Προς την κυρία Τίνα Σγουροπούλου ''ΒΡΑΔΥΝΗ''

              Εφέτος, ο ΝΕΑΝΙΚΟΣ ΘΙΑΣΟΣ  του δραστήριου  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ, στον οποίο Σύλλογο πρόεδρος είναι ο κος Φαίδων Παπαθεοδώρου, παρουσίασε το έργο του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και ανθρωπιστή ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, το ''ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ''.Το έργο διασκεύασε και δίδαξε η εκπαιδευτικός- συγγραφέας Πολυάνθη Βουτσινά, η οποία εθελοντικά, επί έξι συναπτά έτη, οδηγεί τα παιδιά στο μαγικό ταξίδι της ολοκλήρωσης και παρουσίασης μιας θεατρικής παράστασης. Ο ΝΕΑΝΙΚΟΣ ΘΙΑΣΟΣ  περιλαμβάνει παιδιά του Λυκείου, Γυμνασίου και Δημοτικού.

                  Μέσα σε αυτά τα χρόνια παρουσίασαν το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ και το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ, του αγαπημένου φίλου των παιδιών όλης της γης, ,ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ.  Και σίγουρα από  εκεί ψηλά,ο συγγραφέας της κοινωνικής αφύπνισης και του προβληματισμού,θα είναι πολύ χαρούμενος  βλέποντας την νέα γενιά να ενστερνίζεται τα ιδανικά και να βαδίζει πάνω στις αξίες  που πρέσβευε και  θα πρεσβεύει ο ίδιος πάντα μέσα από τα βιβλία του...Του χρόνου μάλιστα η ομάδα ευελπιστεί να ανεβάσουν μαζί με την κυρία Πολυάνθη,   '' ΤΟ ΛΑΘΟΣ '' του συγγραφέα που έκανε την κοινωνία να αυτολογοκριθεί και να κοιτάξει σε βάθος όλα αυτά που απειλούν την ανθρωπιά της... Την ανθρωπιά χωρίς σύνορα...

                 Να συμπληρώσουμε ότι από τον ''ΝΕΑΝΙΚΟ ΘΙΑΣΟ'' περνούν παιδιά από διαφορετικές πατρίδες, όπως από την Ελλάδα, την Αλβανία, την Κίνα, την Αίγυπτο. Είναι μαγικό σε κάθε θεατρική τους παράσταση να τα βλέπεις να αποδίδουν με τόσο πάθος τον ρόλο τους , που συγκινεί το κοινό, καθώς αποδεικνύουν ότι όσο υπάρχουν παιδιά, η ελπίδα δεν θα σβήσει από τούτον τον ταλαιπωρημένο κόσμο μας...Κι αυτό,γιατί στα αθώα μάτια των παιδιών, φωλιάζει ακόμη το μεγαλύτερο θε'ι'κό δώρο: η ΑΓΑΠΗ...

                 Και δίκαια φώναξαν όλα μαζί στο φινάλε: '' ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ της ανθρωπιάς, ζητείται ελπίς!!''.... 

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ [ΜΕΡΟΣ 2ο]

                Τα τελευταία έξι χρόνια, έχω αναλάβει-πάντα εθελοντικά- το θεατρικό κομμάτι του Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αμπελοκήπων. Ονομάσαμε την ομάδα, ΝΕΑΝΙΚΟ ΘΙΑΣΟ  και ανεβάσαμε μέσα σε αυτά τα χρόνια, το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ του αγαπημένου μας συγγραφέα και ανθρωπιστή ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, σε διασκευή και διδασκαλία δική μου. Επίσης ανεβάσαμε δυο δικά μου έργα, το ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ και ΣΤΗ ΖΩΗ. Τώρα πρόεδρος είναι ο κος Φαίδων Παπαθεοδώρου, στην αρχή είχα συνεργαστεί με τον εκλιπόντα Στέλιο Δημητριάδη. Τις πρόβες τις κάνουμε στην αίθουσα του Συλλόγου και τις παραστάσεις τις δίναμε για τέσσερα χρόνια στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ και μια φορά στην Τεχνόπολη στο Γκάζι..Προβληματιστήκαμε τα δύο τελευταία χρόνια, γιατί η τιμή στο  ΑΝΕΣΙΣ ανέβηκε και τα έσοδα του Συλλόγου δεν επαρκούν.

