ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Μπορεί του κόσμου τα καλά στο σπίτι σου να τα 'χεις...
Γερά παιδιά να σου 'δωσε της Παναγιάς η χάρη.
Μπορεί να στέκεις όρθια, να μην σου λείπει ο ζήλος
μα εσύ, κάπου στα μέσα σου, κάποιο μαράζι κρύβεις...

Ευχαριστείς τον Ύψιστο για όσα σου 'χει στείλει
και ικετεύεις ταπεινά, να σας προσέχει πάντα...
Όμως βαθιά στο είναι σου, νιώθεις ανησυχία
και ντρέπεσαι παράπονο να βγάλεις, που δεν στέκει...

Τι να συμβαίνει άραγε σ' αυτόν τον ψυχισμό σου;
 Γιατί σφίγγουνε δάχτυλα το στέρνο σου το βράδυ;
Γιατί ομίχλη κίτρινη το στόμα σου ξεραίνει
κι αρνείσαι έξω να βρεθείς, στην στράτα να βαδίσεις;

Κατάθλιψη το είπανε το γκρίζο πάπλωμά σου...
Σκέλεθρα - δάχτυλα κρατούν το γέλιο μην ανθίσει...
Πέπλα πυκνά σου παίρνουνε τ' αέρι απ'τα πνευμόνια
και σε κρατούν αιχμώλωτη, δεσμώτη Προμηθέα...

Προσέχουν μη χαμόγελο στα χείλη αναβλύσει...
Ό,τι χαρούμενο, καλό, στον πάγκο το μεριάζουν.
Δεν σε αφήνουν να χαρείς με τις χαρές που έχεις
και σε βαστούν στην κάμαρη, σαν όμηρο δεμένη...

Αν νιώσεις το γλυφό νερό στα χείλη σου να φτάνει,
πρέπει να τρέξεις παρευθύς, αμέσως για βοήθεια.
Εκεί θα εύρεις γιατρειά, θα διώξεις το σκοτάδι
και θ' αποχτήσεις δύναμη, το τέρας να παλέψεις...

Γιατί για τέρας πρόκειται που όλα τα μαυρίζει.
Με τις αρπάγες σε κρατά να μην χαρείς τον ήλιο,
να μην γελάσεις σαν βρεθείς με τα παιδιά, τα εγγόνια
και την ζωή να μην την ζεις, κρυμμένη στις καμάρες...

Βοήθεια την κατάθλιψη να διώξεις,πρέπει να 'χεις.
Ο δρόμος θα 'ναι δύσκολος, θε να σε σέρνει πίσω.
Μα εσύ στάσου στα πόδια σου και δέξου την βοήθεια,
για να παλέψεις δυνατά, να μην το βάλεις κάτω...

Και θα 'ρθει εκείνη η χαραυγή που τόσο καρτερούσες!
Ηλιόφωτη, ηλιόχαρη στο στήθος σου θα λάμψει!
Θε ν' ανασάνεις δυνατά, φρέσκο, καθάριο αέρα
και μιά ζωντάνια θαλερή μες στο μυαλό θ' αστράψει!

Και θα μπορείς πια να χαρείς όσα ο Θεός σου δίνει...
Ελεύθερη από βαριές, πυκνές ανησυχίες...
Θα πάψεις σαν αερικό να σέρνεσαι στο δώμα
και θα προφτάσεις την ζωή που δίπλα σου κυλούσε...

Χαρά μεγάλη θα γευτούν για σένα οι δικοί σου,
γιατί κι αυτοί πικραίνονταν όσο απούσα ήσουν.
Τώρα ν' ανοίξεις διάπλατα παράθυρα και θύρες,
για να ορμήσει μέσα σου, λυτρωτικός ο ήλιος!!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πολλές φορές δεν ημπορώ μονάχος μου ν' αντέξω
στις σκοτοδίνες της ζωής που γύρω μου στρουφίζουν
και θέλω κάπου να πιαστώ σαν νιώθω μπερδεμένος
και να σηκώσω το κορμί απ΄ το βαθύ το τέλμα.

