ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Η  μέρα ήρθε γιορτινή, στα κόκκινα ντυμένη...
Γιρλάντες χρυσοπράσινες τα σπίτια μας στολίζουν.
Χριστουγεννιάτικο δεντρί στην σάλα καμαρώνει
και κάλαντα στην πόρτα μας τα σώψυχα γλυκαίνουν...

Θα δω για μυριοστή φορά του Ντίκενς την  νουβέλα,
τον γέρο  Εμπενέζερ Σκρουτζ που τον επισκεφθήκαν
τα τρία χριστουγεννιάτικα πνεύματα και του  'δείξαν
πώς πρέπει τα Χριστούγεννα καθένας να γιορτάζει...

Το ''Μια Υπέροχη Ζωή'' έχει σειρά κατόπιν,
για να γεμίσω με ομορφιά μάτια, καρδιά, στιγμές μου...
Η ελπίδα μ' άδολη χαρά και λαμπερές εικόνες,
θα' ναι τροφή για την ψυχή τις μέρες της αγάπης.

Το σμίξιμο με τα παιδιά θα είναι ευτυχία.
Των εγγονιών μου οι φωνές στο σπίτι θ' αντηχούνε,
θα παίξουνε με τα γατιά και τα λευκά σκυλάκια
και θα γιορτάσουμε μαζί - Το πιο καλό απ'όλα!!!!

Όμως τις ώρες που περνώ μονάχη στο σαλόνι,
δεν γίνεται να μην σκεφτώ και κάποιες εξαιρέσεις,
που δυστυχώς είναι πολλές και γύρω μας υπάρχουν,
γκρίζες σκιές στην σκοτεινιά, μακριά απ' το γιορτάσι...

Σκέφτομαι όσους δεν μπορούν Χριστούγεννα να κάνουν...
Τους άστεγους και τα παιδιά που βλέπω στα φανάρια...
Ανατριχιάζω σαν σκεφτώ τι παγωνιά θα νιώθουν
στου είναι τα κατάβαθα, κυρίως τέτοιες μέρες...

Σκέφτομαι τα αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια,
που χέρι άσπλαχνο, βαρύ τα πέταξε στον δρόμο...
Λυγίζω κάθε που θα δω να τουρτουρίζουν έξω,
πλάσματα αθώα, τρυφερά, στης παγωνιάς τα δίχτυα...

Σκέφτομαι όσους ''πέταξαν'' για τ' ουρανού τον δρόμο,
αφήνοντας ξοπίσω τους κενή μιά θέση πάντα
κι όσους στα ξένα βρίσκονται μακριά απ' τους δικούς τους,
για μιά ζωή καλύτερη κι 'ενα πιο στέριο μέλλον...

Και τότε ένα δάγκωμα κλειδώνει την φωνή μου...
Τι δύσκολη πού 'ναι η ζωή σ' αυτήν την κοινωνία...
Τι μοναξιά θα νιώθουνε οι απόκληροι της μοίρας...
Τ' αστέρι δεν τολμά να μπεί στην στράτα την δικιά τους...

Γι' αυτό ας δούμε γύρω μας την όποια άνεσή μας
κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς τον Θεό να πούμε,
για όσα μας εχάρισε κι η γκρίνια να λακίσει
και στην καρδιά βαθιά να μπει τ' Αστέρι της συμπόνιας...

Ωραία τα Χριστούγεννα  ΑΝ στην ψυχή ανάβει
ανέσπερο της Βηθλεέμ το πιο λαμπρό Αστέρι,
που γράφουν οι ακτίνες του Αγάπη και Συμπόνια
κι Ευγνωμοσύνη αληθινή για όσα ο Θεός σου δίνει...

Αυτές τις μέρες ειδικά άσε να πλημμυρίσει
το δ ό σ ι μ ο και η στοργή προς κάθε πονεμένο...
Για τον γεράκο δίπλα σου που μόνος ζει στο δώμα,
για τον σκυλάκο που πεινά στου δρόμου την γωνία...

Τότε θα νιώσεις μέσα σου το πνεύμα του Χριστού μας,
όταν  π ρ ο σ φ έ ρ ε ι ς  φίλε μου κι απ' το υστέρημά σου...
Το δόσιμο πόση χαρά σαν δώρο θα σου φέρει
και αγαλλίαση γλυκιά θα ζώσει την ψυχή σου...

