ΧΡΥΣΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ... ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ...

Στα 35 χρόνια διδασκαλίας μου, προσπάθησα να έχω με τους γονείς πολύ καλές σχέσεις. Ζήτημα αν δυο περιπτώσεις ήθελαν περισσότερη επεξεργασία προσέγγισης. Αν τα παιδιά είναι ευτυχισμένα, τότε και οι γονείς κρατούν θερμή θέση απέναντί σου. Εάν τώρα δυο-τρεις είναι πιο ξινοί, ε, τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να αρέσουμε και σε όλους,  έ σ τ ω και αν δεν έχουμε δώσει καμία αφορμή. Σε αυτές τις περιπτώσεις κρατάμε πάντα το ευγενικό στυλ, αλλά απαντάμε με ευγένεια σε ό,τι αφορά το έργο μας, το οποίο υπερασπιζόμαστε οπωσδήποτε... Προσοχή... Εάν κάπου υπερβήκαμε τα όρια, πρέπει να έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε και να προσπαθήσουμε να μην επαναληφθεί... Λάθη γίνονται... Ουδείς αλάνθαστος, καθ' όσον άνθρωποι είμαστε. Όμως πρέπει να έχουμε πνεύμα φωτεινό, ώστε να αυτοδιορθωνόμαστε σε κάθε μας βήμα...

    Ως μάχιμη δασκάλα, μετά από κάποια χρόνια, εφάρμοσα στο τέλος της σχολικής χρονιάς, να  καλώ τους μαθητές μου για κέρασμα!! Τι χαρά Θεέ μου!!! Ανταποκρινόντουσαν ό λ ο ι!!! Τους έφερναν οι γονείς τους στην επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας, δίπλα στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ,  ωραιότατη πιτσαρία, την ΜΑΜΑ ΜΙΑ, που την είχαν Κεφαλονίτες. Τώρα έκλεισε. Τι όμορφο θέαμα!!! Μια ολόκληρη τάξη καθισμένη στα όμορφα τραπεζάκια, την ώρα του δειλινού, μέσα σε παιδικούς κελαηδισμούς και τεράστια χαμόγελα! Η εξυπηρέτηση άψογη και τα παιδιά μέσα στην τρελή χαρά!!! Κανένα δεν φερόταν απρεπώς και οι πελάτες από τα διπλανά τραπέζια, χαμογελούσαν στα παιδιά και τα ρωτούσαν ποιο σχολείο και ποια τάξη ήταν!!! Αφού τρώγαμε, τα έβαζα στην σειρά και τα έφερνα σπίτι... Ήθελαν να δουν τις γατούλες μου!!!! Με βοηθούσαν οι δύο κόρες μου - Ελπίδα και Αλίσια - να περάσουμε την λεωφόρο και πίσω έκλεινε την πομπή ο Λευτέρης, που μετά κάποια χρόνια, παντρεύτηκε την Ελπίδα!!! Μαθητές του Λυκείου τότε. Αργότερα, όταν έκλεισε η ΜΑΜΑ ΜΙΑ, πήγαινα τα παιδιά στα ΓΚΟΥΝΤΙΣ της Αλεξάνδρας και είχε βοηθήσει και ο Παναγιώτης, που παντρεύτηκε την Αλίσια. [Οι θυγατέρες μου, δεν έπαψαν να με βοηθούν επί σειρά ετών και σε κάθε πολιτιστική μας δραστηριότητα...] Τι χαρά στον δρόμο!!! Έβγαιναν οι καταστηματάρχες της Γκύζη και ρωτούσαν "Πού σας πηγαίνει παιδιά η δασκάλα σας;" Και οι πιο γνωστοί μου έβγαιναν να χαιρετίσουν τα παιδιά! Στο σπίτι καθόντουσαν ήσυχα να δουν τα γατιά και μερικοί στέκονταν σε γραμμή, λέγοντάς μου: "Η Μαλού κυρία κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι! Θα σκύψουμε ένας-ένας να την δούμε! Και κάθε φορά, φώναζε ο καθένας: "Κυρία, πώς λάμπουν τα μάτια της!!!" ή "Κυρία, μου έκανε χού!!! Τι όμορφη που είναι!!!" ή "Εντάξει Φιλίππα, την είδες. Τώρα η σειρά μου!!" Τα κερνούσα γλυκό και μετά φεύγαμε πάλι για την πιτσαρία ή τα Γκούντις. Φροντίζαμε να ήμαστε εκεί, την ώρα που είχα πει στους γονείς να έρθουν να πάρουν τα παιδιά τους. Έφευγαν όλοι ενθουσιασμένοι και καταχαρούμενοι, παιδιά και γονείς. Μα κι εγώ με τις κόρες μου, ένιωθα υπέροχα! Μια μεγάλη αγαλλίαση τραγουδούσε στην καρδιά μου!! Αυτές οι έξοδοι ήταν από τις ωραιότερες στιγμές που ζούσαμε σαν τάξη και τις κρατώ πολύτιμο φυλαχτό στην καρδιά μου. Φυσικά, τα έξοδα ήταν όλα δικά μου. Δεν δέχθηκα ποτέ να συνδράμει κανένας γονιός. Αυτό ήταν κάτι μ ό ν ο ν από εμένα στους αγαπημένους μου μαθητές και μαθήτριες....

    Μια εποχή είχα τέσσερις χρονιές τα ίδια παιδιά. Όταν ήρθε η ώρα να αλλάξουν δασκάλα, στεναχωρέθηκαν πολύ... Το νέο τμήμα μου βρισκόταν στον πρώτο όροφο. Ήταν μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα και είχα ανοιχτό το παράθυρο... Ξαφνικά, άκουσα από κάτω μια φωνή να με καλεί: "Κυρία Πολυάνθηηηη!!!!!" Έσκυψα και είδα την παλιά μου τάξη συγκεντρωμένη από κάτω και προτού σκεφτώ τίποτε, άκουσα το τραγούδι να αντηχεί δυνατά από τα στόματα των παλιών μου μαθητών, της Κατερίνας, της Βίκυς, της Δέσποινας, της Ματίνας, της Κλαίρης, του Χάρη, του Νίκου, του Ντίνου, του Μάριου, της Κωνσταντίνας... Τραγουδούσαν: "Καλημέρα! Τι κάνεις; Νά 'σαι πάντα καλά, κι όταν είσαι μακριά μου κι όταν είσαι κοντά!!!! Νά 'ν η κάθε σου μέρα, μια καινούρια αρχή!!! Καλημέρα, τι κάνεις;; Σ α ς αγαπάμε πολύ!!!!!"

    Η συγκίνηση μού έκλεινε τον λαιμό... Έσκυψα και φώναξα: "Κι εγώ θα σας αγαπώ πολύ για πάντα!!!!! "Κι εμείς κυρία!!! Για πάντα!!!!" Κι έφυγαν... Δίπλα μου είχε έρθει το τωρινό μου τμήμα... "Σας αγαπούν πολύ κυρία, ε;" "Ναι Κωστή μου!!! Τώρα έχω εσάς και να είστε σίγουροι ότι θα αγαπηθούμε το ίδιο δυνατά!!!" Όπως κι έγινε... Αποχωρίζεσαι με καημό τους μέχρι τώρα μαθητές σου, μα όταν έρθει η ώρα, θα αγαπήσεις το ίδιο δυνατά και τους καινούργιους...

    Οι παλιοί μου μαθητές είχαν διαλέξει το συγκεκριμένο τραγούδι, γιατί πολλές φορές με υποδεχόντουσαν με αυτό στην τάξη! Είχα μπει μια μέρα τραγουδώντας το κεφάτα και από τότε είχε γίνει κάτι σαν προσωπικό μας τραγούδι... Συνήθως έτσι καλημεριζόμασταν, προτού ξεκινήσει το μάθημα... Τα παιδιά δεν ξέχασαν... Και όποτε θυμάμαι την συγκεκριμένη στιγμή της καντάδας τους, εγώ ψηλά και αυτά στην βάση του τοίχου να μου τραγουδούν, συγκινούμαι βαθύτατα...

    Όταν πήγαιναν Γυμνάσιο οι παλιοί μου μαθητές, σχημάτιζαν ομάδες και ερχόντουσαν σπίτι μου να με δουν. Μια φορά, στο δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων, αφού είχαμε περάσει τρεις ώρες με αναμνήσεις και νέα πολλά, σε μια ατμόσφαιρα συγκινησιακής φόρτισης και χαράς, φεύγοντας, στάθηκαν στο πεζοδρόμιο, κάτω από το μπαλκόνι μου. Έσκυψα και τους φώναξα: "Να προσέχετε στον δρόμο!! Σας φιλώ!! Στο καλό!!!" Και τότε, αγόρια και κορίτσια, μου φώναξαν όλα με μια φωνή: "Ο Θεός να ευλογεί όλους μας, και τον καθέναν από εμάς, ξεχωριστά!!!! Χρόνια Πολλά!!!! Σας αγαπάμε!!!!" Και με χαιρετούσαν μέχρι που έστριψαν στην στροφή... Τα δάκρυα που πλημμύρισαν τα μάτια μου, ήταν δάκρυα απέραντης συγκίνησης και χαράς... Οι μαθητές μου, θυμόντουσαν!!! Τα λόγια αυτά, τα λέει ο Τάϊνυ Τίμ, στο έργο του Κάρολου Ντίκενς "ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΣΚΡΟΥΤΖ". Το έργο αυτό το είχα διασκευάσει και το είχαμε ανεβάσει με τα συγκεκριμένα παιδιά, σε μια πραγματικά αξέχαστη χριστουγεννιάτικη γιορτή, που είχε μεγάλη επιτυχία... Πολύ μεγάλη... Τα παιδιά ήταν φανταστικά... Τα σκηνικά τα έφτιαξε η κόρη μου η Ελπίδα. Στην μουσική, η δεύτερη κόρη μου, η Αλίσια... Διδασκαλία, χορογραφίες, εγώ, η δασκάλα τους. Πόσο τα είχε συνεπάρει η ατμόσφαιρα και τα μηνύματα του έργου!!! Και τώρα, Γυμνασιόπαιδα πια, με χαιρετούσαν με την τρυφερή ατάκα του μικρού ήρωα, δείχνοντάς μου ότι δεν είχαν ξεχάσει τίποτα... Αν αυτό δεν είναι ευτυχία για έναν δάσκαλο, τότε τι είναι;;;

    Η ψηλή κέντια από την Βάνια, οι μεγάλες γαρδένιες από τον Γιώργο Φωκά και τον Στέφανο Τσερνάκη, οι ντελικάτες ορχιδέες της Γεωργίας Καπαρέλη -  εξαίρετη συνάδελφος σήμερα -  η φουντωτή αζαλέα της Μπιάνκας, θα δροσίζουν πάντα το είναι μου με την ομορφιά και την μοσκοβολιά τους... Κι εδώ να σημειώσω, ότι οι μαθητές μου, επειδή γνώριζαν ότι δεν ήθελα τις ανθοδέσμες, εφ' όσον τα κομμένα άνθη θα μαραινόντουσαν και στενοχωριόμουν, το λουλουδένιο δώρο τους ήταν πάντα σε γλάστρες... Ως κι αυτό σκεφτόντουσαν...

    Μπορώ να πω ότι οι μαθητές που τους έχεις κάνει να αγαπήσουν το σχολείο, οι μαθητές που έχουν συλλέξει υπέροχες αναμνήσεις από τα σχολικά τους χρόνια, έχουν πάρει προίκα εξαίρετη, ένα σεντούκι πολύτιμων αναμνήσεων που θα τους συντροφεύει τρυφερά, όλα τα χρόνια της ζωής τους... Και οι δεσμοί που σφυρηλάτησε ο δάσκαλος με τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια του, είναι ατσάλινοι δεσμοί αληθινής αγάπης, σεβασμού και στοργής που θα κρατήσουν εκατέρωθεν μια ολόκληρη ζωή... Μπορεί ο Τσιμιδάκης σήμερα να είναι μεγάλος γιατρός, αλλά την δασκάλα του την θυμάται.. Μπορεί η Μαρή να αρίστευσε στην Νομική και να είναι μια ικανότατη δικηγόρος, η αγκαλιά της όμως μου δείχνει την μαθήτρια εκείνη που απέδωσε μοναδικά, ένεκα της λυγμικής φωνής της τον ΦΩΤΕΙΝΟ του ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ. Μπορεί ο Τσερνάκης να ολοκληρώνει το ένα μεταπτυχιακό μετά το άλλο, όμως επικοινωνεί πολύ συχνά με την δασκάλα του... Μπορεί η Πέρσα να έγινε καπετάνισσα και να έγινε μανούλα, όμως δεν ξεχνάει ποτέ τα γενέθλιά μου... Μπορεί ο Βασίλης να έχει την δική του δουλειά, αλλά έρχεται πάντα στις εκδηλώσεις μου, μαζί με τον Πάνο, τον Αντρέα και άλλα παιδιά. Μπορεί η Μανιμάνη να τελείωσε τις σπουδές της, όμως θα έρθει να βοηθήσει με την καλλιτεχνία της, όποτε ανεβάσω παράσταση και τύχει να την χρειαστώ... Μπορεί η Αλίσια να ζει στην Καλαμάτα, να σπουδάζει, να εργάζεται, να είναι μάνα,  ανεβαίνει όμως ασυζητητί να συνεισφέρει μουσικά σε κάθε θεατρικό μας έργο... Η Ευγενία, η  Σοφία, η Σταματία, η Πολίνα, η Σίλα, ο Περικλής, η Αγγελική, η Τζέμου, ο Νίκος, η Ρωξάνη, η Χριστίνα, η Ντέμη, οι αδελφοί Σκληρός, η Θεοφανοπούλου,  η Σλαύη, η Ιωάννα, η Ηρώ, η Χαρούλα, η Μίχου, η Καπουσούζη, η Ζερβού, η Γκέλυ, ο Πέτρος, ο Κατεβάτης, η Μαρίζα, η Τσατά, ο Μαρκοζάνες, η Δήμητρα, τ' αδέλφια Γέγος, ο Πετριανίδης, ο Άρης, η Ματούλα, η Μαντζώρου, ο Αβαρκιώτης,η Ισιδώρα, η Ματίνα, η Κλαίρη,  ο Σταμάτης, η Καραμανλή, η Μαρία, η Άννα, η Θεοδώρα, η Δηλέ, η Ναυσικά,ο Μανώλης,  ο Στάθης,  η Αντζελίνα, ο Ζερίτης, η Πηνελόπη, ο Παναγιώτης, ο Γρηγόρης, η Σταυρούλα, η Μπεατρίς, ο Ιβάν, ο Φράνκο και τ ό σ ο ι άλλοι α κ ό μ α αγαπημένοι μαθητές μπορεί να διακρίνονται στους τομείς τους, όμως στην καρδιά τους θα κουβαλούν πάντα το χρυσό μπαούλο των αναμνήσεών τους... Αυτό που θα τους γλυκαίνει τις νοσταλγικές στιγμές, των παιδικών τους χρόνων... Αλίμονο στα παιδιά που δεν στάθηκε κανείς με στοργή από πάνω τους και στην ανάμνηση του σχολείου ή του τάδε δασκάλου τους, βγάζουν φλύκταινες... Ποιος φταίει;;; Όχι τα παιδιά πάντως...