Αργά τότε τα μάτια μου σε Σένα τα καρφώνω,
εκεί στο εικονοστάσι μου που στέκεις με τους άγιους...
Τα μάτια -λίμνες θαλπωρής- στο πρόσωπο το θείο
και στην αγκάλη σου βαστάς τον θε'ι'κό βλαστό σου...

Σε Σένα και στον Γιόκα Σου, στέλνω τις προσευχές μου.
Και ξέρω ότι τις ακούς γλυκιά μου Παναγία...
Μία μικρή, κοινή θνητή, Εσένα ικετεύω
και τις χρυσές ακτίνες σου, στο διάβα μου τις βρίσκω...

Αξίωσέ με πάντοτε στην σκέψη Σου να μ' έχεις.
Να είσαι φάρος στην ζωή εκείνων π'αγαπάω.
Να μεσιτεύεις στον Χριστό, πανάχραντη Μαρία
για όλους μας και, σταθερά, τον δρόμο να μας δείχνεις!...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

α] Το μεγάλο πλήγμα της πατρίδαςμας.Η Μικρασιατική καταστροφή.Η Ιωνία εάλω!!!Ό,τι πιο σπαραχτικό και επώδυνο έζησε τα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός...Στους αμέτρητους νεκρούς,στον ματωμ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

α] Τ ένο ξεριζωμό, στους βιασμούς, στο αίμα, στην αμείλικτη συντριβή, ας σταθούμε για λίγο με πληγωμένα φτερά και  χαμένο το όραμα της Μεγάλης Ιδέας.

                  Η ΙΩΝΙΑ ΕΑΛΩ!!!!!

Μιά ιστορία χιλιάδων χρόνων και ένας ακμάζων πολιτισμός, έγινε στάχτη από τους βαρβάρους και την προδοσία των συμμάχων...Κλαίει κάθε Έλληνας και ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ!!...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

β]            Κριτική

ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ  ''ΜΑΛΛΟΥΣΑ''

Μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Μια συναρπαστική γυναίκα. Μια εξαίρετη γνώστης της ελληνικής γλώσσας, την οποίαν χειρίζεται με καταπληκτική μαεστρία. Ύφος αναγνωρίσιμο, μεθυστικό.

        Μπορεί όλοι να γνωρίζουμε πάρα πολλές λέξεις, δεν τις χρησιμοποιούμε όμως οι περισσότεροι. Η Γεωργία Αγγελοπούλου τις έχει κάνει  κτήμα της και ρέουν αυθόρμητα,ορμητικά και φυσικά στον γραπτό της λόγο. Μια πανέμορφη θάλασσα γλωσσικού πλούτου τα έργα της, όπως το μυθιστόρημά της ''ΜΑΛΛΟΥΣΑ''.Δυνατό, αισθαντικό, παθιασμένο. Στιγμές- στιγμές είναι απόλυτα ποιητικό. Μπαίνει κατευθείαν στην καρδιά σου το γλωσσικό της ιντερμέτζο και μένεις ενεός μπροστά στον πανέμορφο χείμαρρο της λεκτικής της ευφυ'ί'ας.Νιώθεις συνεπαρμένος από την μαγευτική ομορφιά της γλώσσας μας που ξεδιπλώνεται μπρος σου, πλανεύτρα,ποικιλόμορφη από την παθιασμένη εκφορά του λόγου της συγγραφέως Αγγελοπούλου.

         Ευχαριστούμε κυρία Γεωργία που μας θυμίζετε την απέραντη ομορφιά της ελληνικής γλώσσας και μεταλαβαίνουμε των αχράντων μυστηρίων της.

        Διαβάζοντας το βιβλίο κατακλύζεσαι από πλήθος έντονων συναισθημάτων και από ολοζώντανες πλανεύτρες εικόνες, Είναι ένα πυρωμένο ξεχείλισμα ψυχής, μια έκρηξη ηφαιστείου που την λάβα του συνθέτουν οι στεναγμοί και οι έγνοιες των πιο βαθιών, συνταρακτικών συναισθημάτων. Νιώθεις την καρδιά που πάλλεται και το κορμί που αναρρριγά από το ισχυρό, καταλυτικό  σφιχταγκάλιασμα του ερωτικού μεθυσιού και της σπαραχτικής και εξυψωτικής αγάπης.