                Εφέτος παρουσιάσαμε το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ, στο πολιτιστικό κέντρο Βαφειοχωρίου και Καρολίδου 2. Το πρόβλημα της αίθουσας είναι μεγάλο. Μακάρι να βρισκόταν λύση, γιατί όλοι ξέρουμε ότι ένα θεατρικό έργο πρέπει να παρουσιάζεται στον σωστό χώρο, διαφορετικά μπορεί να χαθεί όλη η αίγλη του.Τόσα χρόνια όλα τα διοργανωτικά έπεφταν στις πλάτες του κου Φαίδωνα. Εφέτος ευτυχώς συμμετείχαν και δυο μέλη του Συλλόγου, η κα Μαρίνα Κατσουλάκη και ο κος Πέτρος Παπαπετρόπουλος . Δεν είδα άλλους  Στο οικονομικό θέμα της κάλυψης της παράστασης  δυσκολεύεται ο Σύλλογος ένεκα των χαμηλών εσόδων. Άλλοτε το έξοδο της βιντεοσκόπησης το μοιραζόμασταν με τα παιδιά του θιάσου. Φέτος ανέλαβε η οικογένεια της Νεφέλης-παιδί του θιάσου- και κάλυψε την βιντεοσκόπηση του θεατρικού και γι' αυτό έχει τις πιο θερμές μας ευχαριστίες.Η οικογένεια της Νεφέλης είχε και πέρσι βοηθήσει στα ηχητικά . Μας έχουν κατα'υ'ποχρεώσει αυτοί οι τόσο ευγενικοί άνθρωποι, αρχίζοντας από την γιαγιά, την εκπαιδευτικό κυρία Δήμητρα Βυτούλη που  τρέχει μαζί μας προς εύρεση αίθουσας και φροντίζει έως και την μέριμνα του Ντι Βι Ντι της παράστασης...Αυτή η γυναίκα ερχόταν από την Κόρινθο κάθε Σάββατο που είχαμε πρόβα, για να πάει να πάρει την εγγονή της και να τη φέρει στην πρόβα, καθ' όσον η Νεφέλη μένει μακριά από τους Αμπελοκήπους και οι γονείς εργάζοντο. Τέτοια θυσία... Κι αυτό, γιατί η κυρία Δήμητρα και όλη της η οικογένεια έχουν πιστέψει στην αξία και στην αναγκαιότητα  αυτού που κάνουμε...

               Ολοι οι γονείς της θεατρικής μας ομάδας, είναι ευγενέστατοι και τα παιδιά προθυμότατα. Κάθε φορά που ολοκληρώνουμε μία παράσταση, οι εκδηλώσεις τους είναι συγκινητικότατες. Με κλείνουν μέσα στην αγκαλιά τους και τα χαμογελαστά πρόσωπά τους, γεμίζουν την καρδιά μου με ανείπωτη χαρά!!! Τα λόγια τους είναι για μένα νέκταρ και νιώθω μια μελένια ανακούφιση!!!Μέσα στον ΝΕΑΝΙΚΟ ΘΙΑΣΟ είναι παιδιά που τα έχω εφτά περίπου χρόνια, όπως την καλή μου Σάρα που ξεκίνησε από την Δ΄Δημοτικού και θα πάει στην Β΄ Λυκείου!!! Σταθερό μέλος και ο Κωνσταντίνος , δυο παιδιά με εξαιρετικό υποκριτικό ταλέντο!!! Και ποιο παιδί μου να πρωτοθυμηθώ!!!! Την Ιωάννα,  την Νεφέλη που ήρθε φιντανάκι χαμηλών τόνων και εξελίχθηκε σε παλλόμενη ηθοποιό, την Χρυσούλα , την Ελεάννα, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα,την Ηλέκτρα,την Θεοφανεία, τον Ευάγγελο, την Ροζαλίντα, τον Μεντί, τον Ρονάλντο,την Αναστασία, την Σάλμα, την Αντιγόνη....Παιδιά που ήρθαν απ' το Δημοτικό και έμεναν μέχρι την Γ΄Γυμνασίου συνήθως και που ανανεώνονταν κάθε χρονιά και με ένα καινούριο μέλος. Δουλέψαμε πολύ στην ομάδα μας. Το ταξίδι που ξεκινάς για το χτίσιμο μιας θεατρικής παράστασης, είναι μαγευτικό... Και για ποιο πράγμα  δεν μιλήσαμε κατά τη διάρκεια της κάθε πρόβας!! Και το τι κάναμε σε κάθε πρόβα!!! Κινησιολογία, σωστή εκφορά λόγου, παίξιμο με συναίσθημα, εκτέλεση χορογραφιών, επεξήγηση κειμένου, αναφορά σε επίκαιρα θέματα που ξεπηδούσαν από την διευκρίνηση μιας πρότασης, μιας λέξης, ενός νοήματος... Η επαφή με την σωστή ελληνική γλώσσα μέσω ενός λογοτεχνικού κειμένου, διεύρηνε τον γλωσσικό πλούτο εκάστου παιδιού, καθώς και του πνευματικούς του ορίζοντες. Πόσο υπερήφανος πρέπει να νιώθει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ βλέποντας ότι οι αξίες και τα νάματα που απορρέουν από το έργο του, φύτρωσαν και γιγαντώθηκαν στις καρδιές τόσων παιδιών... Παιδιών διαφορετικής ηλικίας αλλά και προέλευσης Κι αυτό, γιατί στον ΝΕΑΝΙΚΟ ΘΙΑΣΟ, μετέχουν παιδιά από διαφορετικές πατρίδες: Έχω Εληνάκια, Αλβανάκια, Κινεζάκια και παιδιά από την Αίγυπτο!!! Κι όλα αυτά ενώθηκαν κάτω από το βλέμμα και τις αρχές του φίλου των παιδιών όλης της γης, του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ!!!

