Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ -- ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

Σε αυτήν την ενότητα, θα ασχοληθούμε με ένα συγκεκριμένο θέμα. Το πρώτο κείμενο, είναι επίσκεψη στον Αντώνη Σαμαράκη, όταν ήταν ακόμα ζωντανός. Χειμώνας του 2003. Το δεύτερο κείμενο, είναι επίσκεψη στο σπίτι του συγγραφέα, το 2007, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του. Γράφουν δύο μαθητές μου. Το τρίτο κείμενο είναι δικό μου, γεμάτο α π ο ρ ί α, μετά από αυτό που συνέβη στο σχολείο μας, όπου παρουσία του Υπουργού Παιδείας ε ί χ ε ονομαστεί ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, μετά δόξης και τιμής και με ό λ η  την πρέπουσα επισημότητα... Όταν μας διαβάσετε, θα  κ α τ α λ ά β ε τ ε , τι εννοώ... Αυτά σαν πρόλογος. Πάμε στο πρώτο κείμενο τώρα.

    Η ΕΛΕΝΗ ΦΩΤΟΥ από ενωρίς έδειξε την κλίση της προς τα φιλολογικά μαθήματα. Σε όλα ήταν πάρα πολύ καλή, αλλά το γράψιμό της είχε ένα δικό του στυλ. Σπούδασε ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ και ΜΜΕ στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ  ΘΕΣΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ και τώρα βρίσκεται στο δεύτερο έτος του ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΥ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ, του τμήματος ΚΟΙΝΩNIOΛΟΓΙΑΣ του ΠΑΝΤΕΙΟΥ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ. Η καριέρα της έχει ήδη διαγραφεί, εντυπωσιακή με πολλές επιτυχίες... Το κουράγιο της μεγάλο... Υπερπήδησε όλα τα εμπόδια με την δύναμη της ψυχής της και την αποφασιστικότητά της... Ήρεμη παρουσία μέσα στην τάξη, πανέξυπνη, επιμελέστατη, προσεχτική, ευγενική, με έναν θαυμάσιο χαρακτήρα. Η καρδιά της γεμάτη αγάπη και καλοσύνη... Σε όλες τις γιορτές μας, έλαμπε με το ξεχωριστό της παίξιμο και την θαυμάσια απαγγελία της. Το αστέρι των Χριστουγέννων, η όμορφη νερά:iδα με το καταπράσινο μακρύ φόρεμα, η Ελένη μας!!! Μακάρι αστέρια να φωτίζουν το πέρασμά σου, αγαπημένο μου παιδί!!! Το αξίζεις!!

                 

ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ

Είναι δύσκολο να εκφραστείς για το τι ένιωσες από μια επίσκεψη με ένα πνεύμα ξεχωριστό... Και ειδικά, όταν επισκέπτεσαι έναν άνθρωπο σαν τον μεγάλο  ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ...

    Το συναίσθημα που νιώθεις διαβάζοντας τα έργα του, είναι συγκλονιστικό. Χάνεσαι μέσα στην ρεαλιστικότητα του έργου, αφού ο συγγραφέας γράφει τόσο αληθινά πράγματα για την ζωή που σε καθηλώνουν σε μια πολυθρόνα και σε προκαλούν να το διαβάσεις χωρίς σταματημό... Λες και είναι μια αλήθεια χωρίς τέλος που σε πυρπολεί σε κάθε φύλλο, σε κάθε νέα σελίδα...

    Μεγάλα κοινωνικά έργα του Αντώνη Σαμαράκη που σε προσανατολίζουν στην πραγματικότητα, όχι μόνον της εποχής μας, αλλά και της εποχής της οποιασδήποτε δικτατορίας...

    Ένα τέτοιου είδους βιβλίο, είναι και το ΛΑΘΟΣ που μας ταρακούνησε και που μας άφησε πολλά πολύτιμα στοιχεία να θυμόμαστε σε όλη μας την ζωή... Και το τέλος του!!! Χωρίς ούτε μία τελεία, ολόκληρη σελίδα  χωρίς ανάσα, για να δείξει την τρομερή ένταση και το αποκορύφωμα των υψηλοτέρων ιδανικών, έστω και με την τραγική κατάληξη του ήρωα... Είναι το θαυμαστό έργο της αλήθειας, της ηθικής, της ψυχικής καλοσύνης που δεν γνωρίζει πολιτικές παρατάξεις, ο ύμνος της συμπόνιας, αυτού του τρομερά ευαίσθητου και πάντα επίκαιρου συγγραφέα...

    Γεννημένος το 1919, ο Αντώνης Σαμαράκης, μας δέχθηκε στο σπίτι του. Επικοινώνησε μαζί του η δασκάλα μας, η κυρία Πολυάνθη. Δωρικό, λιτό, τον λέει η δασκάλα μας, σαν συγγραφέα. Προτού πάμε, προετοιμαστήκαμε. Διαβάσαμε ΤΟ  ΛΑΘΟΣ, γράψαμε ανάλυση στο αριστούργημά του αυτό, καθώς και αναλύσεις στα διηγήματα από το έργο του ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ. Πήραμε μια όμορφη ανθοδέσμη και τις εργασίες μας.

    Μας υποδέχθηκε χαρούμενος και καθίσαμε σε ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι. Από την μπαλκονόπορτα βλέπαμε την Ακρόπολη και τον μεγαλόπρεπο Παρθενώνα. Σκέφτηκα ότι με τέτοια θέα θα έγραφε σίγουρα αριστουργήματα, αργότερα όμως μάθαμε, ότι προτιμούσε να συγγράφει στην απόλυτη ηρεμία του γραφείου του. Η γυναίκα του, η κυρία Ελένη Σαμαράκη, μια όμορφη ξανθιά κυρία, μας έφερε ένα σωρό κεράσματα και η βοηθός τους, η Μανάνα, μας σερβίρισε αναψυκτικά. 

    Όταν καθίσαμε, η κυρία Πολυάνθη του έδειξε τις εργασίες μας πάνω στα έργα του που είχαμε φέρει να του δώσουμε, καθώς και τις εκθέσεις μας που αφορούσαν τα Χριστούγεννα, για να δει πώς εργαζόμαστε. Η συμμαθήτριά μου η ΑΛΕΞΑΝΘΗ  ΜΙΚΡΟΜΑΣΤΟΡΑ [Έτσι πρέπει να είναι οι φίλες!! Να αλληλοβοηθιούνται!!], μού θύμισε την παρακάτω σκηνή: Ο συγγραφέας, κοίταξε τις εργασίες μας και παραξενεύτηκε: "Αναλύσεις;  Κάνετε αναλύσεις;" είπε. "Μα αυτό είναι δύσκολο και μάλιστα όταν πρόκειται για λογοτεχνικά έργα!!! Μπράβο σας!!!". Και η ΑΛΕΞΑΝΘΗ μου θύμισε ακόμη, ότι μας είπε πως τις εκθέσεις μας θα τις πήγαινε στο Υπουργείο Παιδείας για να τις διαβάσουν!!! Μας χάρισε και τετράδια της Γιούνισεφ και μας διάβασε ένα ποίημά του, ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, το οποίο βρισκόταν στην τελευταία σελίδα. 

    Ο κύριος Σαμαράκης, μας επαίνεσε, αστειεύτηκε με την δασκάλα μας και μας αγκάλιασε σαν να είμαστε δικά του παιδιά. Δυο φορές ήρθε η κυρία Ελένη για το φάρμακό του κι εκεί που λέγαμε να μην κάτσουμε πολύ για να μην τον κουράσουμε, μείναμε δύο ώρες!!!! Δεν μας άφηνε να φύγουμε!!! Ο πιο άτακτος συμμαθητής μας ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΟΥΣΙΑΔΑΣ, είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στα γόνατα του κυρίου Αντώνη κι ήταν ήσυχος σαν αρνάκι!!! Μια άλλη  αγαπημένη μου συμμαθήτρια, η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, συγκινήθηκε που ήταν τόσο τρυφερός μαζί μας και με πόσο χιούμορ αντιμετώπιζε όλους μας. Η ΕΥΓΕΝΙΑ μού θύμισε κι αυτή κάτι: Ότι ο κύριος Σαμαράκης μάς είπε πως στην άλλη του ζωή θα ήθελε να γίνει δάσκαλος! Όχι καθηγητής, αλλά ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Τότε ένα παιδί τον ρώτησε "Γιατί Δάσκαλος και όχι Καθηγητής;" Και ο κύριος Αντώνης του είπε "Γιατί στην ηλικία αυτή, τα παιδιά είναι ακόμα αθώα και αγνά!!!" 

    Ο κύριος Αντώνης, μας είπε πολλά από την ζωή του. Όλοι είχαμε μείνει βουβοί, λες και δεν κυκλοφορούσε αίμα στις φλέβες μας, τόσο συγκεντρωμένοι ήμασταν... Λες και δεν υπήρχαμε, λες και το μυαλό μας ήταν καθηλωμένο ακούγοντας τα λόγια του... Το τι τράβηξε με τους Γερμανούς, δεν λέγεται... Και στην δικτατορία τα πράγματα φοβερά... Κατάλαβα ότι τα τρία χρόνια που πέρασε αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος για να γράψει ΤΟ ΛΑΘΟΣ, ήταν γεμάτα εμπειρίες και μνήμες βαθιές... Οι ιστορίες του μας έκαναν να θέλουμε, αυτός "ο αιώνιος έφηβος" να γινόταν παππούς μας!! Όχι μόνον οι ιστορίες του, αλλά όλο του το είναι σε συνέπαιρνε!!! Δεν ακουγόταν μιλιά... Ο μόνος ομιλών ήταν ο κύριος Σαμαράκης. Δύο ώρες έφυγαν τόσο γρήγορα, χωρίς να το αντιληφθούμε...

    Το πνεύμα τελικά ενός ανθρώπου είναι ένα ύψιστο αγαθό, που έδωσε ο Θεός και μπορεί να καθηλώσει, να μαγέψει, να σε ταξιδέψει... Άκουγα τον συγγραφέα μας να μιλεί και σκεφτόμουν τα λόγια της δασκάλας μας, που μας μιλούσε κάθε μέρα για τα ιδανικά της ανθρωπότητας που πάνε να τα καταπνίξουν ψεύτικα και λάθος πρότυπα. Για την έγνοια που πρέπει να δείχνουμε στα προβλήματα του κόσμου μας και για τον συνεχή αγώνα για μια πιο ανθρώπινη γη, όπου όλα τα πλάσματα θα ζούνε μονοιασμένα και ειρηνικά...

    Η συμμαθήτριά μου ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, έγραψε: "Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μαγευτική και συγκλονιστική εμπειρία μου με τον Αντώνη Σαμαράκη. Ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Φύγαμε όλοι μας ευτυχισμένοι και γεμάτοι με τόσες αναμνήσεις απ' αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο!! Μέσα από τα έργα του βγαίνει η αλήθεια και από αυτό καταλαβαίνεις τι πάει να πει ΑΓΑΠΩ, ΣΕΒΟΜΑΙ τον άλλον!! Πάνω από όλα καταλάβαμε ότι πρέπει να ακολουθούμε τον δρόμο του καθαρού νου και της αγνής καρδιάς και όχι τον απάνθρωπο δρόμο των σκληρών, ολοκληρωτικών καθεστώτων... Κατάλαβα τον χαρακτήρα του και πόσο αγαπά την γλώσσα!!"

    Ο συμμαθητής μου ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΠΕΓΛΕΚΤΣΗΣ, έγραψε: "Αυτές οι δύο ώρες που πέρασα με αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο, ήταν οι πιο ωραίες ώρες της ζωής μου!! Θα μείνουν στην καρδιά μου για πάντα! Αλήθεια το λέω!! Το ίδιο είπαν και  ό λ ο ι  οι συμμαθητές μου!!!"

    Η συμμαθήτριά μου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΖΕΜΟΥ, έγραψε: "Μαγεμένοι από τα λόγια του και ενθουσιασμένοι, φύγαμε! Ποτέ στην ζωή μου δεν είχαμε ξανακάνει τόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα επίσκεψη!! Ναι, γιατί κάποιοι είναι χαρισματικοί, ταλέντα αληθινά! Κι ένα τέτοιο χαρισματικό, φωτεινό πλάσμα, παγκόσμιο είναι ο ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ!!"

    Η καλή μου συμμαθήτρια ΑΛΕΞΑΝΘΗ ΜΙΚΡΟΜΑΣΤΟΡΑ, κλείνει με: "Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο που μοιραστήκατε μαζί μας!!! Ακούσαμε ότι σας λένε "αιώνιο έφηβο"!! Έχουν δίκιο!! Γίνατε ένα με μας!! Ένα χαρούμενο, σοφό παιδί!!!"

    Κι εγώ, πώς θα κλείσω;; Λοιπόν!!! Πραγματικά, μια τέτοια επίσκεψη, δεν μπορεί να γραφτεί μέσα σε δυο σελίδες!! Αν θέλει κανείς, μπορεί να γεμίσει πολλές ακόμη!!! Αλλά το πιο σημαντικό είναι, ότι αυτή η επίσκεψή μας στον ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, έχει γραφτεί  στην καρδιά μας!! Για πάντα!!

                                                      ΕΛΕΝΗ  ΦΩΤΟΥ

-------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ: Την ημέρα που ο Αντώνης Σαμαράκης πέταξε για τον ουρανό [8 Αυγούστου 2003], έλαβα τηλέφωνο από την μαθήτριά μου Κωνσταντίνα Τζέμου... Ταξίδευε με την οικογένειά της για Κρήτη.. Ταραγμένη με πήρε μέσα απ' το πλοίο να με ρωτήσει αν έμαθα την φοβερή απώλεια... Την ίδια ημέρα, τα περισσότερα παιδιά επικοινώνησαν μαζί μου, για να στείλω την θλίψη τους στην αγαπημένη του σύζυγο, κυρία Ελένη... Ο Σαμαράκης είχε σφραγίσει για τα καλά και τις δικές τους ζωές...

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Η ΑΛΕΞΑΝΘΗ ΜΙΚΡΟΜΑΣΤΟΡΑ, με το κείμενό της, μας μεταφέρει στο έτος 2002... Αξέχαστες αναμνήσεις, υπέροχες στιγμές. Η Αλεξάνθη μας, τελείωσε ΕΜΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ [Marketing] στο Α Τ Ε Ι  ΑΘΗΝΑΣ και ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΗ στην Α Κ Τ Ο. Εργάζεται ως ελεύθερη  επαγγελματίας σχεδιάστρια παρουσιάσεων [presentation designer]. Στην τάξη θύμιζε γελαστό τριαντάφυλλο, με τα μεγάλα ματάκια της να  σε κοιτάζουν με ενδιαφέρον, για ό,τι καινούργιο άκουγε και της κέντριζε το ενδιαφέρον. Γλυκύτατος χαρακτήρας, ντυμένη με την σατινένια τουαλέτα της στην διασκευή του ΒΙΟΛΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΣΤΕΓΗ, έκλεψε τις εντυπώσεις, όπως και σε κάθε θεατρική γιορτή που ανεβάζαμε. Συνειδητοποιημένη ζωόφιλος, κτίζει σήμερα μια θαυμάσια ζωή, που κάνει χαρούμενους, όλους εμάς που την αγαπάμε!! 

