ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ...

Ήμουν νέα δασκάλα, όταν απάνω σε συζήτηση, συναδέλφισσα είπε ότι μετά το μπάνιο της πάει γυμνή στο δωμάτιό της, μην έχοντας έγνοια ότι θα την δουν τα παιδιά της, γιατί ''όπως λέει και η μοντέρνα ψυχολογία, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για το σώμα μας.'' ''Μα, εσύ δεν ντρέπεσαι να σε βλέπει ο γιος σου;'' ''Όχι βέβαια... Αυτές είναι παρωχημένες ιδέες''. Πέρασαν κάποια χρόνια και άτομο του στενού περιβάλλοντός μου, πήγε για ψυχανάλυση σε γνωστό ψυχίατρο που είναι γνωστός και ως σεξολόγος... Σε μία συνεδρία, είπε: ''Το σεξ είναι κάτι που κοιμάται μέσα σε κάθε παιδί... Δεν είναι ανάγκη να το ξυπνήσουμε πριν την ώρα του...Γι' αυτό, εσείς οι μανούλες, καλόν είναι να μην κυκλοφορείτε με τα εσώρουχα ή γυμνόστηθες μπροστά στον γιο σας, ούτε ο πατέρας με αδαμιαία περιβολή μπροστά στην κόρη του... Τώρα, αν κάνεις ντους και μπει ο γιος σου και σε δει τσιτσίδι, δεν είναι ανάγκη να αρχίσεις τις τσιρίδες και τις βρισιές... Πες ήρεμα: ''Πάρη μου, κάνω μπάνιο. Θα σε παρακαλέσω την άλλη φορά, να χτυπήσεις πριν μπεις.. Είναι κάποιες στιγμές που πρέπει να μένουμε μόνοι μας...'' Και το θέμα ελύθη... Το ίδιο θα πει και ο πατέρας στην ίδια περίπτωση... Το πείραμα της πλήρους απελευθέρωσης που πρωτοστάτησε στην Αμερική, απέτυχε και τώρα είναι πιο παραδοσιακοί από άλλοτε...Και δεν χρειάζεται να κάνουμε μπάνιο το αγόρι της Ε΄Δημοτικού, ούτε το κορίτσι μας σε μιαν τέτοια ηλικία... Στο παιδί βάζουμε κανόνες και όρια από ενωρίς... Να γνωρίσει την έννοια της ιδιωτικότητας, του σεβασμού και του ορίου... Διότι τα παιδιά στο Δημοτικό νιώθουν ασφάλεια με τα όρια. Γι' αυτό τότε ο γονιός βαδίζει μπροστά και καθοδηγεί... Στο Γυμνάσιο θα βαδίζει δίπλα στο παιδί του και στο Λύκειο θ'αφήσει το παιδί να προπορευτεί και αυτός θα ακολουθεί από πίσω... Ό,τι είχε να διδάξει το παιδί του, το δίδαξε και τώρα θα δει το αποτέλεσμα των κόπων του... Και μην ξεχνάτε: Ο γονιός ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να είναι φίλος με το παιδί του... Μπορεί να αναπτύξει φιλικές σχέσεις, αλλά όχι φιλία... Η φιλία προϋποθέτει άτομα της ίδιας ηλικίας, οικονομικά ανεξάρτητα αν πρόκειται για ενήλικες... Φίλες, η κόρη μπορεί να έχει ένα σωρό... Το ίδιο και ο γιος... Μάνα όμως μία... Άσε που θα έρθει η στιγμή που στην μάνα μας θα λέμε μόνον όσα θέλουμε... Εσείς τα λέγατε όλα στην δική σας; Φιλικές σχέσεις λοιπόν... Μην τα μπερδεύουμε...''

 

Αυτά τα λόγια κούμπωσαν γάντι στα δικά μου πιστεύω...Η παρουσία του γονιού πρέπει να είναι έντονη... Παρέχει ασφάλεια... Ο γονιός πρέπει να είναι παρών και να συμβουλεύει χωρίς δεσποτισμό... Στην εφηβεία θα γίνει η αποκαθήλωσή του... Αν όμως το παιδί του έχει ένα σεντούκι υποδειγματικών συμπεριφορών, όταν ωριμάσει, θ' ανοίξει αυτό το σεντούκι και θα πάρει πολύτιμο υλικό για να φτιάξει την δική του οικογένεια και να πορευτεί... Αλλοίμονο στα παιδιά που οι γονείς τους δεν φρόντισαν να τους ετοιμάσουν τέτοιο σεντούκι..

 

Πιστεύω ότι μέσα μας πρέπει να είμαστε προικισμένοι με μια χρυσή τομή... Αν το ένστικτό μας κλωτσήσει, ό,τι προοδευτικό και να λέγεται, εμείς πρέπει να βαδίσουμε βάσει όσων υποτάσσει η χρυσή μας τομή...Στις φυσιολογικές οικογένειες που ξέρει ο καθένας τον ρόλο του, δεν θα δεις ποτέ την μάνα με το μπικίνι να καλεί τον 15χρονο γιο της να την αλλείψει λάδι μπρος και πίσω κάνοντάς της κανονικό μασάζ στήθη και εσωτερικό μηρών... Ούτε πατέρα να κάνει ντους στην 10χρονη κόρη του, κουβεντιάζοντας την άλλη μέρα γελώντας στην δουλειά: ''Να δείτε που ερεθίστηκε, γιατί λίγωσε και μου έλεγε να της ρίχνω από κάτω με το τηλέφωνο του μπάνιου περισσότερο νερό!!! Την μουσίτσα!!'' Εσείς μπορεί να μην τα έχετε ακούσει, αλλά εγώ τα άκουσα από ''τέτοιους'' γονείς που υπερηφανευόντουσαν κιόλας για την στενή φιλία που είχαν με τα παιδιά τους... Κι αρρώστησα...