          Να μην ξεχάσω να αναφέρω τις δύο κόρες μου: Την Ελπίδα και την Αλίσια που  στάθηκαν λαμπάδες αναμμένες δίπλα μου, όλα αυτά τα χρόνια... Προσέφεραν την βοήθειά τους με χαρά και πάντα ανιδιοτελώς...

                 Είματε ευλογημένοι εμείς οι δάσκαλοι, γιατί μπορούμε να εμφυσήσουμε στις καρδιές των  παιδιών υψηλά ιδανικά και να τα βλέπουμε να ανθίζουν και να  ευωδιάζουν  από αξίες και μια αντίληψη ζωής πολύ ανεβασμένης και εκλεπτυσμένης... Προσωπικά, κοντά στα παιδιά νιώθω πάντα νέα!!!! Με μπολιάζουν με την δροσιά των νιάτων τους, με την αγνή ματιά τους, με την ελπιδοφόρα παρουσία τους και με κάνουν να πιστεύω ότι με τέτοια παιδιά, υπάρχει ακόμα ελπίδα να σωθεί αυτή η γη, να διορθωθεί το μέλλον του κόσμου τούτου...Κι εγώ νιώθω άφατη ικανοποίηση, αν μπορώ να πω ότι έβαλα ένα λιθαράκι στην διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού και συνέβαλλα στην παιδεία του. Γιατί άλλο μόρφωση και άλλο παιδεία... Το ιδανικό  είναι η συνύπαρξη αυτών των δύο...Διότι μόρφωση χωρίς παιδεία είναι ένα όργανο χωρίς φωνή, χωρίς ψυχή, χωρίς πνοή, χωρίς αξίες...Δεν σας κρύβω ότι ένιωσα μεγάλη συγκίνηση, όταν τα παιδιά απέδωσαν με θαυμαστό τρόπο και το δικό μου έργο ΣΤΗ ΖΩΗ... Κατάλαβα ότι είχα μιλήσει στην καρδούλα τους και αυτό μου έφερε δάκρυα χαράς στα μάτια και μια απέραντη γαλήνη μέσα στο είναι μου...

                  Εφέτος, όπως και πέρσι, ένιωσα διπλή χαρά. Είχα και την θεατρική παράσταση του 105ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών και την θεατρική παράσταση  στον Σύλλογο!!! Πού να γεράσεις όταν πίνεις τόση ποσότητα νέκταρ κάθε χρονιά!!!! Συγκλονιστικές στιγμές!!! Απαράμιλλης ομορφιάς συναισθήματα με καθήλωσαν και με ανέβασαν στα ουράνια!!!!!Κι αυτό το οφείλω στα ΥΠΕΡΟΧΑ παιδιά που δίνουν σάρκα και οστά στα όνειρά μας.Όταν βλέπεις ότι αυτό που δίδαξες έχει ανταπόκριση, παίρνεις τα ακριβότερα και πολυτιμότερα εύσημα!!! Και αυτά τα εύσημα, στα καρφιτσώνουν στο μέρος της καρδιάς παιδικά, αθώα χέρια!!!! Το ύψιστο μετάλλιο!!! Χθες έγραψα για το 105ο Δημοτικό. Σήμερα αναφέρθηκα στον Σύλλογο. Εδώ υπάρχουν κάποιες δυσκολίες που πρέπει να βρουν γρήγορα την λύση τους. Όμως τα παιδιά σε κάνουν να παραμερίζεις τις όποιες αντιξοότητες και να τραβάς εμπρός... Να δίνεις την μάχη γιατί σε περιμένουν διάπλατα παιδικά μάτια που επαφίονται στην δύναμη της ψυχής σου, που περιμένουν τόσα από σένα και σε κοιτούν όλο ελπίδα και προσμονή...Δεν μπορείς να τα απογοητεύσεις... Και ορθώνεις το ανάστημά σου και σμίγεις μαζί τους για μια νέα πανέμορφη, πνευματική περιπέτεια!!...

