(Κατόπιν εορτής…
Σκέψεις σε στίχους που ίσως προκαλέσουν και κάποιες αντιρρήσεις…
(Όμως σταθείτε λίγο στα γραφόμενα…)
Θα ήθελα αναίμακτο να ήτανε το Πάσχα…
Δεν θε θυσίες ο Χριστός για να Τον εορτάσουν.
Τόσες σφαγές αθώων αρνιών τι τάχα Του προσφέρουν;
Στο Άγιο Όρος οι Ιερείς το ψάρι καταλύουν
γιατί ο Χριστός εδίδαξε ΑΓΑΠΗ για τα πάντα…
Μακάρι νά ’ρθει η στιγμή που Πάσχα θα σημαίνει
Αγάπη, κόκκινα αυγά – χαράς αβρό σημάδι –
και μια λαμπάδα από κερί αγνό κι ευλογημένο
σ’ ένα τραπέζι αφροντισιάς με άνθη στολισμένο.
Πάσχα σημαίνει κάθαρση, συμπόνια και ελπίδα.
Πάσχα σημαίνει ανάσταση, συγγνώμη και φροντίδα.
Η εκατόμβη των αρνιών, εμπόρων πλάνο είναι
όπως κι οι πολυστόλιστες, φανταχτερές λαμπάδες.
Μη χάνουμε το νόημα της πάμφωτης Λαμπρής μας,
ριγμένοι στην κατάχρηση των υλικών πραγμάτων,
που διαχωρίζει τους πιστούς σ’ εκείνους που «μπορούνε»
και στους ατυχείς που δεν μπορούν πλουμίδια ν’ αγοράσουν,
αυτά που διαφημίζονται απ’ της ΤΙΒΙ τον κόσμο…
Τα δώρα ας πάνε οι Νονοί στα όποια βασανιστήρια
και μην ξεχνάτε, Λαμπρινό είναι και το τραπέζι
που έχει λίγα φαγητά μα περισσή Αγάπη.
Αγάπη για τους γύρω μας κι ό,τι ζωούλα έχει.
Μα και το περιβάλλον μας, στο νου μας να κρατάμε…
Κι αν αντιδράτε ότι εγώ το έθιμο χαλάω,
σκεφθείτε λίγο: οξύμωρο δεν είναι αυτό που τρέχει;
Ανάσταση δίνει ο Χριστός, όπου ζωή σημαίνει…
Κι εμείς το αίμα ρέουμε σκοτώνοντας υπάρξεις
για να γιορτάσουμε Αυτόν που δίδαξε ΑΓΑΠΗ…
Κάτι γνωρίζουν οι ιερείς εκεί στο Άγιον Όρος
που δεν σκιάζουν με σφαγή του Πάσχα την ουσία…
Πιστεύω ότι ήρθε οριστικά το πλήρωμα του χρόνου
να πάψει το αλόγιστο θανάτωμα των ζώων,
κάτι που φθάνει ως εμάς απ’ τις παλιές θυσίες…
Το Πάσχα είναι Λύτρωση…
Δεν νιώθεις τι πρεσβεύει πέφτοντας μες στο ψήσιμο και τα χιλιάδες δώρα…
Εδώ η αξία χάνεται, χάνεται η συμπόνια…
Και τα παιδιά μας – πέστε μου – το τι θα διδαχτούνε…
Θά ’χεις το Πάσχα μέσα σου για πάντα χαραγμένο
αν ξέρεις με τ’ απλά να ζεις, σκορπίζοντας ΑΓΑΠΗ…
Αν νοιάζεσαι τον τόπο σου, τους φίλους, τους εχθρούς σου,
αν σέβεσαι αληθινά το ζωικό βασίλειο,
αν Άνθρωπος λογίζεσαι με Άλφα κεφαλαίο,
όπου κοιτάει τ’ αψηλά, σαν αϊτός σπαθάτος…
Κι αυτά που λέω δεν στερούν το γλέντι, το τραγούδι…
Αντιλαλούνε τα βουνά στης Πασχαλιάς την ώρα…
Γεμίζουν οι καρδιές χαρά μοιράζοντας το γεύμα
και τα παιδάκια χαρωπά τα δώρα τους προσέχουν.