 

Υπάρχουν πολλές απόψεις πάνω στα θέματα αυτά... Κάθε άνθρωπος δεν είναι αγγελικά πλασμένος... Η Λένα είχε μητέρα πολύ δραστήρια ερωτικά... Έφερνε μάλιστα τους εκάστοτε εραστές της στο σπίτι... Δεν της είχε περάσει καν η ιδέα να κάνει ό,τι κάνει εκτός σπιτιού... Με την κόρη της είχαν μια σχέση σεισμογενή... Οι καυγάδες συνεχείς... Η Λένα την κατηγορούσε για όλα... Της στάθηκε σε θέματα υγείας, αλλά ήταν πάντα προσβλητική και απαξιωτική προς την μητέρα της ''Εσύ μόνον τον εαυτό σου κοιτούσες... Με έχεις ντροπιάσει χιλιάδες φορές...'' Η Λένα μεγάλωσε... Σπούδασε και...ακολούθησε τον δρόμο της μάνας της... Έκανε την μία σχέση μετά την άλλη... Και ως την τελευταία στιγμή, οι σχέσεις της με την μητέρα της ήταν εκρηκτικές... Η ίδια μένει μόνη της, πικραμένη... Η τελευταία σχέση της χάλασε πριν λίγο καιρό... Δεν αντέδρασε να φύγει από τον κλοιό που την έπνιγε... Δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη...

 

Σκέφτομαι... Τόσα έχουν δει τα μάτια μας κα ακούσει τα αυτιά μας... Είσαι μητέρα με νέα κόρη στην εφηβεία; Ο νέος σου σύντροφος μπορεί να είναι μάλαμα... Δεν μπορείς όμως να τον βλέπεις εκτός σπιτιού; Κι αν δεν είναι αυτός που δείχνει και την ''πέσει'' στην κόρη σου; Οι μητέρες με κορίτσια πρέπει να έχουν τις κεραίες τους συνεχώς τεντωμένες... Η Όλγα ήταν μαθήτριά μου στην Δ΄ Δημοτικού. Από την πρώτη στιγμή η μητέρα της μου εξομολογήθηκε το τι συμβαίνει... ''Η Όλγα αντιδρά φοβερά μαζί μου... Πρόκειται να παντρευτώ έναν σωστό κύριο, αλλά από την στιγμή που της το ανακοίνωσα, έχουμε μάχες καθημερινά... Θέλει να πάει να ζήσει με τον πατέρα της... Τι να κάνω κυρία Πολυάνθη; Μπορείτε να με βοηθήσετε; Α.. Και να ξέρετε, μέχρι τώρα δεν έφερα τον σύντροφό μου ποτέ να κοιμηθεί σπίτι... Ούτε είχα άλλες σχέσεις. Αλλά τώρα θέλω να ξαναφτιάξω την ζωή μου, χωρίς όμως να χάσω το παιδί μου...'' Είχα δει την Όλγα πόσο περίεργα φερόταν στην μητέρα της... Ούτε της χαμογελούσε, ούτε χαιρόταν όταν ερχόταν να την πάρει... Σε κάποιο διάλειμμα της μίλησα... ''Δεν μπορώ να βλέπω τον φίλο της να κοιμάται στο κρεβάτι του πατέρα μου! Να μην παντρευτεί... Αν το κάνει, θα πάω να ζήσω με τον μπαμπά μου...'' ''Μα η μαμά σου είναι νέα Όλγα μου και έχει το δικαίωμα να ξαναφτιάξει την ζωή της... Το ίδιο μπορεί να κάνει αύριο ο πατέρας σου... Εσένα μάτια μου θα σε αγαπούν πάντα... Ο μπαμπάς σου θα είναι πάντα μπαμπάς σου και αν αποκτήσεις αδελφάκι, εσύ θα είσαι η λατρεμένη πρώτη κόρη της μαμάς σου!!'' Μέχρι η Όλγα να νιώσει ασφαλής και να αποδεχτεί την νέα κατάσταση, πέρασαν μήνες... Ευτυχώς που ο νέος σύζυγος της μητέρας της, ήταν ένας εξαιρετικός κύριος και βοήθησε πολύ με την τρυφερή συμπεριφορά του...

 

Πόσο εύκολα μπορεί να πληγωθεί η καρδιά ενός παιδιού... Συνάδελφος μου είπε ότι άριστος μαθητής του καθόταν με το βλέμμα απλανές την περισσότερη ώρα... ''Φώναξες την μητέρα; Την ενημέρωσες; Μήπως άλλαξε κάτι στο σπίτι;'' ''Ναι, την ρώτησα... Συζούν τελευταία με τον νέο της φίλο...'' ''Και τι είπε στα παιδιά της; Τι άνθρωπος είναι; Γιατί και τα αγόρια πρέπει να προστατεύονται όπως τα κορίτσια... Του έχει εμπιστοσύνη; Πώς φέρεται σπίτι στα παιδιά; Να συζητήσεις ευρέως με την μητέρα....'' ''Τον έχω δει... Δεν μου γεμίζει το μάτι... Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω στην μάνα...'' ''Μήπως τότε στο παιδί; Με όμορφο τρόπο κι απ' έξω - απ' έξω για να δεις τι συμβαίνει;'' ''Ούτε αυτό μπορώ...'' Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δάσκαλος χάνει το παιχνίδι και το παιδί χάνει την ευκαιρία να ξαλαφρώσει, να εμπιστευθεί κάποιον και να ξανασταθεί στα πόδια του... Κρίμα...