                  Αγαπημένα μου παιδιά, ο Θεός να σας ευλογεί πάντα!!! Να είστε καλά και να προοδεύετε στην ζωή σας. Να μην εγκαταλείψετε ποτέ... Να παλέψετε με πάθος για τα όνειρά σας, μέχρι να πείτε ότι κάνατε το καλύτερο δυνατό για την επίτευξη των στόχων σας και την πραγματοποίηση των ονείρων σας!!! Σας ευχαριστώ από καρδιάς για όσα υπέροχα γεμίσατε την δική μου καρδιά...Οι δάσκαλοι είμαστε τυχεροί γιατί - θα το λέω συνεχώς - με την επαφή μας μαζί σας, παίρνουμε δροσιά απ' την δροσιά σας και νιώθουμε πάντα νέοι!!!Ελπίζω μέσα στην καρδιά σας, να είναι κάπου γραμμένο το όνομα ΠΟΛΥΑΝΘΗ... Στην δική μου καρδιά, υπάρχει ένα ολόλαμπρο μωσα'ι'κό, που κάθε στραφταλιστή ψηφίδα του, έχει πάνω γραμμένο το όνομα κάθε αγαπημένου μου παιδιού!!!! Και αυτή η καρδιά θα φωσφορίζει και θα χτυπάει πάντα, στον ρυθμό του δικού σας τραγουδιού, που δεν γνωρίζει σύνορα, γιατί είναι το τραγούδι της ΑΓΑΠΗΣ !!!!!...ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ [Μέρος 1ο]

                Ήρθε η στιγμή να πω δυο λόγια για τα τεκταινόμενα αυτής της χρονιάς, τώρα που έκλεισε ο κύκλος του σχολικού έτους.Για μένα ήταν υπέροχος, γιατί εκτός από την υγεία που μας χαρίζει ο Ύψιστος, δίνοντάς μας την ευκαιρία να ασχοληθούμε με άλλους τομείς της ζωής μας,ασχολήθηκα με την μεγάλη μου αγάπη το θέατρο μέσα όμως από τα παιδιά. Εφέτος λοιπόν, είχα την τύχη να συνεργαστώ για δεύτερη χρονιά, με το 105ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ με τη καταπληκτική θέα και την επιτυχημένη οργάνωση.  Πέρυσι είχαμε ανεβάσει το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ και φέτος το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, σε δική μου διασκευή και διδασκαλία.

               Η συνεργασία με το εν λόγω σχολείο ήταν θαυμάσια. Ο Διευθυντής κος Νίκος Βογιατζής, μάς επέτρεψε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε στο μαγικό ταξίδι που είναι η συναρπαστική περιπέτεια, του να ανεβάσεις μια θεατρική παράσταση. Ο Σύλλογος Διδασκόντων, αγκάλιασε με θέρμη την προσπάθειά μας, συμφωνώντας ομόφωνα να υλοποιηθεί το πόνημα που αναλαμβάναμε. Ο Σύλλογος Γονέων από κοινού με τον Σύλλογο Διδασκόντων προσέφεραν την οικονομική τους στήριξη, αναλαμβάνοντας την ενοικίαση της θεατρικής αίθουσας και τα σκηνικά έξοδα. Δίπλα μου, αρωγός στην προσπάθειά μας, στάθηκε ο ανεκτίμητος συνάδελφος Νίκος Σπυρόπουλος. Ο Νίκος έχει μεγάλη διοργανωτική ικανότητα, ξέρει να εμψυχώνει και η ευγένειά του είναι απαράμιλλη. Μπορείς να στηρίζεσαι σε αυτόν τον άνθρωπο που πάντα βρίσκει λύσεις και υπογράφω την εκπληκτική του ενασχόληση με τα κοινά. Είναι άριστα ενημερωμένος πάνω στα θέματα που απασχολούν το ευρύτερο σύνολο της κοινωνίας μας.Παλεύει για το σωστό, το οποίο θα βοηθήσει τον απλό πολίτη και  ίσως γι'αυτό κάποτε πολεμήθηκε πολύ. Με αυτόν τον αγωνιστικό χαρακτήρα που έχει, σίγουρα οι αγωνιστές διακεκριμένοι παππούδες του, θα είναι υπερήφανοι για τον ξεχωριστό εγγονό τους και για την σφιχτοδεμένη οικογένεια που δημιούργησε... Ακούραστος, πετυχαίνει με ό,τι βάζει στόχο να ασχοληθεί... Με αυτόν τον άνθρωπο συνεργάστηκα και αλίμονο αν δεν ομολογούσα τα προτερήματά του. Όταν βλέπεις ανθρώπους που το αξίζουν, μην είσαι τσιγγούνης. Πες το ΜΠΡΑΒΟ,γιατί αυτό δείχνει άνθρωπο ανώτερο που δεν φοβάται να αποδώσει τα εύσημα κι εγώ ουδέποτε φοβήθηκα να αναγνωρίσω μιαν αξία. Ο Νίκος έκανε τον αγώνα μου ανώδυνο. Εύρισκα στην έδρα τον καφέ μου, το δροσερό νεράκι μου, την καλή του την κουβέντα. Είχα την σιγουριά ότι οποιαδήποτε δυσκολία συναντήσουμε, θα την ξεπεράσουμε κι έτσι αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στην διδασκαλία του θεατρικού μας. Συζητούσαμε ό,τι με απασχολούσε και ένιωθα ηρεμία από τις εκάστοτε  λύσεις που πρότεινε.Τα παιδιά τον σεβόντουσαν και ο δικός μου ρόλος αγκαλιάστηκε από το πνεύμα της άψογης συνεργασίας και απεριόριστης εκτίμησης.

