ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΣΚΗΝΗ 9η

ΜΑΡΙΚΑΛΙΑ: Η Ανακρίτρια βασανίζεται από χίλιες σκέψεις... Σκέφτεται, ότι τελικά η νεαρή κοπέλα κάθισε φρόνιμα όσο ήταν περιπλανώμενες οι δυό τους στην πόλη... Βέβαια, το ότι κράτησε αυτήν την στάση,δεν σημαίνει καθόλου πως είναι αθώα... Ίσως να πήρε είδηση  τους πράκτορες που τις ακολουθούσαν και για τούτο δεν προχώρησε... Τώρα σκέφτεται τι θα γίνει από δω  και πέρα... Με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να χαλαρώσει την προσοχή της, ακόμα και τούτη την στιγμή που την έχει μποτιλιαρισμένη στο 717 του ΜΕΓΑ ΕΘΝΙΚΟΝ...Ωστόσο πρέπει να παραδεχτεί πως δεν περίμενε να καθήσει η κοπελιά τόσο ήσυχα σε 'ολη την βόλτα τους στην πόλη...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ: Κι αυτό, γιατί είχε πολλές ευκαιρίες να ξεφύγει, άλλα βέβαια τι θα πετύχαινε τελικά... Γιατί τόσο η Ανακρίτρια, όσο και οι πράκτορες, καιροφυλακτούσαν... Γιατί άραγε η βόλτα τους είχε λήξει με πλήρη ηρεμία;;;

ΜΑΡΙΚΑΛΙΑ:Γιατί;;;Μα, μία είναι η πιθανότητα: Η νεαρά, η Ελευθερία δηλαδή, να ήταν αληθινά αθώα... Παρ' όλο που είχαν περιστατικά αθώων που συνέπεσε να τους συλλάβει η Ειδική Υπηρεσία και από τον φόβο τους για τον εφιάλτη της ανάκρισης, πήγανε να ξεφύγουν ή αυτοκτόνησαν, μόνο και μόνο γιατί νιώθανε πως δεν θα μπορούσαν να αντέξουν τα βασανιστήρια της ανάκρισης...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ: Στην περίπτωση της Ελευθερίας, ας δεχτούμε σαν μιά πιθανότητα πως είναι αθώα. Μπορεί όμως να είναι ένοχη, αλλά να υπολογίζει πως δεν έχουμε στοιχεία να στηρίξουμε την κατηγορία. Και πιστεύει ότι η συνεργός της, η άλλη γυναίκα, δεν ομολόγησε τ ί π ο τ α,οπότε δεν χρειάζεται να φοβάται...

ΜΑΡΙΚΑΛΙΑ: Υπάρχει και η περίπτωση να έχει πληροφορηθεί ότι η συνένοχός της, δεν πιάστηκε ζωντανή, άρα δεν έχει λόγο να ανησυχεί... Και η Ανακρίτρια δεν ξέρει αν μέσα στην Ειδική Υπηρεσία υπάρχει κάποιος που παίζει διπλό παιχνίδι, ο οποίος προσέγγισε την κρατούμενη και της φανέρωσε ότι η άλλη γυναίκα σκοτώθηκε... Ένα σωρό σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό της, που την έχουν φέρει σε μεγάλη υπερένταση... Και συνάμα, μέσα της βαθιά, σαν κάτι να έχει αναποδογυριστεί, που απειλεί την μέχρι τώρα ολύμπια ψυχική  της ισορροπία της και την σιγουριά της...

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΣΚΗΝΗ 4η

ΜΑΡΙΚΑΛΙΑ: Η αναφορά της Ανακρίτριας για την κατάχρηση χαρτιού...Χμ... Εμπεριστατωμένη φαίνεται...Ορίστε τι γράφει: '' Όλοι οι συλληφθέντες - και οι τέσσερις - ομολόγησαν την ενοχή τους... Υπογραμμίζω όμως ένα γεγονός:Καθώς τους οδηγούσαν οι πράκτορές μας στο γραφείο για ανάκριση, ο ένας από τους τέσσερις, παρά την άγρυπνη παρακολούθηση των φρουρών, έβγαλε αστραπιαία από το τσεπάκι του μία μικροσκοπική αμπούλα υδροκυάνιο, την έσπασε με τα δόντια και...τέλος!!! Το όλο συμβάν έγινε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το ανέφερα στον προ'ι'στάμενο αυτοστιγμεί. Η αυτοκτονία του αποτελεί απροκάλυπτη ομολογία της ενοχής του!''

ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΗ: Μεγάλη επιτυχία της Ανακρίτριας, αν και στην σύλληψη των ενόχων , έπαιξε ρόλο και ο παράγων τύχη...

ΜΑΡΙΚΑΛΙΑ - ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Ναι, διότι την ώρα που ξεφόρτωναν τα κιβώτια από το τρένο, γλίστρησε ένα, έπεσε κάτω, έσπασε και χιλιάδες προκηρύξεις κατά του Καθεστώτος μας ξεχύθηκαν ολούθε... Η σύλληψις και των τεσσάρων έγινε πάραυτα... Περιττό να πούμε ότι όλα τα κιβώτια, αντί χάρτου, περιείχαν 4.500 προκηρύξεις εναντίον του Καθεστώτος! Μεγίστη επιτυχία της Ανακρίτριας!...

ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΗ: Δεν αμφιβάλω και θα δώσω εγώ η ίδια εύφημον μνεία εις την  Ανακρίτρια Α! Τώρα όμως, άλλο προέχει...

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Δηλαδή, δεν θα εξετασθεί  αυτή η υπόθεση πρωτίστως::

ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΗ: 'Οχι. Μένω ικανοποιημένη  που μία επί πλέον οργάνωση εναντίον  του Καθεστώτος διαλύθηκε εν τη γεννέσει της... Η  Ειδική Υπηρεσία - όπως είπα - θα τιμήσει την Ανακρίτρια,  όμως προέχει , το άλλο ζήτημα...

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ:Εννοείται την υπόθεση ΚΑΦΕ- ΣΠΟΡ; Θα δώσετε όλη την προσοχή σας στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί και στο ανώνυμο γράμμα που λάβατε; Οι πράκτορές μας συνέλαβαν δύο... Τον ένα μέσα στο ΚΑΦΕ-ΣΠΟΡ, τον άλλον έξω, στο πεζοδρόμιο...

ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΗ: Αυτή την υπόθεση εννοώ... Ναι... Πηγαίνω στο γραφείο μου. Ειδοποιείστε την Ανακρίτρια ότι την περιμένω. Έχω κάτι να της προτείνω... Ένα σχέδιο...Χαιρετώ...

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Θα την ειδοποιήσω αμέσως. Βλέπω ότι τα πράγματα είναι σοβαρά... Είμαι σίγουρη ότι και αυτή η υπόθεση θα έχει το καλύτερο για μας αποτέλεσμα...

Μ Ο Υ Σ Ι Κ Η

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΣΚΗΝΗ  7η

Περπατώντας στον δρόμο, η Ανακρίτρια και η Νεαρά, σταματούν δυο κοπέλες

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Δεσποινίς, μπορείτε να μας συστήσετε ένα καλό ζαχαροπλαστείο;Βλέπετε είμαστε ξένες στην πόλη σας... Περαστικές...

ΜΑΡΙ:Και βέβαια! Λίγο πιο κάτω είναι η ''ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ''.   Φτιάχνει το καλύτερο γαλακτομπούρεκο της περιοχής! Ζεστό ακόμα μοσχοβολάει λεμόνι!!! Κι ένα σιρόπι, αριστούργημα! Κατά κει πάμε κι εμείς. Θέλετε να ρθείτε μαζί μας;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Με μεγάλη μας χαρά! Τι λες Ελευθερία; Να συστηθούμε! Με λένε Μυρτώ Ζερβού και την φίλη μου Ελευθερία Τερζάκη!

ΜΑΡΙ: Εμένα Μαρί Ασημακοπούλου και την φίλη μου  Φρόσω Χρήστου.Πώς και από τα μέρη μας;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Περαστικές είμαστε. Πάμε σε ένα συνέδριο στην  πρωτεύουσα. Είπαμε να δούμε λιγάκι την όμορφη πόλη σας μέχρι να φύγουμε...

ΜΑΡΙ: Και καλά κάνετε. Εμείς, να σας πούμε πηγαίνουμε για μπάνιο. Έχει τέτοια ωραία μέρα σήμερα!

ΦΡΟΣΩ: Δεν έρχεστε να ρίξετε κι εσείς μια βουτιά, να δροσιστείτε; Κάνει τόση ζέστη! Θα περάσουμε καλά!

ΝΕΑΡΑ: Δεν έχουμε μαζί τα μαγιό μας, οπότε δεν το βλέπω να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο...Θα ήταν ωραίο όμως να σας συντροφεύσουμε!!! Θα καθίσουμε στην αμμουδιά και θα κάνουμε ηλιοθεραπεία! Τι λες Μυρτώ;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Πολύ ωραία ιδέα!Για να πάμε όμως μαζί, πρέπει να έρθετε κι εσείς στο ζαχαροπλαστείο, ώστε να μην χωριστούμε...

ΝΕΑΡΑ: Ναι, γιατί το γαλακτομπούρεκό σας θα το απολαύσουμε, ο κόσμος να χαλάσει!!!

ΦΡΟΣΩ: Συμφωνώ! Τι λες κι εσύ Μαρί; Θα γίνουμε μιά μεγάλη, όμορφη παρέα!! Τι όμορφο βραχιόλι που φοράς κοπελιά! [ Θαυμάζει το βραχιόλι της Ελευθερίας]

ΜΑΡΙ:Της φίλης μου το μάτι πέφτει πάντα στα ξεχωριστά πράγματα! Είναι λάτρης του ωραίου!!

ΝΕΑΡΑ: Είναι δώρο της μητέρας μου! Δεν το βγάζω απ΄το χέρι μου! Κι εσένα Φρόσω τα μαλλιά σου έχουν πολύ ωραίο χρώμα!Φυσικά ή τα βάφεις;

ΦΡΟΣΩ: Τα βάφω. Το φυσικό μου είναι λιγο πιο σκούρο. Τα ξάνοιξα τώρα. Α! Φτάσαμε! Εδώ θα γλυκαθούμε!!

ΜΑΡΙ: Μπορείτε να πάρετε και καρυδόπιτα. Την  κάνουν καταπληκτική!Είναι παλιό μαγαζί, από το 1920 και οι συνταγές του εξαιρετικές!

ΦΡΟΣΩ: Έχει και πολύ ωραία μουσική!Μου αρέσει να έρχομαι εδώ!

ΜΑΡΙ: Βάζει παλιά και νέα τραγούδια! Θα ευχαριστηθείτε!Πόσο χαίρομαι που γνωριστήκαμε!Εγώ θα καθίσω από εδώ...

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:  Πού αλλού λέτε να πάμε;

ΜΑΡΙ: Μετά το μπάνιο, κάποια στιγμή, να περάσετε οπωσδήποτε από το Λούνα Παρκ. Και να μπείτε στο Σπίτι Του Μυστηρίου  οπωσδήποτε!!Αυτό θα σας μείνει αξέχαστο!!!

ΝΕΑΡΑ: Λέω να κάνουμε και μια μεγάλη βόλτα, να γνωρίσουμε κααλύτερα την πόλη σας.Φαίνεται πολύ όμορφη και η Μυρτώ που της αρέσει η πεζοπορία, θα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα!

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: [ Κάπως έκπληκτη ] Σ΄ευχαριστώ Ελευθερία... Βλέπω ότι θυμάσαι τι μου αρέσει! Μα κι εγώ θυμάμαι ότι σου αρέσει  το '''Αλιείς των μαργαριταριών''!! Λέτε κορίτσια να το βρούμε στο Τζουκ-Μποξ;

ΜΑΡΙ:  Θα το έχει σίγουρα! Ξέρω το κομμάτι! Παλιό και αθάνατο! Υπέροχο!!

ΝΕΑΡΑ:[ Κι αυτή έκπληκτη]  Δεν περίμενα πως θα το θυμόσουν Μυρτώ... Είσαι όλο εκπλήξεις!!

ΦΡΟΣΩ: Και την βόλτα σας να την κάνετε.Έχει πολλά να δείτε...

ΜΑΡΙ: Θα ευχαριστηθείτε, γιατί η πόλη μας είναι πράγματι πολύ όμορφη και είμαστε υπερήφανες γι΄αυτήν!Μόνο που θα πάτε οι δυο σας, γιατί εμείς θα μείνουμε πολλή ώρα στην θάλασσα.

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: [Μιλάει κάπως ανέμελα...] Θα είμαστε οι δυο μας Ελευθερία...Μόνες! Χωρίς σκοτούρες! Θα χαζέψουμε βιτρίνες, θα μπορείς να τρέξεις στο πάρκο...Θα περάσουμε φίνα!!!Ελεύθεροι κι ωραίοι που λέει και το λα'ι'κό άσμα!!!

ΝΕΑΡΑ : [ Σαν  κάτι να θέλει να πει, αλλά δεν το λέει]  Θα χαζέψουμε τις βιτρίνες , ε;... Και θα τρέξω στο πάρκο;; Ανέμελα... Χωρίς σκέψεις... Χμ... Όντως... Θα περάσουμε ωραία...''Ελεύθεροι κι ωραίοι!!'' Ακριβώς...

ΦΡΟΣΩ: Να βγάλετε και καμιά φωτογραφία, για ανάμνηση!!!

ΜΑΡΙ: Πάω να βάλω την μουσική στο τζουκ-μποξ και να πω στο γκαρσόνι να έρθει να πάρει τις παραγγελίες μας....

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Γιατί δεν πας κι εσύ Ελευθερία;
 
ΝΕΑΡΑ: Να.. να πάω στο μαγαζί μέσα; [ Την κοιτάει κατάπληκτη...]

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Ναι, γιατί, χρειάζεσαι άδεια; Βρε κορίτσι μου κάνεις λες και  σου έχουν απαγορεύσει την ελεύθερη μετακίνηση!!! Άντε πήγαινε μήπως και θέλεις να διαλέξεις κάποια άλλη μουσική!!! Και μην βιαστείς!! Με το πάσο σου!!!

[ Η Ελευθερία σηκώνεται διστακτική και προχωράει προς το βάθος της σκηνής. Σιγοψιθυρίζει:]

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Τι είναι πάλι τούτο; Παίζει μαζί μου όπως η γάτα με το ποντίκι... Με αφήνει να μπω μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο; Δεν γίνεται... Κάπου εδώ τριγύρω θα είναι η συνεργός της... Θα περιμένουν να το σκάσω και τότε θα πέσει επάνω μου  και θα με συλλάβει... Αυτό θέλουν... Να το σκάσω, ομολογώντας έτσι την ενοχή μου... Α, δεν θα τους κάνω το χατήρι... Βέβαια, χάνω έτσι άλλη μία ευκαιρία απόδρασης... Όχι.. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή... ΑΝ και με μπερδεύει συνεχώς ... Δείχνει να ενδιαφέρεται για μένα... Θυμήθηκε την μουσική που μ΄αρέσει... Θεέ μου! Λες να έχει ίχνος ανθρωπιάς μέσα της;;;

[Η Ελευθερία προχωράει στο βάθος και συνάμα ακούγεται η μουσική...]

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΣΚΗΝΗ  2η

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Όνομα;

ΝΕΑΡΑ: Ελευθερία.

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ; Επίθετο;

ΝΕΑΡΑ: Τερζάκη.

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Επάγγελμα;

ΝΕΑΡΑ: Δημόσιος Υπάλληλος

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Πού ευρισκόσαστε χθες το απόγευμα, κατά ώρα  18 μ. μ.;;

ΝΕΑΡΑ: Στο  ΚΑΦΕ- ΣΠΟΡ.

ΑΜΑΚΡΙΤΡΙΑ: Περιμένατε κανέναν; Είχατε ραντεβού με κάποιον;

ΝΕΑΡΑ:Οχι κυρία Ανκρίτρια... Πέρασα από εκεί, για να πιω έναν καφέ. Το συνηθίζω
.
ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Η κυρία που σας πάτησε, είναι γνωστή σας;

ΝΕΑΡΑ:Από πού κι ως πού; Πρώτη φορά την έβλεπα...

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Παρακαλώ! Να μην απαντάτε με ερωτήσεις... Τις ερωτήσεις τις κάνω ε γ ώ... Να
είστε σαφής. Ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, φτάνουν... Ώστε δεν την γνωρίζατε...

ΝΕΑΡΑ:Σας είπα, ό χ ι !!

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Και δεν αναρωτιέστε γιατί σας συλλάβαμε;;

ΝΕΑΡΑ;Φυσικά και αναρωτιέμαι... Θα μου εξηγήσετε;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Λάβαμε μιά επιστολή. Ο φάκελος είναι αυτός εδώ [Τον δείχνει και διαβάζει]:
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ: ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ -  ΕΝΤΑΥΘΑ
Είναι γραμμένος με γραφομηχανή, το ίδιο και το εσώκλειστο σημείωμα. Ιδού και το σημείωμα. Σας το διαβάζω:  ''  Στο ΚΑΦΕ- ΣΠΟΡ, αύριο το απόγευμα, 16 τρέχοντος, ώρα  6.15 με 6.30 θα πάει να καθίσει μια δεσποινίδα που είναι σημαίνον στέλεχος σε οργάνωση εναντίον του Καθεστώτος. Εντελώς άγνωστη στην Ειδική Υπηρεσία επί του παρόντος. Και αυτή και η εν λόγω οργάνωση.... Εσωκλείστως η φωτογραφία της.Συγγνώμη που δεν είναι και πολύ καινούρια, πάντως είναι νομίζω και ελπίζω, αρκετά καθαρή και χρήσιμη στην Ειδική Υπηρεσία, για την περίπτωση που θα θελήσι να ενδιαφερθεί για την  περί  ού  και για την άλλη που πρόκειται να συναντήσει η πρώτη στο ΚΑΦΕ-ΣΠΟΡ. Τα περαιτέρω, δεν με αφορούν.''     Να και η φωτογραφία...