 

''Ο δάσκαλος είναι σαν τον ιερέα'', έλεγα στους γονείς των παιδιών μου...''Αν θέλετε να μου πείτε κάτι, πείτε το κι εγώ θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, να βοηθήσω την κατάσταση...'' Κι αυτό πιστεύω... Έχουμε να κάνουμε με τόσους διαφορετικούς γονείς, και τόσα διαφορετικά παιδιά... Μια ατέλειωτη πληθώρα χαρακτήρων, όπου δεν πάνε πάντα όλα δεξιά... Πρέπει να έχουμε ατελείωτη υπομονή, απροσμέτρητη αγάπη για τους μαθητές μας και όρεξη να δώσουμε υποστηρικτικές και νικηφόρες μάχες σε όλα τα πεδία... Όπου μας χρειαστούν... Κάτι που δεν είναι φυσικά μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα... Εδώ όμως έγκειται και η μαγεία του δασκάλου... Στην υπέρβαση!...

ΚΙΝΔΥΝΟΣ...

Ήταν πριν την πρωινή προσευχή, όταν με πλησίασε η Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, αρκετά ταραγμένη: ''Πρέπει να σας μιλήσω κυρία Πολυάνθη, προτού μπείτε στην τάξη...Στο ισόγειο της πολυκατοικίας που μένω, πριν λίγο καιρό εγκαταστάθηκε ένα ανδρόγυνο. Κάτι δεν μου άρεσε... Πες το διαίσθηση... Απέναντί μου είναι το παρκάκι που μαζεύονται παιδιά και παίζουν ποδόσφαιρο.Ανάμεσά τους και ο καινούριος συγκάτοικος. Μου έκανε εντύπωση.. Τι δουλειά είχε ένας μεγάλος άνδρας να παίζει με παιδιά του Δημοτικού και να τους μοιράζει σοκολάτες; Ρωτώντας, μάθαμε ότι ο κύριος αυτός είχε βγει από την φυλακή με την κατηγορία της παιδεραστίας. Πήρα αμέσως την αστυνομία, όμως μου είπαν πως αφού δεν υπάρχει καταγγελία, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Σας τα λέω όλα αυτά, γατί ένας δικός σας μαθητής, ο Ιβάν, έρχεται στο παρκάκι , αν και το σπίτι του δεν είναι κοντά. Έχω δει να φεύγει με τον άνδρα που σας λέω και να πηγαίνει στο διαμέρισμά του... Σας παρακαλώ επιληφθείτε του θέματος, γιατί έτυχε μια μέρα κατεβαίνοντας με το ασανσέρ να δω τον Ιβάν να φεύγει με σακούλες στο χέρι από το σούπερ- μάρκετ.. Καταλαβαίνετε πού πάει το μυαλό μου... Κάντε ό,τι ο Θεός σας φωτίσει..''