    Μέσα σε αυτά τα χρόνια, οι μαθητές μου με τίμησαν χαρίζοντάς μου τρεις αλησμόνητες βραδιές. Την πρώτη φορά, ήταν οι μαθητές μου μιας ΣΤ΄τάξης, σε ένα  εκπληκτικό εστιατόριο, παρουσία των γονέων τους βέβαια, που στο τέλος του δείπνου, παρουσίασαν μια τεράστια τούρτα σε σχήμα βιβλίου, όπου στην μία σελίδα ήταν γραμμένα όλα τα ονόματά τους και στην δεξιά το δικό μου! Την δεύτερη φορά, οι πρώτοι-πρώτοι μαθητές μου, ολόκληροι άντρες και γυναίκες πια, με οικογένεια και παιδιά οι περισσότεροι, ήρθαν, με πήραν και μου χάρισαν μια εκπληκτική βραδιά σε ένα ονειρεμένο χώρο. Και την τρίτη, οι πιο καινούριοι, φοιτητές πλέον, με κέρασαν την αγάπη τους μαζί με γλυκό, ένα όμορφο καλοκαιρινό βραδινό... Τρία διαμαντένια βραχιόλια, αμύθητης αξίας, που θα  σραφτοκοπούν και θα φωσφορίζουν πάντα με εξαίσιους σελαγισμούς.... Τα δε γράμματα που μου έχουν στείλει, θα τα κρατώ πάντοτε σαν ιερό και πολύτιμο φυλαχτό... Γραμμένα σε ηλικία μεγάλη, φοιτητική, κάτι που τα κάνει μοναδικά, γιατί φανερώνουν ότι όσα ζήσαμε, δεν θα τα ξεχάσουν ποτέ... Τα κρατώ σε ιδιαίτερο ντοσιέ... Επιστολές και αφιερώσεις  πολυαγαπημένες, από τους μαθητές και τις μαθήτριές μου, από το όποιο σχολείο δίδαξα...

    Έχω βάλει σε άλμπουμ τις πάμπολλες φωτογραφίες με τους μαθητές μου, από όλες τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε... Θεατρικές παραστάσεις, φιλολογικά μεσημέρια, χοροδράματα... Ανοίγω τα άλμπουμ και ξαναζώ στιγμές μαγευτικές... Στιγμές που με κράτησαν όρθια και νέα καθ' όλη την διάρκεια του διδασκαλικού μου έργου... Ακόμα και τώρα, ο αχνός της πνοής τους με αναζωογονεί... Και σε έναν τοίχο μου, έχω ένα μεγάλο κάδρο [δώρο]. Περιέχει τις φωτογραφίες όλων των παιδιών μου που τα είχα σχεδόν τέσσερις χρονιές. Δίπλα σε κάθε φωτογραφία, είναι γραμμένα τρυφερά λόγια και στο τέλος του κάδρου, μια θερμότατη αποχαιρετιστήρια αφιέρωση από όλους τους γονείς... Κάθε μέρα περνάω δίπλα από το κάδρο και χαμογελώ στις αγαπημένες φατσούλες που με κοιτούν ασραφτοκοπώντας από χαρά και γλυκύτητα... Και σ' ένα φάκελο, κρατώ το αντίγραφο της επιστολής που έστειλαν γονείς στην Διεύθυνση και στον Σχολικό Σύμβουλο, εξηγώντας αναλυτικά, το γιατί επιθυμούσαν άπαντες να συνεχίσω με τα ίδια παιδιά και τέταρτη χρονιά... Και το πέτυχαν... Το σύνηθες είναι οι δάσκαλοι να έχουν δυο χρονιές το ίδιο τμήμα, αλλά η δική μας περίπτωση κρίθηκε κατ' εξαίρεση και έγινε αποδεκτή.... Και στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, υπάρχουν τα περιοδικά που βγάζαμε σε όποιο σχολείο κι αν βρέθηκα... Περιοδικά με κείμενα και ζωγραφιές των παιδιών όλου του σχολείου, που περιέχει προσφορά, ταλέντα, μεγάλη επιμέλεια και ώρες πολλές δοσμένες στην πραγματοποίησή τους....

    Αναμνήσεις... Ένα σωρό.... Ανεκτίμητης αξίας, πολυτιμότερη και από το πιο μεγάλο διαμάντι, γιατί σμιλεύτηκε μέσα στο φως της αγάπης και του σεβασμού... Κάτι που δεν μπορεί να αλλοιωθεί ποτέ, ούτε να χάσει την αξία του στο πέρασμα των χρόνων... Μέσα στο κάδρο, στις φωτογραφίες και στις άπειρες γραπτές αφιερώσεις των μαθητών και μαθητριών μου, που τις έχω συγκεντρώσει σε ένα μεγάλο ντοσιέ, ξαναζούν τα 35 χρόνια του λειτουργήματός μου, φωτισμένα από ηλιαχτίδες αγάπης, στάλες δροσιάς, και νέκταρ παιδικής αθωότητας. Εδώ βρίσκονται όλες οι τάξεις που δίδαξα, όλα τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου, η  α λ η θ ι ν ή  ανταμοιβή μου  και όλη η υπερπολύτιμη ομορφιά του να είσαι δασκάλα... 

    ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!! Δίπλα σας, πήρα από την δροσιά σας, την παντοτινή νιότη!! Από μένα πήρατε παιδεία και μόρφωση, αλλά και αληθινό νοιάξιμο... Θα ζείτε στην καρδιά μου πάντα σαν ολόφωτο ουράνιο τόξο, ένα εξαίσιο κολλάζ,αποτελούμενο από τα γελαστά προσωπάκια σας... Εύχομαι κι εσείς να κρατήσετε στην καρδιά σας τις στιγμές που ζήσαμε και δημιουργήσαμε τόσα, μαζί... Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΌ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!!!! Θα σας θυμάμαι πάντα!!!!!!

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ...

Ένα θέμα ευαίσθητο πολύ, είναι η σχέση δασκάλου και γονέα... Αυτονόητο είναι ότι πρέπει να τις διακατέχει η ευγένεια και ο σεβασμός και από τις δύο πλευρές... Καλό είναι να μην αναπτύξουμε ιδιαίτερα στενή φιλική σχέση με τους γονείς ενός μαθητού μας... Σκεφτείτε τι θα πουν οι άλλοι γονείς... Θα σκεφτούν ότι ένεκα της σχέσης με τους γονείς του τάδε παιδιού, εσείς δεν είστε αμερόληπτος ως προς τα δικά τους παιδιά και μεροληπτείτε υπέρ του συγκεκριμένου μαθητή... Οπότε αν σας καλέσουν σε δείπνο ή για καφέ, αρνηθείτε ευγενικά και βρείτε μια δικαιολογία που να ευσταθεί. Αν τώρα ο γιόκας σας ή η κορούλα σας, καλεσθεί στα γενέθλια κάποιου συμμαθητή του, οπωσδήποτε θα πάει, εσείς όμως προσωπικά παραμείνετε όσο γίνεται λιγότερο στο σπίτι του εορτάζοντα και προσέξτε πολύ τις κουβέντες σας, κυρίως για θέματα σχολικά...

    Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις... Μέσα στην πορεία μας ως μάχιμοι εκπαιδευτικοί, πιθανότατα να συμβεί να ταιριάξουμε πάρα πολύ με κάποιους γονείς ως άνθρωποι... Τότε για μια-δυο φορές, διακριτικά, μπορούμε να ανταλλάξουμε επισκέψεις... Το κάλλιστο όμως είναι να περιμένουμε να ολοκληρωθεί ο κύκλος διδασκαλίας μας. Συνήθως αναλαμβάνουμε μία τάξη για δύο χρόνια... Μετά από αυτό το χρονικό πλαίσιο, μπορούμε - με διακριτικότητα πάντα - να αναπτύξουμε μια φιλική σχέση με τον τάδε γονιό... Στα 35 χρόνια διδασκαλίας, οι ξεχωριστοί αυτοί δεσμοί με κάτι το επί πλέον, το πολύ-πολύ να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, διότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί.. Με ό λ ο υ ς τους γονείς θα έχουμε θαυμάσιες σχέσεις, αλλά εδώ μιλάμε για κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις, οι οποίες θα κρατηθούν μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Το συγκινητικό είναι όταν μας παίρνουν γονείς να δούνε τι κάνουμε, έστω κι αν είχαμε τα παιδιά τους, μαθητές πριν 20 χρόνια, κάτι που δηλώνει ξεκάθαρα, ότι δεν μας έχουν ξεχάσει και θυμούνται με αγάπη και σεβασμό την παρουσία μας, στην ζωή των δικών τους παιδιών... Η χαρά που μας δίνουν τότε, είναι πάρα, πάρα πολύ μεγάλη!....

    Στην περίπτωση που έχετε καινούργια φουρνιά μαθητών, όταν θα φωνάξετε τους γονείς για την πρώτη σας γνωριμία, μην βιαστείτε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα να βγάλετε οριστικά συμπεράσματα... Εάν έχετε εντοπίσει κάποιους ταραξίες, μην κεραυνοβολήσετε τους γονείς από την πρώτη κιόλας συνεδρία... Αφήστε να γνωριστείτε καλά με το νέο σας τμήμα, καθορίστε την δική σας γραμμή πλεύσης και στην άλλη συνάντηση, συζητείστε εκείνο που σας απασχολεί με τους γονείς... Ζητήστε τους να σας συμπαρασταθούν στο έργο σας και να μην αναιρούν στο σπίτι, όσα εσείς διδάξατε στο σχολείο. Στην κατ' ιδίαν συγκέντρωση γονέων, όταν βλέπουμε τον καθέναν ξεχωριστά, υπάρχει περίπτωση ο γονιός να σας κατηγορήσει τον προηγούμενο συνάδελφό σας, ως αιτία των ελλείψεων που παρουσιάζει  το παιδί του και να εκθειάσει εσάς... Μην πέσετε στην παγίδα. Πείτε του ήρεμα ότι δεν θέλετε να μιλάτε για άτομα που δεν είναι παρόντα και φέτος τα μαθήματα είναι πιο δύσκολα, οπότε ο γιος τους θα θελήσει περισσότερο διάβασμα και σε αυτό, θα τον βοηθήσετε εσείς όσο γίνεται, κάτι που πρέπει να γίνει και από το σπίτι...

    Να ξέρετε, ότι ο γονιός αυτός, μπορεί να σας καλοπιάνει, το έχει όμως σύστημα και του χρόνου θα πει τα ίδια για σας στον νέο συνάδελφο και θα ρίξει τις ευθύνες πάνω σας... Γι' αυτό ενωρίς χαράζουμε την πορεία μας ευδιάκριτα, ώστε το σύστημά μας, να γίνει κατανοητό τοις πάσι... Εξ άλλου, πες ότι ο προηγούμενος δάσκαλος ήταν κάπως αδιάφορος... Συμβαίνουν κι αυτά... Μέσα όμως στα πέντε χρόνια που πέρασε ο μαθητής μέχρι να έρθει στα χέρια σας τώρα στην Ε΄ή στην ΣΤ΄, σίγουρα κάτι έχει πάρει από τους προηγούμενους δασκάλους του... Από τον έναν μπορεί να πήρε την καλλιγραφία. Από τον άλλον την αγάπη για την τάξη. Άλλος μπορεί να του εμφύσησε την αγάπη για την αριθμητική και ο δάσκαλος που προτιμάει τα Ελληνικά, να του εμφύσησε την αγάπη προς την γλώσσα. Ένας συνάδελφος ξεχωριστός, ο Θανάσης, είχε μεγάλη ικανότητα στα δάχτυλα... Με χαρτοκοπτική, έφτιαχνε αριστουργήματα. Έκανε τους μαθητές του να λατρεύουν την λεπτομέρεια και την κομψότητα... Πώς να μην πεις ΜΠΡΑΒΟ σε αυτόν τον άνθρωπο;..  Ακόμα και από τον αδιάφορο δάσκαλο, κάτι θα πάρουν, μόνον που θα είναι αρνητικό... Δηλαδή από αυτόν θα μάθουν ότι δεν υπάρχει πάντα η προσδοκόμενη ανταμοιβή και τον συγκεκριμένο, θα τον θυμούνται τα παιδιά με μια αλγεινή εντύπωση που θα έχει προκαλέσει η συμπεριφορά του. Τα παιδιά θα αναγνωρίσουν γρήγορα την δική σας φωτεινή προσπάθεια και θα δείτε ότι και οι πιο άτακτοι θα σας λατρέψουν, καθ΄όσον τα παιδιά έχουν ένστικτο και ξέρουν πολύ καλά ποιος αγωνίζεται αληθινά γι' αυτά και ποιος όχι...

    Τα παιδιά είναι οι δίκαιοι κριτές μας... Καλός άνθρωπος ο τάδε δάσκαλος, όμως έβγαζε μες στην τάξη το κομπιούτερ κι έκανε τους λογαριασμούς του... Τα παιδιά το αντελήφθηκαν... Δεν είναι χαζά... Πρέπει να είσαι σίγουρα καλός άνθρωπος, α λ λ ά και καλός δάσκαλος... Και η αδιαφορία και το βαριεστημένο, διεκπεραιωτικό στυλ, γίνεται αμέσως αντιληπτό. Τα παιδιά γνωρίζουν... Δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις. Και όταν σε αποδέχονται ως δάσκαλό τους και σου ανοίγουν μια τεράστια αγκαλιά, να ξέρεις ότι έχουν εκτιμήσει τις προσπάθειές σου και έχεις μπει για πάντα στην καρδιά τους... Στο κάτω-κάτω της γραφής, πες ότι παίρνεις ένα τμήμα όντως αδούλευτο... Τι θα κάνεις;; Θα πας να ζητήσεις ευθύνες;; ΟΧΙ βέβαια... Απλά θα στρωθείς στην δουλειά, θα ανασκουμπωθείς να καλύψεις τα κενά και θα αγωνιστείς να φέρεις το τμήμα σου εκεί που θα έπρεπε να είναι. Και ΔΕΝ θα κουτσομπολέψεις το θέμα στο γραφείο των δασκάλων... Η διαφορά θα φανεί και το δίκιο σου θα το πάρεις από την αγάπη των μαθητών σου και τον σεβασμό των γονέων, αμέσως μετά.

