεται η παιδεία και μετά η μόρφωση;;; Είναι δυνατόν να εξοστρακίζουν μαθήματα που καλλιεργούν το πνεύμα και την ψυχή;;;Και μάλιστα στην Ελλάδα, την χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τις τέχνες και την δημοκρατία... Ας όψονται οι ανθέλληνες υπεύθυνοι...Λέγεται, ότι κάθε κυβέρνηση  διαμορφώνει τα σχολικά βιβλία και τα σχολικά θέματα, ανάλογα με το τι είδους πολίτες θέλει να διαμορφώσει... Στην παρούσα περίσταση, τι είδους πολίτες ονειρεύονται οι υψηλά κρατούντε;;;

               Κυρίες και κύριοι Της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών,  ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!!! ΕΥΓΕ!!! Συνεχίστε τον αγώνα όπως μόνον εσείς ξέρετε!!!! Και ας μην ξεχνάει κανείς μας τα λόγια του ιερού παιάνα:  ''Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο , αγνέ πατέρα, του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ  πέρα, στην  δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού!''

                Λυπάμαι γιατί κάποιοι υψηλά ιστάμενοι, δεν γνωρίζουν καν το μεγαλείο της Τέχνης που μάνα έχει την Ελλάδα και φέρονται τελείως ανθελληνικά... ΔΕΝ πρέπει όμως να τους περάσει!!! Αντισταθείτε, εσείς παιδιά του ωραίου!!! Οι μαθητές σας θα σας ευγνωμονούν!!!!

Η 2η ΑΛΩΣΗ...

                     Για δεύτερη φορά, άκουσα την σπαραχτική  κραυγή:'' Η Πόλις εάλω!!!!''   Ανάθεμα σε κείνους που βεβηλώνουν το μέγα σημείο αναφοράς του χριστιανισμού, την ένδοξη Αγιά Σοφιά, μετατρέποντάς την σε τζαμί.... Πίστευα ότι με αυτήν την είδηση θα είχε ταρακουνηθεί συθέμελα όλος ο χριστιανικός κόσμος... Οι αντιδράσεις όμως των κρατών, υπήρξαν χλιαρές έως ''αξιοπρεπείς''... Γιατί δεν σείσθηκε ο απανταχού χριστιανισμός;;;; Και μην μου πείτε για πολιτικά συμφέροντα, τα γνωρίζω... Να κηρυχθεί γενικό εμπάργκο στα τουρκικά προ'ι'όντα... ΚΑΝΕΙΣ χριστιανός να μην κάμει τουρισμό στην Τουρκία...

                  Τι μέλει γενέσθαι;;; Μόνη της θα στέκει πια η Εκκλησία των Εκκλησιών , το σύμβολο του χριστιανισμού, εν μέσω τουρκικών αλλαλαγμών θρησκευτικού φανατισμού και ετοιμασιών ισλαμιστικών εορτασμών;;; Πώς θα το  αντέξει η Αγία του Θεού Σοφία, να ακουστεί στους ιερούς της χώρους ο ιμάμης να διαβάζει το Κοράνι;;;Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι...Θα αλλάξει κάτι; Θα πιέσουν τα ξένα κράτη -και όχι μόνον εμείς - τον υπερφίαλο και επικίνδυνο σουλτάνο να αναιρέσει την απόφασή του;;;....

             ''Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί...''  Μπήκαν στην καρδιά μας, προκάλεσαν την αντοχή μας, μόλυναν για άλλη μια φορά τα όσια και τα ιερά μας...Τα σχέδιά τους μακρόπνοα, πραγματοποιούνται ένα- ένα... Και αύριο θα έχουμε πάλι αερομαχίες πάνω από τα ελληνικά νησιά μας... Διαφαίνονται τα σχέδιά τους... Μας το λένε προκλητικότατα τι έχουν στο μυαλό τους... Φυσικά χρειάζεται σύννεση, φρονιμάδα... Χρειάζονται λεπτοί πολιτικοί χειρισμοί... ΔΕΝ χρειάζεται όμως ηττοπάθεια... Πρέπει να δηλώσουμε σθεναρά τα δικά μας πιστεύω και τις αδιάσειστες αρχές μας...

                 Πού είσαι Κολοκοτρώνη;;;Κάτι είχες πει... Και σε ρωτώ: Ο Θεός υπέγραψε σίγουρα την ύπαρξή μας ως ελεύθερου και υπερήφανου έθνους;;; Σε παρακαλώ... Πες του μια κουβέντα... Η Ελλάδα πόνεσε ξανά...

ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ...