 Προβληματίστηκα και αγχώθηκα... Η μητέρα του Ιβάν δούλευε αργά  την νύχτα. Τα μεσημέρια κοιμόταν και τον Ιβάν τον πρόσεχε η γιαγιά του...Μέσα στην τάξη μιλούσαμε για χίλια δυο θέματα, εκτός από τα μαθήματα... Είχα δει ότι οι μαθητές διψούσαν για συζήτηση.. Τώρα που και οι δυο γονείς δουλεύουν,συν τις εξωσχολικές δραστηριότητες, λίγος χρόνος μένει για συζήτηση γύρω από το τραπέζι... Μετά το διάλειμμα τους έπιασα κουβέντα.''Βλέπω ότι τρελαίνεστε για το ποδόσφαιρο!''  ''Ναι, κυρία! Εγώ παίζω και στην γειτονιά μου, γιατί έχουμε ένα παρκάκι απέναντι!!''   ''Ελπίζω Σωτήρη μου, μετά τα μαθήματά σου!! Έρχονται πολλοί;''   ''ΟΥ!!! Μαζευόμαστε πολλά παιδιά!!''  ''Πάω κι εγώ κυρία!! Παίζουμε όμορφα!!'' Ήταν ο Ιβάν.   ''Μα εσύ Ιβάν μου, δεν μένεις κάπως μακριά;'' ''Τι λέτε κυρία!Φτάνω στο λεπτό!!  Άσε που μετά έχει και κέρασμα!!''    ''Δηλαδή, Ιβάν;''  ''Να σας πω εγώ κυρία!'' Πετάχτηκε πάλι ο Σωτήρης. ''Εκεί που παίζουμε, έρχεται και ένας κύριος και μας κερνάει σοκολάτες. Ο μπαμπάς μου όμως μου είπε να μην ξαναπάρω, γιατί είναι ξένος...''   ''Πολύ σωστά. Δεν έχουμε πει ότι δεν παίρνουμε τίποτε από αγνώστους; Ούτε τους ακολουθούμε αν μας πουν να μας πάνε αυτοί σπίτι..''    ''Ναι΄κυρία - φώναξε ο Ιβάν - αλλά τι κακό μπορεί να έχει μια σοκολάτα;''   ''Κυρία! Κυρία!! Ο πατέρας μου μού είπε ότι βάζουν ναρκωτικά και αρπάζουν τα παιδιά!!''   ''Εντάξει Πάρη.. Μην πανικοβληθείτε, αλλά να ακούτε τι σας λένε οι γονείς σας και η δασκάλα σας! Εμπιστοσύνη μόνον στους δικούς σας ανθρώπους και θυμηθείτε τι λέγαμε τις προάλλες: Αν νιώσουμε δυσφορία όταν μας χα'ι'δέψει κάποιος, φεύγουμε αμέσως και το λέμε στους γονείς μας...''    ''Σύμφωνοι  κυρία, υπάρχουν όμως και καλοί άνθρωποι!! Ο κύριος που παίζει μαζί μας, είναι πολύ καλός!! Όποτε πηγαίνω, μου δίνει ολόκληρες σακούλες με πράγματα για το σπίτι!!!''   ''Και φυσικά υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί άνθρωποι, Ιβάν μου... Τις σακούλες αυτές, τις έχει δει η μαμά σου; Σ'έχει ρωτήσει ποιος τις έδωσε;''  ''Ναι, κυρία, τις έχει δει. Με αφήνει να πηγαίνω μαζί του!!''  ''Και τι κάνετε σπίτι του αφού δεν έχει παιδιά;'' με πρόλαβε η Ασημίνα..   ''Καθόμαστε με την γυναίκα του, τρώμε γλυκά και βλέπουμε ταινίες!''  ''Τι ταινίες Ιβάν μου;'' ''Να, με τον Στάθη Ψάλτη, τον Βουτσά... Μόνον προχθές είδαμε μία που δεν μου άρεσε πολύ...''  Πώς την έλεγαν;''  ''Δεν θυμάμαι...  Αλλά κυρία, σας ορκίζομαι ότι σε πολλές σκηνές έκλεινα τα μάτια μου για να μην βλέπω..''    Κοκάλωσα...Τι  είχαν δείξει στο παιδί;...Ερωτική ταινία ή θρίλερ;... Σηκώθηκαν ένα σωρό χέρια. Όλοι ήθελαν να μιλήσουν...  '' Κι εγώ κυρία έχω δει ακατάλληλη ταινία με σπαθιά και ακροβατικά και αίματα!!! '' Ήταν ο Πάνος.  ''Αυτά είναι θρίλερ και η μαμά μου δεν με αφήνει να τις βλέπω, γιατί μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ..'' είπε η Μαρία...  ''Κι εγώ κυρία , είδα μια με τον μεγάλο μου αδερφό και για να κοιμηθώ άνοιξα όλα τα φώτα!!! '' πετάχτηκε ο Φώτης.  ''Παιδιά μου,δεν επιτρέπεται να βλέπετε τέτοια έργα.. Είναι ακατάλληλα''   ''Αυτό που είδα εγώ κυρία - τον λόγο πήρε  ο Ιβάν -  δεν είχε αίματα... Είχε... κάτι άλλο...''   ''Λοιπόν παιδιά μου, ακούστε... Ξέρετε όλοι ότι υπάρχουν και ακατάλληλες ταινίες ερωτικές... Ούτε αυτές πρέπει να βλέπετε... Θα τις δείτε μετά τα 18 σας, όταν θα είστε ώριμοι και θα αντέχει ο ψυχισμός σας να δει κάποια πράγματα... Τώρα οι φρικιαστικές θα σας τρομάζουν και οι άλλες θα σας δώσουν μια τελείως εσφαλμένη ιδέα για την αγάπη...Διότι  τον έρωτα που είναι ένα μαγικό συναίσθημα, αυτές οι ταινίες τον εξευτελίζουν και σας δίνουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την σχέση ενός ζευγαριού...  Ξέρω, έχετε περιέργεια για πολλά πράγματα, αλλά σας παρακαλώ, μην κάνετε κάτι που δεν επιτρέπει η ηλικία σας..''   Σηκώθηκε ο Ιβάν...  ''  Τελικά να μην ξαναπάω στον θείο μου κυρία;''    '' Θείος;;''   '' Έτσι μου είπε να τον φωνάζω...Καθόλου κυρία; Είναι καλοί...''   ''Άκου Ιβάν μου, αν έρθει η μαμά σου να γνωρίσει τους ανθρώπους αυτούς και να τους ευχαριστήσει για τα τόσα δώρα τους, το ξανασυζητάμε...Μόνος σου όμως δεν πρέπει να ξαναμπείς στο διαμέρισμά τους...Μου το υπόσχεσαι;''   Τον πρόλαβε η Τάνια:''Η μαμά μου κυρία είναι νοσοκόμα και μου είπε ότι κλέβουν παιδιά και τους παίρνουν τα όργανά τους... Ή τα πουλούν στους παιδεραστές και τα βιάζουν!''    ''Μόνον τα κορίτσια! Τα αγόρια δεν μπορούν να τα βιάσουν!!!''   Πετάχτηκε ο Φαίδων:   ''Ιβάν είσαι καλά;; Και τα αγόρια μπορούμε να το πάθουμε... Μου τα λέει ο μπαμπάς μου που είναι αστυνομικός και έχουν δει πολλά τα μάτια του!!! ''   'Εβλεπα ότι άλλοι γονείς είχαν μιλήσει στα παιδιά τους -έστω και ακραία θα έλεγαν μερικοί - και άλλοι καθόλου... ''Παιδιά μου. πρέπει να έχετε τα μάτια σας δεκατέσσερα... Εμπιστοσύνη - είπαμε-στους δικούς σας ανθρώπους...Και στην δασκάλα σας φυσικά...Έπίσης έχω δει κάποιους από σας, ότι ενώ σχολάμε και θα έπρεπε να ήσασταν σπίτι να διαβάζετε, γυρνάτε στους δρόμους... Τι πάει να πει ότι οι γονείς σας έρχονται το βράδυ από την δουλειά; Εσείς πρέπει να κάνετε τα μαθήματά σας προσεχτικά και να ξεκουραστείτε... Κι αν έχετε ελεύθερο χρόνο, διαβάστε ένα καλό βιβλίο, περάστε από το σπίτι να μου πείτα μια καλησπέρα  ή πάρτε με τηλέφωνο...''   '' Να σας ενοχλούμε τώρα, κυρία;''   ''Όχι, Νταβίντ μου, δεν με ενοχλείτε..Είναι καλύτερο να γυρίζετε με τα μεγάλα αδέλφια σας στις καφετέριες; Γιατί το έμαθα και αυτό... Μην μιμείστε παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου...Αν οι γονείς σας ήταν σπίτι, νομίζετε ότι θα σας άφηναν;  Ξέρω... Είστε στην ΣΤ΄τάξη, μεγαλώσατε, δεν λέω, αλλά πρέπει να προσέχετε διπλά όσοι από σας μένετε μόνοι...'' 