    Με το κείμενο που θα διαβάσετε, μας ξαναφέρνει στην μνήμη, δύο μέρες μεγάλης σημασίας για τους μαθητές μου, για μένα και για το 1ο Δημοτικό Γέρακα,[διορίστηκα εκεί μετά το κλείσιμο της ΣΧΟΛΗΣ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ] καθ' όσον αναφέρεται σε ιδιαίτερες βραβεύσεις που λάβαμε οι προαναφορέμενοι, στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, όπου παρουσιαστήκαμε δυο φορές, ανάμεσα σε σχολεία από όλη την Ελλάδα. Στιγμές υπέροχες και μαγευτικές, που επιβράβευσαν δραστηριότητές μας, στις οποίες συμμετείχαμε μετά το ημερήσιο σχολικό πρόγραμμα, δίνοντας όλη μας την καρδιά και τον ενθουσιασμό μας. 

    Αγαπημένη μου, Α λ ε ξ ά ν θ η, κρατώ ακόμα το γραμματάκι σου, όπως και τις αφιερώσεις όλων των συμμαθητών σου... Για μένα είναι ένας πολύτιμος θησαυρός και θα τα φυλάω δίπλα στην καρδιά μου για πάντα... Είμαι τυχερή που υπήρξατε στην ζωή μου!!! Α γ α π η μ έ ν η μου, Αλεξάνθη!!! 

                              

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ 

ΔΗΜΟΤΙΚΟ  ΘΕΑΤΡΟ  ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, λάβαμε στο σχολείο μας ένα Φάξ από το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ "Ο ΦΙΛΩΝ", που μας ανακοίνωνε ότι το σχολείο μας διακρίθηκε για τις πολιτιστικές του δραστηριότητες και μας καλούσαν να παρουσιάσουμε κάτι στην έναρξη του εορταστικού προγράμματος!!!

    Αποφασίσαμε με την δασκάλα μας την κυρία Πολυάνθη, να παρουσιάσουμε το χορόδραμα ΛΑΒΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, που παρουσιάζει την διαχρονικότητα της πατρίδας μας. Η χαρά μας ήταν πολύ-πολύ μεγάλη!!!! Την καθορισμένη Κυριακή, με πούλμαν από τον Δήμο, μαζί με την κυρία μας και την Διευθύντριά μας κυρία Αμαλία Καψαμπέλη και 50 παιδιά, ξεκινήσαμε. Όταν φτάσαμε, μας καλοδέχτηκαν και αφού ντυθήκαμε στα καμαρίνια, παρουσιαστήκαμε στην τεράστια σκηνή του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, που λένε ότι είναι η μεγαλύτερη θεατρική σκηνή των Βαλκανίων!! Η πλατεία ήταν γεμάτη από εκατοντάδες παιδιά, από όλη την Ελλάδα!!! Η ατμόσφαιρα πάνω στην σκηνή, ήταν μαγική!!! Με τους αναμμένους πυρσούς μας οι πυρσοφόροι, με τα τόξα μας οι τοξοβόλοι, η Ελλάδα με τα πέπλα της, που την ενσάρκωνε η Κατερίνα Τζέμου μαζί με τις αρχαίες Ελληνίδες και τους αρχαίους Έλληνες, σκορπίσαμε βαθιά συγκίνηση και νόμιζα πως κατέβηκε εκεί μέσα ολόλαμπρο το αρχαίο πνεύμα, το αθάνατο και περπατούσε ανάμεσα στον ενθουσιασμένο κόσμο!!!

    Μόλις παρουσιαστήκαμε στην σκηνή, τα φώτα έσβησαν και ένα θερμό χειροκρότημα μάς ζωντάνεψε! Παρουσιάσαμε το χορόδραμα τέλεια και το θέατρο σείσθηκε από τα παλαμάκια!!! Ακολούθησαν κι άλλα σχολεία. Γυρίσαμε γεμάτοι ευτυχία, κρατώντας στα χέρια μας, τα βραβεία μας!!!

    Την επόμενη εβδομάδα μάς έστειλαν δεύτερο φαξ, για βραβεύσεις στην ποίηση και στην πεζογραφία, από ομάδα Ελλήνων λογοτεχνών. Τα βραβεία θα τα έδινε πάλι το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  Ο  ΦΙΛΩΝ, με  υ π ο γ ρ α φ ή του Υ φ υ π ο υ ρ γ ο ύ  Π α ι δ ε ί α ς , Φίλιππου Πετσάλνικου. Στις 2 Φεβρουαρίου λοιπόν, ημέρα Κυριακή απόγευμα, ξαναπήγαμε μαζί με τους γονείς μας, στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Μπαίνοντας, τα έχασα!!! Όλα τα καθίσματα ήταν γεμάτα!! Πολλοί άνθρωποι στέκονταν όρθιοι!!!! Σχολεία από ό λ η την Ελλάδα ήταν εκεί!!! Από την Θεσσαλονίκη, την Καλαμαριά, την Χίο, την Κεφαλλονιά, την Πελοπόννησο, όλοι ήταν εδώ!!!!Πρέπει να ήταν χιλιάδες!! Την ώρα της βράβευσης, φώναζαν το όνομά μας και μας έδιναν το βραβείο ή τον έπαινο, ενώ ο κόσμος χειροκροτούσε!! 

    Εγώ, η Αλεξάνθη και η Ελένη η Φώτου, πήραμε δύο βραβεία, στην ποίηση και στην πεζογραφία!! Η Ευγενία η Τσίκληρα βραβεύτηκε στην ποίηση και ο Νίκος Παντίδος στην πεζογραφία. Βραβεύτηκαν επίσης η Στεφανία Κώτση, η Χρυσαυγή Κορύλλου και η Βίκυ Σασσών. Επειδή η Χρυσαυγή δεν είχε έρθει, το  βραβείο της, το παρέλαβε η κυρία μας, για να της το δώσει. Σ υ γ κ ι ν η τ ι κ ή  ήταν η στιγμή που στην σκηνή ανέβηκε και πήρε το βραβείο της εγγονής του που μετακόμιζε για την Κρήτη, ο παππούς της Βίκυς Σασσών!! Μίλησε πολύ όμορφα και το κοινό συγκινημένο, ξέσπασε σε μυριάδες ενθουσιώδη παλαμάκια!!! Πήραμε ένα  σ ω ρ ό βραβεία!!! Για το Περιοδικό που βγάζαμε, για τα Θεατρικά μας, για τις Εκθέσεις  και τα Ποιήματά μας!!! Ήμασταν υπερήφανοι, χαρούμενοι και κατευχαριστημένοι!! Βγάλαμε  αργότερα και αναμνηστικές φωτογραφίες στα σκαλοπάτια του θεάτρου!!

    Σαν ήρθε η ώρα που με φώναξαν να πάρω το βραβείο μου, ένιωσα ένα φτερούγισμα στην καρδιά!! Κυρίως, όταν το πρωτοάγγιξα!! Εντύπωση μου έκανε μια κοπέλλα, η Διονυσία Γκίνη, που έπαιζε πολύ ωραία πιάνο και ήταν φίλη με την Δήμητρα, ένα άλλο κορίτσι που τραγουδούσε όπερα, σαν αηδόνι!!!

    Βραβεύτηκε το σ χ ο λ ε ί ο μας, το 1ο Δημοτικό Γέρακα για τις ξεχωριστές πολιτιστικές του επιδόσεις και βραβεία πήρε π ρ ο σ ω π ι κ ά  η κυρία Πολυάνθη για το Περιοδικό που εκδίδουμε και για τα Θεατρικά που ανεβάζουμε.. Μας έδωσαν και για όλα τα παιδιά του ΕΝΤΥΠΟΥ και του ΘΕΑΤΡΟΥ, έναν έπαινο αναμνηστικό!!

    Όταν πήραμε τα βραβεία μας, η κυρία Πολυάνθη μας επαίνεσε με όμορφα λόγια. Σείστηκε το θέατρο από τα χειροκροτήματα!!!! Ήταν ένα όνειρο!!!! Και στο τέλος της εκδήλωσης, ευχαριστήσαμε την κυρία ΜΑΙΡΗ ΣΟΦΙΑΝΟΥ, μια ψηλή, ξανθιά αρχοντική γυναίκα με έντονη προσωπικότητα,  που είναι  η ΠΡΟΕΔΡΟΣ και η ίδια η ψυχή του ΦΙΛΩΝΑ, για τις τεράστιες προσπάθειές της και την ευκαιρία που μας έδωσε ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ "Ο ΦΙΛΩΝ". Να σας πω, ότι η κυρία Σοφιανού, μάς φώναξε την πρώτη φορά που πήγαμε, να κάνουμε  φινάλε μαζί της στην σκηνή,γιατί όπως είπε η ίδια η Πρόεδρος: "Αφήσαμε να κλείσει τελευταίο, το σχολείο που δέσποσε στην εκδήλωσή μας!!".

    Φύγαμε με ένα πλατύ, αληθινό χαμόγελο στα χείλη μας. Ήταν μια βραδιά θριάμβου!! Δικαιωθήκαμε ε μ ε ί ς οι μαθητές για τις  προσπάθειές μας, δικαιώθηκε η δ α σ κ ά λ α μας για το πλούσιο έργο της, δικαιώθηκε και το σ χ ο λ ε ί ο  μας που μας έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε τόσο στο γράψιμο, όσο και στο θέατρο!!! Η κυρία μας, πήρε και επαίνους και βραβεία!!! Κάθε βραβείο και έπαινος που πήραμε, συνοδευόταν από ένα χρυσό μετάλλιο, περασμένο σε μια γαλανόλευκη ταινία!!!! Η δασκάλα μας, μάς είπε να κορνιζάρουμε τα βραβεία και τους επαίνους μας, όπως θα έκανε και η ίδια!! Θα αφιέρωνε έναν τοίχο γι' αυτά!! Ήταν καταχαρούμενη!!!!

    Είχε ήδη νυχτώσει για τα καλά, επιστρέφοντας... Δεν θα ξεχάσω π ο τ  έ μου την καταπληκτική αυτή βραδιά και ε υ χ α ρ ι σ τ ώ την κυρία Πολυάνθη, την δασκάλα μου, που με βοήθησε να φτάσω ως εκεί... Στ' αυτιά μου, ακούω ακόμα τον θριαμβευτικό ήχο των χειροκροτημάτων και τα μάτια μου γεμίζουν από το πλήθος του ενθουσιασμένου κόσμου!!! Αξέχαστες αναμνήσεις... Γεμάτες ομορφιά, ηθική ικανοποίηση και υπερηφάνεια!!! Α ξ έ χ α σ τ ε ς και μαγικές!!...

                                                     ΑΛΕΞΑΝΘΗ  ΜΙΚΡΟΜΑΣΤΟΡΑ

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [Με ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο κείμενο, μπαίνουμε στον μήνα των Χριστουγέννων]

Η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, ήταν μια μαθήτρια όλο ζωντάνια. Πλημμυρισμένη συναίσθημα, ορμητική, με έφεση σε όλα τα μαθήματα, κοινωνικότατη. Σπούδασε ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ και ολοκλήρωσε το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ της στη ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ και ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ. Την φέρνω στο μυαλό μου στα χριστουγεννιάτικα έργα μας, στην ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΜΕΛΩΔΙΑ, και στην 11η ΕΝΤΟΛΗ, να αλωνίζει την σκηνή την μία χρονιά με το κατάλευκο εποχής φουστάνι της, με τις μικρές μαβί κορδελίτσες στο νεκολτέ και την άλλη με ένα σικλαμέν μακρύ σατινένιο φόρεμα με λευκές λεπτομέρειες. Η σκηνική της παρουσία παθιασμένη!! Σημείωνε ό,τι έλεγα με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια. Στο κείμενό της υπάρχουν μέρη από τον ρόλο της και από τις αγαπημένες όλων των παιδιών, ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. Προσωπικά χ ά ρ η κ α αφάνταστα, βλέποντας ότι ένα παιδί μπόρεσε να ε ν σ ω μ α τ ώ σ ε ι  στο κείμενό του λόγια με πυκνό νόημα. Πάει να πει, ότι την ουσία, τα μεγάλα ιδανικά, τις υψηλές αλήθειες, που εμπεριέχουν τα λόγια του ρόλου, ο μαθητής τα κατανόησε πλήρως, τα έκανε δ ι κ ά του και μπορεί τώρα άνετα να εμπλουτίζει με αυτά το κείμενό του... Εξ άλλου, αυτό δεν λέμε στα παιδιά "Διαβάστε πολλά βιβλία για να πλουτίσετε το λεξιλόγιό σας";; Εδώ έχουμε μία περίπτωση  που όντως το λεξιλόγιο έχει πλουτιστεί επιτυχώς! Μακάρι ΕΥΓΕΝΙΑ μου τη ζωή σου, να την φωτίζει πάντα το ανέσπερο φως της χαράς, του ενθουσιασμού  και της δημιουργίας!! Α  σ τ ε ρ ά κ ι  μου!!!!

ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ "ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ"

ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, 

μέσα στις μέρες των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Αυτό το ποίημα αποτελείται από πέντε στροφές και η κάθε στροφή από τέσσερις στίχους. Θέλει προσοχή, γιατί νοηματικά ολοκληρώνεται περνώντας στους επόμενους στίχους. Είναι ωραίο, γεμάτο μεταφορές και βαθιά νοήματα. Μας μιλάει για ένα παιδάκι που άνοιξε διάπλατα την καρδιά του για να δεχτεί τον Θεό. Νιώθει πιο ευτυχισμένο, διότι αυτά τα Χριστούγεννα θα δώσει, δεν θα πάρει μόνο... Τώρα νιώθει πως το κορμί του έχει ξεπλυθεί από κάθε αμαρτία και αγαπώντας μοιάζει πλέον με θαυμαστό ναό και με τον ξάστερο, γαλάζιο ουρανό!

    Νιώθει πως είναι το φωτεινό αστέρι που οδήγησε στην φτωχική φάτνη τούς μάγους. Τώρα ήρθε αληθινά η ώρα που θα γεννηθεί ο Σωτήρας του κόσμου μέσα στα βάθη του ορίζοντα, σε άγνωστα και μυστικά μέρη, ό π ω ς είναι τα μυστικά μέρη της ψυχής κάθε ανθρώπου... Βαθιά μέσα στην καρδιά του νιώθει πως εφέτος οι τρεις άρχοντες της Ανατολής, θα έρθουν με τρία διαφορετικά δώρα... Θα φέρουν μαζί τους κάτι πιο πολύτιμο... Θα φέρουν αντί για σμύρνα, ε λ π ί δ α!  Αντί για λιβάνι π ί σ τ η! Και αντί για χρυσάφι, α γ ά π η!!!