    Μία φορά στις τόσες, έχουμε συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε εκπαιδευτικό... Ευτυχώς είναι πολύ λίγες... Μια μέρα, ανεβαίνοντας τα παιδιά τρέχοντας στην τάξη μετά το διάλειμμα, καθώς σπρωχνόντουσαν, ο -ας πούμε- Πάνος, σκόνταψε στο μπροστινό θρανίο και η πορτοκαλάδα του καθήμενου μαθητή, έπεσε πάνω στο τετράδιό του... Φωνές, κακό, χαλασμός Κυρίου... Η δασκάλα δεν ήταν στην τάξη. Συνήθιζε να καθυστερεί. Όταν ήρθε και ζήτησε να μάθει τι συμβαίνει, πήγε στο θρανίο του Πάνου που την κοίταζε έντρομος, ψελλίζοντάς της: "Δεν το 'θελα κυρία... Μ' έσπρωξαν τ' άλλα παιδιά..." Του είπε να ανοίξει το τετράδιό του, πήρε το μπουκάλι το νερό της και έχυσε αρκετό στο τετράδιο του παιδιού, λέγοντάς του: "Για να μάθεις να μην το ξανακάνεις..." Το παιδί το είπε κλαίγοντας στους γονείς του, που ζήτησαν να αλλάξει τμήμα, όπως και έγινε... Αυτές είναι περιπτώσεις που λες "Δεν είναι δυνατόν να έγινε έτσι..." Και όμως είναι. Συμπεριφορά τελείως αντιπαιδαγωγική, ψυχρή και άδικη, που δεν αρμόζει σε κάποιον που λέγεται δάσκαλος... Κάτι τέτοια αμαυρώνουν τον κλάδο μας, έστω κι αν είναι περιορισμένης εμβέλειας...

    Επίσης με πληγώνει, όταν ακούω γονιό να λέει ότι συνέβη κάτι στο παιδί του, αλλά δεν πάει στον διευθυντή να το πει, μήπως θυμώσει ο δάσκαλος, το βάλει στο μάτι και ξεσπάσει πάνω του την υπόλοιπη χρονιά... Αυτό λιγότερο στο Δημοτικό και περισσότερο στο Γυμνάσιο... Ο φόβος μήπως ο καθηγητής στοχοποιήσει το παιδί τους, αν και έχει δίκιο, οι γονείς το σκέφτονται πολύ να κάνουν μια καταγγελία... Όμως ο χαμένος θα είναι ο μαθητής και το πρόβλημα θα διαιωνισθεί και σ' άλλους μαθητές, μέχρι να βρεθεί κάποιος και να δείξει  στον διδάσκοντα, το λάθος του...

    Και κάτι άλλο που αφορά το σώμα των διδασκόντων... Αυτό το είχα θίξει και στο άρθρο μου με τίτλο "ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΠΡΑΒΟ;;" Το ξαναθίγω και σήμερα διότι ένα γεγονός μού ψιθύρισε να ξαναγγίξω το θέμα, καθ' όσον συμβαίνουν πολλά.  Λοιπόν, εάν κάποιος έχει το χάρισμα να κάνει ωραίες γιορτές  ή να βγάζει ωραία σχολικά περιοδικά ή να διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις, ας ΜΗΝ του φράξουμε τον δρόμο... Δεν μπορούμε όλοι να έχουμε τα ίδια ταλέντα... Ας μην δούμε τον συνάδελφο σαν εκείνον που ήρθε "να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα"... Να χαρούμε που δίνει άλλη πνοή στο σχολείο, δραστηριοποιεί την ομαδική συνεργασία και δεν μένει στην στείρα γνώση... Και όταν δούμε ότι τα παιδιά ενθουσιάζονται και όσα αναλαμβάνει έχουν μεγάλη επιτυχία, να του πούμε ένα ΜΠΡΑΒΟ, αντί να πούμε στο γραφείο με μνησικακία: "Μόνον γι' αυτά είναι ικανός[-ή]"... Γιατί;;; Δεν μπορεί να είναι άριστος δάσκαλος μέσα στην τάξη και συνάμα άριστος στα πολιτιστικά; Δεν βλέπετε την αγάπη που του έχουν οι μαθητές του και κάθε χρόνο ζητούν να έχουν τον ίδιο δάσκαλο [ή δασκάλα];;;; Μήπως ο συγκεκριμένος ήρθε να σας επιβάλλει να κάνετε όσα κι αυτός;;; Όχι βέβαια... Τότε εσείς γιατί απαιτείτε να προσαρμοσθεί στα δικά σας δεδομένα; Γιατί θέλετε να του κόψετε τα φτερά; Απλούστατα, πιστεύετε ότι όποιο στάχυ εξέχει πρέπει να το κόβουμε γιατί μες στην μικροψυχία μας, δεν μας αρέσει η σύγκριση και δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε από τα ως τώρα έχει... Μα, είμαστε παιδιά του νηπιαγωγείου για να φερόμαστε έτσι; Δεν στέκει σ' έναν παιδαγωγό η εγωιστική ζήλεια... Πρέπει να την αποτινάξουμε από πάνω μας και να βοηθήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε... Να πάμε έναν καφέ την ώρα της πρόβας ή ένα ποτήρι δροσερό νερό. Ή να σταθούμε δίπλα, προσέχοντας να μην κάνουν φασαρία τα παιδιά..

    Όταν ήμουν κουρασμένη από πρόβες, ερχόταν στην τάξη η Δέσποινα, μία συναδέλφισσα αληθινή κυρία και μου έλεγε: "Πολυάνθη μου είσαι πολύ κουρασμένη, σχολάς και αργά. Έχω κενό. Δώσε μου σε παρακαλώ ό,τι έχεις να σου βγάλω φωτοτυπίες, ώστε να μην κατεβαίνεις την σκάλα και κουράζεσαι κι άλλο. Θα στα φέρω εγώ ανεβαίνοντας". "Μα, Δέσποινά μου, θα χαλάσεις το κενό σου για μένα;". "Τι λες Πολυάνθη!! Εσύ δουλεύεις για όλους μας!! Μακάρι να μπορούσα να κάνω περισσότερα! Δώσε μου σε παρακαλώ, όσες κι αν είναι..." Να βοήθεια!!! Καλή σου ώρα αγαπημένη Δέσποινα!!! Δεν ήθελα τίποτε περισσότερο! Μια κατανόηση που δεν την βρίσκεις πάντα, αλλά τώρα την είχα βρει... Κι έχω να θυμάμαι κατά εποχές, τον Νίκο που μου έφερνε καφέ, την Ελένη που βοηθούσε στην ησυχία, την Γιούλα - σύζυγος συναδέλφου - που μετά τα μαθήματα βοηθούσε στα χοροδράματα, [120 παιδιά] αν και μπορούσε να βρίσκεται σπίτι της. Αν μάλιστα έχεις και Διευθυντή [όπως εγώ] που σε εμπιστεύεται ν' απλώσεις τα φτερά σου, γιατί η εργασία σου είναι αξιοπρεπέστατη και βλέπει πόσο ωφελεί τους μαθητές π α ι δ α γ ω γ ι κ ώ ς, παίρνεις μεγάλη δύναμη και αφήνεις κάτι λίγους να λένε ό,τι θένε...

    Μπορεί να αγχωθείτε από την συμπεριφορά κάποιων, μην εγκαταλείψετε όμως  π ο τ έ. Σιγά-σιγά θα αποκτήσετε μεγαλύτερη εμπειρία και θα μπορείτε να αντιμετωπίζετε πιο ανάλαφρα τέτοιες καταστάσεις. Εσάς στόχος σας είναι οι μαθητές και οι μαθήτριές σας. Γι' αυτούς θα δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας. Αν ό,τι κάνετε είναι παιδαγωγικώς ορθό και έχετε κανονίσει την ύλη σας, ΜΗΝ φοβάστε τίποτε... Η ανταμοιβή σας τεράστια!!!! Το αιώνιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ των μαθητών σας και η ανεξάντλητη ΑΓΑΠΗ τους... Θα σας βλέπουν στον δρόμο και θα τρέχουν να σας αγκαλιάσουν... Θα σας τηλεφωνούν στις γιορτές κι ας έχουν γίνει οικογενειάρχες και καταξιωμένα μέλη της κοινωνίας... Το αληθινό δόσιμο δεν ξεχνιέται ποτέ... Και αυτό σημαίνει ότι δεν κοιτάμε ρολόι... Μπαίνουμε στην τάξη έχοντας κρεμάσει απ' έξω, σε ένα αόρατο καρφί τις έγνοιες μας... Μέσα στην αίθουσα είμαστε γεμάτοι χαρά, ενέργεια και δημιουργία... Αλλιώς δεν μπορείς να τα καταφέρεις... Το λειτούργημά μας είναι υπέροχο, αλλά και τρομερά απαιτητικό... Πρέπει να' χεις πετριά με το δασκαλίκι για να τα βγάλεις πέρα... Αυτό το λέω συνέχεια... Και όταν θεωρήσεις ότι έχεις πια σχολάσει, πάρε φεύγοντας και τις έγνοιες που είχες κρεμάσει έξω από την πόρτα...

    Αν αναρωτηθείτε τι σημαίνει  Δάσκαλος, θα σας πω: Σημαίνει φως, απέραντη αγάπη, ακατάβλητη υπομονή, συνεχή επιμονή, ενσυναίσθηση, ευγένεια ψυχής, δύναμη, αρχές, ιδανικά, τρυφερότητα, πάθος, δημιουργία, αναζήτηση, στοργή... Και φυσικά όλα αυτά, να περιστρέφονται σαν διαμαντοστόλιστος γαλαξίας, γύρω από την καρδιά του λειτουργήματός μας, το ΠΑΙΔΙ !!!!!!

ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ, ΠΑΤΕΡΑ...

Πλησίαζε η γιορτή του πατέρα μου. Έπρεπε να σκεφτώ τι δώρο θα του κάνω... Ήμουν μεγάλο κορίτσι πια. Πήγαινα Β΄ Λυκείου... Έσπαγα το μυαλό μου... Ώσπου το βρήκα... Θα του έγραφα ένα ποίημα! Εκείνη την εποχή, σκάρωνα ποιήματα συνεχώς, λες και μου ήταν δεύτερη φύση... Έπρεπε να είναι όμως κάτι το εξαιρετικό και να μην το καταλάβει κανείς.. Πώς θα γινόταν; Η ημέρα περνούσε με σχολείο, διαβάσματα και συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από το μεσημεριανό και βραδινό τραπέζι. Πότε θα το έγραφα; Το βρήκα! Στο κρεβάτι μου, την νύχτα, όταν όλοι θα κοιμόντουσαν! Ξεκίνησα από το ίδιο εκείνο βράδυ. Περίμενα να κοιμηθούν όλοι. Αφού σιγουρεύτηκα ότι και η αδελφούλα μου η Αντζέλα που μοιραζόμαστε το δωμάτιο, είχε αποκοιμηθεί στο δικό της κρεβάτι, γύρισα πλευρό, άναψα το πορτατίφ με το γεμάτο λευκές πτυχές καπέλο του, αγορά από το κατάστημα ηλεκτρικών του Φόρτε στο Αργοστόλι και άρχισα το γράψιμο! Οι ιδέες κατέβαιναν αβίαστα, σαν δροσερή πηγή. Έγραφα και δεν μπορούσα να βάλω την τελική τελεία! Είχα τόσα να πω!! Όταν ένιωσα ότι τα βλέφαρά μου έκλειναν, έσβησα τον φακό, με την σκέψη να συνεχίσω την επομένη.

    Το άλλο βράδυ τα ίδια. Η πένα κυλούσε αβίαστα στο χαρτί. Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν  η σιγανή φωνή του πατέρα  μου, με έκανε να αναπηδήσω:

    - Τι κάνεις εκεί Πολυάνθη; Τι διαβάζεις; Ξέρεις τι ώρα είναι; Σβήσε αμέσως το φως, γιατί αύριο δεν θα ξυπνάς για να πας σχολείο...

    Ήταν ανάγκη να διψάσει και να σηκωθεί; Ευτυχώς που δεν κατάλαβε τίποτα... Το πρωί, πήρα απ' το χέρι την αδελφή μου και φύγαμε, ακούγοντας απ' το ραδιόφωνο τον Μπιθικώτση να τραγουδάει: "Μέσα στα μαύρα σου κυρά μου τα μαλλιά, φωλιάζουν άστρα κι ανοιξιάτικα πουλιά". Ακούγαμε στο σπίτι πολλή μουσική και το ραδιόφωνο ήταν συνέχεια σχεδόν ανοιχτό. Μάλιστα το πρωινό πρόγραμμα, μετέδιδε υπέροχα τραγούδια με την Γιοβάνα, τον Κώστα Χατζή, την Μούσχουρη και τον Μπιθικώτση. Ο μπαμπάς φαίνεται το ξέχασε και δεν με ρώτησε. Την τρίτη βραδιά όμως με ξανάπιασε και το μεσημέρι το κουβέντιασε στο τραπέζι...

    "Παιδάκι μου, δεν πρέπει να ξενυχτάς... Θα κοιμάσαι όρθια στο σχολείο σου. Τι διαβάζεις; Την ΜΑΣΚΑ ή κάποιο άλλο καλό βιβλίο; Ό,τι κι αν είναι πάντως, σταμάτα το, γιατί δεν θα αντέξεις..." Υποσχέθηκα στον πατέρα μου ότι δεν θα ξανασυμβεί... Μια υπόσχεση που δεν κράτησα, γιατί έφτανα στο τέλος. Έγινα πολύ πιο προσεχτική και άλλαξα πορεία! Πήρα έναν φακό, τον άναψα κάτω από το σεντόνι και έπεσα με θέρμη στο γράψιμο!! Κανείς δεν με κατάλαβε και ένα βράδυ, έσβησα τον φακό χαμογελώντας... Είχα τελειώσει!!! Τριάντα τετράστιχες στροφές!!! Προσπάθησα να χωρέσω μέσα, όσα περισσότερα μπορούσα. Βλέπετε ο πατέρας μου ήταν ξεχωριστός άνθρωπος... Είχε μύρια καλά... Ερωτευμένος με την μάνα μας.. Στοργικός στα παιδιά του, μορφωμένος, με τεράστια φαντασία, βιβλιοφάγος, λάτρης του ωραίου και πάνω από όλα, ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!! Τίμιος, εργατικός, μπεσαλής. Στο όμορφο κατάστημά του στην παραλία, δίπλα στο ζαχαροπλαστείο του κυρ Παναγή και της Αγγλαΐας, είχε αντιπροσωπεία της ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΪΤΟΡ. Εκεί, αφού έκλειναν τα μαγαζιά, μαζεύονταν τα βράδια ο αγαπημένος καθηγητής της Φυσικής Δίλαλος, ο ξεχωριστός γιατρός Κορκός, πολλοί άλλοι και συζητούσαν για χίλια θέματα. Ο μπαμπάς είχε τελειώσει την ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟ και λάτρευε το διάβασμα. Μου έγραψε κάποιες  φορές τις εκθέσεις μου και μου χάρισε ένα τετράδιο για να γράφω προτάσεις πανέμορφες από τα βιβλία που διάβαζα.. Από εκεί πήρα την ιδέα και αργότερα ως δασκάλα, εφάρμοσα στην τάξη μου τις ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ, ένα τετράδιο που μέσα γράφαμε υπέροχες φράσεις από βιβλία, καλολογικά στοιχεία, και ζωγραφίζαμε εμπνευσμένοι από το εκάστοτε κείμενο. Τα παιδιά το λάτρεψαν και κάποια τετράδια έγιναν αληθινά έργα τέχνης...