Στο διάλειμμα ο Ιβάν έμεινε στην τάξη.  ''Αλήθεια το είπατε κυρία ότι μπορούμε να ερχόμαστε να σας δούμε;''   ''Φυσικά και το είπα αλήθεια Ιβάν μου... Το σπίτι μου είναι ανοιχτό. Θα δεις και τις γατούλες μου, που τόσο σου αρέσουν!''    ''Ναι, κυρία, θυμάμαι όταν  ήρθαμε τα παιδιά να σας πούμε τα κάλαντα πώς τριγύριζαν!! Θα έρθω κυρία να σας δω... Και... και  αν κυρία η μαμά δεν πάει να γνωρίσει τον κύριο, να μην ξαναπάω;''    '' Ούτε να ξαναπάς, ούτε να ξαναδεχθείς  τα δώρα του... Σκέψου πόσο άσχημα ένιωσες βέποντας την ταινία εκείνη... Δεν δικαιολογούνται να δείχνουν σε ένα ανήλικο ακατάλληλα έργα...Δεν νομίζεις ότι πρώτα εκείνοι θα έπρεπε να σου προτείνουν να γνωρίσουν την μαμά σου; Γιατί δεν το έκαναν; Κι αν η μαμά σου δεν το σκέφτηκε, είναι λάθος, αλλά καμιά φορά και οι μεγάλοι κάνουμε λάθη, σκοτεισμένοι από τις έγνοιες μας...Εσύ όμως, σαν νεώτερος, με καθαρή ματιά, πρέπει ακόμα και στην μαμά σου να δείξεις το σωστό κι αν δεν καταλαβαίνει, εσύ να επιμείνεις... Κοτζάμ παλλήκαρος είσαι!!!''   Έπεσε στην αγκαλιά μου και με κράτησε σφιχτά... Τι να πεις σε ένα μικρό παιδί για την μητέρα του, την οποία έχει όπως όλοι μας βάλει σε βάθρο; Οι λέξεις πρέπει να είναι προσεχτικές για να μην πληγωθεί η ψυχούλα που έχεις στα χέρια σου...Το θέμα με την μητέρα θα το κανόνιζα εγώ... Ειδοποίησα τους συναδέλφους για το περίεργο άτομο που τριγύριζε στο παρκάκι, να έχουν το νου τους...

 Ο Ιβάν ήρθε σπίτι μου τις 4ρις επόμενες εβδομάδες, από μια φορά κάθε εβδομάδα...Ήταν και πιο συγκροτημένος στο μάθημα και στην καθιερωμένη θεατρική μας παράσταση, θριάμβευσε! Η Πρόεδρος του Συλλόγου μου είπε, ότι δεν τον έβλεπε συχνά στην γειτονιά τους και ποτέ πια στο ισόγειο διαμέρισμα...Στο Γυμνάσιο πήγε αρκετά καλά και μετά  στο Τεχνικό Λύκειο...Θέλω να μαθαίνω την πορεία των εκάστοτε μαθητών μου και αγαλλιάζει η ψυχή μου όταν όλα βαίνουν καλώς..Αυτές  οι συζητήσεις μέσα στην τάξη, δένουν την δασκάλα με τους μαθητές της...Αρκεί να ξέρει να μιλάει σύμφωνα με την ηλικία του εκάστοτε μαθητή  της και το πόσα μπορεί να αντέξει ένα παιδί...Πολλά γεγονότα αντιμετωπίζουμε κατά την διδασκαλική μας πορεία... Και διαπιστώνουμε ότι δεν κάνουν μερικοί για γονείς [ ευτυχώς φυσικά  είναι η μειοφηφία] οπότε πρέπει να διαχειριστείς με πολύ λεπτό τρόπο τα συμβαίνοντα...Αρκεί να μην πεις ''Δεν πειράζει... Άστο...'' Αν δεν το πεις, θα βρεις τρόπο να ξεπεράσεις τον σκόπελο... Μακάρι να ζούσαν τα παιδιά σε έναν κόσμο αγνό... Μακάρι να ήταν όλοι οι γονείς στοργικοί και υποψιασμένοι...Μακάρι οι συνθήκες της ζωής να μην ήταν τόσο δύσκολες... Μακάρι τα καυτά θέματα να τα συζητούσαμε  και να μην κρύβονταν κάτω από το χαλί...Μακάρι και όλοι οι εκπαιδευτικοί - όλων των βαθμίδων -  εκτός από το μάθημα να μιλούσαν στην καρδιά των μαθητών και μαθητριών τους...Είναι τόσο σπουδαίος ο ρόλος του δασκάλου...Μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και να φωτίσει την ζωή κάθε παιδιού, που περνά από τα χέρια του...Είναι ευλογημένος...