   

            Κι έτσι κύλησε μια υπέροχη χρονιά...Η διδασκαλία του έργου, οι πρόβες, η μεγάλη ανταπόκριση των παιδιών, με έκαναν ευτυχισμένη.... Περίμενα με χαρά να έρθει η Κυριακή για να ανέβω στο ''βιλαέτι'' που είναι κτισμένο το 105ο Δημοτικό!!!! Ξεχνούσα τους πόνους στο γόνατο, στην μέση, κάθε φορά που η Μαρία ή η Ελευθερία  μου έδιναν τα χεράκια τους να κρατηθώ...''Θα σας πάρω εγώ το κασετόφωνο κυρία!''  ''Δώστε μου τη τσάντα σας κυρία!'' ''Κρατηθείτε από μένα κυρία!'' ή ''Είστε καλά; Τι κάνει ο γατούλης σας;'' ''Θα είμαστε μαζί του χρόνου κυρία Πολυάνθη;''  Μαρία, Ζίνα, Ελευθερία, Φραντζέσκος, Χριστιάννα, Μυρτώ, η άλλη μας Μαρία, τα υπέροχα παιδιά της ομάδας μας...Και πέρσι η Μελίνα, ο Γιώργος, ο Ερμής, η Φοίβη, ο Δαυίδ... Ορθοφωνία, χορευτικά, ανάλυση κειμένου, επεξήγηση γλωσσικών τύπων, μεταφορά συναισθήματος, κατανόηση του ρόλου, των υψηλών εννοιών που πρεσβεύει ο συγγραφέας, να το συναρπαστικό ταξίδι για το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου... Είμαι σίγουρη, ότι τα παιδιά αυτά δεν θα ξεχάσουν ποτέ όσα θαυμαστά φώλιασαν στις ψυχούλες τους με την διαδικασία του χτισίματος της θεατρικής τους παράστασης. Αξίες, νοήματα και ιδανικά θα κυματίζουν μέσα τους, καθώς και το δυνατό χειροκρότημα που δικαίωσε την προσπάθειά τους. Για μένα το μεγάλο παράσημο ήταν οι αγκαλιές που με πήραν τα παιδιά, στο τέλος της παρουσίασης του έργου μας...Και φυσικά τα καλά λόγια όλων των παρευρισκομένων...Και κάπου εδω μπαίνει ο μικρός εγγονός μου που ήρθε από την Καλαμάτα, για να μας κρατήσει η κόρη μου η Αλίσια στην κονσόλα του θεάτρου ΑΝΕΣΙΣ την μουσική μας και που χόρεψε ένα σπέσιαλ τανγκό με το Μαράκι μας!! Ο δεσμός που σφυρηλατήσαμε με όλη την ομάδα,άρρηκτος!!!Μπροστά μου, τα παιδιά αυτά ζωγράφισαν ένα μαγικό ουράνιο τόξο!!!!! Ανέβηκαν επάνω στα ονειρεμένα χρώματά του και με πήραν και μένα μαζί τους!!!!