ΝΕΑΡΑ:Βρίσκεται ότι μου μοιάζει;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ;Δεν σας είπα ότι μ ό ν ο ν  εγώ κάνω ερωτήσεις;;; Εντάξει... Είναι λίγο παλιά, αλλά τα χαρακτηριστικά είναι ίδια... Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι είστε εσείς
...
ΝΕΑΡΑ:Αφού είστε βέβαιη... Έχω μιάν ιδέα!!! Να μας εξετάσετε κατά αντιπαράθεση με την άλλη γυναίκα...Θα διαπιστώσετε ότι ούτε με ξέρει, ούτε την ξέρω.
..
ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Δεν δέχομαι υποδείξεις!!! Αρκεστείτε να απαντάτε σε ό,τι σας ρωτώ... Οι γονείς σας; Πού κατοικούν; Μένετε μαζί τους;

ΝΕΑΡΑ:Μένουν σε μιά μονοκατοικία στα Κάτω Πατήσια. 'Οχι, δεν μένω μαζί τους. Μένω μόνη μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι ένα διαμέρισμα κοντά στην εργασία μου.

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Τι σχέση έχετε με την συγκεκριμένη οργάνωση;

ΝΕΑΡΑ:Καμία! Δεν έχω καμία  σχέση
!
ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Άλλα λέει η επιστολή....

ΝΕΑΡΑ: Αυτός που την έγραψε είναι ψεύτης, συκοφάντης και δειλός... Πώς μπορείτε να δίνετε βάση σε έναν που στέλνει ανώνυμο γράμμα και δεν έχει την παλληκαριά να την υπογράψει;;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:[Αγριεμένη] Δεν σου είπα να μην κάνεις ερωτήσεις; Η Ανακρίτρια εδώ μέσα είμαι  ε γ ώ! Το κατάλαβες;;;Και πάψε να αυθαδιάζεις... Το καλό που σου θέλω, να κάτσεις να σκεφτείς σοβαρά... Αν ομολογήσεις, θα έχεις καλύτερη αντιμετώπιση από το Κόμμα Θα το λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν στην υπεράσπισή σου! Διαφορετικά προβλέπω τα πράγματα θα είναι πολύ σκούρα για σένα... Όποιος εμποδίζει την έμβρυθμη λειτουργία του Καθεστώτος, πρέπει να πατάσσεται ανηλεώς....

ΝΕΑΡΑ: Δηλαδή, δεν θα με αφήσετε ελεύθερη σήμερα;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ; Σήμερα; Δεν είμαστε καλά! Θα σε ανακρίνει και η Προ'ι'σταμένη, και το καλό που σου θέλω,είναι να σκεφτείς το συνμφέρον σου και να ομολογήσεις...

ΝΕΑΡΑ:  Τι στην ευχή να ομολογήσω; Εκείνα που δεν υφίστανται;; Δεν ακούτε τι σας λέω τόσην ώρα;; Φως φανάρι πως εσείς έχετε βγάλει την απόφαση για μένα, που είναι καταδικαστική...Έχετε πειστεί πως είμαι ένοχη, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ!!!!!!!

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ;[Έξαλλη]  Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου!!! Σε επαναφέρω στην τάξη!! Πού νομίζεις ότι ευρίσκεσαι;;;Εσύ παιδί μου δεν παίρνεις από λόγια! Πόσες φορές σου είπα  ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ;;;; Πας φιρί- φιρί να φας το κεφάλι σου... Δεν παίρνεις από συμβουλές... Κρίμα... Θα περάσεις λοιπόν το βράδυ στο κρατητήριο, μήπως και σκεφτείς λογικά και δεις το συμφέρον σου...

ΝΕΑΡΑ: Μα!!!  Δεν είναι δυνατόν!!!!  Ποια κατηγορία με βαραίνει; Μήπως χρειάζομαι δικηγόρο; Να τηλεφωνήσω..
.
ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Δικηγόρο; Θα το αποφασίσει αύριο η Προ'ι'σταμένη... Πολύ καλομαθημένη μας βγήκες...

ΝΕΑΡΑ: Μα έτσι παραβαίνετε τον νόμο!!!

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Και θα μου το πεις εσύ αυτό;;;Όλο απαιτήσεις είσαι... Φρουρέεε!!!

ΦΡΟΥΡΟΣ: Μάλιστα;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Οδήγησε την δεσποινίδα στο κρατητήριο..  [Τον παίρνει παράμερα και λέει σιγά]:  Φέρσου της, όπως εσύ ξέρεις... Να φοβηθεί λιγάκι...  Σαν πολύ υπεράνω την βλέπω,,,Να μην μείνουν όμως σημάδια... Ξέρεις εσύ...[Μιλά δυνατά τώρα] Άντε... Πηγαίνετε!!Και στείλτε μου την πράκτορα  Αλεβιζάτου...

ΝΕΑΡΑ: Εεε!!!! Πού πάμε!!!!! Αλήθεια λέω!!!!Γιατί δεν με πιστεύετε;;; Βρε κακό που με βρήκε την γυναίκα!!!!!!!!!

[ Φεύγει η φρουρός με την κρατούμενη. Η Ανακρίτρια βαδίζει νευρικά πάνω- κάτω. Μ Ο Υ Σ Ι Κ Η. Έρχεται η πράκτορας. Χαιρετά]

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ; Με φωνάξατε  κυρία Ανακρίτρια;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Ναι. Προτού δω την Προ'ι'σταμένη και την Ανακρίτρια  Α΄, θέλω να σου κάνω δυό- τρεις ερωτήσεις, καθ' όσον υπήρξες ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες... Ποια είναι η δική σου γνώμη για την Ελευθερία Τερζάκη;

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ:Α, την νεοσυλληφθείσα...Τι να σας πω... Το παίζει αθώα...Ειλικρινά, με έχει προβληματίσει πολύ αυτή η νεαρά...Δεν έχει πάψει στιγμή να φωνάζει ότι είναι αθώα...

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Κι εγώ, κάποια στιγμή αμφιταλλαντεύθηκα... Δείχνει πράγματι ότι είναι αθώα...Έτσι όμως δεν κάνουν όλοι οι συλληφθέντες για απείθεια προς το Κόμμα;

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Εγώ που την είδα μέσα στο ΚΑΦΕ- ΣΠΟΡ, δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη απ' όλα τα τεκταινόμενα... Υποδυόμενη την σερβιτόρα,  την παρακολουθούσα στενά. Δεν την έχασα από τα μάτια μου, ούτε λεπτό... Καθόταν ήσυχα- ήσυχα. Αντέδρασε μόνον όταν την πάτησε η άλλη γυναίκα... Νομίζω ότι την ίδια γνώμη έχουν σχηματίσει και οι άλλες συναδέλφισσες που παρίσταναν τις επιχειρηματίες...

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Τι λες να σημαίνουν οι δύο κύκλοι που ζωγράφισε;

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Ειλικρινά δεν πάει πουθενά το μυαλό μου... Δύο κύκλοι...Τι θα μπορούσαν να σημαίνουν; Κυκλικές αλάνες; Θα συναντιόντουσαν τα μέλη της ομάδας τους σε κυκλικές αλάνες; Ή μήπως είναι σκάγια; Τι να σας πω...

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Θα το μάθουμε.. Με τις μεθόδους που διαθέτουμε, θα τα πει όλα με το  νι  και με το  σίγμα... Αν όχι σε μας, , κάτω στα Κεντρικά στην πρωτεύουσα, θα κελαηδήσει σαν αηδονάκι... Δεν μπορώ να χωνέψω όμως την ατυχία με την άγνωστη γυναίκα...Δεν έπρεπε να την είχατε σκοτώσει... Τι θα πουν αύριο η Πρ'ι'σταμένη και η Ανακρίτρια  Άλφα;; Με φέρατε σε πολύ δύσκολη θέση...

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ:Σας εξηγήσαμε... Αφού πάτησε μέσα στο ΚΑΦΕ την Νεαρά κατά λάθος όπως είπε, βγήκε στον δρόμο και οι πράκτορές μας που την περίμεναν έξω, την πήραν στο κατόπι. Σας είπαμε... Ήταν ατύχημα... Μόλις μας αντελήφθη το 'βαλε στα πόδια, οπότε κατάλαβαν ότι ήταν ένοχη και έτρεξαν ξοπίσω της. Η σφαίρα προοριζόταν για να την σταματήσει... Η συνάδελφος στόχευε τα πόδια της... Πού να φανταστεί ότι θα γλιστρούσε και η σφαίρα θα την εύρισκε στην καρδιά... Ατυχία κυρία Ανακρίτρια...

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Ατυχία, αλλά το σχέδιο παρέκκλινε της πορείας του... Αν την είχαμε συλλάβει, θα μαθαίναμε πολλά πράγματα για τους αντιφρονούντες... Τέλος πάντων. Ελπίζω να είναι το τελευταίο απρόοπτο...Πιστεύεις ότι το πάτημα στο πόδι της δικιάς μας ήταν σινιάλο γνωριμίας;

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Πιθανόν, πάντως δεν έδειξαν κάτι τέτοιο..

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:Ναι, αλλά αμέσως μετά το πάτημα του ποδιού και την μικροδιένεξή τους, η Τερζάκη σηκώθηκε να φύγει. Ποιος μου λέει ότι οι κουβέντες που αντάλλαξαν δεν ήταν συνθηματικές; Και ποιος μου λέει ότι αν δεν την συλλαμβάνατε, δεν θα έβγαινε έξω για να συναντήσει την άλλη γυναίκα;

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Τι να σας πω... Και σε μας πέρασε αυτή η ιδέα από το μυαλό μας... Πιστέψαμε ότι ήταν λόγια  αναγνώρισης με σκοπό να συναντηθούν και να τα πούνε έξω... Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε...Πέστε μας σας παρακαλώ...Πώς θέλετε να φερθούμε στην κρατούμενη Τερζάκη;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ: Όχι και πολύ... δυναμικά... ''Μεσαία'' κατάσταση... Ό,τι κάνετε όμως - το είπα και στην φρουρό - να μην αφήσετε σημάδια... Αύριο θα την δει η Προ'ι'σταμένη και μετά η Ανακρίτρια 'Αλφα...

ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: Μην ανησυχείτε... Ξέρουμε την δουλειά μας... Με χρειάζεστε κάτι άλλο;

ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑ:'Οχι... Μπορείς να πηγαίνεις... Ακολουθήστε κατά γράμμα τις διαταγές... Είσαι ελεύθερη Αλεβιζάτου...

[ Η Πράκτορας χαιρετά, γυρίζει και φεύγει... Μ Ο Υ Σ Ι Κ Η ]

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

'' Κοιμήσου κοριτσάκι μου,'' μού είπε η μητέρα
'' και δες νερά'ι'δες κι όμορφους αγγέλους στ' όνειρό σου...
Αστέρια νά ΄ρθουν κόρη μου σιμά στο προσκεφάλι
κι ανάσα θεοδώρητη, τα μάτια ν' ακουμπήσει....''

Τα βλέφαρα σφαλίστηκαν στα μάγια του ονείρου.
 Νανούρισμα γλυκόπιοτο της μάνας το τραγούδι
κι εξάφνου χρυσορόδινες αχτίδες ξεπηδήσαν
και βρέθηκα σε μαγική, γαλήνια πολιτεία!...

Οι δρόμοι ολοφώτιστοι, χιλιάδες τα λαμπιόνια!
Βιτρίνες καταστόλιστες, λαμπρές, παραμυθένιες
και τσούρμο τα παιδόπουλα τα κάλαντα να λένε...

Ο κόσμος τρέχει βιαστικός για ν' αγοράσει δώρα.
Πολλοί κρατούνε κόκκινα και χρυσαφιά πακέτα.
Κορδέλες χρυσοπράσινες στ' αγέρι ανεμίζουν
και πρόσωπα χαρούμενα γεμίζουνε τις στράτες...

Από το κρύο κόκκινα τα μάγουλα γενήκαν.
Χοντρά κασκόλ, βαριά παλτό και μπότες για το κρύο
φοράνε όσοι βγήκανε απόψε να ψωνίσουν
και γύρω μας ατμόσφαιρα,  γιορταστική πλανιέται...

Ο ουρανός κατέβηκε βαρύς, συννεφιασμένος...
Το χιόνι πέφτει απαλά σαν πούπουλα στην πλάση...
Ασπρίζει τα ψηλά βουνά, στολίζει τα περβάζια
κρεμάει πολυέλαιους στων δέντρων τα κλωνάρια
και ντύνει όλα μαγικά με τον λευκό χιτώνα...

Στο σπίτι σκέτη θαλπωρή το τζάκι τ' αναμμένο.
Μπροστά του το τιγρέ γατί και ο πιστός σκυλάκος.
Χριστουγεννιάτικο δεντρί στο πλά'ι' φωτισμένο,
κεριά πορφυροπράσινα στο γιορτινό τραπέζι...

 Στην πολυθρόνα ολάνοιχτη του Ντίκενς  ιστορία...
Ο  Σκρούτζ, τα τρία πνεύματα, ο Τά'ι'νυ-Τίμ, ο Κράτσιτ,
θα ζωντανέψουνε ξανά σαν πάντα τέτοια ώρα
για να σημάνουνε τρανά το μήνυμα της μέρας,
που είναι η μετάνοια μαζί με την αγάπη...

Τρία παιδάκια παίζουνε με γέλια μπρος στο τζάκι...
Χαμογελούν οι δυό γονείς και πιάνονται απ' το χέρι...
Γιρλάντες γκι στολίζουνε την κουπαστή της σκάλας
κι ύμνοι χριστουγεννιάτικοι απ' το πικ-άπ  ηχούνε ...

Μοσκοβολά το σπιτικό απ' το φα'ί' στον φούρνο
κι ένα βουνό από γλυκά μυρώνει το τραπέζι.
πού 'χει στρωθεί με το καλό, αστραφτερό σερβίτσιο
κι ένα τραπεζομάντηλο μ' αστέρια κεντημένο...

Ξάφνου μιά πόρτα χτύπησε στο φύσημα τ' αγέρα
κι εγώ ψηλά τινάχτηκα και ξύπνησα αμέσως.
Τι όνειρο υπέροχο που βίωσα Θεέ μου!
Πόση χαρά και ομορφιά στον ύπνο μου εμπήκαν!...

Σηκώθηκα και βάδισα στην σάλα του σπιτιού μου.
Όλα τριγύρω φάνταζαν λες κι ήταν τ' όνειρό μου!!
Η αδελφή μου διάβαζε του Ντίκενς το βιβλίο
και το δεντρί μας έλαμπε σαν χείμαρρος με φώτα!!

Στα πόδια της αγκαλιαστά ο σκύλος μας κι η γάτα!
Τους κουραμπιέδες έφερνε χιονάτους ο πατέρας.
Τι θαλπωρή, τι ζεστασιά πού 'χει το σπιτικό μας,
σαν φάτνη με το άστρο της, διπλά ευλογημένη!!

''Μακάρι να γινότανε όπως τα γράφει ο Ντίκενς ''
είπε η μεγάλη μου αδελφή βαθιά συγκινημένη...
Εδώ είναι παράδεισος...Εδρεύει  η αγάπη...
Μα έξω, πόση παγωνιά για τις φτωχές ψυχούλες...
Πόσα παιδάκια νηστικά και άστεγοι στον δρόμο...
Πόσα ζωάκια αδέσποτα, τι μοναξιά, τι πίκρα...
Και πόση άγρια αντίθεση με τις λαμπρές βιτρίνες,
τους φούρνους που μοσχοβολούν και τ' ακριβά παιχνίδια...

Καλοντυμένοι, βιαστικοί περνάνε οι διαβάτες
και δεν κιοτάζουν δίπλα τους αν κάποιος υποφέρει...
Θ' αλλάξει άραγε ποτέ αυτή η κοινωνία;
Θα νιώσουν τα Χριστούγεννα, αλήθεια τι σημαίνουν;;''

Η αδελφή μου σώπασε κοιτάζοντας το τζάκι...
'' Ό,τι μπορούμε κάνουμε παιδί μου κάθε μέρα,
γι' αυτούς τους συνανθρώπους μας και τα μικρά ζωάκια...
Μακάρι αυτό νά πράτανε όλοι οι συνάνθρωποί μας...
Αν ο καθένας έκανε ό,τι καλό μπορούσε,
θα ήτανε ο κόσμος μας καλύτερος μικρή μου
και θά 'χαμε Χριστούγεννα συχνά μέσα στον χρόνο...''

Σαν θρό'ι'σμα εσβήστηκε ο λόγος της μητέρας...
Σηκώθηκα και στάθηκα μπροστά στο παραθύρι...
Μακάρι όλα τα πλάσματα να βρούνε ένα απάγκιο,
να βρούνε μιά ζεστή φωλιά, να φτιάξει η ζωή τους...

''Μικρέ Χριστέ μου πρόσφερε μιάν φάτνη, μιάν αγκάλη...
Να βρουν λιμάνι στοργικό, εκείνοι που πονούνε...
Βασανισμένοι άνθρωποι, παιδάκια πονεμένα,
ζωάκια ολομόναχα, καρδούλες πικραμένες...''