ΚΑΙ ΕΞΩ ΧΙΟΝΙΖΕΙ...

Όταν ήμουν μικρή, λάτρευα τις μέρες που χουχουλιάζαμε μέσα στην θαλπωρή του σπιτιού, ακούγοντας την βροχή να δέρνει τα τζάμια με το μονότονο ή άγριο τραγούδι της... Ακόμα και τώρα, χαμηλώνω την ένταση της τηλεόρασης, για ν' ακούσω το τραγούδι της βροχής... Κι όταν χιόνιζε, μαγευόμουν από τον πάλευκο μανδύα που σκέπαζε τα πάντα κι έδινε ακόμα και στα άσχημα, μια παραμυθένια ομορφιά...

Και μετά ήρθε η ενσυναίσθηση... Μες στο σπίτι όλα μπορεί να φαίνονται ειδυλλιακά, όμως έξω τι γίνεται; Η δυστυχία είναι εκεί έξω... Ένα τζάμι μας χωρίζει απο αυτήν... Τι γίνεται με τους άστεγους;; Τι γίνεται με τα αδέσποτα ζωάκια που τρεμουλιάζουν και μελανιάζουν στην παγωμένη ανάσα του βοριά;...Μία υπέροχη καρτ-ποστάλ χιονισμένου τοπίου και από κάτω τόσος φόβος, τόση εξάντληση, τόση απόγνωση και θανατικό...Κι από τότε έπαψε για μένα το παραμύθι του χιονιού...Αν υπήρχε πρόληψη και βοήθεια, θα ήταν όλα διαφορετικά... Ενώ τώρα; Τώρα έγκειται στον καθένα από εμάς πώς θα διαχειριστούμε την ζωή που υποφέρει... Το καλοκαίρι από τον καύσωνα, τον χειμώνα από το κρύο...

Στα όνειρά μου φαντάζομαι ότι θα έρθει μία εποχή που όλα τα πλάσματα θα έχουν μια ζεστή φωλια και κάτω από τον χιτώνα του χιονιά, θα μένει ΜΟΝΟΝ βαθιά στο χώμα ο σπόρος που θ' ανθίσει την άνοιξη, σκορπίζοντας ευωδιές και μια πλημμυρίδα φωτεινών χρωμάτων και ουράνια αισιοδοξία......

ΤΟΝ ΛΕΓΑΝΕ "ΚΙΛΛΕΡ"

Τον λέγανε''Κίλλερ'' από την Α΄Δημοτικού κιόλας... Κι αυτό γιατί κτυπούσε όλα τα παιδιά... Μία από τις φορές που είχε έρθει η αδελφή του να ζητήσει τον λόγο γιατί τιμωρήθηκε ο αδελφός της, καθώς φώναζε στον διάδρομο φεύγοντας, βγήκα από την τάξη μου και κατάφερα να την ηρεμήσω... Στην Δ΄ τάξη είχα παραλάβει το τμήμα του Πήτερ [δεν γράφω το αληθινό όνομα] και αυτός χάρηκε πολύ, γιατί όπου τον εύρισκα στα χρόνια που προηγήθηκαν, του άνοιγα κουβεντούλα...Δυσκολευόταν στα μαθήματα, αλλά για να μην τον κοροϊδεύουν τα παιδιά, τον έστελνα ας πούμε για φωτοτυπίες και μιλούσα με την τάξη μου για το πώς πρέπει να φερόμαστε, ακόμη και στον Πήτερ που τον κατηγορούσαν ότι ''ενώ δεν ξέρει την τύφλα του, κάνει τον νταή, κυρία'' Δύσκολη περίπτωση... Σκέφτηκα ότι γεννιόμαστε άγγελοι..Για να φέρεται έτσι ένα παιδί, μήπως είχε απωθημένα;

Στην δασκάλα της ειδικής διδασκαλίας, δεν άνοιγε το στόμα του. Μόνο σε μένα μιλούσε... Και μια μέρα, έφερα με τρόπο στην τάξη το θέμα, ''Τρώει κανείς ξύλο στο σπίτι;''. Και έγινε η αποκάλυψη. Η κόρη του στρατηγού έτρωγε ξυλιές στην γάμπα... Ένας από τους καλύτερους μαθητές μου '' Μου αστράφτει ο πατέρας μου κυρία κανένα σκαμπίλι, αλλά το κάνει όταν δεν διαβάζω''. Άλλη μαθήτριά μου, μού έδειξε τις νυχιές στο μπράτσο της .''Γιατί κυρία η μαμά έρχεται κουρασμένη και δεν αντέχει να μην την ακούω...'' Να δικαιολογήσουν και τους γονείς τους...Και ο Πήτερ; ''Εμένα, όταν κάνω κάτι στραβά, με χτυπάει στην πλάτη ο πατέρας μου, με τον πλάστη της κουζίνας''... Τα έχασα... Το περισσότερο ξύλο έτρωγαν οι αλλοδαποί μαθητές μου...

