ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

                      Ένα από αυτά που με τρομάζει στην ζωή ποιο είναι;... Μάλλον,  μέσα σε όλα τ'άλλα, τι με τρομάζει πιότερο με μιά έντονη δόση έκπληξης και απορίας;... Το αναπάντεχο, το  ξαφνικό... Το μη αναστρέψιμο... Αυτό που δεν το περίμενες... Αυτό που βάζει μιά οριστική τελεία, που δεν χωράει αμφισβητήσεις... Εδώ γράφει  τ έ λ ο ς...Ξαφνικά και αμετάκλητα...Απροειδοποίητα... Ό,τι ώρα θελήσει η μοίρα, χωρίς πολλές συζητήσεις, γράφεται η λέξη  τ έ λ ο ς... Κι εσύ μένεις άναυδος... Ενεός... Δεν μπορείς να κάνεις  τ ί π ο τ α... Μα, πριν λίγα λεπτά ζούσε ο άνθρωπός μου... Μιλούσε, πονούσε, χαιρόταν... Τώρα  τ ί π ο τ α...Πώς να το συνειδητοποιήσεις; Πώς να το αποδεχτείς; Και εν τω μεταξύ η ζωή δίπλα σου κυλάει και σε παρασέρνει...Πονάς; Θυμάσαι; Κλαις; Καλά... Πρέπει όμως να φας... Να πλυθείς... Να ψωνίσεις τα φάρμακά σου, το ψωμί, το τυρί, τα φρούτα... Κι ας μην υπάρχει πλέον στην ζωή η αδελφή σου, ο αγαπημένος άνθρωπός σου....

                 Πόσα στάδια, μου έλεγε η Αντζέλα, έχει το πένθος; Πέντε; Εγώ βρίσκομαι στο σημείο της άρνησης και της πλήρους απορίας...Περπατώ και σκέφτομαι:Τι θα μου έλεγε η Αντζέλα για τους πόνους στην μέση; ''Εγχείρηση;Έχετε άγνοια κινδύνου''... Και θ' άρχιζαν οι συζητήσεις, για τα υπέρ και τα κατά...  Χτύπησε το τηλέφωνο πολύ  πρωί; Η Αντζέλα θα είναι... Και μετά;... '' Μα τι λέω; Χαμένα τα έχω; Είναι που μ ' έπαιρνε τόσο πρωί τηλέφωνο...'' Και στην ώρα του Δελτίου Ειδήσεων, ασυναίσθητα πάω να σηκώσω το ακουστικό για να της  πω τις προκλητικές αηδίες που ξεστόμισε και σήμερα ο Τούρκος Ερντογκάν....

                  Πώς είναι δυνατόν να μην ξανακούσω την φωνή της; Δεν πρόλαβε να μου δείξει το γαλαζοπράσινο σερβίτσιο που πήρε τα Χριστούγεννα... Δεν προλάβαμε να πάμε στου Ψυρρή σ' εκείνο το υπέροχο μαγαζί, το καταστόλιστο  χριστουγεννιάτικα, για να πιούμε ένα μυρωδάτο τσά'ι' και να κεραστούμε  χριστουγεννιάτικα γλυκά...Θα πηγαίναμε πρωί, γιατί η ουρά του κόσμου που μαζεύεται, είναι τεράστια...Δεν προλάβαμε... Κι εγώ έλεγα, έχουμε μέρες μπροστά μας να την επισκεφτώ... Πού να 'ξερε.... Πού να 'ξερα...

              Πάω στον φούρνο. καλημερίζω την γειτόνισσα, τηλεφωνιέμαι με την Χαριτίνη, την Χριστίνα, την Σούλα, την Πόπη, την Μαλλούσα...Συνέβηκε τέτοιο τραγικό γεγονός, πέθανε η αδελφή μου και ο κόσμος στέκει όρθιος... Μένω κι εγώ όρθια... Πού υπάρχει το σημάδι της θλίψης;... Μόνον βαθιά μες στην καρδιά... Κάνεις ξερικό κουράγιο για την  τραγική σου μάνα, τον πληγωμένο ανιψιό σου, το παιδί της αδελφής σου...