            Εύχομαι να είστε πάντα γερή και δημιουργική, στον υπέροχο κόσμο που έχετε επάξια αναρριχηθεί!! Πάντα μπροστά!!!

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ

Τέσσερις γάτες ζούσαμε στο σπιτικό ετούτο.
Δυό θηλυκές, δυό ρσενικές σαν ζωγραφιές σε κάδρο.
Κοντέσα με τιγρέ θωριά η όμορφη Μαλού μας
και η Ζουζού μιά τρίχρωμη, πικάντικη φατσούλα!

Τα δυό αγόρια δίδυμα, εγώ ο Ερμής κι ο Πάρης,
πορτοκαλιοί, πανέξυπνοι π' όλο παιχνίδι θέλουν!
Ποτέ μας δεν μονιάσαμε μαζί με τις κυρίες!..

Η μάνα μας εχώρισε στην μέση το τριάρι.
Από ετούτη την μεριά το σπίτι των θηλέων
κι από την άλλη την μεριά των αγοριών το σπίτι...

Την πόρτα την ενδιάμεση την άνοιγε η μητέρα,
όταν στο σπίτι ερχότανε μετά απ' την δουλειά της.
Τότε συναντιόμαστε κι οι τέσσερις στην σάλα
και στο μυαλό μας ήτανε να δείρουμε τις κόρες.

Έτσι και τις στριμώχναμε, γινόταν πανηγύρι!
Τούφες παντού πετάγονταν στην σύρραξη επάνω!
Κουβάρι εγινόμασταν κι η μάνα φοβισμένη
μη γίνει κάν'ατύχημα, στην μέση εφορμούσε!...

Κι ενώ εμείς αργότερα μπήκαμε στην φαμίλια
-τ' ολμολογώ -  δεν δείξαμε τον σεβασμό που πρέπει
προς τις αρχόντισσες τις δυό, τις εύμορφες κυρίες
κι η μάνα μας δεν πίστευε το θράσος το δικό μας...

Όμως η μαμά, μάς λάτρευε κι όλους μας στην αγκάλη
συχνά- πυκνά μας έσφιγγε, μας φίλαγε στα μάτια
και την καλύτερη τροφή πάντα μας κουβαλούσε
και οι διακοπές δεν πήγαινε, μην μας αναστατώσει!!

Μα, κάποτε, χρόνια μετά, άστρο η Μαλού εγίνη
και η Ζουζού κάποια χρονιά επήγε να την έβρει...
Πριν λίγο και ο Πάρης μου, για συντροφιά επήγε
κι έμεινα μόνος μου εγώ με την μαμά στο σπίτι...

Πώς πέρασαν τόσες χρονιές!Ούτε το αντελήφθη...
Περάσαμε τόσο καλά μες στην φωλιά της μάνας!
Χορτάσαμε φα'ί' καλό, δροσιά το καλοκαίρι
'και ζέστα σαν χειμώνιαζε κι ερχότανε το κρύο...

Τώρα οι δυό μας μείναμε...Εγώ, ο Ερμής, κι η μάνα.
Και κοίτα τύχη! Είμαστε στην ίδια ηλικία!
Μόνο που της ασπρίσαν  τα καστανά μαλλιά της,
ενώ εγώ πανέμορφος και κούκλος είμαι πάντα!

Γινήκαμε αυτοκόλλητοι! Δεν κάνω μακριά της!
Μου φέρνει και τις πιο γκουρμέ κονσέρβες για να φάω!
Κι εγώ όπου καλόμαθα την σάλτσα γλείφω πάντα
και κάνω σκέρτσα διάφορα να την ευχαριστήσω!

Ο αδελφός μου ήτανε κούκλος σωστός και φίνος!
Εγώ έχω άλλην ομορφιά! Φέρνω σ'αλεπουδίτσα!
Λοξά ματάκια και λεπτή τριγωνική φατσούλα
και πουρπουρίζω δυνατά σαν έρχετ' η μαμά μου!

Την σκουντουφλάω να ξυπνά, απ' το πρωί στις έξι!
Και έξι το απόγευμα στηλώνομαι μπροστά  της
και την κοιτώ ερμητικά ακίνητος, στα μάτια
να της θυμίσω: έφτασεν η ώρα για να φάω!