       Όλη την ημέρα είσαι δίπλα μου... Σαν να μην έχεις φύγει ποτέ...Με τον πρωινό καφέ, σού κουβεντιάζω τα νέα που συνέβησαν χθες...'' Με πήρε τηλέφωνο η κυρία Ελένη, η παλιά μου μαμά από το σχολείο... Τι ξεχωριστός άνθρωπος αυτή η γυναίκα!... Τι θα μαγειρέψεις; Για πότε προγραμμάτισες τις ιατρικές σου εξετάσεις; Θα ζωγραφίσεις σήμερα;;Έχεις εξελλιχθεί πολύ Αντζέλα με το είδος αυτό ζωγραφικής... Με μανόν!!! Τι έμπνευση!! Πώς το σκέφτηκες!!Κάνεις ωραιότατα πράγματα!!! Η αδυναμία σου καταλαβαίνω, η Κεφαλονιά, η Κρήτη, καλοκαιρινά στιγμιότυπα κι εκεί που δίνεις ρέστα, στα χριστουγεννιάτικα θέματα!!!! Τι; δεν είχες ύπνο και σηκώθηκες στις τρεις το πρωί και χωγράφιζες; Α, κατα τις έξι το χάραμα έπεσες για δυο ωρίτσες...''   ''Μου έχουν μείνει δύο πιάτα. Πρέπει να πάω να πάρω πέντ' -'εξι, για να μην ξεμείνω... Προτιμώ να ζωγραφίζω σε ρηχά  ή του φρούτου. Αν δεις τι ωραία που γίνονται!!! Μία κυρία από την εκκλησία του Αγίου Κοσμά, μου είπε να τα πάω στην αίθουσα του Ναού που γίνονται οι συγκεντρώσεις... Η Σάντρα που τα είδε, ενθουσιάστηκε! Έλα να διαλέξεις όποιο θέλεις!!!''   ''Στα χριστουγεννιάτικα, βάζεις και χρυσόσκονη;'' ''Ου!!! Και από πέρυσι που σου είχα δώσει, έχω εξελλιχθεί πολύ!!! Τα δελφίνια, η Κεφαλονιά,τα ελαφάκια,ο Άγιος Βασίλης, είναι τα αγαπημένα μου σχέδια και τα ζωγραφίζω με μεγάλη ευκολία!!  Έχω βρει πλέον τον τρόπο και έχω βρει κι ένα κατάστημα, που έχει μεγάλη ποικιλία μανόν και τα κορίτσια μ'εξυπηρετούν πολύ! Ενθουσιάστηκαν όταν  πήγα σε δύο, δυο ζωγραφισμένα πιάτα!!!''  ''Ωραία χειρονομία... Μπράβο που το σκέφτηκες!Τώρα σε αφήνω κυρία μου,να πιω τον καφέ μου!!!''

           Γύρω στις έντεκα το πρωί ξαναμιλάμε... ''Τι θα μαγειρέψεις σήμερα, Πολυάνθη;''  ''Να βάλω κατσαρόλα για ένα άτομο; Θα δω...''  ''Τι θα δεις; Σήκω και φτιάξε μια μακαρονάδα...Πάλι με σπανακόπιτα απ' τον φούρνο θα την βγάλεις;''

            12 η ώρα το μεσημέρι...'' Σ' έπαιρνα, αλλά δεν το σήκωνες... Να σου έλεγα για την μαμά... Της ανέβηκε πάλι το ζάχαρο και την έπιασε πανικός... Δεν ακούει.. Μία τρώει γλυκά, μία δεν βάζει μπουκιά στο στόμα της...Να δω τι θα κάνουν εδώ μέσα, αν πάθω τίποτα...''  ''Μην λες τέτοια λόγια... Η μαμά έχει περάσει τόσα, φοβάται για σένα και έχει φτάσει σε μιαν ηλικία που ας μη το λέει, την τρομάζει η ιδέα του θανάτου... Εσύ πώς είσαι Αντζέλα;''

        Δύο το μεσημέρι.... ''Με πήρε η Σάντρα... Θα πάνε εκπαιδευτικό ταξίδι οι Σχολικοί Σύμβουλοι...Ο γιος της έχει γίνει ένας λεβέντης πανέμορφος. Σπουδάζει στην Σπάρτη. Είναι πολύ καλό παιδί. Τι θα κάνεις τώρα;'' ''Θα πέσω μπρούμητα στο κρεβάτι γιατί η μέση μου δεν υποφέρεται και θα λύσω κανένα σταυρόλεξο... Στην κρεβατοκάμαρα, δεν ακούγεται το τηλέφωνο, έχουν χαλάσει τα ηχεία, οπότε αν με πάρεις δεν θα σε ακούσω...''

             Τέσσερις η ώρα...''Πολυάνθη, δες αυτό στην τηλεόραση... Στο είπα ότι στο Μαρούσι βρίσκεις φθηνά παπούτσια...''    'Εξι η ώρα...  '' Πονάω πολύ... Άκουσε τα βογγητά ο Νίκος και ανέβηκε τρέχοντας επάνω... Και από πίσω, η ουρά του, η Ρόξυ!!Τελείωσες το εφετινό σου θεατρικό; Πώς είναι η ομάδα σου;''  '' Αντζέλα, δεν σκέφτεσαι να σε δει κι άλλος γιατρός; Να πάρεις μια δεύτερη γνώμη...'' ''Ξέρω τι θα μου πουν.. Άστε με... Εδώ μέσα, μού έχουν βάλει περιορισμό και στα τσιγάρα...''  '' Και καλά κάνουν... Δεν θα έπρεπε να το βάζεις στο στόμα σου...''

          Οχτώ η ώρα...'' Άρχισα να στολίζω το σπίτι... Όμως τι να σου πω... Το κάνω με δόσεις... Κουράζομαι πάρα πολύ...Δεν με βλέπω καλά...Θα το παλέψω... Τα υπόλοιπα ας τα κάνει ο Νίκος... ''           10 η ώρα το βράδυ...''Τι κάνεις;..''   ''Αντζέλα! Δεν έχεις κοιμηθεί ακόμα; Δεν πήρες τα χάπια σου; Πονάς;''  ''Έχει μια ωραία ταινία στο ΣΤΑΡ. Να την δεις. Θα σου αρέσει. Αυτήν θα δω...Πέρασα πολύ δύσκολα το απόγευμα...Πονούσα πολύ.. Εξαντλήθηκα... Στόλισα όσο μπόρεσα... Τα υπόλοιπα αύριο...''   ''Και βέβαια θα συνεχίσεις αύριο... Αν θέλεις τίποτε, ξαναπάρε... Καλό σου ξημέρωμα...''