             Πόσο χαρούμενος  θα νιώθει από εκεί ψηλά ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ που οι  διαχρονικές αξίες του φωτίζουν το πνεύμα των σημερινών μαθητών!!!! Χρυσά μου παιδιά, μας κάνατε ΟΛΟΥΣ υπερήφανους!!!Το σχολείο σας, τους ευτυχείς γονείς σας, τους δασκάλους σας, τον Διευθυντή σας, τον κο Νίκο κι εμένα που σας έδωσα την ψυχή μου και μου την ξαναγυρίσατε φορτωμένη από τις ευωδιές της αγνής καρδιάς σας και την  δροσιά του νεανικού αυθορμητισμού σας!!!!Να είστε καλά αγαπημένα μου παιδιά!!Πάντα γερά και χαρούμενα!! Να πετύχετε στην ζωή σας και να εκπληρωθούν ΟΛΑ τα όνειρά σας!!!!Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που υπάρχετε!!!! Σας φιλώ όλους σας, με όλη μου την αγάπη, η συνταξιδιώτισσα στα όνειρά σας,η πάντα  δασκάλα, Πολυάνθη!!!!  

ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ

              Είναι η δεύτερη φορά που πατάει τα -ηντα... Δεν μπορεί να καταλάβει πώς κύλησαν τόσο  γρήγορα τα χρόνια...Ίσως είναι κοινοτυπία, αλλά όντως, δεν το κατάλαβε...Τώρα που κοιτάζει πίσω, βλέπει ότι δεν χάρηκε τον κάθε σταθμό της ηλικίας της.. ''Μεγάλωσα... Είμαι 40...''  '' Είμαι η μεγαλύτερη όλων... Έγινα 50...'' Τώρα βλέπει ότι η πιο δημιουργική περίοδος ήταν από τα πενήντα ως τα εξήντα της. Γι' αυτό λέει στις κόρες της: ''Μην λέτε πως μεγαλώσατε... Να χαίρεστε την κάθε στιγμή... Σας το λέω: Στα σαράντα σας είστε μικρούλες... Θα τα βλέπετε μετά και θα λέτε: Μου τα 'λεγε η μαμά μου...''

           Τελευταία έχει μια αόριστη ανησυχία... Νομίζει ότι ο χρόνος τρέχει πολύ... Και καθώς τρέχει, την φέρνει όλο και πιο κοντά στο τέρμα... Δεν θέλει να το σκέφτεται... 'Οταν πάει το μυαλό της να ξεφύγει, προσπαθεί να το σταματήσει και στρέφει την σκέψη της κάπου αλλού...Μεγαλώνοντας, άλλαξαν και οι αντιδράσεις της. Είχε πλέξει την ζωή της, άρρηκτα με την ζωή των κοριτσιών της. Ζούσε μέσα από αυτά... Ξαναπέρασε μαζί τους όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης,έδωσε μαζί τους Πανελλήνιες, πήγε σε Ντίσκο μαζί τους, έστηνε τα Χριστούγεννα μαγικά για τις θυγατέρες της. Έτσι, όταν παντρεύτηκε η πρώτη κόρη, σαν να ταρακουνήθηκε το έδαφος κάτω από τα πόδια της... Ξανατραντάχτηκε με το πέταγμα από την μητρική φωλιά, της δεύτερης κόρης... Ποια; Αυτή που παντρεύτηκε από τα 19 κάνοντας του κεφαλιού της...

               Αχ, η ζωή είναι ρόδα που που γυρίζει... Έτσι θα είχαν νιώσει και οι δικοί της γονείς, όταν απαίτησε να παντρευτεί μετά από ολιγοήμηνη γνωριμία... Μήπως άκουσε τους γονείς της; Όχι... Καλά να πάθει λοιπόν για όσα έπαθε... Ευτυχώς που οι θυγατέρες της πήραν γαμπρούς διαμάντια... Φέρθηκαν πολύ καλύτερα από την ίδια... 'Ολα αυτά τα γνωρίζει, όμως δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σωστά τον απόηχο των διαφόρων καταστάσεων. Το μεγάλο τράνταγμα το έφαγε στην σύνταξη. Όταν έμαθε  ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, έχασε την γη κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια της... Λάτρευε την δουλειά της... Ζούσε για το δασκαλίκι... Και τότε την επισκέφθηκε το πρώτο κύμα της κατάθλιψης... Οδυνηρές στιγμές μέχρι να αανασυσταθεί... Ώσπου ήρθε η ευλόγημένη ώρα να ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις με ομάδες παιδιών, κάτι που ως δασκάλα ήταν από τα πρώτα μελήματά της. Και κάπως έτσι ισορρόπησε...

