Βρέχει και σήμερα... Πόσο ωραίος
ακούγεται ο ήχος της βροχής... Χουχούλιασμα, θαλπωρή, διάβασμα με τον γατούλη
αγκαλιά, τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου ανοιχτά... Όμορφη, ειδυλλιακή
εικόνα... Όμως κάτι με πνίγει... Εικόνες στενάχωρες εισχωρούν στο μυαλό μου.
Μεγάλωσα... Από καιρό δεν μπορώ να χαρώ πια ολοκληρωτικά τέτοιες ημέρες, όπως
πριν πολλά χρόνια... Διότι, σφραγίζοντας την μπαλκονόπορτα από την μπόρα και το
μανιασμένο φύσημα του αέρα, σκέφτομαι τους άστεγους συνανθρώπους μας, τα
αδέσποτα ζωάκια, έρμαια του κρύου, του βοριά, της καταιγίδας... Πού θα
προφυλαχτούν οι άστεγοι συνάνθρωποί μας; Πού θα βρουν προστασία τα γατάκια, οι
σκύλοι, μόνα τους, φοβισμένα, πεινασμένα, τουρτουρίζοντας μέσα στον χαλασμό; Πόσα
θα επιβιώσουν στην σκληρή πραγματικότητα;
Βασανισμένες ψυχές, ταλαιπωρημένες ζωές... Όσο κι αν κλείνουμε τα
παράθυρά μας στην ανέχεια και στον πόνο για να μην βλέπουμε και μας χαλάει η
διάθεση, η δυστυχία εξακολουθεί να υπάρχει δίπλα μας, γύρω μας... Ένα τζάμι μας
χωρίζει από αυτήν... Ας κάνει ο καθένας από εμάς έστω κάτι μικρό, αρκεί να
μετριάσει τον βουβό πόνο που υπάρχει εκεί έξω και να γλυκάνουμε κάποια
τρομαγμένα, απελπισμένα μάτια... Κι ας πέφτει γύρω μας η βροχή συνεχόμενη και
απειλητική... Ίσως τότε αποκτήσουν κάποιον γλυκό ήχο οι αγριεμένες
βροχοστάλες και μετριαστούν οι ενοχές ότι εμείς έχουμε μιά στέγη πάνω από το
κεφάλι μας, ενώ άλλα πλάσματα μουσκεμένα και φοβισμένα, περιμένουν από εμάς
μιαν αχτίδα τρυφεράδας...
Δίνουμε ό,τι μπορούμε με διακριτικότητα, στοργή και περισσή
ενσυναίσθηση... Και τότε σίγουρα τα λαμπιόνια του δέντρου μας φωτίσουν πιο
τρυφερά μ' ένα φως χαμογελαστό και καθησυχαστικό συνάμα, που χαϊδεύει τις
ψυχές...
Κοίτα...Έξω ακόμα βρέχει...