Κοιμόμαστε αγκαλιαστά ή πάω στο πλευρό της.
Έτσι κοιμόντουσαν παλιά και τ' άλλα μου τ' αδέρφια.
Κι αν κάποτε μου λείψουνε, πηδώ στα γόνατά της
και κουτουλάω το χέρι της γλυκά να με χα'ι'δέψει...

Μακάρι όλοι να 'χουνε μάνα σαν την δικιά μου.
Εκεί έξω τα αδέσποτα να βρουν κάποιο λιμάνι
και να χορτάσουν ζεστασιά, απέραντη αγάπη,
γιατί πολλά υποφέρουνε μονάχα μες στην πλάση...

Ενώ έχω ονυχοδρόμιο, ούτε το πλησιάζω!
Θα ξύσω τα νυχάκια μου στου καναπέ το πλά'ι'.
Καμία παρατήρηση δεν παίρνω και σαλτάρω,
σαν τίγρης στο ψηλότερο ράφι της εταζέρας!!

Κανόνες έβαλα στο σπίτι μας για μένα,
όπως και τ' αδερφάκια μου δικούς τους είχαν βάλει.
Έτσι εξηγήθηκα καλά πως  μ ό ν ο ν    ό τ α ν  θέλω
ε γ ώ, αγάπες θα γευτώ κι όχι σαν θέλουν άλλοι!!

Τις καμπουρίτσες αρχινώ και τρέχω σαν ελάφι
να πιάσω το αόρατο που μόνο εγώ το βλέπω!
Και ύστερα ξαπλώνομαι στο πλά'ι' της μητέρας
που βλέπει τηλεόραση ή όλο κάτι γράφει...

Της δείχνω την κοιλίτσα μου κι αυτή με καμαρώνει.
Με χάδια έρχεται γλυκός ο ύπνος και στους δυό μας...
Κάποια στιγμή θα σηκωθεί τα φώτα για να σβήσει,
για νά'ρθει πάλι το πρωί ο γελαστός μας ήλιος!!...

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΞΗ

Καλή μαθήτρια δεν ήμουν στο σχολειό...

Δεν πήρα άριστα στον έλεγχο ποτέ.

Βουνό φαινόντουσαν τα λόγια του βιβλίου...

Δεν είν' η γλώσσα μου, η γλώσσα αυτή Θεέ!...

Δώ πέρα ήρθαμε για νά 'βρει ο πατέρας

δουλειά να θρέψει το μικρό μας σπιτικό.

Δουλειά δεν βρήκε, βρήκε όμως η μητέρα,

σκάλες να πλένει με πολύ μικρό μισθό...

Την αδελφή μου την παντρέψαμε μικρούλα,

προτού το Λύκειο τελειώσει η καψερή,

μπας και η τύχη της ξανοίξει κι ευτυχίσει

κι εμείς πιο λίγοι ν' αρπαχτούμ' απ' την ζωή.

Στην Πέμπτη τάξη πάω φέτος στο σχολείο.

Δασκάλα αλλάξαμε, μου φαίνεται καλή.

Κάνει ερωτήσεις που μπορώ να απαντήσω,

νιώθω ανακούφιση, δεν νιώθω πια ντροπή...

Με βοηθάει σ' ό,τι πω και σ' ό,τι γράψω.

Αυτοπεποίθηση πρωτόρθε στην καρδιά!

Βαθμούς τους πρέποντες θα βάλει, μα θα έχω,

δέκα στο σχέδιο και στα θεατρικά!!!!

Λοιπόν εφέτος μου αρέσει το σχολείο!

Φέτος να λείψω, δεν το σκέφτομαι ποτέ!

Κάτι καινούριο θα γενεί την κάθε μέρα,

γίναμε φίλοι σαν λουλούδια στον μπαξέ!!

Φωτοτυπίες κι όλο κάτι απ΄το γραφείο,

μου λέει η κυρία ν'ανεβάσω τακτικά.

Δεν είμαι αόρατη εφέτος μες στην τάξη,

πρώτη φορά που με προσέχουν τα παιδιά!

Επήρα ρόλο και τον έπαιξα σπουδαία!

Όλοι χαρήκαμε με το θεατρικό!