              Δεν μένουν και κοντά τα παιδιά της... Βούλιαξε στο ''Δεν μπορώ'' και δεν αποδείχθηκε η παραδοσιακή γιαγιά... Ποια; Αυτή που λάτρευε τα παιδιά, τους μαθητές της... Στα εγγόνια της ήταν αρκετά απούσα... Τα λατρεύει βέβαια, αλλά δεν βρίσκεται συχνά στις δραστηριότητές τους. ''Οι αποστάσεις  φταίνε'' δικαιολογείται... Και συνάμα, άλλαξε και ο χαρακτήρας της... Λες και τα χρόνια που πέρασαν, πήραν μαζί τους κάτι από την εκρητική ζωντάνια της. Παλιά, χείμαρρος ευθυμίας, πρωτιά στις συζητήσεις, το επίκεντρο της παρέας, με τα αστεία, τις χαριτωμένες, πικάντικες εκφράσεις, τις έξυπνες ατάκες... Η παρουσία της; Μια θεατρική παράσταση κεφιού και ζωντάνιας...

          Σιγά-σιγά χαμήλωσαν... Έπεσαν οι τόνοι... Αποτραβήχτηκε... Περισσότερο ακούει... Σαν να συμβιβάζεται... Σαν αχνή μοιρολατρεία...''Ε,κι αν το πω, τι θα γίνει; Άσε τους άλλους να μιλούν... Εγώ αρκετά μίλησα...'' Θεωρεί ότι τελικά ελάχιστα μπορεί να αλλάξει... Ως δασκάλα μάχιμη, είχε πολλές ελπίδες... Ότι γαλουχεί το αύριο... Ότι τροφοδοτεί το μέλλον με πιθανούς σωτήρες, με κάποια υπέροχα μυαλά που θα επέμβουν δυναμικά και λυτρωτικά στην τύχη του κόσμου... Τώρα λιμνάζει σε ακύμαντα νερά...Δεν θα προλάβει να δει ολοκληρωμένους κάποιους στόχους.. Ας πούμε να δει τελειωμένη την αναστήλωση του Παρθενώνα.. Να ακούσει πως καθάρισαν οι θάλασσες από τα πλαστικά... Να βγει νόμος που θα έχει ισχύ για την προστασία των ζώων...Να δει να εξαλλείφεται η παιδική κακοποίηση και εκμετάλλευση...Πονάει που ο άνθρωπος εξαφάνισε το 60 τοις εκατό του ζωικού βασιλείου... Δεν μπορεί να αντέξει τέτοια εγκληματική συμπεριφορά προς τα αθώα πλάσματα του πλανήτη μας... Άρα ούτε αυτό θα διορθωθεί;Τι ναπεριμένει από άτομα που βιαιοπραγούν, βεβηλώνουν και εκμεταλλεύονται μικρά παιδιά; Οπότε ούτε η παιδεραστία θα εξαφανιστεί; Επομένως, τι θα αφήσει πίσω της; Προς τα πού θα πηγαίνει ο κόσμος όταν αυτή θα εκλείψει; Δεν θα πάρει μαζί της φεύγοντας μια ελπίδα για το μέλλον της γης;; Αγωνιά για το αύριο, για τους αγαπημένους που θα μείνουν πίσω...Θα έρθει ποτέ η στιγμή που ο άνθρωπος θα νοιάζεται πραγματικά για τα προβλήματα γύρω του και θα πάψει να αυτοκαταστρέφεται;Προς τα πού πάει το ανθρώπινο είδος; Πάμε κατά κρημνόν; Πάμε στην άβυσσο;Τόσες σκέψεις τις τριβελίζουν το μυαλό και θολώνουν την γαλήνη της. Και τα χρόνια περνούν τόσο βιαστικά...Δεν θα προλάβει ούτε τα ποιήματά της να εκδώσει... Κάνει ό,τι μπορεί στο μέτρο του δυνατού, ό,τι περνάει από το χέρι της για να βάλει ένα λιθαράκι στο κτίσιμο της ζωής με κάποια άλλα μέτρα, ανθρώπινα, με ιδανικά και αρχές...Δεν θέλει να πάψει να παλεύει κι ας μπήκε προ καιρού στα δεύτερα -ήντα...

               Μέσα της νιώθει νέα...Νέα, αλλά με άλλες αντιλήψεις από εκείνες των 20 χρόνων... Πείρα λέγεται αυτό.. Και αυτή η πείρα μετέτρεψε το τρανταχτό γέλιο σε σεμνό χαμόγελο, την φουριόζα συμπεριφορά σε μελαγχολική  έκφραση... Πόσο ετών είναι; Στην καρδιά της θα πει σαράντα... Τα γόνατα και η μέση της, τής θυμίζουν πόσο πραγματικά είναι...