               Κοίτα πώς φεύγουν οι άνθρωποι...Σαν φύλλα που φυλλοροούν, σαν εύθραυστες, λεπτεπίλεπτες πεταλούδες... Και η έλλειψή τους δεν επηρεάζει σε τίποτα την συνέχεια της ζωής... Και φυσικά, έτσι πρέπει...Τα λουλούδια θ' ανθίσουν, θα φύγει ο χειμώνας, θα έρθει η άνοιξη, το  καλοκαίρι... Τα παιδιά κελαηδούν στο σχολείο, ο κόσμος βαδίζει βιαστικά στους δρόμους, τ' αυτοκίνητα κορνάρουν, οι θεατρικές σκηνές παίζουν, ο διπλανός παντρεύεται, η κόρη της φαρμακοποιού γέννησε, η διαχειρίστρια έρχεται για τα κοινόχρηστα...

             Η ζωή συνεχίζεται...Αν φύγει κάποιος , δεν ταράζεται η ισορροπία της πλάσης. Και νιώθεις πόσο μικρός και αμελητέος είσαι στην μεγαλοπρέπεια της φύσης... Τίποτε δεν ανακόπτει την πορεία της. Κ ι όμως, όσο ζούσες, κάποιους άγγιξες στο πέρασμά σου...Δεν πήγε άδικα ο ερχομός σου στην ζωή... Γενιές παιδιών θα θυμούνται την καταπληκτική  Νηπιαγωγό κυρία Αντζέλα, που φώτισε  με την υπέροχη παρουσία της, τα πρώτα τους σχολικά χρόνα στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ, στην πανέμορφη Πορτοκαλιά Τάξη...Και οι σχέσεις μαζί της, πηγές γνώσεις και αληθινής φιλίας...Αν είσαι δίκαιος, επηρέασες θετικά πολλούς...Και την ύστατη στιγμή σε αγκαλιάζουν οι μεν ευρισκόμενοι μακριά, νοερά και  οι στενά δικοί σου,σε αγκαλιάζουν σπαραχτικά και απελπισμένα...Στιγματίζεται έντονα η καρδιά των κοντινών, συγγενικών και φιλικών ατόμων... Αυτοί θα θυμούνται πάντα εκείνον  που ταξίδεψε στον ουρανό... Και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ... Πες πως πήγε σε ένα βασανιστικά μεγάλο ταξίδι...

                Η απώλεια είναι δηλητήριο που πονά δυνατά.... Στην αρχή ο πόνος είναι ανυπόφορος...Υποβόσκει σαν σεισμογενές ρήγμα...Κι έρχεται ο καταλύτης χρόνος που θα καταλαγιάσει το αναφιλητό. Θα το μεταλλάξει σε μιά ήρεμη θλίψη... Τον άνθρωπό σου, δεν τον ξεχνάς  π ο τ έ ...Και μένει πάντοτε εκείνο το αναπάντητο ερώτημα:  Γ ι α τ ί;;;;Γιατί να φύγει;Πώς γλίστρησε σαν νερό μέσα από τα δάχτυλα της ζωής;;  Και οι αναμνήσεις ποταμός που βρυχάται...Βρυχάται, και η δίνη που συνταράζει την μάνα που είχε την ατυχία να δει τους νόμους της φύσης ν' αναποδογυρίζονται... Αυτό το  άμοιρο πλάσμα θα είναι το τελευταίο που θα βγει από τον ρούφουλα καταπονημένη, καταπληγωμένη, για ν' ανασάνει... Πόσα αντιμετώπισες κυρ' Αλίκη... Κι όλα με σθένος...Τούτο δω όμως σε κατακερμάτισε,,, Σε τσάκισε...Βρες θάρρος για τον εγγονό σου... Η Αντζέλα το απαιτεί....