           Είναι δυνατόν να συνηθίσω τώρα χωρίς τα τηλέφωνα της Αντζέλας; Είχαμε διαρκή επικοινωνία, ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα... Έτσι περνούσε η ημέρα μας...  Και μάλιστα παραπονιόταν όταν αργούσα να την πάρω... '' Τι έκανες και χάθηκες; Δεν ξέρεις ότι έχω ανάγκη να ξέρω ότι οι δικοί μου άνθρωποι με σκέφτονται; ''   Α, και πού να ήξερε ότι όταν με έπαιρνε καμιά φορά εφτά το πρωί, της έλεγα:  '' Τρέχω τουαλέτα!! Θα σε πάρω!'' και έτρεχα  να φτιάξω τον πρωινό μου καφέ και να τον πιω ήσυχα, καθ' όσον όταν πίνω καφέ θέλω να τον πίνω χωρίς να μιλάω καθόλου, μέσα σε απόλυτη ηρεμία, βλέποντας ένα ανάλαφρο τηλεοπτικό πρόγραμμα, ακόμα και ένα πρόγραμμα παιδικό του Ντίσνε'ι'!! Ε, πόσο κρατάει ένας καφές; Μισή ώρα το πολύ!! Άρα για μισή ώρα έλεγα άλλα αντ' άλλων στην αδερφή μου!! Όλες τις άλλες στιγμές ήμουνα τ' απίκω!!!!! Οπότε συγχωρεμένη!!

                    Με τέτοια επαφή, νομίζω ότι έχω την Αντζέλα συνέχεια δίπλα μου... Περπατάω και είναι στο πλά'ι' μου... Δεν νομίζω ότι θα το ξεπεράσω... Βλέπω κάτι που ξέρω ότι θα την ενδιέφερε; Αμέσως την φέρνω στο νου μου και το μοιράζομαι μαζί της... Τώρα, δεν χρειάζονται λόγια, απλά την  σκέφτομαι αυτόματα... Το μόνο που λείπει, είναι να αρχίσουμε συζήτηση... Εγώ όμως το νιώθω τόσο έντονα, που ώρες-ώρες μου έρχεται ν' ανοίξω διάλογο φωναχτά μαζί της... Ό,τι και να συμβαίνει, αναφέρομαι σε αυτήν... Λες και είναι πλά'ι' μου, λες και δεν έφυγε ποτέ... Λες και δεν άφησε τον θνητό μας κόσμο και δεν πέταξε στον κόσμο των αγγέλων...

         Την τελευταία φορά που πήγα σπίτι τους, ο χρόνος είχε σταματήσει στις γιορτές των Χριστουγέννων... Άνοιξη και το σπίτι ήταν στολισμένο χριστουγεννιάτικα... 'Οπως το είχε αφήσει η Αντζέλα... Με το καταστόλιστο τραπέζι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα γιορταστικά πετσετάκια... Δεν υπήρχε η αντοχή το σπίτι να ξεστολιστεί... Επιτακτική η ανάγκη να μείνουν όλα όπως τα άφησε η Αντζέλα...  Και το Πάσχα η πληγωμένη μάνα σιόρα Αλίκη, κατάπεσε... '' Ω, Θεέ μου, τι έφτιαχνε τέτοιες μέρες η κόρη μου...Πού είσαι Αντζέλα μου;; Πού είσαι παιδάκι μου;; Σαν σήμερα έπλαθε τα τσουρέκια, σαν χθες τα κουλούρια, σαν αύριο έβαφε τα αυγά... Έπαιρνε το κατσικάκι, ετοίμαζε του κόσμου τα καλούδια, τώρα;;;; Τώρα τίποτα!!! Μια μούγκα... Αχ, το παιδάκι της, τι στεναχώρια τραβάει... Έχει κι εμένα να προσέχει ο λεβέντης μου... Αχ, Θεέ μου, τι συμφορά μας βρήκε!!...''                     Ευτυχώς τα λέει όχι παρουσία του Νίκου... Μπροστά του κάνει την δυνατή, όσο μπορεί...''Δίνεις δύναμη στον Νίκο, μαμά... Στηρίζεται επάνω σου... Μεγάλο κακό σε βρήκε, το χειρότερο, αλλά κάνε κουράγιο γι' αυτό το παιδί που σε κοιτάει στα μάτια...''  Και προσπαθεί όσο μπορεί,  η άλλοτε υπερδραστήρια Αλίκη, που σήκωσαν τόσα βάρη οι πλάτες της με περηφάνεια και τώρα κάτω από το βάρος των χρόνων της και του κακού που την βρήκε, αδυνάτισε κι έγινε μια χουφτίτσα... Ένα πληγωμένο πουλάκι... Και τρώει και σαν πουλάκι... Μακάρι ο Θεός να της χαρίζει χρόνια, για να στέκει στον αγαπημένο της εγγονό...Χριστουγεννιάτικες μέρες έχασε τον πατέρα του, τις ίδιες μέρες έχασε και την μανούλα του... Τι πόνο κουβαλάει μέσα του αυτό το παλληκάρι... Ο Θεός να του δίνει δύναμη και άμετρο κουράγιο...