    Οπότε το ποίημά μου, έπρεπε να είναι μεγάλο για να συμπεριλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερα χαρίσματα του πατέρα μας... Έπρεπε όμως να του το δώσω με ξεχωριστό τρόπο... Το σκέφτηκα, το συζήτησα με την μαμά και την Αντζέλα και το σχέδιο ολοκληρώθηκε... Ήμουν πολύ αναστατωμένη και ένιωθα μεγάλη ανυπομονησία... Την ημέρα της γιορτής του, η μαμά έστρωσε το μεγάλο βελουδένιο ροζ τραπεζομάντηλο με τα λευκά λουλούδια. Στο κέντρο έβαλε το βάζο με ολάσπρους κρίνους. Έσκυψα να τους μυρίσω και είδα στον καθρέφτη, ότι  είχα γίνει Κινέζα!!! Έτριψα πολλή ώρα με νερό το πρόσωπό μου, ώσπου να φύγει η γύρη και τελείωσα την ώρα που ο παπα-Χρυσόστομος έμπαινε σπίτι να μας ευλογήσει. Η μαμά τον κέρασε τα υπέροχά της αμυγδαλωτά και το απόγευμα, ήρθαν οι κυρίες για βίζιτα. Σε όποιας το σπίτι είχε πάει η μαμά να ευχηθεί στην δική τους εορτή, ανταπέδιδαν, ερχόμενες στο σπιτικό μας, όταν γιορτάζαμε κι εμείς... Υπήρχε μια σειρά που έπρεπε να ακολουθήσεις. Πρώτα κερνούσες λικέρ. Μετά σοκολατάκι. Και ύστερα από λίγο, το βασικό γλυκό. Αμυγδαλόπιτα, καρυδόπιτα, αμυγδαλωτά ή πάστες. Καθόσουν λίγο κι ύστερα έφευγες, λέγοντας ευχές και ότι είχες να επισκεφθείς και άλλους εορτάζοντες. Όταν πήγαινα ΣΤ΄ Δημοτικού, με είχε πάρει η μαμά μαζί της στο σπίτι του Βαλέτα. Θυμάμαι την εξαίρετη οικοδέσποινα και το πόσο φρόνιμα έκατσα στην θέση μου, μέχρι να φύγουμε. Βλέπετε τα καλά κορίτσια με αρχές, έπρεπε να είναι ήσυχα, ευγενικά, να τρώνε το γλυκό τους προσεχτικά και να μην μιλούν, αν δεν τους απευθύνουν οι μεγαλύτεροι τον λόγο...

    Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση, ξαναγυρνάμε στην ημέρα γιορτής του δικού μου πατέρα... Είχα κουβεντιάσει είπαμε το σχέδιο με μαμά και αδελφή... Δεν έπρεπε να πάει τίποτε λάθος. Την προηγούμενη μέρα, είχα μαγνητοφωνήσει στο κασετόφωνό μου, που ήταν πρωτοχρονιάτικο δώρο, όλο το ποίημα!!! Η καθηγήτρια μαθηματικών μας, η κυρία Κονιδάρη, γυναίκα μετά του γιατρού μας του Κορκού, όταν είχα απαγγείλει το ποίημα του Βαλαωρίτη Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ στην γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο, μου είχε πει: "Πολυάνθη, έχεις μεγάλο ταλέντο!!! Να το κοιτάξεις!!! Πρέπει οι γονείς σου να δουν τι θα κάνουν μαζί σου!!! Τέλεια απαγγελία!! Είσαι μεγάλο ταλέντο!!" Οι γονείς μου δεν ήξεραν από αυτά, όμως έγινα δασκάλα και το ταλέντο μου βρήκε τον δρόμο του!!! Παίρνοντας θάρρος λοιπόν από αυτά τα λόγια, απήγγειλα το ποίημα που είχα γράψει, με πάθος, συγκίνηση και έξαρση συναισθηματική!! Η μαγνητοφώνηση πέτυχε. Το σχέδιο; Απλό. Όταν ερχόταν ο μπαμπάς το μεσημέρι, μόλις έμπαινε μέσα, να πατούσα το κουμπί και να το άκουγε μαγνητοφωνημένο με όλες εμάς παρούσες μπροστά του!!!

    Έτσι κι έγινε... Ο αγαπημένος μας Ντικ, ο σκυλάκος μας, μάς έδωσε το σύνθημα... Καταλάβαινε ότι ερχόταν ο μπαμπάς, προτού καν φανεί, όταν βρισκόταν ακόμη μπροστά από το παντοπωλείο του Δημουλά. Στην στροφή άρχισε να γαβγίζει ξετρελαμένος από χαρά... Ο μπαμπάς κατέβηκε από το ποδήλατό του, το πέρασε μέσα από τις ολάνθιστες μαργαρίτες της μαμάς και το καμάρι της, τις δίχρωμες τριανταφυλλιές και πήγε κατευθείαν να λύσει τον σκύλο μας. Ξετρελαμένος ο Ντικ απ' την χαρά του, έφερε βόλτα τρέχοντας ξέφρενα τρεις φορές τον γύρο του σπιτιού κι έπειτα άρχισε να μας γλύφει όλους με την ουρά του έτοιμη να ξεκολλήσει από το χαρούμενο κούνημα. Η μαμά και η Αντζέλα έφεραν τον μπαμπά στο σαλόνι.

- Μα γιατί επιμένετε να έρθω πρώτα εδώ; Α, εδώ είσαι Πολυάνθη; Μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου και...

- Όχι, Κώστα... Κάτι σε θέλουν οι κόρες σου... Για άκου...

Πάτησα το κουμπί και στάθηκα δίπλα του. Ευθύς η φωνή μου πλημμύρισε το σπίτι... Δυνατή, θεατράλε, γεμάτη συναίσθημα, αλλού τρεμουλιαστή, αλλού ενθουσιώδης, γεμάτη άπειρα "ευχαριστώ" και συγκίνηση... Το ποίημα, μεγάλο... Όσο συνέχιζε, η πρώτη έκπληξη του πατέρα έφυγε και τα μάτια του γυάλισαν σαν γαλάζια διαμάντια. Κάθισε απαλά στον καναπέ... Όταν το κασετόφωνο σίγασε, ένα δάκρυ ξέφυγε και κατρακύλησε προδοτικά στο πατρικό μάγουλο... Άνοιξε την αγκαλιά του και χωθήκαμε μέσα όλες τρισευτυχισμένες...

- Σου άρεσε μπαμπά;

- Αν μου άρεσε; Τι λες παιδάκι μου; Είναι το ωραιότερο δώρο που έλαβα ποτέ...

- Και ξέρεις Κώστα μου, πότε το έγραψε; ρώτησε η  μαμά. Τα μεσάνυχτα, κάτω από το σεντόνι της, με έναν φακό, για να στο κάνει έκπληξη... Κι εμείς την μαλώναμε, ότι ξενυχτάει διαβάζοντας εξωσχολικά..

- Φανταστείτε, ούτε εγώ το κατάλαβα! είπε η Αντζέλα. Το έκαμε σε πλήρη μυστικότητα!!

Τότε μπήκε και ο Ντικ στο σαλόνι χαρούμενος, διεκδικώντας κι αυτός χάδια και αγκαλιές, που τις έλαβε πλουσιοπάροχα!! Ήμασταν όλοι συγκινημένοι, αλλά και ευτυχισμένοι όσο δεν λέγεται... Εγώ ένιωθα αγαλλίαση! Το σχέδιό μου πέτυχε και το ποίημά μου,  άρεσε πολύ!!! Δεν είχα παρά να κοιτάξω τα μάτια του πατέρα μου που γυάλιζαν συνέχεια υγρά και να πάρω την απάντηση...

    Ήταν μια αξέχαστη ημέρα!!! Αλησμόνητη!!! Το απόγευμα άρχισαν να έρχονται οι επισκέψεις για τα χρόνια πολλά. Εκείνη την εποχή του '60, τις λέγαμε βίζιτες. Αργότερα η λέξη έχασε την αρχική της σημασία και σήμαινε κάτι κακό. Το σπίτι μας υποδεχόταν τις κυρίες πανέμορφο! Έλαμπε από πάστρα και ομορφιά! Η μαμά πριν μέρες είχε ασβεστώσει τους εξωτερικούς τοίχους, καθώς και τις άσπρες πέτρες που χώριζαν τις βραγιές του κήπου. Θάμνοι σωστοί οι μαργαρίτες, ολάνθιστες. Το χρυσόδεντρο, τα ρόγκολα, τα τσετσέλια, τα χαρτάκια, τα μοσχοβολιστά γαρύφαλα, οι φουντωτές τριανταφυλλιές και η βερυκοκιά που είχε φυτρώσει από ένα κουκούτσι που είχα φυτέψει, μαζί με τις ολοπράσινες αράχνες που στέκονταν σαν παραστάτες δεξιά και αριστερά από την μπροστινή πόρτα, ζωγράφιζαν έναν φανταστικό πίνακα χαράς!! Πίσω ήταν το μικρό πριβόλι με τα λαχανικά, έργο της μαμάς, και οι κάλοταϊσμένες κότες, που τόσο περιποιείτο ο μπαμπάς... Τις είχαμε μόνον για τα αυγά τους... Ποτέ δεν σφάξαμε καμία τους... Μαζί και η λεμονιά,  που ο μπαμπάς τον χειμώνα την σκέπαζε με εφημερίδες για να μην την κάψει το κρύο και άλλες δυο βερυκοκιές. Έξω ακριβώς από την κουζίνα, η ψηλή, σκιερή μας περγουλιά, που τα σταφύλια της κρεμούσε ο πατέρας στην σοφίτα για νά 'χουμε τις κρύες μέρες... Στο αριστερό πλάϊ του σπιτιού, εκεί που ήταν η κρεβατοκάμαρά μας, φύτρωνε αναρριχώμενη τριανταφυλλιά με μικρά ευωδιαστά άνθη. Στο δεξιό πλαϊνό, που συνόρευε με τους υπέροχους γείτονές μας την κυρά Αγγελική και τον αγαπημένο μας σύζυγό της Βαγγέλη Σπαθή, φύτρωναν λυγερόκορμες νυφούλες που τα κατάλευκα φιόρα τους φιλούσαν τα τζάμια του παραθύρου στο σαλόνι. Όλα ασβεστωμένα, πεντακάθαρα και λαμπερά...

    Στο γιορτινό τραπέζι, η μαμά σερβίρισε κρεατόπιτα, αντεράκια τηγανητά, άφθονη σαλάτα, ένα ξεχωριστό πιάτο με πισάρα, αμυγδαλωτά και μια υπέροχη  κρέμα καραμελέ... Για τον μπαμπά υπήρχε ρομπόλα και όλοι κάναμε πως δεν βλέπαμε ότι η γάτα μας η Μπιρμπίλω, όσο τρώγαμε, ήταν θρονιασμένη στα γόνατα του μπαμπά, κάτω από το τραπέζι!!!

- Μα πού πήγε πάλι αυτό το γατί; Ρωτούσε η μαμά...

- Έ, κάπου εδώ θα τριγυρίζει!! Φάε το φαΐ σου τώρα Αλίκη... Χίλια μπράβο!!! Δεν έχω φάει ωραιότερη κρεατόπιτα!

Ο μπαμπάς έκανε τον ανήξερο, ενώ χαμογελούσε κάτω από τα μουστάκια του... Κι εγώ, προσεχτικά να μην με δει κανείς, έδινα κρυφές μπουκιές στον Ντικ, που γύριζε ανάμεσά μας, περιμένοντας μια νοστιμιά...

    Τα χρόνια πέρασαν... Κύλησαν απρόσμενα δύσκολα... Ο μπαμπάς έγινε αστεράκι, μόλις στα πενηνταένα του, προλαβαίνοντας να δει, μόνον ένα εγγόνι... Το σπίτι χάθηκε... Η μαμά έδωσε τον Ντικ στην μητέρα της... Όμως δεν άντεξε τον ξεριζωμό... Δεν άντεξε, δεν έτρωγε και πέθανε μέσα στον μήνα... Η μαμά ήρθε ξεριζωμένη στην Αθήνα... Εγώ δασκάλα, η Αντζέλα νηπιαγωγός... Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ... Απαλύνει τον πόνο, λειαίνει τις πληγές... Ήρθαν χαρούμενες μέρες... Δοξάζω τον Θεό για την μεγαλοσύνη του... Παρακαλώ να δίνει υγεία στα παιδιά όλου του κόσμου, καθώς και στα δικά μου παιδιά, γαμπρούς και εγγονάκια μου, και επίσης σε μένα, σε μας τους γονείς, γιαγιάδες και παππούδες...

        Πώς άλλαξαν τα πράγματα... Στο παλιό σπίτι, δεν έμεινε τίποτε από την καταπράσινη βλάστηση που το περιέζωνε.. Οι νέοι ιδιοκτήτες, δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο της χλωρίδας... Άλλαξα κάπου κι εγώ!.. Δεν τρώω πλέον κρέας, αλλά μπροστά σε μια κρεατόπιτα, σηκώνω τα χέρια ψηλά... Άσε που την κάνω σαν της μάνας μου, υπέροχη δηλαδή!!! Και αρέσει σε παιδιά κι εγγόνια!! Καρυδόπιτα καταπληκτική έκανε η Αντζέλα. Αμυγδαλωτά δεν ξανάφτιαξε η μαμά ποτέ όλα αυτά τα χρόνια... Ευτυχώς που την συνταγή την πήρα από την αδελφή μου... Ίσως κάποια μέρα, την φτιάξουν ο κόρες μου.. Καιρός είναι...