    Αυτό θέλω κι εγώ. Να μην φέρουν υλικά δώρα... Ας φέρουν ιδανικά και ανθρωπιά, που είναι τα πιο πολύτιμα και δυσεύρετα δώρα του κόσμου και τα έχουμε ανάγκη καθημερινά! Γιατί Χριστούγεννα, δ ε ν  π ρ έ π ε ι  να είναι μόνο μία μέρα το χρόνο... Χριστούγεννα μπορεί να είναι κ ά θ ε μέρα, πάντα και παντού, α ρ κ ε ί  να υπάρχει γαλήνη, αγάπη και ηρεμία!! Τότε μόνο μπορεί να φιλιώσει το κρύο με την θαλπωρή, τότε μόνο μπορεί να φιλιώσει η αγάπη και η χαραυγή του χαμόγελου με τον χιονιά και γιατί τότε μόνο θα λεγόμαστε  ά ν θ ρ ω π ο ι !

    Κι εσείς ουρανοί που σας προστατεύουν πανάχραντα αγγελούδια, που στέκονται πάνω από την κούνια του Χριστού σκυμμένα, ψέλνοντας της αγάπης τα τραγούδια τα ευφρόσυνα, υμνολογείστε με τις ολόχρυσες δαφνοστεφανωμένες τρομπέτες σας τη Θεία Γέννηση, εκεί στη φτωχική τη φάτνη, εκεί που σταμάτησε το πιο λαμπρό του Δεκεμβρίου τ' άστρο!!

    Ο ήλιος της αγάπης σκόρπισε στη ζωή του μικρού παιδιού του ποιήματος, τα πρώτα ρόδινα χαμόγελα και τις πρώτες χρυσαφί πινελιές στον ορίζοντα της καρδιάς του! Και ένα μαντολίνο τραγουδά με κρυστάλλινους, διάφανους ήχους μια μεγάλη αλήθεια, που την γράφουμε και στις Χρυσές μας Σελίδες: Να σερνόμαστε στην γη σαν τα πονηρά ερπετά με μηδέν ιδανικά, μια ζωή... Ή να ανοίξουμε τα φτερά μας σαν τον υπερήφανο αετό, με ολοφώτεινα ιδανικά και να βαδίσουμε προς τον ήλιο... Γιατί όλοι μας έχουμε φτερά και μπορούμε όσο αργά και να είναι, να το θυμηθούμε και να πετάξουμε ψηλά... Μόνο που μερικοί το ξεχνούν... Και άλλοι, δεν ξέρουν καν ότι έχουν... φτερά...

    Τα λόγια που λέω στην χριστουγεννιάτικη γιορτή μας, έχουν μπει β α θ ι ά μέσα μου και θα γράψω κάποια από τον ρόλο μου... Λοιπόν, α ν δεν αγαπάς, α ν δεν μπορείς να δώσεις, να μοιραστείς, να προσφέρεις, τ ό τ ε δεν πρόκειται να νιώσεις Χριστούγεννα... Ναι, θα ντυθείς, θα στολιστείς, θα πάρεις δώρα, αλλά θα είναι κάτι άλλο, μια άλλη γιορτή... Χριστούγεννα όμως όχι, έστω κι αν εσύ νομίζεις ότι τα γιορτάζεις... Κι αυτό γιατί δε θα δώσεις... Μόνο θα πάρεις...

    Λένε πως, όταν χτυπούν τα καμπανάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, κάποιος άγγελος εκεί ψηλά, κέρδισε ένα ζευγάρι φτερά! Τα δικά μας φτερά εμείς οι άνθρωποι, πότε θα τα κερδίσουμε;;; Μήπως όταν βρούμε την έννοια της λέξης  "άνθρωπος";; Ναι, μόνον τότε... 

    Τότε μόνον το μήνυμα της αγάπης θα φτάσει στον ουρανό... Και αμέσως γλυκόηχα, ασημένια καμπανάκια θα αντηχήσουν και κρυστάλλινες άρπες θα ηχήσουν, καθώς αγγελικά δάχτυλα θα χτυπούν στις χορδές τις λέξεις: ΚΑΛΟΣΥΝΗ  και ΣΥΓΓΝΩΜΗ.

    Τα Χριστούγεννα θα τα βρούμε μ έ σ α μας... Ούτε τα δώρα, ούτε τα πολύχρωμα φώτα, ούτε τα πλούσια τραπέζια με τα πολλά φαγητά θα μας χαρίσουν την αληθινή σημασία των Χριστουγέννων, εάν εμείς δεν ξέρουμε τι σημαίνει: ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΣΥΜΠΟΝΙΑ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ...

    Γιατί Χριστούγεννα είναι μόνο  μ ί α λέξη με πέντε γράμματα: Α Γ Α Π Η ... Αγάπη για άγνωστους και γνωστούς, για φίλους και εχθρούς, για πλούσιους και φτωχούς, για ζώα και φυτά, για όλους τους λαούς, για όλες τις φυλές της γης...

    Τώρα που τελειώνω το γράψιμο, γέμισε η καρδιά μου από λευκά περιστέρια χαράς, ελπίδας, αγάπης, αισιοδοξίας! Τώρα η Άρτεμις άπλωσε τα βελούδινα, αστροκέντητα πέπλα της πάνω από την φτωχική φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός μας, τραγουδώντας ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ!!!! Και το τραγούδι αγκάλιασε και το δικό μου σπιτικό...

    Τα Χριστούγεννα είναι δ ό σ ι μ ο και αγάπη. Έτσι ακριβώς είναι για μένα και για όλη μου την οικογένεια! Εύχομαι σε όλους μας, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!! Και μακάρι η κ ά θ ε ημέρα μας, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ να είναι!!!!!!

                                                               ΕΥΓΕΝΙΑ  ΤΣΙΚΛΗΡΑ

------------------------------------------------------------------------------------

   Τα χρόνια πέρασαν και όταν ήμουν στο 42ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ  ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, ανέβασα στην χριστουγεννιάτικη γιορτή μας, την 11η ΕΝΤΟΛΗ που παλιά είχα ανεβάσει στον Γέρακα. Ζήτησα λοιπόν  από την ΕΥΓΕΝΙΑ και κάποια άλλα  κορίτσια, τα υπέροχα φορέματα που είχαν ράψει, όταν είχαμε ανεβάσει μαζί, την ίδια γιορτή...Μαθήτριες τότε της Δ΄και Ε΄τάξης, τώρα τελειόφοιτες Πανεπιστημίου... Δέχθηκαν με μεγάλη χαρά και όχι μόνον αυτό... Το βράδυ της γιορτής, ήρθαν να παρακολουθήσουν και να χειροκροτήσουν την προσπάθειά μας!!! Έτσι, ήρθε η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΚΛΗΡΑ, η ΡΩΞΑΝΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ και η ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ...Στο φινάλε, συγκινημένες που ξαναθυμήθηκαν τον δικό τους ρόλο και είδαν να παίζεται μπροστά τους από άλλα παιδιά, μετά τόσα χρόνια, αγκάλιασαν τους τωρινούς μαθητές μου, που τις κοίταζαν ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι... Πώς να ξεχάσω τα δυνατά αγκαλιάσματα των παλιών μαθητριών μου; Φορτισμένη συγκινησιακά,  έβλεπα ότι είχαν γίνει πανέμορφες νεαρές δεσποινίδες, το ίδιο όμως τρυφερές, ευγενικές, δοτικές, όπως όταν ήταν μικρές... Οι αξέχαστες μαθήτριές μου, τα ''δικά μου παιδιά''...Τους επιστρέψαμε τα πανέμορφα ρούχα τους, σωστές τουαλέτες και καθώς έφευγαν, νόμιζα ότι ο χρόνος είχε μείνει μετέωρος και είχε σμίξει το χθες με το σήμερα, σε ένα μαγικό, χειμωνιάτικο βραδινό, με το λαμπρό φως των Χριστουγέννων να διαχέεται στην ατμόσφαιρα...Τίποτε δεν είχε αλλάξει... Τα ίδια λόγια, οι ίδιοι ρόλοι, το ίδιο υπέροχο πνεύμα αγάπης, καλοσύνης και απέραντης ψυχικής ομορφιάς!!!...Και οι δεσμοί που μας ενώνουν, θα παραμείνουν πάντα αναλλοίωτοι, διότι έχουν σφυρηλατηθεί από το χρυσάφι του αληθινού ενδιαφέροντος, του σεβασμού και της ανιδιοτελούς αγάπης....

                         Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

                                   ΜΑΝΑ

.... Η μητέρα είναι σαν ένα μπουκέτο με λουλούδια.Χαρίζει σε κάθε παιδί την καρδιά της.

Κθώς μεγαλώνουμε, μας καθοδηγεί στον σωστό δρόμο της ζωής . Είναι ο φάρος μας.

                                                                                   Άννα Γρηγοριάδου Δ΄1

--------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 ...   Η γιορτή της μητέρας είναι μαζί με την αναγέννηση της φύσης, γιατί στο αγνό αυτό πρόσωπο, το πιο ωραίο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε, είναι ένα γλυκό φιλί κι ένα μπουκέτο λουλούδια με χιλι΄΄αδες χρώματα

                                                                              Μυρτώ Δεληγιαννάκη  Δ΄

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                    Σε σένα, Μάνα μου...

''Ρόδο αμάραντο, αγράμπελη ανθισμένη''. Είναι αληθινό λουλούδι η μάνα μας, γι' αυτό την γιορτάζουμε την άνοιξη, τον μήνα Μάη... Είναι η αγάπη... 

    Είναι το λουλούδι και μου δίνει τα μπουμπούκια του. Είναι ο ήλιος και μου δίνει την λάμψη του, είναι το φυτό και μου δίνει τον σπόρο του...

                                                                                 Ηρώ Κουκουβίνου Δ΄2

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

.... Η ωραιότερη ύπαρξη της δημιουργίας, η Μητέρα... Μιά μικρή λεξούλα που όμως σημαίνει τόσα πολλά για κάθε άνθρωπο...

            ΟΛΗ   μου η ζωή γεμάτη από σένα.

            Κρατώ μέσα στο βλέμμα μου την πρώτη σου ματιά,

           αυτή που μου έδειξε στοργή,

           γεμάτη και λατρεία,

          όταν στον κόσμο βγαίνοντας

           με πήρες αγκαλιά!

         '' ΜΗΤΕΡΑ''

                                                                 Κατερίνα Ξυράφη  Δ΄2

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            

                          Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Όταν νιώθω πεσμένη, διαβάζω τις αφιερώσεις των μαθητών μου.Με την άδολη αγάπη τους,  ξαναβρίσκω την αισιοδοξία μου και την χαρά μου.Ευλογημένα τα παιδιά, που είναι όντως ένα δείγμα του Παραδείσου πάνω στην γη.Κι εγώ ευλογημένη που δέχθηκα τόση αγάπη.   Ένα κομμάτι από την καρδιά τους, μου αφιερώνουν δυο από τις πρώτες μαθήτριές μου, η   ΜΕΛΙΝΑ  ΠΟΛΙΤΗ και η ΤΙΝΑ  ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ. Ας τις έχει ο Θεός καλά, γερές και ευτυχισμένες. Όταν προσφέρεις αληθινή στοργή, τα παιδιά το αναγνωρίζουν και στο ανταποδίδουν στο εκατονταπλάσιο! Να, γιατί εμείς οι δάσκαλοι είμαστε τυχεροί... Διότι ζούμε μέσα σε μια θάλασσα αθωότητας και δροσιάς που σου προσφέρουν τα παιδιά, αναγνωρίζοντας με τις αλάθητες κεραίες τους, το γνήσιο, από καρδιάς ενδιαφέρον του δασκάλου τους...Είναι δε, απαραίτητο  και ευκόλως εννοούμενο, ότι αν έρθει ένα καινούριο παιδί στην τάξη, πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να ενσωματωθεί γρήγορα στο περιβάλλον της τάξης. Να μιλήσουμε στους μαθητές μας και να βοηθήσουμε να ενταχθεί το νέο παιδί όσο πιο γρήγορα γίνεται στην ομάδα μας. Το παρακάτω κείμενο, έχει ιδιαίτερη αξία, διότι το γράφει μια καινούρια μαθήτρια. Συνήθως παίρνουμε μία τάξη για δύο ή τρία χρόνια.  Η Μελίνα ήρθε την δεύτερη χρονιά. Καταφέραμε σε πολύ μικρό διάστημα να νομίζει ότι ήταν μαζί μας από την αρχή, δύο χρόνια δηλαδή. Αυτό μου έφερε την μεγαλύτερη χαρά και βλέποντάς την ευτυχισμένη, ένιωθα κι εγώ μεγάλη αγαλλίαση. Και η μεγάλη μου ανταμοιβή, το κείμενο που ακολουθεί και είναι πλημμυρισμένο από αγάπη και σεβασμό... Πόσο τυχεροί που είμαστε εμείς οι δάσκαλοι!!!Αν καταφέρουμε και κερδίσουμε την αγάπη τους, τότε μέσα από τα δικά τους αθώα μάτια, θα δούμε τον εαυτό μας  νερά'ι'δες και αγγέλους, γιατί έτσι μας βλέπουν οι μαθητές μας, ε ά ν καταφέρουμε να τους κάνουμε να νιώθουν ευτυχισμένοι και ασφαλείς...

                                     ΠΡΟΣ ΤΗΝ  ΔΑΣΚΑΛΑ  ΜΑΣ

         Η δασκάλα μου είναι καταπληκτικός άνθρωπος και πιστεύω, μάλλον είμαι  σίγουρη πως είναι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου, χωρίς υπερβολές. Εγώ και όλη η τάξη μου την νιώθουμε μητέρα μας, μητέρα του σχολείου. Όλοι την αγαπάμε το ίδιο πολύ, γιατί έχει πολύ καλή  συμπεριφορά απέναντί μας, είναι ευαίσθητος άνθρωπος και γιατί ποτέ  δεν μας κρατάει κακία, αν κάνουμε ζαβολιά. Με την συζήτηση λύνει όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί.

  Θα λυπηθώ πολύ,  εάν του χρόνου στην Ε΄τάξη,  δεν θα ξαναέχω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο για δασκάλα. Από την ημέρα που ήρθα σε αυτό το σχολείο - είναι περίπου ένας χρόνος -  και μόλις αντίκρισα  το ζεστό και φιλικό  βλέμμα  της κυρίας Πολυάνθης, ένιωσα πως ήμουν  χρόνια και χρόνια σε αυτό το σχολείο και πως ήξερα αυτή την δασκάλα  όχι έναν χρόνο, αλλά πέντε. Και πιστεύω πως όσα παιδιά πέρασαν από την κυρία Πολυάνθη, είναι πολύ τυχερά, γιατί τους έμεινε ένα πανέμορφο σημάδι και μια πανέμορφη εικόνα από την άριστη συμπεριφορά της. Είναι η μόνη δασκάλα - πιστεύω- που πλησιάζει τόσο πολύ τα παιδιά και μακάρι να ήταν όλες οι δασκάλες του κόσμου σαν την κυρία Πολυάνθη.  Κι αν  κάποια δασκάλα  δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου,είναι η κυρία αυτή που έχω  φέτος  στην Δ΄ Δημοτικού.