Δεν είναι τα Χριστούγεννα μονάχα γι' απολαύσεις:
το φαγοπότι, τα έξοδα, τα ψώνια τα περίσσια...
Του πρόβατου είναι η θαλπωρή, η φωτοδότρα φάτνη,
είναι η α π ό κ ρ ι σ η σ'αυτόν που σου ζητά βοήθεια...


Χριστούγεννα μπορείς να ζεις του έτους κάθε μέρα,
ΑΝ γύρω δίνεις την χαρά, το χάδι, την ελπίδα....
Μην περιμένεις μιά φορά να δείξεις την αγάπη...
Και τότε βαθιά μέσα σου θ' αστράψουν πεφταστέρια!!!!!


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Και όπως  είπε  ο μικρούλης  Τά'ι'νυ Τιμ  στην ΧΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ  ΙΣΤΟΡΊΑ του Κάρολου Ντίκενς με τον Εμπενίζερ  Σκρούτζ,   ''Ο Θεός να ευλογεί όλους μας και τον καθένα από εμάς ξεχωριστά!!!! ''
                                     ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!!!!!
                                      ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!! 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι Χριστούγεννα ξανά κι όλα αστράφτουν γιορτινά
κι ας πέφτει γύρω συνεχώς σκληρή η μπόρα...
Τρέχουν για ψώνια γελαστοί, χιλιάδες άνθρωποι μ' ορμή
που δεν τους φτάνει και περίσσια αν έχουν ώρα...

Μα δυό παιδιά κει στην γωνιά, μ' ένα σκυλάκι αγκαλιά,
κρυώνουν, τρέμουν, με τα μάτια δακρυσμένα...
Δες πώς αντέχουν στον βοριά, πώς τρεμουλιάζουν σαν κλαριά
ενώ είναι γύρω τους τα πάντα στολισμένα...

Περνούν διαβάτες βιαστικοί,που ούτε τους νοιάζει ποιοι είναι κει,
φεύγουν γεμάτοι για το σπίτι τους με δώρα...
Κανείς δεν βλέπει τα παιδιά που τουρτουρίζουν στην γωνιά,
τα προσπερνούν μ' αδιαφορία και με φόρα...

Κι αυτά, αθώοι θεατές, κρυμμένα μέσα στις σκιές,
κοιτούν αυτά που δεν τα γεύτηκαν ποτές τους...
Τα χέρια σφίγγουν σιωπηλά, κλείνουν τα μάτια δυνατά,
να πάρουν σάρκα Θέ μου οι πιο κρυφές ευχές τους...

Οι ανθρώποι μες στα σπιτικά, κλείνουν απ' έξω ό,τι πονά,
γλεντούν, χορεύουν και γελούν ευτυχισμένοι...
Όμως ο φόβος μοχθηρά, λίγο πιο πέρα αλυχτά,
και ψιθυρίζει  ειρωνικά,  πως στα κρυφά προσμένει...

Και τα παιδιά μες στον χιονιά, με τον σκυλάκο συντροφιά,
και την ελπίδα φωλιασμένη στην αγκάλη,
πες, πώς αντέχουν στον χιονιά, σαν η καρδούλα σπαρταρά
και ονειρεύονται  το πιο ζεστό μαγκάλι...

Μα για όλους έχει ο Θεός - έτσι πρεσβεύει ο λαός -
που, πίστευε - σου λέει - σ' ένα θαύμα!!
Κ ά π ο ι ο ς  τα βλέπει και π ο ν ά, τα παίρνει απ' την παγωνιά,
τα  σ ώ ζ ε ι  απ' την φτώχεια και το κλάμα!!!!!

Κι έτσι σκυλάκι και παιδιά, ευρήκαν σπίτι, ζεστασιά,
βρήκαν πατέρα,καλοσύνη, προστασία...
Πέταξε πέρα η μοναξιά,η μαυρισμένη απονιά,
εξαφανίστηκε η ζοφερή  απελπισία...