Τι ευτυχία που θα έχουμε του χρόνου

την ίδια απίθανη δασκάλα-θησαυρό!!!!

----------------------------------------------------------------

Μεγάλο τράνταγμα για ένα παιδί που μεταναστεύει σε άλλη χώρα η οικογένειά του,  με όνειρο  μια καλύτερη ζωή... Αφήνει φίλους, συγγενείς, συνήθειες αγαπημένες...Τοίχος μπροστά του το άγνωστο... Και η ξένη γλώσσα; Οι άγνωστοι μαθητές; Πώς θα το αντιμετωπίσουν; Θα καταφέρει να ενσωματωθεί στην ομάδα;Θα είναι τυχερό αν το σχολείο έχει προκαταρτική τάξη για να μάθει πρώτα την γλώσσα... Συνήθως, το παιδί εντάσσεται σύμφωνα με την ηλικία του στην ανάλογη τάξη και τις δύο πρώτες ώρες της Γλώσσας το στέλνουμε στην Α΄Η Β΄τάξη και μετά ξαναγυρίζει στην κανονική τάξη του, καταλαβαίνει ή δεν καταλαβαίνει...Εδώ ο δάσκαλος πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του..Πρώτα-πρώτα να έχει πάντα στο μυαλό του την ένταξη του νέου μαθητή στο τμήμα του.Να μιλάει συνεχώς στα παιδιά του για την αδελφοσύνη και να προσπαθήσει να γίνει αγαπημένο μέλος το ξένο παιδί στην ομάδα του...Πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις συμπεριφοράς και πιθανότερο, αν το παιδάκι δεν γνωρίζει την καινούρια γι΄αυτόν γλώσσα, να χρειαστεί να εξηγεί ακόμα και στην αριθμητική έννοιες , κάτι που θα γίνει πολύ έντονο στα μαθήματα των ελληνικών, αλλά και της ιστορίας και των άλλων μαθημάτων, που θα είναι το μάθημα σε πυκνογραμμένες σελίδες..Αν το τμήμα έχει πολλά ξένα παιδάκια, όλοι έχουμε ακούσει από κάποιους γονιούς: '' Μα, φοβάμαι πως το τμήμα θα πάει πολύ πίσω με τόσα παιδιά άλλων χωρών που έχουμε...Θα αναγκάζεστε να καθυστερείτε για να τους εξηγείτε και σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν...Κρίμα...''  Ο δάσκαλος έχει να αντιμετωπίσει πολλά, αλλά με το ηθικό κύρος του και την άδολη αγάπη προς ό λ α  τα παιδιά του, θα τα καταφέρει...Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, που τα αλλοδαπά παιδάκια, όχι μόνον εντάχθηκαν γρήγορα, αλλά και θριάμβευσαν, αριστεύοντας και πρωτοστατώντας σε  όλα τα μαθήματα.Στο χέρι του δασκάλου είναι να τονώσει πρώτα από όλα  ηθικώς τα παιδιά, προσφέροντάς τους την συνεχή υποστήριξή του, δίνοντάς τους δυνατότητες να αγαπηθούν από τους συμμαθητές τους και κυρίως να τα βοηθήσουν να νιώσουν άνετα και ίσοι  με αυτούς...Δύσκολο το έργο του δασκάλου, αλλά και υπέροχο συνάμα...Γι' αυτό και το έργο του  θεωρείται ιερό και λέγεται  λειτούργημα....

ΟΤΑΝ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΘΕΛΕΙ...

Την αγαπάω την κυρία μου γιατί

δεν κάνει μάθημα μονάχα μες στην τάξη...

Για χίλια θέματα μιλάει τακτικά

και συζητάμε για όσα γίνονται στην πράξη...

Προχθές ελέγαμε πως δεν χτυπάμε πια,

ούτε ζωάκι, ούτ' αδέρφι, ούτε φίλο

και μας ερώτησε αν κάποιων οι γονείς

την τιμωρία την μετράνε με το ξύλο...

Χέρια σηκώθηκαν πολλά και με φωνές!

Κουράγιο πήρα και εσήκωσα το χέρι

κι είπα σιγά ότι ο πατέρας μου προχτές,

πάνω στην πλάτη μου τον πλάστη είχε φέρει...