       Μας μίλησε τόσο παθιασμένα για τους αγώνες των Ελλήνων, όπως θα μίλαγε μόνο μια πραγματική Ελληνίδα. Και όταν κάναμε το μάθημα για την Μακεδονία, τα έλεγε τόσο παραστατικά, που μας έκανε να πιστέψουμε πως ζούσαμε στην δοξασμένη εποχή του Μέγα Αλέξανδρου.

    Οδηγεί την φαντασία μας στα όνειρα, στα πολύ ωραία όνειρα με τους ροδοκόκκινους κήπους και τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Αγαπάμε πολύ την κυρία Πολυάνθη και ελπίζουμε να μη μας ξεχάσει ποτέ.

     Να ξέρετε κυρία Πολυάνθη πως αυτά που μας διδάξατε,  π ο τ έ δεν θα τα ξεχάσουμε όσο κι αν μεγαλώσουμε και ευχόμαστε σε όλα τα παιδιά να έχουν μια δασκάλα σαν την κυρία Πολυάνθη...    Γεια σας, αγαπημένη μας κυρία Πολυάνθη!! Δεν θα σας ξεχάσουμε  π ο τ έ !!

                                           ΜΕΛΙΝΑ  ΠΟΛΙΤΗ

                                           ΤΙΝΑ  ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ    Δ΄2

     

                    Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Άλλο ένα κείμενο, από το μακρινό 1994...  Νέα κοπέλλα τότε, με την ίδια ως τα σήμερα όρεξη για δουλειά και άμετρη αγάπη για τους μαθητές μου. Το κείμενο το υπογράφει ο ΣΩΤΗΡΗΣ  ΚΟΥΡΚΑΣ. Καινούριος μαθητής, μα τον αγκάλιασε όλη η τάξη από την πρώτη στιγμή και όλα πήγαν κατ' ευχήν... Να είσαι καλά παιδάκι μου, όπου κι αν βρίσκεσαι τώρα!!!

                                      Η  ΔΑΣΚΑΛΑ  ΜΟΥ

                Στην αξιαγάπητη κυρία Πολυάνθη.

Φέτος ήταν για μένα μια χρονιά σε νέο σχολείο. Είχα την αγωνία αν θα με δεχτούν, όπως στο περσινό... Ο φόβοος  αν η δασκάλα της τάξης μου  θα είναι καλή και αν με συμπαθήσει, ήταν μεγάλος. Από  κάποια μαμά προηγούμενης τάξης, μάθαμε ότι  με την  κυρία Πολυάνθη, θα ήμουν τυχερός...Όταν το έμαθα, ο φόβος  έφυγε από μέσα μου, αλλά είχα μερικές αμφιβολίες - αν θα είναι τόσο καλή...

     Όταν μπήκα μέσα στην τάξη, περίμενα να δω  αν θα ήσασταν όπως σας φανταζόμουν... Μόλις μπήκατε μέσα χαμογελαστή και μας μιλήσατε, με μαγέψατε με τα λόγια σας και το γλυκό χαμόγελό σας. Στο πέρασμα της χρονιάς κατάλαβα ότι είστε πράγματι η καλύτερη δασκάλα του σχολείου. Μαζί, στην διάρκεια της σχολικής χρονιάς, περάσαμε απίθανες στιγμές και μάθαμε πολλά και ωραία πράγματα. Μια από αυτές ήταν η χριστουγεννιάτικη γιορτή μας που βγήκε θαυμάσια. Ακόμα και η αγωνία αν θα πετύχει το θεατρικό μας ή όχι, ήταν κάτι καινούριο και πρωτόγνωρο για μένα.

        Οι ώρες του μαθήματος μαζί σας, δεν ήταν ποτέ βαρετές. Πάντα κάτι ωραίο και καινούριο είχατε να μας πείτε. Πάρα πολύ ωραία ήταν όταν μας κάνατε παράδοση Ιστορίας.Επίσης τέλεια ήταν με τις αναλύσεις, όπως και με την διασκευή του ποιήματος '' ΤΑ  ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ'' που πόνεσε το χέρι μου από το γράψιμο, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα ήταν θαύμα και ένιωσα μεγάλη χαρά!!!!

        Κυρία Πολυάνθη, σας ευχαριστώ πολύ για όλες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί και θα ήθελα να σας είχα δασκάλα, σε όλο το Δημοτικό!!! Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ!!

        Σας αγαπώ πολύ!!!

                                                         ΣΩΤΗΡΗΣ  ΚΟΥΡΚΑΣ  Δ΄2

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Έτος 1994... ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ... Πόσα χρόνια πίσω... Όμορφα, διδασκαλικά χρόνια, γεμάτα αγάπη και υπέροχες αναμνήσεις... Από εκείνη την μακρινή εποχή, το παρακάτω κείμενο. Ήμουν νέα πολύ τότε. Η αγάπη μου όμως και η έγνοια μου για τις μαθήτριες και τους μαθητές μου, πάντα η ίδια. Με το πέρασμα των χρόνων, δεν έχασε τίποτε από την λάμψη των πρώτων ημερών. Αντιθέτως... Το συναίσθημα φωτισμένο από την πατίνα του χρόνου, παρέμεινε το ίδιο παθιασμένο με το αντικείμενο του λειτουργήματός μου - τα παιδιά - και δέθηκε με περισσότερη σοφία και εμπειρίες. Και τα παιδιά, αν τους δείξεις στοργή και αληθινό ενδιαφέρον, ανταποκρίνονται με την ίδια αγάπη και τρυφεράδα... Τα ίδια  σου γράφει ο μαθητής του 1980, τα ίδια και ο μαθητής του 2012... Που πάει να πει, ότι κάτι καλό έκαμες πάνω στις δεκάδες των παιδιών που πέρασαν από τα χέρια σου... Κι αυτό, γιατί για σένα η κάθε σχολική ημέρα, πρέπει να είναι σαν ένα καινούριο ξεκίνημα γεμάτο προκλήσεις και ενδιαφέρον. Όπλα σου, η αληθινή αγάπη σε αυτό που κάνεις και η αληθινή αγάπη για τους εκάστοτε μαθητές σου. Τις ωραιότερες αναμνήσεις τις έχω από τα χρόνια μου ως δασκάλα.  

    Το κείμενο που ακολουθεί, είναι της ΗΡΩΣ ΚΟΥΚΟΥΒΙΝΟΥ, Ιούνιος του 1994...  Η αγαπημένη, ξεχωριστή Ηρώ μου, σπούδασε ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. Τελείωσε την ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ και έκανε ΜΑΣΤΕΡ στην Αγγλία, επάνω στην ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ στο INSTITUTE of EDUCATION του Λονδίνου. Σήμερα έχει μια σπουδαία καριέρα, και μια υπέροχη οικογένεια!!!! Η Ηρώ, ήταν ένα παιδί πανέξυπνο, γεμάτο τρυφερότητα. Προσεχτική, ευγενική, με μια καρδιά σαν ρόδο μοσκοβολιστό και πανέμορφο. Βρήκα την αφιέρωσή της στο περιοδικό που βγάζαμε και συγκινήθηκα πάρα πολύ... Τελικά η αγάπη είναι ένα δώρο που δεν χάνεται ποτέ... Αχ, Ηρώ μου, το συγκεκριμένο κείμενό σου, το είχα πάντα στο μυαλό μου, όσα χρόνια κι αν πέρασαν... Είναι ένα μικρό διαμάντι, ένα ποίημα!!! Τα λόγια σου βελούδινα, έρχονταν πάντα στο μυαλό μου, γαλήνευαν σαν άγγιγμα ζεφύρου την καρδιά μου και φώτιζαν την ημέρα μου... Γι' αυτό και εκείνο το περιοδικό που το περιέχει, ήταν πάντα μπροστά στην βιβλιοθήκη μου, ώστε να το ανοίγω οποιαδήποτε στιγμή ήθελα... Διότι η ανιδιοτελής αγάπη που πηγάζει από τις αγνές, καρδιών των μαθητών μας, δίνουν σε μας τους δασκάλους την δύναμη να προχωράμε πάντα μπροστά... Α υ τ ή  η  α γ ά π η, κάνει την δασκάλα τους να φαντάζει στα αθώα μάτια τους, με πριγκίπισσα, ένα πλάσμα φωτεινό, γεμάτο καλοσύνη... Αρκεί βέβαια να έχεις  κ α τ α φ έ ρ ε ι  να κερδίσεις τις ψυχούλες τους και να τους έχεις δώσει τα σωστά πατήματα, για να βαδίσουν χαρούμενα στον δρόμο της παιδείας και της γνώσης... Ο Θεός, να ευλογεί όλα σας!!! Π α ι δ ι ά  μ ο υ !!!!!!

ΣΤΗΝ  ΔΑΣΚΑΛΑ  ΜΟΥ

Την κοιτάζω εκεί στην έδρα και το βλέμμα μου φωτίζεται. Η κυρία Πολυάνθη είναι η  μ η τ έ ρ α  κι εμείς είμαστε τα παιδιά της. Είναι το λουλούδι κι εμείς είμαστε τα πέταλα... Είναι το φεγγάρι κι εμείς είμαστε τ' αστέρια... Είναι ο ήλιος κι εμείς είμαστε οι ακτίνες του...

    Το βλέμμα της ζεστό έρχεται και  α γ κ α λ ι ά ζ ε ι  την καρδιά μου. Η σκέψη της έρχεται και ακουμπάει στο μυαλό μου. Όταν μιλάει για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, η ψυχή μου αγαλλιάζει. Στα μάτια της βλέπω έναν κόσμο γεμάτο αδελφοσύνη, τιμιότητα και ειλικρίνεια. Η φωνή της είναι  τ ό σ ο  γλυκιά που μοιάζει με κελάηδημα αηδονιού.

    Όταν μας παραδίδει Ιστορία,  ξ α ν α ζ ο ύ μ ε  στην παλιά εποχή. Οι αριθμοί στα μαθηματικά γίνονται εύκολα παιχνίδια. Τα θρησκευτικά από το στόμα της γίνονται Θεία Λειτουργία. Όταν μας διηγείται τις εθνικές μας γιορτές, ν ι ώ θ ο υ μ ε υπερήφανοι για την πατρίδα μας.

    Μαζί της οι μέρες μεταμορφώνονται σε χαρούμενους μήνες και οι μήνες σε αξέχαστα χρόνια... Αν λείψει  έ σ τ ω  και μια μέρα, αισθάνομαι θλίψη και νιώθω σαν να έχω να την δω μήνες...

    Τα κρύα - του χειμώνα που πέρασε - δίπλα της έγιναν ζεστή αγκαλιά...

    Το καλοκαίρι έφτασε... Η καρδιά μου γεμίζει μελαγχολία που φεύγω από κοντά της. Είναι σαν να έρχεται στην καρδιά μου παγωνιά... Περάσαμε κοντά της δυό υπέροχα χρόνια... Στην σκέψη μου θα μείνουν για  π ά ν τ α  γλυκές αναμνήσεις. Θα αναπολώ με νοσταλγία τις στιγμές που περάσαμε μαζί, τα μεγάλα όμορφα μάτια της, το γλυκό πρόσωπό της και την πλούσια καρδιά της...

    Θ α  σ ε  α γ α π ώ  γ ι α  π ά ν τ α  και θα σ' έχω στην καρδιά μου, αγαπημένη μου δεύτερη μητέρα...  Ό π ο υ  κι αν βρίσκομαι κυρία Πολυάνθη,  ε σ ύ  θα είσαι  δ ί π λ α  μου και θα με φυλάς... Σου γράφω αυτά τα λόγια και δάκρυα έρχονται στα μάτια μου... Θα είσαι ένα κομμάτι του εαυτού μου, της ζωής μου και της ψυχής μου,  γ λ υ κ ι ά  μου δασκάλα!!...

                                                 ΗΡΩ ΚΟΥΚΟΥΒΙΝΟΥ  Δ΄2

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΥ, υπήρξε μια ξεχωριστή μαθήτρια. Ήταν ευγενέστατη, τρυφερή, επιμελέστατη, δοτική. Θετικό στοιχείο μέσα στην τάξη, έχαιρε της εκτιμήσεως όλων των συμμαθητών της. Έχει  τελειώσει ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΙΓΑΙΟΥ. Κάνει το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ της στα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. Η φωτεινή φιγούρα της στο Φιλολογικό Βραδινό για τον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ, με την υπέροχη φορεσιά της, όπως και στο πατριωτικό έργο που έγραψα και ανεβάσαμε κατά την Εθνική Εορτή της 25ης Μαρτίου, θα μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Άστραφτε πάνω στην σκηνή και από το Χορόδραμα, που παρουσιάσαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ακόμα ακούω την φωνή της να απαγγέλλει με σπαραχτική φωνή τα λόγια από τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ του ΡΙΤΣΟΥ:

"Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,

ποτάμι της φτωχής αυλής, ανθέ της ερημιάς μου...........

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω.......

Γιέ μου, στ' αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου...

Σου πήρα το ντουφέκι σου...Κοιμήσου εσύ πουλί μου!!!

    Και η Πηνελόπη μας, έκανε  όλο το κοινό να ανατριχιάσει, από την υπέροχη ερμηνεία της. Στο παρακάτω κείμενό της, μιλάει για ένα Μουσείο που θα έπρεπε ό λ ο ι οι Έλληνες να επισκεφθούμε, παίρνοντας και τα παιδιά μας μαζί. Δείτε, τι εντύπωση έκανε στην Πηνελόπη, που εκφράζει με τα λόγια της και τα συναισθήματα όλων των συμμαθητών της... Για να θυμηθούν μάλιστα όσα είδαν, κρατούσαν σημειώσεις, καθ' όλη την περιήγησή μας... Διαβάζοντας το κείμενο, θα βρείτε ίσως και στοιχεία που δεν γνωρίζατε...

ΕΘΝΙΚΟ  ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΜΟΥΣΕΙΟ

Από τις πιο όμορφες επισκέψεις σε Μουσεία, είναι αυτή που κάναμε χθες. Ξεκινήσαμε το πρωί από το σχολείο μας με ένα πούλμαν, όλα τα παιδιά της τάξης μου, μαζί με την δασκάλα μας.

    Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα από τα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα Μουσεία της πατρίδας μας, το ΕΘΝΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΜΟΥΣΕΙΟΝ [η παλιά Βουλή]. Μπροστά του στέκει υπερήφανα, το άγαλμα του αγαπημένου αρχιστράτηγου του 1821 Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Βρίσκεται καβάλα στο υπερήφανο άλογό του με την φουστανέλα του και δείχνει με τεντωμένο μπροστά το δεξί του χέρι, την πηγή του ελεύθερου πνεύματος, το Πανεπιστήμιο, οδηγώντας μας πάντα μπροστά στην δόξα και στην Λευτεριά...