Και πέρα στα λιβάδια μας η αμνάδα αγκαλιάζει
το προβατάκι το μικρό που τρέχει ευτυχισμένο…
Αυτή δεν είναι μια γλυκιά Πασχαλινή εικόνα;
Δεν ανασταίνεται ο Χριστός για να χυθούν ποτάμια
με αίμα, που προέρχεται απ’ ό,τι πιο αθώο
υπάρχει ένα γύρω μας, στον κοσμικό μας χώρο…
Χαρίστε την χαρά παντού και νιώστε ευφροσύνη,
που σεις δεν προκαλέσατε καημό κι απελπισία.
Με λίγη μόνον σύνεση όλα μπορεί να γίνουν.
Αρκεί γνώμονα να ’χουμε το μέτρο στην ζωή μας.
Κι αν περισσέψει οβολός δώστε τον κει που πρέπει.
Παγκόσμια ξαπλώνεται σαν σκοτεινιά η φτώχεια,
οπότε μπορούμ’ εύκολα να κρίνουμε αμέσως,
σε ποιον βοήθεια θα δοθεί σαν δώρο μας καρδιάς μας…
Και τότε μύρα Πασχαλιάς θα ’ρθούν στην αγκαλιά μας…
-----------------------
Υ.Γ.1: Αυτά που γράφω ήρθαν ωριμάζοντας με την πάροδο των χρόνων. Νεότερη, δεν τα σκεφτόμουν αυτά… Πιστεύω πια ότι όλα θα μπορούσαν να γίνουν, αν είχαμε ένα μέτρο στις πράξεις μας, χωρίς να θιγούν οι παραδόσεις. Όσα όμως είδα και έμαθα, με οδήγησαν σε κάποιες άλλες αποφάσεις, που τις εκφράζω…
Υ.Γ.2: Θα λέμε το «Χριστός Ανέστη» για σαράντα ημέρες. Άρα οι ευχές θα είναι επίκαιρες και ευπρόσδεκτες για πολλές μέρες ακόμα.
Ας έχουμε το κεφάλι πάντα ψηλά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και είθε ο Χριστός να αναστηθεί για όλους μας, ουσιαστικά.
Με την ευχή να εκπληρωθούν τάχιστα τα παρακάτω λόγια, σας χαιρετώ με τις πασίγνωστες ιστορικές φράσεις:
«Χριστός Ανέστη!
Και η Ελλάς Ανέστη!»
Μακάρι…
Σκέψεις σε στίχους που ίσως προκαλέσουν και κάποιες αντιρρήσεις…
(Όμως σταθείτε λίγο στα γραφόμενα…)
Θα ήθελα αναίμακτο να ήτανε το Πάσχα…
Δεν θε θυσίες ο Χριστός για να Τον εορτάσουν.
Τόσες σφαγές αθώων αρνιών τι τάχα Του προσφέρουν;
Στο Άγιο Όρος οι Ιερείς το ψάρι καταλύουν
γιατί ο Χριστός εδίδαξε ΑΓΑΠΗ για τα πάντα…
Μακάρι νά ’ρθει η στιγμή που Πάσχα θα σημαίνει
Αγάπη, κόκκινα αυγά – χαράς αβρό σημάδι –
και μια λαμπάδα από κερί αγνό κι ευλογημένο
σ’ ένα τραπέζι αφροντισιάς με άνθη στολισμένο.
Πάσχα σημαίνει κάθαρση, συμπόνια και ελπίδα.
Πάσχα σημαίνει ανάσταση, συγγνώμη και φροντίδα.
Η εκατόμβη των αρνιών, εμπόρων πλάνο είναι
όπως κι οι πολυστόλιστες, φανταχτερές λαμπάδες.
Μη χάνουμε το νόημα της πάμφωτης Λαμπρής μας,
ριγμένοι στην κατάχρηση των υλικών πραγμάτων,
που διαχωρίζει τους πιστούς σ’ εκείνους που «μπορούνε»
και στους ατυχείς που δεν μπορούν πλουμίδια ν’ αγοράσουν,
αυτά που διαφημίζονται απ’ της ΤΙΒΙ τον κόσμο…
Τα δώρα ας πάνε οι Νονοί στα όποια βασανιστήρια
και μην ξεχνάτε, Λαμπρινό είναι και το τραπέζι
που έχει λίγα φαγητά μα περισσή Αγάπη.
Αγάπη για τους γύρω μας κι ό,τι ζωούλα έχει.