              Νιώθεις σαν να έγινε ο κόσμος πιο στενός... Σαν να στένεψε ο χρόνος... Συνειδητοποιείς πόσο ανήμπορος είσαι μπροστά στα μεγάλα γεγονότα της ζωής...Πόσο ανήμπορος και μικρός είσαι...Δεν έχεις την δύναμη ν' αλλάξεις  τίποτε, απ' ό,τι η μοίρα αποφασίσει... Έστω κι αν το αποφασίσει ξαφνικά, απρόσμενα, άδικα...Από αλλού περίμενες να έρθει το κακό κι από αλλού ήρθε...Τελείως αναπάντεχα, άδικα, αλόγιστα, απρόσμενα... Δεν το χωράει ο νους...

             Τι μένει;;Η προσευχή και η εσωτερική αναζήτηση.... Κάπου εκεί θα βρεις και την λέξη   κ ου ρ ά γ ι ο...Στην γραμματική, είναι όνομα ουσιαστικό... Μα και στην ζωή το ''κουράγιο'' είναι μοχλός  ουσιαστικός, που μπορεί να σε στηρίξει και ν' ανορθωθείς...Ανηψιέ μου, κουράγιο...Και  αχ... αχ... Εσύ δενδρί γερμένο πια, ηρωικό...ΑΧ... Εσύ...Μ ά ν α, κουράγιο....

Α Ν Τ Ι Ο...

Δεν σου θυμώνω μάτια μου, που πήγες για τα ξένα... Δεν θα μπορέσω να βρεθώ, ξανά κοντά σε σένα...Κλειστό το παραθύρι σου, σγουρέ βασιλικέ μου και με πικρό αναφιλ34[π΄2ητό, μιά καληνύχτα πες μου...

                 Πού να σε βρω αδελφή μου... Πάει, πέταξες, έφυγες οριστικά... Συμπατριώτες μας σε αποχαιρέτησαν...Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής έκλεισε οριστικά... Δεν μπορώ να σχηματίσω τον αριθμό του τηλεφώνου σου... Μια μαχαιριά με κόβει... Δεν θα είσαι εσύ πια στην άλλη άκρη της γραμμής... Μου έρχεται παράξενα... Κάθε πρωί μου τηλεφωνούσες για ''καλημέρα''... Κάθε βράδυ σου ευχόμουν ''καλό ξημέρωμα''... Και στην διάρκεια της ημέρας ένα σωρό τηλέφωνήματα... Για να μοιραστούμε τον πόνο σου... Για να κουβεντιάσουμε  έτσι, απλά...

                 Όλα σε θυμίζουν... Η διαφήμιση με τον σκυλάκο στην τηλεόραση... ''Είδες τι όμορφη διαφήμιση αυτή με την κοπέλα που βρήκε το σκυλάκι και μετά το επέστρεψε στο αφεντικό του; Δεν είναι συγκινητική;'' ''Και η άλλη που πήραν από δύο αδέσποτα το ένα, μα αυτό δεν ξέχασε τον φίλο του κι έτσι πήραν και το άλλο; Δεν είναι καταπληκτικές;'' Όλα σε θυμίζουν... Μόλις δω κάτι στην τηλεόραση, θαρρώ πως ακούω την φωνή σου... Ή θέλω να σε πάρω τηλέφωνο να σχολιάσουμε κάτι που βλέπω... Όταν είχες τα κέφια σου γελούσες...'' Άνοιξε να δεις τι κάνει μία στο Σόπιν Σταρ!! Να, δείχνει το μαγαζί στο Μαρούσι που σου λέω πως έχει καλά και φθηνά παπούτσια!!''  Ήσουν κοκέτα πάντα... Κομψή και προσεγμένη... ''Δείχνει παγιέτες που σ' αρέσουν... Βάλ' το να γελάσεις με όσα λένε!!''  ''Χρησιμοποιούν ένα σωρό ξένες λέξεις, θέλω μεταφραστή!! Πάει η γλώσσα μας...'' ''Πες μου, τα πόδια σου πονούν σήμερα; Τι σκοπό έχεις να κάνεις με τα γόνατά σου;'' ''Πονάν Αντζέλα μου, αλλά άσ' τα αυτά... Με το δικό σου θέμα τι θα κάνουμε; Δεν γίνεται να πονάς καθημερινά...Πάμε να πάρεις και μια δεύτερη γνώμη...''Δεν χρειάζεται.. Θα το αντιμετωπίσω...Με φυλάει ο Άγιος Κοσμάς...'' Δεν δεχόσουν συζήτηση για το θέμα σου...