    Στην είσοδο του Μουσείου, υπάρχει ένα μικρό μέρος που πουλάει καταπληκτικά αντικείμενα, εμπνευσμένα κυρίως από την Ελλάδα. Αφού περιηγηθήκαμε και είδαμε όλα τα εκθέματα, στο τέλος, εμείς τα παιδιά ενθουσιαστήκαμε. Ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος, γιατί είδαμε όλη την Ιστορία μας να στέκεται μπροστά μας, υπερήφανη και δοξασμένη.

    Μπροστά, αντικρίσαμε στην κανονική του διάσταση, το αντίγραφο του ζωγραφικού πίνακα του μεγάλου Ντελακρουά Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ. Ένα έργο, ρεαλιστικό, αληθινό, που δακρύσαμε βλέποντας την θηριωδία του Τούρκου, στον βασανισμένο άμαχο πληθυσμό της Χίου... Η κυρία ρώτησε μία υπάλληλο του Μουσείου, πού είναι η εικόνα του τελευταίου βασιλιά του Βυζαντίου και της είπαν ότι είχε μεταφερθεί. Η δασκάλα μας, μάς εξήγησε, ότι ήταν μια φοβερή εικόνα δίπλα στο άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Παρουσίαζε τον Κωνσταντίνο νεκρό με υπερήφανη όψη. Και πάνω του είχε πέσει και τον σκέπαζε με τις φτερούγες του ο δικέφαλος αετός... Σκεφθήκαμε: τι φοβερός συμβολισμός!... Τα δάκρυα της ψυχής μας, ίσως απαλύνουν τον ύπνο αυτού που μαζί του μαρμάρωσαν και τα όνειρα ενός ολόκληρου έθνους... Προχωρήσαμε και μπαίνοντας στην πρώτη αίθουσα, είδαμε τα όπλα των αθάνατων αγωνιστών μας, τα μαλαμοκαπνισμένα... Του Μακρυγιάννη,του Κολοκοτρώνη,του Ανδρέα Μιαούλη, του Κανάρη, του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Μάρκου Μπότσαρη και  π ο λ λ ώ ν άλλων άξιων πολεμιστών, που έδωσαν την ψυχή τους και την ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας... Και ξαφνικά, ο χρόνος σταμάτησε... Έβλεπα τα όπλα που είχαν αγγίξει χέρια ηρωικά... Ανατρίχιασα... Νόμισα ότι όλες αυτές οι μεγάλες μορφές γέμισαν την αίθουσα, ήρθαν και στάθηκαν πλάι μας!! Ήταν ένα συναίσθημα συγκλονιστικό....

    Στην άλλη αίθουσα υπήρχε το ευαγγέλιο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ και η εκθαμβωτική του κορώνα κεντημένη με χρυσές κλωστές, που λάμπει σαν τις ακτίνες του ήλιου! Πιο πέρα ήταν οι σφραγίδες του και ο διαμαντένιος σταυρός του. Είδαμε και πολλά ενθύμια του μεγάλου φιλέλληνα, Λόρδου Μπάϋρον, πορτρέτα των αγωνιστών και αγωνιστριών του 1821, βιβλία, σπουδαία έγγραφα, προτομές οπλαρχηγών και έπιπλα από το παλάτι του Όθωνα και της Αμαλίας.

    Στην συνέχεια πήγαμε στην αίθουσα με τις στολές. Όλες ήταν χάρμα οφθαλμών! Να χαίρεσαι να τις φοράς, να θέλεις να τις βγάλεις φωτογραφίες για παντοτινό ενθύμιο! Υπάρχουν στολές από την Κρήτη, την Πελοπόννησο, τις Κυκλάδες, την Ζάκυνθο, την Λευκάδα, την Κέρκυρα, την Άρτα, την Μακεδονία, την Θράκη, από όλη την Ελλάδα μας!!! Κάθε στολή μάς έδειχνε τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου της. Οι στολές ήταν κεντημένες με πολύχρωμες κλωστές, θαυμάσια σχέδια, ραμμένες με μεταξωτά και υφαντά υφάσματα, πανέμορφα και εντυπωσιακά. Τα κοσμήματα που στόλιζαν τα κορίτσια εκείνης της εποχής και τα φορέματά τους, ήταν λεπτοδουλεμένα, φανταστικά, περιδέραια, ζώνες, σκουλαρίκια, ασημένια και χρυσά!! Θαυμάσαμε και τα ρούχα των ανδρών αγωνιστών, όπως την καταπληκτική φορεσιά του Μακρυγιάννη.

    Στην επόμενη αίθουσα, είδαμε τα δώρα του Καποδίστρια, που έδωσε στον γάμο του Γενναίου Κολοκοτρώνη, τον γιο του μεγάλου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τα οποία είναι: χρυσαφικά, σφραγίδες, βραχιόλια και ένα πολύτιμο ρολόϊ. Αυτή η αίθουσα είναι αφιερωμένη στον πρώτο και καλύτερο πρωθυπουργό της Ελλάδας μας, τον μοναδικό Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, επειδή δεν είχε η Ελλάδα χρήματα, αρνήθηκε να λάβει μισθό και όταν μετακόμισε από την Ρωσία, τα κιβώτια που περιείχαν τα πράγματά του, σκέφτηκε να τα κάμει καρέκλες. Και το έκαμε! Οι καρέκλες αυτές, υπάρχουν μέσα στην αίθουσα. 

    Μια υπάλληλος του Μουσείου, μας είπε ότι στις επόμενες αίθουσες θα βλέπαμε προσωπικά αντικείμενα διαφόρων ηρώων και μιας ηρωίδας. Πράγματι είδαμε προσωπικά αντικείμενα του Κωνσταντίνου Κανάρη και του Ανδρέα Μιαούλη. Η ηρωίδα ήταν η Ρόζα Μπότσαρη,κόρη του Μάρκου Μπότσαρη, η πρώτη Ελληνίδα Κυρία των Τιμών της βασίλισσας Αμαλίας. Η Ρόζα Μπότσαρη, έχει απεικονιστεί μέσα σε ένα πορσελάνινο πιάτο με την παραδοσιακή μας στολή και την α π α ρ ά μ ι λ λ η  ομορφιά της, που την έκανε πασίγνωστη. Υπήρξε μια αληθινή καλλονή!!

    Μας έδειξαν το σκήπτρο του βασιλιά Όθωνα, το οποίο είναι σκαλισμένο με πολλές λεπτομέρειες, το μπροστινό μέρος της βασιλικής λέμβου και το σερβίτσιο του, κομψότατο, ζωγραφισμένο με πολλά, λεπτεπίλεπτα σχέδια...

    Σε προηγούμενη αίθουσα είδαμε λάβαρα του 1821, άλλο με ένα σταυρό πάνω του, άλλο με μια άγκυρα και την επιγραφή "Ή ταν ή επί τας" και άλλο με την επιγραφή "Μολών Λαβέ". Η δασκάλα μας, μάς έδειξε  μια υδρία. Η υδρία περιέχει... την καρδιά του μεγάλου μπουρλοτιέρη μας, Κωνσταντίνου Κανάρη!!! Έκπληκτοι ακούσαμε να μας το λέει η κυρία μας, η οποία μάς πρότεινε να χαιρετίσουμε τον αθάνατο ήρωα. Τότε όλοι μας γονατίσαμε μπροστά στην υδρία και μετά όρθιοι σε προσοχή, τραγουδήσαμε τον Εθνικό μας Ύμνο, πολύ συγκινημένοι... Εκείνη την ιερή στιγμή σκεφτόμαστε: "Αν δεν ήσουν εσύ  μπουρλοτιέρη Κωνσταντή και όλοι οι άλλοι ήρωες, τότε η Ελλάδα μας θα ήταν ακόμα σκλαβωμένη στην Τουρκία... Σε ε υ χ α ρ ι σ τ ο ύ μ ε!!!!!"  Στην πόρτα είχαν σταθεί και οι κυρίες του Μουσείου που μας κοίταζαν κατασυγκινημένες... Ήταν μια ώρα αξέχαστη, μοναδική...

    Στην  ίδια αίθουσα υπάρχει και μέρος της βάρκας του ναυάρχου, Ανδρέα Μιαούλη, που την χρησιμοποίησε για να ξεφύγει, μετά την πυρπόληση του τουρκικού στόλου!! Ο Ανδρέας Μιαούλης ήταν ένας μεγάλος καραβοκύρης, με πολλές νίκες.  Ο πατέρας του, ο Δημήτριος Βώκος, ήταν εμποροπλοίαρχος, έτσι ο γιος του, που το αληθινό όνομά του ήταν Ανδρέας Βώκος, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του. Στα 16 του χρόνια, ο Ανδρέας έγινε καπετάνιος του πλοίου του. Τον είπαν Μιαούλη, γιατί πάνω στην έξαψη της μάχης, φώναζε στους κωπηλάτες του για να έχουν συντονισμένη και γρήγορη κίνηση: "Γρήγορα!!! Όλοι μαζί!!!!! Μιά ούλοι!!! Μιά ούλοι!!! Μιά ούλοι!!!" Και του έμεινε το παρώνυμα... Μιαούλης, που έτσι τον ξέρουμε όλοι μας!!!! Πέθανε το 1835 στον Πειραιά, όπου προς τιμήν του μεγάλου αγωνιστή, ονόμασαν  μία περιοχή "Ακτή Μιαούλη". Διάλεξαν το σημείο αυτό, γιατί εκεί είναι ο τάφος ενός άλλου μεγάλου αρχαίου Έλληνα, του Θεμιστοκλή, του νικητή της υπέρλαμπρης ναυμαχίας κατά των Περσών, στην Σαλαμίνα!!!! Η καρδιά τού ήρωα, βρίσκεται μέσα σε ασημένια λήκυθο, στο Μουσείο Ύδρας...

    Η τελευταία αίθουσα ήταν αυτή του Κοινοβουλίου. Από εδώ πέρασαν ο Μαυροκορδάτος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Μακρυγιάννης, ο Ανδρές Βώκος, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και άλλοι πολλοί αγωνιστές και πολιτικοί. Καθίσαμε κι εμείς στα έδρανα, αναλογιζόμενοι όσα αξέχαστα είχαμε δει...

    Θα ήθελα εγώ προσωπικά να ευχαριστήσω τους ανθρώπους του Μουσείου που μας κατεύθυναν και την δασκάλα μας, την κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, που μας τα εξήγησε όλα όσα είδαμε, με τον δικό της τρόπο. Όλοι μας, μέσα από την καρδιά μας, ευχαριστούμε: Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Κωνσταντίνο Κανάρη, τον Αντρέα Μιαούλη, τον Ρήγα Φερραίο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Νικηταρά Σταματελόπουλο τον Τουρκοφάγο, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Αντρέα Ανδρούτσο, τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, τον Μάρκο Μπότσαρη, τον Μαυρομιχάλη, τον Καποδίστρια, τον Κίτσο Τζαβέλλα, την Μαντώ Μαυρογένους,, τον Λάμπρο Τζαβέλλα, την καπετάνισσα Δώμνα Βισβίζη, την Λασκαρίνα - Μπουμπουλίνα, τον Γενναίο Κολοκοτρώνη, τον Φώτη Τζαβέλλα, τον Χρήστο Καψάλη, τον Γρηγόριο Δικαίο ή Παπαφλέσσα, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Βίκτορα Ουγκώ, τον Ευγένιο Ντελακρουά, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Λάμπρο Κατσώνη, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, τον Νικόλαο Σκουφά, τον Ολύμπιο, τον Ιωάννη Φαρμάκη, τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή, τον Λεωνίδα, τον Διγενή Ακρίτα, τους ήρωες του έπους του 1940  και όλους τους  γνωστούς και άγνωστους ανώνυμους ήρωες που στο διάβα της τρισχιλιάχρονης Ιστορίας μας, θυσιάστηκαν για την Λευτεριά της Ελλάδας μας!!!!

    Τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί στην ζωή μου δεν θα έχω τον φόβο της σκλαβιάς και θα ζω σε μια ελεύθερη και υπερήφανη, δοξασμένη χώρα!! Όλοι μας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ αυτούς τους υπέροχους  ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους με αλτρουισμό, για την πολύτιμη ελευθεριά μας!!!!!

                                                           ΠΗΝΕΛΟΠΗ  ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΥ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Οι αδελφές Γκίτσα, ήταν από την Ρουμανία... Ξεχωριστά πλάσματα, πανέμορφα και τα δυο τους. Τις είχα και τις δύο μαθήτριες. Η μεγαλύτερη, η ΜΠΕΑΤΡΙΣ, σπούδασε ιατρός στην πατρίδα της και τώρα είναι ειδικευόμενη παιδοχειρουργός. Το κείμενο που θα διαβάσετε, το υπογράφει η μικρότερη, η ΜΠΙΑΝΚΑ, που τελειώνει εφέτος την ιατρική. Θα θυμάμαι την Μπεατρίς να είναι το αστραφτερό πρώτο πνεύμα των Χριστουγέννων, στην ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΊΑ που ανέβασα για δεύτερη φορά, στο τελευταίο σχολείο που πήγα. Και στο χορόδραμα, στο φινάλε, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, φανταστείτε την Μπεατρίς πάνω σε ένα βάθρο ψηλά, να ξετυλίγονται από τα χεράκια της δεκάδες μακριές, πολύχρωμες, σατινένιες κορδέλες που κατέληγαν στα χέρια παιδιών, αντιπροσωπεύοντας την διάδοση του ελληνικού πνεύματος που πηγάζει από την αρχαία Ελλάδα. Και η Μπεατρίς, ντυμένη στα γαλάζια, με χρυσό στέμμα στα μαλλιά, ορθωνόταν ωσάν αγέρωχη, αθάνατη Ελλάδα. Η Μπιάνκα, άλλη χρονιά, έλαμπε σαν νεράιδα στο χορόδραμα ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΩΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ και στο θεατρικό έργο στο τέλος της σχολικής χρονιάς το ΕΝ ΟΜΟΜΑΤΙ. Άλλες φορές, με άλλα παιδιά είχαμε παρουσιάσει ΤΟ ΛΑΘΟΣ και το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Την χρονιά που είχα μαθήτρια την Μπιάνκα, πριν γράψουν την παρακάτω Έκθεση [το σημερινό Σκέφτομαι και Γράφω] στο σχολείο, μιλήσαμε όχι μόνο για τις μορφές τού φθινοπώρου, αλλά και για το πώς επηρεάζει την ζωή και τα συναισθήματά μας. Αυτό γινόταν πάντα προτού γράψουμε μια έκθεση. Συζητούσαμε. Τους επέτρεψα λοιπόν να έχουν ανοιχτές τις ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ μας πάνω στο θρανίο και να βοηθηθούν στα καλολογικά σημεία, αρκεί να τα εντάξουν σωστά στον γραπτό τους λόγο. Αποτέλεσμα της προσπάθειας αντιπροσωπευτικό, είναι το παρακάτω κείμενο της αγαπημένης μας Μπιάνκας. Αξέχαστη μορφή στα θεατρικά μας έργα, τρυφερή καρδιά, άριστη μαθήτρια, που κατάφερε κι έκανε κτήμα της εις βάθος, την ελληνική γλώσσα. Όπως και η αδελφούλα της!! Δεν θα τις ξεχάσουμε π ο τ έ!!!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Το φθινόπωρο έφθασε... Έφερε τις δροσερές βροχές, τα κίτρινα χρυσά φύλλα του και τα βαριά του σύννεφα γεμάτα βροχή. Πρωτοβρόχια... Η γη έχασε τις ομορφιές της... Η πλάση στέκει μαραμένη, σαν μάνα που έχει το παιδί της στα ξένα... Μουντή η ατμόσφαιρα, παράξενη... Στέκει μόνη της στα σκοτεινά σοκάκια της γειτονιάς... Μόνη της γυρεύει έναν φίλο ανοιξιάτικο, αλλά δεν βρίσκει... Δεν βρίσκει κανέναν... Βρίσκει μόνο κάτι κίτρινα, νεκρά, ξερά φύλλα... Δροσερές ριπές του ανέμου, απομακρύνουν από την μάνα τους το δέντρο, τα ξερά φύλλα που λούφαξαν στη ρίζα του...