''Τον πλάστη γι' άνοιγμα του φύλλου εννοείς;

Αυτόν που έχουμε για πίτες στην κουζίνα;''

με ξαναρώτησε η δασκάλα μου βραχνά

κι είδα στα μάτια της να σβήνει μιάν αχτίνα...

Παιδιά τιτίβιζαν τριγύρω βιαστικά,

να πει ο καθένας την δική του ιστορία.

Σαν είπα ''Ναι!'' σαν να ξαστέρωσε η καρδιά

κι ένιωσα πάνω μου ένα χάδι από την κυρία...

Άλλου του τράβηξε τ' αυτί του η μαμά

κι άλλην στα πόδια την εκτύπησε ο πατέρας.

Άλλον τον μπάτσισε η μητέρα του προχτές,

γιατί δεν έφερε το διάβασμά του εις πέρας...

''Ενώ οι γονείς σας είναι η νέα μας γενιά,

βλέπω με λύπη πως πολλοί, το να κτυπούνε

το θεωρούνε μία λύση βιαστική

που θε να κάνει τα παιδιά τους να ακούνε...

Μα είναι λάθος, σας το λέω σοβαρά.

Θα έχουμε έκτακτη συνέλευση γονέων...

Γράψτε πως θέλω την Τετάρτη να τους δω

και θα λυθούν τα θεματά σας όλων, πλέον...''

Είπε η δασκάλα κι εσηκώθη βιαστική

τούτα να γράψει και στον πίνακα επάνω.

Μετά στο μάθημα γυρίσαμε ξανά

κι εγώ με όρεξη την άσκησή μου, κάνω.

Δεν ξέρω τι  έγινε  σαν ήρθε η στιγμή...

Δεν ξέρω  τι είπε η δασκάλα στους γονείς μας...

Μα φύγαν όλοι με χαμόγελο πλατύ

και αγκαλιάζαν την δασκάλα οι συγγενείς  μας...

Για τα προβλήματα του καθενός παιδιού,

είχε η κυρία πάντα κάτι να προσφέρει...

Συχνά μιλούσε με πατέρα και μαμά

κι όταν χωρίζανε της έσφιγγαν το χέρι...

Με την μητέρα την δική μου κι αδελφή,

πολλά η δασκάλα μου είχε τώρα πάρε-δώσε...

Πάντως με πλάστη δεν τις έφαγα ξανά

κι ούτε ξανά 'πα: ''Τις σφαλιάρες Θεέ μου λιώσε''...

Κι αντί να τρέχω να βαράω τα παιδιά,

στο διάλειμμα έμενα μαζί με την κυρία

μέσα στην τάξη,και κλωσσόπουλα πολλά

γύρω της έρχονταν και θέλαν...ιστορία!!!

Δεν ήμουν τώρα ο αδιάβαστος νταής...

Έγινα μέλος αρεστό μες στην ομάδα!

Επήρα μέρος στο μεγάλο θεατρικό

και συγκινήθηκα σαν σήκωσα την δάδα!!

Τώρα μεγάλωσα και πάω στην Σχολή!

Μεγάλος σεφ θε να γενώ κάποιαν ημέρα!

Μα την δασκάλα μου ποτέ δεν την ξεχνώ

κι όταν την βλέπω, την σηκώνω στον αέρα!!

Την αγκαλιάζω, της φιλάω τα μαλλιά,

όπως μου φίλαγε πριν χρόνια τα δικά μου...

Δεν θα ξεχάσω το τι έκαμε για με...

Τέτοια δασκάλα θέλω νά 'χουν τα παιδιά μου!!!