          Όσο δούλευε, ένιωθε ότι προσφέρει ουσιαστικά... άρα άξιζε... Τώρα ανησυχεί... Κάπου έχει αφεθεί... Δεν ενεργοποιείται... Φλερτάρει με τη κατάθλιψη... Την ατενίζει και ξέρει ότι κάπου έχει μολυνθεί από τον γκρίζο ιστό της. Ευχαριστεί τον Θεό που οι αγαπημένοι της και η ίδια είναι καλά. Τότε; '' Μα, α υ τ ό είναι η κατάθλιψη '' είπε ο ειδήμων... Να έχεις εκείνα που έχουν σημασία και να μην μπορείς να χαρείς...Κι η μοναξιά... Πολλές ώρες μόνη...Δεν δραστηριοποιείται όσο θα έπρεπε... Ούτε κάνει κάτι για να δραστηριοποιηθεί... Φωτεινές εξαιρέσεις οι θεατρικές παραστάσεις που διοργανώνει με επιτυχία...Κοντά στα παιδιά ξεχνιέται, εμπνέει, δημιουργεί... Και το γράψιμο... Μεγάλη ψυχική τόνωση και εκτόνωση...

           Από την άλλη, δεν μπορεί πολλές μέρες και με πολλούς παρέα... Θέλει την ανθρώπινη παρουσία, αλλά με μέτρο. Μετά από μια έντονη μέρα, μαζεύεται στο καβούκι της, στην φωλιά της και πίνει τον καφέ της   μοναχικά. Κι έτσι ξεκουράζεται ψυχικά...Μέγα βάσανο το οικονομικό... Εφιάλτης. Χωρίς δικό της σπίτι, σε ενοίκιο... Και η σύνταξη δεν φτάνει... Τα γόνατα δεν ανεβαίνουν πια στα λεωφορεία. Πρέπει να πάρει ταξί για να δει τα εγγόνια της.Μεγάλο το ποσό. Ακόμα και για δώρα δυσκολεύεται... Κι αυτό πονάει πολύ... Τα παιδιά της, λένε πως  αν ήθελε θα τα κατάφερνε... Απλά έχει αφεθεί και βολεύεται στο ''δεν μπορώ οικονομικά'' ή  ''δεν μπορώ από τα πόδια μου''... Λες να έχουν δίκιο; Δεν ξέρει... Ώρες-ώρες νιώθει πως δεν την καταλαβαίνει κανείς... Μπορεί να νιώθει λάθος. Το παραδέχεται... Για πολλά δεν είναι σίγουρη... Για πολλά έχει αμφιβολίες...

           Και η ανασφάλεια που νιώθει... Είναι και ενοχική... Για όλα φταίει αυτή... Πιθανότατα δεν αγαπάει όσο έπρεπε τον εαυτό της... ''Έχεις φτιάξει μια κατάσταση και βολεύεσαι... Έτσι, το να μην προσπαθείς, το θεωρείς φυσικό... Σ' έχει φάει το μέσα...''  Λες να έχουν όντως δίκιο; Πιθανότατα... Ίσως δεν προσπαθεί αρκετά.... Μα αυτό δεν είναι η κατάθλιψη; Δεν έχει τραβήξει και λίγα στην ζωή της...Και έπρεπε πάντα να βρίσκει λύσεις μόνη της σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε δυσπρόσιτο, δυσκολοδιάβατο μονοπάτι...

            Αν ήταν γυμνασμένη... Αν είχε καλλίγραμμες και ανάλαφρες γάμπες... Αν δεν πονούσε η μέση της... Αν είχε οικονομική ευρωστία... Αν είχε βρει τον ''άνθρωπό της''... Αν... Αν... Αν... Μήπως αυτό λέγεται γήρας; Μήπως αυτό λέγεται τρίτη ηλικία;  ''Αγνοείται ηλικιωμένος ετών 60 '' λέει το Άμπερ Αλέρ στην τηλεόραση... Και μένει ενεός... Εξήντα ετών ηλικιωμένος την σήμερον ημέρα;....

          ''Θεέ μου! Σε παρακαλώ, συνέχισε να μας χαρίζεις υγεία! Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ γι' αυτό... Τώρα, οι πόνοι στις αρθρώσεις, η μελαγχολία, ο φόβος για το αύριο, η ξαδέλφη κατάθλιψη, ίσως πρέπει να το πάρει απόφαση ότι αποτελούν αποδειχτικά στοιχεία, του ότι είτε της αρέσει είτε όχι, βρίσκεται τελικά στο ομιχλώδες τοπίο της τρίτης ηλικίας...

           Κι ευχαριστεί τον Θεό που την αξίωσε να φτάσει εδώ. Τα χρόνια που θα έρθουν, ας βοηθήσει η Παναγία να είναι χρόνια ήρεμα, αξιοπρεπή και ανώδυνα... Τότε το ηλιοβασίλεμα θα είναι τρυφερό, μελαγχολικό, αλλά ελπιδοφόρο και γαλήνιο... Μακάρι!...