Μα και το περιβάλλον μας, στο νου μας να κρατάμε…
Κι αν αντιδράτε ότι εγώ το έθιμο χαλάω,
σκεφθείτε λίγο: οξύμωρο δεν είναι αυτό που τρέχει;
Ανάσταση δίνει ο Χριστός, όπου ζωή σημαίνει…
Κι εμείς το αίμα ρέουμε σκοτώνοντας υπάρξεις
για να γιορτάσουμε Αυτόν που δίδαξε ΑΓΑΠΗ…
Κάτι γνωρίζουν οι ιερείς εκεί στο Άγιον Όρος
που δεν σκιάζουν με σφαγή του Πάσχα την ουσία…
Πιστεύω ότι ήρθε οριστικά το πλήρωμα του χρόνου
να πάψει το αλόγιστο θανάτωμα των ζώων,
κάτι που φθάνει ως εμάς απ’ τις παλιές θυσίες…
Το Πάσχα είναι Λύτρωση…
Δεν νιώθεις τι πρεσβεύει πέφτοντας μες στο ψήσιμο και τα χιλιάδες δώρα…
Εδώ η αξία χάνεται, χάνεται η συμπόνια…
Και τα παιδιά μας – πέστε μου – το τι θα διδαχτούνε…
Θά ’χεις το Πάσχα μέσα σου για πάντα χαραγμένο
αν ξέρεις με τ’ απλά να ζεις, σκορπίζοντας ΑΓΑΠΗ…
Αν νοιάζεσαι τον τόπο σου, τους φίλους, τους εχθρούς σου,
αν σέβεσαι αληθινά το ζωικό βασίλειο,
αν Άνθρωπος λογίζεσαι με Άλφα κεφαλαίο,
όπου κοιτάει τ’ αψηλά, σαν αϊτός σπαθάτος…
Κι αυτά που λέω δεν στερούν το γλέντι, το τραγούδι…
Αντιλαλούνε τα βουνά στης Πασχαλιάς την ώρα…
Γεμίζουν οι καρδιές χαρά μοιράζοντας το γεύμα
και τα παιδάκια χαρωπά τα δώρα τους προσέχουν.
Και πέρα στα λιβάδια μας η αμνάδα αγκαλιάζει
το προβατάκι το μικρό που τρέχει ευτυχισμένο…
Αυτή δεν είναι μια γλυκιά Πασχαλινή εικόνα;
Δεν ανασταίνεται ο Χριστός για να χυθούν ποτάμια
με αίμα, που προέρχεται απ’ ό,τι πιο αθώο
υπάρχει ένα γύρω μας, στον κοσμικό μας χώρο…
Χαρίστε την χαρά παντού και νιώστε ευφροσύνη,
που σεις δεν προκαλέσατε καημό κι απελπισία.
Με λίγη μόνον σύνεση όλα μπορεί να γίνουν.
Αρκεί γνώμονα να ’χουμε το μέτρο στην ζωή μας.
Κι αν περισσέψει οβολός δώστε τον κει που πρέπει.
Παγκόσμια ξαπλώνεται σαν σκοτεινιά η φτώχεια,
οπότε μπορούμ’ εύκολα να κρίνουμε αμέσως,
σε ποιον βοήθεια θα δοθεί σαν δώρο μας καρδιάς μας…
Και τότε μύρα Πασχαλιάς θα ’ρθούν στην αγκαλιά μας…
-----------------------
Υ.Γ.1: Αυτά που γράφω ήρθαν ωριμάζοντας με την πάροδο των χρόνων. Νεότερη, δεν τα σκεφτόμουν αυτά… Πιστεύω πια ότι όλα θα μπορούσαν να γίνουν, αν είχαμε ένα μέτρο στις πράξεις μας, χωρίς να θιγούν οι παραδόσεις. Όσα όμως είδα και έμαθα, με οδήγησαν σε κάποιες άλλες αποφάσεις, που τις εκφράζω…
Υ.Γ.2: Θα λέμε το «Χριστός Ανέστη» για σαράντα ημέρες. Άρα οι ευχές θα είναι επίκαιρες και ευπρόσδεκτες για πολλές μέρες ακόμα.
Ας έχουμε το κεφάλι πάντα ψηλά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και είθε ο Χριστός να αναστηθεί για όλους μας, ουσιαστικά.
Με την ευχή να εκπληρωθούν τάχιστα τα παρακάτω λόγια, σας χαιρετώ με τις πασίγνωστες ιστορικές φράσεις:
«Χριστός Ανέστη!
Και η Ελλάς Ανέστη!»
Μακάρι…