-------------------------------------------------------------------------------------

Ο δάσκαλος, όταν θέλει μπορεί να κάμει θαύματα... Μπορεί να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες και με τον τρόπο του να βοηθήσει τον κάθε μαθητή του ξεχωριστά... Αρκεί να μην κουραστεί ποτέ... Το δασκαλίκι σε θέλει ΠΑΝΤΑ όρθιο στις επάλξεις, μάχιμο....Απ' την στιγμή που μπαίνεις στην τάξη, ξεχνάς αν το παιδί σου που το προσέχει η γιαγιά έχει πυρετό, αν βρίσκεσαι στα πρόθυρα διαζυγίου, αν ο πατέρας σου δεν είναι καλά... Αυτά τα ξαναθυμάσαι, όταν σχολάσεις και γυρίσεις σπίτι σου...  Και αυτό το ποίημα στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, μάλιστα είναι μία από τις περιπτώσεις που έχω ασχοληθεί ξεχωριστά. Η μεγάλη χαρά του δασκάλου, είναι όταν βλέπει ότι οι αγώνες του δεν πήγαν χαμένοι και μπόρεσε να βάλει ένα σημαντικό λιθαράκι για να γίνει η ζωή του μαθητή του καλύτερη...Γι'αυτήν την υπέροχη ικανοποίηση, το λειτούργημα του διδασκάλου, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο, ή μη μόνον του ιατρού...Ο δάσκαλος παιδαγωγεί και μορφώνει...Φωτίζει ψυχές και σμιλεύει χαρακτήρες... Αρκεί να το θέλει ολόψυχα αυτό που κάνει. Τότε μόνον θα μείνει στην μνήμη των μαθητών του, φωτεινή αναφορά, για πάντα!!....

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ...

Τι βάσανο να είσαι από τα ξένα!

Μονάχος,σ' ολοκαίνουργιο σχολειό...

Τι βάσανο για σε: Παιδί κανένα

δεν ξέρεις... Καταπίνεις τον λυγμό...

Ο αδελφός σου ο μεγάλος, κάτι ξέρει...

Κοντά του τρέχεις απ' την τάξη του σαν βγει...

Ή δ' άλλως στέκεις σαν πουλάκι που προσφέρει

εικόνα θλίψης λουλουδιού, πριν μαραθεί...

Θα δεις, θα έρθουνε καλύτερες ημέρες!

Ήδη η δασκάλα σου μιλάει στα παιδιά,

ψηλά να στήσουνε τις όμορφες παντιέρες,

που ζωγραφίζουν την αγάπη στην καρδιά!

Του αδελφού σου η δασκάλα σαν σε είδε

μόνος στον τοίχο ν' ακουμπάς σιωπηλός,

ήρθε κοντά σου και το χέρι σου επήρε,

γλυκά σου μίλησε κι εσύ 'σουν ντροπαλός.

Το προσωπάκι σου τ' αγνό, σαν ναν' γραμμένο

δείχνει πανέμορφα τι κρύβεις στην ψυχή,

γι' αυτό η δασκάλα σε θαρρεί ζωγραφισμένο,

''Μικρέ μου πρίγκιπα!''σε λέει κάθε πρωί...

Τα δυό αδέλφια διακρίνει η καλοσύνη.

Συγκινεί όλους η ευαίσθητη ματιά...

Πόση χαρά πήρε η μαμά σας κι ευφροσύνη,

από τα λόγια της δασκάλας, τα καλά!!

Μικρέ μου πρίγκιπα, θα νιώσεις την αγάπη,

θα μπεις στον κύκλο, θα γενείς αποδεκτός...

Την γλώσσα γρήγορα θα μάθεις και τα πάθη

θε να σβηστούν απ' της αγάπης το ηλιοφώς!

Πίσω σου άφησες πατρίδα και τους φίλους...

Δύσκολο είναι το ξεκίνημα εδώ...

Μα έχεις δίπλα σου ολόκληρη την τάξη

και μιά δασκάλα που χαράζει το σωστό...

Γι' αυτό χαρούμενος πια παίξε μ' άλλους τώρα!

Τον αδελφό σου θα τον δεις κάποια στιγμή.

Ουράνια τόξα ξεπηδούν μέσα στην ώρα!

Ευλογημένο το σχολείο που οδηγεί...

Ευλογημένο που μας δείχνει την  '' α υ γ ή ''!!...