    Κάθε φορά που είναι η γιορτή του πατέρα, ξυπνούν μέσα μου τόσες αναμνήσεις... Κοιτώ την αράχνη που έχω κι εγώ στο μπαλκόνι μου και ξαναθυμάμαι... Οι θύμησες ορμούν και πλημμυρίζουν το είναι μου με άρωμα κρίνων, βελούδινα ροζ τραπεζομάντηλα, χαρούμενες μορφές στο σαλόνι και από ένα μαγνητόφωνο, να βγαίνει μια κοριτσίστικη θριαμβευτική φωνή που πλημμυρίζει το σπίτι κι ακούγεται ως έξω στον δρόμο, που πάει κατά τον Καραβόμυλο, καθώς απαγγέλλει την τελευταία στροφή ενός μακροσκελούς ποιήματος, πλημμυρισμένο αγάπη για τον αγαπημένο αγωνιστή, τρυφερό, όμορφο, σοφό, έντιμο εορτάζοντα γονιό:

                    Κοίτα πατέρα!!! Άνοιξαν με μιας οι ουρανοί!!

                    Ασημοστάλες  πέφτουνε στα χέρια μας τ' αστέρια!

                   Και μια φωνή αγγελική ψάλλει μελωδική:

                   "Θα ζήσετε κι οι τέσσερις μες σ' ευτυχία πλέρια!!!!!!"

 ΣΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ   [Απ' την Μυρτώ σου]

Μαμά μου, ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ! Να είσαι ευτυχισμένη!

Νά 'σαι γερή. νά 'σαι καλά, και πάντα ευλογημένη!

Είσαι για μένα μάνα μου, το πιο λαμπρό αστέρι!

Εκείνο που φεγγοβολά και μου κρατεί το χέρι...

Είσαι νερά'ι'δα μάνα μου, για μένα την Μυρτώ σου!

Είναι λιμάνι απανεμιάς, ο κόρφος ο δικός σου!

Μου δίνεις την αγάπη σου, απέραντη και πλέρια!

Είσαι το στήριγμα για μέ, φιλώ τα δυό σου χέρια!

Όλα τα δίνεις μάνα μου, για μένα, το παιδί σου...

Είμαι η πρώτη έγνοια σου, το φως μες στην ψυχή σου!

Είσαι η πιο όμορφη μαμά! Πάντα σε καμαρώνω!

Σε σένα κάθε μου στιγμή, τα χέρια μου απλώνω...

Σαν μίσχος βεργολυγερός, η φωτεινή θωριά σου!

Με προστατεύεις μάνα μου, σφιχτά στην αγκαλιά σου...

Την κάθε μου επιθυμιά, εσύ την προλαβαίνεις

και μ' ένα σου χαμόγελο, όλα τα ανασταίνεις.

Πανέμορφη μανούλα μου! Σαν κύκνος φτερουγίζεις

και την βαθιά σοφία σου, σε μένα την χαρίζεις...

Είσαι για με παράδειγμα, αγάπης, καλοσύνης...

Είσαι ευαίσθητη πολύ, αστρί μεγαλοσύνης!

Μου δίδαξες το όμορφο, το δίκιο στην ζωή μου...

Μου έφερες την Λούνα μου, που θά 'ναι πια μαζί μου!!

Πόσο εχάρηκα μαμά, σαν πήρα το σκυλάκι!

Θά 'ναι ο φίλος μου ο πιστός, το αγαθό ζωάκι!

Σ' ευχαριστώ που είσαι  ε σ ύ ,  η λατρευτή μαμά μου!

Και ξέρω πως παντοτινά, θα βρίσκεσαι κοντά μου!

Πατέρας, Λούνα και μαμά,μαζί κι εγώ η κόρη,

ακλόνητη η φαμίλια μας, γερή ωσάν τα όρη!

Χρόνια Πολλά Μανούλα μου, τα πάντα ν' αποκτήσεις!

Η Παναγιά να σε φυλά, ποτέ να μην λυγίσεις!

Νά 'σαι καλά, νά 'σαι γερή, μανέμορφη μαμά μου!

Είσαι για μένα μάνα μου, το φως μες στην καρδιά μου!!

---------------------------------------------------------------------------------------------

Το έγραψα, για να το δώσει η Μυρτώ, στα γενέθλια της μαμάς της.

 ΣΤΟ   ΠΡΩΤΟ ΕΓΓΟΝΑΚΙ ΜΟΥ!!!! 

ΝΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑΣΕΙΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ!!!!                                                     

                         ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ...ΜΗΝΕΘΛΙΆ ΣΟΥ!!!!!

Χριστούγεννα γεννήθηκε ένα μικρό μωράκι

και πήραν φως τόσες καρδιές, απ' το μικρό παιδάκι!!

Έφερε μήνυμα ζω'ης στην οικογένεια όλη

κι ευθύς ομόρφυνε τρανά η τσμεντένια πόλη!!

Σαν φως χριστουγεννιάτικο ήταν ο ερχομός του

κι αρχίνησε να τραγουδά ο καθενάς δικός του...

'' Αγία Οικογένεια'' την είπε η γιαγιά του,

την πιοκογένεια του γιού - κι είπε αλήθεια τόση!

Μπαμπάς, μαμά και το μωρό, ελπίδες είχαν στρώσει!

Κι εμείς οι άλλοι που, πολύ μες στις σκιές χανόμαστε,

εξαναβρήκαμε το φως... Δειλά - δειλά φαινόμαστε...

Ο ερχομός  του μπέμπη μας, ξανάφερε ελπίδα!!

Έκαμε ωραία την ζωή, σαν άστρο, σαν αχτίδα!!...

Δύο πανέμορφοι γονείς... Πανέμορφο το βρέφος...

Μι' ακολουθία ιερή, σ' ένα γαλάζιο νέφος!!

Ο μπόμπιρας κυρίαρχος! Πρίγκηπας στην ζωή μας!

Εκατομμύρια ευχές στ' αστέρι της ψυχής μας!

Πώς τόνε ντύνει η μάνα του! Σαν νά ΄ναι λουλουδάκι!

Και πάντα ο πατέρας του, τον λέει :  ''Το αντράκι! ''

Την μιά γαλάζιος πρίγκιπας! Την  άλλη μανιτάρι!

Άλλοτε κίτρινος λαγός μα, πάντα παλληκάρι!!!

Ζωγράφος η μανούλα του, όμοια μικρή  νερά'ι'δα!

Και γυμναστής είν' ο μπαμπάς κι οι δυό, με νοστιμάδα!!

Ξεχωριστά παιδόπουλα οι τρυφεροί γονείς σου..

Μικρούλι εγγονάκι μου, οι Άγιοι μαζί σου!!

 Να τα χιλιάσεις Εγγονέ! Να γίνεις κυπαρίσσι!

 Κι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, χρυσάφι να αναβλύσει!

Να γίνεις μέγας και τρανός, να σφύζεις από υγεία!

Να σπέρνεις πάντα το κλό, να ζεις μ' ελευθερία...

Νά 'σαι σωστός, νά'σαι καλός και ν' αγαπάς την φύση..

Τα ζώα, τ' άνθη, τους φτωχούς, την ανθρωπιά, την ζήση...

Να δείξεις σ' όλους τι θα πει, λεβέντης, παλληκάρι!

Να είσαι πάντα  ''Ά ν θ ρ ω π ο ς '', με αρχοντιά και χάρη!

Δίκαιος, σώφρων, λογικός με όλους και με όλα...

Μα, και για  σε  να μάχεσαι, με γνώση πάνω απ' όλα...

Πάλευε για το δίκιο σου με σθένος και αντρεία...

Οι χάρες σου; : Το ήθος σου, το μέτρο κι η παιδεία...

Στην κούνια σου εκάλεσα μάγισσες και νερά'ι'δες...

Θα σε μυρώσουν μαγικά για να μην βρεις μπελάδες...

ΕΛΠΙΔΑ η μητέρα σου... ΛΕΥΤΕΡΗΣ ο πάτέρας...

Συμβολικά ονόματα, κι εσύ παιδί παντιέρας!!!

 Μίας παντιέρας γαλανής, σημαίας δοξασμένης...

Είσαι παιδί  ε λ λ η ν ι κ ό, χώρας ευλογημένης...

Να λευτερώσεις  Άγγελε,  ε λ π ί δ α στην ζωή μας! 

Να λάμψει ο κόσμος όπου διαβείς, όπου περνάς, παιδί μας...

Σου γράφω τούτες τις στροφές μέσα από την ψυχή μου...

Με όλη την αγάπη μου..Τράβα  ε μ π ρ ό ς, παιδί μου...

Πάντα  ε μ π ρ ό ς να προχωρείς μ' ολόρθο το κεφάλι!

Να γίνεις πρώτος α'ι'τός σ' όλη την παραζάλη!..

Ν' απλώσεις τις φτερούγες σου ψηλά, για να πετάξεις!

Να φθάσεις στο ηλιόφωτο, το γέλιο να τ' αρπάξεις!...

Και μην ξεχνάς ότι φοράς φτερά ευλογημένα...

Νά 'σαι καρπός της ''Ανθρωπιάς'' σε μέρη λερωμένα...

Ανθούς να βγάζει η στράτα σου, αστέρια η ματιά σου...

Γέλια ν' ανθούν στο διάβα σου, τραγούδια στα σκαλιά σου...

Γαλάζιε μικρέ Πρίγκιπα... Πορτοκαλί κουνέλι... 

Μικρούλι χιονολόλουδο...Ροδάκινο με μέλι...

  Μάτια γεμάτα στοχασμό... Κοχύλια τα αυτάκια...

Ένα ολόδροσο '' όμικρον'' τα δυό σου τα χειλάκια...

Γεμάτος περιέργεια σηκώνεις το κεφάλι...

Με πόση δύναμη καλείς να έρθει το μπουκάλι!

Φαγούδικο! Δυό ρουφηξιές  κάνεις όλο το γάλα...

Αν είναι Θεέ μου δυνατόν! Την θες κι άλλη μπουκάλα!

 ''Η άγια οικογένεια!''...  Μάθημα δώσαν σ' όλους  μας οι τρυφεροί  γονείς σου...

Μάθημα   κατανόησης, ΑΓΑΠΗΣ, ηρεμίας 

 και πάνω απ' όλα μάτια μου, τρανής ευαισθησίας...

Κοιμόταν στον διάδρομο σαν γέννησε η μαμά σου,

                                                                ο νεαρός πατέρας σου,

 όμοιος με λύκο που φυλά την οικογένειά του...

 Μοιράζεται την έγνοια σου, μέσα στην νύχτα γιέ μου...

Σ' αλλάζει πάντα πρόθυμα, με κέφι  σε τα'ί'ζει, 

και την μανούλα σου γλυκά, κι εκείνη την φροντίζει...

Κι η μάνα σου ακούραστη, τους δυό σας αγαπάει

και στα γαλάζια μάτια της με πάθος σε κρατάει...

Κι όλη την μέρα στέκεται μωράκι μου, σιμά σου...

Και ομορφαίνει τις στιγμές, η όμορφη μαμά σου!!

Είσαι παιδί του Έρωτα, της χαραυγής βλαστάρι!

Αυτή σου την κληρονομιά, κανείς δεν θα στην πάρει!!

Θειάδες, παππούδες και γιαγιές, ξαδέλφες,  ξαδερφάκια,

θείοι και φίλιοι και γνωστοί, σου στέλνουνε φιλάκια...

Θάλασσα η αγάπη μας, πέλαγος τα φιλιά μας 

κι εσύ Μπεμπούλη, η βάρκα μας κι η  ε λ π ί δ α , στα πανιά μας!!

- Έτσι που λες μικρέ Εγγονέ.. Ευχές πολλές να έχεις...

Είμαι η γιαγιά σου από μαμά! Θέλω σε  με  να τρέχεις!!!

Σ'ασπάζομαι και σε τσιμπώ [!] σου φέρνω λίγα άνθη...

Και υπογράφω: ''Σ' αγαπώ, γιαγιά σου 

                                                    η Πολυάνθη!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Στα δεύτερα... Μηνέθλια!!!!

22 Φεβρουαρίου  2008

                                                     

Η ΜΥΡΤΩ

 Ψιλόλιγνη,γλυκόθωρη, κορίτσι μυρωδάτο,

με μιά καρδιά τριαντάφυλλο στον ήλιο ανοιγμένη

είναι η Μυρτώ η κόρη μας, η εγγονιά, τ' αστρί μας...

Σου τργουδάνε μάτια μου, πουλιά στο πέρασμά σου!

Ο ήλιος σου χαμογελά, σού γνέφει το φεγγάρι

και μες στα δυό ματάκια σου, αστέρια κατοικούνε...

Σαν κύκνος κορμολυγερή, με χάρη κι ομορφάδα!

Το πέρασμά σου αέρινο, ανασασμός νερά'ι'δας

΄και μέσα στην καρδούλα σου, αγάπη αναβλύζει...

Αγάπη για το κάθε τι, ορμητική κι αιθέρια...

Ευαίσθητη πριγκίπισσα, κορίτσι λατρεμένο,

σκορπίζεις την ευγένεια, την πλέρια καλοσύνη...

Έχεις χαρίσματα πολλά κι απ' όπου κι αν διαβαίνεις,

θε να φωτίζεις γύρω σου τα πάντα με ασήμια,

βγαλμένα απ' τα τρίσβαθα της πάλευκης ψυχής σου...

Εσύ Μυρτώ μου, μουσική φέρνεις στο σπίτι μέσα...

Λατρεία σού 'χουν οι γονείς, οι θείες, η γιαγιά σου.

Μα σε λατρεύει σαν θεά και η μικρή σου Λούνα,

η όμορφη σκυλίτσα σου, μ' αγάπη άδολη, γλυκιά, παντοτινή κι αιώνια...

Η Λούνα στην αγκάλη σου κι εσύ στο παραθύρι,

να ζωγραφίζεις κόρη μου εικόνες όλο χρώμα,

είναι για μένα όνειρο, κάδρο ονειρεμένο,

που απορρέει ομορφιά, αγάπη κι ευτυχία...

Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού, Μυρτώ μου στην ποδιά σου,

θα σου φωτίζουν το στρατί με μύριες χρυσαχτίδες

και θα σου φέρουν την χαρά, την πλήρη αρμονία...