    Η βροχή του φθινοπώρου πάνω σε όλη την πλάση, δεν είναι μόνο ένα ξέσπασμα του ουρανού, είναι και η ανάσα της γης, η ανάσα του αγέρα... Κοιτάζω τις βροχοστάλες, ακούω την μαγεία της βροχής και νιώθω τον κόσμο όλο να πάλλεται μέσα στα αφτιά μου... Ακούω τον ήχο της βροχής που πέφτει ρυθμικά πάνω στο περβάζι του παραθύρου μου... Βλέπω τις σταλίτσες, τις κόρες του πατέρα ουρανού, να αχνοφαίνονται μέσα στην πυκνή ομίχλη, σαν μαργαριτάρια και διαμάντια που αιωρούνται με μαγευτικό τρόπο στον ορίζοντα. Και η βροχή συνεχίζει να ψιθυρίζει πάνω στα τζάμια το μονότονο, μελαγχολικό της τραγούδι... Οι αστραπές σαν πύρινα φίδια αυλακώνουν το στερέωμα... Και ξάφνου, η βροχή σταμάτησε να τραγουδάει και κρύφτηκε στις ρίζες των δέντρων και των λουλουδιών στον κήπο της κυρίας Μαρίας και στην λιμνούλα που σχηματίστηκε στην αυλή της...

    Ήρθε και η επόμενη φθινοπωρινή μέρα. Η πρωινή δροσιά στραφταλίζει επάνω στα φρεσκοπλυμένα φύλλα, σαν μικρά διαμαντάκια που έπεσαν από το βραχιόλι κάποιας μικρής νεράιδας της αυγής... Οι φθινοπωρινές ηλιοκόρες ξεπρόβαλαν κρυφά από τον κακό εχθρό τους, το κρύο, που τις κρατούσε φυλακισμένες στο γκρίζο παλάτι του... Η στραφταλιστή πρωινή δροσοστάλα αγγίζει την παλάμη μου, που την κρατούσα ανοιχτή περιμένοντας να με φτάσει το πρώτο φίλημα της ημέρας... Ο κρυστάλλινος, πρωινός ήχος της βροχής, σκορπίζει ολόγυρα το παραπονιάρικο μοτίβο του τραγουδιού της, κάνοντας τα αγριολούλουδα να ξυπνήσουν χαρούμενα και να σηκώσουν το κεφαλάκι τους ζωηρά, ρουφώντας άπληστα το νερό... Και από το βάθος του χωραφιού, λαμπυρίζει η σμαραγδένια λάμψη που ορθώνεται από το καθάριο πια, αχνιστό πράσινο των αγρών... Η βροχή του φθινοπώρου πάνω στους αγρούς, η βροχή του φθινοπώρου πάνω στην γη, φέρνει μια συναισθηματική ζεστασιά στην καρδιά των ανθρώπων...

    Αυτή την εποχή, η θάλασσα συχνά μένει καλοκαιριάτικη και ζαφειρένια... Μα, ξάφνου ο Ποσειδώνας, αναταράζει με την τρίαινά του την άλλοτε ήρεμη, γαλάζια σειρήνα... Η θάλασσα με τους σμαραγδένιους και κεχριμπαρένιους φωσφορισμούς της, μοιάζει με άγριο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει την στεριά με τα αφρισμένα, σαν χαίτες λευκών αλόγων, κύματά της...

    Το φθινόπωρο... Μια εποχή με διαφορετικές εικόνες, ξεχωριστή, με πολλές εναλλαγές... Μου θυμίζει την ανθρώπινη ψυχή με τις πολλές συναισθηματικές εναλλαγές της... Είναι μια υπέροχη, πρασινογαλαζόχρυση, εποχή του χρόνου, που ντύνει την φύση, με φλογερά κόκκινα, έντονα πορτοκαλιά και αστραφτερά χάλκινα χρώματα!!!! Το φθινόπωρο και η άνοιξη, είναι ο προθάλαμος για τις δυο άλλες εποχές του χρόνου: Του χειμώνα και του καλοκαιριού. Το φθινόπωρο περιέχει και τις σκιές του χειμώνα, αλλά και τις χαρούμενες ηλιαχτίδες του καλοκαιριού!! Τώρα, τα καιρικά φαινόμενα είναι πολλά και διαφορετικά. Θα μπορούσες να πεις, ότι είναι... καλοκαιρινοχειμωνιάτικα!!! Υπερέχει όμως, ο βροχερός χαρακτήρας του, που μας προετοιμάζει για τον ερχομό του γέρου χιονιά...

    Αυτό είναι λοιπόν το χλωμό, όμορφο φθινόπωρο, που μπολιάζει την ψυχή μας με το μελαγχολικό του χαμόγελο και το δάκρυ της χρυσοχάλκινης, θλιμμένης ματιάς του...

                                       ΜΠΙΑΝΚΑ  ΓΚΙΤΣΑ                                        

Η  ΩΡΑ  ΤΩΝ  ΜΑΘΗΤΩΝ

Αυτή η φορά, είναι διαφορετική από τις άλλες. Είναι τελείως αλλιώτικη, με πονεμένη έκβαση. Ο μαθητής μου Ντανιέλ Στρούγκα ήταν από την Αλβανία. Ένα παιδί που μπορεί να μην "έτρεχε" στα μαθήματα, αλλά ήταν τρομερά ευσυνείδητος και πολύ ευαίσθητος. Μέσα από τα θεατρικά μας, βρήκε το ταλέντο του και σε όλες τις παραστάσεις μας, ξεχώριζε. Ήξερε μάλιστα και τέλειο μπρέϊκ ντάνς!!! Ένα παιδί που αργότερα, ακόμα και ως μαθητής Γυμνασίου, ερχόταν να με δει, γεμάτος χαρά. Ώσπου τον έχασα. Έμαθα ότι ένα βράδυ που γύριζε με τον φίλο του από διασκέδαση με το αυτοκίνητο, στο φανάρι της Αγίας Παρασκευής, έγινε το καθοριστικό ατύχημα. Ο Ντανιέλ ως συνεπιβάτης έλαβε όλο το φοβερό τράκο. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.. Ποιος;; Ο Ντανιέλ, ο υπερδραστήριος, ο ασίγαστος Ντανιέλ μας... Το αγόρι που ήταν πάντα πλάϊ μου, έτοιμος να πάρει τα βιβλία, να με βοηθήσει σε ό,τι μπορούσε, γεμάτος προσφορά... Μετά κάποιο καιρό, τον είδα σπίτι του. Είχαμε πάει με τον Λευτέρη, τον άντρα της κόρης μου, της Ελπίδας. Είχε συνέρθει, αλλά θα είχε για πάντα κινητικά προβλήματα και δυσχέρεια λόγου... Με γνώρισε και δάκρυσε... Ο πατέρας του έμεινε για πάντα σπίτι να τον φροντίζει. Η μητέρα του και τ' αδέλφια του στην δουλειά... Δεν δέχθηκε να μείνει όσο καιρό έπρεπε στο κέντρο αποκατάστασης. Σήμερα είναι στην ίδια κατάσταση... Ποιος ;; Ο Ντανιέλ, ο πρώτος  χορευτής, η αγαθή ψυχή, η μεγάλη καρδιά... Για το Ντανιέλ γράφω αναλυτικά στα κείμενά μου Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ, όπου αναφέρω γεγονότα που σημάδεψαν την καρδιά όλων μας... Εγώ πάντως, θα θυμάμαι τον Ντανιέλ  ό ρ θ ι ο, να παίζει στο χριστουγεννιάτικο θεατρικό μας Η ΕΝΤΕΚΑΤΗ  ΕΝΤΟΛΗ, να μας συγκινεί όλους με το παίξιμό του και να μας ξεσηκώνει στα ρώσικα χορευτικά μας...

    Την υπόσχεση που δίνει στο παρακάτω κείμενο, την κράτησε.. Δυο φορές τον χρόνο, κυρίως Πάσχα, ερχόταν και με έβλεπε..  Ήθελε να είναι παρών στην ζωή μου κι ας είχε τελειώσει το Δημοτικό..... Ώσπου η μοίρα χτύπησε σκληρή...

    Μια μέρα  - όταν τον είχα μαθητή-  είπα στην τάξη μου, να γράψουν ένα δικό τους θέμα. Τότε ακόμη και οι δύο θυγατέρες μου ήταν ανύπαντρες... Όμως το μυαλό του μαθητή μου, έφτιαξε ολόκληρο σενάριο... Ήθελε να μου τονίσει ότι θα ήταν πάντα δίπλα μου... Συγκινήθηκα πολύ... Και να, τι φαντάστηκε, πώς τα συνέδεσε, η καρδούλα του αγαπημένου μου, Ντανιέλ...

ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΞΑΝΑΡΘΕ...

Ήταν ένα σπίτι, που γύρω του δεν υπήρχαν άλλα σπίτια, ούτε άνθρωποι. Στην αυλή του μόνο φύτρωναν λίγα δέντρα, χορτάρι πράσινο και είχαν ξεμείνει κάτι κούνιες με μια τσουλήθρα... Περνούσα από εκεί συχνά.

    Μια φορά πέρναγα από εκεί με κάτι φίλους, για να πάμε να παίξουμε ποδόσφαιρο και ξαφνικά βλέπουμε ένα παράθυρο ανοιχτό, αλλά δεν δώσαμε σημασία και προχωρήσαμε. Όταν επιστρέψαμε, είδαμε το παράθυρο κλειστό.

    Μετά από πολύ καιρό, ξαναπεράσαμε από το μοναχικό σπίτι, για να πάμε πάλι να παίξουμε ποδόσφαιρο. Καθώς γυρίζαμε, ακούσαμε μια φωνή. Τρέξαμε να δούμε και βλέπουμε στην πόρτα του σπιτιού μια γιαγιά που ήθελε να μαζέψει την γάτα της από τον κήπο, αλλά δεν μπορούσε να τρέξει να πιάσει το σκανταλιάρικο γατί, που έτρεχε στην αυλή και στον κήπο, όλο χαρά! Τότε εμείς τρέξαμε, πιάσαμε το γατάκι και το δώσαμε στην γιαγιά. Εκείνη, για να μας ευχαριστήσει, μας κέρασε κουλούρια και γλυκό του κουταλιού κεράσι.

    Το σπίτι ήταν πολύ μεγάλο και έμενε μόνη της. Την ρωτήσαμε πώς την λένε και μας είπε "Πολυάνθη". Την ρωτήσαμε αν έχει συγγενείς και εκείνη την στιγμή κατέβασε το κεφάλι.  Μας είπε ότι κάποτε το σπίτι βούιζε από παιδικές φωνές και ότι αυτές οι κούνιες και αυτή η τσουλήθρα, ήταν πάντοτε ζεστές... Σε αυτές ανέβαιναν τα εγγόνια της. Τώρα οι κούνιες πήγαιναν πέρα-δώθε, επειδή τις κουνούσε ο άνεμος... Τα παιδιά της και τα εγγόνια της, μετακόμισαν σε άλλη, μακρινή πολιτεία... Γι' αυτό γύρω υπήρχε τόση μοναξιά...

    Εμείς τότε, πήγαμε και αγκαλιάσαμε την γιαγιά και της είπαμε ότι μπορούσαμε να γίνουμε εμείς τα εγγόνια της, μέχρι να έρθουν τα δικά της και τρέξαμε όλοι να παίξουμε στην τσουλήθρα και στις κούνιες. Και τότε η γιαγιά κάθισε - μετά από πολλά χρόνια - στην πολυθρόνα που είχε στην αυλή και που κοίταζε κάποτε να παίζουν τα εγγόνια της. Τώρα χαμογελούσε και έβλεπε εμάς...

    Μετά από λίγο, γυρίσαμε και καθίσαμε κοντά στην γιαγιά. Ήμασταν ιδρωμένοι από το παιχνίδι, όμως η γιαγιά πήρε το μαντήλι της, μας σκούπισε τα πρόσωπα και άρχισε να μας λέει όμορφες ιστορίες και παραμύθια.

    Από τότε, δεν πηγαίναμε για ποδόσφαιρο, αλλά  τρέχαμε στη γιαγιά Πολυάνθη. Παίζαμε στις κούνιες και στην τσουλήθρα και τρώγαμε το γλυκό που μας κερνούσε. Γιατί, μ έ χ ρ ι να έρθουν οι κόρες της και τα εγγόνια της, δεν ήμαστε πια ξένα παιδιά. αλλά  γ ί ν α μ ε  σαν τα εγγόνια και τα παιδιά της...

                                [ Ε ν τ ά ξ ε ι   κ υ ρ ί α;;...]

                                                                       ΝΤΑΝΙΕΛ  ΣΤΡΟΥΓΚΑ

                               Η  ΩΡΑ  ΤΩΝ  ΜΑΘΗΤΩΝ

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ  ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΥ,ήταν μια συνεπέστατη, επιμελέστατη μαθήτρια,  ήσυχη μέσα στην τάξη, αλλά εκκρηκτική παρουσία , ξεσηκωτική, πάνω στο σανίδι του θεάτρου!!! Σήμερα έχει τελειώσει   ΔΙΟΙΚΗΣΗ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ  και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ  ΑΙΓΑΙΟΥ.  Ένα τρυφερό παιδί που εξελλίχθηκε σε μία δυνατή προσωπικότητα με φινέτσα και πολλά σχέδια. ΠΗΝΕΛΟΠΗ μου, εύχομαι η ζωή σου να είναι γεμάτη ροδοπέταλα, όπως η ψυχή σου, κοριτσάκι μου!!! Τα λόγια σου, αποτελούν αληθινό θησαυρό, για μένα!! Να το ξέρεις! Δεν ξεχνώ, κανέναν σας!!!!Και όταν θα νιώθω πεσμένη, θα διαβάζω αυτά που γράψατε για μένα και θα πετάω από χαρά! Κείμενα σαν το δικό σου παιδάκι μου, θα με κάνουν ευτυχισμένη για πάντα!!!!

