ΣΗΜΕΙΩΣΕΙς ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΣΚΟΡΠΙΕΣ  ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΖΕΥΩ ΕΔΩ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΎΝΕ. ΘΑ ΤΙΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΩ ΕΝ ΚΑΙΡΩ...

                              1ον ]   [ΝΑ ψάξω να δω αν το έχω ολοκληρωμένο κάπου...]

Το σπίτι μου πανέμορφο στης ίριδας το χρώμα...

Το σπιτι μου σαν νά'γινε καράβι π' αρμενίζει.

Κροκόπεπλος η Αθηνά στα μύρα το τυλίγει...

Χρυσά ποτάμια ρουμπινί, μενεξελιά κι ασήμια

το δειλινό του χάρισε να πλέει βλογημένο...

Η πίστη είναι στο πανί, η πείρα στο τιμόνι..

Λεπτή μιά θλίψη κάθεται στην πλώρη κι αγναντεύει...

Τα χρώματα της ίριδας τριγύρω αντιφεγγίζουν

κι αέρι μελαγχολικό, γλυκό σ' αποκοιμίζει...

Το ξέρω: Να συμφιλιωθώ πως πρέπει με τον χρόνο...

εμα με φόβο να κοιτάω...

Να χαίρομαι την κάθε μιά στιγμή όπου διαβαίνει...

Να χαίρομαι τις ευμορφιές του χρόνου που' μαι τώρα...

Ν' απολαμβάνω ευωδιές, ακούσματα, φεγγάρια..

Να ζω με μιά βαθιά χαρά τις ώρες που περνάνε...

Και τότε ήρεμη θα ζω στην γωνική φωλιά μου.

Ολάνοιχτη για όποιονε την θύρα μου χτυπήσει...

Ένα ταξίδι μαγικό στα χρώματα της δύσης,

πορφύρας ηλιοστάλαγμα και φέγγος της σελήνης.

Κι εγώ καραβοκύρισσα των χρόνων που παρήλθαν, 

θε ν' ατενίζω τ' αύριο μ' ολόρθο το κεφάλι

κι ένα μεγάλο ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ'' για όλα αυτά που ζούμε...

----------------------------------------------------------------------

                2ο.]  ΑΥΤΟ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ... Πρέπει κι εδώ να ψάξω...

3] Με πυρετό παραμιλά, 

για ένα όνειρο λέει σιγά,

μιλά για κάτι - για ένα χάδι, σ' απείρου βάθη...

4]Εφάνη νά 'δωσε φως κι ευωδιά

στην μραμένη του πικρή καρδιά...

Πονά για κάτι, για ένα λούλουδο που εμαράθη...

5] Και τώρα μόνος του στην ερημιά,

με την μορφή της ψυχομαχά...

Φεύγει για νά 'βρει τ' αστέρι πού 'πνιξε - πλήθος τα λάθη...

6] Και μπος στο σπίτι ξεσπά βροχή,

υφαίνει δίχτυ φωταλγεινό...

Λάθη με πάθη, για κάτι όμορφο.

μιά ιστορία πού 'ρθε κι εχάθη...

7] Και τώρα μόνος του στην ερημιά,

με την μορή της ψυχομαχά,

φεύγει για νά 'βρει τ' αστέρι που δεν ξεχάθη...    [ ή τ' αστέρι που άλλοτε είχε ροδάνθη...]

8] Και μπρος  στο σπίτι του νιού η βροχή,

υφαίνει δίχτυ μες στην σιωπή...

Λήθη για πάθη... Για κάτι όμορφο πού 'ρθε κι εχάθη...

-------------------------------------------------------------------------------

                   3ο ]   ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ  πότε και γιατί το έγραψα...

Απόψε η καρδιά μας αγαλλιάζει!

Δυό νέοι θε να σμίξουν την ζωή τους!!

Τριγύρω η χαρά μάς συναρπάζει...

Τραγούδια να γελούν, μες στην ψυχή τους!!!