Απ' το σαλόνι έφθανε ψαλμός των Χριστουγέννων...
Πληθαίνουν έξω οι σκιές, πληθαίνουν κι οι νιφάδες...
Κι εκεί όπου εκοίταζα ανάμεσα στα νέφη,
εξεγλιστρήσαν φωτεινές εφτά χρυσές αχτίδες,
που σύρθηκαν νωχελικά εκεί στο παραθύρι...

Ο αχνός από τα χνώτα μου, εθόλωσε το τζάμι
και μπρος μου τότε φάνηκε μιά λέξη να γυαλίζει,
θαρρείς κι οι αχτίδες έγραψαν το μήνυμα για μένα:

''Α Γ Α Π Η '' διάβασα σιγά... Στάθηκα ταραγμένη...
Εκοίταζα εμβρόντητη την λέξη να αλλάζει...
Η υγρασία έλιωνε τις συλλαβές σε δάκρυα,
που κατηφόριζαν σιγά και γίνηκαν  α σ τ έ ρ ι !!!!!

Τότε μιά γλύκα απλώθηκε στο είναι μου, ολούθε...
Γύρισα στο δωμάτιο και φίλησα την μάνα...
Της αδελφής μου χά'ι'δεψα τις καστανές της μπούκλες
και του πατέρα τις φαρδιές, λίγο σκυμμένες πλάτες.

Του άφησα στα γόνατα τον Ντικ μας, τον σκυλάκο
και σήκωσα στην αγκαλιά την γάτα την Μαλού μας...
Η ''Άγια Νύχτα...'' μέλωνε τ'αυτιά και την ψυχή μου
και την σιγοτραγούδησα με θέρμη κι ευφροσύνη...

Και καθώς έπεσε η ματιά ξανά στο παραθύρι,
είδα κοντά στ' αστέρι μου μιά λέξη να γλιστράει,
καθώς νιφάδες γράψανε με χιόνι την '' Ε Λ Π Ι Δ Α''
και μιά ουράνια χαρά με πήρε στα φτερά της!!

Γιατί βαθιά το ένιωσα πως όλα θα γλυκάνουν,
ΑΝ έρθει θεία α λ λ α γ ή στις  μαύρες συνειδήσεις
κι αν λιώσει ο πάγος ο βαρύς απ' της καρδιάς τα μύχια...
Τότε θ΄ανοίξουν διάπλατα τα σφαλισμένα μάτια
και δώρα μέσ'απ' την ψυχή θα πάρει ο πονεμένος...

Μες στην ζωή μου πάντοτε θα έχω για πυξίδα,
τ' αστέρι το ανέσπερο, την άφατη αγάπη,
το δόσιμο από καρδιάς που φέρνει ευτυχία
και την ουρανοστάλαχτη, κι αγέραστη, ελπίδα!!...

-------------------------------------------------------------------------------------
Μακάρι οι ευχές να πιάσουν και τα όνειρα να βγούν αληθινά!!!! Και όπως λέει ο Τά'ι'νυ -Τιμ συτην'' ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ'' του Κάρολου Ντίκενς: ''' Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΥΛΟΓΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!!!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΣΚΗΝΗ  1η


Καφενείο. Σε ένα τραπέζι κάθεται μόνος του ένας νεαρός και πίνει αργά μια πορτοκαλάδα.... Λίγο πιο πέρα, μια παρέα μιλάει δυνατά για εμπορικά θέματα... Θα είναι μάλλον έμποροι. Ο νεαρός μιλά στο γκαρσόνι.

ΝΕΑΡΟΣ:Ένα καφέ σε παρακαλώ. Ελληνικό. Σκέτο. Και ένα μολύβι μαύρο

ΓΚΑΡΣΟΝΙ:[Γκρινιάρικα] Μολύβι! Και μαύρο! Όχι, δεν σερβίρουμε μολύβια κύριε![ Ψάχνεται, ξαναψάχνεται και βγάζει ένα μολύβι ταλαιπωρημένο]
Μην το βλέπεται έτσι! Την κάνει μια χαρά την δουλειά του! Κι άμα το σαλιώσετε, ακόμα καλύτερα!Πάω για τον καφέ σας.

[Ακούγεται λα'ι'κό τραγούδι απ΄το ραδιόφωνο. Ο ΝΕΑΡΟΣ  σκιτσάρει σ' ένα κομμάτι χαρτί που βγάζει απ΄την τσέπη του, δύο κύκλους. Το ΓΚΑΡΣΟΝΙ φέρνει αμίλητο τον καφέ του.Η διπλανή παρέα μιλάει δυνατά]

ΑΝΤΡΑΣ α΄:Λοιπόν βρήκα έναν εξαίρετο παραγωγό!Τα προ'ι'όντα του είναι άλφα- άλφα!! Θα ρίξουμε στην αγορά καλό εμπόρευμα και θα έχουμε καλό κέρδος!

ΑΝΤΡΑΣ β: Ό,τι μας χρειάζεται αυτήν την στιγμή... Είμαστε πολύ τυχεροί! Μπράβο Γιώργο![Χαμηλώνει τον τόνο της φωνής του]:Δεν πιστεύω να μας έχει καταλάβει... Σίγουρα θα πίστεψε ότι είμαστε έμποροι από κάποιον συνεταιρισμό...Για κοιτάξτε τον ...Πολύ άνετος δεν σας φαίνεται;

ΑΝΤΡΑΣ γ: Λέτε να παριστάνει τον άνετο; Πάντως είναι πολύ πειστικός Αφού εγώ και δυο φορές αμφιταλαντεύτηκα: Είναι; Δεν είναι; Προς στιγμή άρχισα να αμφιβάλλω...

ΑΝΤΡΑΣ α: Το ανώνυμο όμως γράμμα ήταν πολύ σαφές:Εδώ στο ΚΑΦΕ- ΣΠΟΡ θα γίνει η συνάντηση... Για δείτε και την φωτογραφία που μας έστειλε εκείνος ο άγνωστος...Ίδιος δεν είναι; Ε. κοιτάτε με προσοχή, μην μας καταλάβει και πάει το σχέδιο στράφι... Ναι, ίδιος είναι... Δεν μπορεί να πρόκειται για τέτοια σύμπτωση... Αυτός είναι σίγουρα...

ΑΝΤΡΑΣ β: Μην τον χάσουμε από τα μάτια μας. Να κοιτάμε και προς την πόρτα μην σηκωθεί και φύγει ξαφνικά... Ας παίξουμε τώρα τον ρόλο μας...[Αλλάζει τόνο και υψώνει λίγο την φωνή του]Λοιπόν φίλοι μου, η παραγωγή ελαιολάδου εφέτος είναι από τις καλύτερες..
.
ΑΝΤΡΑΣ γ: Θα έχουμε την καλύτερη σοδειά των τελευταίων  δέκα χρόνων!!Ευλογημένη χρονιά!!!![Χαμηλώνει φωνή]: Για κοιτάξτε!!!! Κάτι γίνεται!!

ΕΝΑΣ ΠΕΛΑΤΗΣ περνά μπροστά από το τραπεζάκι του ΝΕΑΡΟΥ και του πατά το πόδι που εξείχε

ΝΕΑΡΟΣ: Με πατήσατε κύριε!!!

ΠΕΛΑΤΗΣ:Εγώ;

ΝΕΑΡΟΣ:Ναι, εσείς! Και με πατήσατε στο δεξί που έχει κάλο!..

ΠΕΛΑΤΗΣ [Ειρωνικά]: Μην μου το λέτε!! Πιστέψτε με! Νόμιζα πως ήταν το αριστερό!!! [Και χαμογελώντας κορο'ι'δευτικά, φεύγει]

ΑΝΤΡΑΣ α: [Μιλεί στο κινητό του] Ο ύποπτος Άλφα βγαίνει αυτή την στιγμή. Μην τον χάσετε από τα μάτια σας!  [κλείνει το τηλέφωνο και γυρίζει στην παρέα του]: Κοιτάξτε!! Ετοιμάζεται να τον ακολουθήσει! Μαζεύει τα πράγματά του! Πάμε!!

ΝΕΑΡΟΣ: [ Πίνει μια γουλιά καφέ, αφήνει το μολύβι και πάει να πάρει το χαρτί με τους δυο κύκλους, όταν μπροστά του βλέπει την παρέα αυτών που νόμιζε για εμπόρους.]

ΑΝΤΡΑΣ α: [Βγάζει την ταυτότητά του, την δείχνει στον ΝΕΑΡΟ και με μειλίχιο τρόπο του λέει]:
Της Ειδικής Υπηρεσίας!...

ΝΕΑΡΟΣ: Δεν καταλαβαίνω...

ΑΝΤΡΑΣ β: Αφήστε τον καφέ σας και πάμε... Το χαρτί σε μένα...[Το παίρνει]

ΝΕΑΡΟΣ: Δεν καταλαβαίνω...Θα διαμαρτυρηθώ στους ανωτέρους σας!!!!

ΑΝΤΡΑΣ γ: Προχωρήστε προς την έξοδο μαζί μας ήσυχα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Μην κινήσουμε  την προσοχή των θαμώνων...Αυτό δεν θα σας βγει σε καλό..
.
ΑΝΡΑΣ α: Άνθρωπός μας αυτή την στιγμή βρίσκεται σπίτι σας... Αν είστε αθώος, θα βρει ένα σπίτι ''καθαρό'' από  ύποπτα στοιχεία...Για την ώρα δεν βρήκε κάτι άξιο λόγου... Θα δούμε...

ΑΝΤΡΑΣ β: Τον άντρα που τον πάτησε, τον ακολούθησαν οι δικοί μας;

ΑΝΤΡΑΣ γ: Μην ανησυχείς , δεν θυμάσαι, τους τηλεφώνησε ο φίλος μας μέσα από το ΚΑΦΕ...Οπότε τώρα τον ακολουθούν κατά πόδας. Πάει προς τον κινηματογράφο ΑΣΤΡΟΝ.

ΑΝΤΡΑΣ α:Άντε νεαρέ, προχώρα. Ο Προ'ι'στάμενος σε περιμένει...

ΝΕΑΡΟΣ:Κάνετε λάθος! Θα το δείτε! Δεν έκανα τ ί π ο τ ε!!!!!Φοβάμαι πως θα βρείτε τον μπελά σας... Ε, μην σπρώχνετε!!!
[Φεύγουν από την σκηνή]

ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ '40

Έγραψε η δόξα αστροστόλιστο το   Ο Χ Ι,
επάνω σε ολογάλανα ουράνια!
Εσκόρπισεν αιμάτινα γεράνια,
στης Πίνδου το χιονένιο ανεμοβρόχι...

Δέχθηκ'η γη το σώμα των Ηρώων,
νιάτα που πέσανε σε μια θυσία
για την πατρίδα, την τιμή και την ανδρεία,
απόγονοι τρανοί των Μαραθώνων!...

Από τα νέφη βγαίνει ο Λεωνίδας,
να οδηγήσει τους φαντάρους στον αγώνα!...
Βροντόφωνος ο ήχος της ασπίδας,
κουράγιο δίνει μέσα στον χειμώνα...

Τσολιάδες του Σαράντα, σαν θηρία,
πολέμησαν και γράψαν Ιστορία!!!


-----------------------------------------------------------
Ημέρα μνήμης και τιμής η σημερινή... Η καρδιά μας σε αυτούς που έπεσαν ένδοξα και το αίμα τους πότισε το δέντρο της Λευτεριάς... Τα τραγούδια της Βέμπο , μας προκαλούν ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού... Την ιστορία μας πρέπει γονείς και δάσκαλοι να μαθαίνουν στα παιδιά τους, για να ξέρουν τις ρίζες τους ,να είναι υπερήφανα για την σπουδαία πατρίδα τους και όταν περνά η ελληνική σημαία να νιώθουν εκείνον τον λυγμό που σε συνταράζει από ενθουσιασμό και άκρατη συγκίνηση!Δοξασμένη, χιλιοβασανισμένη πατρίδα μας!! Δεν λυγάς, δεν προσκυνάς κανέναν!  Και όπως είπε σήμερα ο αεροπόρος μας ψηλά από τα ουράνια κατά τηνπαρέλαση, δεν γονατίζεις παρά μόνον μπρος στους ήρωές σου!!!!!! Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ  ποτε δεν πεθαίνει, αρκεί να είμαστε ενωμένοι!!! ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!!!

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Σαν κυματίζει πάνω  στο κοντάρι
περήφανη, ολόλαμπρη κι ωραία
η γαλανόλευκη, τρισένδοξη σημαία,
σκιρτάει η καρδιά μου με καμάρι!

Συγκίνηση τρανή με συνεπαίρνει...
Πόσες θυσίες μού 'ρχονται στον νου μου...
Τρισχιλιάχρονη η δόξα του λαού μου!
Μες στις πτυχές της με αρμούς με δένει...

Σημαία μου, μπροστά σου γονατίζω...
Επάνω σου το αίμα των παιδιών σου...
Με δάφνες και με δάκρυα σε ραντίζω...
Ποτέ δεν θα προδώσω τον καημό σου...

Περήφανα φωνάζεις: Η  ΕΛΛΑΔΑ,
της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ θε να κρατεί την δάδα!!!!

-----------------------------------------------------------------------
27η Οκτωβρίου...  Η γιορτή της σημαίας μας...Ας κυματίζει  η γαλανόλευκη κι αυτό το τριήμερο σε κάθε ελληνικό μπαλκόνι.  Όπου χτυπάει ελληνική καρδιά, ας ξεδιπλώνεται περήφανη για να βροντοφωνάζει σε όλους, την με τόσες θυσίες αποκτημένη Λευτεριά και  δόξα της Ελλάδας μας!
[Ο λογοτέχνης Γεώργιος Δροσίνης, καθιέρωσε την 27η Οκτωβρίου, ως σχολική γιορτή]

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ένδοξη μέρα ανέτειλε και πάλι!
Σάλπισμα ήχησε τρανό και θείο.
Περήφανο της μνήμης μας το πλοίο
γυρίζει κει που η δόξα πάντα θάλλει...

Ήρωες μαχητές της αντρειοσύνης,
Ο Χ Ι  κραυγάσατε με πλέρια ζέση!
Συντρίψατε την εχθρική την πλεύση,
προστάτες ζηλευτοί της ρωμιοσύνης...

Γυναίκες και φαντάροι, αγαπημένοι,
ποτίσατε με αίμα τα βουνά μας...
Θα μείνετε για πάντα δοξασμένοι!
Μπροστά σας προσκυνάει η καρδιά μας...

Εικοστή Ογδόη  Οκτωβρίου, στην χαρά σου,
''Α έ ρ α!!!'' θα φωνάζουν τα παιδιά σου!!!!


--------------------------------------------------------------------------------------------

28η Οκτωβρίου!!  Ημέρα τρανή, ημέρα δοξασμένη, γεμάτη μνήμες... Ηρω'ι'σμοί, ανείπωτες θυσίες, έρχονται και κατακλύζουν όλο το είναι μας....Ας υψώσουμε στα μπαλκόνια μας την σημαία μας, για να δείξουμε σε όλους ότι  ΔΕΝ  ΞΕΧΝΑΜΕ και ότι το παράδειγμα των ηρώων του 1940, οδηγει τα βήματά μας, διότι  ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!!!

                                    4ρις Οκτωβρίου

Επ' ευκαιρία της Ημέρας Των Ζώων... Αφιέρωμα από καρδιάς στα  αγαπημένα, τρυφερά τετράποδα μέλη της οικογενείας μας. Να είναι καλά, ευτυχισμένα και μια ευχή: Να αποκτήσουμε παιδεία, ώστε να μην υπάρχουν πια αδέσποτα. Για όσα μας άφησαν για να γίνουν αστεράκια, να ξέρουν ότι ποτέ δεν τα ξεχνάμε και τα ευγνωμονούμε για τις υπέροχες μέρες που περάσαμε μαζί τους. Μένουν για πάντα στην καρδιά μας...Αθώα, τρυφερά τετράποδα φιλαράκια μας, ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Μπορεί του κόσμου τα καλά στο σπίτι σου να τα 'χεις...
Γερά παιδιά να σου 'δωσε της Παναγιάς η χάρη.
Μπορεί να στέκεις όρθια, να μην σου λείπει ο ζήλος
μα εσύ, κάπου στα μέσα σου, κάποιο μαράζι κρύβεις...

Ευχαριστείς τον Ύψιστο για όσα σου 'χει στείλει
και ικετεύεις ταπεινά, να σας προσέχει πάντα...
Όμως βαθιά στο είναι σου, νιώθεις ανησυχία
και ντρέπεσαι παράπονο να βγάλεις, που δεν στέκει...

Τι να συμβαίνει άραγε σ' αυτόν τον ψυχισμό σου;
 Γιατί σφίγγουνε δάχτυλα το στέρνο σου το βράδυ;
Γιατί ομίχλη κίτρινη το στόμα σου ξεραίνει
κι αρνείσαι έξω να βρεθείς, στην στράτα να βαδίσεις;

Κατάθλιψη το είπανε το γκρίζο πάπλωμά σου...
Σκέλεθρα - δάχτυλα κρατούν το γέλιο μην ανθίσει...
Πέπλα πυκνά σου παίρνουνε τ' αέρι απ'τα πνευμόνια
και σε κρατούν αιχμώλωτη, δεσμώτη Προμηθέα...

Προσέχουν μη χαμόγελο στα χείλη αναβλύσει...
Ό,τι χαρούμενο, καλό, στον πάγκο το μεριάζουν.
Δεν σε αφήνουν να χαρείς με τις χαρές που έχεις
και σε βαστούν στην κάμαρη, σαν όμηρο δεμένη...