Ηλιόλουστες οι μέρες σου, τα χρόνια μελωδία,

κι εσύ Μυρτώ μου όμορφη, χαρούμενη διαβαίνεις,

με την αγάπη γύρω σου, νερά'ι'δα της καρδιάς μας!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Στην ξεχωριστή Μυρτώ, παιδί ευαίσθητο, με ντελικάτη έμφυτη κομψότητα και μια καρδιά διαμάντι!!! Εγγονή της αγαπημένης γειτόνισσας, Ματίνας.Να είναι καλά και ευτυχισμένη!!!!

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ...

Μέσα στην τάξη, ο δάσκαλος μπορεί να βρει αφορμή να μιλήσει για χίλια δυο θέματα... Τα παιδιά διψούν για συζήτηση και τώρα που δουλεύουν και οι δυο γονείς και  τα γράφουν σε ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες, η συζήτηση μέσα στην οικογένεια έχει λιγοστέψει. Κανονίζουμε την διαχείριση της ύλης μας και δεν χάνουμε ευκαιρία να μιλήσουμε με τους μαθητές μας... Το έχουν τόσο ανάγκη... Έτσι δημιουργείς ένα κλίμα εμπιστοσύνης και οι μαθητές ανοίγονται και σου λένε ό,τι τους απασχολεί... Θα μιλήσετε για τους κινδύνους του ίντερνετ, για το πόσο προσεχτικοί είμαστε με τους ξένους... Ότι δεν ακολουθούμε ποτέ κανέναν άγνωστο, ούτε μπαίνουμε στο αυτοκίνητό του, ακόμα κι αν μας πουν ότι τους έστειλε ο πατέρας μας... Δεν αφήνουμε κανέναν να ακουμπήσει το εσώρουχό μας και φεύγουμε μακριά, αν κάποια χάδια μας φέρνουν σε δύσκολη θέση... Τους δείχνουμε μάλιστα ειδικά βιντεάκια που έχει μοιράσει στα σχολεία το Υπουργείο Παιδείας και πληροφορούν τα παιδιά με μία ζωντανή ιστορία μέσα από πολύ όμορφα κινούμενα σχέδια, το πώς ένα παιδί μπορεί να υποψιαστεί τον επίδοξο βιαστή του και πώς να προφυλαχτεί από αυτήν την κατάσταση... Και φυσικά, καταπιανόμαστε με ένα θέμα την φορά με μεγάλη υπευθυνότητα και προσοχή...

    Όταν μια φορά αναφέρθηκε χωρισμός προβληματικός στην οικογένεια ενός μαθητή μου, μιλήσαμε πολύ γι' αυτό το θέμα... "Αν οι γονείς μας χωρίσουν, ο μπαμπάς μας θα είναι πάντα μπαμπάς μας και η μαμά μας, πάντα μαμά μας... Αν τώρα ένας από τους δυο γονείς μας, κατηγορήσει τον άλλον, εσείς να φωνάξετε και να πείτε: "Πάψε!!! Αν συνεχίσεις πάει να πει ότι δεν με αγαπάς, διότι κατηγορώντας μου [ας πούμε] την μαμά που γνωρίζεις ότι την αγαπώ το ίδιο, ξέρεις ότι θα στεναχωρηθώ πολύ. Αν έχετε διαφορές, εμένα αφήστε με απ' έξω... Ή δ' άλλως, αν συνεχίσετε να την βρίζετε, δεν θα ξαναέρθω..." Τώρα πόσα παιδιά θα έχουν το σθένος να αντιδράσουν έτσι;; Συνήθως σιωπούν και μαραζώνουν... Εμείς όμως πρέπει να τους τα λέμε, μήπως και αλαφρώσουμε λίγο την ψυχούλα τους... Δυστυχώς, μερικοί φέρονται στο παιδί τους πάνω σε μία διαμάχη μεταξύ συζύγων, σαν να είναι λάστιχο και το τραβά μια ο ένας από δω, μια ο άλλος από κει... ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιούν το παιδί σαν μέσο εκδίκησης, κάτι όμως που δυστυχώς συμβαίνει συχνά... Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν έτσι, είναι το παιδί να μην θέλει να ξαναδεί κανέναν και να τρέχει μια ζωή σε ψυχιάτρους... Διότι, δεν πρόκειται να το αφήσουν στην ησυχία του, δεν θα το σεβαστούν και θα γεμίσουν την καρδούλα του με πόνο και σκοτεινιά... Ήδη νιώθει το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια του με τον χωρισμό των πιο αγαπημένων του προσώπων, ήδη νιώθει μεγάλη ανασφάλεια, το να επιφορτιστεί υβριστικό καταιγισμό για έναν από τους γονείς του, το σπρώχνουμε ανελέητα στον γκρίζο χώρο της μελαγχολίας... Πώς γίνεται αυτός που αγαπώ, να κατηγορεί τον άλλον που λατρεύω;; Μακάρι κάποτε το θέμα αυτό να αντιμετωπισθεί πολιτισμένα, έχοντας ως γνώμονα την ευτυχία του παιδιού μας, που δεν μας ζήτησε στο κάτω-κάτω της γραφής να έλθει σ' αυτόν τον κόσμο... Χρέος μας πρώτιστο ως γονείς, η ψυχική ισορροπία του παιδιού μας... Διαφορετικά, δεν μπορούμε να λεγόμαστε "γονείς".

    Μιλήστε στους μαθητές και στις μαθήτριές σας για την φιλοζωΐα... Είναι κρίμα να σέρνεται η Ελλάδα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, ένεκα της προς τα ζώα συμπεριφοράς της... Διαλύστε τις προκαταλήψεις για τις γάτες και τους σκύλους, τονίστε την συναισθηματική νοημοσύνη αυτών των πλασμάτων και υπογραμμίστε την υπευθυνότητα που πρέπει να έχουμε προς τους τετράποδους ή φτερωτούς φίλους μας... Παίρνουμε ένα ζώο για μια ζωή και είμαστε υπεύθυνοι για την ευζωία του... Δεν το πετάμε ΠΟΤΕ. Απ' την στιγμή που θα έρθει σπίτι μας, είναι οικογένειά μας... Θα λάβουμε από το ζωάκι μας απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη και θα ομορφύνει σίγουρα την ζωή μας. ΔΕΝ παίρνουμε ζώο εάν δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα το κρατήσουμε για πάντα... Εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να ευαισθητοποιήσουμε την νέα γενιά, μήπως κι έρθει η ευλογημένη ώρα, να μην υπάρχουν δυστυχισμένα αδέσποτα στους δρόμους της χώρας μας...

    Μπορούμε να διδάξουμε και τρόπους συμπεριφοράς... Αν ο Άλκης εξακολουθεί και βάζει το δάχτυλό του στην μύτη του, δεν τον μαρτυράμε, αλλά λέμε: "Σας έχω πει, ΟΧΙ το χέρι στην μύτη... Όποιος το κάνει να σταματήσει αμέσως, παρακαλώ... Πόσες φορές το έχουμε πει;;"  Και φυσικά θα το επαναλάβετε πολλές φορές, μέχρι να το εμπεδώσουν τελείως... Επίσης, λυμένα κορδόνια [μπορεί να κουτρουβαλιαστούν], μπουφάν τις κρύες μέρες στο διάλειμμα, καπέλο τις ζεστές ημέρες, πολλά χαρτομάντηλα στην τάξη και αν γίνει - στις μικρότερες τάξεις - κάποιο "ατύχημα", δεν αφήνουμε τα άλλα παιδιά να κοροϊδέψουν, παίρνουμε γρήγορα το παιδί στο γραφείο και τηλεφωνούμε στην μητέρα να φέρει εσώρουχο. 

    Το θέμα της σάκας με το ασήκωτο βάρος, υπήρξε πάντα πρόβλημα. Ενώ αφήνουμε στο σχολείο αρκετά βιβλία, πάντα θα υπήρχε μαθητής που η τσάντα του θα ήταν μπαούλο... Επισημαίνουμε την σωστή στάση στο θρανίο, για την σπονδυλική τους στήλη...

"Μάριε, κάτσε καλά παιδί μου... Μην σκύβεις... Θα καμπουριάσεις τελείως.. Κι εσύ Αννούλα, μην κάθεσαι στραβά, θα πάθεις σκολίωση... Ίσια η πλάτη για να έχετε ωραία κορμοστασιά... Και, Σπύρο, γιατί είναι τόσο βαριά η σάκα σου; Σας έχω πει να φέρνετε μόνον τα βιβλία της ημέρας. Γι' αυτό εξ άλλου σας γράφω στον πίνακα τα αυριανά μαθήματα - αν και έχετε πρόγραμμα -  ώστε να φέρνετε μόνον όσα βιβλία χρειάζονται... Έχω δει ότι μερικοί κουβαλούν όλα τα βιβλία και η τσάντα τους είναι ασήκωτη... Λέτε στο σπίτι τι σας λέω;; Ή οι γονείς θαρρούν πως έχετε τρελή δασκάλα που θέλει να σας κοψομεσιάσει;;

    -Το λέμε κυρία!!

    -Εγώ τα φέρνω όλα! Βαριέμαι να τα βγάζω! Η μαμά τα βγάζει κι εγώ τα ξαναβάζω!!!

    -Λάθος κάνεις Αντρέα... Δεν σας το λέμε για να περνά η ώρα... Τα κόκαλά σας τώρα αναπτύσσονται... Εάν κουβαλάτε μεγάλο βάρος και αν δεν κάθεστε σωστά, θα πάθει ζημιά η σπονδυλική σας στήλη και θα γέρνετε δεξιά  ή αριστερά... Άσε που μπορεί να αποκτήσετε καμπούρα... Δεν θέλετε να έχετε ένα ωραίο ίσιο κορμί και να βαδίζετε υπερήφανα και ευθυτενώς;;; Θέλετε να στραβώσετε τελείως;;

    Και αυτά θα τα πείτε πολλές-πολλές φορές, και ίσως το κατανοήσουν... Τίποτε δεν γίνεται με μία φορά... Πρέπει να έχετε υπομονή και να λέτε συνέχεια... Να  λέτε... Η επανάληψη θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα... Και αυτό ισχύει τόσο στις νουθεσίες, όσο και στα μαθήματα... Επανάληψη συνεχής και τεράστια επιμονή και υπομονή... Και αν έχετε εργασθεί με πάθος, αυτό θα φανεί στην επόμενη χρονιά.. Τα παιδιά μετά το καλοκαίρι, όταν ανοίξουν τα σχολεία, είναι σαν άγραφα χαρτιά... Ας μην προτρέξουμε να πούμε: "Πω, πω!!! Τι τμήμα είναι αυτό!!! Μα δεν έκαναν τίποτε πέρυσι;" Μην το πείτε ποτέ... Μέσα σε έναν μήνα, θα δείτε την διαφορά... Τα παιδιά στρώνουν σιγά-σιγά... Επανέρχονται... Ιδίως αν έχουν καινούργια δασκάλα, θέλουν κάποιον χρόνο προσαρμογής, περισσότερο... Ενώ αυτά που συνεχίζουν με την ίδια δασκάλα, λύνονται ευκολότερα, διότι την γνωρίζουν κι εκείνη γνωρίζει τις αδυναμίες τους και έτσι κερδίζουν τουλάχιστον ένα μήνα...

    Κάποια κυρία, όποιο τμήμα της έδιναν, το έβγαζε άχρηστο... Κι εκεί γύρω στα Χριστούγεννα έλεγε ότι το σκάρτο τμήμα που πήρε, το είχε κάμει αστέρι κι αυτό οφειλόταν μόνο σ' αυτήν... Το είχε σύστημα... Οι κουβέντες της στα πηγαδάκια γνωστές... Όμως ποτέ δεν της παραπονέθηκε καμία προηγούμενη δασκάλα γι' αυτά που έλεγε εναντίον τους... Κράτησαν την θέση της πραγματικής "Κυρίας", αν και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, θα έπρεπε κάπως να μπαίνει ένα φρένο... Τώρα, αν όντως μας τύχει ένα τμήμα με πολλά κενά, κάνουμε απλά το καθήκον μας, χωρίς να ζητάμε ευθύνες... Το κακό δεν κρύβεται για πολύ, όπως και το καλό επίσης και αν δουλέψουμε με πάθος, η διαφορά θα φανεί και το τμήμα θα σωθεί... Σε αυτές τις περιπτώσεις, ανασκουμπωνόμαστε και πιάνουμε τα πάντα από την αρχή... ΔΕΝ προχωράμε εάν δεν έχει εμπεδώσει η τάξη το όποιο μάθημα παραδίδουμε... Τι να το κάνεις να τελειώσεις την ύλη τρέχοντας, αν υπάρχουν κενά στο τμήμα σου;;; Δεν σε ενδιαφέρει να μάθουν ουσιαστικά και σωστά οι μαθητές σου όσα τους διδάσκεις;; Και μην δίνετε  π ο τ έ  φωτοτυπίες μόνον και μόνον για να δουν οι γονείς ότι δουλεύετε... Φωτοτυπίες δίνουμε ΕΑΝ είναι απαραίτητες. Προσέχουμε να είναι καλογραμμένες και προσαρμοσμένες με το εκάστοτε υλικό της τάξης μας. Γιατί η τάξη είναι ζωντανό σώμα και άλλες ανάγκες μπορεί να έχει αυτή η φουρνιά παιδιών και άλλες ανάγκες η άλλη φουρνιά... Δεν βγάζουμε δηλαδή φωτοτυπίες - ας πούμε - για την Δ΄τάξη και όποτε έχουμε Δ΄ δίνουμε τις ίδιες... Τις αναπροσαρμόζουμε πάντα στις ανάγκες των εκάστοτε μαθητών μας...

    Κάπου που θέλω να σταθώ, είναι οι τιμωρίες... Αν κάποιος ενοχλεί πολύ τι κάνεις; Προσπάθησε με την πειθώ και με τον κατάλληλο τρόπο να του δώσεις να καταλάβει  ότι θα υπάρχουν επιπτώσεις... Τώρα τι επιπτώσεις; Άντε και τον πας μία φορά στον Διευθυντή... Άντε και τον πας δεύτερη και τρίτη... Μετά τι γίνεται; Το πολύ - πολύ να σου πει: "Ας πάω... Δεν με νοιάζει... Δεν μου κάνει και τίποτα..." Με άλλα λόγια, ας έχουμε το επιχείρημα του Διευθυντή, σαν μια ύστατη λύση. Διότι, αν με το παραμικρό στέλνουμε τον μαθητή στον Διευθυντή, θα έρθει η στιγμή που θα απομυθοποιηθεί  η μεγάλη του δύναμη, καθ' όσον τι άλλο να κάμει κι αυτός, εκτός από μια επίπληξη, έστω και σε έντονο ύφος;; Οπότε καλόν είναι να διεκπεραιώνουμε τις όποιες αταξίες μεταξύ μας, μέσα στην σχολική αίθουσα... Και να μην βγάζουμε για τιμωρία έξω από την τάξη όποιον μαθητή ατακτεί και μάλιστα με κλεισμένη πόρτα... Πού ξέρετε πού θα πάει ο νεαρός ταραξίας; Κι αν κάνει βόλτες στον διάδρομο, μακριά από το τμήμα του;

    - Τι κάνεις στην αυλή παιδί μου;

    - Κατέβηκα να πιω νερό...