       Η ζωή κυλάει, δεν σταματά... Παρασέρνει όλα στο διάβα της και απαλύνει πόνους σουβλερούς...Όποιος όμως αγάπησε, δεν ξεχνά...Ναι, θα φάει, θα πιει, θα γελάσει, θα προχωρήσει μπροστά... Θα γλυκάνει το πυρωμένο σίδερο της απώλειας...Μα δεν θα ξεχάσει ποτέ... Μακάρι να μην έρχονταν έτσι τα πράγματα... Μακάρι αυτούς που έφυγαν να τους είχαμε πάντα μαζί μας... Αφού όμως οι άνθρωποι ήταν γραφτό να πιουν τούτο το πικρό ποτήριον ,  πρέπει να συνεχίσουν, να συνεχίσουμε... Με τρομάζει αυτό που έγινε με την αδελφή μου... Σήμερα ήταν ανάμεσά μας, την άλλη μέρα έφυγε... Θεέ μου... Μια δρασκελιά χωρίζει την ζωή από τον θάνατο... Και νιώθεις τελείως ανίσχυρος, γιατί δεν μπορείς να κάμεις τίποτα... Δεν μπορείς να το χωνέψεις ότι μια ζωή γλίστρησε μέσα από τα χέρια σου σαν νερό... Τούτη την στιγμή κρατούσα το χέρι της Αντζέλας και την άλλη η ζωή είχε πετάξει μακριά... Σου έρχεται να τρελαθείς μπροστά στο τετελεσμένο του πράγματος... Και νιώθεις ανήμπορος, μικρός, ένα τίποτα μπροστά στους νόμους της ζωής...Τώρα υπάρχεις, σε δυο λεπτά δεν υπάρχεις... Σου έρχεται να τρελαθείς...

             Αχ, Αντζέλα, δεν προλάβαμε να πάμε στο παραμυθένια στολισμένο χριστουγεννιάτικα μαγαζί στου Ψυρρή... Θα πηγαίναμε μόνες και θα φορούσες το μπλε σου δαντελένιο φόρεμα...Θα παράγγελνες, έλεγες, ουίσκυ με πάγο, κάτι που είχες χρόνια να πιεις ή ένα φρέντο καπουτσίνο... Εγώ γλυκό κρεμώδες ή έναν ζεματιστό καπουτσίνο με πηχτό αφρόγαλα...Στον γυρισμό θα πηγαίναμε από του Σπύρου, να βλέπαμε παπούτσια... Αν δεν ήσουν κουρασμένη, θα περνούσαμε από το σπίτι, διαφορετικά θα το αφήναμε για άλλη φορά... Και θα ολοκλήρωνες το πιάτο που ζωγράφιζες τελευταία, με την Κρήτη.Το μπουκάλι με τα γκι, σου είχε βγει υπέροχο...Δεν προλάβαμε τίποτα... Για σένα το αύριο έσβησε αναπάντεχα και τραγικά...Ταρακουνηθήκαμε άγρια... Ο σεισμός του απρόοπτου, δυσβάχτατος...

        Λοιπόν αδελφή, με συντροφεύεις... Καθημερινά...Είναι σαν να έχασα το ζωντανό αυτοκολλητάκι μου...Μπορούσαμε να μοιραστούμε βουβά στιγμές, που σε άλλους θα έπρεπε να εξηγήσουμε... Κι αυτό γιατί εμείς είχαμε τις ίδιες προσλαμβάνουσες και δεν χρειάζονταν πολλές επεξηγήσεις μεταξύ μας...Αυτό είναι... Έχασα το καθρέφτισμά μου...Τώρα θα υπάρχεις μόνον μέσα στην καρδιά μου και θα συννενοούμαστε νοερώς...Ξέρεις πια φωτογραφία μας, έρχεται συνέχεια εμπρός μου; Εκείνη η ασπρόμαυρη με μας τις δύο μικρούλες... Εσύ νήπιο κάθεσαι χαμογελαστή σε μια καρέκλα, με τα ωραία φουστανάκια σου και τα χεράκια σου απλωμένα κι εγώ όρθια στο πλά'ι' της καρέκλας, σού κρατώ τον ώμο, φορώντας εμπριμέ, με τα μαλλάκια μου πλεγμένα κοτσίδες και σου χαμογελάω τρυφερά...Ήμασταν στην αρχή της ζωής, ανέμελες και γεμάτες ζαχαρένια όνειρα και τρυφερά φτερουγίσματα από μικρά αγγελούδια!!! Το ουράνιο τόξο της ζωής, άστραφτε με ιριδίζοντες σελαγισμούς μπροστά μας!! Όλη η αθωότητα σε μια μικρή φωτογραφία!!

        Αδελφή μου...Θα σου κρατώ τον ώμο νοερά... Και θα κάθεσαι στην φωλιά της καρδιάς μου, για πάντα... Αδελφή μου...

ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΝ (από το Πασχαλιάτικο Εορταστικό Τρίπτυχο)

(Κατόπιν εορτής…
Σκέψεις σε στίχους που ίσως προκαλέσουν και κάποιες αντιρρήσεις…
(Όμως σταθείτε λίγο στα γραφόμενα…)



Θα ήθελα αναίμακτο να ήτανε το Πάσχα…

Δεν θε θυσίες ο Χριστός για να Τον εορτάσουν.

Τόσες σφαγές αθώων αρνιών τι τάχα Του προσφέρουν;

Στο Άγιο Όρος οι Ιερείς το ψάρι καταλύουν

γιατί ο Χριστός εδίδαξε ΑΓΑΠΗ για τα πάντα…

Μακάρι νά ’ρθει η στιγμή που Πάσχα θα σημαίνει

Αγάπη, κόκκινα αυγά – χαράς αβρό σημάδι –

και μια λαμπάδα από κερί αγνό κι ευλογημένο

σ’ ένα τραπέζι αφροντισιάς με άνθη στολισμένο.

Πάσχα σημαίνει κάθαρση, συμπόνια και ελπίδα.

Πάσχα σημαίνει ανάσταση, συγγνώμη και φροντίδα.

Η εκατόμβη των αρνιών, εμπόρων πλάνο είναι

όπως κι οι πολυστόλιστες, φανταχτερές λαμπάδες.