Συζήτησα με τον Διευθυντή και κάλεσα όλους τους γονείς έκτατη επίσκεψη, με το πρόσχημα της διοργάνωσης του μεγάλου θεατρικού που θα παρουσιάζαμε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ.  Δουλεύαμε πάνω στο έργο του μεγάλου συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη " ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ", το οποίο είχα διασκευάσει. Ήρθαν σχεδόν όλοι... Μιλήσαμε για πολλά θέματα και κάποια στιγμή, έστρεψα την κουβέντα στο πόσο κουράζονται οι γονείς, αλλά πρέπει πάντα να είναι στοργικά παρόντες στα παιδιά τους. ''Οχι σαν τις παλιές εποχές που τα χτυπούσαν, που...που....που...Έφερα δεκάδες παραδείγματα... Όλοι συμφώνησαν, μα όλοι...''Φαντασθείτε, ένας κάποτε έδωσε χαστούκι στο πρόσωπο του παιδιού του και το κούφανε''... Κι ένα σωρό άλλα παραδείγματα.. Έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι, γιατί φρόντισα να τονίσω και κάποιες αρετές εκάστου παιδιού, οπότε αναπτερώθηκε το ηθικό τους για τα τέκνα τους...Πρόσεχα πολύ, γιατί στ' αυτιά μου ηχούσαν τα λόγια της μαθήτριάς μου: ''Μην τα πείτε όμως στους γονείς μας κυρία, γιατί θα θυμώσουν και θα τις φάμε πιο πολύ''. Μου έκανε εντύπωση... Νέοι γονείς και δεν το είχαν σε τίποτε να σηκώσουν το χέρι στα βλαστάρια τους... ''Και αν σας δυσκολέψουν στο διάβασμα, αφήστε για μένα αυτόν τον τομέα''. Για να σιγουρευτώ, όταν έβλεπα την μαμά ή την αδελφή του Πήτερ, τους έπιανα την συζήτηση, ώσπου ένιωσαν μια σύνδεση μαζί μου. ''Κούκλα μου, σαν μεγαλύτερη αδελφή, βοήθησε τον Πήτερ όσο μπορείς... Τα υπόλοιπα άστα για μένα στο σχολείο.. Να μην ενοχλούμε και τους γονείς σας που έρχονται κουρασμένοι…''. ''Ναι, κυρία Πολυάνθη, αυτό κάνω και να ξέρετε ότι έχει αρχίσει και κάτι κάνει. Σας αγαπάει πολύ κυρία…''

Ο Πήτερ, έπαψε να δέρνει στα διαλείμματα. Μάλιστα καθόταν μαζί μου στη τάξη στο διάλειμμα για να ζωγραφίζει το πίσω μέρος των φωτοτυπιών που τους έδινα και τους το ζωγράφιζα πάντα με διάφορα όμορφα θέματα... Και τα παιδιά έπαψαν να τον υποτιμούν, γιατί στην μεγάλη θεατρική μας παράσταση,  έπαιξε τον ρόλο του πολύ ωραία και απέδειξε ότι μπορεί κι αυτός να καταφέρει πολλά σε άλλον τομέα...Τον είχα δυο χρονιές... Κάποιο απόγευμα - τότε έμενα στον 1ον όροφο - άκουσα από τον δρόμο φωνές'' Κυρία!! Κυρία!!'' Βγήκα στο μπαλκόνι. Ο Πήτερ με τον Ελία ήταν από κάτω: ''Κυρία!!! Θέλαμε να σας πούμε καλησπέρα!!! Θα ξαναπεράσουμε!!!'' Ένα άλλο απόγευμα χτύπησε η πόρτα μου. Ήταν ο Πήτερ με δυο γαρύφαλλα!! Μου έλεγε τα κάλαντα Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά, έως και την Γ΄Γυμνασίου. Έβλεπα τους δικούς του στον δρόμο και με αγκάλιαζαν. Μια φορά, καθώς περπατούσα στην Γκύζη, άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου. Ήταν ο Πήτερ με την αδελφή του. Θα πήγαινε στο τεχνικό Λύκειο και σημειωτέον, δεν είχε μείνει σε καμία τάξη.. Η αδελφή του είχε αρραβωνιαστεί γιατί στην πατρίδα τους παντρεύουν τα κορίτσια νωρίς. Είχε τελειώσει και την σχολή της. Χάρηκα πάρα-πάρα πολύ...