    - Και γιατί κρατάς μπάλα; Οι συμμαθητές σου πού είναι; 

    - Στην τάξη, κυρία...

    - Κι εσύ τι γυρεύεις στην αυλή; Το ξέρει η δασκάλα σου;

    - Μ' έβγαλε τιμωρία, έξω από την τάξη...

    - Της είπες πως θα κατέβεις να πιεις νερό;

    - Όχι...

    - Έλα μαζί μου γρήγορα επάνω...

Ειδοποιείς την συνάδελφο ότι το παιδί βρισκόταν στην αυλή... Το δικαιολογείς ότι δεν σκέφτηκε να την ρωτήσει, γιατί παιδί είναι κι ευτυχώς δεν έπαθε τίποτε... Μιλάς προσεχτικά, για να μην φάει κι άλλη τιμωρία ο μικρός, ελπίζοντας ότι η συνάδελφος θα καταλάβει ότι δεν βγάζουμε έξω τον μαθητή μας και του κλείνουμε την πόρτα... Έξω ποιος θα τον ελέγχει; Κι αν συμβεί κάτι; Χίλιες φορές να παρακαλέσεις τον Διευθυντή, να τον κρατήσει στο γραφείο του για λίγο, χωρίς όμως να αξιώσεις να τιμωρηθεί και από τον Διευθυντή... Γι' αυτό πρέπει να έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των μαθητών μας και να λύνουμε εντός της τάξης το όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί... Εάν συνεχιστεί το πράγμα, μιλάμε με τους γονείς του παιδιού και ζητάμε την βοήθειά τους... Μπορεί να συμβαίνει από κάτι, μέχρι και τίποτα... Το ψάχνουμε όμως το θέμα...

  

    Μέσα σε μία τάξη, υπάρχει ο καλός, ο μέτριος, ο άριστος και ο πολύ αδύνατος μαθητής... Προσέχουμε λοιπόν να κάνουμε τις ερωτήσεις μας, ανάλογα σε ποιον απευθυνόμαστε... Στον άριστο, θα έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις... Στον αδύνατο όμως μαθητή μου, θα κάνω ερώτηση που θα  μπορεί να μου απαντήσει. Έτσι τον προστατεύω από τις κοροϊδίες των συμμαθητών του, στυλ: "Εσύ δεν ξέρεις τίποτα!!!!  Πάλι λάθος τα λες!!!" και αν μου απαντήσει σωστά, τον επιβραβεύω και θα τον βάλω σίγουρα στο θεατρικό, γιατί έχει ανάγκη από το σεβασμό των συμμαθητών του και θέλει να μην διαφέρει... Θα δείτε πώς θα λάμψουν τα μάτια του στην πρώτη επιβράβευση και πόση συγκινητική ανακούφιση θα νιώσει, όταν καταλάβει ότι οι συμμαθητές του τον βλέπουν πλέον με άλλο μάτι...

    Να μην αγχώνεστε, αν στο τμήμα σας υπάρχουν δύσκολες περιπτώσεις. Έχουμε πει, ότι εάν σε ένα τμήμα ήταν όλα άριστα και η μητέρα μου που είναι καλή στο λέγειν και στα μαθηματικά, θα μπορούσε να κρατήσει ένα τέτοιο τμήμα για κάποιες ώρες. Η προσφορά μας όμως μεγαλώνει, όταν έχουμε και παιδιά με ιδιαιτερότητες... Μπορούμε να ανεβάσουμε ένα τμήμα, εάν ασχοληθούμε με το κάθε παιδί ξεχωριστά... Η αγάπη μας, η υπομονή μας, το αληθινό ενδιαφέρον μας, μπορούν να κάνουν θαύματα... Και μην ξεχνάτε, με το ζόρι δεν γίνεται τίποτε. Είτε αγαπάς το λειτούργημά σου, είτε όχι... Στο δασκαλίκι μέση οδός δεν υπάρχει... Δεν μπορείς να προσποιείσαι... Τα παιδιά έχουν ραντάρ... Ξέρουν αν το χαμόγελό σου είναι ψεύτικο ή πηγάζει μέσα από την καρδιά σου... Και ανάλογα σε αξιολογούν και σε κατατάσσουν εκεί που σου αξίζει... Αν έγινες δάσκαλος, γιατί εκεί σε ρίξανε στις πανελλήνιες εξετάσεις ενώ άλλος ήταν ο στόχος σου, όμως βαρέθηκες να ξαναδώσεις και το αποδέχθηκες, έπραξες κακώς... Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, θα φανεί η δυσαρέσκειά σου στην εργασία σου... Θα είσαι ο απόμακρος διεκπεραιωτικός δάσκαλος, που πέρασε και δεν ακούμπησε καμία παιδική καρδιά.. Κι αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί στέρησες την στοργή από δεκάδες μαθητές που στο τέλος ούτε θα σε θυμούνται ή το πολύ-πολύ, θα σε αναφέρουν με μεγάλη δυσαρέσκεια και αποδοκιμασία...

    Κι αυτό, γιατί το δασκαλίκι είναι μία τεράστια αγκαλιά, που χωράει όλα τα παιδιά, με όσες ιδιαιτερότητες και αν έχουν. Προσφέρει παιδεία, μόρφωση, χαρά και ζητάει από τον καθένα μας όλο του το μπρίο, την υπομονή, το χαμόγελο, την στοργή και ένα μυαλό ανοιχτό που να παρασύρει τα παιδιά στο ουράνιο τόξο της δημιουργίας, της αγάπης και της ενσυναίσθησης... Με αυτές τις προϋποθέσεις, μπορείς σεμνά να καυχηθείς: "Είμαι  συνειδητοποιημένος ΔΑΣΚΑΛΟΣ!!!"

ΕΝ ΓΡΗΓΟΡΣΕΙ...

Ένας εκπαιδευτικός έχει πολλά να αντιμετωπίσει μέσα στην τάξη του. Το θέμα είναι να έχει απέραντη κατανόηση, ηρεμία, κατάρτιση, ετοιμότητα και ευγένεια, ώστε να ανταπεξέλθει όσο το καλύτερο γίνεται στο κάθε περιστατικό, καθ' όσον έχει να σταθεί μπρος σε τέσσερα μέτωπα. α] τον μαθητή, β] τον γονιό, γ] τον διευθυντή του  και  δ] τις διάφορες φήμες. Όπλο του μεγάλο, το αληθινό ενδιαφέρον του για τους μαθητές του και η τίμια προσπάθειά του να κάνει τα πάντα με τον σωστότερο τρόπο... Καθ' όσον θεοί δεν είμαστε, λάθη σίγουρα θα συμβούν, να μην κατηγορηθούμε ποτέ όμως ότι δεν προσπαθήσαμε και δεν ιδρώσαμε για το καλύτερο...

    Προλαβαίνουμε όσα μπορούμε να προλάβουμε,  α ρ κ ε ί  να είμαστε μπροστά. Αν γλιστρήσει ένα παιδί και σπάσει το πόδι του, δεν θα προλάβεις να αποτρέψεις το γεγονός, αν όμως είσαι στην θέση σου, θα τρέξεις να προσφέρεις τις πρώτες βοήθειες, να καθησυχάσεις τον μαθητή και να ειδοποιήσεις πάραυτα για τα περαιτέρω. Θα είναι βαρύ να σου πουν: "Έπεσε στο διάλειμμα που είχες εφημερία. Τα παιδιά έτρεχαν να σε βρουν... Δεν άφησες αντικαταστάτη... Ε σ ύ  πού ήσουν;;;" 

    Το κακό δεν αργεί να γίνει και μάλιστα μπροστά σου...

"Κυρία, να πάω τουαλέτα;"

"Μα έχουμε πει ότι πάμε στο διάλειμμα"

"Ναι΄αλλά ξαναέχω... Σαν να μην νιώθω καλά..."

"Εντάξει τι να πω.. Αν είναι ανάγκη.. Σε πέντε λεπτά όμως πίσω...". Είχα και την έγνοια μην καθυστερούν χαζολογώντας στους διαδρόμους και συμβεί κάτι...

    Ο Μίμης άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα της τάξης και ξαφνικά του έφυγε από το χέρι. Το σιδερένιο γλωσσίδι τού μάγκωσε τον δείχτη και έβαλε τις φωνές.. Έντρομη είδα να του έχει κόψει την ρώγα του δαχτύλου. Τον αγκάλιασα και είπα  με ήρεμη φωνή, όσο κι αν μέσα μου ένιωθα φουρτούνα:  "Παιδιά μου είχαμε ένα μικρό ατύχημα. Θα λείψουμε για λίγο.. Να είστε ήσυχα με την κυρία που θα έρθει να σας φυλάει. Εμείς τώρα πάμε στο γραφείο". Οι μαθητές δεν είχαν πολυκαταλάβει τι είχε ακριβώς συμβεί. Πίεσα το δάχτυλο του παιδιού με ένα μαντήλι και έσκυψα και σήκωσα  με τρόπο από κάτω την ρώγα. Είχα ακούσει ότι εάν πας σπασμένο δόντι ή κάποιο άλλο μέρος  α μ έ σ ω ς, υπάρχει περίπτωση ο γιατρός να τα ξανακολλήσει. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο μας έστειλε ο διευθυντής στο κοντινό μας ιατρικό κέντρο. Εν τω μεταξύ με τα αστεία μου το παιδί βρισκόταν σε καλή κατάσταση και οι γιατροί έκαμαν την δουλειά τους αμέσως. Η ρώγα δεν χρειάστηκε.. Του έδεσαν το δάχτυλο στην παλάμη και έτσι το δάχτυλο θα έθρεφε! [Όπως κι έγινε!..] Γυρίσαμε ήρεμοι στο σχολείο. Ο μικρός έβλεπα ότι μετά από το πρώτο σοκ, ήταν ήρεμος και μάλιστα επειδή έγινε το κέντρο  της προσοχής όλων των μαθητών, ένιωσε ψυχολογικά τόσο καλά που διηγείτο ξαναμμένος την περιπέτειά του... Εμένα όμως η καρδιά μου είχε πάει στην Κούλουρη, αν και δεν το έδειχνα. Έκαμα διακόσια τηλεφωνήματα στο σπίτι του παιδιού, αλλά ευτυχώς όλα έληξαν αισίως... Η αποκατάσταση δεν άργησε να γίνει...

    Πόσες φορές λέμε να μην βγαίνουν τα παιδιά απ' το μάθημα; Όταν όμως ένας μαθητής της Ε΄ης και μάλιστα μαθητής που δεν έχει δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα,  σου λέει ότι έχει στομαχικό πρόβλημα, τι θα κάνεις; Θα τον αφήσεις να λερωθεί; Να όμως που το ατύχημα έγινε... Φανταστείτε σε μια ανάλογη περίπτωση, να είχε καθυστερήσει ο δάσκαλος να πάει στην τάξη και το γεγονός να συνέβαινε εν τη απουσία του... Γι' αυτό λέμε ότι ο δάσκαλος πάει π ρ ώ τ ο ς στην τάξη και περιμένει τα παιδιά του...

    Τώρα για τις βαριές, σιδερένιες πόρτες το έχουμε επισημάνει χίλιες φορές, αλλά και σε άλλο σχολείο που πήγα, με σιδερένιες πόρτες άλλαξαν τις παλιές...

    Τηλέφωνο ο δάσκαλος πρέπει να παίρνει τους μαθητές του, όποτε δει ότι κάποιος λείπει.. Έτσι και το αυτονόητο ενδιαφέρον σου βλέπουν οι γονείς - το οποίο πρέπει να είναι α λ η θ ι ν ό - και το παιδί χαροποιείς που βλέπει ότι η δασκάλα του το νοιάζεται. Αν μάλιστα του στείλεις τα μαθήματα, γράψε του και  ένα "Περαστικά  Μύρινα! Έχεις χαιρετισμούς απ' όλη την τάξη! Σε περιμένουμε!!" Η χαρά που θα λάβει το παιδί, είναι μεγάλη...

    Βέβαια υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που οι γονείς δεν έχουν ιδέα, ότι το παιδί τους δεν ήρθε σχολείο. Οπότε με το τηλεφώνημά σου, ενημερώνονται και προλαβαίνεις άλλα πράγματα... Κάτι τέτοιο είχε συμβεί με μια ηρεμότατη μαθήτρια στην ΣΤ΄τάξη, την οποία τα παιδιά την είχαν δει να έρχεται το πρωί σχολείο, όμως στην τάξη δεν εμφανίστηκε... Ειδοποιήθηκε η μαμά της και τελικά ανακαλύψαμε  ότι ήταν μαζί με την μεγαλύτερη αδελφή της που πήγαινε Γυμνάσιο. Καθόντουσαν με μία φίλη τής μεγάλης, η οποία έκανε συχνά κοπάνες, στα σκαλιά μιας γειτονικής προς το Γυμνάσιο πολυκατοικίας και συζητούσαν... Άγνωστο τι... Ευτυχώς που το θέμα δεν είχε επεκτάσεις... Οι συστάσεις έπιασαν, γιατί και οι δύο αδελφές ήταν καλής πάστας κορίτσια και συμμορφώθηκαν... Αν όμως δεν είχα ενδιαφερθεί από την πρώτη κιόλας στιγμή, τι θα γινόταν αν το θέμα συνεχιζόταν; Χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση από τους δασκάλους, μα και από τους γονείς φυσικά...