Άδεια πια μένει η γωνιά, κανείς δεν κλαίει στον χιονιά,
 όλα ξεχάστηκαν στου χρόνου την χοάνη...
Δεν έχει θέση η παγωνιά, η κρύα γκρίζα πινελιά...
Μιά ηλιαχτίδα στην ζωή τους πλέον εφάνη!

Θρόνο πια πήρε η χαρά, κι ένα Αστέρι στον χιονιά ,
γεμάτο γέλιο θε να λέει την ιστορία...
Αυτή είναι η αλήθεια στην ζωή: Δώσε Αγάπη και Στοργή
σκόρπα τριγύρω σου στοργή και ευτυχία!!!!

Σκυλάκος και παιδιά μαζί, βρήκαν αγάπη, θαλπωρή,
φροντίδα,γέλιο,χρυσαυγή και σπιτικό ωραίο!
Βρε πώς τα φέρνει ο Θεός!! Αν την καρδιά φωτίζει φως,
θα 'χει την δύναμη ν' αλλάξει το μοιραίο!!!!....



-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ΜΑΚΑΡΙ  να αλλάξει για πάντα η ιστορία '' Το Κοριτσάκι Με Τα Σπίρτα''.... ΜΑΚΑΡΙ να μην υπάρχουν παιδιά στον χιονιά και στην εκμετάλλευση... ΜΑΚΑΡΙ να μην υπάρχουν αδέσποτα ζωάκια... ΜΑΚΑΡΙ να μαλακώσει η καρδιά των ανθρώπων και το ΑΣΤΕΡΙ της Βηθλεέμ να φωτίζει πάντα  με το ανέσπερο Φως του τα βήματά μας... ΜΑΚΑΡΙ  Χριστούγεννα να είναι η κάθε ημέρα μας επί της γης.  Ο ΘΕΟΣ  ΝΑ ΕΥΛΟΓΕΙ  ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!!!!!!  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Θέλω  Χριστούγεννα μ' εκείνους π' αγαπώ!
Θέλω Χριστούγεννα μ' εκείνους που λατρεύω.
Γιατί Χριστούγεννα μονάχα είναι αυτό:
ΑΓΑΠΗ γύρω, που για πάντα θα μαζεύω...

Χαρά κερδίζεις όταν δίνεις με στοργή,
όταν προσφέρεις το περίσσιο της καρδιάς σου...
Όταν να κάνεις τους ανθρώπους θες εσύ,
χαρούμενους στο γέλιο της ματιάς σου...

Χριστουγεννιάτικο το πνεύμα κατοικεί,
σ' όσους ανθρώπους δεν ξεχνούν την Ανθρωπιά τους...
Πάντα τ' Αστέρι που αστράφτει εκεί ψηλά,
να οδηγεί σοφά, σωστά τα βήματά τους...

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πόσο χαρούμενος νιώθω απόψε!
Ήρθε η ώρα του γυρισμού!
Χτυπά Χριστούγεννα πια η καμπάνα,
 ο νους μου τώρα με πάει αλλού...

Παίρνω βαλίτσα με αναμνήσεις. 
Γυρνώ στους τόπους τους παιδικούς.
 Θέλω να ζήσω παλιές εικόνες,
 σε άλλα πλάνα κι άλλους καιρούς...

Σπίτι γυρνώ!  Νά 'σου ο πατέρας!!
Μυρίζει πίτα ως την αυλή!!!
Λάμπουν λαμπιόνια στα παραθύρια!
Τρέμει σαν φύλλο, γελά η ψυχή!!!

Γλυκά στο πιάτο, παιδιά στην πόρτα!!!
Κάλαντα λένε. τρέχω μπροστά!!
Ήρθα στο σπίτι, όλα φωτίζουν!!!
Πέφτω στης μάνας μου την αγκαλιά!!!!!

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

Ο γιος μου τα Χριστούγεννα επήρε από το χέρι
τον Ισμαήλ τον φίλο του και την μικρούλα Μαίρη.
Χριστουγεννιάτικο δεντρί εφτιάξαν στο σαλόνι
και τ΄ όνομα της χώρας τους εγράψαν στο μπαλόνι.