Μη χάνουμε το νόημα της πάμφωτης Λαμπρής μας,

ριγμένοι στην κατάχρηση των υλικών πραγμάτων,

που διαχωρίζει τους πιστούς σ’ εκείνους που «μπορούνε»

και στους ατυχείς που δεν μπορούν πλουμίδια ν’ αγοράσουν,

αυτά που διαφημίζονται απ’ της ΤΙΒΙ τον κόσμο…

Τα δώρα ας πάνε οι Νονοί στα όποια βασανιστήρια

και μην ξεχνάτε, Λαμπρινό είναι και το τραπέζι

που έχει λίγα φαγητά μα περισσή Αγάπη.

Αγάπη για τους γύρω μας κι ό,τι ζωούλα έχει.

Μα και το περιβάλλον μας, στο νου μας να κρατάμε…

Κι αν αντιδράτε ότι εγώ το έθιμο χαλάω,

σκεφθείτε λίγο: οξύμωρο δεν είναι αυτό που τρέχει;

Ανάσταση δίνει ο Χριστός, όπου ζωή σημαίνει…

Κι εμείς το αίμα ρέουμε σκοτώνοντας υπάρξεις

για να γιορτάσουμε Αυτόν που δίδαξε ΑΓΑΠΗ…

Κάτι γνωρίζουν οι ιερείς εκεί στο Άγιον Όρος

που δεν σκιάζουν με σφαγή του Πάσχα την ουσία…

Πιστεύω ότι ήρθε οριστικά το πλήρωμα του χρόνου

να πάψει το αλόγιστο θανάτωμα των ζώων,

κάτι που φθάνει ως εμάς απ’ τις παλιές θυσίες…

Το Πάσχα είναι Λύτρωση…

Δεν νιώθεις τι πρεσβεύει πέφτοντας μες στο ψήσιμο και τα χιλιάδες δώρα…

Εδώ η αξία χάνεται, χάνεται η συμπόνια…

Και τα παιδιά μας – πέστε μου – το τι θα διδαχτούνε…

Θά ’χεις το Πάσχα μέσα σου για πάντα χαραγμένο

αν ξέρεις με τ’ απλά να ζεις, σκορπίζοντας ΑΓΑΠΗ…

Αν νοιάζεσαι τον τόπο σου, τους φίλους, τους εχθρούς σου,

αν σέβεσαι αληθινά το ζωικό βασίλειο,

αν Άνθρωπος λογίζεσαι με Άλφα κεφαλαίο,

όπου κοιτάει τ’ αψηλά, σαν αϊτός σπαθάτος…

Κι αυτά που λέω δεν στερούν το γλέντι, το τραγούδι…

Αντιλαλούνε τα βουνά στης Πασχαλιάς την ώρα…

Γεμίζουν οι καρδιές χαρά μοιράζοντας το γεύμα

και τα παιδάκια χαρωπά τα δώρα τους προσέχουν.

Και πέρα στα λιβάδια μας η αμνάδα αγκαλιάζει

το προβατάκι το μικρό που τρέχει ευτυχισμένο…

Αυτή δεν είναι μια γλυκιά Πασχαλινή εικόνα;

Δεν ανασταίνεται ο Χριστός για να χυθούν ποτάμια

με αίμα, που προέρχεται απ’ ό,τι πιο αθώο

υπάρχει ένα γύρω μας, στον κοσμικό μας χώρο…

Χαρίστε την χαρά παντού και νιώστε ευφροσύνη,

που σεις δεν προκαλέσατε καημό κι απελπισία.

Με λίγη μόνον σύνεση όλα μπορεί να γίνουν.

Αρκεί γνώμονα να ’χουμε το μέτρο στην ζωή μας.

Κι αν περισσέψει οβολός δώστε τον κει που πρέπει.

Παγκόσμια ξαπλώνεται σαν σκοτεινιά η φτώχεια,

οπότε μπορούμ’ εύκολα να κρίνουμε αμέσως,

σε ποιον βοήθεια θα δοθεί σαν δώρο μας καρδιάς μας…

Και τότε μύρα Πασχαλιάς θα ’ρθούν στην αγκαλιά μας…

-----------------------



Υ.Γ.1: Αυτά που γράφω ήρθαν ωριμάζοντας με την πάροδο των χρόνων. Νεότερη, δεν τα σκεφτόμουν αυτά… Πιστεύω πια ότι όλα θα μπορούσαν να γίνουν, αν είχαμε ένα μέτρο στις πράξεις μας, χωρίς να θιγούν οι παραδόσεις. Όσα όμως είδα και έμαθα, με οδήγησαν σε κάποιες άλλες αποφάσεις, που τις εκφράζω…

Υ.Γ.2: Θα λέμε το «Χριστός Ανέστη» για σαράντα ημέρες. Άρα οι ευχές θα είναι επίκαιρες και ευπρόσδεκτες για πολλές μέρες ακόμα.

Ας έχουμε το κεφάλι πάντα ψηλά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και είθε ο Χριστός να αναστηθεί για όλους μας, ουσιαστικά.

Με την ευχή να εκπληρωθούν τάχιστα τα παρακάτω λόγια, σας χαιρετώ με τις πασίγνωστες ιστορικές φράσεις:

«Χριστός Ανέστη!

Και η Ελλάς Ανέστη!»

Μακάρι…

ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ...