Αν νιώσεις το γλυφό νερό στα χείλη σου να φτάνει,
πρέπει να τρέξεις παρευθύς, αμέσως για βοήθεια.
Εκεί θα εύρεις γιατρειά, θα διώξεις το σκοτάδι
και θ' αποχτήσεις δύναμη, το τέρας να παλέψεις...

Γιατί για τέρας πρόκειται που όλα τα μαυρίζει.
Με τις αρπάγες σε κρατά να μην χαρείς τον ήλιο,
να μην γελάσεις σαν βρεθείς με τα παιδιά, τα εγγόνια
και την ζωή να μην την ζεις, κρυμμένη στις καμάρες...

Βοήθεια την κατάθλιψη να διώξεις,πρέπει να 'χεις.
Ο δρόμος θα 'ναι δύσκολος, θε να σε σέρνει πίσω.
Μα εσύ στάσου στα πόδια σου και δέξου την βοήθεια,
για να παλέψεις δυνατά, να μην το βάλεις κάτω...

Και θα 'ρθει εκείνη η χαραυγή που τόσο καρτερούσες!
Ηλιόφωτη, ηλιόχαρη στο στήθος σου θα λάμψει!
Θε ν' ανασάνεις δυνατά, φρέσκο, καθάριο αέρα
και μιά ζωντάνια θαλερή μες στο μυαλό θ' αστράψει!

Και θα μπορείς πια να χαρείς όσα ο Θεός σου δίνει...
Ελεύθερη από βαριές, πυκνές ανησυχίες...
Θα πάψεις σαν αερικό να σέρνεσαι στο δώμα
και θα προφτάσεις την ζωή που δίπλα σου κυλούσε...

Χαρά μεγάλη θα γευτούν για σένα οι δικοί σου,
γιατί κι αυτοί πικραίνονταν όσο απούσα ήσουν.
Τώρα ν' ανοίξεις διάπλατα παράθυρα και θύρες,
για να ορμήσει μέσα σου, λυτρωτικός ο ήλιος!!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πολλές φορές δεν ημπορώ μονάχος μου ν' αντέξω
στις σκοτοδίνες της ζωής που γύρω μου στρουφίζουν
και θέλω κάπου να πιαστώ σαν νιώθω μπερδεμένος
και να σηκώσω το κορμί απ΄ το βαθύ το τέλμα.

Αργά τότε τα μάτια μου σε Σένα τα καρφώνω,
εκεί στο εικονοστάσι μου που στέκεις με τους άγιους...
Τα μάτια -λίμνες θαλπωρής- στο πρόσωπο το θείο
και στην αγκάλη σου βαστάς τον θε'ι'κό βλαστό σου...

Σε Σένα και στον Γιόκα Σου, στέλνω τις προσευχές μου.
Και ξέρω ότι τις ακούς γλυκιά μου Παναγία...
Μία μικρή, κοινή θνητή, Εσένα ικετεύω
και τις χρυσές ακτίνες σου, στο διάβα μου τις βρίσκω...

Αξίωσέ με πάντοτε στην σκέψη Σου να μ' έχεις.
Να είσαι φάρος στην ζωή εκείνων π'αγαπάω.
Να μεσιτεύεις στον Χριστό, πανάχραντη Μαρία
για όλους μας και, σταθερά, τον δρόμο να μας δείχνεις!...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

α] Το μεγάλο πλήγμα της πατρίδαςμας.Η Μικρασιατική καταστροφή.Η Ιωνία εάλω!!!Ό,τι πιο σπαραχτικό και επώδυνο έζησε τα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός...Στους αμέτρητους νεκρούς,στον ματωμ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

α] Τ ένο ξεριζωμό, στους βιασμούς, στο αίμα, στην αμείλικτη συντριβή, ας σταθούμε για λίγο με πληγωμένα φτερά και  χαμένο το όραμα της Μεγάλης Ιδέας.

                  Η ΙΩΝΙΑ ΕΑΛΩ!!!!!

Μιά ιστορία χιλιάδων χρόνων και ένας ακμάζων πολιτισμός, έγινε στάχτη από τους βαρβάρους και την προδοσία των συμμάχων...Κλαίει κάθε Έλληνας και ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ!!...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

β]            Κριτική

ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ  ''ΜΑΛΛΟΥΣΑ''

Μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Μια συναρπαστική γυναίκα. Μια εξαίρετη γνώστης της ελληνικής γλώσσας, την οποίαν χειρίζεται με καταπληκτική μαεστρία. Ύφος αναγνωρίσιμο, μεθυστικό.

        Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε πάρα πολλές λέξεις, δεν τις χρησιμοποιούμε όμως οι περισσότεροι. Η Γεωργία Αγγελοπούλου τις έχει κάνει  κτήμα της και ρέουν αυθόρμητα,ορμητικά και φυσικά στον γραπτό της λόγο. Μια πανέμορφη θάλασσα γλωσσικού πλούτου τα έργα της, όπως το μυθιστόρημά της ''ΜΑΛΛΟΥΣΑ''.Δυνατό, αισθαντικό, παθιασμένο. Στιγμές- στιγμές είναι απόλυτα ποιητικό. Μπαίνει κατευθείαν στην καρδιά σου το γλωσσικό της ιντερμέτζο και μένεις ενεός μπροστά στον πανέμορφο χείμαρρο της λεκτικής της ευφυ'ί'ας.Νιώθεις συνεπαρμένος από την μαγευτική ομορφιά της γλώσσας μας που ξεδιπλώνεται μπρος σου, πλανεύτρα,ποικιλόμορφη από την παθιασμένη εκφορά του λόγου της συγγραφέως Αγγελοπούλου.

         Ευχαριστούμε κυρία Γεωργία που μας θυμίζετε την απέραντη ομορφιά της ελληνικής γλώσσας και μεταλαβαίνουμε των αχράντων μυστηρίων της.

        Διαβάζοντας το βιβλίο κατακλύζεσαι από πλήθος έντονων συναισθημάτων και από ολοζώντανες πλανεύτρες εικόνες, Είναι ένα πυρωμένο ξεχείλισμα ψυχής, μια έκρηξη ηφαιστείου που την λάβα του συνθέτουν οι στεναγμοί και οι έγνοιες των πιο βαθιών, συνταρακτικών συναισθημάτων. Νιώθεις την καρδιά που πάλλεται και το κορμί που αναρρριγά από το ισχυρό, καταλυτικό  σφιχταγκάλιασμα του ερωτικού μεθυσιού και της σπαραχτικής και εξυψωτικής αγάπης.

            Εύχομαι να είστε πάντα γερή και δημιουργική, στον υπέροχο κόσμο που έχετε επάξια αναρριχηθεί!! Πάντα μπροστά!!!

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ

Τέσσερις γάτες ζούσαμε στο σπιτικό ετούτο.
Δυό θηλυκές, δυό ρσενικές σαν ζωγραφιές σε κάδρο.
Κοντέσα με τιγρέ θωριά η όμορφη Μαλού μας
και η Ζουζού μιά τρίχρωμη, πικάντικη φατσούλα!

Τα δυό αγόρια δίδυμα, εγώ ο Ερμής κι ο Πάρης,
πορτοκαλιοί, πανέξυπνοι π' όλο παιχνίδι θέλουν!
Ποτέ μας δεν μονιάσαμε μαζί με τις κυρίες!..

Η μάνα μας εχώρισε στην μέση το τριάρι.
Από ετούτη την μεριά το σπίτι των θηλέων
κι από την άλλη την μεριά των αγοριών το σπίτι...

Την πόρτα την ενδιάμεση την άνοιγε η μητέρα,
όταν στο σπίτι ερχότανε μετά απ' την δουλειά της.
Τότε συναντιόμαστε κι οι τέσσερις στην σάλα
και στο μυαλό μας ήτανε να δείρουμε τις κόρες.

Έτσι και τις στριμώχναμε, γινόταν πανηγύρι!
Τούφες παντού πετάγονταν στην σύρραξη επάνω!
Κουβάρι εγινόμασταν κι η μάνα φοβισμένη
μη γίνει κάν'ατύχημα, στην μέση εφορμούσε!...

Κι ενώ εμείς αργότερα μπήκαμε στην φαμίλια
-τ' ολμολογώ -  δεν δείξαμε τον σεβασμό που πρέπει
προς τις αρχόντισσες τις δυό, τις εύμορφες κυρίες
κι η μάνα μας δεν πίστευε το θράσος το δικό μας...

Όμως η μαμά, μάς λάτρευε κι όλους μας στην αγκάλη
συχνά- πυκνά μας έσφιγγε, μας φίλαγε στα μάτια
και την καλύτερη τροφή πάντα μας κουβαλούσε
και οι διακοπές δεν πήγαινε, μην μας αναστατώσει!!

Μα, κάποτε, χρόνια μετά, άστρο η Μαλού εγίνη
και η Ζουζού κάποια χρονιά επήγε να την έβρει...
Πριν λίγο και ο Πάρης μου, για συντροφιά επήγε
κι έμεινα μόνος μου εγώ με την μαμά στο σπίτι...

Πώς πέρασαν τόσες χρονιές!Ούτε το αντελήφθη...
Περάσαμε τόσο καλά μες στην φωλιά της μάνας!
Χορτάσαμε φα'ί' καλό, δροσιά το καλοκαίρι
'και ζέστα σαν χειμώνιαζε κι ερχότανε το κρύο...

Τώρα οι δυό μας μείναμε...Εγώ, ο Ερμής, κι η μάνα.
Και κοίτα τύχη! Είμαστε στην ίδια ηλικία!
Μόνο που της ασπρίσαν  τα καστανά μαλλιά της,
ενώ εγώ πανέμορφος και κούκλος είμαι πάντα!

Γινήκαμε αυτοκόλλητοι! Δεν κάνω μακριά της!
Μου φέρνει και τις πιο γκουρμέ κονσέρβες για να φάω!
Κι εγώ όπου καλόμαθα την σάλτσα γλείφω πάντα
και κάνω σκέρτσα διάφορα να την ευχαριστήσω!

Ο αδελφός μου ήτανε κούκλος σωστός και φίνος!
Εγώ έχω άλλην ομορφιά! Φέρνω σ'αλεπουδίτσα!
Λοξά ματάκια και λεπτή τριγωνική φατσούλα
και πουρπουρίζω δυνατά σαν έρχετ' η μαμά μου!

Την σκουντουφλάω να ξυπνά, απ' το πρωί στις έξι!
Και έξι το απόγευμα στηλώνομαι μπροστά  της
και την κοιτώ ερμητικά ακίνητος, στα μάτια
να της θυμίσω: έφτασεν η ώρα για να φάω!

Κοιμόμαστε αγκαλιαστά ή πάω στο πλευρό της.
Έτσι κοιμόντουσαν παλιά και τ' άλλα μου τ' αδέρφια.
Κι αν κάποτε μου λείψουνε, πηδώ στα γόνατά της
και κουτουλάω το χέρι της γλυκά να με χα'ι'δέψει...

Μακάρι όλοι να 'χουνε μάνα σαν την δικιά μου.
Εκεί έξω τα αδέσποτα να βρουν κάποιο λιμάνι
και να χορτάσουν ζεστασιά, απέραντη αγάπη,
γιατί πολλά υποφέρουνε μονάχα μες στην πλάση...

Ενώ έχω ονυχοδρόμιο, ούτε το πλησιάζω!
Θα ξύσω τα νυχάκια μου στου καναπέ το πλά'ι'.
Καμία παρατήρηση δεν παίρνω και σαλτάρω,
σαν τίγρης στο ψηλότερο ράφι της εταζέρας!!

Κανόνες έβαλα στο σπίτι μας για μένα,
όπως και τ' αδερφάκια μου δικούς τους είχαν βάλει.
Έτσι εξηγήθηκα καλά πως  μ ό ν ο ν    ό τ α ν  θέλω
ε γ ώ, αγάπες θα γευτώ κι όχι σαν θέλουν άλλοι!!

Τις καμπουρίτσες αρχινώ και τρέχω σαν ελάφι
να πιάσω το αόρατο που μόνο εγώ το βλέπω!
Και ύστερα ξαπλώνομαι στο πλά'ι' της μητέρας
που βλέπει τηλεόραση ή όλο κάτι γράφει...

Της δείχνω την κοιλίτσα μου κι αυτή με καμαρώνει.
Με χάδια έρχεται γλυκός ο ύπνος και στους δυό μας...
Κάποια στιγμή θα σηκωθεί τα φώτα για να σβήσει,
για νά'ρθει πάλι το πρωί ο γελαστός μας ήλιος!!...

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΞΗ

Καλή μαθήτρια δεν ήμουν στο σχολειό...

Δεν πήρα άριστα στον έλεγχο ποτέ.

Βουνό φαινόντουσαν τα λόγια του βιβλίου...

Δεν είν' η γλώσσα μου, η γλώσσα αυτή Θεέ!...

Δώ πέρα ήρθαμε για νά 'βρει ο πατέρας

δουλειά να θρέψει το μικρό μας σπιτικό.

Δουλειά δεν βρήκε, βρήκε όμως η μητέρα,

σκάλες να πλένει με πολύ μικρό μισθό...

Την αδελφή μου την παντρέψαμε μικρούλα,

προτού το Λύκειο τελειώσει η καψερή,

μπας και η τύχη της ξανοίξει κι ευτυχίσει

κι εμείς πιο λίγοι ν' αρπαχτούμ' απ' την ζωή.

Στην Πέμπτη τάξη πάω φέτος στο σχολείο.

Δασκάλα αλλάξαμε, μου φαίνεται καλή.

Κάνει ερωτήσεις που μπορώ να απαντήσω,

νιώθω ανακούφιση, δεν νιώθω πια ντροπή...

Με βοηθάει σ' ό,τι πω και σ' ό,τι γράψω.

Αυτοπεποίθηση πρωτόρθε στην καρδιά!

Βαθμούς τους πρέποντες θα βάλει, μα θα έχω,

δέκα στο σχέδιο και στα θεατρικά!!!!

Λοιπόν εφέτος μου αρέσει το σχολείο!

Φέτος να λείψω, δεν το σκέφτομαι ποτέ!

Κάτι καινούριο θα γενεί την κάθε μέρα,

γίναμε φίλοι σαν λουλούδια στον μπαξέ!!

Φωτοτυπίες κι όλο κάτι απ΄το γραφείο,

μου λέει η κυρία ν'ανεβάσω τακτικά.

Δεν είμαι αόρατη εφέτος μες στην τάξη,

πρώτη φορά που με προσέχουν τα παιδιά!

Επήρα ρόλο και τον έπαιξα σπουδαία!

Όλοι χαρήκαμε με το θεατρικό!

Τι ευτυχία που θα έχουμε του χρόνου

την ίδια απίθανη δασκάλα-θησαυρό!!!!

----------------------------------------------------------------

Μεγάλο τράνταγμα για ένα παιδί που μεταναστεύει σε άλλη χώρα η οικογένειά του,  με όνειρο  μια καλύτερη ζωή... Αφήνει φίλους, συγγενείς, συνήθειες αγαπημένες...Τοίχος μπροστά του το άγνωστο... Και η ξένη γλώσσα; Οι άγνωστοι μαθητές; Πώς θα το αντιμετωπίσουν; Θα καταφέρει να ενσωματωθεί στην ομάδα;Θα είναι τυχερό αν το σχολείο έχει προκαταρτική τάξη για να μάθει πρώτα την γλώσσα... Συνήθως, το παιδί εντάσσεται σύμφωνα με την ηλικία του στην ανάλογη τάξη και τις δύο πρώτες ώρες της Γλώσσας το στέλνουμε στην Α΄Η Β΄τάξη και μετά ξαναγυρίζει στην κανονική τάξη του, καταλαβαίνει ή δεν καταλαβαίνει...Εδώ ο δάσκαλος πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του..Πρώτα-πρώτα να έχει πάντα στο μυαλό του την ένταξη του νέου μαθητή στο τμήμα του.Να μιλάει συνεχώς στα παιδιά του για την αδελφοσύνη και να προσπαθήσει να γίνει αγαπημένο μέλος το ξένο παιδί στην ομάδα του...Πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις συμπεριφοράς και πιθανότερο, αν το παιδάκι δεν γνωρίζει την καινούρια γι΄αυτόν γλώσσα, να χρειαστεί να εξηγεί ακόμα και στην αριθμητική έννοιες , κάτι που θα γίνει πολύ έντονο στα μαθήματα των ελληνικών, αλλά και της ιστορίας και των άλλων μαθημάτων, που θα είναι το μάθημα σε πυκνογραμμένες σελίδες..Αν το τμήμα έχει πολλά ξένα παιδάκια, όλοι έχουμε ακούσει από κάποιους γονιούς: '' Μα, φοβάμαι πως το τμήμα θα πάει πολύ πίσω με τόσα παιδιά άλλων χωρών που έχουμε...Θα αναγκάζεστε να καθυστερείτε για να τους εξηγείτε και σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν...Κρίμα...''  Ο δάσκαλος έχει να αντιμετωπίσει πολλά, αλλά με το ηθικό κύρος του και την άδολη αγάπη προς ό λ α  τα παιδιά του, θα τα καταφέρει...Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, που τα αλλοδαπά παιδάκια, όχι μόνον εντάχθηκαν γρήγορα, αλλά και θριάμβευσαν, αριστεύοντας και πρωτοστατώντας σε  όλα τα μαθήματα.Στο χέρι του δασκάλου είναι να τονώσει πρώτα από όλα  ηθικώς τα παιδιά, προσφέροντάς τους την συνεχή υποστήριξή του, δίνοντάς τους δυνατότητες να αγαπηθούν από τους συμμαθητές τους και κυρίως να τα βοηθήσουν να νιώσουν άνετα και ίσοι  με αυτούς...Δύσκολο το έργο του δασκάλου, αλλά και υπέροχο συνάμα...Γι' αυτό και το έργο του  θεωρείται ιερό και λέγεται  λειτούργημα....