                Τώρα, ποιος θα με κατσαδιάζει καθημερινά για τα πόδια μου; Με ποιον θα μιλώ για το βιβλίο που διάβασα; Ποιος θα μου αναπτύσσει θεωρίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά; Ήσουν τόσο διαβασμένη, τόσο ενημερωμένη πάνω στα θέματα της ψυχολογίας...Και χρησιμοποιούσες ιατρικές ορολογίες με θαυμαστή ακρίβεια...Είχες βρει έναν ιδιαίτερο τρόπο να ζωγραφίζεις με μανόν πάνω σε πιάτα, αληθινά κομψοτεχνήματα... Προσφιλές σου θέμα η Κεφαλονιά, η Κρήτη,τα Χριστούγεννα... Ξυπνούσες την νύχτα από τον πόνο κι όταν συνερχόσουν, ζωγράφιζες ως το πρωί.. Και είχες την δύναμη να με δραστηριοποιείς...''Τι σκέφτεσαι πάλι; Σήκω να φτιάξεις κουραμπιέδες, να μυρίσει το σπίτι σου γιορτή... Αφού το έχεις στολίσει τόσο ωραία...Ντύσου κι εσύ... Να σε δουν τα παιδιά σου όμορφη... Δεν βλέπεις την μαμά τόσο χρονών γυναίκα που δεν βγαίνει έξω αν δεν σενιαριστεί;...''

               Ανησυχούσες, ενδιαφερόσουν, συμβούλευες, παρότρυνες...Μια ευγενική ψυχή, μια ξεχωριστή Νηπιαγωγός που άφησε όνομα στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ...Μου λείπεις συνεχώς... ''Να, τώρα θα με είχε πάρει τηλέφωνο.. Τώρα θα παραπονιόταν ότι δεν την παίρνω όσες φορές νόμιζε ότι έπρεπε να τηλεφωνήσω...''   Και πόση αγάπη για τον μονάκριβο γιόκα σου... Λατρεία... Και μέσα στις δικές σου έγνοιες και η φροντίδα της μάνας που μένατε χρόνια πολλά μαζί, σωστοί σιαμαίοι...'' Άργησε η μαμά Πολυάνθη... Πήγε στον φούρνο,λες να έπαθε τίποτε; Μεγάλη γυναίκα, αλλά να' ναι καλά, είναι αεικίνητη και το πείσμα της, πείσμα!Λατρεύει την ζωή, παρ' όλα όσα έχει περάσει...Μου είναι μεγάλη παρέα, ο Θεός να την έχει καλά''  ''Καπετάνισσα η κυρά Αλίκη! Βράχος ακλόνητος!! Αλλά Αντζέλα μου, μην καπνίζεις, γιατί την έχει πιάσει μεγάλο άγχος!!Σας λατρεύει!''  Συζήτήσεις επί συζητήσεων... Πόσα λέγαμε... Τώρα το τηλέφωνο μένει βουβό...

                    Πού είσαι Αντζέλα; Με άφησες να σ'αναζητώ κι εσύ πέταξες μακριά, ψηλά...

Πού  πήγες αδελφούλα μου, πού είσαι, πού μ' αφήνεις;; Χωρίς το χέρι να μου κρατάς, ούτε κι  εδώ να μείνεις....