                        Όταν έγινε το κακό, δεν σείστηκαν τα θεμέλια της γης... Δεν βούλιαξαν από καταιγίδες τα παράλια των νησιών...Δεν σκοτείνιασε ο ουρανός από μαύρα απειλητικά σύννεφα... Δεν ταρακουνήθηκαν τα κτήρια από μεγάλο σεισμό... Δεν χάθηκε ο ήλιος, δεν σβήστη το φεγγάρι...Κάτι ξεκόλλησε βίαια από την καρδιά μου και άφησε πίσω του μια ματωμένη πληγή, που όσο περνά ο καιρός, τόσο την συνειδητοποιώ περισσότερο και αγωνιώ... Ο κόσμος δεν ταράχτηκε, δεν ακούστηκαν κραυγές... Δυο λέξεις μόνον ακούστηκαν: ''Κυρία μου , κουράγιο... Κατέληξε...'' Και μια γεμάτη σπαραγμό και πόνο ερώτηση από την γριά μάνα στον λευκοντυμένο γιατρό: '' Η κοπέλα μου;; Δεν μπορεί!!!! ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;'' Και όλα συνεχίστηκαν κανονικά... Ο ήλιος εξακολούθησε να φωτίζει πατρικά όλον τον κόσμο... Ο ουρανός χαμογελούσε χωρίς ίχνος σύννεφου... Οι άνθρωποι συνέχισαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους... Οι κοντινοί συγγενείς μάζεψαν το κουράγιο τους για να προχωρήσει η ζωή... Και η ζωή συνέχισε να προχωρά ακλόνητη και αγωνιστική...

                         Εμένα όμως μου λείπει πολύ... Η αδελφή μου... Και όσο περνάει ο καιρός το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο...'' Τ ι θα έλεγε η Αντζέλα τώρα για τον κορονο'ι'ό; Ποια η γνώμη της για τα γεγονότα στον Έβρο; Τι θα ετοιμάσει για το Πάσχα; Πόσες φορές μες στην ημέρα θα μ' έπαιρνε τηλέφωνο για απλά, καθημερινά και σπουδαία πράγματα;... Κι αυτό το τηλέφωνο δεν χτυπάει πλέον  από τις  8 η ώρα το πρωί... Μου λείπει...''   Ξαφνικά έχασα ένα μεγάλο ταίρι της ψυχής μου... Με κανέναν δεν θα μπορέσω να πω όσα έλεγα με την αδελφή μου...Όσο περνάει ο καιρός, τόσο η πληγή πονά, γιατί τώρα αντιλαμβάνομαι το τι μας έχει συμβεί...Τα στάδια του πένθους έλεγε η Αντζέλα... Πρέπει να περάσεις την άρνηση, την οργή, την αποδοχή. την συμφιλίωση...Αχ, αδελφή, πόσα γνώριζες από ψυχολογία... Και τώρα;... Προχωρώ χωρίς την αδελφή μου, εκείνη που 'ξερε τα κατάβαθα του είναι μου... Η ζωή συνεχίζεται κι έτσι πρέπει, έστω κι αν έφυγες απρόσμενα και άδικα...Θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου... Θα σε αναζητώ και δεν θα σε βρίσκω, παρά μόνον στην μνήμη μου...

                       Όμορφή μου Αντζέλα...Μικρότερη αδελφή μου... Σπουδαία Νηπιαγωγός, σπουδαία νοικοκυρά, ξεχωριστή μάνα, ευαίσθητη κόρη... Μικρή, η Αλίκη Βουγιουκλάκη της οικογενείας... Όλο σκέρτσο και νάζι...  6 Αυγούστου, δεκαετία του '60, στα γενέθλια της ξαδέλφης Νανάς, σπίτι της , πίσω από το λιμεναρχείο,φορώντας ένα μπλε πουά ωραιότατο φορεματάκι που μας είχε στείλει η θεία Ρεγγίνα από την Αμερική, με τα μαλλιά σου αλογουρά, 8 χρονών κοριτσάκι,τραγουδούσες Αλίκη Βουγιουκλάκι και όλοι σε χειροκροτούσαμε, κάτω από ένα λαμπερό φεγγάρι, δίπλα στην απάνεμη, βελούδινη θάλασσα....Μια άλλη ωραία θύμηση, είναι όταν ήμουν Ε΄ Δημοτικού και είχαμε δασκάλα την αξέχαστη κυρία Γεωργία Σκιαδαρέση. Παρουσιάζαμε στο σχολείο,μια γιορτή για την Ένωση των Επτανήσων με την μητέρα Ελλάδα. Έλεγα το ποίημα του Πολέμη, ΕΠΤΑΝΗΣΑ κι εκεί που καλεί όλα τα νησιά του Ιονίου μας, έμφανιζόταν μία-μία συμμαθήτριά μου, ντυμένη με την τοπική ενδυμασία του κάθε νησιού. Η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο και ξαφνικά, εκεί προς το τέλος, προτού όμως τελείώσει η απαγγελία μου, ακούστηκε μια παιδιάστικη φωνούλα να φωνάζει δυνατά:  ''Μπράβο Πολυάτσι μου!!!!΄΄Ήσουν εσύ Αντζελάκι ,μου, που με επευφημούσες πριν απ'όλους!!! Κι όταν αργότερα στο σπίτι σε ρωτήσαμε γιατί χειροκρότησες πριν τελειώσει το ποίημα, απάντησες γελαστά με την αθωότητα των  έξι χρόνων σου: ''Μα αν το έλεγα  στο τέλος, δεν θα ακουγόταν τίποτε με το χειροκρότημα τόσων ανθρώπων!!''Σοφό μου κοριτσάκι... 

                       ΓΙΑΤΙ έφυγες Αντζέλα;;;;  ΔΕΝ το κατάλαβα πώς γλίστρησες μέσα από τα χέρια μας...Σαν το άπιαστο νερό... Σαν μιαν αχτίδα ήλιου που ξεφεύγει μέσα από τις γρίλλιες του παραθύρου... Η αδελφή σου, σού μιλάει...Γιατί πέταξες μακριά;; Πώς να το συνηθίσω  τέτοιο κακό; Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε  αυτούς που ειδοποίησαν τον παπά της Σάμης και χτύπησαν οι καμπάνες στην πατρίδα μας λυπητερά, τιμώντας έτσι πρώτα απ'όλα, τον αγαπημένο μας και αξέχαστο πατέρα μας... Αυτό για την μητέρα μας και τον γιόκα σου, ήταν μεγάλη παρηγοριά...Το νησί μας, σας τίμησε και δεν ξεχνά τα ξεχωριστά παιδιά του...