ΟΤΑΝ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΘΕΛΕΙ...

Την αγαπάω την κυρία μου γιατί

δεν κάνει μάθημα μονάχα μες στην τάξη...

Για χίλια θέματα μιλάει τακτικά

και συζητάμε για όσα γίνονται στην πράξη...

Προχθές ελέγαμε πως δεν χτυπάμε πια,

ούτε ζωάκι, ούτ' αδέρφι, ούτε φίλο

και μας ερώτησε αν κάποιων οι γονείς

την τιμωρία την μετράνε με το ξύλο...

Χέρια σηκώθηκαν πολλά και με φωνές!

Κουράγιο πήρα και εσήκωσα το χέρι

κι είπα σιγά ότι ο πατέρας μου προχτές,

πάνω στην πλάτη μου τον πλάστη είχε φέρει...

''Τον πλάστη γι' άνοιγμα του φύλλου εννοείς;

Αυτόν που έχουμε για πίτες στην κουζίνα;''

με ξαναρώτησε η δασκάλα μου βραχνά

κι είδα στα μάτια της να σβήνει μιάν αχτίνα...

Παιδιά τιτίβιζαν τριγύρω βιαστικά,

να πει ο καθένας την δική του ιστορία.

Σαν είπα ''Ναι!'' σαν να ξαστέρωσε η καρδιά

κι ένιωσα πάνω μου ένα χάδι από την κυρία...

Άλλου του τράβηξε τ' αυτί του η μαμά

κι άλλην στα πόδια την εκτύπησε ο πατέρας.

Άλλον τον μπάτσισε η μητέρα του προχτές,

γιατί δεν έφερε το διάβασμά του εις πέρας...

''Ενώ οι γονείς σας είναι η νέα μας γενιά,

βλέπω με λύπη πως πολλοί, το να κτυπούνε

το θεωρούνε μία λύση βιαστική

που θε να κάνει τα παιδιά τους να ακούνε...

Μα είναι λάθος, σας το λέω σοβαρά.

Θα έχουμε έκτακτη συνέλευση γονέων...

Γράψτε πως θέλω την Τετάρτη να τους δω

και θα λυθούν τα θεματά σας όλων, πλέον...''

Είπε η δασκάλα κι εσηκώθη βιαστική

τούτα να γράψει και στον πίνακα επάνω.

Μετά στο μάθημα γυρίσαμε ξανά

κι εγώ με όρεξη την άσκησή μου, κάνω.

Δεν ξέρω τι  έγινε  σαν ήρθε η στιγμή...

Δεν ξέρω  τι είπε η δασκάλα στους γονείς μας...

Μα φύγαν όλοι με χαμόγελο πλατύ

και αγκαλιάζαν την δασκάλα οι συγγενείς  μας...

Για τα προβλήματα του καθενός παιδιού,

είχε η κυρία πάντα κάτι να προσφέρει...

Συχνά μιλούσε με πατέρα και μαμά

κι όταν χωρίζανε της έσφιγγαν το χέρι...

Με την μητέρα την δική μου κι αδελφή,

πολλά η δασκάλα μου είχε τώρα πάρε-δώσε...

Πάντως με πλάστη δεν τις έφαγα ξανά

κι ούτε ξανά 'πα: ''Τις σφαλιάρες Θεέ μου λιώσε''...

Κι αντί να τρέχω να βαράω τα παιδιά,

στο διάλειμμα έμενα μαζί με την κυρία

μέσα στην τάξη,και κλωσσόπουλα πολλά

γύρω της έρχονταν και θέλαν...ιστορία!!!

Δεν ήμουν τώρα ο αδιάβαστος νταής...

Έγινα μέλος αρεστό μες στην ομάδα!

Επήρα μέρος στο μεγάλο θεατρικό

και συγκινήθηκα σαν σήκωσα την δάδα!!

Τώρα μεγάλωσα και πάω στην Σχολή!

Μεγάλος σεφ θε να γενώ κάποιαν ημέρα!

Μα την δασκάλα μου ποτέ δεν την ξεχνώ

κι όταν την βλέπω, την σηκώνω στον αέρα!!

Την αγκαλιάζω, της φιλάω τα μαλλιά,

όπως μου φίλαγε πριν χρόνια τα δικά μου...

Δεν θα ξεχάσω το τι έκαμε για με...

Τέτοια δασκάλα θέλω νά 'χουν τα παιδιά μου!!!

-------------------------------------------------------------------------------------

Ο δάσκαλος, όταν θέλει μπορεί να κάμει θαύματα... Μπορεί να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες και με τον τρόπο του να βοηθήσει τον κάθε μαθητή του ξεχωριστά... Αρκεί να μην κουραστεί ποτέ... Το δασκαλίκι σε θέλει ΠΑΝΤΑ όρθιο στις επάλξεις, μάχιμο....Απ' την στιγμή που μπαίνεις στην τάξη, ξεχνάς αν το παιδί σου που το προσέχει η γιαγιά έχει πυρετό, αν βρίσκεσαι στα πρόθυρα διαζυγίου, αν ο πατέρας σου δεν είναι καλά... Αυτά τα ξαναθυμάσαι, όταν σχολάσεις και γυρίσεις σπίτι σου...  Και αυτό το ποίημα στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, μάλιστα είναι μία από τις περιπτώσεις που έχω ασχοληθεί ξεχωριστά. Η μεγάλη χαρά του δασκάλου, είναι όταν βλέπει ότι οι αγώνες του δεν πήγαν χαμένοι και μπόρεσε να βάλει ένα σημαντικό λιθαράκι για να γίνει η ζωή του μαθητή του καλύτερη...Γι'αυτήν την υπέροχη ικανοποίηση, το λειτούργημα του διδασκάλου, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο, ή μη μόνον του ιατρού...Ο δάσκαλος παιδαγωγεί και μορφώνει...Φωτίζει ψυχές και σμιλεύει χαρακτήρες... Αρκεί να το θέλει ολόψυχα αυτό που κάνει. Τότε μόνον θα μείνει στην μνήμη των μαθητών του, φωτεινή αναφορά, για πάντα!!....

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ...

Τι βάσανο να είσαι από τα ξένα!

Μονάχος,σ' ολοκαίνουργιο σχολειό...

Τι βάσανο για σε: Παιδί κανένα

δεν ξέρεις... Καταπίνεις τον λυγμό...

Ο αδελφός σου ο μεγάλος, κάτι ξέρει...

Κοντά του τρέχεις απ' την τάξη του σαν βγει...

Ή δ' άλλως στέκεις σαν πουλάκι που προσφέρει

εικόνα θλίψης λουλουδιού, πριν μαραθεί...

Θα δεις, θα έρθουνε καλύτερες ημέρες!

Ήδη η δασκάλα σου μιλάει στα παιδιά,

ψηλά να στήσουνε τις όμορφες παντιέρες,

που ζωγραφίζουν την αγάπη στην καρδιά!

Του αδελφού σου η δασκάλα σαν σε είδε

μόνος στον τοίχο ν' ακουμπάς σιωπηλός,

ήρθε κοντά σου και το χέρι σου επήρε,

γλυκά σου μίλησε κι εσύ 'σουν ντροπαλός.

Το προσωπάκι σου τ' αγνό, σαν ναν' γραμμένο

δείχνει πανέμορφα τι κρύβεις στην ψυχή,

γι' αυτό η δασκάλα σε θαρρεί ζωγραφισμένο,

''Μικρέ μου πρίγκιπα!''σε λέει κάθε πρωί...

Τα δυό αδέλφια διακρίνει η καλοσύνη.

Συγκινεί όλους η ευαίσθητη ματιά...

Πόση χαρά πήρε η μαμά σας κι ευφροσύνη,

από τα λόγια της δασκάλας, τα καλά!!

Μικρέ μου πρίγκιπα, θα νιώσεις την αγάπη,

θα μπεις στον κύκλο, θα γενείς αποδεκτός...

Την γλώσσα γρήγορα θα μάθεις και τα πάθη

θε να σβηστούν απ' της αγάπης το ηλιοφώς!

Πίσω σου άφησες πατρίδα και τους φίλους...

Δύσκολο είναι το ξεκίνημα εδώ...

Μα έχεις δίπλα σου ολόκληρη την τάξη

και μιά δασκάλα που χαράζει το σωστό...

Γι' αυτό χαρούμενος πια παίξε μ' άλλους τώρα!

Τον αδελφό σου θα τον δεις κάποια στιγμή.

Ουράνια τόξα ξεπηδούν μέσα στην ώρα!

Ευλογημένο το σχολείο που οδηγεί...

Ευλογημένο που μας δείχνει την  '' α υ γ ή ''!!...

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Το ποίημα είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που οι γονείς τους αφήνουν  την χώρα τους και πάνε σε μιαν άλλη χώρα για ένα καλύτερο μέλλον . Δύσκολη η ώρα της προσαρμογής στο καινούριο σχολείο. Εδώ ο δάσκαλος πρέπει να δείξει μεγάλη ευαισθησία, να μιλήσει στα παιδιά του για τον νέο μαθητή και να τον έχει από κοντά, μέχρι να ενσωματωθεί τελείως με την τάξη...Όλοι οι ξενιτεμένοι μαθητές, με συγκινούν ιδιαίτερα... Είτε είναι Ελληνάκια που φεύγουν είτε είναι Πολωνάκια, Κινεζάκια, Ρωσάκια, Αλβανάκια, Φιλιππινεζάκια, που έρχονται...Ενθυμούμαι μία οικογένεια από την Μολδοβλαχία... Μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένεια της μητέρας που την είχε εμφυσήσει και στα παιδιά της. Είχα τον μεγάλο γιο για μαθητή, που γνώριζε αρκετά ελληνικά. Ο μικρός όμως γνώριζε ελάχιστα κι όταν τον είδα μοναχούλη του ακουμπισμένον στον τοίχο της αυλής, φτερούγισε η καρδιά μου. Πήγα κοντά του, τού μίλησα και η τύχη τα έφερε μετά από κάποια χρόνια, στις μεγάλες τάξεις να έχω κι αυτόν μαθητή!!Ήταν όντως πρίγκιπες στην ανατροφή και στην καλοσύνη... Ο Θεός να έχει καλά τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικά μας και σε κάποια καμπή της ζωής τους,μακάρι  να συναντήσουν την ευγένεια και την στοργή, γιατί μέ αυτά ποτίζεται και ανθίζει η παιδική ψυχή!!! Λοιπόν εμπρός στον αγώνα άπαντες, γονείς και διδάσκαλοι κι ας πορευτούμε, με αγάπη, θέληση, δύναμη και δημιουργία!!!!

ΓΙΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Καθόταν στην βεράντα του με τον καφέ στο χέρι
κι ατένιζε τον ουρανό, τα πράσινα λιβάδια,
όταν κοντά του κάθισε ο γιόκας του ο πρώτος
 και τον ερώτησε σιγά, πώς τ' αύριο θ' αδράξει...

Τον εκοιτούσε στοργικά με πατρική αγάπη.
Σκεφτόταν το Γυμνάσιο ο νεαρός βλαστός του...
Πότε μεγάλωσε Θεέ κι εγίνει παλληκάρι
και κάθονται κοντά-σιμά σαν άντρες να τα πούνε;

''Παιδί μου κοίτα, η ζωή δρόμους βραχώδεις έχει...
Μα, δεν εγκαταλείπουμε ποτέ την διάβασή της...
Παλεύουμε στο διάσελο π'ανοίγεται μπροστά μας
 και αντρειεύεις την ψυχή για κείνα που 'ναι νά 'ρθουν...

Κρατήσου παλληκάρι μου στα χέρια τα δικά σου...
Μπορεί πολλοί να σε φθονούν άλλοι γειτόνοι γύρω,
μα, μην τους δώσεις την χαρά πεσμένον να σε δούνε,
παρά τρανά τα πόδια σου με θάρρος στήλωσέ τα...

Κ ι αν κάποτε λιποψυχάς, εγώ κοντά σου θά 'μαι...
Κι αν λάθος στραβοπάτησες, στο σπιτικό σου νά ρθεις,
γιατί για σένα γιόκα μου η πόρτα θά 'ναι πάντα,
ολάνοιχτη σαν των γονιών την τρυφερή αγκάλη...''

Ο γιος του χαμογέλασε και τού σφιξεν τον ώμο...
Εφούντωσε συγκίνηση στα φύλλα της καρδιάς του
και νότισαν τα μάτια του από την τόση αγάπη.

Ο ήλιος ολοπόρφυρος κατέβαινε στην δύση...
Ανάμεσά τους πλάγιασε η Μπέλλα, το σκυλί τους...
Κανένας τους δεν μίλαγε, όσα να πούνε, τά 'παν...
Τώρα μιλούσε η καρδιά στον μυστικό ρυθμό της
κι εσμίλευε ακλόνητη την σχέση γιου - πατέρα...


---------------------------------------------------------------------------------------
 Αφιερωμένο στον εγγονό μου τον Μιχαήλ - Άγγελο. που θα πάει Γυμνάσιο και που έχει έναν υπέροχο πατέρα...

ΕΓΝΟΙΕΣ... [ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ, ΠΡΟΩΡΕΣ!!]

Ήτανε κάποτε λαμπρή, ωραία παρουσία.
Εσπούδασε, παντρεύτηκε, εγίνηκε μητέρα.
Εργάσθηκε, κουράστηκε, επάλεψε με πείσμα
και χάρηκε που ο Θεός της χάρισε εγγόνια.

Χαρές πολλές εμάζεψε πρώτα απ' τα παιδιά της.
Χαρές κι από τους μαθητές που πήρε την δροσιά τους.
Κι όσα στραβά της τύχανε με θάρρος τα νικούσε,
γιατί 'χε πάντα μέσα της το θάρρος και το πείσμα...

Τα χρόνια πέρασαν γοργά σαν την πνοή τ' ανέμου...
Γινήκαν άσπρα τα μαλλιά, οι ώμοι κυρτωθήκαν...
Το βάδισμα δυσκόλεψε, δεν τρέχει σαν και πρώτα.
Κάθεται στην καρέκλα της, αντικρυστά στον ήλιο,
να της ζεστάνει γόνατα, την μέση και τις σκέψεις...

Οι θύμησες κλωθογυρνούν και πλέκουνε γιορτάνι:
Χριστούγεννα, οι κόρες της, η τάξη, το σχολείο,
το θέατρο, το γράψιμο περνούν από μπροστά της
και λουλουδίζουν την καρδιά, τον λογισμό, τις έγνοιες...

Μα μέσα της φυλλορροεί δειλά η ανησυχία...
Τι θα γενεί στο αύριο, στου χρόνου το υφάδι;
Θα ζήσει  ''ανεπαίσχυντα, ειρηνικά '' στο μέλλον
και θα 'ναι αξιοπρεπές το τέλος της ζωής της;...

Δεν θέλει βάρος να γενεί. Να φύγει  ό ρ θ ι α  θέλει...
Να μην κουράσει συγγενείς, εγγόνια και παιδιά της....
Μ' ειρήνη να 'ναι η φυγή από αυτόν τον κόσμο
και πίσω της κάποια γλυκιά ανάμνηση να μείνει...

Κι αν κάτι έρθει δύσκολο μιάν ταραχή να φέρει,
θα 'θελε να ρωτούσανε κι αυτήν τι προτιμούσε...
Να πάει σ' ένα ίδρυμα δεν πάει να λογιέται...
Ανυποχώρητα θα πει στο σπίτι της να μείνει...

Και θα 'λεγε προς τα παιδιά, ετούτα δω τα λόγια:
Θυμήσου πρώτη κόρη μου την μάνα σου πιο νέα...
Το ξέρεις πως επέρασε πολλά μες στην ζωή της...
Μα, δεν σε άφησε ποτέ να νιώσεις πικραμένη...

Κι εσύ μικρή κορούλα μου, πάντα φτερούγες είχες
που σε σκεπάζαν τρυφερά σε κάθε δυσκολία...
Σας έδινα το κίνητρο μπροστά να φτερουγάτε
και να'στε πάντα ήρεμες στις μπόρες που ερχόνταν...

Να  μην  με  νιώστε βάρος σας τώρα που μεγαλώνω...
Το χέρι μου κρατάτε μου στις ομλιχλώδεις ώρες...
Αυτό το χέρι που άλλοτε  χτένιζε τα μαλλιά σας
και σας εσταύρωνε γλυκά προτού να κοιμηθείτε...

Χτενίστε τώρα κόρες μου, εσείς τ' άσπρα μαλλιά μου...
Κι αν μουρμουράω σιγανά, σκεφτείτε το τραγούδι
που άστραφτε στο σπίτι μας με τις σωστές φωνές μας
και πέστε μου νανούρισμα γλυκό να μ' ησυχάσει...

Σωστά,ξέρω,μεγάλωσα τις δυό μου θυγατέρες
και ξέρω πως θα κάνουνε το πιο σωστό για μένα.
Μα φέρνουν τα γεράματα συχνά ανησυχία,
γι' αυτό να μην κουράζεστε το ''σ' αγαπώ'' να λέτε...