               Νομίζω ότι θ'ακούσω την φωνή σου... Να, πήγε 7 η ώρα το απόγευμα... Όπου να' ναι θα χτυπήσει το τηλέφωνο, μα, δεν χτυπάει...Δεν θα ξαναπάμε μαζί για ψώνια... Πρόλαβες άραγε να φορέσεις την μπλούζα με το πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα; Ήσουν πάντοτε επαναστατικός τύπος... Είχες φτιάξει μια γωνιά με τα πιο αγαπημένα σου βιβλία, που ήσουν υπερήφανη γι' αυτά...Και το σετ με τις υπέροχες χριστουγεννιάτικες φιγούρες τοποθετημένες προσεχτικά στο χαμηλό έπιπλο... Και τι ωραίες μαντινάδες έγραφες κάθε φορά που μας έδινες μια κάρτα...Λάτρευες τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τα λουλούδια, τα ζωάκια... Πρόσεχες τα αδέσποτα και όπου μπορούσες έκανες πάντα το καλό...  Αγωνίστηκες, πάλεψες με σθένος πρωτοφανές... Από πού αντλούσες τόση δύναμη και παλληκαριά, Αντζέλα μου;; Ως την τελευταία, πικρή στιγμή...  '' Άγγελέ μου!!!'' σε φώναξε η δύστυχη μανούλα μας... ''Γιατί Θεέ μου δεν πήρες εμένα 90 χρονών και πήρες τον Άγγελό μου;;; Άγγελέ μου !!! Πώς θα ξαναμπώ στο σπίτι χωρίς εσένα;; Αχ, ο γιόκας σου,ο λεβέντης σου, το εγγόνι μου...'' Και τα δάκρυα ποταμός...Είναι τόσο άδικο να αντιστρέφονται οι νόμοι... Πρώτα πάνε οι γονείς... Κι εσύ σιόρα Αλίκη, έπρεπε να πιεις και το φαρμάκι ετούτο...

               Τώρα βρέχεσαι αδερφή; Κρυώνεις;; Κάνει χιονιά...Πώς είναι δυνατόν να σε σκεπάζει το χώμα;; Σκέψεις παράλογες που όμως περνούν από το νου... Το ξέρω... Είναι πολύ νωρίς... Ο πόνος κάποτε θα  κοπάσει...Όμως η απώλεια είναι φριχτό πλήγμα...Η απουσία είναι βασανιστική...Πονάει, τραυματίζει, συγκλονίζει...Έλεγα ότι μετά τον θάνατο του πατέρα μου δεν θα ξαναγελάσω... Κι όμως ήρθε ο καιρός που και γέλασα και που γελώ... Μόνον ο Ντίκ μας ο σκύλος μας πέθανε από μαρασμό... Εμείς ζήσαμε... Έτσι και τώρα... Θα ζήσουμε... Θα γελάσουμε... Κάποτε θα συνέλθουμε... Γιατί έτσι είναι η ζωή...Θα προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα...Θα μας παρασύρει στο ποτάμι της επιβίωσης...

                 Θα σε αφήσω να ησυχάσεις... Α Ν Τ Ι Ο  αδερφή... Να μην σε  βαραίνω πλέον με τα γήινα...Στη φωτογραφία, είμαστε ντυμένες φούστα μπλούζα, μετά από παρέλαση, μπροστά από το Κοινωτικό Κατάστημα της Σάμης, πιασμένες απ' το χέρι, εσύ μαθήτρια Γυμνασίου κι εγώ του Λυκείου... Γιατί κάποτε υπήρξαν δύο αδελφές Βουτσινά. Έφυγε η μικρότερη... Και τώρα έμεινε μία...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ...

          Αγαπημένη μου αδερφή... Σε υποδέχτηκα με χαρά μεγάλη όταν ήμουν πέντε χρονών... Μία φωτογραφία μας, δείχνει εσένα , ένα όμορφο μωρό να κάθεται σε μια καρέκλα και εμένα με πλεξίδες ακουμπισμένη στην πλάτη του καθίσματος, να σε κοιτάω με απέραντη τρυφεράδα...Τώρα σε κοιτάω στο κρεβάτι του νοσοκομείου... Μετά 64 χρόνια... Νέα γυναίκα στον βραχνά του πόνου... Πού πας Αντζέλα μου; Και πού με αφήνεις;; Πώς να ξεχάσω το βλέμμα της αγωνίας στα γαλανά σου μάτια;; ''Να φύγουμε... Να φύγουμε... Να γυρίσω σπίτι...'' Τι να σου απαντήσω αδελφή μου; Ήρθαμε αργά είπαν οι γιατροί... Αν είχαμε πάει πριν 5 μέρες, θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά... Μα δεν ήθελες... Πίστευες πως θα ξεπεράσεις πάλι το πονηρό τέρας... Μόνο που η εξέλιξη ήταν διαφορετική... Απίστευτη... Το κακό προήλθε από κάτι απλό που στον δικό σου ταλαιπωρημένο οργανισμό, έγινε Αρμαγεδών...Μπέρδεψες τους πόνους... Και το σφυρί του πόνου συνέτριψε τις καρδιές μας...