Εκρέμασαν και στα κλαδιά ευχές απ' την ψυχή τους:
'' Να ζήσουν όλα τα παιδιά με γέλιο την ζωή τους...''
Απ' την Ρωσία, Αφρική, συμμαθητές του γιου μου,
 γιορτάσανε αδερφικά στο σπίτι του μικρού μου.

Κι οι άγγελοι επήρανε τα δώρα των παιδιών μας!
Τ' ανέβασαν στον ουρανό, σαν δώρα στον Χριστό μας.
Τα βάλανε στην φάτνη Του - πολύτιμα πετράδια  -
γιατί του τα χαρίσανε παιδιά μαργαριτάρια
που, δεν πιστεύουν σε ψευτιά, διαφθορά, κακία...
Είναι παιδιά όλης της γης και θέλουν ηρεμία...

Και φτιάξανε στον ουρανό το πιο ωραίο δέντρο!
Οι άγγελοι γιορτάζανε, το στήσανε στο κέντρο.
Απ' τα κλαδιά του κρέμεται μιά παιδική ευχούλα,
με σκούρα, άσπρη, κίτρινη στην άκρη της φατσούλα.

Και απ' την φάτνη έλαμψε το πιο τρανό Αστέρι,
για να μας δείχνει πως μπορώ να σου κρατώ το χέρι,
είτε σε λένε Χατιτζέ, είτε σε λένε Μαίρη!!...

------------------------------------------------------------------------------------------
Στην τάξη μου τα τελευταία 10 χρόνια, είχα πανσπερμία μαθητών...
''ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ!!!''

ΠΑΝΤΑ ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Ο άνθρωπος, μεγάλος ναυτικός.
Τα γήινα δεσμά θέλει να σπάσει.
Σαν Οδυσσέας πάντα ορμητικός
τους Κύκλωπες γυρεύει να δαμάσει.

Έγνοιες μάς πνίγουν όλους σωρηδόν,
όπου θολώνουν της καρδιάς τον ήλιο.
Σωριάζουν τις ελπίδες βαθμηδόν
και ψάχνεις με αντάρα για προσήλιο.

Μια πάλη συνεχόμενη η ζωή.
Γυρεύουμε να βρούμε την Ιθάκη.
Μουσκεύει κεραυνόβροντη βροχή
το πλοίο σου, που πάει να βρεί το Θιάκι...

Με την Αργώ σου κάτι αναζητάς
και λίγοι μες στα λίγα ησυχάζουν...
Εσύ μες στα πελάγη τριγυρνάς
να βρεις αυτά, που τις σκιές μεριάζουν...

Σε καπετάνιου μπαίνεις το κορμί
κι όλο ξανοίγεσαι σ'άλλα λιμάνια.
Για κάτι νέο ψάχνεις με ορμή.
Θες να γνωρίσεις τα κλειστά φιρμάνια...

Τις απαντήσεις ψάχνεις στα βαθιά
κι όντως κατόρθωσες θαύματα χίλια.
Τους άθλους σου υμνούν παντοτινά,
τους τραγουδούν των αοιδών τα χείλια...

Νικάς την λήθη, τόπους σκοτεινούς.
Η μοίρα σου; Το παν να εξερευνήσεις...
Κι αν Συμπληγάδες δίπλα σου ορμούν,
σαν τον Ιάσωνα στο τέλος θα νικήσεις!...


---------------------------------------------------------------------------------

Η καλή πλευρά του ανθρώπου, η φωτεινή... Μπορεί αν θέλει να γίνει άγγελος

και να κάνει την γη παράδεισο... Αν θέλει.. Και μέσα του πάντα θα μείνει ταξιδευτής,
ένας  Οδυσσέας εξερευνητής που θα ψάχνει στο τέλος των περιπετειών του, να βρει
την δική του Ιθάκη....

ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

''ΤΖΌΛΥΣ'' Το φαστφουντάδικο της γωνίας Ασκληπιού και Αλεξάνδρας.Δεκαετία του1990... Τόπος ξεκούρασης και φυγής. Ώρα πέντε το απόγευμα... Όταν η μεσημεριάτικη κίνηση έχει κοπάσει και η βραδινή δεν έχει αρχίσει καν...Ώρα για τους αργοπορημένους του μεσημεριού και γι' αυτό, ευτυχώς ελάχιστοι. Δυο- τρία ζευγαράκια στα πλα'ι'νά καθίσματα. Μια παρέα νεαρών κοριτσιών στο πρώτο τραπέζι, κοντά στον πάγκο, από ένας μοναχικός πελάτης στα μεγάλα τραπέζια της μεσιανής σειράς. Κα γύρω ησυχία. Ακόμα και οι παραγγελίες δίνονται ψιθυριστά.