   

                                     ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ  ΣΤΗΝ  ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ                              

         Από την πρώτη μέρα που μπήκε στην τάξη μου η καινούρια δασκάλο μου, η κυρία Πολυάνθη Βουτσινά, ένιωσα μεγάλη συμπάθεια γι' αυτή την γυναίκα.

      Μετά από τους γονείς μου, το πρόσωπο που αγαπώ περισσότερο είναι η δασκάλα μου! Για εμένα προσωπικά είναι η δεύτερη μητέρα  μου, έτσι την αισθάνομαι.  Σαν να είναι  ο καλός  μου άγγελος ο οποίος με προστατεύει όλες τις ώρες που είμαι στο σχολείο. Κοντά της βρίσκω αγάπη,στοργή, προστασία, συμπόνια,χαρά, όχι μόνον εγώ αλλά και όλα τα άλλα παιδιά.Είναι πολύ καλή, γεμάτη καλοσύνη, καταδεκτική, αξιοπρεπής,σοβαρή, ευγενικήβκαι κυρίως είναι τέλεια σε όλα!!

       Τα μάτια της ψυχής μου την λατρεύουν. Στα χείλη της τα κοραλλένια έχει πάντα το χαμόγελο και είναι πάντοτε πρόθυμη να μας βοηθήσει όχι μόνο στα μαθήματα, αλλά και όπου αλλού την έχουμε ανάγκη. Είναι πάντα δίκαιη με όλους τους μαθητές. Αν και καμιά φορά υψώνει φωνή, είναι για για να μας επαναφέρει στην τάξη, είναι σίγουρα για το καλό μας δηλαδή και συμφωνούμε  όλι μας, γιατί έτσι θα έκανε και η μητέρα μας. Η φωνή τής κυρίας μας, μοιάζει σαν να τραγουδάει  η Μαρία Κάλλας! Είναι τόσο χαρακτηριστική! Μας έκανε να αγαπήσουμε όλα τα μαθήματα. Δεν θα ξεχάσω πόσο ωραία παραδίδει το μάθημα της Ιστορίας . Είναι σαν να ζούμε τα γεγονότα πραγματικά. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να μας τα λέει!!

      Ακόμη και τα Μαθηματικά με την φωνή της, ελιναι σαν να λέει ένα υπέροχο τραγούδι! Όταν δεν καταλαβαίνει ένα παιδί κάτι, τότε η κυρία προσπαθεί ξανά και ξανά μέχρι να το καταλάβει. Έχει τόση μεγάλη υπομονή, που μας ανέχεται πάντα, όποια σκανταλιά κι αν κάνουμε! Ποτέ δεν έχει χτυπήσει κανένα μαθητή, ποτέ, ποτέ! Νομίζω πως κανένα παιδί δεν νιώθει αδικημένο. Εάν κάποιο παιδί έχει προσωπικό πρόβημα, η δασκάλα μας θα του σταθεί και θα το βοηθήσει.

      Πώς λοιπόν να μην την αγαπάμε και να μην την έχουμε σαν αληθινή μητέρα; Πώς να μη την σεβόμαστε; Όταν αυτή προσπαθεί τόσο να μας κάνει καλούς μαθητές και άξιους ανθρώπους σε αυτήν την κοινωνία;

     Φέτος, είναι η τελευταία μας χρονιά στο Δημοτικό. Θα τη θυμόμαστε και δεν θα την ξεχάσουμε π ο τ έ. Πώς όμως μπορούμε να την ξεχάσουμε, όταν έχουμε να θυμόμαστε τα πιο όμορφα θεατρικά που έγιναν ποτέ, όχι μόνο  στο σχολείο μας, αλλά και και σε όλη την  Αθήνα; Πώς  να ξεχάσουμε το  ΧΟΡΟΔΡΑΜΑ [ με 120  παιδιά!!]  το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ και το  ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ για τον ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ  που θα παρουσιάσουμε; Νομίζω ότι και αυτό μας το έργο θα μείνει στις καρδιές όλων αυτών που θα το δουν.Πώς να ξεχάσουμε το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ, το υπέροχο αυτό έργο του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ που διασκεύασε η δασκάλα μας; Πήρε μέρος όλη η τάξη μας και καταχειροκροτηθήκαμε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ που το ανεβάσαμε. Με τα άλλα παιδιά της, η κυρία μας ανεβάζει διαφορετικά έργα κάθε φορά.

        Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτες σελίδες για την πολυαγαπημένη δασκάλα μου... Μας άνοιξε τα μάτι διαβάζοντας έργα και άλλων λογοτεχνών. Όπως είπε ο Μέγας Αλέξανδρος, για τον δάσκαλό  του τον Αριστοτέλη :  '' Την ζωή μου την χρωστάω στους γονείς μου, αλλά την κ α λ ή ζωή, την χρωστάω στον δάσκαλό μου''.  Όπως κι εγώ... Την κ α λ ή ζωή, την χρωστάω στην καλύτερη δασκάλα του κόσμου, στην κυρία Πολυάνθη Βουτσινά!!

       Σ ε β α σ τ ή  μου δ α σ κ ά λ α, κυρία Πολυάνθη... Σας αγαπώ π ο λ ύ  και π ά ν τ α  θα σας θυμάμαι και θα σας ανήκει ένα κομμάτι της καρδιάς μου, γιατί είστε ένας καταπληκτικός, σπάνιος, εξαίσιος, χαρούμενος, υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη, χαρά, εφτανησιώτικη τ ρ έ λ α και ευγένεια!!! Θα ήθελα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, να είμαι ένα μικρό σας αντίγραφο, δηλαδή θα ήθελα να σας μοιάσω, να γίνω σαν και εσάς!!  Σε σας θα χρωστάω την μελλοντική μου ευτυχία στη ζωή!!!!

                                                                                            

    ΠΗΝΕΛΟΠΗ  ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΥ

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ   [Κείμενο διαχρονικό, με μεγάλες ιστορικές αλήθειες]

                            -------------------------------------------------------

Η Κωνσταντίνα Τζέμου, είχε ένα ανοιχτό μυαλό, που ρουφούσε τα πάντα σαν σφουγγάρι. Ό,τι και να της έδινες το έφερνε εις πέρας με άνεση, μεγάλη ευσυνειδησία και ευγένεια. Θα την θυμάμαι  στα κατάλευκα ντυμένη Ελλάδα, στο χορόδραμά μας ΛΑΒΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ και στα ολοπόρφυρα, στο χριστουγεννιάτικο έργο μας Η ΕΝΤΕΚΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ. Σήμερα, έχει τελειώσει με Άριστα την ΣΧΟΛΗ  ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ. Η Κωνσταντίνα, έκανε 1ο] Εράσμους Πλέϊσμεντ, στην Αρχιτεκτονική Εταιρεία του Ντομινίκ Περώ στο Παρίσι 2ο] Διπλωματική εργασία με Άριστα 3ο] Πρακτική στην Εταιρεία του Ζαν Νουβέλ στο Παρίσι 4ο] Υποτροφία από το Χάρβαρντ με διετές Μεταπτυχιακό στον Αστικό Σχεδιασμό, όπου αρίστευσε και μάλιστα με την καλύτερη επίδοση. 5ο]  Εργάσθηκε δύο χρόνια στην Νέα Υόρκη και τώρα βρίσκεται στην Βασιλεία της Ελβετίας όπου εργάζεται στην εκεί μεγαλύτερη Αρχιτεκτονική Εταιρεία... Το κείμενο που υπογράφει, είναι από την ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΩΡΑ που είχαμε εφαρμόσει στην τάξη, γνωρίζοντας μεγάλους Έλληνες πεζογράφους και ποιητές. Εκτός από την Ανάλυση Καλολογικών στοιχείων, είχαμε και την εννοιολογική Ανάλυση του εκάστοτε έργου. Συζητούσαμε πολύ, εμβαθύναμε και κ ρ α τ ο ύ σ α μ ε σημειώσεις. Τέτοια Ανάλυση επιχειρεί η Κωνσταντίνα. Το συγκεκριμένο διήγημα του Καρκαβίτσα, βρίθει κοσμητικών επιθέτων, παρομοιώσεων, μεταφορών και μαγευτικών εικόνων. Το θέμα είναι να  π ρ ο σ α ρ μ ό σ ο υ ν τα καλολογικά στοιχεία στον δικό τους λόγο, ώστε οι μαθητές να τα χρησιμοποιούν με άνεση στις εκθέσεις τους και να ψάχνουν να βρίσκουν τι κ ρ ύ β ε τ α ι  κ ά τ ω από το προφανές. Η  Κωνσταντίνα - όπως κι άλλα παιδιά - ανταποκρίθηκε υπέροχα. Θα το νιώσετε διαβάζοντας  την ανάλυσή της. Και δείτε, τι μπορεί να  σ η μ α ί ν ε ι  η γοργόνα και τι απάντησαν ότι κ ρ ύ β ε τ α ι κάτω από την ερώτηση "Ο Μέγας Αλέξανδρος απέθανε για ζει;;;"...

Η  ΓΟΡΓΟΝΑ

του ΑΝΔΡΕΑ  ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ

Κόντευε να νυχτώνει. Όλοι στο πλοίο ετοιμάζονταν να κοιμηθούν... Ο ήλιος ήταν ώρα βασιλεμένος. Ένας ναύτης όμως δεν μπορούσε να κοιμηθεί.. Τι να του έφταιγε; Η γαληνεμένη θάλασσα, ο ξάστερος ουρανός ή το τσουχτερό αγιάζι; Την απάντηση δεν την ήξερε. Τα σύννεφα εκείνη την ώρα ήταν χρυσοπόρφυρα και συντρόφευαν το ηλιοβασίλεμα. Σαν ήρθε όμως η νύχτα, σκέπασε τα σύννεφα με τα μαύρα πέπλα της. Ο ουρανός γέμισε αστέρια και ένα από αυτά, ο Αποσπερίτης, έλαμπε σαν κρυσταλλόχιονο πάνω στο βαθύ μπλε νυχτερινό βελούδο. Ο ναύτης πήγε να πιάσει κουβέντα με τον τιμονιέρη μα, ήταν τόσο βαρετά που τα παράτησε. Ούτε με τον σκύλο του πλοίου, τον Μπραχάμη, έπαιξε πάνω από δύο λεπτά, μιας και τον βρήκε βαριεστημένον. Και έτσι ο ναύτης μας ξάπλωσε στο κατάστρωμα και αγνάντευε τον ουρανό.

    Ξαφνικά, ένα πορφυρό κύμα χύθηκε πάνω του, τρόμαξε και έκλεισε τα μάτια του φοβισμένος... Σαν τα ξανάνοιξε, ο ουρανός και η θάλασσα είχαν το ίδιο χρώμα, το χρώμα της φωτιάς, το λαμπερό κόκκινο! Ήταν τόσο όμορφα!! Ένα μενεξεδένιο σύννεφο τύλιξε γαλαζόχρωμα τ' αστέρια και τα έκρυψε κάτω από το πυκνό μαγνάδι του. Από πάνω ένα ουράνιο τόξο έχυνε ποτάμια πράσινα, χρυσορόδινα και γλαυκά, βάφοντας το στερέωμα με λάμψεις ουρανομήκεις, αστραφτερές, εξαίσιες. Όλα γύρω έστεκαν ξαφνιασμένα, κατάπληκτα μπροστά στην μαγικιά αυτή λάμψη. Μα περισσότερο κατάπληκτος έστεκε ο ναύτης... Ένιωθε πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου! Τέτοια όμως συντέλεια θα ευχαριστούσε τον καθένα! Η γη ήθελε να πεθάνει μέσα στα ροδοκύματα!

    Ο ναύτης ανατρίχιασε βλέποντας ξαφνικά ένα πελώριο κύμα να έρχεται κατά το μέρος του κι είπε τρέμοντας πως ήρθε ο θεόσταλτος άγγελος, ο κοσμοχαλαστής και ο σωτήρας! Όμως όσο το ζωντανό κύμα ερχόταν προς το μέρος του, τόσο και μίκραινε, ώσπου μπροστά του φάνηκε μια χιλιόχρονη, πανέμορφη, χιλιόμορφη κόρη! Φορούσε μια δαμαντοστόλιστη κορώνα στο ουράνιο κεφάλι της και τα πλούσια, υπέροχα μαλλιά της, απλώνονταν απαλά σαν μετάξι, πάνω στα κύματα... Το πλατύ, φωτεινό μέτωπο, τα σπινθηροβόλα μάτια της, τα κοραλλένια χείλη της, του έκοψαν την μιλιά... Είχε βασιλική περηφάνεια, μια μοναδική μεγαλοπρέπεια... Στο αριστερό της χέρι κρατούσε μια ολόλαμπρη μακεδονική ασπίδα και στο δεξί της, την ονομαστή, μακεδονική σάρισσα...

    Η φωνή της χιλιόμορφης κόρης ακούστηκε να τον ρωτάει μελωδικά, αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Εκείνος, με θολωμένο το μυαλό, χωρίς να το σκεφτεί, απάντησε πως τώρα πια, ούτε τα κόκαλά του δεν υπάρχουν. Τι το 'θελε και τό 'πε;; Με μιας τα πάντα άλλαξαν γύρω του... Η θεϊκιά κόρη μεταμορφώθηκε στην στιγμή, σε ένα σίχαμα φοβερό, όμοιο με Κύκλωπα. Τα ωραία μαλλιά της έγιναν φίδια που πήγαιναν πέρα δώθε απειλητικά... Μπροστά του ορθωνόταν πλέον ο φριχτός κοσμοχαλαστής. Και τότε ο ναύτης κατάλαβε... Μπροστά του στεκόταν η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου, μεταμορφωμένη σε γοργόνα, γιατί είχε πιει κατά λάθος το αθάνατο νερό, που προόριζε για τον αδελφό της... Και αυτός ο ανόητος την είχε θυμώσει με τα λόγια του... Το κατάλαβε πως ρωτώντας τον, δεν ε ν ν ο ο ύ σ ε το φθαρτό σώμα, αλλά την μ ν ή μ η του στρατηλάτη αδερφού της... Πώς μπόρεσε να κάμει τέτοιο λάθος;; Ήταν η γοργόνα!  Α ν τ ι π ρ ο σ ώ π ε υ ε  το αιώνιο Ελληνικό πνεύμα!!!  Ήταν η δ ό ξ α του Μεγάλου Αλεξάνδρου αγέραστη και  α θ ά ν α τ η  σε στεριά και θάλασσα, σε όλες τις χώρες της γης!!! Και μόνον για εκείνης τον ερχομό, ο Πόλος έριξε το Σέλας του να στρώσει τον αιθέρα με το χρώμα της πορφύρας και τους θεσπέσιους κυματισμούς του!!  