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Το ποίημα είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που οι γονείς τους αφήνουν  την χώρα τους και πάνε σε μιαν άλλη χώρα για ένα καλύτερο μέλλον . Δύσκολη η ώρα της προσαρμογής στο καινούριο σχολείο. Εδώ ο δάσκαλος πρέπει να δείξει μεγάλη ευαισθησία, να μιλήσει στα παιδιά του για τον νέο μαθητή και να τον έχει από κοντά, μέχρι να ενσωματωθεί τελείως με την τάξη...Όλοι οι ξενιτεμένοι μαθητές, με συγκινούν ιδιαίτερα... Είτε είναι Ελληνάκια που φεύγουν είτε είναι Πολωνάκια, Κινεζάκια, Ρωσάκια, Αλβανάκια, Φιλιππινεζάκια, που έρχονται...Ενθυμούμαι μία οικογένεια από την Μολδοβλαχία... Μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένεια της μητέρας που την είχε εμφυσήσει και στα παιδιά της. Είχα τον μεγάλο γιο για μαθητή, που γνώριζε αρκετά ελληνικά. Ο μικρός όμως γνώριζε ελάχιστα κι όταν τον είδα μοναχούλη του ακουμπισμένον στον τοίχο της αυλής, φτερούγισε η καρδιά μου. Πήγα κοντά του, τού μίλησα και η τύχη τα έφερε μετά από κάποια χρόνια, στις μεγάλες τάξεις να έχω κι αυτόν μαθητή!!Ήταν όντως πρίγκιπες στην ανατροφή και στην καλοσύνη... Ο Θεός να έχει καλά τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικά μας και σε κάποια καμπή της ζωής τους,μακάρι  να συναντήσουν την ευγένεια και την στοργή, γιατί μέ αυτά ποτίζεται και ανθίζει η παιδική ψυχή!!! Λοιπόν εμπρός στον αγώνα άπαντες, γονείς και διδάσκαλοι κι ας πορευτούμε, με αγάπη, θέληση, δύναμη και δημιουργία!!!!

ΓΙΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Καθόταν στην βεράντα του με τον καφέ στο χέρι
κι ατένιζε τον ουρανό, τα πράσινα λιβάδια,
όταν κοντά του κάθισε ο γιόκας του ο πρώτος
 και τον ερώτησε σιγά, πώς τ' αύριο θ' αδράξει...

Τον εκοιτούσε στοργικά με πατρική αγάπη.
Σκεφτόταν το Γυμνάσιο ο νεαρός βλαστός του...
Πότε μεγάλωσε Θεέ κι εγίνει παλληκάρι
και κάθονται κοντά-σιμά σαν άντρες να τα πούνε;

''Παιδί μου κοίτα, η ζωή δρόμους βραχώδεις έχει...
Μα, δεν εγκαταλείπουμε ποτέ την διάβασή της...
Παλεύουμε στο διάσελο π'ανοίγεται μπροστά μας
 και αντρειεύεις την ψυχή για κείνα που 'ναι νά 'ρθουν...

Κρατήσου παλληκάρι μου στα χέρια τα δικά σου...
Μπορεί πολλοί να σε φθονούν άλλοι γειτόνοι γύρω,
μα, μην τους δώσεις την χαρά πεσμένον να σε δούνε,
παρά τρανά τα πόδια σου με θάρρος στήλωσέ τα...

Κ ι αν κάποτε λιποψυχάς, εγώ κοντά σου θά 'μαι...
Κι αν λάθος στραβοπάτησες, στο σπιτικό σου νά ρθεις,
γιατί για σένα γιόκα μου η πόρτα θά 'ναι πάντα,
ολάνοιχτη σαν των γονιών την τρυφερή αγκάλη...''

Ο γιος του χαμογέλασε και τού σφιξεν τον ώμο...
Εφούντωσε συγκίνηση στα φύλλα της καρδιάς του
και νότισαν τα μάτια του από την τόση αγάπη.

Ο ήλιος ολοπόρφυρος κατέβαινε στην δύση...
Ανάμεσά τους πλάγιασε η Μπέλλα, το σκυλί τους...
Κανένας τους δεν μίλαγε, όσα να πούνε, τά 'παν...
Τώρα μιλούσε η καρδιά στον μυστικό ρυθμό της
κι εσμίλευε ακλόνητη την σχέση γιου - πατέρα...


---------------------------------------------------------------------------------------
 Αφιερωμένο στον εγγονό μου τον Μιχαήλ - Άγγελο. που θα πάει Γυμνάσιο και που έχει έναν υπέροχο πατέρα...