                Πού πας αδερφή μου; Πού με αφήνεις;;;Κόπηκα στην μέση... Ήσουν το ταίρι μου και έμεινα μισή... Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που δεν χρειαζόταν να εξηγήσω πολλά πράγματα, γιατί ό,τι έχω ζήσει εγώ, τα έχεις ζήσει κι εσύ... Μόνον εσύ ξέρεις πόσο μαγικά μας έφτιαχνε ο μπαμπάς μας την Πρωτοχρονιά... Ένα παραμύθι, που τώρα θα το ξαναζώ μόνη μου...Θυμάσαι τον ΆΗ- Βασίλη; Το τανγκό των γονιών μας για την υποδοχή του νέου χρόνου;Τα δώρα πάνω στο κρεβάτι μας; Την χαρά της προσμονής, τα ψώνια της χαράς, τα γλυκά της αγάπης; Πώς θ' αντέξω μόνη μου;Ήσουν κομμάτι από το είναι μου, μέρος της ψυχής μου...Μου έφυγες την πιο ωραία μέρα του χρόνου, γιατί για μας το αποκορύφωμα ήταν την Πρωτοχρονιά... Είχαμε πλέξει με μαγεία και χρυσοκλωστές αυτήν την μέρα... Γιατί μου φεύγεις λοιπόν τώρα;;;
                     Πώς θα είναι από δω κι εμπρός οι Πρωτοχρονιές;;;Το καημένο το παιδί σου...Όλα μέσα στο σπίτι σου, φωνάζουν ''Αντζέλα!!'' Το γιορτινό τραπέζι στολισμένο με όλα τα καλούδια, όπως εσύ ήξερες πάντα να στολίζεις, σε περιμένει να μοιράσεις τα γλυκά και να φέρεις το μοσχοβολητό σου ψητό...Σαν κάρτα χριστουγεννιάτικη... Και το χριστουγεννιάτικο δέντρο σου, άδικα θα περιμένει να του ανάψεις τις φωτεινές γιρλάντες... Πώς θα μπει κανείς στο σπιτικό σου, όπου όλα φωνάζουν ΑΝΤΖΕΛΑ;;;Σε ξαναρωτώ... Πού πήγες και κρύφτηκες αδελφή;;; Δεν μπορώ να αντέξω τον πόνο της κατακαημένης μας μάνας... Σπαραγμός... Αρχαία τραγωδία... ''Να ζω εγώ 90 χρονών και το παιδάκι μου όχι;;;Εμένα πάρε με Θεέ μου... Μ' ακούς;;; Εμένα κι όχι τον άγγελό μου!!! Μην διανοηθείτε να ξεστολίσετε το σπίτι... Η Αντζέλα είναι εδώ! Θα μείνει στολισμένο γιορτινά, όπως το άφησε η κορούλα μου... Και μη φορέστε μαύρα... Μαύρα;;; Φουστάνι με κόκκινα λουλουδάκια που μου είχε αγοράσει θα φορέσω... Παιδάκι μου , άγγελέ μου, δεν πέθανες!! Δεν μπορώ να λέω αυτήν την λέξη... Άγγελέ μου, είσαι εδώ!! Ο, χού! Πώς θα μπω στο σπίτι μέσα;; Γιατί Θεέ μου;Γιατί;;;Λίγα έχει τραβήξει το σπλάχνο μου;;;Λυπήσου το παιδάκι της... Μου έρχεται να τρελαθώ....'' Καημένη, ταλαιπωρημένη, ηρω'ί'δα μάνα Αλίκη... Κάνε κουράγιο για το εγγόνι σου... Το δίκιο σου ατέλειωτο... Έλαβες την μεγαλύτερη πίκρα που μπορεί να λάβει γονιός...Μια καρδιά λαβωμένη, σπαραγμένη, καταχτυπημένη, ματωμένη...