Θα παίρνω αυτό το ''σ' αγαπώ '' σαν φυλαχτό στα στήθη.
Τα χέρια μου που κάποτε ζωγράφιζαν και γράφαν,
θα γίνονται νεανικά καθώς θα μ'ακουμπάτε
και θ' αγαλλιάζει η ψυχή στο κάθε φίλημά σας...

Της Παναγίας την ευχή κορίτσια μου να πάρτε.
Στον δρόμο σας ροδόκρινα ν'ανθούν και μπουγαρίνια..
Τα εγγόνια μου κι οι άντρες σας λεβέντες πάντα να 'ναι
κι η ευτυχία κι η χαρά ν' ανθούν στα σπιτικά σας!

''Της μάνας πάρε την ευχή και στα βουνά περπάτα''
ελέγαν οι παλιότεροι και μέγα δίκιο είχαν.
Κι εγώ αγαπημένες μου, πανώριες θυγατέρες,
σας δίνω την ευχούλα μου βαθια απ' τα φυλλοκάρδια!

Κι όταν θα γίνω Αυγερινός κι αστέρι στα ουράνια,
να ξέρετε κορούλες μου κοντά σας θα  'μαι πάντα,
να σας γιομίζω με ευχές, αρώματα και ρόδα,
γιτί η καρδιά μου μάτια μου, μαζί σας θα ΄χει μείνει...


------------------------------------------------------------------------------------------------
Είναι το 2ο ποίημα που γράφω με αυτό το θέμα...Περνάω φαίνεται μια συγκινησιακή περίοδο...Γράφω για το μέλλον που εύχομαι να έρθει φωτεινό και γαλήνιο.Για την ώρα,ηλικιακά, νιώθω όσο μου λέει η καρδιά μου. Νέα δηλαδή!!!! Θα τα ξαναπούμε σε κάποιες δεκαετίες!!!!

ΟΤΑΝ...

Μπήκα σ'εκείνα που τα λένε γηρατειά...
΄Εχει ένα τρέμουλο η στράτα που διαβαίνω...
Δεν νιώθω σίγουρος και σκιάζομαι βουβά,
μήπως κουράσω τα παιδιά μου... και σωπαίνω...

Σαν προχωράω με αργή περπατησιά
και δεν προφταίνω την ζωντάνια του ρυθμού σας,
δώστε μου χέρι να πιαστώ με σιγουριά,
μη νιώθω βάρος και αγκάθι του μυαλού σας...

Θά 'θελα τότε να σας πέρναγε απ' τον νου,
ότι σας έμαθα τα πρώτα βήματά σας...
Ότι σας άπλωνα το χέρι με χαρά
και τώρα θέλω να κλειστώ στην αγκαλιά σας...

Αν πω τα λόγια μου συχνά πολλές φορές
και δεν θυμάμαι τι μου είπατε πριν λίγο,
αν κάπου χάνομαι συχνά πολλές στιγμές,
θέλω μ'αγάπη να μου φέρεστε πριν φύγω....

Μικρά λουλούδια, όταν ήσασταν παιδιά
το ίδιο πράγμα δεν βαριόμουν να σας λέω
φορές χιλιάδες και χωρίς βαρυγκομιά,
επαναλάμβανα το καθετί, το νέο...

Κι αν πάθω ατύχημα ή κάνω μια ζημιά,
μην μου θυμώσετε, πληγώνομαι στ'αλήθεια..
Μη νιώσω βάρος, και σαν μιάν απανεμιά,
καθίστε δίπλα μου και πέστε παραμύθια...

Πόσες φορές στην βλογημένη σας ζωή
σε με γυρέψατε απάγκειο λιμάνι...
Πόσες φορές σε κάποια δύσκολη στιγμή,
δεν σας εστήριξα χωρίς να βγει φιρμάνι;

Θέλω να μείνω στο δικό μου σπιτικό...
Δεν θέλω ίδρυμα καλό όσο κι αν είναι...
Μπορεί να γέρασα μα μόνο μέσα εδώ
θα ζήσω ήσυχα κι όλα μου λένε: ''Μείνε!!!''

 Αργοί οι ρυθμοί μου και σωπαίνω ξαφνικά...
Μπροστά μου η δύση πορφυρή αγοδιαβαίνει...
Μα θα 'ναι όμορφη κι εγώ νιώθω καλά,
όταν θα ξέρω πως αγάπη με προσμένει...

Να βλέπω εγγόνια, θυγατέρες και γαμπρούς!
Τι άλλο θέλεις στην δική μου ηλικία;
Αυτά τα πλάσματα θα σβήσουν τους γκρεμούς
και θά 'ναι όμορφη του τέλους η πορεία...

 Να ζήσετε όλοι σας, σαν τα ψηλά βουνά...
Να μου κρατάτε με στοργή τα δυό μου χέρια...
Όταν θα ''φύγω'' να κοιτάξετε καλά:
Θά 'χω φυλάξει στις παλάμες σας, τ' αστέρια!!...



------------------------------------------------------------------------------------------

Έγραψα αυτό το ποίημα, γιατί έλαβα αφορμή από κάτι που είδα...Με έκανε και σκέφτηκα το  ''Όταν''. Θα το σκεφτώ σοβαρά, αφού έρθει το...'' Όταν ''  ... 

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΗΝΗ [ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΡΗ]

ΣΕΛΙΔΑ    6η  [Τελευταία σκηνή]

ΝΕΑΡΟΣ: Με την συζήτηση πέρασε η ώρα. Η αλήθεια είναι πως δεν μ'ενοχλούσαν και να τα ξέχασα. Τώρα όμως με δαγκώνουνε
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Θα πάρω την ρεσεψιόν Δεν πρέπει να τ'αφήσεις έτσι... Νομίζω πως έχω μια καρφίτσα.. Ναι, έχω σο πέτο δύο, εκεί που καρφίτσωσα το λουλούδι. Οπότε μας χρειάζονται μόνο τα υπόλοιπα.     [ Τρέχει στο τηλέφωνο] Εμπρός!! Ναι, παρακαλώ!!!
 ΡΕΣΕΨΙΟΝ: Δεν φαντάζομαι να θέλετε και άλλα βιβλία!!! Τα διαβάσατε κιόλας;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Όχι, δεν είναι για τα βιβλία που σα παίρνω. Θέλουμε λίγο λάδι...Λάδι φαγητού..  Μπαμπάκι και...Τίποτε άλλο... Πώς; Τι συμβαίνει; Πατήσαμε αχινό!
ΡΕΣΕΨΙΟΝ: Ανεβαίνω αμέσως!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Σε λίγο θα είσαι μια χαρά! Θα σε κάνω εγώ περδίκι!!
ΝΕΑΡΟΣ: Άκου!! Κάποιοι τραγουδούν!  [[Κοιτάζε κάτω και βλέπει μια παρέα κοριτσιών που τραγουδάει ξένοιαστα]  Α!! Κάτι κορίτσια έρχονται παρέα, με το ραδιόφωνό τους στην διαπασών!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Μελαγχολικό, αλλά ωραίο τραγούδι...
    ΧΟΤΟΓΡΑΦΙΑ:ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ 'ΓΙΝΕΣ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ...
Συνάμα, οι δύο άντρες ρίχνουν μ α ζ ί δυο βόλτες στο δωμάτιό τους. ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΝΕΑΡΟΣ: Ε, ότι θα χορεύαμε και μαζί!!! Ειλικρινά, δεν το περίμενα!!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Γιατί; Επειδή είμαι Ανακριτής; Πάντως ήταν ωραίο διάλειμμα!  [Κτυπάει η πόρτα]  Α! Ήρθε και ο Υπάλληλος!  [Προχωρώντας προς την πόρτα]  Πάντως με αγκάθια στην πατούσα ή χωρίς αγκάθια, τον χορό τον έσυρες  μια χαρά!!  [Ανοίγει την πόρτα]
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ:Τα έφερα όλα όσα μου ζητήσατε!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Χίλια ευχαριστώ και συγγνώμη για την ενόχληση...
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Δεν κάνει τίποε.. Και όσο για ενόχληση, δεν γίνεται λόγος!!! Καλό υπ΄΄ολοιπο βράδυ!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Καληνύχτα σας.  [Επιστρέφοντας προς τον Νεαρο]Χμ.. Μάλλον καλημέρα σας θα έπρεπε να πούμε... Ξημερώνει... Ε!!!!!  Τι κάνεις ;; Άσε την καρφίτσα!! Δεν μπορείς να τα βγάλεις μόνος σου!!!
ΝΕΑΡΟΣ: Δηλαδή, πρόκειται ν' αναλάβεις εσύ την επέμβαση; Εσύ;[Κατάπληκτος...]
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ [ανέμελα]: Γιατί όχι; Βγάλε το δεξί παπούτσι και την κάλτσα...
ΝΕΑΡΟΣ: Το ίδιο μου είπε και ο 1ος Ανακριτής στο γραφείο του χθες την νύχτα...[Κάνοντας χειρονομία ξυλοδαρμού που είχε υποστεί, τον κοιτάζει με υποψία]
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Δεν μας ενδιαφέρει για την ώρα αυτός ο άλλος. Πρώτα θ' ανάψω ένα σπίρτο να απολυμάνω την καρφίτσα...
ΜΕΑΡΟΣ: [Κάθεται στο κρεβάτι, βγάζει την κάλτσα και το παπούτσι]
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Να δεις που θα βγούνε μια χαρά τ' αγκάθια ένα-ένα... Μόνο να κάμεις στροφή προς το πορτατίφ, να μην έχω κόντρα το φως και μ'εμποδίζει...
[Βγάζει τ' αγκάθια...Μορφάζει ο νέος. Τον κοιτά κατάπληκτος όση ώρα τον βοηθά...]
ΝΕΑΡΟΣ: Νιώθω κουρασμένος... Σαν να 'σπασα ξαφνικά...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: [Ξεντώνεται] Κι εγώ το ίδιο.
Ά'υ'πνοι όλην την νύχτα... Έχουμε εξαντλήσει και όλα τα θέματα... Κόπωση και αγρύπνια... Δεν μπορώ να μιλήσω άλλο...
ΣΙΩΠΗ-------------------------------------------------


ΣΕΛΙΔΑ 11η  [Τελευταία σκηνή]
Α]...............................
Β]Ξαφνικά ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ κοκκαλώνει.Χτυπά το μέτωπό του με το χέρι του.Η έκφρασή του αλλάζει...Σκύβει απ' το παράθυρο και φωνάζει στον Νεαρό:
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Τ Ι Γ Ρ Η Σ!!!!!!!
ΝΕΑΡΟΣ: [Τον κοιτάζει αποσβολωμένος, σαστισμένος] Τι;;;;;;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Τίγρης!!!!
ΝΕΑΡΟΣ: Δεν...δεν κατα..λαβαίνω...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Τίγρης! Είναι ο μυστήριος ποταμός που τόση ώρα ψάχναμε οι δυό μας,όταν λύναμε σταυρόλεξο και είχαμε κολλήσει στο 4ρα καθέτως!!! Θυμάσαι τι έλεγε;  ''Ποταμός που όχι μόνον πνίγει, αλλά και καταβροχθίζει...''    Τώρα δα μου ήρθε στον νου! Τίγρης! Αντώνη, το βρήκαμε επιτέλους!!!
ΝΕΑΡΟΣ: Κύριε Ανακριτά... Δίκιο έχετε...[Ξαφνικά πετάγεται] Τι;;;Τι;;;Τίγρης;;;;;ΤΙΓΡΗΣ!!!!Αυτό είναι!! Όπως το Σύστημα: Κι αυτό πνίγει και καταβροχθίζει συνάμα!!!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Πώς έχεις όρεξη γι'αστεία τέτοιαν ώρα;;;[Πετάει το σακάκι του... Ξαφνικά μένει ακίνητος...Με αλλοιωμένη φωνή ψιθυρίζει  έκπληκτος]: Τι έπαθα;; Τι μου συμβαίνει; Μόλις είπα ''Τίγρης'', κάτι έσπασε  μέσα μου...
ΝΕΑΡΟΣ: Κύριε Ανακριτά, τι μουρμουράτε;;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: ΕΔΩ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΠΌ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΈΝΤΥΠΟ, ΤΟΝ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΝΑΚΡΙΤΗ, ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ...

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΣΚΗΝΗ 4η

ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Πώς σας φαίνεται το ξενοδοχείο; Μην ακούσω παράπονα, είναι κουκλί! ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΘΝΙΚΟΝ!! Ωραίο όνομα!!! Μέχρι να το βρω όμως, μου βγήκε η πίστη... Πέρασα πρώτα από τρία άλλα, αλλά μόνον αυτό πληροί τις προ'υ'ποθέσεις... Δωμάτιο στον 7ον όροφο, με δύο κρεβάτια και δικό του μπάνιο!!! Βάζουν τώρα το τρίτο κρεβάτι. Ένα ντιβάνι, αλλά δεν πιστεύω να προλάβω να κοιμηθώ, γιατί το συνεργείο είπε ότι  εκτός από το ντισριμπιτέρ, πρέπει να ρεγουλάρουμε τις βαλβίδες, πατινάρει ο δίσκος του ντεμπραγιάζ και προηγούνται άλλα αυτοκίνηυα πριν από εμάς... Δεν προβλέπω να γυρίζω στο ξενοδοχείο πριν τις 5 η ώρα το χάραμα...Τότε υπολογίζω να φτιαχτεί το αυτοκίνητο...    Το παίρνω,έρχομαι στο ΜΕΓΑ ΕΘΝΙΚΟΝ και φεύγουμε κατευθείαν για το φέρι-μποτ.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Εντάξει. Τώρα τι να πω; Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, τι να συζητάμε; Ενημέρωσε εσύ τον Πρ'ι'στάμενο και θα δω τι θα κάνω τόσες ώρες με τον Νεαρό...Στα κομμάτια... Τι ατυχία και τούτη...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ:Εσείς κάτι θα βρείτε να κάνετε... Εγώ που πρέπει να μείνω όλο το βράδυ στο συνεργείο, τι να λέω; Βλέπεις, αν δεν είμαι από πάνω τους να τους παρακολουθώ, δεν θα τελειώσουνε ούτε αύριο...Άντε , σας αφήνω..Δωμάτιο 717 είπαμε... Να το θυμάμαι...Έφυγα!

Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΕΝΟΣ, ΠΑΕΙ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ, ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΤΟ ΚΛΕΙΝΕΙ, ΔΊΝΕΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΆ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΤΡΙΒΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ...

ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Δεν ωφελεί ο εκνευρισμός... Έχω όμως τέτοια νεύρα που μου είναι αδύνατον να βιδωθώ σε καρέκλα...
ΝΕΑΡΟΣ: Τον αντιλαμβάνομαι τον εκνευρισμό σας. Θέλω να με πιστέψετε...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Κι εγώ θέλω να πάω τουαλέτα!Εσύ έλα να σταθείς έξω από την πόρτα... Δεν έχω καμία διάθεση να μου δημιουργήσεις μπελάδες... Στάσου έξω από την πόρτα και μίλα συνεχώς, για να ξέρω ανά πάσα στιγμή πού ακριβώς βρίσκεσαι...
ΝΕΑΡΟΣ: Και τι να λέω;;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Πες οτιδήποτε.. Πες τον Εθνικό Ύμνο!  Δυνατά όμως να σ'ακούω! Να ξέρω πως είσαι συνέχεια εκεί.
ΝΕΑΡΟΣ:Τραγουδιστά;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Τραγουδιστά
ΝΕΑΡΟΣ: Είμαι πολύ φάλτσος.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Δεν έχει σημασία. Ρεσιτάλ θα δώσεις; Έλα! Λέγε να σ' ακούω!!

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ,     ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΗΝΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΑΛΕΤΑΣ. 'ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ:

ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ! Μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα!!! Θα πάμε μια βόλτα στην πόλη! Συμφωνείς;
ΝΕΑΡΟΣ: Πράγματι ωραία ιδέα. Ναι, συμφωνώ...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Κοίτα, την ευθύνη για σένα την έχω αποκλειστικά εγώ... Δεν πιστεύω να μου παίξεις κανένα άσχημο παιχνίδι τώρα που θα βγούμε έξω...
ΝΕΑΡΟΣ: Δεν πρόκειται να παίξω κανένα παιχνίδι...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Οφείλω να σε προειδοποιήσω, ότι έχω κερδίσει τέσσερα πρώτα βραβεία στην σκοποβολή με περίστροφο.. Και να ξέρεις... Δεν θα προφτάσεις να πας μακριά...
ΝΕΑΡΟΣ:Δεν έχω διάθεση να σας αναγκάσω να χρησιμοποιήσετε το όπλο σας...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Σου επαναλαμβάνω ότι η ιδέα μου θα πραγματοποιηθεί, μόνον αν είσαι κι εσύ σύμφωνος σε όσα λέω.. Γιατί δεν γίνεται βόλτα στην πόλη δια της βίας! Ούτε μπορώ να σου περάσω χειροπέδες και να σε τραβάω έτσι δεμένον...
ΝΕΑΡΟΣ: Γιατί επιμένετε; Την άκουσα την ιδέα σας και συμφωνώ σε όλα.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Τότε τι το καθυστερούμε; Πάμε λοιπόν...