               Τέτοιες ώρες διαλέγει η Πολυάνθη για να κεράσει τα παιδιά της μια-δυο φορές την εβδομάδα. 'Ετσι, σαν κάτι το διαφορετικό για να ποικίλουν το λιτό ρεπερτόριο της εβδομάδας τους. Ασυναίσθητα στην αρχή, τους έγινε χωρίς να το πολυκαταλάβουν μια συνήθεια που την περίμεναν με ανυπομονησία.

              ''Τι ωραία! Μεθαύριο θα πάμε στα ''Τζόλυς !'' Μια επιβεβλημένη πλέον κίνηση τις τρεις τελευταίες μέρες του εφταημέρου. Η μια κάθε Παρασκευή. Ξεπνο'ι'σμένες, μόλις κατεβούν από το σχολικό λεωφορείο της  ΣΧΟΛΗΣ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ που τις αφήνει τελευταίες μετά από ένα μεγάλο δρομολόγιο για να μοιράσουν τους μαθητές, αφήνουν τις τσάντες σπίτι, πλένουν τα χέρια κι αμέσως πίσω για  ''την Τζόλυ'', όπως λέει η Αλίσια.

              Τα δυο κορίτσια παίρνουν το συνηθισμένο: Δυο σπέσιαλ χάμπουργκερ ή δύο κλαμπ-σάντου'ι'τς . Τελευταία όμως η Ελπίδα προτιμά μπιφτέκια, ένεκα διαίτης βλέπεις.Αν και δεν την έχει καθόλου ανάγκη. Αλλά με την εφηβεία ποιος τα βάζει; Η ίδια ένα ''πάρα πολύ πηχτό  μιλκ- σέ'ι'κ μόκα, παρακαλώ!''

                Τις είχε μάθει πια το προσωπικό... Χαμογελούσαν, κι αν το ξεχνούσε η ίδια, συμπλήρωναν εκείνοι: '' Μίλκ- σέ'ι'κ.  Πολύ- πολύ πηχτό! Και το χάμπουργκερ χωρίς μαρούλι, έτσι;''  ''Ω, μάλιστα! Μας μάθατε πια! Σας ευχαριστώ!''

                 Είναι ωραία να νιώθεις ότι σε καλοδέχονται παντού και μάλιστα ότι σε θυμούνται σε ένα στέκι για φαγητό, απ' όπου περνάνε εκατοντάδες άνθρωποι την ημέρα κι εσύ  μια φορά στα τόσο. Πάει να πει ότι έχουν λειτουργήσει επιτυχώς οι μυστικοί ρευστοί  δίαυλοι επικοινωνίας των ατόμων. Η ανθρώπινη ζεστασιά που χύνεται από ένα χαμόγελο ή μια ζεστή φωνή, κάνουν πιο όμορφο το περιβάλλον, σε χα'ι'δεύουν καθησυχαστικά και σε συντρφεύουν τρυφερά την ώρα που πίνεις τον καφέ σου.Είναι ένα είδος πολυτέλειας από ένα μάλιστα δυσεύρετο κι ίσως πιο πολύτιμο από ένα ακριβοπληρωμένο δείπνο σε αριστοκρατικό ρεστοράν.

                     Αντί ασημένια μαχαιροπήρουνα, ο θερμός χαιρετισμός της λεπτεπίλεπτης Κικής με τα σγουρά μαλλιά και τα σαν μινιατούρα χαρακτηριστικά. Αντί λινό κολλαριστό τραπεζομάντιλο, η όλο ενδιαφέρον ερώτηση της καλοσυνάτης κυρίας Δώρας - μητέρας δυο παιδιών- με εφηβική σιλουέτα, που θυμίζει μαθήτρια Λυκείου, πάντα γελαστή και ευπροσήγορη: '' Τι γίνεστε κυρία Πολυάνθη; Τι κάνετε κορίτσια; Καλή σας όρεξη!''