       Πού πέταξες καρδούλα μου, πού πήγες, πού μ' αφήνεις...Ποιος από το χέρι πια θα με κρατά;Ποιος θα καταλαβαίνει τι θα πω προτού το στόμα μου καν ανοίξω;;Αδερφή μου, είμαι πια μισή... Ξέρω, ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα θα τα ημερέψει εν καιρώ... Και θα απαλύνει ο πόνος και θα ξαναγελάσουμε, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσουμε...Όπως δεν ξεχάσαμε τον μπαμπά... Ομορφιά μου... Πολυδιαβασμένη μου, πανέξυπνη αδελφούλα... Άριστη νηπιαγωγέ...Αμίμητη μάνα... Ξεχωριστέ άνθρωπε... Μεγάλη φιλόζωη... Τρυφερή φιλάνθρωπε...Ταλαντούχα ύπαρξη...Ασίγαστο πνεύμα, επαναστατικό...Πού πας και μ' αφήνεις αδελφή;;;Γύρω μας θα σταθούνε οι δικοί μας, αλλά εγώ θέλω εσένα... Πώς έγινε και μας έφυγες μέσα από τα χέρια, χωρίς να το καταλάβουμε;;; Πώς γλίστρησες στην απέναντι όχθη αδελφούλα;;; Είχες ακόμα τόσα να χαρείς... Όλα έμειναν μισοτελειωμένα... Ούτε το βιβλίο που διάβαζες δεν πρόλαβες...Θα κοιτώ τα πιάτα που ζωγράφιζες με τον ιδιαίτερο τρόπο που είχες βρει, τις κάρτες με τις ξεχωριστές σου αφιερώσεις, τις κοινές φωτογραφίες μας... Και ο λυγμός θα μου κόβει την μιλιά...

        Αντζελάκι μου, δεν το πιστεύω ότι μας έφυγες... Ποιος θα με παίρνει κάθε πρωί τηλέφωνο για ''Καλημέρα'';;Πού να ψάξω να σε βρω; Πώς θα σου πω ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ; Πόσο πόνεσες αδελφούλα μου... Μου πονάει η καρδιά που σου γράφω τούτο το γράμμα... Είναι δυνατόν να μην ξαναδώ εσένα την αγωνίστρια της ζωής,Κεφαλονίτισσα; Εσένα, το άλλο μου μισό;;; Πού πήγες Αντζελάκι μου;;;Βαφτισμένη Αντζέλα, όχι Αγγελική... Δεν πρόλαβες να δεις το δικό μου χριστουγεννιάτικο δέντρο... Άσε που θα σε περιμένει και η σκυλίτσα του γιού σου... Η αγαπημένη σου Ρόξυ, η ''Μπέμπα σου'' που σε λάτρευε...Πώς θα σε αποχαιρετίσω αύριο;; Δεν το διανοούμε... Σε αποχαιρέτησα στο νοσοκομείο... Αύριο θα κρατηθώ... Το κλάμα θα ξεσπάσει μέσα μου... Ίσως μου ξεφύγει και κυλήσει κάποιο άτακτο δάκρυ... Πρέπει να κάνω ξερικά κουράγιο για την μαμά και τον γιο σου... Το παλληκάρι σου που λάτρευες... Μην νομίζεις... Δεν νιώθω και τόσο δυνατή... Τα βαφτίσια σου, οι σπουδές σου που έμενες σπίτι μου, ο γάμος σου, οι γιορτές σου στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ, το σωφάρισμά σου,το βάσανό σου, όλα έρχονται μπροστά μου και μου φέρνουν έναν κόμπο στον λαιμό... ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ;;; ΓΙΑΤΙ;;;; 

            ΚΑΛΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ Αδερφούλα μου... Πονάω πολύ... Θα σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, αν και πολύ θα ήθελα να γερνούσαμε μαζί... Καληνύχτα Αντζέλα μου... Καληνύχτα αδελφούλα...