    Το τρίτο κοριτσάκι, η φίλη τους, δεν είχε την απαιτούμενη προσοχή από τους γονείς της... Υπήρξε κι αυτή, μαθήτριά μας στο Δημοτικό... Ήταν ένα πλασματάκι λεπτοκαμωμένο, μικροκαμωμένο, αλλά χωρίς όρια και με πολλές ευθύνες για τις αδύναμες πλάτες του... Η μητέρα της, από πολύ μικρή, την είχε αφήσει να προσέχει τους δύο μικρότερους αδελφούς της. Το τρίτο ήταν μόλις ενός έτους. Είχαν δει την κοπελίτσα, την Βέρα, να πηγαίνει να παίρνει από το σπίτι της θείας της το αδελφάκι της που καμιά φορά το άφηνε εκεί η μητέρα της. Η ώρα; 11 το βράδυ... Και το γύριζε σπίτι κρατώντας το συνεχώς αγκαλιά.. Αν σκόνταφταν κι έπεφταν;; Και πώς μπορούσε να το μεταφέρει τόσο δρόμο και να το κρατά ήσυχο;; Το ατύχημα έγινε. Μια μέρα, έπεσε καυτό νερό πάνω στον μικρό. Τον φύλαγε η Βέρα.. Την κράτησαν στο σπίτι κάποιες μέρες και δεν ερχόταν σχολείο, για να προσέχει το μωρό. Αυτά συνέβαιναν όταν την είχαμε ακόμα μαθήτρια στο Δημοτικό. Μάθαμε ότι εκείνη κατέβαζε τα σκουπίδια σχεδόν μεσάνυχτα και απορούσαμε που οι γονείς της δεν ανησυχούσαν μήπως της συνέβαινε κάτι... Ερχόταν μάλιστα καθυστερημένη σχολείο... Όταν την είχα μαθήτρια, μίλησα με τους γονείς της και μου είπαν, ότι επειδή φεύγει η μαμά νωρίς, πρέπει η Βέρα να μένει να προσέχει τα αδελφάκια της, μέχρι να ξυπνήσει ο πατέρας που γυρίζει μεσάνυχτα από την δουλειά του και χρειαζόταν ύπνο... Μια τελείως ειδική περίπτωση...

    Κάλεσα τον πατέρα [η μητέρα δεν μπορούσε να έλθει] και με φιλικό αλλά αποφασιστικό ύφος του μίλησα με μεγάλη διπλωματία, μήπως και τσαντιστεί... Του είπα για τα πόσα έχει επιφορτιστεί η Βέρα που είναι και μια σταλιά παιδί... Του είπα για τους κινδύνους που διατρέχει και το πόσο λάθος είναι που την στέλνουν αργά σχολείο. Του ζήτησα την βοήθειά του, παρακαλώντας τον κυριολεκτικά και προσπαθώντας να καταλάβει τι έκαναν στην ψυχολογία της Βέρας. Κατάφερα να έρχεται σχετικά στην ώρα της στο σχολείο και στο θεατρικό μας, πέταξε από την χαρά της... Είχε ανάγκη αναγνώρισης, αγάπης και προσοχής... Στο Γυμνάσιο έκανε κοπάνες και την είχαν δει έντονα βαμμένη, μαζί με παρέα σε κάποια καφετέρια... Ειδοποιήθηκε η μητέρα της, αλλά αυτή ήθελε μόνον νταντά για τα άλλα παιδιά της... Δεν ξέρω αν η κατάσταση στο σπιτικό τους άλλαξε, γιατί στην Γ΄Γυμνασίου, μετακόμισαν...

    Δύσκολες καταστάσεις... Εδώ έχουμε την περίπτωση ότι όλοι δεν κάνουν για γονείς... Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γεννούν, διότι είναι ανίκανοι να μεγαλώσουν, να αναθρέψουν παιδιά και τα κάνουν δυστυχισμένα... Η Βέρα είχε αναλάβει τον ρόλο του γονιού, όταν όντας αυτή μικρό παιδί, αποζητούσε την αγάπη και την στοργή... Μας έλεγε πολλές φορές για τα ζώα της. Ήθελε το παιδί να δώσει κάπου την στοργή του, εκτός από τα αδελφάκια της, τα οποία την φόρτωναν με ασήκωτες ευθύνες... Μου έκανε όμως εντύπωση, ότι μετά από κάποιο διάστημα, μας έλεγε όλο και για κάποιο άλλο ζωάκι... Κάποιοι μαθητές που είχαν πάει σπίτι της, είχαν δει πράγματι διαφορετικά ζώα κατά διαστήματα... Ώσπου έμαθα... Ο πρώτος παπαγάλος το έσκασε... Ο δεύτερος πέθανε ενωρίς... Μήπως ξεχνούσαν να τον ταΐσουν; Ο ένας σκυλάκος ζούσε στο μπαλκόνι. Τον έχασαν... Ο άλλος κοιμόταν στην αποθήκη και τον έβγαζε η Βέρα έξω στις 11 η ώρα, όταν κατέβαζε τα σκουπίδια... Για να την ευχαριστήσουν οι δικοί της που κρατούσε τα μικρά, της χάριζαν ζωάκια και μετά αδιαφορούσαν για την τύχη τους... Όμως η Βέρα επωμίσθηκε και την ευθύνη των ζώων κι εκεί δεν τα κατάφερε καθόλου...

    Έκανα μεγάλη συζήτηση στην τάξη... Στην αρχή μίλησα γενικά... Είπα ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια... Έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντί τους... Έχουν αισθήματα και συναισθάνονται... Δεν μπορούμε να τα αλλάζουμε σαν τα πουκάμισά μας επειδή είμαστε ανώριμοι και τα βαρεθήκαμε... Δεν είναι παιχνίδια... Πονούν, φοβούνται, λαχταρούν, στεναχωριούνται, αγαπούν, έχουν καρδιά, δεν ξεχνούν... Και επί πλέον, πρέπει να προσέχουμε μην πάθουν κάτι, από δική μας υπαιτιότητα.. Και τι δεν είπα.. Μίλησαν πολλά παιδιά, μίλησε και η Βέρα... Την άφησα να λέει και τα είπε από μόνη της όλα... Τότε την παρακάλεσα θερμά να μην πάρει άλλο ζωάκι, μέχρι να μεγαλώσει και να είναι ικανή να του προσφέρει όλη της την στοργή και την φροντίδα της... Είπα πολλά, προσπαθώντας όλοι να καταλάβουν το πώς πρέπει να φερόμαστε στα ζώα και πόση ευθύνη έχουμε για την καλή τους ζωή... Η Βέρα υποσχέθηκε ότι θα φέρεται διαφορετικά από δω κι εμπρός... Έκτοτε δεν ξαναείδαμε παπαγάλο στην βεράντα της... Και όποιος πήγαινε σπίτι της, πράγματι, δεν ξαναείδε... Μ' ένα σκυλάκι την έβλεπαν όταν πήγαινε το μωρό στην θεία της... Αυτοί οι γονείς της θέλανε ένα γερά χέρι ξύλο... Μα και μόνο που την έβλεπαν τόσο λεπτούλα, πώς άντεχαν να την φορτώνουν με τόσες ευθύνες;;; Οπότε, τέτοιοι άστοργοι άνθρωποι δεν σκέφτονταν το παιδί τους, τα ζωάκια θα σκεφτόντουσαν;;; Το αποτέλεσμα της όλης κατάστασης γενικά;; Στο Γυμνάσιο, η Βέρα πήγαινε, χωρίς να έχει κανέναν έλεγχο από το σπίτι... Γι' αυτό και οι κοπάνες... Ποιος θα ενδιαφερόταν;;; Μέσα της ένιωθε ενήλικας... Ήταν μεγάλη για να μεγαλώνει δύο μικρά και μικρή για να βάφεται και να τρέχει στις καφετέριες;; Πλήρης σύγχυση... Όλα μέσα της ήταν τελείως μπερδεμένα... Και οι αίτιοι της παραζάλης της;; Οι γονείς της... Κανένα στήριγμα δηλαδή... Πώς θα τα κατάφερνε;;

    Το να είσαι γονιός είναι μεγάλη ευθύνη... Η μεγαλύτερη όλων... Δεν μπορείς να σπέρνεις παιδιά, αν δεν είσαι άξιος να τα αναθρέψεις... Το έχω ξαναπεί: Έπρεπε να υπάρχει Σχολή Γονέων... Αν είσαι άξιος να προχωρήσεις... Διαφορετικά να σου στερούν το δικαίωμα να γεννοβολάς χωρίς καμία αίσθηση των ευθυνών σου, φέρνοντας δυστυχισμένα πλάσματα στην γη, που άδηλον θα είναι και επισφαλές, το μέλλον τους...

    Μια επίσκεψη στις Δομές που φιλοξενούν παιδιά, θα σας πείσει... Αρχίστε από το ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ και κλάψτε με τα εγκαταλελειμμένα μωρά που φωνάζουν "Μαμά!" όποιον τα πλησιάζει... Επισκεφτείτε ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΑ ΧΩΡΙΑ SOS και κλάψτε για τα κακοποιημένα με όλους τους τρόπους παιδιά, από την ίδια τους την οικογένεια... Ευλογημένοι οι άνθρωποι που τους προσφέρουν στοργή και φροντίδα σε αυτές τις Δομές... Ίσως κάποια μέρα επουλωθούν οι βαθιές πληγές στην ψυχούλα τους και σωθούν, ζώντας μια κανονική και όχι παραβατική ζωή...

    Δεν συζητάω για την αλεπού, την λύκαινα, την ελαφαντίνα, το δελφίνι που είναι μάνες συγκλονιστικές... Σας λέω να ενοχλήσετε μια κότα που είναι κλώσα... Θα ορμήσει να σας βγάλει τα μάτια, έτσι και της πειράξετε τα κλωσόπουλά της... Ενώ κάποιες γυναίκες, μπορούν να πετάξουν το νεογέννητο παιδί τους στα σκουπίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη...

    Κι αυτό, διότι ο άνθρωπος, το ύψιστο δημιούργημα του Θεού, το λογικό αυτό ον, μπορεί δυστυχώς να γίνει τέρας, διάβολος και να σπείρει τον πόνο, τον σπαραγμό, την ανείπωτη φρίκη... Να είναι η αιτία για τα βιασμένα από τον αγαπημένο συγγενή τους παιδιά και τα κρεμασμένα από γέφυρα ζώα... Ευτυχώς  ό μ ω ς  που ο άνθρωπος, μπορεί να γίνει και άγγελος, ήλιος φωτεινός και τρυφερός συνάμα... Αυτή η κάστα των ανθρώπων μας δίνει δύναμη... Σε αυτήν προσδοκούμε για ένα καλύτερο αύριο... Αυτοί οι Άνθρωποι, με το άλφα κεφαλαίο, φέρνουν την ισορροπία στην γη και μας δίνουν το κουράγιο να ελπίζουμε, ότι ίσως όλοι βρουν κάποτε τον σωστό δρόμο... Τον δρόμο που περνά μέσα από την ευαισθητοποιημένη καρδιά του καθενός...

ΝΥΧΤΑ...

Ακούω της γης το κλάμα...

Έπεσε η νύχτα...

Η φωτιά κατακαίει τα πάντα...

Τα ελικόπτερα έπαψαν να πετούν...

Οι πυροσβέστες σταμάτησαν τις αντλίες...

Έπεσε η νύχτα...

Αύριο πάλι στον ίδιο φοβερό, άνισο αγώνα...

Κι ό,τι περισωθεί...

Όμως η φωτιά θα εξακολουθήσει να καίει...

Όλη τη νύχτα...

Όταν εμείς κοιμόμαστε,

ΑΥΤΗ θα συνεχίσει το φρικαλέο έργο της...

Έχω μιάν απορία...

Ποιος θα μπορέσει ήσυχος να πέσει στο κρεβάτι, 

όταν οι φλόγες θα εξακολουθούν όλα να τα ρημάζουν;

Έπεσε η νύχτα...

Θρασομανά η φλόγα...

Πλαγιές, αγροί κατακαίγονται...

Η κόλαση του Δάντη...

Η γη απλά δέχεται της πυρκαγιάς τη φρίκη...

Και θυσιάζει αναγκαστικά ό,τι ψυχούλα έχει...

Έπεσε η νύχτα...

Δεν πέφτω στο κρεβάτι...

Τα μάτια μου διάπλατα...

Το χάος μ' αγκαλιάζει...

Δαγκάνες πύρινες, αιματηρές, φλόγες καταραμένες...

Κι έρχεται μέσα στην ψυχή,

της γης μου η φωνούλα...

Κλάμα απ' τα φύλλα...

Κλάμα απ' τις ρίζες, απ' τους κορμούς, απ' τ' αφανισμένα δάση...

Άκου...Ο θρήνος του ελαφιού...

Του σαλιγκαριού η ανάσα...

Το βόγγηγμα του κότσυφα...

Του κορυδαλλού το κλάμα...

Αλεπουδίτσα άμοιρη, νυφίτσα μου καημένη...

Όλα στο κέντρο μιας πυράς...

Μες στον κλοιό της φλόγας ...

Άδικα απλώνει η πέρδικα φτερούγες,

να σώσει τα παιδάκια της...

Μαζί θε να καούνε...

Άδικα τα λυκόπουλα κουρνιάζουν

στην αγκαλιά της μάνας τους...

Αμίλητη η λύκαινα στριμώχνει τα μωρά της

και πέφτει από πάνω τους για να καεί αυτή πρώτη,

πρώτη απ' τα λυκόπουλα...

Μαζί στον θάνατό τους...

Έντρομα μάτια...Πανικός... Παγιδευτήκαν όλα...

Πνίγονται... Χάνονται...Βογγούν...

Ολοφυρμοί...Αντάρα...

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;;;

Κι αυτά σε τι εφταίξανε και πρέπει να πεθάνουν

με τον πιο εφιαλτικό τρόπο φρικτού θανάτου;;

Βλέπω τα πανικόβλητα και έντρομά τους μάτια...

Μέσα στις κόρες τους τρελές χορεύουνε οι φλόγες...

Έπεσε η νύχτα...

Ακούω...

Γρήγορες ανάσες φοβισμένες...

Ακούω βλέφαρα που τρεμοπαίζουν...

Κλάμα που δεν τελειώνει...

Η φύση κλαίει... Οδύρεται...

Κλαίει για τα παιδιά της που θα χαθούν αβοήθητα

σε μιά τρελή θυσία...

  

Υψώνεται ένας λυγμός από δεκάδες στήθη...

Στριφογυρνά σαν συριγμός μαζί με την αντάρα...

Θρηνούν ανθρώποι ανήμποροι το βιός τους που πεθαίνει...

Κόποι ολόκληρης ζωής σ' αποκαΐδια πέφτουν...

Λυγούν και γονατίζουνε, τα πάντα φλόγες γίναν...

Έπεσε η νύχτα...

Έπεσε η νύχτα και ορμά και μέσα στην ψυχή μου...

Πώς ντρέπομαι Θεούλη μου,

που γι' άνθρωπος λογιέμαι...

Έστω κι αν ούτε μιά φωτιά δεν άναψα στην πλάση...

Εγώ... Εμείς...

Όμως οι άλλοι;;

Ντρέπομαι γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μου,

δολοφονούν ανεξέλεγκτα κάθε ζωή στην φύση,

και μένουν ατιμώρητοι...

Έπεσε η νύχτα

κι η φωτιά, την φύση ξεκληρίζει...