                               Τώρα Αντζέλα μου έγινες σύννεφο, ζέφυρος, χρυσαυγή...Θα μπορώ να σε βρίσκω μέσα στις πτυχές της καρδιάς μου και στις αναρίθμητες αναμνήσεις μας... Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ...

                             Ένα μονάχα θα σου πω Αντζελάκι μου: Αδελφή μου, μού λείπεις πολύ και θα μου λείπεις πάντα...Το κενό που άφησες τεράστιο... Ένα σου λέω: Σπίτι σου, ο χρόνος λες και έχει σταματήσει την ημέρα που πέταξες μακριά... Όλα εκεί μέσα  φωνάζουν ''Αντζέλα!'' Τα έχουν αφήσει όλα, όπως τα είχες εσύ τακτοποιημένα... Δεν έχουν αλλάξει τίποτε...Η παρουσία σου ολοζώντανη...

                        Ήθελα πολλές φορές να σου μιλήσω... Εν τάξει... Τα λέμε νοερώς... Είναι όμως κάποιες μέρες πολύ-πολύ δύσκολες... Γι' αυτό και σου γράφω...Ας πάρει λοιπόν το μα'ι'στράλι τα λόγια μου κι ας τ' ανεβάσει σε σένα... Που πόνεσες και αγωνίστηκες πολύ... Θα σε βρει σίγουρα, γιατί θα τον οδηγήσουν κοντά σου το άρωμα από το γιασεμί και το φούλι που τόσο αγαπούσες και είχες στην αυλή του σπιτιού σου... Θα σε βρει να φοράς την μπλούζα με το νησί μας την Κεφαλονιά, τυπωμένη στο στήθος... Κι εκεί, πάνω σε σύννεφα φωτεινά, ευωδιαστά,με το χρώμα της θάλασσάς μας θα σε βρει αδελφή μου, και θα σου παραδώσει τούτο το γράμμα μου, δεμένο με την κορδέλα της αγάπης μας... Αχ, αδερφή μου...

ΩΡΑ 9.05 μ.μ

                 Μου είπαν προχθές, ότι 9 η ώρα το βράδυ, θα βγούμε όλοι στα μπαλκόνια μας και όπως έκαναν οι Ιταλοί, θα χειροκροτήσουμε ως ελάχιστιο δείγμα ευγνωμοσύνης προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που αγωνίζεται υπεράνθρωπα κατά του κορονο'ι'ού που μαστίζει και την δική μας χώρα... ''Καλά!'' είπα...''Σιγά που θα το θυμηθεί κανείς...'''

               Στις 9.05 βραδυνή ώρα, καθως κάτι κοίταζα στην τηλεόραση, άκουσα φωνές απ' έξω... Πετάχτηκα επάνω. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα στο μπαλκόνι... Τι να δω... Άνθρωποι έξω στα μπαλκόνια τους, χειροκροτούσαν δυνατά. φωνάζοντας στους απανταχού γιατρούς, που σίγουρα δεν τους άκουαν, ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ!!!!!'' Ένας λυγμός ανέβηκε στον λαιμό μου και σήκωσα τα χέρια κι άρχισα να χειροκροτώ κι εγώ... ''Μην το βάζετε κάτω!! Θα τα καταφέρουμε!!! Θα περάσει κι αυτό!!!'' ακούστηκε μια φωνή από κάποιο μπαλκόνι... Όταν κόπασε το χειροκρότημα, γύρισα στο σαλόνι.... Χιλιάδες συναισθήματα με κατέκλυζαν...Συγκίνηση,ευγνωμοσύνη, φόβος και ελπίδα...Ελπίδα ότι όλοι εμείς θα υπακούσουμε στις εντολές των γιατρών που πολεμούν νυχθημερόν  στις πρώτες γραμμές του μετώπου,  καταπονημένοι,  σε  πόλεμο  με έναν εχθρό ύπουλο, αόρατο, ακόμα αχαρτογράφητο...Ελπίδα ότι όλοι θα συμμορφωθούμε, δείχνοντας υπευθυνότητα, σοβαρότητα,  για εκείνους που αγαπάμε, για τους συνανθρώπους μας γενικά, για τον εαυτό μας και για τον κάθε ιατρό και την κάθε νοσοκόμα που αγωνίζεται αλτρου'ι'στικά για τον καθένα από εμάς...Οι πρώτοι ηρωικά πεσόντες, ο γιατρός από την Κίνα που εντόπισε τον κορονο'ι'ό  και ο γιατρός από την Ιταλία που έδινε τις μάσκες στο νοσηλευτικό προσωπικό, μη κρατώντας καμία γι' αυτόν, όταν άρχισαν οι ελλείψεις...Φοβερή η φωτογραφία του που ανάρτησαν στο ίντερνετ: Ο γιατρός  να κρατάει στην αγκαλιά του την Ιταλία, που είναι βαμμένη κατακόκκινη....

             Ο Θεός να λυπηθεί την ανθρωπότητα και να βοηθήσει να βρεθεί γρήγορα το εμβόλιο , να σωθεί ο κόσμος και να ξεπεράσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες τούτη την επιδημία που ενέσκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, σπέρνοντας στο διάβα της θάνατο και συμφορά...
                 Και μην ξεχνάμε: ΣΕΒΑΣΜΟΣ σε αυτούς που παραμένουν στις επάλξεις, εξυπηρετώντας μας, κινούμενοι μέσα στον κίνδυνο... Έχουν κι αυτοί οικογένειες, είναι  κι αυτοί άνθρωποι, που αγωνίζονται στην πρώτη σειρά για ό λ ο υ ς   ε μ ά ς....

ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΣ!... [ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑ;;]

Μεγάλωσα παιδάκι μου, περάσαμε τα - ήντα...
Βαμμένα πάντα τα μαλλιά, τ' άσπρα να μην φανούνε...
Έγειρε λίγο η άλλοτε ολόστητή μου πλάτη,
αφού ο πόνος μεσιανά δεν λέει να μ' αφήσει...
Τα βήματα μικρύνανε, βαραίνει η ανάσα
κι εκειά τα κρινοδάχτυλα, με κόμπους στολιστήκαν...
 
Παρέα καθημερινή, η γάτα, τα βιβλία...
Σελίδες ακατάπαυστα γεμίζω κάθε μέρα.
Το γράψιμο πολύτιμος, στενότατός μου φίλος,
τον νου τον σέρνει μακριά σε τόπους ανθισμένους...
Την μιά τον πάει στα παλιά, στα χρόνια τα φευγάτα,
την άλλη τονε τριγυρνά σε μέρη πλανεμένα
και η γραφίδα όλα αυτά, πιστά τ' αποτυπώνει...
 
Πόση μεγάλη διαφορά το μέσα και το έξω!
Νιώθω κορίτσι μέσα μου, ατίθασο κι ωραίο!
Μιά βεργολυγερή κυρά με χείλη κοραλένια!
Πανάλαφρη, πανέμορφη, με όρεξη και νιάτα,
που ροβολάει στους αγρούς και την ζωή αρπάζει!
Γαλάζια σαν την θάλασσα τα μάτια της, ζαφείρια
και θε να γίνει άνεμος, χορεύοντας καντρίλιες!
 
Α υ τ ό  είναι το μέσα μου, η αδάμαστη ψυχή μου...
Δεν απαρνιέται την ζωή, δεν σκύβει το κεφάλι
κι όλο καινούργια σχέδια σκαρφίζεται με ζέση!
 
Το σώμα όμως δύσκολα για την ψυχή μου βάζει...
Δεν δύναται ν' ακολουθεί το πέταγμα του νου μου...
Ενώ το θέλω, δεν μπορώ σαν σύννεφο να τρέξω,
ούτε σε λόφους ανθιστούς ν'ανέβω σαν κοράσι.
Τα πόδια, μού θυμίζουνε πως πέρασα τα - ήντα
και χάρη θα τους έκανα, αν μαζευόμουν λίγο...
 
Δεν συμβαδίζουν βλέπετε το σώμα κι η καρδιά μας...
Τι τυχερά τα ζωντανά που μένουν πάντα ίδια!
Σαν μεγαλώσουν, η θωριά, ποτέ τους δεν αλλάζει!
Σε μάς το χέρι της φθοράς χαράζει τις ρυτίδες
έστω κι αν μέσα σου θαρρείς πως είσαι μαθητούδι!...
 
Ευχαριστώ τον Ύψιστο που ζω και αναπνέω.
Μεγάλη τύχη πού 'νιωσα ανθό επιτυχίας...
Μ' αξίωσε να δω χαρές, παιδιά, γαμπρούς, εγγόνια
κι ομόρφυνε την ζήση μου των μαθητών η αγάπη...
Τι τυχερός όποιος μπορεί να έχει αναμνήσεις,
πανάκριβες, πολύτιμες κι αβροστεφανωμένες!
 
Έτσι είναι φίλε μου η ζωή, κύκλος π' όλο γυρίζει!
Ένα στεφάνι από χαρές, δάκρυα, λύπες, γέλια...
Ο άνθρωπος στα δύσκολα πρέπει να πολεμάει
και να υψώνεται ξανά, πολεμιστής λεγάτος!
Κι αν το παλεύει ηρωικά και δεν το βάζει κάτω,
μιά νιότη μες στα μάτια του παντοτινά θα λάμπει!
Θα 'ναι η αγέραστη ψυχή που όλα τα φωτίζει
και κάνει πάντα όμορφη να λάμπει η θωριά μας!!
 
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------
Να ευλογούμε τον Θεό για κάθε μέρα που μας χαρίζει... Να τον ευχαριστούμε που καταφέραμε να φθάσουμε στην τρίτη ηλικία. Να Τον δοξάζουμε για όσα μας χάρισε και να ζητούμε πάντα την στήριξή Του και την μακροθυμία Του... Το κορμί είναι ένα όμορφο ρούχο, μια πολύτιμη τουαλέτα, που περνώντας τα χρόνια, τσαλακώνεται κάπως... Η ψυχή όμως μένει πάντα νέα... Δεν συμβαδίζει με τον δρόμο της φθοράς... Πάντα θα ελπίζει, θα προσμένει, θα λαχταρά... Ακόμα και οι πληγωμένες από την μοίρα ζωές, θα καταφέρουν κάποτε να ανασάνουν λίγο καλύτερα... Επίσης δεν μιλώ για τις ειδεχθείς καταστάσεις... Εκεί κυριαρχεί το ματωμένο μαύρο... Μιλώ για μας, τους απλούς, ''κανονικούς'' ανθρώπους. Αυτοί, έστω κι αν κρατούν μπαστούνι, η ψυχή τους παραμένει νέα, παιχνιδιάρα, έτοιμη να τρέξει στα Ηλύσια Πεδία, ελεύθερη, απαλλαγμένη από το βάρος των χρόνων, φορτωμένη ακόμα όνειρα, ευωδιές και ελπίδες..

                                                           [Όλα αυτά τα έγραψα προτού μας κυριεύσει το άγχος του κορωνοϊού... Ο Θεός ας λυπηθεί όλους μας. τον κόσμο όλον... Η Παναγιά μαζί μας... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κι εμάς...]