    Και την ώρα που το τεράστιο χέρι της μεταμορφωμένης κόρης άρπαξε την κουπαστή του καραβιού για να την τσακίσει και να βουλιάξει το πλοίο από τον σπαραγμό της, ο ναύτης τρομαγμένος φώναξε με όλη του την δύναμη, πως  ΔΕΝ ήταν αλήθεια όσα της είπε, πως έκανε ένα τρομερό λάθος... Εκείνη, τον κοίταξε από το θεόρατο ύψος της αυστηρά και τον ξαναρώτησε:

    - Ναύτη, καλέ ναύτη, ο βασιλιάς Αλέξανδρος, απέθανε, για ζει;

    - Κυρά μου!! Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο  κ υ ρ ι ε ύ ε ι!!!!!!

    Και τότε έγινε το θαύμα!! Η γοργόνα, σαν άκουσε την απάντηση, έγινε ξανά, η πανέμορφη κόρη... Το τέρας χάθηκε και την θέση του πήρε μια ουράνια οπτασία! Πήρε μια χρυσή χτένα και άπλωσε τα χρυσά της μαλλιά, σαν αστραφτερό πέπλο στην θάλασσα που ξανάγινε ήσυχη σαν λάδι. Και τ ό τ ε  μια λάμψη άστραψε στα ουράνια... Ο ναύτης άλαλος σήκωσε τα μάτια του ψηλά στον ουρανό και είδε μέσα στα σύννεφα τα γλαυκά, να εμφανίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος, καβάλα στο πανέμορφο άτι του τον Βουκεφάλα!!!! Είδε κατάπληκτος την πεντάμορφη κόρη, να χαιρετά μέσα από τα θαλάσσια νερά τον αδελφό της συγκινημένη, ενώ  μ ε τ α ξ ύ ουρανού και γης, μετεωριζόταν ένα ολόχρυσο δάφνινο στεφάνι!! Καθώς αποχωρούσε ο Μέγας Αλέξανδρος χαιρετώντας με την  σάρισα την πολυαγαπημένη του αδελφή, απομακρυνόταν και η γοργόνα με ένα χαμόγελο ευτυχίας, αργοπαίρνοντας μαζί της όλες τις ομορφιές της θαυμαστής εκείνης νυχτιάς: τα ρόδινα ποτάμια φωτός, το βόρειο σέλας με τις πολύχρωμες  πτυχώσεις του, που ιριδίζανε εκτυφλωτικά, το γέλιο των ανέμων και το τραγούδι των νηρηίδων... Συνάμα, από παντού ακουγόταν να πλανιέται ένα τραγούδι πολεμικό, δ ι θ υ ρ α μ β ι κ ό, που γέμιζε με νότες θριαμβευτικές το σύμπαν, λες και γύριζε νικητής από τον πόλεμο, ο ένδοξος μακεδονικός στρατός...

    Και σιγά - σιγά όλα έσβησαν, χάθηκαν λες και τα ρούφηξε ο ουρανός και η απέραντη θάλασσα... Όλα ηρέμησαν έτσι μαγικά, όπως είχαν ξεκινήσει.. Το υπέρλαμπρο Σέλας, μάζεψε τα κρόσσια του και ο Μέγας Αλέξανδρος κλείστηκε στην χώρα της μνήμης του  κ ά θ ε  Έλληνα, όσο και όπου υπάρχει Ελληνισμός... Και η γοργόνα,η αγαπημένη του αδελφή, θα βασιλεύει παντοτινά σε μια γωνιά του νερένιου σύμπαντος, π ο τ  ί ζ ο ν τ α ς  όλον τον κόσμο με το ΑΘΑΝΑΤΟ νερό του ελληνικού πολιτισμού, θυμίζοντας σε όλους μας, ότι ΔΕΝ πρέπει π ο τ έ  να ξεχνάμε την ένδοξη πεντακισχιλιάχρονη, ελληνική ιστορία μας... Και τονίζοντάς μας, ότι η ΕΛΛΑΔΑ μας, θα ζει και θα βασιλεύει για  π ά ν τ α  στους αιώνες των αιώνων με την μεγαλειώδη ιστορία της και το απαράμιλλο, ΑΘΑΝΑΤΟ πνεύμα της!!!!!

    Και όλα ηρέμησαν και ξανάγιναν όπως πρώτα... Ταραγμένος ο ναύτης, συγκινημένος και τρέμοντας ακόμα από την αναπάντεχη συνάντηση με τον θρύλο της Μακεδονίας και ολόκληρης της Ελλάδας, ένιωθε μέσα του έναν λυγμό, γιατί δεν υπάρχει πια κανένας Μέγας Αλέξανδρος να διατηρήσει και σήμερα, το ίδιο δοξασμένη όπως παλιά, την πορφύρα του μεγαλείου της Ελλάδας, σε αυτόν τον κόσμο. Για κάποιες πολύτιμες στιγμές, ο ναύτης είχε ξαναζήσει την δόξα της χώρας μας, σε όλο της το μεγαλείο...

    Και το καράβι, χωρίς μάγια πλέον, στη μέση του πελάγου, συνέχισε ήρεμα το ταξίδι του... Μόνο που το θαλασσινό αεράκι, ψιθύριζε πάνω στο κατάστρωμα, σαν στεναγμός τις λέξεις: "ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ... Έ λ λ η ν α  ΜΗΝ  ξ ε χ ν ά ς... Μην ξεχνάτε... Μ Η Ν  Ξ Ε Χ Ν Α Σ..."

                                                                  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ  ΤΖΕΜΟΥ

Η  ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι πέρα ως πέρα αληθινό... Είναι η καλύτερη  αναφορά για την  Ημέρα Των Ζώων, ειδωμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού... ΔΕΝ έχει καμία σημασία το ότι έχει περάσει η συγκεκριμένη γιορτή, διότι η αγάπη για τα ζώα, ΠΡΕΠΕΙ να είναι καθημερινή υπόθεση μιας ευνομούμενης πολιτείας και χώρας. Το υπογράφει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΤΖΩΡΟΥ, μια ευαίσθητη ψυχή, μια θαυμάσια μαθήτρια. Θα την θυμάμαι ντυμένη με ένα γαλάζιο φουντωτό υπέροχο φόρεμα, κατάσπαρτο με άσπρα χιονάκια, στην αξέχαστη  χριστουγεννιάτικη γιορτή μας! Η Κατερίνα μου, έχει τελειώσει ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ. Σου εύχομαι κοριτσάκι μου, σε σένα και στην οικογένειά σου, μια ζωή γεμάτη υγεία, μελωδία, ευλογία!! Το αξίζεις παιδάκι μου!!!

ΖΩΗ  Ή  ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ;

Ήταν μια Τετάρτη πρωί, σαν όλες τις άλλες και αφού είχαμε φθάσει στην είσοδο του Σχολείου μας, είδαμε μια χάρτινη κούτα βαλμένη έξω από την καγκελόπορτα. Γρήγορα η έκπληξη αντικαταστάθηκε από την ανησυχία. Καθώς πλησιάζαμε, είδαμε μέσα, την ζωή να σαλεύει... Επτά νεογέννητα σκυλάκια που, μόλις πριν λίγες ημέρες θα είχαν ανοίξει τα ματάκια τους, είχαν παρθεί από την σιγουριά και ζεστασιά της μανούλας τους και είχαν εγκαταλειφθεί μόνα κι έρημα, το κρύο αυτό πρωινό, στην κούτα...

    Κάποιοι ασυνείδητοι τα άφησαν εδώ. ΓΙΑΤΙ όμως δεν σκέφτηκαν πως, αφού δεν θέλουν να μεγαλώσουν σκυλάκια, να κάνουν στείρωση στο σκυλί τους;; Υπάρχουν κτηνίατροι που την κάνουν δωρεάν... Μα, ΔΕΝ νοιάστηκαν... Και τώρα αυτές οι ψυχούλες μένουν μόνες και αβοήθητες...

    Αφού χτύπησε το κουδούνι, η διευθύντρια του σχολείου μας, η κυρία Αμαλία Καψαμπέλη, αληθινή φιλόζωος, μίλησε μετά την πρωινή προσευχή σε όλο το σχολείο, για την  άσχημη αυτή πράξη και πρότεινε σε  όσα παιδιά μπορούν και θ έ λ ο υ ν οι γονείς τους, να πάρουν από ένα σκυλάκι και να το μεγαλώσουν με αγάπη σπίτι τους. Ευτυχώς βρέθηκαν τέσσερα παιδιά που, αφού συννενοήθηκαν  τηλεφωνικά με τους γονείς τους, δέχτηκαν να αναλάβουν τα τέσσερα μικρούλια. Για τη μία όμως υιοθεσία, η δασκάλα μου είχε μέχρι τέλους μεγάλες αμφιβολίες... Δεν ήταν σίγουρη για την τύχη του μικρούλη...

    Ευχή μου βέβαια είναι να κρατήσουν τα σκυλάκια - αυτοί που θα τα πάρουν -  για πάντα και να μην τα εγκαταλείψουν μετά από λίγο καιρό, γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι ακόμη χειρότερο... Είναι φριχτό... Και δεν είχαμε χρόνο να ψάξουμε... Δεν υπήρχε εθελοντής να τα αναλάβει όλα, ώστε να βρεθεί μια πιο σίγουρη υιοθεσία, ιδίως για το τέταρτο μικράκι...

    Τα υπόλοιπα τρία κουταβάκια έμειναν στο κουτί, μέχρι το σχόλασμα, παρ' όλες τις προσπάθειες να βρεθούν σπίτια να τα αναλάβουν. Καθώς γυρίσαμε σπίτι, η δασκάλα μου, η κυρία Πολυάνθη που δεν είχε φύγει ακόμα από το σχολείο και γνώριζε ότι αγαπούσαμε τα ζώα, μας τηλεφώνησε και ζήτησε από την μαμά μου, αν μπορεί, να μεταφέρουν τα τρία σκυλάκια σε κάποια φιλοζωική εταιρεία, για να τα φροντίσουν. Έτσι κι έγινε.

    Ξεκίνησαν λοιπόν η κυρία μου, η δεύτερη κόρη της που μας έκανε μουσική και η μαμά μου με τα σκυλάκια και τα πήγαν στο Μαρκόπουλο. Στην διαδρομή η συγκίνηση της μαμάς μου ήταν μεγάλη, καθώς έβλεπε την κυρία μου να κλαίει για την τύχη των κουταβιών και άκουγε το ασταμάτητα κλάμα της κόρης  της που είχε πάρει το ένα στην αγκαλιά της και το χάιδευε και το αγκάλιαζε σαν ένα μικρό μωρό. Το κουταβάκι νιώθοντας την απέραντη αγάπη της κοπέλας, είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά της, χωρίς να ξέρει ότι σε λίγο θα το είχε αποχωριστεί. Εδώ να σας πω, ότι στο σπίτι της κυρίας μου, είχαν γατούλες.

    Όταν τελικά έφτασαν στην φιλοζωική εταιρεία, πάγωσαν όταν είδαν κλουβιά με κάγκελα πέρα-πέρα και μέσα σκυλάκια με θλιμμένη έκφραση να κοιτάζουν λες και γνώριζαν πως το μέλλον τους θα ήταν εκεί, χωρίς την στοργή και ελευθερία που θα χαίρονταν σε ένα ζεστό σπιτικό. Εδώ στηρίζονται μόνο στους εθελοντές που έρχονται να βοηθήσουν, παράδειγμα για όλους μας...Με κρύα καρδιά μετέφεραν  η κυρία μου με την κόρη της τις τρεις ψυχούλες στο κτήριο αυτό και όταν έφθασαν, η γραμματέας τούς είπε πως τα ζωάκια που τους παραδίνουν τα θανατώνουν, τους κάνουν ευθανασία, εάν δεν έχουν ανοίξει τα μάτια τους...

      Πάγωσαν και οι δυο, μη θέλοντας να σκεφτούν ποιο θα ήταν το τέλος τους, εάν τα σκυλάκια δεν είχαν ανοιχτά τα ματάκια τους... Αμέσως όμως ανέβηκε το ηθικό τους και συνήλθαν, κυρίως όταν τις πληροφόρησαν πως κάποια κυρία, τούς είχε ζητήσει τρία μικρά σκυλάκια να τα μεγαλώσει και να τα κρατήσει κοντά της, στο κτήμα της. Η ανακούφιση και η χαρά γύρισαν στα πρόσωπά τους και αμέσως το βάρος έφυγε από το στήθος τους. Επέστρεψαν στο αυτοκίνητο που τις περίμενε η μαμά μου, συγκινημένες που ταχτοποιήθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο τα κουταβάκια - όπως τις καθησύχασαν από την φιλοζωική - και ευχήθηκαν και οι τρεις τους να μην ξαναζήσουν τέτοια στεναχώρια...

    Αυτό το γεγονός δεν θα το ξεχάσω ποτέ... Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο κόσμος τα ζώα... Να μπει μάθημα ειδικό στα σχολεία, γιατί από τα σχολεία και την οικογένεια θα ξεκινήσει η μεγάλη αλλαγή, ώστε κάποια στιγμή να μην υπάρχουν αδέσποτα στην χώρα μας... Όλα τα ζώα δικαιούνται να απολαμβάνουν την ζωή με αγάπη και φροντίδα, όπως όλοι μας. Πιστεύω ότι αν κάποιος δεν θέλει να έχει ζωάκια στο σπίτι του, καλό είναι να μην τα παίρνει και μετά να τα εγκαταλείπει... Στον δρόμο περιμένει η πείνα, ο φόβος, ο θάνατος. Το ζώο από την στιγμή που το παίρνουμε, είναι ισάξιο μέλος  της οικογενείας μας και  ΔΕΝ το εγκαταλείπουμε  π ο τ έ!!!  Γερνάμε μαζί του. Δεν είναι παιχνίδι. Πονάει, χαίρεται, κρυώνει, αγαπάει χωρίς ανταλλάγματα και δεν ξεχνάει... Μακάρι να έρθει η στιγμή που θα πάψουν οι εγκληματικές συμπεριφορές προς τα ζώα, είτε άγρια είναι, είτε κατοικίδια... Και να τιμωρούνται  αυστηρά, όσοι κακοποιούν αυτά, τα πιο αθώα πλάσματα του πλανήτη μας... 

    Το να είσαι άνθρωπος, είναι υπέροχο, μόνο που μερικοί το ξεχνούν και ελάχιστοι θυμούνται τι θα πει  Α ν θ ρ ω π ι ά...

                                     ΚΑΤΕΡΙΝΑ   ΜΑΝΤΖΩΡΟΥ  Δ΄