Σαν αδελφή τους νιώθω ευδαιμονία!

Η αγάπη τους τα πάντα έχει νικήσει...

Πιστεύω πως δεν θά 'χω αγωνία...

Μέσα στ' αστέρια η ζωή τους να κυλήσει!!!

Μπορεί  προβλήματα να συναντήσουν

μα, ξέρω πως μαζί θάγωνιστούνε...

Οι συγγενείς παντού θα βοηθήσουν

και μόνοι τους ποτέ δεν θα βρεθούνε!

Αδέλφια μου, γι' αυτό χαρείτε!!!

Στον ήλιο της αγάπης ανεβείτε!!!

-----------------------------------------------------------------

               4]  ΣΚΩΠΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙς ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ, γύρω από τ όνομά μου!!!

                     [Μάλλον συζήτηση στο φέ'ι'ς - μπουκ, με τις κόρες μου]

Μωρέ γεννάτε, γιατί καταντήσαμε έθνος γερόντων!!!Τα εικοσιεφτάρια τμήματα των σχολικών τάξεων, ίσως γίνουν σαραντάρια και αναγκαστούν να τα χωρίσουν!! Ε, τότε ίσως αποφασίσει η κυρία Δημόγιαννη  να κάνει και ένα τρίτο παιδί που θα βγει κοριτσάκι και να το πει  ''Πολυάνθη''!!!!Αμάν!!!Από εγγόνια δεν θ' ακούσω το όνομά μου!!!Κατάντια!!! Πείτε 'ετσι τουλάχιστον Ελπίδα μου, το μεγάλο φυτό στην γλάστρα σας!!!!!

                       -----------------------------------------------

Δεν θα διαιωνισθεί το όνομά μου, που το αναφέρει  τ  ρ ε ι ς  φορές ο μεγάλος Όμηρος!!!!Δεν σκέφτεστε δηλαδή καθόλου τρίτο παιδί, όσο σας παίρνει  ο χρόνος;;;;Α υ τ ό  είναι προδοσία προς την Πατρίδα και προς την Μάνα!!!!.......................................................

Βρήκα κι εγώ την ευκαιρία και είπα τον καημό μου!!Πάει, τελείωσε!!!Δεν μπορείτε να εκτιμήσετε το εκλεπτυσμένο χιούμορ μου!!!Θυγατέρες τρυφερές σου λέει ο άλλος!!!!

[Λείπει κομμάτι του κειμένου...Θα πρέπει να είναι απάντηση στο φέ'ι'ς- μπουκ... Δεν ξέρω αν θα το βρω, θα ψάξω πάντως...]

---------------------------------------------------------------------------------------

  ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΜΟ...

Σκύβω μπροστά στον πόνο σου χαροκαμένη μάνα...

Η Παναγιά στο πλά'ι' σου, πλαντάζει από το κλάμα...

Ολοφυρμοί για τα παιδιά που έχασες Ελλάδα...

Ματωβαμμένα τα καρφιά, στα εκατό εφτάσαν...

Βλαστάρια σου ως εκατό ξεψύχησαν στα Τέμπη...

Πώς συνταιριάζει ο θάνατος στης φύσης την μαγεία;;

Βαριόμοιρη μανούλα μας, πατρίδα πονεμένη, 

σε ξανασταύρωσαν βαριά με των παιδιών σου το αίμα...

Σου φεύγουν απ' τα χέρια σου κορίτσια και λεβέντες...

Υψώνονται στα σύννεφα, μ' ένα  Γ Ι Α Τ Ι ;;;;στο στόμα...

Γι' αυτά, τέρμα οι άνοιξες, τέρμα τα πανηγύρια..

Τα όνειρά τους χάθηκαν στις φλόγες, στα συντρίμμια...

Τον δρόμο του Αχέροντα σε μιά στιγμή διαβήκαν...

Αχού κακό που πάθανε οι ζώντες οι γονείς τους...