                   Και αντί απαλή, εξωτική μουσική, σε προσεγμένο τόνο η μοντέρνα -γιατί όχι;- μουσική της εποχής, τόσο οικεία εξ άλλου από τα ακούσματα της Ελπίδας στο σπίτι που τα έχουν συνηθίσει πια και τα δικά της αυτιά. Το συνεχώς ανοιχτό κανάλι ΜΤV, της έχει κάνει πολύ γνωστά όλα τα τελευταία βιντεοκλίπ και δεν την ξενίζουν οι ήχοι της Ποπ, της Χάουζ ή της Σόουλ...

                  Ε, λοιπόν, ηρεμούσε... Κάθε γουλιά ''πηχτού'' μιλκ-σέ'ι'κ και μια γουλιά ανακούφισης και ξεκούρασης στο κουραασμένο από την συνεχή ομιλία στο σχολείο, στέρνο της. Είχε ξεχωρίσει και ποια παιδιά από τους υπαλλήλους πετύχαιναν καλύτερα το ρόφημά της και προσπαθούσε να είναι αυτοί την ώρα που έδινε την παραγγελία.

                   Έτσι και σήμερα. Κάτι περίπου από τα ίδια... '' Άι ντοντ νόου Ματς'' από το στέρεο. Λιγοστοί πελάτες. Η ώρα πέντε και τέταρτο. Ίσως γι' αυτό... Αδειάζει το αγαπημένο τους κάθισμα στον τοίχο δεξιά. Δινει το σήμα και η Αλίσια ορμάει σαν μικρός ανεμοστρόβιλος και στρώνεται μεγαλοπρεπώς. Το άπλωμά της δηλώνει την αδιαφιλονίκητη κατοχή της.

                  ''Εδώ ακούμπησε ο δικός μου ποπός!! Όλοι οι ξένοι μακριά!'' ''Λοιπόν παιδιά μπιφτέκια, κόκα-κόλα, πατάτες τηγανητές, μιλκ-σέ'ικ...''    '''Ενα παγωτό κύπελλο μαμά στο τέλος;''  ''Καλά Ελπίδα''.  ''Με σιρόπι σοκολάτα, μπανάνα και φράουλα;''   ''Καλά Αλίσια''  ''Να πάρουμε χωνάκι ή κύπελλο;''  ''Κύπελλο!!''   ''Μικρό ή μεγάλο;''   '' Πάρτε μεγάλο!!'' ''Ναι!!!!!'''

                    Αχχχ.... Βαθύς αναστεναγμός... Τι θέλει κανείς για να είναι ευτυχισμένος; Κοιτά γύρω... Ηρεμία...Ένα αλλιώτικο πού και πού περιβάλλον. Μουσική... Και πρόσωπα πλημμυρισμένα από έκφραση βαθύτατης απόλαυσης.. Το πηγουνάκι της Αλίσιας  γυαλίζει από δύο λιμνάζουσες σταγόνες λαδιού,η άκρη της μύτης της Ελπίδας φιγουράρει με ένα κομψό καπελάκι από μουστάρδα. Οι δυο δίσκοι ορεκτικοί και γεμάτοι... Και η ώρα ευτυχώς μόνον έξι... Μόλις αλλάξει η ροή της κίνησης και της ησυχίας, θα φύγουν...

                     Ώρα λοιπόν για ρηλάξ και αρμονία... Ώρα για μια πλήρη ανασυγκρότηση εις τριπλούν... Η ώρα τους...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                    Τα ΤΖΟΛΥς  έκλεισαν κάποια μέρα και στην θέση τους άνοιξαν  ''Γκούντις''. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Πήγαιναν πια μόνα τους με τις παρέες τους... Η κυρία Δώρα εξακολουθεί να εργάζεται και με την νέα διεύθυνση.Πάντα ρωτάει τα παιδιά για την μαμά τους και της στέλνει χαιρετίσματα.Και όποτε πηγαίνει η Πολυάνθη, την υποδέχεται με χαρά κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια... 2018 πια, αλλά η εκτίμηση εξακολουθεί πάντοτε η ίδια, όπως την πρώτη φορά...