             ΣΚΗΝΗ 5η


ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Τελικά το Σχέδιο πάει θαυμάσια!!! Όλα όπως είχαν προβλεπτεί... Αλλά και ο Ανακριτής μας δίνει ρέστα!!! Μεγάλος ηθοποιός ο άνθρωπος!!! Κοίτα και δεν του το 'χα!!! Εσύ απ' ό,τι καταλαβαίνω, δεν τους άφησες από τα μάτια σου...
ΠΡΑΚΤΩΡ:Έγινα η σκιά τους... Ήρθα τώρα, γιατί η βόλτα τους τελείωσε και πάνε στο ξενοδοχείο..Σε λίγο θα είναι η δική σου σειρά... Έμένα ο ρόλος μου τελείωνει εδώ... Αλλά αδελφέ μου, μου κόπηκαν τα πόδια να τους ακολουθώ... Και πού δεν πήγαν... Κι εγώ από πίσω να μην τους χάσω στιγμή από τα μάτια μου... Έτσι κι έκανε ο Νεαρός πως το σκάει, δεν θα προλάβαινε να κάνει 10 βήματα και θα τον γράπωνα!!!!
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Μπράβο παλληκάρι μου!!! Δικαιώνεις την φήμη σου... Για ξαναπές μου που πήγαν, περιληπτικά τώρα, για να κρατήσω σημειώσεις. Θα τις δώσουμε στον προ'ι'στάμενο, να έχει μια πλήρη εικόνα των κινήσεών μας...
ΠΡΑΚΤΩΡ: Λοιπόν. Πρώτα κάτσανε σ΄ένα καφενείο και παραγγείλανε πορτοκαλάδες παγωμένες να δροσιστούν..Εκεί, ο αθεόφοβος ο δικός μας, ο Ανακριτής ντε!! λέει του άλλου με φιλική φωνή:'
 ''  Έχω να σου προτείνω κάτι! Να μου μιλάς στον ενικό... Δεν ξέρω... Αυτός ο πληθυντικός με ενοχλεί. Εντάξει;'' και ο νεαρός κατάπληκτος του είπε:  ''Εντάξει!! Δεκτή πολύ ευχαρίστως η πρότασίς σας.. η πρότασή σου!!''' Πού να βλεπες από μια μεριά την έκπληξη του Νεαρού!!!  Εγώ καθόμουν δυο καρέκλες παραδίπλα έχοντας ανοιχτή μπροστά μου μια εφημερίδα και κάνοντας πως διαβάζω...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Δεν πιστεύω να σε πήρε μυρωδιά!!
ΠΡΑΚΤΩΡ: Ούτε να σου περνάει από τον νου τέτοια σκέψη... Πήρα τα μέτρα μου.. Είχα την πλάτη γυρισμένη και όπως σου ξαναείπα σε όλη την τεράστια βόλτα τους δεν με πήρε χαμπάρι ούτε μια στιγμή...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Έξοχα! Μετά ;
ΠΡΑΚΤΩΡ:Μετά πήγαν παραλία... Συνάντησαν δυο άλλες κοπέλλες στην στάση πριν ανεβούν στο λεωφορείο για την θάλασσα και όλοι μαζί κατέβηκαν παραλία... Οι δυο καινούριες κάνανε μπάνιο. Οι δικοί μας πού να το τολμήσουν... Μιλώ για τον κύριο Ανακριτή... Πώς θα βουτούσε; Με το πιστόλι στο σακάκι; Με τέτοια ζέστη και δεν το έβγαλε μια στιγμή... Στο τέλος εκείνες οι δυο τρελές τους έριξαν με τα ρούχα μέσα στο νερό!!! Εκεί να δεις φωνές και γέλια από τους πέριξ... Μα κι οι δικοί μας δεν έχασαν την ψυχραιμία τους... Να μη σου πω πως το διασκέδαζαν κι όλας...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Ξέρω τον Ανακριτή... Θα είχε γίνει έξαλλος, αλλά είδες ολύμπια ηρεμία; Γι' αυτό τον είπα μέγα ηθοποιό..

ΠΡΑΚΤΩΡ: Έτσι φαίνεται...Ο Νεαρός κάτι θα πάτησε, αχινό ίσως, γιατί βγαίνοντας σαν να κούτσαινε λίγο. Μα δεν πτοήθηκαν Συνέχισαν την περιπλάνησή τους..Πέρασαν μπροστά από ένα συντριβάνι και συζήτησαν για το πόσο επιβλητικό και συγχρόνως ανάλαφρο  είναι. Μπήκαν μέσα στις φτωχογειτονιές και σε μια αλάνα ρίξανε μερικές μπαλιές με τα παιδιά που ήταν εκεί. Πέρασαν από δίπλα μου χωρίς να με αντιληφθούν... Μιλούσαν για τα παιδικά τους χρόνια και για τις ξυλιές από την μάνα τους που τους περίμενε μετά από κάθε αταξία τους.

ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Πέρασαν μου είπες κι απ' το Λούνα- Παρκ...

ΠΡΑΚΤΩΡ: Ναι, από ένα μικρό, αλλά ωραίο Λούνα -Παρκ...Εκεί δεν στο κρύβω, δυσκολεύτηκα λίγο... Στην αρχή ήταν εύκολο. Πήγαν στην σοποβολή και φυσικά νίκησε ο Ανακριτή;, πήγαν στο τρενάκι του τρόμου,  στους παραμορφωτικούς καθρέφτες- εκεί να δεις γέλια ο δικός σου!!!! Σαν μικρό παιδί έκανε... Το δύσκολο ήταν σαν μπήκαν στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ... Δεν μπορούσα να μπω στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους... Γι' αυτό τους περίμενα απ'έξω, στην πόρτα. Σφηνωμένος μέσα στην ουρά που έκοβαν εισιτήρια, τα μάτια μου διασταυρώθηκαν με του Ανακριτή την ώρα που βγαίνανε. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα γρήγορο κλείσιμο των βλεφάρων, και κατάλαβα πως  με είχε αντιληφθεί... Όχι τίποτε άλλο, αλλά να ξέρει ότι μπορεί να στηριχτεί άνετα πάνω μου και ότι βρίσκομαι συνεχώς επί ποδός, έτοιμος να τρέξω, αν ο Νεαρός έκανε την ανοησία να το σκάσει...

ΜΑΝΑΤΖΕΡ:Τα πήγες περίφημα...Ο δικός σου ρόλος τελείωσε... Θα συναντηθούμε όλοι στο φέρι-μποτ. Ας κάτσουμε να τσιμπήσουμε και κάτι. Ωραία είναι εδώ. Έχει δροσιά...Μαζί σου παρέα θα περάσουν πιο εύκολα οι ώρες... Βλέπεις ο δικός μου ρόλος ξεκινά στις 5και 20 το πρωί... Κάτι πρέπει να κάνουμε μέχρι τότε...Άκου! Τι ωραίο τραγούδι!


ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ:  ΔΙ' ΕΥΧΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ  [μήπως το Σάββατο κι απόβραδο;...]



            ΣΚΗΝΗ 6η


ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Νιώθω κάπως παράξενα...Σαν κάτι να έγινε στην βόλτα μας... Από την μια γέλασα με την ψυχή μου στο κουκλοθέατρο και με την φωτογραφία που μας τράβηξε ο πλανόδιος φωτογράφος... Ήμουν τόσο αστείος, με τα μαλλιά να ανεμίζουν, την γραβάτα λυτή , το ποτήρι νερό υψωμένο και λυμένος στα γέλια..Και στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, τι συνέβη;Τότε που νομίσαμε ότι γίνεται κατάρρευση κτηρίου...Μέσα στον αχό, την θολούρα και το πανδαιμόνιο των φωνών, ο ΝΕΑΡΟΣ μου έπιασε το χέρι..'' Αν τυχόν και δεν προλάβουμε να βγούμε από εδώ μέσα, θέλω να ξέρεις ότι η βόλτα μας ήταν για μένα μια μεγάλη χαρά και σ'ευχαριστ'ω''... Τα λόγια του με ζέσταναν και για ένα δευτερόλεπτο, είχα εδώ στο στήθος έναν κόμπο... Δεν μπορούσα να εξηγήσω... Ήταν ένας κόμπος περίεργος...Κι όταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν κόλπο, καθώς ξεσπούσαμε σε γέλια, παρ'ολίγο να αγκαλιαστούμε...   Από την άλλη ήμουν σε επαγρύπνιση, μήπως σκεφτεί ο ΝΕΑΡΟΣ να το σκάσει...  Κοίταζα συνεχώς να δω αν μας ακολουθούσε ο άλλος πράκτορας και ησύχαζα μόνον όταν τον έβπεπα να μας ακολουθεί, κρυμμένον στις σκιές, η δικιά μου σκιά ασφαλείας...

ΝΕΑΡΟΣ:Πίστεψαν πως δεν θα ανακάληπτα πως υπάρχει κι άλλος που μας ακολουθεί στην βόλτα μας... Δεν άργησα να τον εντοπίσω. Πίσω από μια εφημερίδα, στο πλα'ι'νό μιας πόρτας, στριμωγμένο στην έξοδο του  Λούνα-Παρκ... Έπρεπε να προσέξω... Σίγουρα μου έχουν στήσει παγίδα...Η βόλτα μας... Τόση καλοσύνη...Τόση ελευθερία... Είναι σαν να μου λένε:'''Τώρα, σκάσ'το!!! Τρέξε!! Φύγε!!! Δεν θα βρεις άλλη καλύτερη ευκαιρία... ''  Θα μπορούσα να το σκάσω μέσα στο κουκλοθέατρο...Ή στην αλάνα που παίξαμε ποδόσφαιρο... Το πιο σίγουρο, μέσα στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, με όλη εκείνη την ανακατωσούρα και την τρομάρα των επισκεπτών, την ώρα που σβήσαν τα φώτα... Ναι, σίγουρα θα μπορούσα,να ξεφύγω ακόμα και από τον πράκτορά τους... Έτσι όμως θα υπέγραφα την ομολογία της ενοχής μου, με τα ίδια μου τα χέρια... Θα ήταν σαν να έλεγα: ''Κύριοι το έσκασα!!! Άρα είμαι ένοχος!!! Άρα υπογράφω μόνος μου την ενοχή μου!!! Άρα κυνηγήστε με!!!''  Γι' αυτό δεν το έσκασα, αν και ο πειρασμός ήταν πολύ μεγάλος και οι ευκαιρίες πολλές... Εκεί που πηγαίναμε, ήταν σαν να μου έλεγε ο Ανακριτής:  ''Δες πού σε έφερα!! Δεν θα βρεις καλύτερη ευκαιρία!! Τρέξε να σωθείς!! Φύγε!!! ''   Μα δεν έφυγα...Δεν ήθελα να ολολογήσω καμία ενοχή...



[ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ. Την στιγμή που πάει να πει τα λόγια του νεαρού, έρχεται Ο ΝΕΑΡΟΣ και σαν αόρατη παρουσία λέι τα λόγια του. ΤΟ ΙΔΙΟ και με τον ΝΕΑΡΟ. Όταν πάει να πει τα λόγια του ανακριτή, έρχεται ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ , λέει τα λόγια του και μετά φεύγει... Σκηνοθετικόν εύρημα. Όπως και να ακουσθούν ήχοι δυνατοί, όταν λένε για το ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ]




ΣΚΗΝΗ   7η



ΑΦΗΓΗΤΗΣ    Α : Μετά την περιήγησή τους στην πόλη, οι δύο άντρες επιστρέφουν στο ξενοδοχείο. Νιώθουν όμως παράξενα, έστω κι αν δεν τους περνά καν από το μυαλό, η ιδέα να το ομολογήσουν. Σαν κάτι να έχει αλλάξει μέσα στην καρδιά των δύο αυτών αντρών.Ο καθένας βλέπει τον άλλον πιο ανθρώπινα, λες και οι κοινές ώρες είχαν αρχίσει να υφαίνουν μέσα τους πρωτάκουστα για την περίπτωση συναισθήματα, ΚΑΤΙ που το ΣΧΕΔΙΟ δεν είχε προνοήσει...Ήταν θήραμα και θύτης. Κυνηγός και κυνηγημένος... Τι κοινό άραγε θα μπορούσαν να έχουν;; Τίποτα...
ΑΦΗΓΗΤΗΣ   Β: Και όμως... Κάτι ανομολόγητο στην καλοσύνη του, τούς ένωνε...Σαν να είχε ραγίσει το κάστρο του φασισμού με όλα τα πιστεύω του, για τον Ανακριτή... Σαν να είχε ραγίσει η πανοπλία του φόβου για τον Νεαρό..Πού είχε κάνει ΤΟ ΛΑΘΟΣ το αλάθητο μέχρι τώρα ΣΥΣΤΗΜΑ;
ΑΦΗΓΗΤΗΣ   Γ: Μα, απλούστατα!! Δεν μέτρησε καλά το βάρος μιας ψυχής  που δεν είχε προλάβει να συνθλίψει οριστικά στα γρανάζια του...Αυτό για τον Ανακριτή...Όσο για τον Νεαρό, το Σύστημα δεν μέτρησε τις λέξεις ανθρωπιά, συγχώρεση, ψυχικό μεγαλείο, έστω και σε βάρος της ίδιας μας της ζωής...
ΑΦΗΓΗΤΗΣ   Β: Τώρα βρίσκονται μέσα στο ξενοδοχείο. Όταν έρθει ο αμετανόητος Πράκορας, όλα θα τελειώσουν. Θα ξεκινήσουν για το ΚΕΝΤΡΙΚΟ  Γραφείο... Ο χρόνος έχει μείνει μετέωρος... Αγωνία. Κάτι πλανιέται μέσα στον καθαρό αέρα...
ΑΦΗΓΗΤΗΣ   Α: Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά και ο πριν λίγο αίθριος καιρός άλλαξε. Σύννεφα θρονιάστηκαν στο στερέωμα και έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. Επικίνδυνο πολύ, γιατί όλα γλιστράνε και υπάρχει φόβος για κανένα ατύχημα. Βρίσκονται στο 717 δωματιο  του 7ου ορόφου. Ένα απλό φως φωτίζει το δωμάτιο....




ΣΥΝΕΧΙΖΩ    ΜΕ ΤΗΝ 7η ΣΚΗΝΗ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ...

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Αν κάπου ο μεγάλος Αντωνης Σαμαράκης δείχνει την πίστη του για τον άνθρωπο, είναι στο υπέροχο μυθιστόρημά του, ΤΟ ΛΑΘΟΣ.Μέσα από την πίκρα της τραγικής έκβασης των γεγονότων, αναπηδά η συγκλονιστική πίστη της ανθρωπιάς που, δεν γνωρίζει πολιτικά στεγανά, αλλά κάνει να  αναδυθεί μέσα από το δάκρυ η ΕΛΠΙΔΑ , ότι πάντα θα υπάρχουν σ ω σ τ ο ί   ά ν θ ρ ω π ο ι, οι οποίοι θα φέρνουν την ισορροπία στον κόσμο μας, κάνοντας να λάμψει το καλό, η  α ν θ ρ ω π ι ά. Η ανθρωπιά σε όλο το ασύγκριτο μεγαλείο της.
Απολαύστε την προσπάθειά μας και αφεθείτε στις διαχρονικές στιγμές που πρεσβεύει ο φίλος των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ!!!! Ξεκινάμε!