Ποια παρηγόρια θε να βρεις γι' αυτούς που μείναν πίσω;;;

Ελλάδα μου, δεν δύνασαι τέτοιο κακό να γιάνεις...

Ετούτη δω η άνοιξη ξεκίνησε με πένθος...

Μεγάλη Πέμπτη όρμησε στα σπλάχνα των παιδιών σου...

Εσταυρωθήκαν ξαφνικά, αθώες ηλιαχτίδες...

Τα λόγια όλα περιττά, τον πόνο δεν τον φτάνουν...

Απ' άκρη σ' άκρη ο κοπετός, απ' άκρη σ' άκρη ο θρήνος...

Πώς γίνηκε Ελλάδα μου να χάσεις τόσα τέκνα;;

Μέρα  Μαρτιού μισέψανε, μέρα Μαρτιού τα χάνεις...

Τα σπίτια που ορφάνεψαν, ντυθήκανε στα μαύρα...

Γι' αυτούς δεν ήρθεν η Άνοιξη, ο Άδης τους καρτέρα...

Κι η πληγωμένη τους καρδιά, θρηνεί ανταριασμένη...

Τι έ φ τ α ι ξ ε  πατρίδα μας κι ο θάνατος ορθώθη;;;

Σε ποιον να ρίξεις φταίξιμο, σε ποιον να πω κατάρα;;

Η εκατόμβη των νεκρών, δ ι κ α ί ω σ η  φωνάζει...

Οι συνειδήσεις θα ντραπούν;;; Θα λήξει η κατάντια;;

Ποια  τ ι μ ω ρ ί α  θα βρεθεί, στο έγκλημα να φθάσει;;;

Ας γίνει η θυσία τους μοχλός που θα τραντάξει

 την σάπια ολιγωρία τους α υ τ ώ ν  που κυβερνάνε

και χάνεται στο παρελθόν η μαύρη  α β λ ε ψ ί α...

Μιά αβλεψία τ ρ ο μ ε ρ ή, που  έ γ κ λ η μ α, την λένε...

Ελλάδα σκέπασε γλυκά τ' άμοιρα τα παιδιά σου.

κι εκείνα που πετάξανε κι εγίνανε αστέρια

κι εκείνα που εδώ στην γη θρηνούνε το φευγιό τους...

Ένα φευγιό τρομαχτικό, που την καρδιά ματώνει...

Κι ας μην ξαναθρηνήσουμε  π ο τ έ τέτοια θυσία...

Δεν την αντέχει ο λαός... Είναι στα  ό ρ ι ά  του...

Θυμός, οργή και σπαραγμός, ματώσανε την  χ ώ ρ α...

Και π ρ έ π ε ι  πλέον κάποτε, το  δ ί κ ι ο  μας  να β ρ ο ύ μ ε ...

------------------------------------------------------------

Άκουσα ότι είναι 57 οι νεκροί και 56 οι αγνοούμενοι, γι' αυτό και έβαλα τον αριθμό 100...  Μ α κ ά ρ ι ό λ ο ι οι αγνοούμενοι να βρεθούν ζωντανοί...Νομίζω όμως, ότι και ο αριθμό 57, είναι συγκλονιστικός.... Μ α κ ά ρ ι  να μην υπήρχε  κ α ν έ ν α ς  νεκρός,  κ α ν έ ν α ς  αγνοούμενος... Η  εθνική αυτή τραγωδία, μας τσάκισε όλους... Επιβάλλεται κ ά θ α ρ σ η...Πόνος, οργή, σπαραγμός...Ο ι εκδηλώσεις και οι φωνές των μαθητών,την επόμενη ημέρα,  μάς δίνουν ελπίδα...Ίσως α υ τ ά τα παιδιά, να γίνουν η πολυπόθητη  Ν έ μ ε σ ι ς  για  ε κ ε ί ν ο υ ς που ευθύνονται για το τεράστιο αυτό έγκλημα που  γονάτισε ψυχικά σε την χώρα μας...