Πέρασαν τρία χρόνια..Και χθες είχα πάει να πάρω τυρί και ψωμί για τοστ. Όταν μπροστά μου στέκεται ένας ψηλός, εύρωστος νεαρός και με πιάνει από τους ώμους...Βαδίζω και λίγο αφηρημένα και τα έχασα εις διπλούν... Σηκώνω τα μάτια και βλέπω ένα γελαστό πρόσωπο με μάτια πλημμυρισμένα χαρά να με κοιτούν... ''Κυρία, είμαι ο...'' Πήτερ!!!'' φώναξα την ίδια στιγμή... Το επόμενο δευτερόλεπτο με είχε κλείσει στην αγκαλιά του κι εγώ ένιωθα σαν παχουλή στρουμφίτα, καθώς τον έφτανα μέχρι το στήθος του!!!! Ήταν ο Πήτερ μου, ένα από τα Πολυανθόπαιδα, όπως έλεγε για τους μαθητές μου μια συναδέλφισσά μου... Ο Πήτερ!!! Ο Κίλλερ των πρώτων μικρών τάξεων του Δημοτικού!!! Ο Πήτερ που κατάφερε και ξέφυγε από την μοίρα του και έφτιαξε μια νέα δική του μοίρα, ευοίωνη και αισιόδοξη!!! Με πόσο καμάρι μου είπε ότι σπουδάζει σε σχολή μαγειρικής και σε λίγα χρόνια θα γινόταν ένας ξεχωριστός σέφ!!! ''Γιατί το αγαπώ αυτό το επάγγελμα, κυρία!!! Θυμάστε την χριστουγεννιάτικη γιορτή μας; Θυμάστε το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ; Έχω κάνει τόμο τις φωτοτυπίες σας, όπως μας λέγατε και τις έχω ζωγραφίσει όλες!! Τις έχω στην βιβλιοθήκη μου!!! Μου λείψατε κυρία!!!'' Χωρίσαμε κατασυγκινημένοι... Γύρισα σπίτι και δεν ένιωθα καν τον πόνο στην μέση και στο γόνατο!!! Πετούσα!!! Κοίτα τι μπορεί να κάμει η αγάπη!!!!

Κάθε ένα παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και πρέπει να σκύψεις πάνω του, να παραμερίσεις το προφανές και να δεις σε βάθος το τι συμβαίνει...Απαγορεύεται να βάζουμε ταμπέλες σε οποιοδήποτε παιδί... Την έγνοια του ο δάσκαλος πρέπει να την κουβαλάει και σπίτι του... Να σκέφτεται τρόπους και χειρισμούς που θα δέσουν την τάξη του με άρρηκτους δεσμούς και να προσπαθήσει να βρει τρόπους, όπου κανένας μαθητής να μη θέλει να λείψει από το σχολείο του... Τότε μόνον θα μπορεί να πει ότι αγωνίσθηκε ουσιαστικά και πέτυχε τον στόχο του...Τότε μόνον θα μπορεί να πει ότι όχι μόνον μορφώνει, αλλά και παιδαγωγεί...Κι αν καταφέρει να μη λείψει το χαμόγελο από τα χείλη των μαθητών του, τότε θα μπορεί να χαμογελάσει κι αυτός και να ξέρει ότι θα μείνει φωτεινή ανάμνηση και λαμπερό αστέρι στις καρδιές των ''παιδιών του'', των μαθητών και μαθητριών του..

ΔΙΑΦΟΡΑ

 

                                      ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΜΟΥ!

Αυτό με την τουαλέτα, πού το πας; Πώς το καταλαβαίνουν ότι οδεύεις προς τα άδυτα της απόλυτης μοναξιάς;; Τρέχει -ο δικός μου - μπροστά, ανεβαίνει στον νιπτήρα και πίνει από την βρύση που πρέπει να έχω ανοίξει πριν οποιασδήποτε ενέργειας. Μέχρι να σηκωθώ απ' τον θρόνο μου, στέκει στην πόρτα και μου μιλά κανονικά! Αν μάλιστα αργήσω, αφού κάμει κάποια βόλτα, έρχεται και τσεκάρει μουρμουρίζοντας τσαντισμένος! Οπότε τους ομοιοπαθούντες, σας καταλαβαίνω  τα μάλα!!!Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς, από Αθήνα μεριά!!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                   ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ, ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΣΕΡΑΚΗ, ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ....

Καλά Χριστούγεννα κυρία Πολυάνθη!!Πάντα θα είστε η παιδαγωγός και σκηνοθέτης στα θεμέλια της ζωής των μαθητών σας, στα παιδικά μας χρόνια!!!ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                         ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΕ'Ι'Σ- ΜΠΟΥΚ

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!! Ο νεογένητος Χριστός μας, να φέρει την μαγεία της γαλήνης, την εσωτερική αρμονία και το ανέσπερο φως  Του, στον καθένα από εμάς! Να μαλακώσει τις καρδιές, να δείξει τον σωστό δρόμο στους κρατούντες και να σπείρει την ανθρωπιά και την ζεστασιά στην παγωνιά του κόσμου...

 Η πιο συγκινητική, νοσταλγική γιορτή... Το παιδί μέσα μας, μακάρι να αφυπνιστεί και να πορευτεί σε έναν δικαιότερο, ηθικότερο και φωτεινότερο αύριο... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                       ΜΑΝΝΑ

Η σκέψη σου κοντά μας, στον πόνο την χαρά...

Προστάτης άγγελός μας, απλώνεις τα φτερά...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                 ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Με μεγάλη εκτίμηση ένα βιβλίο, που αναδίνει την ευωδιά της πανέμορφης Ηπείρου, γραμμένο από γνήσια Κεφαλονίτικη πένα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------