ΣΚΗΝΗ  ΠΡΩΤΗ

ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Λοιπόν νεαρέ μου, πες μου α κ ρ ι β ώ ς τι έγινε το απόγευμα στο ΚΑΦΕ- ΣΠΟΡ... Και μην σου μπουν ιδέες να μας εξαπατήσεις... Τρεις άνθρωποί μου καθόντουσαν απέναντί σου και τα άκουσαν όλα, οπότε μην χάνεις τον καιρό σου με ψευτιές...
ΝΕΑΡΟΣ:  Σας τα έχω πει τόσες φορές. Τι άλλο να προσθέσω;
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Στους άλλους που σε ανέκριναν...Σε μένα πρώτη φορά θα μιλήσεις. Γι' αυτό ξεκίνα, να μην καθυστερούμε... Έχουμε κι άλλες δουλειές βλέπεις...
ΝΕΑΡΟΣ: Ήταν περίπου η ώρα 6 και τέταρτο και έπινα τον καφέ μου.Καθόμουν στο βάθος και παράγγειλα και ένα κονιάκ.Ήταν λίγο στενός ο χώρος, όταν από την τουαλέτα βγήκε ένας ψηλός και περνώντας δίπλα μου, μού πάτησε το πόδι.  ''Με πατήσατε κύριε!''  ''Εγώ;''   ''Ναι, εσείς! Και με πατήσατε και στο δεξί που έχει κάλο!!''    ''Μη μου το λέτε!'' έκανε ειρωνικά. ''Πιστέψτε με, νόμιζα πως ήταν το αριστερό!''  Και χωρίς να περιμένει απάντηση, προχώτησε...
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Για βγάλτε το παπούτσι σας... Το δεξιό... Και την κάλτσα!!
ΝΕΑΡΟΣ; Ορίστε;
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Είπα βγάλτε το δεξί σας παπούτσι και την κάλτσα!!!!!
ΝΕΑΡΟΣ: Εντάξει.... Ορίστε..
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ:  Για να δω... Χμ... Ωραία... Έχετε πράγματι κότσι... Μικρό μεν, αλλά υπάρχει... Ποδεθείτε... Μετά;
ΝΕΑΡΟΣ: Μετά πλήρωσα, πήγα να σηκωθώ και με συνέλλαβαν οι άνθρωποί σας, της Ειδικής Υπηρεσίας...
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ; Τον τύπο που σας πάτησε, τον ξέρατε; Μήπως φεύγοντας θα τον συναντούσατε; Διότι όπως έχετε πληροφορηθεί, τον συλλάβαμε, επί τη εξόδω του... Μόλις μας αντελήφθη το έβαλε στα πόδια, αλλά εμείς τον προλάβαμε...
ΝΕΑΡΟΣ: Δεν τον  ξέρω... Το είπα χίλιες φορές και στον κύριο που με ανάκρινε... Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε μας σε αντιπαράθεση... Δεν τον έχω ξαναδεί τον άνθρωπο..Είμαι φιλήσυχος πολίτης...
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ:  Για το Καθεστώς, 'φιλήσυχος πολίτης' δεν σημαίνει τίποτα!Για να είσαι εχθρός του Καθεστώτος ,δεν χρειάζεται να έχεις κάνει κάτι αντίθετο προς αυτό...Εάν δεν έχεις να εμφανίσεις δράση θετική υπέρ του Καθεστώτος, δεν είσαι φίλος του... Εδώ ισχύει ο νόμος: ''Ό μή ών μετ'εμού, κατ' εμού εστί''  Και ξέρεις νεαρέ μου ποιος είπα αυτά τα λόγια;;;
ΝΕΑΡΟΣ:Ο Χίτλερ...
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ:  Όχι!!!!! Τα είπε ο Χριστός!!!!!!Και τώρα πήγαινε να ετοιμαστείς... Μαζί με τον Ανκριτή και έναν άλλον πράκτορά μας, θα πάρετε το αυτοκίνητο για να προλάβετε το πλοίο που θα σας πάει στην Πρωτεύουσα, στα Κεντρικά... Εμένα ο ρόλος μου τελειώνει εδώ... Ίσως εκεί θελήσεις να πεις περισσότερα...
ΝΕΑΡΟΣ: Στα Κεντρικά; Στην πρωτεύουσα;; Μα γιατί κύριε Προ'ισ'τάμενε τέτοια ταλαιπωρία; Αν έχετε αμφιβολία, σας είπα, φέρτε τον άλλον και εξετάστε μας κατ' αντιπαράθεση!!!
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Η απόφασις ελήφθη και δεν είναι προς συζήτηση...Α!!Και οι δύο κύκλοι που ζωγραφίσατε στο κουτί από τα τσιγάρα;
ΝΕΑΡΟΣ:Μην μου πείτε πως είναι και οι δύο αυτοί μικροί κύκλοι ύποπτοι; Αντί για κύκλους θα μπορούσα να είχα σκιτσάρει δυο τετράγωνα ή δύο ρόμβους...
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ:Δεν μπορώ να δεχθώ την εξήγηση...Οι δύο δήθεν αθώοι κύκλοι μπορεί να είναι ένα σχεδιάγραμμα, δύο αποθήκες με όπλα,που προορίζονται εναντίον του Καθεστώτος...Τι; Γελάτε;
ΝΕΑΡΟΣ: Να μην γελάω; Δεν είναι δυνατόν να σέφτεστε τέτοια πράγματα!!!
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ:Αρκετά. Η εξέτασις έλαβε τέλος... Πηγαίνετε!!!

                        ΣΚΗΝΗ 2η
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Το σχέδιο που προτείνατε κύριε Προ'ι'στάμενε, είναι μεγαλοφυές εν τη απλότητητά του! Εύγε!!! Όσο το σκέφτομαι, τόσο και ενθουσιάζομαι περισσότερο!!! Τι Σχέδιο!!! Τι σύλληψις!!! Και τα έχετε σκεφτεί όλα!!! Ως και την παραμικρή λεπτομέρεια!!!Θα δείτε, θα κυλήσουν όλα ρολό'ι'!!!!
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Πολύ δύσκολη περίπτωση ο νεαρός...Ομολογώ ότι πολλάκις εταλαντεύθηκα μπροστά στο τόσο άνετο και αθώο βλέμμμα του... Και πες ότι πάνω στην ανία του ζωγράφισε δυο κύκλους...Δεν αποκλείεται όμως να έχει και μια εντελώς διαφορετική σημασία...Με προβληματίζει που πάτησε το πόδι του - κατά λάθος - όπως λέει, ο άλλος τύπος.  Ήθελε να τον φέρρω να μιλήσουν μπροστά μου, για να διαπιστώσω ότι πράγμαατι δεν γνωρίζονταν... Η ανώνυμη όμως επιστολή που έλαβα, έγραφε ότι θα συναντούσε κάποιον στο ΚΑΦΕ-ΣΠΟΡ και ο μόνος με τον οποίον αντάλλαξε κουβέντα ήταν ο νεαρός μας... Άνευ σημασίας, αλλά εάν τα λόγια τους ήταν συνθηματικά; Πού να ήξερε ότι ο ψηλός δεν υπάρχει πια.. Πώς έγινε τέτοια ατυχία; Δεν έπρεπε να τον σκοτώσετε...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Καθαρό ατύχημα κύριε Προ'ι'στάμενε... Βγαίνοντας από το ΚΑΦΕ-ΣΠΟΡ οι άνθρωποί μας τον πήραν στο κατόπι... Κάποια στιγμή μας αντιλήφθηκε . Έξω από τον κινηματογράφο ΑΣΤΡΟΝ... Αν ήταν αθώος θα έτρεχε; Όχι! Αυτός όμως το έβαλε στα πόδια.  Ένας από μας του έριξε στα πόδια, για να τον ακινητοποιήσει, όχι να τον σκοτώσει, τον θέλαμε ζωντανό για να μας δώσει πληροφορίες για την Οργάνωση... Εκείνη όμως την στιγμή γλίστρησε στο πεζοδρόμιο και πέφτοντας, η σφαίρα τον βρήκε πιο πάνω... Το ξέρω... Μεγάλο ατύχημα... Χάσαμε έναν μάρτυρα...
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Δεν έπρεπε να γίνει έτσι... Ευτυχώς έχουμε τον νεαρό... Εδώ του φερθήκαμε με το γάντι... Κάτω στα Κεντρικά όμως στην πρωτεύουσα, τα πράγματα θα είναι αλλιώς.. Θα τον περιλάβουν ειδικά στελέχη μας και θα τον αναγκάσουν με τις μεθόδους που έχουν, να τα μαρτυρήσει όλα... Αν είναι βέβαια ένοχος, που κάτι μου λέει πως είναι...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Και το Σχέδιο κέντημα σωστό! Τα έχετε προνοήσει όλα!! Τίποτε δεν έχετε αφήσει στην τύχη!!! Απλό και μεγαλοφυές!!
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ    Έχω εμπιστοσύνη σε σένα κύριε Ανακριτά.Γι'αυτό και σε χρονικό διάστημα ρεκόρ σας έκαμα μόνιμο... Η αφοσίωση και το πάθος που έχετε δια το Καθεστώς, σας ξεχώρισαν. Παραδέχεστε την βασική μας αρχή:μία μόνον διάκριση:Με το Καθεστώς ή όχι με το Καθεστώς! Έτσι χωρίζουμε τους ανθρώπους κι όχι σε καλούς και κακούς, και τόσες άλλες άχρηστες  διακρίσεις, κατάλοιπα του παρελθόντος...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Με τιμάται κύριε!!!Συγκινούμαι κατάφορα από τα λόγια σας!!Ελπίζω να φέρω εις πέρας και  αυτή την αποστολή! Θα σας κρατούμε συνεχώς ενήμερο για την εξέλιξη του Σχεδίου μας!!! Πηγαίνω να συναντηθώ με τον Μάνατζερ, να πούμε τις τελευταίες λεπτομέρειες, και να πάρουμε τον κρατούμενο για το ταξίδι. Σας χαιρετώ!!
ΠΡΟ'Ι'ΣΤΑΜΕΝΟΣ: Καλή επιτυχία στον κοινό μας σκοπό!! Να έχετε καλό ταξίδι!!

                    ΣΚΗΝΗ 3η
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Είσαι σίγουρος ότι χάλασε το ντιστριμπιτέρ;
ΜΑΝΑΤΖΕΡ [ μασώντας τσίχλα]: Χίλια τα εκατό!!Μας άφησε χρόνους!!!! Το ταξίδι με το δικό μας αυτοκίνητο, ξεχάστε το!!! Αν δεν βρούμε μεταφορικό μέσον, χάνουμε και το φέρρυ-μποτ!!! Ξεχάστε ότι απόψε θα είμαστε στα Κεντρικά...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Εσύ δεν μιλάς; Τι κάθεσαι και μας καμαρώνεις;
ΝΕΑΡΟΣ:Σαν τι να πω; Νομίζω πως ο περισσότερος άτυχος είμαι εγώ...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ:Δηλαδή θεωρείς πως θα ξεμπλέξεις με το Κεντρικό στο άψε-σβήσε;
ΝΕΑΡΟΣ:Αλλά; Δεν υπάρχει τίποτα εις βάρος μου... Οι άνθρωποι του Κεντρικού, δεν μπορεί, θα το καταλάβουν αμέσως πως άδικα ταλαιπωρούμαι. Και θα μου ζητήσουν και συγγνώμη
ΜΑΝΑΤΖΕΡ:Δεν αποκλείεται...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Κι εκείνο το βλογημένο λεωφορείο που πέρασς, ήταν φίσκα και δεν μας πήρε...
ΝΕΑΡΟΣ:Ο φορτηγατζής όμως δέχθηκε να πάρει δυο από μας, αφού δεν είχε άλλη θέση...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Άκουσε, εδώ πάμε όλοι μαζί. Ή και οι τρεις μαζί ή κανένας... Δεν χωριζόμαστε...
ΝΕΑΡΟΣ: Κι εγώ που νόμιζα πως θα τελειώσω αυθημερόν... Κί έλεγα μετά το Κεντρικό να πάμε να σας κεράσω κάτι. Η πρωτεύουσα έχει έντονη ζωή την νύχτα και λέω να πάμε και οι τρεις μαζί να διασκεδάσουμε...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Ώστε το έχεις σίγουρο ότι θα σε αφήσουν ελεύθερο στο Κεντρικό και μάλιστα αμέσως.
ΝΕΑΡΟΣ. Σας το ξαναείπα: Δεν υπάρχει εις βάρος μου τ ί π ο τ α! Αυτός ο άλλος,ο εντελώς άγνωστος σε μένα,που θα μας εξετάσουν τους δυό μας κατ' αντιπαράσταση, αποκλείεται να ισχυριστεί ανύπαρκτα πράγματα. Θα τον αποστομώσω. Η περιπέτειά μου θα λήξει απόψε κιόλας!
 ΜΑΝΑΤΖΕΡ:Για απόψε τουλάχιστον ξέχνα το!!!Το φέρρυ-μποτ φεύγει σε ένα τέταρτο κι εμείς έχουμε βιδωθεί εδώ... Να πάρουμε μια ανάσα και μετά πάμε πεζή.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Μην κατεβάζεις μούτρα!! Τι σήμερα τι αύριο που λέει και το λα'ι'κό άσμα!!! Είδες; Καθώς ερχόμαστε με το αυτοκίνητο, πρόσεξα πως μας αρέσει η ίδια μουσική!! Άντε! Χαμογέλα λίγο! Δες τι όμορφη η φύση γύρω μας! Αν δεν έκανε και τόση ζέστη, θα ήταν μια χαρά!! Κάτσε να σου βάλω στο πέτο αυτό το λουλουδάκι, από κείνα που μάζεψα όσο ο Μάνατζερ χτυπιόταν με την μηχανή!!! Νεαρό παοδί, με τα μακριά μαλλιά σου, θα έπρεπε να ήσουν λιγάκι ρομαντικός!!!
ΝΕΑΡΟΣ: Ευχαριστώ για το άνθος, αλλά απογοητεύτηκα!!Πίστευα πως όλα θα τελείωναν απόψε...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Ξεκουράσου, γιατί έχουμε ποδαρόδρομο... Και πάψε να γκρινιάζεις... Πού πας; ΝΕΑΡΟΣ:  Να περπατήσω λίγο...
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Μην απομακρυνθείς ρούπι... Εδώ μπροστά μας να είσαι...

ΟΝΕΑΡΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ:

ΝΕΑΡΟΣ: Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα;... Χάλια... Ο προ'ι'στάμενος είπε ότι έλαβε μια ανώνυμη επιστολή με την φωτογραφία του συντρόφου και τον τόπο συνάντησης...Μας παρακολουθούσαν οι άντρες τους μέσα στο ΚΑΦΕ-ΣΠΟΡ..Εκείνοι οι δύο που έκαναν τους εμπόρους... Το σύνθημα πήγε περίφημα... Με το που με πάτησε και είπε τα λόγια, κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο σύνδεσμος... Τον πιάσανε λέει μπρος στον κινηματογράφο ΑΣΤΡΟΝ. Με μένα έχουν αμφιβολίες, αλλά παονηρεύτηκαν που τον είδαν να με πατάει κι ας ανταλλάξαμε ανούσιες κουβέντες... Γιατί δεν τον έφεραν για αντιπαράσταση; Τι μπορεί να συνέβη; Εγώ πάντως πρέπει να κρατήσω την αρχική μου στάση ως το τέλος. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ... Είχα τόσες ευκαιρίες να το σκάσω, αλλά αν έκανα κάτι τέτοιο, ήταν σαν να τους έλεγα,:Το σκάω, γιατί είμαι ένοχος... Τώρα για το Κεντρικό έχω ακούσει φριχτά πράγματα... Ότι οι δικοί μας αυτοκτονούν, όταν από τα πολλά βασανιστήρια δούν ότιι μπορεί να λυγίσουν... Θεέ μου... Φοβάμαι.... Πρέπει όμως να μην το δείξω... Να εξακολουθήσω να το παίζω άνετος... Τώρα τι μέλει γενέσθαι;;;Πρέπει να είμαι πάντα σε επιφυλακή...

ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΟΙ ΔΥΟ ΑΛΛΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΣΙΓΑ:

ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Μια χαρά προχωράει το σχέδιο... Τι λες κύριε ανακριτά;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Όντως... Μια χαρά... Και το κόλπο με την μηχανή, τέλειο.. Όλα πάνε ρολό'ι'!!! Πώς σου φάνηκε η σκέψη μου να μαζέψω άνθη; Τι πιο άνετο και φιλικό!! Πρέπει να δελιχνουμε ανέμελοι και προσιτοί! Και μην τον χάσουμε στιγμή από τα μάτια μας!!! Λες να είναι πράγματι αθώος; Ας μην βιαζόμαστε... Θυμάσαι τι έχεις να κάνεις τώρα;
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Μη σε κόφτει κύριε ανακριτά... Τηλέφωνο, ξενοδοχείο, βόλτα στην πόλη... Α, θα μας περιμένει και ο τέταρτος της παρέας.. Θα παρακολουθεί εξ αποστάσεως.. Μην ανησυχείτε για τίποτα... Βαδίζουμε βάσει του Σχεδίου!!!

ΝΕΑΡΟΣ: Κρατάνε πιστόλια, Έτσι που καθόμαστε σφηνωμένοι και οι τρεις στην μπροστινή θέση, ένιωσα του ανακριτή το όπλο στην μέση μου δεξιά, άρα το έχει στην αριστερή μεριά του σακακιού του. Ο Μάνατζερ τό έχει κι αυτός αριστερά, το είδα καθώς έσκυβε πάνω στο τιμόνι με το σακάκι ανοιχτό...

ΑΝΑΚΡΙΤΉΣ: Για έλα κατά δώθε παλληκάρι... Δεν σου αρέσει η παρέα μας; Αστειεύομαι βρε!!  Ελάτε να πάρουμε τον ΠΡΟ''ΙΣΤΑΜΕΝΟ τηλέφωνο, να του πούμε τα νέα... Δεν θα του αρέσουν, είμαι σίγουρος... Ναι!!  Κύριε Προ'ι'στάμενε!!! Δυστυχώς χάσαμε το φέρρυ-μποτ... Η μηχανη χάλασε... Το αμάξι θέλει συνεργείο...Τον άνθρωπό μας, τι να τον κάνουμε;Λέω να τον αφήσουμε στην εδώ Ειδική Υπηρεσία... Τι;;; Αυτό αποκλείεται; Ούτε η Ειδική Υπηρεσία ούτε η Αστυνομία να μην έχουν την παραμικρή ανάμειξη στην ''Υπόθεση Καφέ-Σπορ''; Έχετε ρητή εντολή να μείνει η υπόθεση ανάμεσα σ'εμάς και το Κεντρικό;
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Πες στον Προ'ι'στάμενο ότι δεν γίνεται να κουβαλάμε τον Νεαρό μαζί μας στο συνεργείο. Κάπου θα πρέπει να τον έχουμε...
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Τ' ακούσατε κύριε Προ'ι'στάμενε;  Ωραία. Να μείνει εκεί που θα μείνουμε κι εμείς...Στο ξενοδοχείο... Να βρούμε ένα δωμάτιο με τρία κρεβάτια, όχι ισόγειο, μην μας πηδήσει από το παράθυρο...Α,και με μπάνιο αποκλειστικά δικό του... Απαραιτήτως...Ναι... Μην ανησυχείτε, έχει πολλά ξενοδοχεία και θα βρούμε ό,τι είναι καλύτερο από άποψη ασφαλείας... Και φυσικά! Θα σας πάρουμε τηλέφωνο, αμέσως μόλις τακτοποιηθούμε...Τα σέβη μου!!!
 ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Τ'ακούσαμε όλα, μην τα επαναλάβεις. Με τον νεαρό ποιος θα μείνει όταν ΄ενας από μας τους δύο πάει για συνεργείο και εύρεση ξενοδοχείου;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Θα παίξουμε Μονά- Ζυγά! Λέγε!
ΜΑΝΑΤΖΕΡ: Μονά!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ:Διπλά!! Έχασες!!!Νεαρέ!! Θα είμασε μαζί!! Έλάτε να ξεκινήσουμε, γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας!...